-- มุมมองของโรน่า --
ช่วงเช้าของวันที่ 29 เดือน 12 ศักราชเอลติซปีที่ 836
ตอนนี้ชั้นกำลังอยู่ในระหว่างเดินทางไปยังเมืองหลวงของอาณาจักรออร์ฟีน่า
ด้วยพาหนะเวทมนต์ขนาดใหญ่ ทำให้การเดินทางที่เคยต้องใช้เวลาหลายวันเหลือเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น
และในขณะที่กำลังนั่งมองทิวทัศน์ด้านนอกผ่านทางหน้าต่างกระจก
ชั้นก็ได้นึกย้อนไปถึงคำพูดของทัตสึยะซามะในคืนก่อนที่พวกเราจะจากกัน
「โรน่าจัง เธอน่ะเป็นพวกไม่ได้เรื่อง
ต่อให้อยู่ที่นี่ไปก็ไร้ประโยชน์
เพราะงั้นมันจะไม่ดีกว่าเหรอถ้าจะตามผมกลับไปด้วยกันน่ะ」
ถึงแม้มันจะเป็นถ้อยคำที่ฟังดูโหดร้าย
แต่น้ำเสียงของทัตสึยะซามะก็สื่อให้เห็นถึงความเป็นห่วงออกมาอย่างชัดเจน
ซึ่งก็น่าเสียดายที่ตัวชั้นในตอนนี้ไม่อาจจะตอบรับความหวังดีของเค้าเอาไว้ได้
เพราะถึงแม้ชั้นจะเป็นพวกไม่ได้เรื่อง
ถึงแม้ชั้นจะทำประโยชน์อะไรให้ท่านหญิงไม่ได้มากนัก
แต่ชั้นก็ได้สาบานกับตัวเองเอาไว้ ตราบใดที่ท่านหญิงเซลฟีน่ายังต้องการ
ชั้นก็จะขออยู่เคียงข้างคอยท่านหญิงตลอดไป
「ขอโทษ.......อุ」
ยังไม่ทันที่ชั้นจะได้ปฏิเสธ ทัตสึยะซามะก็ดึงตัวชั้นเข้าไปใกล้และประทับริมฝีปากของเค้าลงบนริมฝีปากของชั้น
เนื่องจากเป็นการจูบครั้งแรกชั้นจึงไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร
แต่สิ่งที่ชั้นรู้สึกได้คือความอบอุ่นที่หลั่งไหลผ่านเข้าสู่ร่างกายของชั้น นี่น่ะเหรอคือการมอบความรัก
นี่น่ะเหรอคือความรู้สึกที่หญิงสาวทุกคนปรารถนา
「ผมไม่ยอมให้เธอปฏิเสธหรอกนะ โรน่าจัง」
หลังแยกออกจากกันทัตสึยะซามะก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
แววตาที่เคยอ่อนโยนของเค้าเปลี่ยนเป็นแววตาดุดัน
「เอ๋แต่ว่า.....ชั้นน่ะเป็นแค่......」
「ต่อให้เธอไม่ได้ชอบผม หรือต่อให้ต้องใช้วิธีสกปรกแค่ไหน
ต่อให้ต้องทำให้เธอเกลียดผมก็จะทำให้เธอมาเป็นของผมให้ได้」
ไม่มีทางให้หนี ไม่มีทางให้ปฏิเสธ
ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของชั้นได้พูดมันออกมาอย่างชัดเจน
กับความรู้สึกที่จริงจังของเค้าแล้ว ชั้นคงมีแต่ต้องพูดออกไปอย่างตรงไปตรงมา
「ชั้นเองก็........ชอบ....」
「ชั้นชอบคุณค่ะ ทัตสึยะ...ซามะ.......แต่ชั้นเองก็มีคนสำคัญ.......ชั้นเองก็มีคนสำคัญที่ชั้นทิ้งไปไม่ได้เหมือนกัน......น่ะค่ะ......」
เมื่อได้ยินคำตอบของชั้น
ทัตสึยะซามะก็เริ่มแสดงรอยยิ้มที่แสนจะอ่อนโยนออกมาอีกครั้งก่อนจะพูดว่า
「เข้าใจละ ผมจะรออีกซักหน่อยก็แล้วกัน....」
「.....จะรอ.......เหรอคะ」
「ใช้แล้วล่ะ
ผมจะให้เวลาเธออีกซักหน่อย..........นั่นสินะ ถ้าเกิดผมรอไม่ไหวเมื่อไหร่ล่ะก็
ผมจะมาลักพาตัวเธอไปก็แล้วกัน」
ถึงจะฟังดูเหมือนพูดเล่น แต่คำพูดของเค้าก็ฝังลงลึกไปในหัวใจของชั้น กับเด็กผู้หญิงธรรมดาอย่างชั้น
กับเด็กผู้หญิงที่ไม่มีอะไรดีอย่างชั้น เค้าก็ยังให้ความสำคัญมากถึงเพียงนี้
「…..ขะ.....ขอบคุณ.....นะคะ」
ชั้นพูดขอบคุณออกไปพร้อมทั้งน้ำตาที่ค่อยๆหลั่งไหลออกมาช้าๆ ขอบคุณนะคะ
ขอบคุณจริงๆที่มอบความรักให้กับชั้น แต่ชั้นน่ะไม่เหมาะกับทัตสึยะซามะหรอกค่ะ
ตัวชั้นน่ะไม่เหมาะที่จะได้รับความสุขมากมายขนาดนั้นหรอกค่ะ
「ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆนะเธอเนี่ย」
ทัตสึยะซามะดึงชั้นเข้าไปโอบกอดและค่อยๆลูบหัวชั้นอย่างอ่อนโยน
แต่ทั้งๆที่มันเป็นความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสุขแต่น้ำตาของชั้นกลับไม่ยอมหยุดไหล
「…..ฮือ....ทัตสึยะซามะ.......ฮือ.......」
ในอ้อมกอดของเค้านั้นมันช่างอบอุ่นจนไม่อาจจะหาสิ่งใดมาเทียบเคียงได้
เพียงแค่ได้อยู่ในอ้อมกอดของเค้าเวลารอบข้างก็ราวกับหยุดนิ่งไป
นี่มันผ่านมานานแค่ไหนแล้วนะ ในตอนนี้ไม่ว่าเวลาจะได้ผ่านไปหนึ่งนาทีหรือหนึ่งชั่วโมงชั้นก็ไม่อาจจะรับรู้ได้
แต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเค้าก็ยังไม่ปล่อยชั้นออกจากอ้อมกอด
ไม่แม้แต่จะเลิกปลอบโยนชั้น
เวลาผ่านไปซักพักจนในที่สุดชั้นก็พอจะสงบใจลงได้
「นี่เป็นแหวนต้องสาป และเธอก็จะต้องสวมมันไว้ตลอดเวลา
หากเธอคิดจะหนีไปจากผม หรือแม้แต่คิดถึงผู้ชายคนอื่นล่ะก็ คนสำคัญทุกคนที่เธอต้องการปกป้องจะต้องถูกคำสาปเล่นงานจนทุกทรมานไปตลอดทั้งชีวิต」
ทัตสึยะซามะหยิบเอากล่องหรูหราใบหนึ่งขึ้นมาและเปิดมันออก ด้านในมีแหวนอัญมณีสีน้ำทะเลที่ดูหรูหราและงดงามเปล่งประกายระยิบระยับอยู่วงหนึ่ง
「…..สวย.......จัง.......」
ถึงแม้มันจะเป็นแหวนต้องสาป
แต่มันก็ช่างงดงามจนชั้นไม่อาจจะละสายตาไปจากมันได้
ทัตสึยะซามะค่อยๆจับมือซ้ายของชั้นขึ้นมาและนำแหวนต้องสาปมาสวมใส่เอาไว้
ความงดงามของมันนั้นยิ่งกว่าแหวนอัญมณีหรูหราของพวกลูกสาวขุนนางที่ชั้นเคยเห็นในงานเต้นรำเสียอีก
「ถึงป้อมปราการที่ 2 แล้วค่า!! สำหรับท่านที่ต้องการลงที่นี่ก็ขอให้ลุกขึ้นและตรวจสอบสัมภาระของท่านให้เรียบร้อยก่อนลงไปด้วยนะคะ」
เสียงของพนักงานต้อนรับในพาหนะเวทมนต์คันนี้ทำให้ชั้นได้สติกลับคืนมา
หลังจากเวลาผ่านไปประมาณ 2 ชั่วโมง ในที่สุดก็มาถึงป้อมปราการที่ 2 แล้ว
「ส่วนท่านใดที่มีความต้องการจะทำธุระที่นี่ พวกเราจะจอดพักที่นี่ประมาณ 30 นาที เพราะงั้นก็ช่วยกลับมาก่อนเวลาซักเล็กน้อยด้วยนะคะ」
จอดพัก 30 นาทีงั้นเหรอ
แบบนี้ชั้นลงไปเดินเที่ยวที่นี่ซักหน่อยดีกว่า
เมื่อตัดสินใจได้ชั้นก็ลงจากพาหนะเวทมนต์ไปที่ด้านล่าง
ป้อมปราการที่สองนั้นเป็นป้อมปราการที่สร้างขึ้นด้วยเวทมนต์
มันเป็นป้อมปราการหินที่สูงชันและแข็งแกร่ง แต่นอกจากจะเอาไว้ใช้ในการสงครามแล้ว
ภายในก็ยังมีร้านอาหารและร้านค้าอื่นๆอีกมากมายด้วย
ภายในร้านค้าต่างๆเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย
หลังจากที่พวกเราชนะสงครามและประกาศจัดตั้งอาณาจักรแห่งใหม่ เหล่าหนุ่มสาวมากมายที่เต็มไปด้วยความหวังต่างก็พากันเดินทางมาจากจักรวรรดิ
บ้างก็เดินทางไปหางานทำยังเมืองแห่งใหม่ต่างๆ
บ้างก็ไปเข้ารับการฝึกฝนเพื่อเข้าเป็นทหาร บ้างก็เดินทางไปยังโรงเรียนของพวกท่านจอมเวท
ไม่ว่าจะเป็นลูกขุนนางหรือลูกของสามัญชน พวกเค้าก็จะได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียม
「เอ่อ...ขอโทษนะคะ
ไม่ทราบว่าถ้าต้องการจะไปยังปราสาทฟีเรน่าต้องไปขึ้นพาหนะเวทมนต์ที่ตรงไหนเหรอคะ」
「ต้องการจะไปยังเมืองหลวงสินะคะ พาหนะเวทมนต์ที่จะเดินทางไปเมืองหลวงจะออกจากที่นี่ในอีก
15 นาที ส่วนสถานที่ก็เป็นบริเวณประตูทางออกทิศเหนือที่ 2 นะคะ」
ในขณะที่ชั้นกำลังเพลิดเพลินไปกับสินค้ามากมาย
เด็กสาวคนหนึ่งในชุดคลุมสีเขียวอ่อนได้เข้าไปคุยกับพนักงานของร้านเพื่อสอบถามวิธีการเดินทางไปยังปราสาทฟีเรน่า
โดยปกติแล้วหากเป็นคนทั่วไปล่ะก็ คงจะไม่คิดที่จะเดินทางไปยังปราสาทของผู้ปกครองอาณาจักรเป็นแน่
ดังนั้นคุณพนักงานร้านจึงเข้าใจว่าเธอต้องการเดินทางไปยังเมืองหลวง
「ชั้นเองก็จะแวะที่ปราสาทฟีเรน่าเหมือนกัน หากไม่รังเกียจล่ะก็
เดินทางไปพร้อมกันกับชั้นมั๊ยคะ」
ชั้นรีบเดินเข้าไปหาเด็กสาวคนนั้น
ถ้าหากเธอต้องการไปยังปราสาทฟีเรน่า พวกเราก็มีจุดหมายเดียวกัน และชั้นก็อยากจะมีเพื่อนร่วมทางไปด้วยเช่นกัน
ส่วนเหตุผลที่ชั้นจะไปที่ปราสาทฟีเรน่านั้น
ก็เพ่อจะไปสอบถามเรื่องบางอย่างจากท่านหญิงยูฟีน่า ก่อนที่จะออกเดินทางต่อไปหาทัตสึยะซามะที่เมืองสเตรเชียของอาณาจักรออร์ธรอส
ถึงแม้ในตอนนี้ชั้นจะไม่ได้เป็นคนของตระกูลโรเซนเบิร์กแล้ว
แต่ชั้นก็หวังว่าความเป็นเพื่อนของพวกเราในหลายปีที่ผ่านมานั้นจะยังไม่ถูกทำลายไป
「เอ่....เอ่อ.....ถ้าเช่นนั้นก็ต้องขอรบกวนด้วยนะคะ
ดิชั้น ไอเชีย โรสเบล ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ」
เด็กสาวหน้าตาน่ารักพูดพร้อมกับจับชายกระโปรงและย่อตัวลงทักทาย
ดูจากมารยาทแล้ว เธอคงจะไม่ใช่เด็กสาวชาวบ้านทั่วไป แต่เพื่อตอบสนองต่อความต้องการของท่านหญิงที่สร้างอาณาจักรแห่งนี้ขึ้นมา
ดังนั้นไม่ว่าเธอจะเป็นใคร ชั้นก็ต้องปฏิบัติด้วยอย่างเท่าเทียม
「ชั้น โรน่า คลอฟอร์ด
ไม่ต้องพูดสุภาพกับชั้นก็ได้ ขอฝากตัวด้วยนะคะ」
ชั้นจับชายกระโปรงและย่อตัวลงเพื่อทักทายกลับไป
จากนั้นพวกเราก็เดินซื้อขนมหวานกันเล็กน้อยก่อนจะไปขึ้นพาหนะเวทมนต์ และออกเดินทางไปยังปราสาทฟีเรน่า
โอ้วเย่ ยัยเซ่อโรน่ามาแล้ว เตรียมเปิดทำเนียบเมียเพิ่มได้ ณ บัดนาว
ตอบลบเปิดตัวสนมลำดับที่...เท่าไหร่แล้ววะ
ตอบลบมีเหยื่อหลงมาพร้อมกับโร่น่าจังด้วย
ตอบลบขอบคุณครับ
ตอบลบ