ย้อนกลับไปในช่วงวันหยุดฤดูร้อน
ผม
เนย์และอีดี้ได้เดินทางไปยังลอสแอนเจลิสโดยมีโกลบี้ซังเป็นคนนำทาง
หลังจากไปถึงพวกเราก็ได้ไปรวมตัวกับเคียวโกะซังและพวกของมินาโฮะเน่ซัง
「วันพรุ่งนี้ทางสถานทูตคงจะจัดการเอกสารเสร็จ」
มินาโฮะเน่ซังพูดกับผมในระหว่างที่พวกเราอยู่ที่ริมสระน้ำในวิลล่าหรูหราแห่งหนึ่ง
โดยที่แห่งนี้ดูเหมือนว่าจะมีเอาไว้สำหรับผู้ที่มีอำนาจสูงเท่านั้น
คนธรรมดาไม่สามารถเข้ามาพักได้
ในสระว่ายน้ำตอนนี้
มานะและเมงุกับว่ายน้ำเล่นกันอย่างสนุกสนาน โดยมานะจะบอกกับเมงุว่าน่าจะใส่ชุดว่ายน้ำที่ลามกกว่านี้สักหน่อย
เนื่องจากในตอนนี้เมงุใส่ชุดว่ายน้ำนักเรียน
ใช่แล้วล่ะพวกเราในตอนนี้กำลังอยู่ในระหว่างเที่ยวต่างประเทศในช่วงวันหยุดปิดเทอมฤดูร้อน
ผมและเมงุในตอนนี้ได้อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ซึ่งเป็นคฤหาสน์ที่อยู่ๆรอบคฤหาสน์หลักของตระกูลคุโรโมริ
โดยผมได้บอกเรื่องนี้กับเพื่อนร่วมห้องว่าพวกเราได้อยู่ด้วยกันในบ้านของญาติ
เพื่อนๆในชมรมกรีฑาของเมงุได้แวะมาเที่ยวเล่นที่บ้านของพวกเราอยู่เสมอๆ
ในตอนจบช่วงเทอมแรกนั้น ผมและเมงุได้เชิญเพื่อนร่วมห้องทุกคนมาจัดงานเลี้ยงฉลองที่บ้าน
แต่หลังจบงานเลี้ยงกลับไม่มีใครที่คิดจะอยู่ค้างคืนหลังเลิกงานเลยแม้แต่คนเดียว....
ดูเหมือนว่าพวกเพื่อนๆในห้องจะค่อนข้างเขินที่จะมาอยู่ค้างในบ้านส่วนตัวของพวกเราที่ไม่มีผู้ปกครองคอยดูแล
และยิ่งตอนที่พวกเพื่อนๆเห็นเตียงแบบดับเบิลในห้องของพวกเรา
พวกนั้นก็อึ้งกันไปเลยทีเดียว....
พวกเพื่อนผู้ชายไม่เคยมาที่บ้านอีกเลยเมื่อได้รับรู้ความจริงในเรื่องนี้.....
ทานากะบอกว่าเขารู้สึกไม่ค่อยจะดีนักที่จะมาบ้านเพื่อนที่เหมือนกับมีภรรยาสาวอยู่
เขาบอกว่าคุณหัวหน้าห้องในโหมดภรรยาสาวทำให้รู้สึกเขินจนไม่สามารถพูดคุยเหมือนกับเพื่อนผู้ชายทั่วไปได้
นอกจากบ้านของพวกเราแล้ว มัลโก้ เนย์ อีดี้
และอนิเอสเองก็ได้อาศัยอยู่ในคฤหาสน์สไตล์ยุโรปอยู่ข้างๆบ้านของพวกเราด้วยเช่นกัน
「ผิวของมานะกลายเป็นสีแทนไปซะแล้ว
แต่ดูเหมือนว่าคงจะไม่ต้องไปใส่ใจมันล่ะนะ」
มานะจังพูดออกมาด้วยรอยยิ้มแต่แววตาของเธอกลับดูเศร้าสร้อย
โรงเรียนที่จะให้มานะย้ายไปนั้นยังไม่ได้มีการตัดสินใจ
พวกเราจัดการแย่งอำนาจในการดูแลมานะมาจากแม่และตาของเธอแล้วอย่างถูกกฏหมายเรียบร้อย
โดยในปัจจุบันนั้น มานะเป็นลูกสาวบุญธรรมของโมริชิตะซังผู้จัดการของตระกูลคุโรโมริ
หลังจากนั้นก็จะมีการคุยเรื่องอดีตของมิโนโฮะกับน้องสาวที่เคยไปเที่ยวด้วยกันกับน้องสาวและแม่
แต่ในปัจจุบันทั้งสองคนไม่ได้มีชีวิตอยู่แล้ว
เถ้ากระดูกของทั้งสองคนได้ถูกนำไปฝังเอาไว้ที่หลุมศพของบ้านตระกูลยูซึกิ
ในตอนนั้นมีเพียงแค่ผมและคัทสึโกะเน่ที่ได้ตามไปด้วย
「……กลับมาแล้ว！」
เนย์และอีดี้กลับมาแล้ว
ทั้งสองคนได้ไปเช็คเอกสารเกี่ยวกับอีดี้ และในที่สุดก็ได้ลงทะเบียนสถานที่เกิดของเธอแล้ว
เมื่อมาถึงอีดี้ก็ถอดเสื้อผ้าออกและกระโดดลงมาในสระและพุ่งเข้ามาผมในทันที
ทำให้มานะและเมงุตกใจมาก
ดูเหมือนว่าเคียวโกะซังและมิสคอเดเลียจะช่วยจัดการเรื่องวีซ่าสำหรับเรียนในต่างประเทศให้กับอีดี้
โชว์เน่จังรายงานเรื่องการจัดการเกี่ยวกับอีดี้ในอนาคต
และในตอนนี้อีดี้ก็สามารถพูดภาษาญี่ปุ่นได้แล้ว แต่สำเนียงยังแปลกๆอยู่
จากนั้นโชว์เน่ซังจะเตือนให้ผมอย่าลืมเวลานัดตอน
1 ทุ่ม หลังจากนั้นเธอก็ได้กลับไปยังสาขาของบริษัทรักษาความปลอดภัยโคอุซึกิ
หลังจากนั้นพระเอกก็ได้พาสาวๆจากสระว่ายน้ำไปยังเตียง.....
◇ ◇ ◇
เมื่อถึงเวลานัด โชว์เน่จังมารับผมด้วยรถสปอร์ตหรูสีแดงสด
โดยในวันนี้โชว์เน่จังก็ได้ใส่ชุดเดรสสีแดงสดด้วยเช่นเดียวกัน
จากนั้นก็จะมีการอธิบายถึงรถคันนี้ フェラーリ５１２ＢＢ (ตามปกติของโชว์จะพูดเกี่ยวกับรถสปอร์ตอยู่เสมอ)
หลังจากนั้นพวกเราก็ไปทานอาหารทะเลด้วยกัน
◇ ◇ ◇
ผมและโชว์เน่จังกำลังเดินอยู่ริมชายหาดในยามค่ำคืน
โชว์เน่จังได้นำเรือส่วนตัวมาที่หาดแห่งนี้ด้วย โดยมีชื่อว่า メアリー・セレスト号
จากนั้นก็จะพูดถึงตำนานเกี่ยวกับชื่อเรือลำนี้
ซึ่งเป็นเรือที่ร่อนเร่พเนจรไปทั่ว
และเหตุผลที่คุยกันยืดยาวนั้นก็เพราะว่าโชว์เน่จังต้องการที่จะได้มีประสบการณ์ครั้งแรกบนเรือลำนี้นั่นเอง
ตอนที่ 591．ครั้งแรกของโชว์เน่จัง
โชว์เน่จังพาผมไปที่ห้องนอนที่อยู่ในเรือและทั้งคู่ก็จะจูบกัน
หลังจากนั้นไม่แปล...
ตอนที่ 592．บนชายหาด
หลังจากฟัดกันไปสามรอบ
พวกเราทั้งคู่นอนอยู่บนเตียงในสภาพเปลือย
พวกเราจะพูดคุยกันเกี่ยวเรื่องของผมระหว่างผมกับสาวๆคนอื่นๆ
โดยเมงุจะช่วยคัทซึโกะทำงานบ้าน
ผมบอกให้โชว์เน่จังเลิกเรียกมิสึซึซามะ
และให้เรียกมิสึซึจังแทนเพราะพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว
มิสึซึกับมิจิในเวลาปกติไม่ได้อยู่ที่คฤหาสน์แต่จะอาศัยอยู่ที่บ้านของมิสึซึ
ซึ่งเหตุผลก็เพราะมิสึซึค่อนข้างจะยุ่งเพราะต้องตามจี้ซังไปร่วมงานต่างๆที่เกี่ยวข้องกับตระกูลโคอุซึกิ
รูริโกะจะเข้าร่วมเฉพาะงานบางอย่างที่เกี่ยวกับพวกสาวๆชั้นสูงเท่านั้น
แต่มิสึซึจะเข้าร่วมงานทั่วไปเกี่ยวกับการเมืองและพวกธุรกิจด้วย มีเพียงแค่เวลาที่อยู่กับผมเท่านั้นที่มิสึซึจะผ่อนคลายได้
เนย์ค่อนข้างจะเสียสละเพราะเธอบอกว่าตัวเองเป็นพี่สาว
สำหรับอนิเอสผมจะคอยตอบรับความต้องการของเธอทุกที่ทุกเวลา
โดยในตอนนี้อนิเอสถูกทิ้งเอาไว้กับมาโอะจังและนางิสะที่ญี่ปุ่น
โชว์จะถามว่าเอาเรื่องเซ็กส์ของแต่ละคนมาพูดกับเธอจะดีเหรอ
แต่ผมก็บอกไปว่าพวกเราเป้นครอบครัวเดียวกันและผมไม่มีความลับกับคนในครอบครัว
หลังจากคุยกันจบก็กลับไปจัดกันต่อ....
◇ ◇ ◇
เมื่อตื่นขึ้นมาพวกเราจะออกไปนั่งบนดาดฟ้าของเรือในชุดนอน
โชว์เน่จังบอกว่าเธอมองหน้าผมตอนหลับอยู่ตลอดเวลา
โชว์เน่บอกว่าเหมือนกับที่เรย์กะได้พูดเอาไว้ ว่าผมมักจะมองทะลุเข้าไปจิตในของสาวๆ
เนื่องจากครอบครัวจริงๆของผมไม่เคยสนใจในตัวผม
ผมจึงใส่ใจครอบครัวในตอนนี้เป็นอย่างมาก
จากนั้นพระเอกก็ได้เล่าเรื่องราวของครอบครัวในอดีตให้กับโชว์เน่ฟัง
โชว์เน่ก็ถามว่าผมได้เจอกับพ่ออีกครั้งหรือยัง
ในตอนก่อนที่ผมจะมายังลอสแอนเจลิส
ผมได้เจอกับพ่อที่หายสาบสูญไปอีกครั้ง
✕✕✕
『ถ้างั้นก็ตามนี้
ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมครับ』
คุณทนายถามออกมา
โดยในตอนนี้ผม มินาโฮะเน่ซังและคุณทนายคนนี้ซึ่งเป็นคนที่ตระกูลโคอุซึกิแนะนำมาให้ได้มาพบกับคุณพ่อของผมที่โรงแรมแห่งหนึ่งในย่านธรุกิจ
การเจรจาต่อรองของพวกเราจบลงภายในเวลาไม่ถึงวัน
『ค่ะ ตามข้อตกลงพวกนี้เลย』
มินาโฮะเน่ซังมาในฐานะคุณอาจารย์ประจำชั้น
『กับเด็กคนนี้ ถ้าเกิดมันเป็นเรื่องดีกับเขาแล้วล่ะก็』
คุณพ่อถามออกมา
โดยทางตระกูลคุโรโมริจะรับผมเข้าเป็นลูกบุญธรรม
『ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม
แค่ตัวผมเพียงลำพังคงไม่อาจจะเลี้ยงดูเด็กคนนี้ได้』
คุณพ่อพูดโดยก้มหน้าลงเพราะไม่สามารถมองหน้าผมได้
『ถ้างั้นก็ช่วยเซ็นเอกสารตามนี้ด้วยครับ』
เมื่อคุณทนายยื่นเอกสารให้
คุณพ่อก็รีบรับไปเซ็นอย่างรวดเร็ว เพียงแต่ว่าปากกาหมึกซึมของคุณพ่อนั้นไม่ติด....(WTF?)
『ใช้อันนี้ก็ได้ครับ』
คุณทนายยื่นปากกาของเขาให้แทน
『ขะ ขอบคุณมากครับ』
คุณพ่อรีบเซ็นเอกสารและจับมือกับคุณทนาย
ราวกับว่าต้องการที่จะรีบไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
『นะ นะ นะ ในที่สุด ก็เรียบร้อยแล้วครับ
ผมเซ็นครบแล้ว』
คุณพ่อได้เซ็นเอกสารทั้งหมดตามที่คุณทนายยื่นให้แล้ว
『เท่านี้คุณก็สูญเสียสิทธิในฐานะพ่อของ โยชิดะ โยชิโนบุแล้วนะครับ ในตอนนี้เขาได้กลายเป็นลูกบุญธรรมของตระกูลคุโรโมริเรียบร้อยแล้ว
เพราะงั้นหากในอนาคตได้เจอกัน ก็ได้โปรดอย่าทักทายหรือเข้าไปยุ่งเกี่ยว 』
คุณทนายพูดออกมา
『นะ นะ นะ แน่นอนอยู่แล้วครับ』
『สำหรับอนาคตของโยชิโนบุนั้นไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ
ทางตระกูลคุโรโมริจะรับหน้าที่ดูแลทั้งหมด 』
มินาโฮะเน่ซังพูดออกมา
『ขะ ขะ เข้าใจแล้วครับ ผ ผมจะขอเชื่อตามนั้น』
ทำไมถึงได้เชื่อทั้งๆที่ไม่ได้รู้จักตระกูลคุโรโมริเลยกันนะ
มินาโฮะเน่ซังเองก็มาในฐานะอาจารย์ประจำชั้นซะด้วย
มันเป็นเรื่องไม่ปกติเลยที่ทางผู้ปกครองคนใหม่ในตระกูลคุโรโมริไม่ได้มายังที่นี่ด้วย
ถ้าคิดตามปกติก็น่าจะเข้าใจได้แล้ว ทั้งๆแบบนั้นคุณพ่อยังไม่คิดที่จะตรวจสอบข้อมูลอะไรเลย
ทั้งๆแบบนั้นคุณพ่อกลับยอมรับเรื่องพวกนี้อย่างเต็มใจ
『นอกจากนั้นแล้ว แน่นอนว่าโยชิโนบุคุงจะไม่ได้รับสิทธิในมรดกของตระกูลโยชิดะ
ทั้งบ้านและที่ดินที่เป็นของตระกูลโยชิดะในตอนนี้ ซึ่งเป็นบ้านที่โยชิโนบุคุงอาศัยอยู่ด้วยตัวคนเดียวมาตลอดหลังนั้น』
『ค ครับ』
คุณพ่อตอบกลับมาด้วยเสียงอันเบา
ราวกับว่ารู้สึกเสียใจที่ปล่อยผมทิ้งไว้คนเดียว
『สำหรับสิ่งของส่วนตัวของโยชิโนบุคุงนั้น อ่าก็แค่ที่อยู่ภายในลังกล่องเดียว
รวมถึงผ้าห่มและโซฟาที่เป็นที่นอนของเขา พวกเราได้นำออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้ว
แน่นอนว่าพวกเราไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวกับข้าวของอื่นๆในบ้านเลย』
『อะ อ่า ช่างน่าขายหน้านัก』
นี่ก็หมายความว่า
คุณทนายได้เห็นชีวิตความเป็นอยู่ที่น่าเวนาของผมแล้วสินะ เด็ก มัธยมปลาย ที่อาศัยอยู่เพียงคนเดียวต้องนอนบนโซฟาในบ้าน
โดยมีของใช้ส่วนตัวเพียงแค่ลังใบเดียว
『สำหรับเรื่องนี้ทางคุณไม่มีปัญหาใดๆใช่มั๊ยคะ』
『นะ แน่นอนครับ เพราะสิ่งของเหล่านั้นเป็นของเขา』
『ถ้างั้นก็ช่วยเซ็นเอกสารนี้ด้วยนะครับ』
คุณทนายยื่นเอกสารอีกแผ่นให้กับคุณพ่อ
เท่านี้โซฟาเก่าๆตัวนั้นก็เป็นของผมอย่างสมบูรณ์ แม้คุณแม่จะกลับมาทีหลังก็ตามที
『ค ครับ เรียบร้อย』
『ขอบคุณมากครับ』
เมื่อเรียบร้อยแล้ว
คุณทนายหันมามองมินาโฮะเน่ซัง
『มีอะไรอีกงั้นเหรอครับ』
『ในปัจจุบันนี้ ยังคงทำงานอยู่ที่เดิมหรือคะ』
『แน่นอนครับ อ่ะ ฮะ ฮะ ก็ผมไม่มีที่ไปนี่นะครับ ฮะ ฮะ ฮะ』
ไม่ใช่แล้วล่ะ
ก็คุณพ่อหนีออกจากบริษัทไปตั้งแต่วันที่ผมเข้าโรงเรียนแล้วนี่
『ถ้างั้น เรื่องเงินจะไม่มีปัญหาหรือคะ』
『อิ อิ อิย๊า อะ อะ อะโน โซเรวะ』
มินาโฮะเน่ซังหันมามองหน้าผม
『โยชิดะคุง ไม่สิ ตอนนี้ต้องเรียกว่าคุโรโมริคุง เอานั่นให้กับโยชิดะซังสิ』
『ไฮ เซ็นเซย์』
ผมยื่นสมุดบัญชีกับตราประทับให้กับคุณพ่อ
『โค โค โค โคเรวะ?』
คุณพ่อเอาแต่มองในสมดุบัญชี
โดยไม่ได้หันมามองหน้าผม
『มันเป็นสมุดบัญชีที่คุณพ่อทิ้งเอาไว้ให้กับผม ถึงแม้ผมจะใช้จ่ายไปบ้าง
แต่มันก็ยังเหลืออยู่』
ผมพูดออกไป
『แต่ว่า นี่มันเป็นสิ่งที่เหลือให้ไว้กับลูก』
『แต่ผมไม่ต้องการมันแล้วน่ะ』
『ผมในตอนนี้มีตระกูลคุโรโมริคอยดูแลอยู่แล้ว
ผมไม่ต้องการมันอีกแล้วล่ะ』
『ถะ ถะ ถ้างั้น พ่อก็ขอคืนด้วยความเต็มใจ』
คุณพ่อเก็บสมุดบัญชีและตราประทับเข้ากระเป๋าอย่างลุกลน
『ทะ เท่านี้ก็โอเคแล้วใช่ไหม』
คุณพ่อถามคุณทนาย
『ครับ เท่านี้ก็เรียบร้อยทั้งหมดแล้ว ขอบคุณมากครับสำหรับวันนี้』
คุณทนายตอบกลับไปด้วยความเยือกเย็น
『ถะ ถ้างั้นผมก็ขอตัวไปแล้วนะ』
คุณพ่อยืนขึ้น
『ถึง จะรู้สึกแปลกๆ อ่ะ ฮะ ฮะ แต่ก็รู้สึกสบายดีแฮะ』
『โยชิดะซังก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ』
『ถ้างั้นค่าใช้จ่ายที่นี่』
『ดิชั้นจะเป็นคนจัดการเองค่ะ』
『นั่นมัน....』
『ไม่ต้องห่วงไปหรอกค่ะ ตระกูลคุโรโมริได้มอบค่าใช้จ่ายในเรื่องนี้ให้กับชั้นแล้ว』
『ถะ ถะ ถ้างั้นก็ ผมขอตัวล่ะครับ』
ไม่แม้แต่จะพูดคุยจะผม
และรีบวิ่งหนีไปจากโรงแรมในทันที
『ผมเองก็ขอตัวด้วยเหมือนกันครับ』
คุณทนายพูดพร้อมลุกขึ้นยืน
『ขอบคุณมากค่ะ หลังจากนี้เองก็ต้องฝากตัวด้วยนะคะ』
มินาโฮะเน่ซังก้มหัวขอบคุณ
『ครับ เนื่องจากเป็นคำสั่งโดยตรงจาก 『閣下』กั๊กกะ
เพราะงั้นผมต้องจัดการเรียบร้อยอย่างแน่นอน 』
คุณทนายเองก็ก้มหัวแล้วจากไป
และก็เหลือเพียงแค่พวกเราสองคน
『ทั้งๆที่เตรียมเงินเอาไว้ตั้ง 10 ล้านเยน เจ้าหมอนั่น ทั้งๆที่กำลังมีปัญหาอยู่แท้ๆ นึกถึงตอนที่ชั้นถามเรื่องเงินไปสิ』
เอ๋ ?
『กับคุณทนายเองก็ได้บอกไว้แล้วว่า ถ้าหากเจ้าหมอนั่นถามถึงเรื่องเงินล่ะก็
ให้ตอบไปว่าทางตระกูลคุโรโมริได้เตรียมพร้อมที่จะโอนเงินไปให้ 3 ล้านทันทีแท้ๆ』
『คิดถึงงานของเจ้านั่นเมื่อก่อนสิ ทั้งๆที่เตรียมที่ทำงานดีดีเอาไว้ให้แล้วด้วย
โง่ที่สุดเลยเจ้านั่นน่ะ』
『ทำไมล่ะครับ』
『ก็เป็นพ่อของนายใช่มั๊ยล่ะ ชั้นไม่ได้คิดจะโยนเจ้านั่นทิ้งไปอย่างเย็นชาเลยสักนิด
ทั้งๆแบบนั้น....』
『เจ้าหมอนั่นมันไม่ใช่พ่อของนาย!!!』
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น