ตอนที่ 10 กิลด์พ่อค้า

พอเดินเข้าไปด้านในอาคารของกิลด์พ่อค้า บรรยากาศด้านในนั้นมันเหมือนกับพวกเคาน์เตอร์เซอร์วิสสำหรับจ่ายค่าโทรศัพท์มือถือในญี่ปุ่นเลยทีเดียว โต๊ะเก้าอี้มากมายวางเรียงรายอยู่มุมหนึ่ง คาดว่าคงจะเอาไว้ใช้พักผ่อนหรือเจรจาธุรกิจอะไรแบบนั้นแหละ

อีกมุมหนึ่งเป็นคล้ายๆกับร้านค้า จากความรู้ของผมที่ได้มาจากพวกไลท์โนเวล ร้านค้าของกิลด์พวกนี้น่าจะขายอุปกรณ์สนับสนุนต่างๆเช่นพวกโพชั่นหรือแผนที่ หรือไม่ก็พวกการรับฝากของหรือรับซื้อของอะไรประมาณนั้น

อีกมุมหนึ่งก็เป็นบอร์ดประกาศ ถ้าหากผมเข้าใจไม่ผิดล่ะก็คงจะเป็นบอร์ดสำหรับรับสมัครงานหรือประกาศหางานทำอะไรทำนองนั้นแหละ

สุดท้ายคือส่วนที่มีคนอยู่มากที่สุด ซึ่งมีเคาน์เตอร์มากมายวางเรียงรายติดกันอยู่ ด้านหลังเคาน์เตอร์ก็เต็มไปด้วยพนักงานสาวสวยในชุดเครื่องแบบ ส่วนด้านหน้าเคาน์เตอร์ก็มีผู้คนมากมายยืนต่อแถวเข้าคิวกันอยู่ คาดว่าตรงนี้คงจะเป็นส่วนสำหรับยื่นคำรองหรือสอบถามข้อมูลต่างๆ

「คนเยอะจังเลยนะคะ」

「นั่นสินะ แล้วพวกเราต้องไปเข้าคิวกับเขาด้วยสินะ โร น่า จัง」

「อ่ะ เอ่อ คือ ชั้นจะไปถามให้นะคะ....」

โรน่าจังหยิบเหรียญตราออกมาจากหน้าอกด้านในเสื้อ เห.......สาวๆในโลกนี้มีวัฒนธรรมการเก็บของเอาไว้ที่ตรงนั้นด้วยหรอกเหรอ....

ยังไม่ทันที่โรน่าจะเข้าไปถาม พวกเราก็ถูกเด็กสาวคนหนึ่งในชุดเครื่องแบบเข้ามาถามซะก่อน คงเป็นเพราะพวกเราทำตัวแปลกๆสินะ

「ไม่ทราบว่า มีอะไรที่ต้องการให้ช่วยรึเปล่าคะ」

โรน่าจังยื่นเหรียญตราของตระกูลโรเซนเบิร์กให้คุณพนักงานสาวดู พอได้รับเหรียญไปแล้วคุณพนักงานก็ทำหน้าตกใจเล็กน้อย

「คนของตระกูลโรเซนเบิร์ก ระ เหรอคะ 」

「คุณชายทางด้านนี้เป็นแขกของตระกูลโรเซนเบิร์ก พอดีว่าพวกเราต้องการจะมาติดต่อกับทางกิลด์เพื่อเปิดรับสมัครคนงาน ไม่ทราบว่าต้องไปเข้าแถวตรงไหนหรือคะ」

「ขะ เข้าแถว! ไม่สิ ไม่ต้องเข้าแถวค่ะ เชิญตามดิชั้นมาทางด้านนี้เลยค่ะ 」

ตระกูลโรเซนเบิร์กของเซลฟีน่านั้นเป็นตระกูลขุนนางใหญ่ที่ได้รับสิทธิในการปกครองพื้นที่บนทวีปอากัสเตรียทั้งหมด เพราะงั้นการที่คุณพนักงานสาวจะทำท่าทางตื่นเต้นแบบนั้นก็คงไม่แปลก

พวกเราถูกพาเข้าไปยังห้องที่อยู่ด้านใน ผมคิดว่ามันคงจะเป็นห้องรับรองลูกค้า VIP หรืออะไรทำนองนั้น

「กรุณานั่งรอที่นี่ซักครู่นะคะ เด๋วดิชั้นจะรีบไปตามหัวหน้าสาขามาทันทีเลยค่ะ」

หลังพูดจบคุณพนักงานสาวก็รีบวิ่งออกไปในทันที

「ตราของตระกูลโรเซนเบิร์กเนี่ยมีประโยชน์มากเลยนะคะ」

「นะ แน่นอนค่ะ ตระกูลโรเซนเบิร์กไม่ใช่แค่เป็นผู้ปกครองเท่านั้น แต่ประชาชนในทุกเมืองต่างให้ความเคารพนับถือ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรทุกคนก็จะให้ความร่วมมือในทันที」

โรน่าพูดพร้อมกับยืดอกขึ้นมาด้วยความภาคภูมิใจ

「ดีใจด้วยนะโรน่าจัง เธอมีประโยชน์แล้ว」

พอเห็นท่าทางของเธอแล้วผมก็อดจะเข้าไปลูบหัวเธอไม่ได้จริงๆ ถึงแม้ยัยนี่ชอบทำตัวงี่เง่าแต่ก็เป็นคนที่เชื่อใจได้

「ดีใจด้วยนะโรน่าจัง」

「ขะ ขอบคุณค่ะ」

แค่โดนชมเข้านิดหน่อย โรน่าก็ถึงกับหน้าแดงออกมา

หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น และประตูก็ค่อยๆเปิดออก

หญิงชราผู้หนึ่งค่อยๆเดินเข้ามาในห้องช้าๆ ด้านหลังของเธอนั้นมีพนักงานสาวที่พาเรามารอที่นี่เดินตามหลังเข้ามาด้วย

「โฮ่ ต้องขออภัยด้วยที่ไม่ได้เตรียมการต้อนรับเอาไว้」

「พวกเรามาโดยไม่ได้นัดเอาไว้ ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ」

หญิงชราผู้นี้คงจะเป็นหัวหน้ากิลด์พ่อค้าสาขาเมืองเวลล่าแห่งนี้ ถึงจะอายุมากแล้วแต่ผมก็รู้สึกได้ถึงแววตาที่เฉียบคมของเธอ ท่าทางจะเอาเรื่องน่าดู

「บิสเก็ต รีบไปเตรียมน้ำชาเร็วสิ!!」

「ค ค่ะ!!」

พอได้ยินคำสั่งแล้วคุณพนักงานสาวที่ชื่อบิสเก็ตก็รีบวิ่งออกไปจากห้องในทันที

「หัวหน้ากิลด์พ่อค้า สาขาเมืองเวลล่า คิวรี่ ออแกน」

「ผม มาเอคาว่า ทัตสึยะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ」

หลังแนะนำตัวเสร็จหญิงชราก็นั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม

「ข้าเองก็พอได้ยินมาบ้าง ทัตสึยะซามะ เป็นหัวหน้าของกลุ่มจอมเวทที่มาช่วยเมืองเอาไว้เมื่อตอนเช้าสินะ」

「ก็แค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นล่ะครับ」

ผมตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม ทั้งๆที่พวกเราพึ่งจะมาถึงเมื่อเช้าแท้ๆ แต่กลับได้รับข่าวสารรวดเร็วขนาดนี้ สมแล้วที่เป็นถึงหัวหน้ากิลด์สาขา

「โฮ่ เรื่องบังเอิญงั้นรึ เอาเถอะ ได้ข่าวว่าจะมารับสมัครคนไปทำงานสินะ」

「พวกเรามาจากต่างประเทศ เลยไม่ค่อยรู้เรื่องของที่นี่มากนัก ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะขอคำแนะนำจากท่านคิวรี่ซักหน่อย」

「ไม่ต้องฝืนพูดสุภาพนักก็ได้ ข้าเองก็อายุปูนนี้แล้ว ไม่มานั่งสนใจเรื่องของพวกขุนนางแล้วล่ะ」

คิวรี่ซังพูดตัดบทออกมา ดูท่าจะมองออกสินะว่าผมพยายามฝืนพูดอะไรที่เป็นทางการ

「งานอะไร ให้ไปทำที่ไหน ต้องการคนมากเท่าไหร่」

「ถ้างั้นผมก็ขอพูดตรงๆเลยละกัน หลังจากนี้ผมจะสร้างเมืองขึ้นมาใหม่ น่าจะห่างจากที่นี่ไปซัก 40 กิโลเมตรทางทิศตะวันตก ถึงแม้พวกเราจะมีเวทมนต์แต่มันก็ยังจำเป็นต้องมีแรงงานอีกจำนวนมาก」

ก่อนหน้านี้ไม่นานอากิโอได้ส่งข้อความมาบอก ทางนั้นได้เริ่มสร้างกำแพงชั้นที่ 2 ล้อมรอบกำแพงชั้นใน โดยจุดที่สร้างนั้นห่างออกไป 5 กิโลเมตร นอกจากนั้นก็เริ่มสร้างสนามฝึกซ้อมและหอพักสำหรับทหารชายและหญิง เนื่องจากจำนวนเด็กสาวที่ใช้เวทมนต์หินได้มีจำนวนมากขึ้น ดังนั้นอีกไม่กี่วันก็คงจะสร้างเสร็จแล้ว

อีกเรื่องหนึ่ง เนื่องจากพื้นที่ในทวีปนี้เป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิเอลติซ ดังนั้นเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาผมจึงได้คุยเรื่องนี้กับพี่ชายของเซลฟีน่าเอาไว้แล้ว ถึงแม้จะเป็นเรื่องยุ่งยากแต่ดูเหมือนว่าจะมีกฎหมายเรื่องเกี่ยวกับการทูตอยู่ ดังนั้นพวกเราจึงตัดสินใจประกาศให้พื้นที่รอบห้าง Seirien เป็นเขตของสถานทูต

เนื่องจากพื้นที่ในส่วนของป่ามายานั้นทางตระกูลโรเซนเบิร์กไม่สามารถเข้าไปพัฒนาได้เพราะเป็นเขตที่มอนสเตอร์ค่อนข้างเยอะ ดังนั้นหากมองถึงอนาคตแล้วหากพวกเราพัฒนาพื้นที่แถวนั้นให้กลายเป็นเขตปลอดภัยได้ล่ะก็ ทางตระกูลโรเซนเบิร์กจะเป็นฝ่ายได้ประโยชน์ไปเต็มๆ

ทางนั้นจึงตอบรับด้วยความยินดี ซึ่งหลังจากที่เสร็จเรื่องทางนี้แล้ว พอโรเดริกซังกลับไปถึงเมืองกูสตาฟเค้าจะออกเอกสารยืนยันให้อีกครั้ง

「โฮ่ แผนการสร้างเมืองขึ้นมาใหม่งั้นเรอะ ทั้งๆที่ยังเป็นแค่คนหนุ่มสาวแท้ๆ แต่กลับคิดไปได้ไกลถึงขนาดนั้น ถ้าหากว่ามีอะไรให้ช่วยอีกล่ะก็บอกข้ามาได้เลย」

หลังจากนั้นคิวรี่ซังก็มอบหมายหน้าที่เรื่องการลงทะเบียนรับสมัครและรายละเอียดอื่นๆให้กับทางบิสเก็ตซังช่วยจัดการ ส่วนคิวรี่ซังนั้นคอยช่วยเสริมเรื่องอื่นๆที่จำเป็นให้อีกเล็กน้อย

การแปะประกาศรับสมัครงานประจำในกิลด์พ่อค้านั้นจะมีค่าใช้จ่ายเริ่มต้นที่ 500 รีล ตามจริงแล้วหากพาเป็นการไปทำงานนอกเมืองจะต้องมีการวางเงินค่าประกันความปลอดภัยให้คนทำงานด้วย แต่เนื่องจากเป็นเรามาในนามตระกูลโรเซนเบิร์กจึงไม่มีความจำเป็นในเรื่องนั้น

ส่วนที่เหลือก็คือค่าเช่าห้องสำหรับการสัมภาษณ์อีกวันละ 100 รีลต่อห้อง ซึ่งหากความคิดของผมถูกต้องล่ะก็น่าจะมีคนมาสมัครเป็นจำนวนมาก ดังนั้นเพื่อความรวดเร็วผมจึงเช่ามาสองห้อง

พวกเราจะเริ่มประกาศรับสมัครตั้งแต่ตอนนี้และเริ่มทำการสัมภาษณ์ในวันพรุ่งนี้ตอนเช้า รายละเอียดงาน สถานที่ทำงาน เงินเดือน สวัสดิการ และเงื่อนไขในการรับเข้าทำงานทั้งหมดถูกบันทึกลงในเอกสารของทางกิลด์ หลังจากนั้นบิสเก็ตซังก็ยื่นเอกสารออกมาให้ผมตรวจสอบและลงชื่อ

「เรียบร้อยค่ะ จะรีบไปดำเนินการในทันที」

หลังจากผมลงชื่อและชำระเงินเสร็จบิสเก็ตซังก็ออกไปจัดการให้ในทันที

「ถ้างั้นก็เรื่องต่อไป ผมอยากจะขายของพวกนี้ซักหน่อยน่ะ」

ผมวางถุงผ้าใบหนึ่งลงบนโต๊ะ และหยิบของด้านในออกมาให้คิวรี่ซังช่วยดูและประเมินราคาให้ พอเห็นของในถุงเข้าสีหน้าของคิวรี่ซังก็เปลี่ยนไปในทันที