ตอนที่ 10 ล่าโจรสลัด บทที่ 1

ช่วงบ่ายของวันที่ 6 เดือน 1 ศักราชเอลติซปีที่ 837

เนื่องจากพ่อค้าทาสโอเว่นมอบทาสสาวจำนวนมากมาให้ จึงเป็นเรื่องยากที่พวกเราจะพาทุกคนกลับไป ดังนั้นผมจึงเรียกยูเมะจังและฮารุกะจังมารับ

เมื่อกลับมาถึงเมืองสเตรเชีย เจ้าโซวจิก็รีบขอแยกตัวกลับไปบ้าน ส่วนเหตุผลนั้นก็เพราะผมได้มอบทาสสาวสวยถึงสองคนให้กับเจ้าโซวจิเพื่อเป็นรางวัล

เจ้านั่นรีบพาทาสสาวเผ่าหมาป่าขาวและทาสสาวเผ่าจิ้งจอกหิมะกลับไปที่บ้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เอาเถอะ....หวังว่าเจ้านั่นจะไม่ไปทำอะไรให้พวกเธอไม่ชอบใจเอานะ

「จะให้พวกเธอเป็นเมดทั้งหมดเลยเหรอคะ.....」

ยูเมะจังถามขึ้นมาด้วยท่าทางกังวลเล็กน้อย นั่นสินะ ก็เล่นพาเด็กสาวน่ารักเกือบร้อยคนกลับมาบ้านเนี่ย ไม่ว่ายังไงก็คงจะเยอะเกินไปสินะ......

「ไม่ต้องห่วงหรอกนะยูเมะจัง ยังไงเธอก็เป็นที่หนึ่งในหัวใจของผมเสมอ」

ผมดึงตัวยูเมะจังเข้ามาโอบกอดอย่างอ่อนโยน สำหรับผมแล้วไม่ว่าจะเป็นใครก็มาแทนที่ยูเมะจังไม่ได้อย่างแน่นอน เพราะงั้นถ้าหากเธอไม่ยอมรับล่ะก็ ผมเองก็ยินดีที่จะมอบพวกทาสสาวทั้งหมดให้กับคนอื่นไป.......ไม่สิยังไงก็ขอเก็บคนที่ผมชอบที่สุดเอาไว้ซัก 4....5 คนละกัน......

「คือ.....ชั้นหมายถึงบ้านของพวกเราในตอนนี้น่าจะมีห้องไม่พอนะคะ.....」

นั่นสินะ จะว่าไปแล้วบ้านของผมในตอนนี้น่ะ มีห้องว่างเหลืออยู่แค่ไม่กี่ห้อง นั่นก็เพราะผมยกห้องว่างให้กับโรน่าจังและเพื่อนๆของยูฟีน่าไปหมดแล้ว....

จะให้มาสร้างห้องเพิ่มก็คงไม่ได้ซะด้วย จะทำยังไงดีนะ.....

「ทะ ท่านหญิง ดะ ได้โปรดให้พวกเราได้อยู่ที่นี่ด้วยเถอะค่ะ พวกเราไม่อยากจะถูกขายให้กับคนไม่ดีนะคะ ดะ ได้โปรดอย่าทอดทิ้งพวกเราเลยค่ะ」

พอพวกทาสสาวได้ยินว่าพวกเรามีห้องพักไม่พอนั้น พวกเธอต่างก็พากันคุกเข่าลงและขอร้องกับยูเมะจัง ต่อให้ต้องพักอยู่ในห้องเก็บของ หรือแม้แต่ในห้องใต้ดิน พวกเธอก็ยินดี ซึ่งผมก็พอเข้าใจเรื่องนี้ดี ในโลกนี้นั้นชีวิตของทาสล้วนแล้วแต่ขึ้นอยู่กับเจ้านาย ถ้าหากถูกเจ้านายแย่ๆซื้อตัวไปล่ะก็ พวกเธออาจจะถูกทรมานจนตายเพียงเพื่อความสนุกสนานก็เป็นได้

「คูเซียจัง ช่วยเอาพวกเฟอนิเจอร์ในห้องรับรองที่ 3 กับ 4 ไปเก็บไว้ที่ห้องเก็บของ แล้วก็ไปซื้อพวกเสื้อผ้า ของใช้ที่จำเป็น แล้วก็ฟูกขนาดใหญ่มาให้พวกเธอใช้เป็นที่นอนไปชั่วคราวก่อนแล้วกันนะ ช่วงนี้อาจจะลำบากซักหน่อย ฝากดูแลพวกเธอด้วยล่ะ」

「การตอบรับความต้องการของนายท่านเป็นหน้าที่ของชั้น เพราะงั้นไม่ต้องห่วงไปหรอกค่ะ ชั้นจะรีบไปจัดเตรียมให้ในทันทีเลยค่ะ」

「พวกเธอก็ต้องไปช่วยทำงานด้วย ถ้ามีอะไรสงสัยก็ถามพวกรุ่นพี่เอาละกันนะ」

「「「「ขะ ขอบคุณมากเลยค่ะ นายท่าน! ท่านหญิง!」」」」

คูเซียจังโค้งตัวลงตอบรับคำสั่งอย่างสง่างาม ส่วนพวกทาสสาวที่มาใหม่ต่างก็ตอบรับกันทั้งน้ำตา จากนั้นคูเซียจังก็พาพวกเธอทั้งหมดไปจัดการเรื่องต่างๆตามคำสั่งของผม

หลังจัดการเรื่องที่พักให้กับพวกเธอทุกคนเรียบร้อยแล้ว ผมกับพวกยูเมะจังก็ออกมาตามหาร่องรอยของพวกโจรสลัด เด็กสาวเผ่าผีเสื้อแสงจันทร์นั้นถูกชิงตัวไประหว่างที่ขบวนของพ่อค้าทาสโอเว่นกำลังผ่านไปยังหมู่บ้านเล็กๆแถบชาญเมืองเมืองโคเลีย

ดังนั้นพวกเราจึงไปถามหาข่าวสารจากกิลด์นักผจญภัยสาขาเมืองโคเลีย

「ขอโทษที่ต้องให้ตามมาด้วยนะคาโอริจัง」

「ถ้าได้รับของขวัญอันเร่าร้อนแทนคำขอโทษล่ะก็ จะให้ชั้นคอยอยู่ข้างๆตลอดเวลาเหมือนมาเรียจังก็ได้นะคะ」

คาโอริจังเข้ามาควงแขนซ้ายของผมแนบนิดเข้าไปกับหน้าอกขนาดใหญ่โตของเธอ ถึงจะเป็นเพียงการพูดล้อเล่น แต่ถ้าถูกคาโอริจังมาทำแบบนี้ด้วยบ่อยๆมีหวังผมคงอดใจไม่ไหวแน่ๆ

คาโอริจังนั้นเป็นเพื่อนสนิทของชิซึกุ เพราะงั้นผมคงจะไปล่วงเกินหรือคิดเรื่องอย่างว่ากับเธอไม่ได้ ไม่สิหรือผมจะคิดมากเกินไปกันนะ ถ้าหากเธอต้องการผมก็ควรจะตอบรับความรู้สึกของเธอ...........ไม่สิเรื่องนั้นน่ะเอาไว้ก่อน ในตอนนี้ผมจำเป็นต้องมีสมาธิกับการตามหาตัวเด็กสาวเผ่าผีเสื้อแสงจันทร์ทั้งสองคน

「ตะ ต้องขอโทษที่ให้รอนะครับ ทัตสึยะซามะ คาโอริซามะ มาเรียซามะ」

หลังจากรออยู่ในห้องรับรองพักหนึ่ง ชายวันกลางคนท่าทางขาดความมั่นใจในตัวเองก็ได้เดินเข้ามาในห้อง ที่ด้านหลังของเค้ามีพนักงานหญิงสาวสวยตามเข้ามาพร้อมกับนำชาเข้ามาเสริฟ

「เรื่องพวกนั้นน่ะช่างมันเถอะ ผมไม่ใช่พวกขุนนางที่จะมาคิดมากกับเรื่องพวกนี้ เข้าเรื่องเลยก็แล้วกัน ตอนนี้กิลด์นักผจญภัยมีข่าวสารของพวกโจรที่ออกปล้นขบวนของกลุ่มพ่อค้าที่เดินทางผ่านหมู่บ้านแถบนี้บ้างรึเปล่า」

「อะ เอ่อสำหรับเรื่องนี้....」

「ต้องขอโทษที่พวกเราไร้ความสามารถจริงๆค่ะทัตสึยะซามะ ทั้งๆที่เป็นเรื่องที่ทางกิลด์นักผจญภัยของเราต้องรีบจัดการแท้ๆ แต่ในตอนนี้ทางกิลด์ของเราได้รับเพียงข่าวสาวการปล้นที่เกิดขึ้น ยังไม่สามารถหาที่ซ่อนตัวของพวกมันได้เลย」

ชายหนุ่มที่ดูขาดความมั่นใจคนนี้คือหัวหน้าสาขากิลด์นักผจญภัยที่มีชื่อว่า เลนต้า เนื่องจากเขาไม่มีข้อมูลที่ดีพอจะมอบให้เขาจึงมีท่าทางประหม่าอย่างมาก เพราะเหตุนั้นพนักงานสาวที่ตามเข้ามาจึงเป็นคนอธิบายเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้กับพวกเราฟัง

「โจรสลัดงั้นเหรอ ปกติแล้วพวกโจรสลัดเนี่ย น่าจะมีฐานที่มั่นเป็นเกาะเล็กๆห่างจากชายฝั่งไปพอสมควรรึเปล่านะ」

「ชั้นเคยได้ยินจากพวกพ่อค้าว่าโจรสลัดพวกนี้ชอบอาศัยอยู่ในถ้ำใต้ทะเลอะไรพวกนั้นด้วยนะคะ」

ผมและมาเรียจังมีความคิดคล้ายๆกัน หากพูดถึงพวกโจรสลัดแล้ว การที่พวกมันจะอาศัยอยู่ตามถ้ำหรือเกาะต่างๆที่หาพบได้ยากนั้นเป็นเรื่องปกติ

「พวกเราเองก็มีความคิดเช่นนั้นค่ะ แต่ด้วยสงครามที่กำลังเกิดขึ้นระหว่างตระกูลโรเซ็นเบิร์กกับบารอนวิลเลี่ยม พวกนักผจญภัยส่วนใหญ่จึงไปสมัครเป็นทหารอาสา ในตอนนี้จำนวนของนักผจญภัยที่จะออกไปทำเควสจึงไม่เพียงพอ แล้วยิ่งเป็นการค้นหาในเขตทะเลที่จำเป็นต้องใช้คนที่มีประสบการณ์เดินเรือด้วยแล้ว ทางกิลด์จึงยิ่งขาดแคลนบุคลากรมากขึ้นไปอีกน่ะค่ะ」

「เข้าใจล่ะ ถ้างั้นผมขอแค่ข้อมูลกับแผนที่หมู่เกาะรอบๆนี้ก็พอ」

「ทะ ทัตสึยะซามะจะออกไปตามหาที่อยู่ของพวกโจรสลัด ดะ ด้วยตัวเองงั้นเหรอครับ!!」

พอได้ยินว่าผมต้องการข้อมูลและแผนที่ เลนต้า หัวหน้ากิลด์สาขา ก็ได้ส่งเสียงขึ้นมาด้วยความตกใจ การที่ผมจะออกไปค้นหาพวกโจรสลัดด้วยตัวเองเนี่ยเป็นเรื่องแปลกขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ.....

「ทำไมล่ะ ถ้าผมออกไปค้นหาเองแล้วจะทำให้พวกคุณเดือดร้อนงั้นเหรอ....」

「มะ ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ! 」

「ช่วยใจเย็นลงก่อนค่ะหัวหน้าสาขาเลนต้า ทัตสึยะซามะนั้นถึงจะเป็นผู้ปกครองอาณาจักร แต่ท่านก็มีความห่วงใยผู้คนและชาวบ้าน ถึงแม้มันจะทำให้พวกเราที่มีหน้าที่ดูแลภารกิจในเขตนี้ต้องสูญเสียความน่าเชื่อถือไปบ้าง แต่การกระทำของทัตสึยะซามะนั้นก็ถือเป็นการกระทำเพื่อทุกคน ดังนั้นพวกเราก็ควรจะช่วยเหลือพวกเค้านะคะ」

พอได้ยินคำพูดของคุณพนักงานสาวผมก็ทำให้เริ่มจะเข้าใจขึ้นมา เดิมทีแล้วตามปกติแล้วกิลด์นักผจญภัยจะมีหน้าที่รับคำร้องจากพวกขุนนาง พองานสำเร็จพวกนักผจญภัยก็จะได้รับเงินรางวัล ส่วนกิลด์ก็จะทำการหักภาษีมาเป็นรายได้

ดังนั้นหากพวกขุนนางเลิกยื่นคำร้องแล้วเปลี่ยนไปจัดการทุกอย่างด้วยตัวเองกันล่ะก็ นอกจากกิลด์จะสูญเสียความน่าเชื่อถือแล้ว ก็ยังเป็นการสูญเสียรายได้ที่จะเข้ามาสู่กิลด์โดยตรงอีกด้วย

「ถ้างั้นพวกเราก็จ้างพวกนักผจญภัยมาคุ้มกันดีมั๊ยคะ」

คาโอริจังที่นั่งฟังอยู่เงียบๆจนถึงเมื่อครู่พูดขึ้นมา นั่นสินะหากพวกเราทำทีเป็นพวกพ่อค้าออกไปร่องเรือ แล้วจ้างพวกนักผจญภัยมาคุ้มกันล่ะก็ แบบนี้ถ้าจับพวกโจรสลัดได้ ทางกิลด์นักผจญภัยเองก็ได้รับทั้งค่าข้างและชื่อเสียงไปพร้อมกันด้วย เป็นวิธีการแก้ปัญหาที่ได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย เรื่องเงินเองในตอนนี้ผมก็มีอยู่เยอะมาก ดังนั้นจะมางกกับเรื่องพวกนี้ก็ดูจะใจร้ายไปซักหน่อย

「เอาแบบนั้นก็ได้ แต่คนคุ้มกันเนี่ยผมขอเป็นผู้หญิงทั้งหมด......」

「ทั้งๆที่มีพวกเราอยู่แล้ว แต่ยังก็อยากได้สาวๆเพิ่มอีก สมกับเป็นทัตสึยะซามะเลยนะคะ」

ผมยังไม่ทันได้พูดจบ คาโอริจังก็พูดขัดขึ้นมาด้วยสีหน้าซุกซนในทันที ไอ้ที่ต้องการคนคุ้มกันเป็นผู้หญิงเนี่ย เพราะผมไม่อยากให้พวกผู้ชายเข้ามาอยู่ใกล้ๆกับสาวของผมมากเกินไปต่างหาก ไม่ได้หมายความว่าผมจะพวกเธอไปทำเรื่องอย่างว่าซักหน่อยนะ....

ก็ถ้าพูดถึงคนคุ้มกันแล้วเนี่ย ก็ต้องอยู่ใกล้ชิดกันแทบตลอดเวลาใช่มั๊ยล่ะ แล้วแบบนั้นเวลาผมกับยูเมะจังจะทำอะไรกันก็จะส่งเสียงออกไปไม่ได้เต็มที่ แบบนั้นมันแย่เลยใช่มั๊ยล่ะ

「ผมน่ะแค่ไม่อยากให้มีผู้ชายคนอื่นมาอยู่ใกล้ๆกับพวกเธอต่างหากล่ะ」

ผมพูดออกด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อตกลงกันได้แล้วทางกิลด์นักผจญภัยจึงตอบรับคำร้อง และรีบไปเรียกตัวนักผจญภัยหญิงมากฝีมือทั้งหมดที่อาศัยอยู่ในเมืองโคเลียให้มารวมกันในทันที