ตอนที่ 12 มาเรียและคูเซีย

เด็กสาวเผ่ากระรอกจัดวางถ้วยชามลงตรงหน้าพวกผมอย่างงดงาม ถึงแม้หน้าอกของเธอจะเล็กไปหน่อย แต่ด้วยท่าทางและหางฟูฟ่องนั่นทำให้ผมแทบจะละสายตาไปไม่ได้

ก่อนหน้านี้ก็ได้เจอกับพวกเผ่าสัตว์มาบ้างแล้ว แต่นั่นก็เป็นแค่เด็กสาวเผ่าแมวที่ยังเด็กอยู่มาก หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะความเคยชินที่เห็นได้บ่อยๆตามงานคอสเพลย์ผมเลยไม่ตื่นเต้นมากนัก

แต่ครั้งนี้ความรู้สึกนั้นแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง

「หะ หางสวยจัง...ขอจับได้ไหมคะ」

คนที่เปิดเกมก่อนในครั้งนี้กลับเป็นมายุจัง ดูเหมือนว่าเสน่ห์และความน่ารักของเธอนั้นจะไม่ได้ส่งผลแค่กับผู้ชาย

「ค ค่ะ...ถ้าคุณหนูไม่รังเกียจหางที่สกปรกของชั้น.....」

เมื่อได้ยินดังนั้น มายุจังก็รีบพุ่งเข้าไปกอดหางฟูฟ่องนั้นพร้อมกับเอาหน้าไปถูไถใส่ในทันที

อะไรกันล่ะนั่น ผมเองก็อยากจะทำแบบนั้นบ้างเหมือนกันนะ แต่สุดท้ายก็พยายามอดใจเอาไว้จนกลับมาสภาพเดิมได้

「ดีใจด้วยนะคูจัง ดูเหมือนเธอจะเจอเจ้าของที่แสนดีเข้าแล้ว....」

เด็กสาวผมแดงที่เป็นมนุษย์นั้นหลังจากรินชาให้กับพวกผมเสร็จ เธอก็พูดขึ้นมาเบาๆด้วยสีหน้าเศร้าๆ

เพราะชุดที่ค่อนข้างเปิดเผยทำให้ผมสังเกตเห็นรอยแผลเป็นหลายแห่งตามตัวเธอได้อย่างชัดเจน หน้าตาของเธอนั้นก็เรียกได้ว่าน่ารัก แต่อาจจะเป็นเพราะแผลเป็นเหล่านั้นจึงทำให้เธอไม่เป็นที่ต้องการ

กับคนที่เป็นทาสแล้วหากขายไม่ออกไปนานๆล่ะก็ ผมคิดว่าพวกเธอคงจะต้องลำบากมากแน่ๆ

เพราะถูกผมจ้องมองบริเวณร่างกาย เธอจึงพยายามหลบสายตาไป

จากนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขั้นอีกครั้ง

「สวัสดีครับ ผมชื่อโอเว่น เป็นเกียรติอย่างมากที่ได้พบกับทัตสึยะซามะในวันนี้」

ชายวัยกลางคนท่าทางดูดีคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกล่าวทักทาย

「สวัสดีครับ มาเอคาวะ ทัตสึยะ ครับ」

ผมกล่าวทักทายตอบกลับไป

「กับเรื่องเกี่ยวกับโค๊ดเวทมนต์นั้นทางเรากำลังจัดเตรียมให้ เนื่องจากจำนวนค่อนข้างมาก คาดว่าคงใช้เวลาซักครู่ครับ」

โอเว่นเหล่มองทาสสาวทั้งสองครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมา ถึงจะเป็นเพียงครู่เดียวแต่ด้วยเลเวลของผมในตอนนี้มันก็ทำให้เห็นได้อย่างชัดเจน และผมก็รู้ได้ทันทีว่าเขาต้องการอะไร

ไอ้เรื่องที่บอกว่าต้องใช้เวลาเนี่ยคงจะเป็นการโกหก นั่นก็เพื่อเป็นการเปิดโอกาสที่จะขายสิ้นค้าอื่นๆเช่นทาสสาวทั้งสองคน

「พวกผมก็ไม่ได้รีบอยู่แล้ว.....นั่นสินะ วันนี้ผมจะมาคุยเรื่องธุรกิจอื่นด้วยอยู่แล้ว」

ผมยื่นจดหมายแนะนำตัวอีกฉบับหนึ่งที่ได้รับมาจากคิวรี่ซังให้กับพ่อค้าทาสโอเว่น

โอเว่นเปิดจดหมายและลองอ่านดู สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็กลับมาสงบนิ่งได้ภายในเวลาไม่นาน

「พวกเธอ! ออกไปรอด้านนอกก่อน」

โอเว่นสั่งให้ทาสสาวทั้งสองออกไปจากห้องในทันที ดูเหมือนว่าในการคุยธุรกิจสำคัญนั้นจะไม่ปล่อยให้ทาสได้รับรู้ ซึ่งก็ไม่แปลก เพราะหากข้อมูลสำคัญหลุดไปถึงมือพ่อค้าคนอื่นล่ะก็มันอาจจะทำให้เค้าสูญเสียกำไรได้

หลังจากทาสสาวทั้งสองออกจากห้องไปแล้ว ผมก็หยิบเอากล่องเครื่องประดับออกจากถุงและค่อยๆเปิดมันส่งให้โอเว่นดู

「ช่างเป็นอัญมณีที่งดงามจริงๆ ทั้งรูปร่างและขนาดเหมาะสมกับตัวสร้อยคอเป็นอย่างมาก กับสร้อยคอสูงค่าเช่นนี้....น่าจะเป็นที่ต้องการของบรรดาขุนนางอย่างแน่นอน」

โอเว่นทยอยดูเครื่องประดับแต่ละชิ้นอย่างตั้งใจ

「ถ้างั้นทั้งหมดนี่จะให้ราคาเท่าไหร่ล่ะ」

「นั่นสินะครับ ถ้าหากให้รับซื้อทั้งหมดนี่ล่ะก็ เกรงว่าเงินทุนทั้งหมดที่ผมมีคงจะไม่เพียงพอซะด้วย」

โอเว่นพูดออกมาด้วยสีหน้าลำบากใจ ไอ้สีหน้าแบบนี้น่ะมันเป็นปกติของพวกพ่อค้าที่คิดจะกดราคากันชัดๆ แต่เนื่องจากพวกเราเป็นถึงแขกของตระกูลโรเซนเบิร์ก แถมยังมีการรับรองจากกิลด์พ่อค้าทำให้เขาไม่สามารถหลอกลวงได้ง่ายๆ เขาจึงไม่สามารถพูดออกมาตรงๆได้

「งั้นรึ แล้วทั้งหมดที่นายมีในตอนนี้มันเท่าไหร่ล่ะ」

「เงินสดทั้งหมดที่ผมมีในตอนนี้ก็ 2 ล้าน 5 แสนรีล แต่เครื่องประดับพวกนี้ทั้งหมดนั้นประเมินคร่าวๆแล้วก็ไม่น่าจะต่ำกว่า 3 ล้านรีลน่ะครับ」

เงิน 2.5 ล้านรีลนั้นนับว่าเยอะมากสำหรับพวกผม ดังนั้นผมจะขายให้ในราคา 2.5 ล้านรีลก็ได้ แต่แบบนั้นมันก็เป็นการขาดทุนไปฟรีๆ อีกอย่างผมน่ะไม่คิดหรอกว่าเค้าจะมีเงินแค่ 2.5 ล้านรีลจริงๆ ที่เค้าบอกแบบนี้คงจะเป็นเพราะต้องการใช้ส่วนต่างในการขายสินค้าออกไปด้วยแน่ๆ

「ผมน่ะคิดว่าอยากจะทำธุรกิจร่วมกับโอเว่นซังในอนาคตต่อไปด้วย เพราะงั้นส่วนต่าง 5 แสนรีล ที่ว่านั่นจะขอรับเป็นอย่างอื่นแทน คิดว่าไงล่ะ」

เมื่อได้ยินดังนั้นพ่อค้าทาสโอเว่นก็แสดงรอยยิ้มออกมาในทันที ดูเหมือนว่าเค้าจะรู้ได้ทันทีว่าผมหมายถึงอะไร ก็นะมายุจังเองก็ถูกใจทาสสาวเผ่ากระรอกคนนั้นซะด้วย นี่น่ะมันเป็นการเอาใจแฟนยังไงล่ะ นอกจากนั้นพวกเธอยังสามารถช่วยงานพวกเราในอนาคตได้อีก เพราะงั้นเรื่องนี้น่ะเป็นการทำเพื่อทุกคน ผมไม่ได้คิดจะซื้อทาสสาวมากมายไปเล่นสนุกด้วยคนเดียวจริงๆนะ.....

「ต้องขอบคุณมากเลยครับ สำหรับสินค้าของเรานั้นล้วนมีคุณภาพสูง ทุกคนเป็นสาวบริสุทธิ์จึงไม่ต้องกังวลเรื่องโรค รวมมาเรียจังและคูเซียจังที่ทัตสึยะซามะเห็นเมื่อซักครู่แล้ว ผมจะขายให้อีก 10 คนเป็นอย่างไรครับ ทั้งนี้ในส่วนของภาษีนั้นจะต้องจ่ายเพิ่มต่างหากด้วยนะครับ」

เท่าที่ผมรู้มานั้น ราคาของทาสสาวบริสุทธิ์ที่หน้าตาดีหน่อยนั้นจะอยู่ที่ 30,000 ถึง 50,000 หมื่นรีล ส่วนพวกที่มีแผลเป็นหรือหน้าตาไม่ดีนั้นราคาจะตกลงอย่างมาก

เพราะงั้นการที่พ่อค้าทาสโอเว่นขายเหมา 12 คน ในราคา 5 แสนรีลนั้นจึงไม่มีทางขาดทุน แถมยังบังคับขายเด็กสาวที่มีแผลเป็นที่น่าจะขายได้ยากให้กับผมอีกต่างหาก

แต่พวกพ่อค้าน่ะไม่ว่ายังไงก็คงจะต้องคิดถึงกำไรมาก่อนอยู่แล้ว เพราะงั้นเพื่ออนาคตแล้วผูกสัมพันธ์เอาไว้ก่อนย่อมดีกว่า

ส่วนภาษีสำหรับทาสสาว 12 คนนั้นก็คือ 3 แสนรีล รวมกับภาษีก่อนหน้านี้ที่ผมต้องจ่ายอีก 370,000 รีล ก็เป็น 670,000 รีล หลังจากหักภาษีแล้วพวกเราก็ยังได้รับเงินถึง 1,830,000 รีล

「ถ้างั้นก็เอาตามนั้น เงินภาษีทั้งหมด 670,000 รีล ก็หักจาก 2 ล้าน 5 แสนรีลไปเลยแล้วกัน」

「ขอบคุณมากครับ ถ้าเช่นนั้นผมจะรีบดำเนินการให้ในทันที」

หลังตกลงกันเรียบร้อยโอเว่นก็เดินออกจากห้องไป

「มันจะดีเหรอคะ ทัตสึยะซัง」

มายุจังถามออกมาด้วยสีหน้าลังเล

「ไม่ต้องห่วงหรอก พวกเธอจะต้องช่วยทำงานได้มากแน่ นอกจากนั้นการที่ได้ไปอยู่กับพวกเรา มันก็ต้องดีกว่าไปอยู่กับพวกนิสัยแย่ๆคนอื่นใช่มั๊ยล่ะ」

ผมพยายามบอกข้อดีของการซื้อตัวพวกเธอมาให้กับมายุจังฟัง

「นั่นสินะคะ」

จากนั้นไม่นานทาสสาวทั้งสองคนในตอนแรกก็กลับเข้ามา

「จะ จะ รับชั้นเอาไว้จริงๆหรือคะ.....」

เด็กสาวผมสีแดงพูดออกมาด้วยแววตาแสดงถึงความคาดหวัง

「นั่นสินะ พวกเธอก็เป็นสาวสวยซะด้วย จะปล่อยให้เป็นของคนอื่นก็น่าเสียดาย 」

「แต่ถึงจะพูดไปแบบนั้น เหตุผลที่ผมซื้อพวกเธอมาน่ะเป็นเพราะขาดแคลนแรงงาน เพราะงั้นผมก็อยากจะให้พวกเธอตั้งใจทำงานให้ดีที่สุด เข้าใจแล้วนะ」

「ขะ ขอบคุณมากค่ะ….ฮื...ฮือ...」

เด็กสาวตอบรับพร้อมทั้งหลั่งน้ำตาออกมา ถึงผมจะไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงดีใจได้ขนาดนั้น แต่ในเมื่อพวกเธอมีความสุขมันก็เพียงพอแล้ว

หลังจากนั้นพ่อค้าทาสโอเว่นก็พาทาสสาวทั้งหมดที่ยังไม่มีเจ้าของมาให้ผมเลือก ซึ่งผมกับมายุจังใช้เวลาเพียงไม่นานก็เลือกเด็กสาว 10 คนตามที่ตกลงกันเอาไว้ได้เรียบร้อย

คืนนี้คงจะมีเรื่องสนุกๆให้ทำเยอะขึ้นอีกแล้วสินะ.....ผมคิดเรื่องนี้ในใจ.....