ตอนที่ 1 ความฝันและความหวัง

-- มุมมองของวาเนซซ่า --                 

เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้นชั้นเคยหวังว่ามันจะเป็นเพียงฝันร้าย แต่ในตอนนี้ชั้นกลับหวังให้มันเป็นเรื่องจริง

ในตอนที่ยังเป็นเด็กชั้นชอบนิทานที่คุณแม่เล่าให้ฟังจากหนังสือภาพ มันเป็นเรื่องราวของเด็กสาวที่ถูกปีศาจร้ายจับตัวไป หลังจากนั้นเจ้าชายรูปงามจะปรากกฎตัวขึ้นและฆ่าล้างเหล่าปีศาจ เด็กสาวที่ได้รับการช่วยเหลือได้กลายเป็นเจ้าหญิงและแต่งงานกับเจ้าชาย

แต่เรื่องราวที่เป็นเพียงนิทานก่อนนอนนั้นกลับเกิดขึ้นกับตัวชั้นในวันนี้

「วะ วาเนซซ่า...」

คำพูดแรกของชั้นที่ได้พูดกับเค้าคือชื่อของชั้น เค้าก็คือชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่งที่มาช่วยชั้นจากเหล่าปีศาจร้าย ถึงแม้ชั้นจะไม่รู้ว่าเค้าเป็นเจ้าชายหรือเปล่าแต่อย่างน้อยก็น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา

ไม่สิถึงแม้เค้าจะเป็นคนธรรมดาแต่สำหรับชั้นแล้วเค้าน่ะเป็นเจ้าชาย เป็นเจ้าชายของชั้นอย่างแน่นอน

เมื่อลืมตาขึ้นมา ตัวชั้นในตอนนี้กำลังนอนอยู่บนเสื่อรูปร่างประหลาด ถึงแม้จะประหลาดแต่ชั้นก็รู้สึกว่ามันช่างน่ารักยิ่งนัก บางทีมันอาจจะเป็นของพวกขุนนางชั้นสูงก็เป็นได้

บริเวณรอบๆห้องเองก็ถูกตกแต่งด้วยลวดลายที่ดูน่ารัก บนเพดานมีโคมไฟเวทมนต์ที่ดูหรูหราติดตั้งอยู่ ภายนอกหน้าต่างบานใหญ่นั้นมองเห็นดวงจันทร์ทั้งสองได้ชัดเจน

「ตื่นแล้วเหรอวาเนซซ่า」

「ที่นี่....」

หลังจากที่ชั้นถูกเจ้าชายช่วยเอาไว้ดูเหมือนว่าชั้นจะหลับไปเป็นเวลานาน

「ชั้นเก็บขนมจากงานเลี้ยงเมื่อคืนไว้ให้เธอด้วยนะ」

เด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าชั้นชื่อจูลี่ เธอเป็นเด็กสาวโชคร้ายที่ถูกพวกมอนสเตอร์จับตัวมาพร้อมกับชั้นในตอนที่พวกเรากำลังเก็บเห็ดอยู่ในป่า

เนื่องจากหมู่บ้านของพวกเราไม่สามารถเพาะปลูกได้ในช่วงฤดูหนาว การเก็บเห็ดและผลไม้ในป่าจึงเป็นเพียงทางเดียวที่พวกเราจะสามารถหาอาหารเพิ่มได้

「ขนม งานเลี้ยง เธอพูดเรื่องอะไรกันน่ะ」

ชั้นตอบจูลี่กลับไปด้วยสีหน้างงงวย เนื่องจากชั้นหลับไปเป็นเวลานานจึงไม่ทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นหลังจากถูกช่วยเอาไว้เลยแม้แต่น้อย

「เมื่อคืนน่ะนะ พวกเค้าจัดงานเลี้ยงฉลองกันล่ะ ดูเหมือนว่าพวกเค้าจะสามารถจัดการเจ้าปีศาจ King Goblin ไปได้น่ะ」

King Goblin หากพูดถึงมันล่ะก็ มันก็คือมอนสเตอร์ชั้นสูงที่คอยควบคุมเหล่า Goblin หลากหลายสายพันธุ์ การจะจัดการมันน่ะไม่ใช่เรื่องง่ายๆจำเป็นต้องใช้ทหารและอัศวินที่มีฝีมือจำนวนมาก เพราะงั้นหลังจากจัดการมันลงได้จึงไม่แปลกที่จะมีการเลี้ยงฉลอง

「ในที่สุดของมอนสเตอร์นั่นก็ได้รับโทษที่มาทำร้ายพวกเราแล้วสินะ」

「ใช่แล้วล่ะ แล้วก็นะในงานเลี้ยงเมื่อคืนน่ะสุดยอดมากเลยนะ อาหารก็อร่อยแถมชั้นยังได้เต้นรำกับอัศวินหนุ่มคนหนึ่งด้วยล่ะ...」

อาหารอร่อย เต้นรำ นั่นมันเรื่องอะไรกัน ในเมื่อเป็นงานเลี้ยงฉลองชัยชนะมันก็ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับจูลี่ไม่ใช่เหรอ อีกอย่างการที่เด็กสาวชาวบ้านธรรมดาอย่างจูลี่จะได้เต้นรำกับอัศวินน่ะมันไม่มีทางเกิดขึ้นได้หรอก

「เด๋วสิ ตอนนี้ชั้นงงไปหมดแล้ว ทำไมเธอถึงได้ไปเข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองกับพวกอัศวินได้ล่ะ」

「ตอนแรกน่ะนะ ชั้นและคนอื่นๆก็คิดเหมือนเธอนั่นล่ะ แต่เอริซังน่ะมาบอกกับพวกเราว่างานเลี้ยงในครั้งนี้น่ะจัดขึ้นเพื่อทุกๆคน พวกเราเองก็เป็นส่วนหนึ่งด้วยน่ะ ไม่ใช่แค่พวกเราเท่านั้นนะ แม้แต่เด็กสาวเผ่ามนุษย์แมวที่เป็นทาสยังได้เข้าร่วมเลย」

งานเลี้ยงที่ให้ทาสเข้าร่วมด้วย.....แปลก นี่มันแปลกเกินไปแล้ว

ถ้าพูดถึงงานเลี้ยงเต้นรำล่ะก็มันจะต้องเป็นงานที่จัดโดยพวกขุนนางชั้นสูง และมีค่าใช้จ่ายที่มากมาย ดังนั้นการจะได้ทานอาหารในงานเลี้ยงน่ะแค่คิดชั้นยังไม่กล้าเลย

「ก็นะเรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะ เธอลองชิมเจ้านี่ดูสิ อร่อยมากมายล่ะ ชั้นไม่เคยเห็นขนมแบบนี้มาก่อนเลยนะ」

หลังจากจูลี่ฉีกอะไรซักอย่างที่อยู่บนขนมชิ้นนั้นเธอก็ยื่นมันมาให้กับชั้นพร้อมกับ ช้อนบางๆสีขาวที่ชั้นไม่เคยเห็นมาก่อน ทำยังไงมันถึงได้บางขนาดนั้นกันนะ

「อร่อย!! อร่อยมาก!!」

ขนมที่จูลี่ยื่นมาให้ชั้นเป็นอะไรซักอย่างที่มีสีแดงสดใส รสชาติของมันทั้งหวานและเปรี้ยวผสมกัน นอกจากนั้นมันยังมีความรู้สึกยืดหยุ่นแปลกๆเวลาสัมผัสกับลิ้น

「ไม่ต้องรีบกินขนาดนั้นก็ได้ ชั้นเอามาเผื่อเธอตั้งหลายอันแหนะ」

「เอ๋!! หลายอัน เด๋วสิจูลี่ ขนมนี่มันน่าจะแพงไม่ใช่เหรอ...」

「นั่นสินะชั้นเองก็ไม่รู้เรื่องราคาหรอก แต่คิดว่าคงเป็นขนมของพวกขุนนางชั้นสูงล่ะมั้ง」

「แล้ว....มันจะไม่เป็นไรแน่เหรอ」

「เอริซังบอกเอาไว้ว่าให้ไปช่วยทำงานเพื่อจ่ายค่าขนม นอกจากนั้นเค้าจะจ่ายค่าจ้างสำหรับคนที่ตั้งใจจะทำงานจริงจังด้วยนะ」

「พวกเค้าจะจ้างเธอทำงานงั้นเหรอ!!」

เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ชั้นตกใจกับคำพูดของจูลี่ พวกเราน่ะอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ เนื่องจากไม่ได้ร่ำเรียนอะไรมา เพราะงั้นสิ่งที่พวกเราทำได้น่ะมีแค่งานระดับเดียวกับพวกทาสเช่นซักผ้าหรือทำความสะอาด จึงไม่มีความจำเป็นเลยที่จะเสียเงินจ้างพวกเราหากมีทาสทำงานพวกนี้อยู่แล้ว

ในสมัยก่อนชั้นเองก็เคยอยากจะเข้าไปทำงานในเมืองใหญ่ๆ ถ้ามีเงินล่ะก็พวกเราสามารถซื้ออาหารและเสื้อผ้าสำหรับฤดูหนาว ถ้ามีอาหารและผ้าห่มเพียงพอล่ะก็ผู้คนในหมู่บ้านคงสามารถผ่านฤดูหนาวไปได้โดยไม่มีใครล้มป่วยหรือตายจากไป

แต่ในความเป็นจริงมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ในเมืองใหญ่ๆน่ะการแข่งขันถือว่าสูงมาก สำหรับคนที่ไม่มีความรู้ ไม่สามารถอ่านเขียนหรือคำนวณได้นั้น แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะได้งาน

「ใช่แล้วล่ะ ดูเหมือนว่าพวกเค้ากำลังขาดคนช่วยทำงานบ้านน่ะ」

งานบ้านถ้าหากเป็นงานบ้านล่ะก็แม้แต่ชั้นที่ไม่มีความรู้ก็น่าจะสามารถทำได้

「งะ งั้นชั้นขอทำด้วยสิ พวกเค้าจะจ้างชั้นด้วยรึเปล่า」

นอกจากนั้นหากได้ทำงานในปราสาทแห่งนี้ล่ะก็ ชั้นก็จะมีโอกาสได้อยู่ใกล้ๆกับเจ้าชายของชั้น เพราะงั้นมันคงจะไม่มีเรื่องอะไรน่าดีใจไปยิ่งกว่านี้อีกแล้ว

「แน่นอนอยู่แล้ว เอริซังน่ะบอกว่าต้องการคนช่วยงานหลายสิบคนเลยล่ะ」

หลังจากตัดสินใจจะเข้าทำงานในปราสาทแห่งนี้ ชั้นจึงไม่รอช้าและรีบออกไปหาคนที่ชื่อเอริซังในทันที จากที่ฟังจูลี่พูดมาดูเหมือนเอริซังจะเป็นหัวหน้าเมดของปราสาทแห่งนี้ล่ะมั้ง ถ้าหากเป็นไปได้ชั้นก็หวังว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ใจดี

「เธอไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ มันยังไม่เช้าเลยนะ」

「ไม่ได้หรอกจูลี่ ถึงจะบอกว่าหลายสิบคน แต่ถ้าพวกเค้าได้คนครบไปก่อนแล้วจะทำยังไงกันล่ะ」

「นะ นั่นมันก็จริง....」

จูลี่ตอบกลับมาด้วยท่าทางหวาดหวั่น ที่นี่น่ะไม่ใช่ร้านค้าหรือบ้านหลังใหญ่ แต่เป็นปราสาทอันหรูหรา เพราะงั้นจะต้องมีเด็กสาวที่คิดเหมือนพวกเราจำนวนมากอย่างแน่นอน ชั้นน่ะจะไม่ยอมเสียโอกาสอันมีค่าที่อาจจะมีเพียงครั้งเดียวในชีวิตแบบนี้ไปอย่างแน่นอน

「เอ่อไม่ทราบว่าเอริซังอยู่ที่ไหนเหรอคะ」

「เอริจังเหรอ น่าจะในห้องครัวล่ะมั้ง」

ระหว่างทางชั้นได้พบกับเด็กสาวหลากหลายคน พวกเค้าทุกคนต่างก็กำลังทำงานต่างๆ บางคนก็กำลังทำความสะอาด บางคนก็กำลังเคลื่อนย้ายข้าวของ ดูเหมือนว่าปราสาทแห่งนี้กำลังต้องการคนช่วยงานเยอะอย่างที่จูลี่บอกเอาไว้จริงๆ

เมื่อมาถึงห้องครัวพวกเราก็ได้เจอกับเอริซัง แต่เอริซังที่พวกเราพบนั้นแตกต่างจากที่ชั้นคิดเอาไว้เป็นอย่างมาก นั่นก็เพราะว่าหัวหน้าเมดใจดีที่ชั้นหวังเอาไว้กลับกลายเป็นเพียงเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับพวกชั้น ไม่ใช่แค่นั้นเธอยังเป็นเด็กสาวที่งดงามราวกับออกมาจากภาพวาด

และตั้งแต่นั้นมาเธอก็กลายมาเป็นหัวหน้าของชั้น...