ย้อนกลับไปก่อนหน้าที่พวกทัตสึยะจะเดินทางมาถึงยังเมืองกูสตาฟเล็กน้อย
-- มุมมองของอากิโอะ
--
「เห้ เห้ พวกนายตรงนั้นน่ะ
คิดจะทำอะไรกับผู้หญิงของเพื่อนผมกันน่ะ」
หลังจากจัดการเก็บพวกทหารและอัศวินกระจอกที่เกะกะขวางทางด้านนอกไปจนหมดเรียบร้อยแล้ว
ผมก็รีบพังประตูเข้าไปยังด้านใน
เพราะถึงแม้พวกเธอนั้นจะถูกเจ้าทัตสึยะส่งมาให้เป็นเหยื่อล่อ
แต่เจ้าทัตสึยะมันก็ไม่ได้คิดที่จะให้พวกเธอใช้ร่างกายเข้าแลกเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ
「คะ คุณอัศวิน!! ชะ ช่วยพวกเราด้วยค่ะ!! เจ้าพวกนี้มันข่มขู่และใช้กำลังบังคับ
พวกเราไม่ได้คิดจะปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้กับพวกมัน…ฟุเคี๊ยะ!」
「พูดอะไรของแกน่ะ!! ยัยพวกนี้มันมีหน้าที่ถ่างขาให้พวกข้าและทุกๆคนได้เล่นสนุกอยู่แล้ว
ของเล่นคุณภาพดีดีแบบนี้น่ะ ไม่ได้มีไว้ให้แกหรือเพื่อนของแกยึดเอาไว้คนเดียวหรอกนะโว๊ย!!
ฮ่า ฮ่า ฮ่า」
ยูนิส
เด็กสาวคนหนึ่งถูกชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่น่าจะเป็นขุนนางในสภาพเปลือยช่วงล่างผลักลงไปบนเตียง
「ยูนิสจัง!! อย่าทำร้ายยูนิสจัง แล้วก็อย่ามาแตะต้องตัวชั้นด้วย ปล่อยชั้นเด๋วนี้นะ!!」
เอลจู
เด็กสาวอีกคนหนึ่งก็พยายามดิ้นรนจากกับถูกอัศวินห้าคนรุมขยำหน้าอก สะโพก และดูดเลียไปตามส่วนโค้งเว้าตามร่างกายของเธอ
พวกมันดูท่าจะไม่ได้สนใจตัวผมที่พังประตูเข้ามาจังหวะพวกมันเลยแม้แต่นิดเดียว
「มองอะไรนักหนาวะ ถ้าอยากแกอยากจะสนุกกับยัยพวกนี้ก็มาต่อคิวซี่
พอพวกข้าได้สนุกจนยัยพวกนี้หุบขาไม่ลงแล้ว จะให้แกได้เล่นกับพวกมันต่อละกัน ฮ่า
ฮ่า ฮ่า」
「พวกข้าน่ะใจดีใช่มั๊ยล่ะ
กับอัศวินระดับต่ำอย่างแกน่ะ ได้ใช้งานของเล่นคุณภาพดีดีแบบนี้ต่อจากพวกข้าน่ะ
ต้องสำนึกบุญคุณกันมากๆนะโว๊ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า」
อ่ะ ผมเข้าใจแล้ว
มันเป็นอย่างนี้นี่เอง.....ไอ้เจ้าพวกนี้มันคงคิดว่าผมเป็นหนึ่งในจากอัศวินของจักรวรรดิเอลติซ
ซึ่งนั่นก็เพราะว่าผมในตอนนี้กำลังปลอมตัว
และได้ใส่ชุดอัศวินของจักรวรรดิเอลติซอยู่งั้นสินะ
「เห้อ...ผมก็นึกว่ามาถึงนี่แล้วจะได้เจอพวกอัศวินเก่งๆบ้าง
ดันมาเจอแต่พวกไม่ได้เรื่อง ขนาดประเมินความสามารถคนอื่นก็ยังไม่เป็นเนี่ย
น่าเบื่อจริงๆเลย....」
ผมเดินเข้าไปหาพวกมันพร้อมกับกวัดแกว่งดาบด้วยมือทั้งสองข้าง
「นี่แกคิดจะหาเรื่องพวกข้าเรอะ
เป็นแค่อัศวินระดับต่ำอย่ามาอวดเก่ง....อุ๊ก!!」
อัศวินนายหนึ่งที่พุ่งเข้ามาหาผมถูกฟันหัวหลุดลงไปกับพื้นด้วยเวลาเพียงแค่
0.32 วินาทีเท่านั้น เป็นพวกที่ไม่ได้เรื่องในหมู่พวกไม่ได้เรื่องเสียอีกล่ะมั้ง
เจ้าอัศวินพวกนี้
「เอาล่ะ ทีนี้ใครจะมาเป็นรายต่อไปดีล่ะ」
「แกกกก!! คิดว่ามีอาวุธแล้วจะข่มขู่พวกเราได้เหรอ....อั๊ก!!」
「แก!! ไอ้พวกอัศวินชั้นต่ำ....อุ๊ก!!」
「แกกกกกกก!!
คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะรอดไปได้เหรอวะ....อั๊ก!!」
「ถ ถอยไปนะโว๊ย
กูเป็นหลานท่านมาควิสนะโว๊ย....อั๊ก!!」
「ฮะ ฮี๊!!!! ยะ อย่าเข้ามา ยะ อย่าเจ้ามานะ จะเงินหรือผู้หญิงข้ายกให้หมดเลย.....อั๊ก!!」
ผมจัดการสังหารพวกสวะทั้งหมดลงไปในแทบจะทันที.....อ้าวเวรละสิ....เจ้าทัตสึยะมันบอกให้ช่วยจับตัวพวกคนที่ดูเหมือนขุนนางระดับสูงกลับไปด้วย
หมอนั่นลงทุนถึงขนาดใช้ให้สาวๆพวกนี้มาเป็นตัวล่อเพื่อให้จับตัวพวกมันได้ง่ายๆ แต่ผมก็ดันลืมไปซะได้....
ช่างเถอะ...ยังไงมันก็ตายไปแล้วด้วย...คงช่วยไม่ได้ล่ะนะ....
「นี่พวกเธอน่ะ
เจ้าทัตสึมันให้อุปกรณ์เวทสำหรับทำให้เกิดอาการอัมพาตติดตัวกันมาด้วยไม่ใช่หรือไง ทำไมพวกเธอถึงยังปล่อยให้พวกมันทำไปถึงขนาดนั้นได้กันล่ะ ?」
ผมถามพวกเธอทั้งสองคนออกไปด้วยความสงสัย
เพราะสำหรับเจ้าทัตสึยะแล้วเนี่ย
มันไม่มีทางยอมให้ผู้หญิงของตัวเองต้องมาเปรอะเปื้อน เพียงเพื่อให้ทำเป้าหมายสำเร็จแบบนี้แน่ๆ
「เอ๋!!? ตะ แต่ว่าแหวนวงนี้เป็นเครื่องประดับเวทล้ำค่าที่ทัตสึยะซามะมอบให้
จะให้เอามาใช้เพียงแค่ตอนที่ถูกสัมผัสตัวแบบนั้นมันก็....」
「ชะ ใช่แล้วล่ะค่ะ!!
แหวนวงนี้เป็นเครื่องยืนยันว่าพวกเราเป็นผู้หญิงของทัตสึยะซามะ มันเป็นเครื่องประดับเวทที่มีมูลค่าสูงกว่าชีวิตของพวกเราอีกนะคะ....เพราะงั้นถ้าเกิดทำมันพังไปล่ะก็.....พวกเราคงจะถูกทิ้ง....」
「เห.....จะบอกว่าแหวนที่เจ้าทัตสึให้สำคัญกว่าการถูกผู้ชายคนอื่นลวนลามงั้นสินะ....」
เนื่องจากสามัญสำนักแตกต่างกัน
ความคิดและการะตัดสินใจของพวกเธอจึงออกมาแต่งต่างไปจากสิ่งที่เจ้าทัตสึยะมันวางแผนเอาไว้
แต่ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ คงปล่อยให้พวกเธออยู่ตามลำพังแบบนี้ไม่ได้แน่ๆ
「....เอาเถอะ
ผมเองก็ไม่ได้รังเกียจผู้หญิงที่มีความคิดแบบพวกเธอ เอาเป็นว่าผมจะไม่บอกเรื่องนี้ให้เจ้าทัตสึมันรู้ ตอนนี้พวกเธอก็รีบจัดการกับชุดตัวเองให้เรียบร้อย
แล้วผมจะพาพวกเธอไปรวมตัวกับยูมิน่าจังก็แล้วกัน」
「「คะ ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ!!」」
พวกเธอทั้งสองคนตอบรับออกมาพร้อมกัน
จากนั้นจึงรีบจัดการกับชุดเดรสที่ถูกไอ้เจ้าพวกกระจอกเมื่อสักครู่ทำให้หลุดลุ่ยเสียใหม่
และเมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมก็รีบพาพวกเธอไปยังห้องนอนของเจ้ามาควิส
แล้วก็เนื่องจากยูมิน่าจังได้รายงานผ่านวิทยุสื่อสารเข้ามาก่อนหน้านี้แล้วว่า
เธอนั้นได้หลอกล่อและสามารถจับกุมตัวเจ้ามาควิสที่เป็นผู้บัญชาการสูงสุดของกองทัพจักรวรรดิเอลติซได้แล้ว
ผมจึงคิดว่าการปล่อยให้พวกเธอทั้งสองคนอยู่กับยูมิน่าจังนั้นคงจะทำให้ผมไม่ต้องมาสนใจเรื่องของพวกเธออีก
「อ๊ากกก!!! ฮ่าฮ่า!! อ๊ากกก!!! ฮิ๊!!
ฮิ๊!!!! พะ พอเถอะได้โปรด!!! อ๊ากกก!!! อ๊ากกก!!! ฮ่าฮ่าฮ่า!!
พอที!! อุฮิ๊ฮิ๊!!!! ขะ
ข้าทนไม่ไหวแล้ว!!」
「อะร๊า แค่แตกไป 7
ครั้งก็ทนไม่ไหวแล้วงั้นหรือคะ เมื่อสักครู่ท่านมาควิสยังบอกเองว่าอยากจะเสียวมากๆไม่ใช่หรือคะ
เมื่อสักครู่เองก็ยังแข็งขึ้นมาอีกอยู่เลยนี่นา เพราะงั้นก็น่าจะอยากเสียวเพิ่มอีกสิคะ
อุฟุฟุ」
แต่ภาพที่ผมได้เห็นหลังจากเข้าไปในห้องนอนของเจ้ามาควิสที่ว่านั้นแตกต่างไปจากสิ่งที่ผมคิดไว้มาก
ถึงแม้ผมจะรู้มากจากเจ้าทัตสึยะแล้วว่ายูมิน่าจังนั้นเป็นพวกสายซาดิส แต่ผมไม่คิดเลยจริงๆว่าเธอจะทรมานเจ้ามาควิสด้วยวิธีแบบนี้....
「เห.....ผมไม่คิดเลยนะว่าเธอเองก็มีรสนิยมในการทำอะไรแบบนี้ด้วย」
ผมพูดพร้อมกับมองไปยังเจ้ามาควิสในสภาพเปลือย
ที่กำลังถูกยูมิน่าจังใช้แหวนช็อตไฟฟ้าปล่อยกระแสไฟฟ้าช็อตเข้าไปที่ไอนั่นเป็นระยะๆ
และจากสภาพของไอนั่นและแววตาที่เลื่อนลอยของเจ้ามาควิสแล้ว
ผมคิดว่ายูมิน่าจังคงจะต้องใช้ยาบางอย่างกับไอ้เจ้านี่ไปด้วยแน่ๆ
「อะร๊า...เป็นท่านจอมเวทเองงั้นหรือคะ ต้องขออภัยจริงๆที่ทำให้มาเห็นภาพที่ไม่น่ามองแบบนี้.....อะร๊ายูนิสซังกับเอลจูซังเองก็ทำภารกิจที่ทัตสึยะซามะสั่งมาเรียบร้อยแล้วเหมือนกันสินะคะ」
เมื่อเห็นพวกผมเข้ามา
ยูมิน่าจังก็ลุกขึ้นยืนและออกมาต้อนรับพวกเธอด้วยรอยยิ้มและท่าทางสง่างามเหมือนกับพวกบุตรสาวขุนนางทั่วไป
แต่แววตาของเธอนั้นแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนเลยว่าเธอนั้นไม่ได้รู้สึกดีใจเลยที่ถูกพวกเรามาขัดจังหวะในเวลาแบบนี้
「ไม่ต้องห่วงไปหรอกน่า
ผมเองก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบเข้าไปยุ่งเกี่ยว หรือเอางานอดิเรคของพวกสาวๆไปนินทาอยู่แล้ว
แล้วก็นะยูมิน่าจัง ผมยังเอาของฝากมาให้เธอด้วยนะ ยูเอล่า รีบพาพวกนั้นเข้ามาสิ!」
ก่อนหน้าที่จะมาถึงยังห้องนอนของเจ้ามาควิสนี่
พวกยูเอล่าและคนอื่นๆที่มากับพวกเราส่วนใหญ่นั้นได้จัดการหน้าที่ของตัวเองได้ไปเกือบจะเสร็จกันหมดแล้ว
ดังนั้นยูเอล่าและทุกคนในปาร์ตี้ของผมจึงได้มารวมตัวกันก่อนจะมาถึงที่นี่
「ที่พวกเราจับตัวมาได้มันก็มีแต่พวกขุนนางไม่ได้เรื่องทั้งนั้นเลยนะคะ
ไอ้เจ้าพวกนี้มันจะให้ข้อมูลที่มีประโยชน์กับพวกเราได้จริงๆงั้นหรือคะเนี่ย....」
ยูเอล่าพูดพร้อมกับลากตัวชายหนุ่มในชุดนอนที่ดูหรูหรามีราคา
5 คนเข้ามาด้านในห้อง จากนั้นเธอก็เหวี่ยงพวกมันทั้ง 5 คนไปที่มุมหนึ่งของห้องโดยไม่ลังกล
ซึ่งก็ดูเหมือนก่อนหน้านี้ยูเอล่าจะลงมือกับพวกมันหนักไปหน่อย เพราะงั้นจึงทำให้ทั้ง
5 คนนั้นยังไม่มีใครที่ได้สติกลับคืนมาเลย
「เอาน่ายูเอล่า
ไอ้พวกนี้มันจะมีประโยชน์หรือไม่ ก็ให้เจ้าทัตสึมันจัดการของมันเอง เธอไม่ต้องไปใส่ใจหรอกน่า」
「เฮ้อ.....ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ยังเอาแต่ทำตัวสบายๆเหมือนเดิมเลยนะคะ
อากิโอะซามะเนี่ย」
ยูเอล่าถอนหายใจและพูดออกมาด้วยท่าทางเบื่อหน่าย
ทั้งๆที่เธอก็อยู่ข้างผมมามากกว่า 1 ปีแล้ว แต่ดูท่าว่าเธอจะยังไม่ยอมชินสักที
แต่สำหรับตัวเธอที่ทำหน้าที่เป็นสายลับมาตลอดนั้นคงเป็นเรื่องยากที่จะให้มายอมรับเรื่องแบบนี้
「เอาล่ะถ้างั้นพวกเราก็ไปจัดการพวกที่เหลืออยู่ด้านล่างกันต่อ....เรเซีย
ยูเอส ยุยนะ พวกเธอ 3
คนคอยช่วยคุ้มกันพวกยูมิน่าจังอยู่ที่นี่นะ」
「เอ๋!!! นู๋ต้องอยู่เฝ้าที่นี่เหรอค๊า!!!」
「คุ้มกันสินะคะ....เข้าใจแล้วค่ะ」
「ไว้ใจได้เลยค่ะ
ชั้นจะไม่ปล่อยให้อากิโอะซามะต้องมาถูกทัตสึยะซามะบ่นเอาทีหลังแน่ๆค่ะ」
เรเชียจังจากผ่าโลลิเทีย ยูเอสจากเผ่าเอล์ฟ
และยุยนะจังตอบกลับมาด้วยสีหน้าแตกต่างกัน เรเชียจังนั้นดูจะอยากอยู่ใกล้ๆผมตลอดเวลามากกว่า
ส่วนยูเอสนั้นก็ดูจะไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับพวกมนุษย์เท่าไหร่ สุดท้ายคือยุยนะจัง
เธอเป็นพวกตัดสินใจแยกแยะเรื่องต่างๆตามผลประโยชน์ เพราะงั้นจึงไว้ใจได้มาก
「ที่นี่ปล่อยให้ชั้นจัดการเอง
แล้วก็ต้องขอขอบคุณสำหรับของฝากมากเลยนะคะ อา กิ โอะ ซา มะ」
ก่อนที่ผมจะออกจากห้องไปนั้น
ยูมิน่าจังได้มากล่าวลา
เธอจับชายกระโปรงขั้นและย่อตัวลงเพื่อแสดงความเคารพผมที่เป็นจอมเวท เอาเถอะ
ถึงแม้เธอจะเป็นผู้หญิงที่มีนิสัยแปลกๆ แต่การกระทำของเธอก็ช่วยให้ผมหายเบื่อจากพวกกระจอกก่อนหน้านี้ได้บ้าง
เพราะงั้นผมจึงไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไรเธอล่ะน่ะ
หลังจากออกมาจากห้องนอนของเจ้ามาควิส ผม ริกะ
คาเอเดะ ยูเอล่าและเรียส ก็รีบออกไปจากโซนทีพักของพวกขุนนาง
หน้าที่ของพวกเราหลังจากนี้คือการไปจัดการกับพวกหัวหน้านายทหารหรือพวกระดับผู้บัญชาการหน่วยต่างๆ
โดยการทำแบบนี้ก็เพื่อให้ศัตรูที่มีจำนวนมากกว่ามากนั้นเกิดความสับสนในการออกคำสั่ง
มันเป็นวิธีง่ายๆที่จะช่วยนำไปสู่ชัยชนะของพวกเราโดยไม่ต้องให้พวกทหารของเจ้าทัตสึยะต้องรับภาระหนักเกินไป
แต่ในระหว่างทางที่พวกเรากำลังมุ่งหน้าไปยังหน่วยบัญชาการของกองทัพจักรวรรดินั้น
ผมก็รับรู้ได้ถึงจิตสังหารรุนแรงที่พุ่งตรงเข้ามายังตัวผม
「ฟุเนี๊ยวววว!!!」「เกร๊ง!!!」
จังหวะเดียวกันกับที่เสียงกรีดร้องของเรียสดังขึ้น
ผมรีบดึงดาบออกจากฝักขึ้นมารับจากโจมตีจากอีกฝ่ายในทันที
ด้วยความเร็วสูงมากจนมองด้วยตาเปล่าไม่ทันของศัตรู มันก็ทำให้เรียสถูกลอบโจมตีและได้รับบาดเจ็บ
ส่วนพวกริกะต่างก็ตกใจกับการโจมตีกะทันหันและหันมาโต้ตอบกันไม่ทัน
「เกร๊งงงง!!!」「「อากิโอะซัง!!!」」「เกร๊งงงง!!!」「เรียส!!!」「เกร๊งงงง!!!」
ยูเอล่ารีบวิ่งไปดูอาการเของเรียส
ส่วนริกะจังและคาเอเดะจังก็รีบเข้ามาช่วยสนับสนุนผม ที่กำลังใช้ดาบในมือทั้งสองข้างปัดป้องการโจมตีของเจ้าเงาดำความเร็วสูงตนนี้ด้วยเวทมนต์น้ำและไฟของพวกเธอ
แต่การโจมตีของพวกเธอนั้นยังไม่สามารถสร้างความเสียหาย ให้กับตัวมันที่เคลื่อนไหวเร็วรวดจนมองตามไม่ทันได้เลย
「แกกกกกกก!!!
เอาคืนมา!!! เอาตัวท่านหญิงสเตฟานี่ของผมคืนมา!!!!」
เสียงคำรามด้วยความโกรธแค้นดังก้องไปทั่วทางเดิน
และถึงแม้ร่างกายของมันจะเปลี่ยนไปโดยสมบูรณ์
แต่รูปแบบการต่อสู้ของมันนั้นยังคงเหมือนเดิม เพราะงั้นผมจึงสามารถจำไอ้เจ้าหมอนี่ได้
「เห......นายมันผู้กล้าโลกสวยที่พ่ายแพ้ให้กับผมเมื่อตอนนั้นนี่นา」
ดูเหมือนสงครามในคืนนี้จะเริ่มสนุกขึ้นมาบ้างซะแล้วสิ....หึหึหึหึ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น