ตอนที่ 12 ล่าโจรสลัด บทที่ 3

ช่วงกลางดึกของวันที่ 6 เดือน 1 ศักราชเอลติซปีที่ 837

เพื่อให้ทั้งสองฝ่ายยอมรับพวกเราจึงจัดการประลองง่ายๆขึ้นเพื่อทดสอบความสามารถของพวกนักผจญภัยหญิงที่พวกเราจ้างมาเป็นคนคุ้มกันในครั้งนี้

และในตอนนี้บนดาดฟ้าของเรือก็เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย แสงสว่างจากดวงไฟที่ติดตั้งเอาไว้สาดส่องเป็นประกายไปทั่วท่าเรือ

「ทุกคนพยายามเข้านะคะ!!!」

เด็กสาวคนหนึ่งตะโกนเชียร์พักพวกของเธอจากบริเวณที่นั่งผู้ชม เนื่องจากเรือลำนี้เป็นเรือที่น้องสาวที่สุดที่รักของผมสร้างขึ้น พวกเราจึงมีอุปกรณ์สำหรับใช้งานต่างๆอย่างครบถ้วน วัตถุดิบที่ใช้สร้างเรือลำนี้ก็ได้เด็กสาวที่ใช้เวทมนต์ควบคุมไม้ได้สร้างขึ้นมาให้ ดังนั้นต่อให้พวกเธอจะต่อสู้กันรุนแรงแค่ไหน มันก็คงไม่สามารถทำให้เรือลำนี้เป็นรอยได้ง่ายๆแน่

นอกจากความแข็งแกร่งแล้ว เรือลำนี้ยังติดตั้งเครื่องยนต์พลังเวทมนต์เอาไว้ด้วย ดังนั้นจึงไม่ต้องมากังวลในเรื่องความเร็วของการเดินทาง ที่ห้องเก็บอุปกรณ์เองก็มีอาวุธเก็บสำรองเอาไว้อีกจำนวนหนึ่ง เสบียงเองก็มีมากมาย แถมผมยังยืมเด็กสาวเผ่าแมวหลายคนที่เชียวชาญเรื่องการเดินเรือมาช่วยด้วย

ดังนั้นไม่ว่าการเดินทางในครั้งนี้จะใช้เวลานานแค่ไหน พวกเราก็มีความพร้อมที่จะอยู่ในทะเลได้อย่างต่อเนื่อง หรือต่อให้ถูกเรือของพวกโจรสลัดนับร้อยมาล้อมเอาไว้ ผมก็คิดว่าพวกเราคงเอาชนะได้ง่ายๆนั่นแหละ

「ชั้นเมริน ขอประลองเป็นคนแรก ถึงแม้ชั้นอาจจะไร้ประสบการณ์อยู่บ้าง แต่ก็ขอให้ช่วยแนะนำด้วยนะคะ」

เด็กสาวคนหนึ่งเดินออกมาด้านหน้าพร้อมกับขวานอันใหญ่ในมือ ดูจากหน้าตาแล้วเธอยังคงเป็นเพียงเด็กสาววัย 17 ถึง 18 ปี แต่การที่เธอสามารถถือขวานที่มีขนาดใหญ่กว่าร่างกายได้แบบนั้น มันก็แสดงให้เห็นว่าเธอได้ผ่านฝึกฝนอย่างหนักหน่วงมาไม่น้อย

「ถ้างั้นชั้นจะเป็นคู่ต่อสู้ให้......!!」

โรน่าจังชักดาบของเธอออกมาและพยายามจะเดินออกไป แต่ผมจะปล่อยให้เธอไปแพ้คนอื่นแบบนี้ไม่ได้ ผมจึงดึงตัวเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดและหอมแก้มอย่างแรงก่อนจะหันไปมองทางมาเรียจัง

「ชั้นจะไม่ทำให้นายท่านต้องผิดหวังแน่นอนค่ะ」

มาเรียจังจับชายกระโปรงทั้งสองขึ้นและย่อตัวลงอย่างงดงาม จากนั้นเธอจึงเดินออกไปหาเด็กสาวผู้เป็นคู่ต่อสู้ของเธออย่างเยือกเย็น มาเรียจังในตอนนี้มีสกิลการใช้มีดอยู่ที่ LV5 แล้ว เนื่องจากผมเป็นคนสอนเธอมากับมือจึงรู้ความสามารถของเธอเป็นอย่างดี มาเรียจังในตอนนี้น่ะไม่มีทางแพ้ใครง่ายๆแน่ นอกจากนั้นแล้วเธอก็ยังมี.......

「เอ่อเด็กสาวที่ดูบอบบางอย่างเธอ.........จะไม่ใช้อาวุธงั้นเหรอคะ.......」

ถึงจะดูเหมือนเป็นการดูถูก แต่ความจริงแล้วไม่ใช่แบบนั้น ตามจริงแล้วหากไม่มีมีดในมือล่ะก็ มาเรียจังก็คงไม่ต่างจากเด็กสาวทั่วไปมากนัก เพียงแต่มาเรียจังนั้นไม่ได้ฝึกฝนมาแค่เพียงสกิลการใช้มีด.......

「ต้องขอโทษที่ทำให้เข้าใจไปแบบนั้นนะคะ จะรีบเตรียมการในทันทีค่ะ」

มาเรียจังหลับตาลงช้าๆก่อนจะเริ่มรวบรวมมานาในร่างกายเพื่อเร่งพลังเวทมนต์

「นะ นั่นมัน!! หรือว่าเธอจะเป็น!!」

ไม่ใช่เพียงแค่คู่ต่อสู้ แต่เหล่านักผจญภัยสาวรวมถึงคนอื่นๆที่อยู่บนดาดฟ้าเรือต่างก็จ้องมองมาเรียจังกันเป็นสายตาเดียวด้วยความสงสัย

「ข้าขอวิงวอนต่ออสูรลวงตาผู้แกร่งกล้า จงมาสถิตอยู่ข้างกายและมอบพลังให้แก่ข้า Illusion Magic: Illusion Weapon!!」

พลังเวทที่อยู่ภายในมือทั้งสองข้างของมาเรียจังเริ่มเปลี่ยนรูปร่างเป็นมีดสั้นขนาดเหมาะมือ และนี่ก็เป็นเวทมนต์เพียงหนึ่งเดียวที่มาเรียจังได้เรียนรู้มาจากโอลิเวีย Illusion Weapon มันเป็นเวทมนต์ที่สามารถสร้างอาวุธจำลองขึ้นมาใช้งานได้

และเนื่องจากเป็นอาวุธที่สร้างขึ้นจากเวมนต์มาเรียจังจึงสามารถควบคุมให้เป็นเป็นรูปแบบใดก็ได้ แถมเธอยังสามารถควบคุมความเสียหายที่เกิดขึ้นได้อีก มันจึงเป็นอาวุธที่เหมาะสมมากสำหรับใช้ในการประลอง

สำหรับการเรียนรู้เวทมนต์นั้นถือว่าเป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับมนุษย์ ดังนั้นตลอดเวลากว่าเดือนที่ผ่านมาจึงมีเพียงมาเรียจังคนเดียวเท่านั้นที่สามารถนำเอามาใช้งานได้จริง ส่วนคนอื่นๆนั้นไม่ว่าจะฝึกฝนหนักแค่ไหนก็ยังไม่สามารถคงรูปแบบของอาวุธที่ตัวเองต้องการเอาไว้ได้........ใช่แล้วล่ะ.......แม้แต่ตัวผมเองก็ยังไม่สามารถทำได้เช่นเดียวกัน.........

「เวทมนต์ เธอเป็นจอมเวทงั้นเหรอ!!??」

「กรุณาอย่าใช้คำพูดเยินยอเช่นนั้นเลยค่ะ หากเทียบกับพวกท่านจอมเวทแล้ว เวทมนต์ของชั้นมันก็เป็นเพียงของเด็กเล่นเท่านั้น」

หลังพูดจบมาเรียจังก็หลับตาลงตั้งสมาธิเล็กน้อย จากนั้นเธอก็พุ่งเข้าไปโจมตีที่จุดบอดของเด็กสาวที่ชื่อเมรินคนนั้นอย่างแม่นยำ แต่การโจมตีของมาเรียจังก็ถูกปัดป้องออกไปอย่างหวุดหวิด เมรินจังนั้นถึงแม้จะใช้อาวุธที่ดูไม่เหมาะกับตัวแต่เธอก็มีปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็ว

มาเรียจังยังคงทดสอบฝีมือของเธอด้วยการโจมตีเข้าตามจุดบอดอย่างต่อเนื่อง การโจมตีของมาเรียจังนั้นรวดเร็วขึ้นเรื่อยๆจนในที่สุดเมรินจังก็ไม่สามารถตามความของของเธอได้ทันและได้ขอยอมแพ้ไปในที่สุด

「สุดยอดเลยค่ะเมรินซัง ตามการโจมตีที่รวดเร็วขนาดนั้นได้ด้วยเนี่ย ครั้งหน้าต้องเอาชนะได้แน่เลยค่ะ」

เด็กสาวนักผจญภัยคนหนึ่งเข้าไปช่วยพยุงเพื่อนของเธอขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเสียงปรบมือจากคนดูรอบข้างต่างก็เริ่มดังขึ้น ดูเหมือนการต่อสู้ของพวกเธอจะทำให้คนดูทั้งหลายตกตลึงไปชั่วครู่ก็เลยทำอะไรกันไม่ค่อยถูก

「เก่งมากเลยนะเมรินจัง ทั้งๆที่รับการโจมตีของมาเรียจังเข้าไปตั้งหลายครั้งก็ยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ผมยอมรับในตัวเธอ คาโอริจังช่วยพาเธอไปพักรักษาตัวที่ห้องพักที่นะ」

「ทราบแล้วค่ะ ชั้นจะคอยช่วยดูแลเธอให้เอง」

หลังจากคาโอริจังและเมดสาวอีกคนหนึ่งช่วยพยุงเมรินจังเข้าไปยังห้องพักด้านใน การประลองก็เริ่มดำเนินต่อไป ซึ่งก็แน่นอนว่ามาเรียจังสามารถเอาชนะเหล่านักผจญภัยสาวทั้ง 7 คนได้โดยไร้บาดแผล

แต่ถึงแม้พวกเธอจะเป็นฝ่ายแพ้ ผมก็ยอมรับในฝีมือและความตั้งใจของพวกเธอ ดังนั้นพวกเราจึงยอมรับให้พวกเราเธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของทีมคุ้มกัน

พวกเธอนั้นแม้จะพ่ายแพ้ในครั้งนี้แต่ก็ยังไม่คิดจะย่อท้อ ในอนาคตพวกเธอคงจะพัฒนาขึ้นได้อีกมากแน่ หรือว่าผมควรจะจ้างพวกเธอให้มาช่วยงานแบบถาวรไปเลยดีนะ.....

「ทำได้ดีมากเลยนะ มาเรียจัง เอาล่ะผมจะให้รางวัลเธอซักหน่อยก็แล้วกันนะ」

「ขะ ขอบคุณมากค่ะ นายท่าน...!!!!」

หลังพูดจบผมก็อุ้มมาเรียจังกลับไปที่ห้องและคอยๆให้รางวัลเธออย่างเร่าร้อน แต่ก็ไม่ใช่แค่มาเรียจังคนเดียวที่ควรจะได้รางวัล ทั้งยูเมะจัง ฮารุกะจัง โรน่าจัง พวกเธอทุกคนต่างก็ทำหน้าที่ของตัวเองได้เป็นอย่างดี เพราะงั้นผมก็ควรจะต้องให้รางวัลพวกเธอทุกคนด้วยเหมือนกัน.........

「อาหารเช้าค่ะนายท่าน โรน่าซามะ」

「ขอบใจนะมาเรียจัง」

หลังตื่นขึ้นมา มาเรียจังก็นำอาหารเช้ามาเสริฟให้กับผมและโรน่าจังที่ห้อง ส่วนยูเมะจังและฮารุกะจังนั้น ดูเหมือนพวกเธอจะขี่กริฟฟอนบินออกไปสำรวจรอบบริเวณรอบๆตั้งแต่ช่วงเช้ามืดแล้ว

ผมสั่งให้พวกเด็กสาวเผ่าแมวเริ่มออกเรือตั้งแต่ช่วงเช้ามืด ดังนั้นในตอนนี้ก็พวกเราน่าจะห่างจากชายฝั่งมาหลายสิบกิโลเมตรแล้ว แต่เนื่องจากในครั้งนี้เป็นการเดินทางเพื่อค้นหารังของพวกโจรโดยไร้จุดหมาย พวกเราจึงทำได้เพียงแค่ค้นหาไปรอบๆหมู่เกาะแถบนี้ หรือรอจนกว่าพวกนั้นจะปรากฏตัวออกมาโจมตีพวกเราก่อนเพียงเท่านั้น

「พวกนั้นจะเข้ามาโจมตีเรือลำใหญ่ขนาดนี้เหรอคะ.....」

โรน่าจังถามออกมาด้วยสีหน้าสงสัย สภาพของเธอในตอนนี้เรียกได้ว่ายั่วยวนใจเป็นมาก นี่ถ้าไม่ใช่ว่าผมต้องรีบออกไปสั่งการด้านนอกล่ะก็ มีหวังคงได้เล่นสนุกกับเธอต่ออีกหลายรอบแน่ๆ

「เท่าที่ผมหาข้อมูลมานะ โจรสลัดพวกนั้นมีจำนวนค่อนข้างมาก และน่าจะมีเรืออยู่อีกหลายสิบลำ เพราะงั้นผมคิดว่าพวกนั้นคงไม่กลัวพวกเราที่ออกทะเลมาแค่เรือลำเดียวหรอก」

หากว่าผมคิดไม่ผิดล่ะก็ พวกนั้นน่าจะได้ข้อมูลของสินค้าและจำนวนคนบนเรือของพวกเราตั้งแต่ออกมาจากท่าเรียบร้อยแล้ว จากกลางประลองเมื่อคืนเองก็เรียกคนมาสนใจได้ไม่น้อย ซึ่งคงแปลกมากหากพวกมันจะยังไม่รู้ข้อมูลของพวกเรา ดังนั้นผมคิดว่ามีความเป็นได้สูงที่พวกนั้นจะออกมาโจมตีพวกเราเร็วๆนี้

「ไม่ต้องกังวลไปนะคะ ชั้นจะคอยปกป้องโรน่าซามะเองค่ะ」

มาเรียจังพูดออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ด้วยฝีมือของเธอในตอนนี้ทำให้เธอสามารถปกป้องใครก็ได้ตามที่เธอต้องการ แต่นั่นดูเหมือนจะทำให้โรน่าจังสูญเสียความมั่นใจในฐานะอดีตอัศวินคนหนึ่งไปมากเหมือนกัน....

「นะ นายท่านคะ!! เรื่องด่วนค่ะ!!」

เมดสาวคนหนึ่งเคาะประตูห้องของผมพร้อมกับตะโกนเรียกเสียงดัง

「มีอะไรงั้นเหรอ」

「ห่างออกไปไม่ไกลมีเรือหลายลำกำลังสู้รบกันอยู่ค่ะ!!!」

หืมมพวกนั้นเข้าโจมตีเรือลำอื่นอยู่งั้นเหรอ.......เอาเถอะยังไงก็ช่างรีบไปดูก่อนดีกว่า

เมื่อตัดสินใจได้ ผมก็รีบส่งข้อความออกไปเพื่อตามยูเมะจังกับฮารุกะจังกลับมาในทันที