ตอนที่ 13 ล่าโจรสลัด บทที่ 4

-- มุมมองของอาเน็ต --

ช่วงเช้าของวันที่ 7 เดือน 1 ศักราชเอลติซปีที่ 837

「อาหารก็สุดยอด ห้องพักก็สุดยอด พนักงานบนเรือก็สุดยอด นายจ้างก็สุดยอด ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการได้ทำงานแบบนี้แล้วล่ะค่ะ」

เมรินซังพูดขึ้นในขณะที่พวกเรากำลังทานอาหารอยู่ในห้องอาหารหรูหราที่อยู่ภายในเรือ ตามจริงแล้วหากจะพูดว่าเรือมันก็ดูจะแตกต่างออกไปมาก น่าจะเรียกว่าโรมแรมลอยน้ำหรืออะไรแบบนั้นมากกว่า........

ก็นะ ถ้าเอาไปเทียบกับอาหารจากร้านอาหารชั้นเลิศของเมืองโคเรียล่ะก็ อาหารพวกนั้นคงกลายเป็นอาหารสัตว์ไปเลยทีเดียว อาหารบนเรือลำนี้น่ะ ไม่ว่าจะของหวานหรือของคาวก็ล้วนแล้วแต่ทำมาจากวัตถุดิบชั้นเลิศ แถมพวกเรายังสามารถทานได้ไม่จำกัดอีกต่างหาก

「เด็กสาวที่ชื่อมาเรียคนนั้นก็สุดยอดไปเลยนะคะ ทั้งๆที่อายุน่าจะเท่าๆกับชั้นแท้ๆ……」

「พูดเด็กคนนั้นแล้ว.........นั่นสินะคะ........ไม่ว่าจะหน้าตาหรือความสามารถเธอก็อยู่ในระดับสูง แถมเธอยังเป็นคนสุภาพอ่อนโยนไม่ถือตัว สำหรับพวกลูกสาวขุนนางแล้วเนี่ยถือว่าแปลกมากเลยนะคะ」

นึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อคืนในยามที่เธอจับมีดเข้าต่อสู้กับพวกเรานั้น ท่าทางของเธอช่างดูงดงามราวกับร่ายร่ำ แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาสะท้อนกับผมสีแดงสลวยของเธอก็ดูงดงามราวกับเปลวไฟสีแดงฉาน

ถ้าหากนายจ้างในครั้งนี้เป็นเจ้าชายของอาณาจักรเวทมนต์เหมือนที่เค้าล่ำลือกันจริงๆล่ะก็ บางทีเธอคนนั้นก็อาจจะเป็นลูกสาวของขุนนางระดับสูงในอาณาจักรนั้นเช่นเดียวกัน

และยิ่งเวทมายาที่เธอใช้เมื่อคืนนั้น จนถึงตอนนี้มันก็ยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจของชั้น เวทมายาของเธอนั้นสามารถเปลี่ยนรูปร่างอาวุธได้ดั่งใจ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็หลบไม่มีทางพ้น แม้แต่ในยามที่ชั้นคิดว่าหลบมันได้พ้น อาวุธในมือของเธอก็จะเปลี่ยนรูปร่างไปเป็นอีกแบบในทันที

ถ้าหากสักวันหนึ่งชั้นได้ไปที่อาณาจักรเวทมนต์ล่ะก็ บางทีตัวชั้นเองก็อาจจะสามารถเรียนรู้จนใช้เวทมนต์แบบนั้นได้บ้างหรือเปล่านะ.....

「ทุกท่านคะ! นายท่านสั่งให้ไปพบที่ห้องรับรองในทันทีค่ะ」

ในขณะที่พวกเรากำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่นั้น เมดสาวเผ่ามนุษย์แมวคนหนึ่งก็วิ่งมาตามพวกเราด้วยสีหน้าตื่นเต้น ถึงแม้จะไม่รู้รายละเอียด แต่ดูเหมือนมันจะเป็นเรื่องด่วนมาก

「หลังจากนี้ ขอให้ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม พวกเราจะบุกเข้าไปช่วยเหลือผู้คนบนเรือสินค้าที่กำลังถูกพวกโจรสลัดเข้าโจมตี」

เมื่อพวกเรามาถึงยังห้องรับรอง นายจ้างก็ได้ออกคำสั่งให้กับพวกลูกเรือคนอื่นๆเรียบร้อยแล้ว แต่นั่นทำให้ชั้นรู้สึกสงสัยอะไรบางอย่าง เพราะถึงแม้การเข้าช่วยเหลือเรือที่กำลังถูกปล้นจะเป็นเรื่องที่ดี แต่การเอาชีวิตของลูกเรือและคนอื่นๆเข้าไปเสี่ยงนั้นดูจะไม่ค่อยดีนัก

「เรื่องที่จะเข้าไปช่วยเหลือเรือที่กำลังถูกโจรสลัดโจมตีเนี่ย คิดดูอีกทีก่อนจะไม่ดีกว่าหรือคะ พวกนั้นน่าจะมีกำลังมากกว่าพวกเราหลายเท่าเลยนะคะ 」

พี่สาวของชั้นเดินเข้าไปพูดกับนายจ้างด้วยน้ำเสียงรายเรียบ เรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นกับพวกเราอยู่หลายครั้ง สมาชิกของเราหลายคนเองก็จบชีวิตลงเพราะการเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยเหลือผู้อื่น ซึ่งหลายๆครั้งที่เกิดขึ้นก็เป็นเพราะพวกเราเจอกับนายจ้างที่ขาดประสบการณ์ รู้เท่าไม่ถึงการณ์ หรือไม่คิดจะฟังคำแนะนำ

จริงอยู่ที่งานของนักผจญภัยนั้นต้องเสี่ยงอันตรายอยู่ตลอด พวกเราเองก็ใช่ว่าจะหวาดกลัวความตาย แต่อย่างน้อยหากจะต้องตายล่ะก็ พวกเราก็อยากจะตายในสถานที่ที่พวกเราเป็นคนเลือกด้วยตัวเอง

ยิ่งกว่านั้นหากพูดถึงความรู้สึกของพี่สาวที่เป็นหัวหน้าแล้วล่ะก็ การที่จะต้องมาเห็นบรรดาลูกน้องเสียชีวิตลงเพื่อคนอื่นนั้น มันคงจะเป็นสิ่งที่ขมขื่นยิ่งกว่าสิ่งใด

แต่หลังจากได้ฟังคำแนะนำของพี่สาวไปแล้ว นายจ้างของพวกเราก็ให้ได้คำตอบที่ทำเอาพวกเราทุกคนตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก

「นั่นสินะ จะให้สาวสวยอย่างพวกเธอเข้าไปเสี่ยงอันตรายคงไม่เท่าไหร่ เอาเป็นว่าพวกเธอรอช่วยเหลือคนเจ็บอยู่ด้านในเรือก็แล้วกันนะ 」

ทั้งๆที่พวกเราถูกจ้างมาเพื่อคุ้มกัน แต่เค้ากลับบอกให้พวกเรารออยู่เฉยๆด้วยน้ำเสียงสบายๆ จะบอกว่าพวกเราเป็นเพียงเด็กสาวอ่อนแอให้รออยู่เฉยๆงั้นเหรอ หรือจะเป็นเพราะเค้าไม่อยากจะให้พวกเราเข้าไปเสี่ยงอันตรายด้วยจริงๆ......

นายจ้างเดินผ่านพี่สาวพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งแตะลงที่บ่าของเธอเบาๆ ก่อนจะค่อยๆเดินจากไปอย่างช้าๆ สิ่งๆต่างที่อยู่รอบตัวของชั้นในตอนนี้ราวกับกำลังหยุดนิ่ง เสียงฝีเท้าของเค้าในแต่ละก้าวช่างหนักอึ้ง

ต่างจากพวกลูกขุนนางทั่วไปที่ทำไปเพื่อชื่อเสียงและผลประโยชน์ ฝีเท้าของผู้ชายคนนี้ให้ความรู้สึกหนักหน่วงราวกับเค้ากำลังแบกรับภาระอะไรบ้างอย่าง

「ต้องขอโทษสำหรับคำพูดก่อนหน้านี้ด้วยค่ะ แต่หากเป็นความประสงค์ของนายจ้างแล้วล่ะก็ พวกเราเองก็พร้อมจะเสี่ยงชีวิตเช่นเดียวกันค่ะ」

แต่ก่อนที่นายจ้างจะเดินพ้นจากห้องไป พี่สาวของชั้นก็คุกเข่าลงและพูดคำขอโทษออกมาด้วยน้ำสีหน้าจริงจัง และถ้าหากชั้นมองไม่ผิดไปล่ะก็.......บางทีนั่นอาจจะเป็นรอยยิ้ม......ไม่สิมันจะต้องเป็นรอยยิ้มที่ชั้นไม่ได้เห็นมานานแล้วอย่างแน่นอน

ส่วนเหตุผลที่ทำให้พี่สาวของชั้นยิ้มออกมาในครั้งนี้นั้น บางทีมันอาจจะเป็นเพราะ พวกเราไม่เคยเจอกับนายจ้างที่ทั้งสง่างาม อ่อนโยนและมีจิตใจดีเช่นเค้า หรืออาจจะเป็นเพราะลึกๆแล้วภายในหัวใจของพี่สาวเองก็ต้องการเข้าไปช่วยผู้คนที่กำลังเดือดร้อนเช่นกัน

แต่ไม่ว่าจะเป็นเพราะเหตุผลใด หากพี่สาวตัดสินใจเช่นนี้แล้วล่ะก็ หากมันเป็นสิ่งที่พี่สาวต้องการแล้วล่ะก็ ตัวชั้นเองก็ยินดีจะทำตาม ชั้นน่ะยินดีที่จะเดินตามพี่สาวไปโดยไร้ข้อโต้แย้ง

「ก็แค่พวกโจรกระจอกไปอัดพวกมันให้น่วมกันเถอะ!!」

「ใช่แล้วล่ะ แค่พวกโจรกระจอกไม่กี่ตัว ชั้นจะจับพวกมันโยนลงทะเลให้เอง」

「ชักจะมีไฟขึ้นมาแล้วสิ ถ้าพวกเราชนะล่ะก็ ชั้นขอของหวานเพิ่ม........โอ๊ย!! มันเจ็บนะ!!」

ดูเหมือนทุกๆคนจะมีความคิดเหมือนกัน ถึงแม้ว่าพวกเราจะต้องเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยงเพื่อคนที่ไม่ได้รู้จัก ถึงแม้พวกเราอาจจะต้องบาดเจ็บหรือแมต้องตายก็ตาม แต่จะให้มานั่งรออยู่เฉยๆโดยที่คนอื่นๆออกไปต่อสู้เนี่ย ให้รออยู่โดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลยแบบนั้นน่ะ พวกเราไม่เอาด้วยหรอก

「ถ้างั้นก็ทุกคน ไปเตรียมอุปกรณ์ทุกอย่างให้พร้อม พวกเราจะตามไปสมทบกับพวกเค้าในทันที」

「「「「โอ้!!!」」」」

ทุกคนส่งเสียงโห่ร้องขึ้นมาพร้อมกัน จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันกลับไปที่ห้องของตัวเองเพื่อเตรียมอุปกรณ์และอาวุธ ชั้นกับเมรินซังเองก็เช่นกัน

「อาเน็ตจัง」

「คะ มีอะไรงั้นเหรอ」

เมรินซังถามขึ้นมาในระหว่างที่พวกเราทั้งสองคนกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าและสวมใส่ชุดเกราะ

「ชั้นน่ะนะ ปกติแล้วไม่ชอบต่อสู้ร่วมกับพวกทหารหรือพวกข้ารับใช้ของขุนนางเลย แต่หลังจากได้ประลองกับเด็กสาวคนนั้นชั้นก็ต้องเปลี่ยนความไป ชั้นน่ะอยากที่จะได้ต่อสู้เคียงข้างกับเด็กสาวที่งดงามคนนั้น ไม่คิดเลยจริงๆว่าโอกาสจะมาถึงเร็วขนาดนี้」

「หลงรักมาเรียซังเข้าแล้วงั้นเหรอคะ」

「ไม่รู้สินะ อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ล่ะมั้ง」

เมรินซังหันมาพูดและยิ้มให้กับชั้น เมรินซังนั้นตั้งแต่เด็กๆแล้วที่มักจะไม่ถูกกับพวกผู้ชาย เธอจึงมักจะไปหลงรักเหล่าเด็กสาวที่น่ารักเสียมากกว่า และในครั้งนี้ชั้นว่าเธอคงจะต้องผิดหวังอีกตามเคย.......

「ถ้าหากเข้าไปยุ่งกับเด็กคนนั้นล่ะก็ นายจ้างอาจจะโกรธเอาก็ได้นะคะ」

「ถ้าถูกผู้ชายคนนั้นหมายหัวเอาล่ะก็ ต่อให้มีกี่ชีวิตก็คงไม่รอดล่ะมั้งนะ」

「นั่นสินะคะ นายจ้างของพวกเราในคราวนี้น่ะไม่ธรรมดา.....ว๊ายยยย!!!」

ในขณะที่ชั้นกำลังจะสวมใส่เกราะหน้าอกอยู่นั้น เมรินซังก็เข้ามาบีบหน้าอกทั้งสองข้างของชั้นเล่นอย่างสนุกสนาน

「ใหญ่!! ใหญ่ขึ้นมากเลยนะเนี่ย อา เน็ต จัง ใหญ่ขนาดนี้อีกไม่นานคงจะมีหนุ่มๆมากมายมาขอแต่งงานแน่ๆเลยนะ」

เนื่องจากชั้นไม่อาจจะสู้แรงของเมรินจังได้จึงได้แต่ปล่อยให้เธอบีบจับเคล้าคลึงหน้าอกทั้งสองข้างไปจนพอใจ

「แล้วเมรินซังล่ะคะ เอาแต่เล่นสนุกกับผู้หญิงด้วยกันอยู่แบบนี้ ทำไมไม่คิดจะมองหาผู้ชายดีดีบ้างล่ะคะ」

「ฮะ ฮะ ผู้หญิงที่เอาแต่ถือขวานเดินไปมาอย่างชั้นเนี่ยนะ ผู้ชายที่ไหนเค้าจะมาสนใจกันล่ะ」

「นั่นสินะคะ ถ้างั้นลองเริ่มจากนายจ้างของพวกเราในคราวนี้ดูมั๊ยล่ะคะ บางทีเค้าอาจจะสนใจฝีมือของเมรินซัง แล้วรับเอาไว้ก็ได้นะคะ」

「เอ๋!! ถะ ถ้างั้นชั้นก็จะได้ทำแบบนั้นแบบนี้ กะ กับมาเรียจัง......」

「นี่พวกเธอทำอะไรกันอยู่เนี่ย รีบๆจัดการให้เสร็จได้แล้วนะ!!!!」

เนื่องจากมัวแต่คุยเล่นกันจนทำให้คนอื่นต้องมารอ สุดท้ายแล้วพวกเราก็โดนพี่สาวดุเอาจนได้

หลังจากนั้นพวกเราก็รีบขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือ ซึ่งในตอนนี้เรือของพวกเราก็ได้เข้าไปใกล้เรือที่กำลังถูกพวกโจรสลัดโจมตีจนพอจะมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้แล้ว แต่ภาพที่ปรากฏในสายตาของชั้นนั้นมันเลวร้ายซะยิ่งกว่าที่ชั้นจินตนาการเอาไว้เสียอีก

ผู้ชายทุกคนถูกฆ่าตายจนหมดและนำไปมัดรวมกัน แขนขาของพวกเค้าแต่ละคนถูกตัดทิ้งเกลื่อนกลาดไปทั่ว ส่วนพวกผู้หญิงก็ทุกคนก็ถูกจับแก้ผ้าและถูกรุมข่มขืน บ้างก็เฆี่ยนตีทรมานพวกเธอเล่นเพื่อความสนุก บ้างก็ให้พวกเธอแสดงเป็นเป็นสัตว์เลี้ยงเดินสี่ขา เสียงกรีดร้องโอดครวญดังก้องไปทั่ว......