ตอนที่ 14 ล่าโจรสลัด บทที่ 5

ช่วงเช้าของวันที่ 7 เดือน 1 ศักราชเอลติซปีที่ 837

หลังจากจัดทีมสำหรับบุกเรียบร้อยแล้วพวกเราก็เริ่มดำเนินการในทันที

จากลำหนึ่งไปสู่อีกลำหนึ่ง เหล่าเด็กสาวเผ่าแมวใช้เรือเร็วพุ่งเข้าโจมตีเรือของพวกโจรสลัดแต่ละลำด้วยความรวดเร็ว ด้วยพลังอันเหลือล้นของบีทเตอร์และปืนกลพลังเวทนั้นทำให้พวกมันที่กำลังหลงระเริงไม่สามารถต้านทานได้ ใช้เวลาเพียงไม่นานแต่กลุ่มก็ส่งสัญญาณกลับมาว่าสามารถยึดเรือของพวกโจรสลัดทั้งหมดได้เรียบร้อยแล้ว

ส่วนตัวผมนั้นได้นำเรือเข้าเทียบและบุกขึ้นไปบนเรือสินค้าที่กำลังถูกพวกมันโจมตี ถึงแม้พวกโจรสลัดจะมีจำนวนมาก แต่เนื่องจากพวกมันกำลังสนุกสนานกับเหล่าเด็กสาวที่จับตัวมาได้จึงไม่ทันได้ระวังตัว บ้างก็กำลังมึนเมากับการฉลองชัยชนะ บ้างก็หมดสตินอนหลับใหล

เพราะเหตุนั้นจึงทำให้พวกเราสามารถบุกโจมตีและยึดเอาดาดฟ้าเรือกลับคืนมาได้โดยแทบจะไม่มีความเสียหาย.......ใช่แล้วล่ะ.......ถ้าหากไม่นับยัยโรน่าที่กระโดดพลาดจนข้อเท้าแพลงล่ะก็ พวกเราคนอื่นๆไม่ได้รับบาดเจ็บกันเลย

「ไม่เป็นไรแล้วนะ เธอปลอดภัยแล้วล่ะ」

ผมถอดเสื้อคลุมของคลุมออกมาใช้คลุมร่างกายของเด็กสาวน่ารักคนหนึ่ง สภาพของเธอในตอนนี้เรียกได้ว่าย่ำแย่มาก แต่เนื่องจากเวทมนต์ของคาโอริจังไม่สามารถรักษาสภาพจิตใจได้ จึงมีแต่ต้องรอให้พวกยูเมะจังกลับมาเท่านั้น

「พวกแกเป็นใครวะ อ๊ากกกกก!!!」

「ยะ อย่าเข้ามานะโว๊ยย!!! อ๊ากกกกก!!!」

「เหี้ยเอ๊ย!! กุไม่ปล่อยพวกมึงกลับไปง่ายๆแน่ อ๊ากกกกก!!!」

พวกโจรสลัดที่พยายามจะหนีออกไปนั้นถูกมาเรียจังและเด็กสาวคนอื่นๆฆ่าทิ้งอย่างไร้ปราณี ถึงแม้จะฟังดูโหดร้ายแต่ผมก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของพวกเธอดี ไม่ว่าใครหากได้มาเห็นการกระทำอันโหดร้ายของพวกมันล่ะก็ คงไม่อาจจะระงับอารมณ์ให้เย็นลงได้ง่ายๆ

สำหรับมาเรียจังและพวกเด็กสาวเผ่ามนุษย์สัตว์นั้น พวกเธอเคยได้สัมผัสกับชีวิตของการเป็นทาสอันโหดร้ายมาแล้ว ดังนั้นการที่พวกเธอจะมีความเห็นใจให้กับพวกโจรสลัดที่ลงมืออย่างรุนแรงกับเหล่าเด็กสาวที่พวกมันจับมานั้น คงจะไม่มีทางเป็นไปไม่ได้

ส่วนตัวผมนั้นค่อนข้างจะเคยชินกับเรื่องแบบนี้แล้ว ถึงมันอาจจะฟังดูแย่ซักหน่อย แต่หัวใจของผมน่ะเริ่มรู้สึกชินชากับความรู้สึกแบบนี้แล้วจริงๆ หรือบางทีทั้งหัวใจและความรู้สึกของผมมันอาจจะเริ่มเข้าใกล้กับตัวตนของพวกเราที่เป็นเผ่าพันธุ์ปีศาจแล้วล่ะมั้ง

แค่ลำพังตัวผมน่ะ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนผมก็คงจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้ ผมน่ะไม่มีทางจะช่วยทุกคนที่ต้องการความช่วยเหลือได้ทั้งหมดหรอก เพราะงั้นผมจึงตัดสินใจที่จะทำแค่ในสิ่งที่ตัวเองจะไม่ต้องมานั่งเสียใจในภายหลัง ผมจะทำในสิ่งที่ผมคิดว่ามันจะทำให้ทุกคนที่ผมรักมีความสุข ถึงแม้การทำแบบนั้นมันจะต้องทำให้ใครอีกหลายคนต้องรู้สึกเจ็บปวดก็ตามที

「มาเรียจัง พวกเราจำเป็นต้องหาที่ซ่อนของพวกมันให้เจอ ถ้าไงก็ปล่อยให้พวกมันบางคนได้มีชีวิตต่อไปอีกสักหน่อยนะ」

พวกมันน่ะยังพอมีประโยชน์อยู่ หากจับมาทรมานล่ะก็น่าจะสามารถหาที่ซ่อนของพวกมันเจอได้ ถ้าหากฆ่าไปหมดล่ะก็ กว่าจะหาที่ซ่อนของพวกมันเจอได้คงต้องเสียเวลาไปอีกหลายวัน ถ้าหากเป็นแบบนั้นเด็กสาวเผ่าผีเสื้อแสงจันทร์ทั้งสองคนอาจจะถูกขายไปที่อื่นซะก่อนก็เป็นได้

「เข้าใจแล้วค่ะ แค่พวกมันไม่ตายและยังสพอจะพูดรู้เรื่องบ้างก็พอใช่มั๊ยคะ」

มาเรียจังตอบรับคำสั่งของผมด้วยรอยยิ้มอันแสนอ่อนโยน ถึงแม้คำพูดของเธอจะไม่ได้อ่อนโยนเหมือนกันรอยยิ้มบนใบหน้าก็ตามที

「เอาล่ะถ้างั้นก็ฝากทางนี้ด้วยนะมาเรียจัง คาโอริจัง พวกผมจะลงไปสำรวจข้างล่างซักหน่อย」

「เข้าใจแล้วค่ะ จนกว่านายท่านจะเสร็จธุระกลับมา ชั้นจะคอยช่วยเหลือคาโอริซามะดูแลทุกอย่างเองค่ะ」

「ดูแลตัวเองด้วยนะคะทัตสึยะซามะ ถ้าหากยูเมะซามะกลับมาแล้ว พวกเราจะรีบตามไปช่วยนะคะ」

หลังจากเสร็จเรื่องบนดาดฟ้า ผมกับโรน่าจังแล้วก็พวกนักผจญภัยสาวก็ช่วยกันบุกลงไปยังด้านในเรือ และแยกย้ายกันเพื่อค้นหาตามส่วนต่างๆ แต่เนื่องจากเรือลำนี้เป็นเรือขนส่งสินค้าที่ค่อนข้างใหญ่เอาการ ดังนั้นจึงจำเป็นต้องค่อยๆค้นหาอย่างระมัดระวัง

「เฮ้ย!! พวกแกเข้ามาได้ยังไงวะ อั้ก.....!!!」

ไม่ปล่อยให้มันได้พูดอะไรออกมา ผมก็ฟาดพวกมันคนหนึ่งที่เดินผ่านมาด้วยค้อนเหล็กในทันที และถึงแม้มันจะกระเด็นไปกระแทกกับผนังห้องอย่างแรงแต่ก็ไม่ถึงกับตาย

เนื่องจากสกิล Hammer ของผมไปถึง LV9 แล้ว ผมจึงสามารถควบคุมแรงเหวี่ยงค้อนในมือได้อย่างง่ายดาย และนั่นทำให้สามารถจัดการผมพวกให้สลบในครั้งเดียวโดยไม่ต้องมากังวลว่าจะเผลอฆ่าพวกมันไป

จากนั้นผมก็ทยอยพังประตูและบุกเข้าไปยังห้องเก็บสินค้าทุกห้องเพื่อค้นหาพวกโจรสลัดและคนที่ยังรอดชีวิต ซึ่งในหลายๆห้องที่พวกเราเข้าไปค้นหานั้น ผมก็ได้เจอกับพวกมันที่กำลังขืนใจเด็กสาวอย่างสนุกสนาน

พวกมันมีจำนวนมากจริงๆ ถ้าหากนับรวมกับพวกที่อยู่บนดาดฟ้ารวมถึงพวกที่อยู่บนเรือลำอื่นด้วยล่ะก็ อย่างต่ำก็น่าจะมากกว่า 150 คนแล้ว แบบนี้ถ้าทีมคุ้มกันมีจำนวนไม่มากพอล่ะก็ไม่มีทางที่จะไปสู้กับพวกมันได้แน่ๆ

「เฮ้อ.....ถ้ารู้ว่าต้องมาลำบากค้นหาทีละห้องแบบนี้ล่ะก็ น่าจะไปขอยืมตัวเคย์โกะจังมาช่วยนะเนี่ย」

「นั่นสิคะ ถ้าหากมีเวทมนต์ค้นหาของเคย์โกะซามะล่ะก็ พวกเราคงไม่ต้องเสียเวลามาค้นหาไปทีละห้องแล้วนะคะ」

จริงอยู่ว่าเคย์โกะจังมีประโยชน์มากในเวลาแบบนี้ แต่หากพวกเรายืมตัวเคย์โกะจังมาตอนนี้ล่ะก็ คุณหนูอาเรียสุดที่รักของผมที่กำลังดูแลป้อมปราการที่ 1 อยู่คงจะต้องลำบากเป็นอย่างมากแน่ๆ

ป้อมปราการที่ 1 นั้นอยู่ติดกับพรมแดนของจักรวรรดิทางตะวันตกเฉียงเหนือ พื้นที่แถบนั้นส่วนใหญ่แล้วเป็นที่ราบสูงและป่าทึบ มีทั้งหน้าผาที่สูงชัน ถ้ำและซอกเขามากมาย

ด้วยภูมิประเทศที่ยากต่อการเข้าถึงจึงทำให้เป็นแหล่งซ่องสุมกำลังของพวกมอนสเตอร์ ดังนั้นหากขาดเคย์โกะจังไปซักคนล่ะก็ ไม่ว่าจะเป็นการค้นหารังของพวกมอนเตอร์ หรือการส่งคนเข้าไปช่วยเหลือชาวบ้านแถบนั้นคงจะต้องใช้เวลาเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก

ดังนั้นหากเทียบกันแล้วล่ะก็ สู้ให้ผมเหนื่อยกับการค้นหาไปทีละห้องๆคงจะดีกว่านั่นล่ะนะ

「เอ่อ......เวทมนต์ค้นหาหรือคะ.......หรือว่าพวกคุณจะเป็น.....」

เพราะยัยโรน่าเผลอพูดเรื่องเวทมนต์ออกมาจึงทำให้เด็กสาวผู้ใช้ขวานขนาดใหญ่จากกลุ่มนักผจญภัยที่กำลังเดินตามพวกเรามาได้ยินเข้า

เอาเถอะถึงแม้ผมอยากจะเก็บเรื่องของพวกเราไว้เป็นความลับ แต่ในตอนนี้พวกเราก็ออกมากลางทะเลแล้ว ดังนั้นหากพวกเธอจะรู้ก็คงไม่มีปัญหาอะไร หรือถ้าหากเธอพยายามจะทำตัวให้มีปัญหาล่ะก็.......

「เอ๋!.....อ่ะ.....เอ่อเรื่องนั้นมันก็.........」

ยัยโรน่าตอบกลับไปด้วยท่าทางมึนๆในแบบของเธอก่อนจะหันมามองทางผมเพื่อขอความช่วยเหลือ สีหน้าของยัยนี่ตอนนี้ดูกังวลมาก คงจะกลัวโดนงดของหวานอีกล่ะมั้งนะ

「ถูกจับได้แล้วสินะ ก็ตามที่เธอคิดนั่นล่ะ พวกเรามาจากอาณาจักรออร์ธรอส หรือที่พวกเธอเรียกกันว่าอาณาจักรแห่งเวทมนต์น่ะ」

ผมตอบกลับออกไปด้วยน้ำเสียงสบายๆ เด็กคนนี้เองก็น่ารักดีซะด้วย ผมน่ะไม่อยากจะทำร้ายเด็กสาวรักหรอกนะ เพราะงั้นก็หวังว่าเธอคงไม่คิดจะทำอะไรแปลกๆจนทำให้ผมไม่มีทางเลือกก็แล้วกัน

「เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วยสินะคะ ตั้งแต่เห็นเวทมนต์ของเด็กคนนั้นแล้ว ชั้นน่ะตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเลยล่ะค่ะ」

เด็กคนนั้นที่เธอพูดถึงก็คงจะเป็นมาเรียจังล่ะนะ เมื่อคืนมาเรียจังก็แสดงฝีมือซะเต็มที่เลยด้วย เพราะงั้นก็คงไม่แปลกที่ทำให้เธอรู้สึกแบบนี้

「นั่นสินะ เวทมนต์ของมาเรียจังน่ะทั้งสวยงามและแข็งแกร่ง จะว่าไปแล้ว......เธอชื่อ เมรินจังสินะ」

「จะ จำชื่อชั้นได้ด้วยเหรอคะ!!」

「กับเด็กสาวที่ทั้งน่ารักและเก่งกาจแบบเธอน่ะ ผมคงไม่มีทางลืมไปง่ายๆหรอกเมื่อคืนมาเรียจังก็พูดถึงเธอด้วยเหมือนกันนะ」

「มะ มาเรียจังพูดถึงชั้น......ว๊าย!!!!」

แต่ก่อนที่เธอกำลังจะพูดจบผมก็ดึงตัวเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดซะก่อน แต่ที่ผมทำแบบนี้น่ะไม่ได้เป็นเพราะผมอยากจะลวนลามเธอหรอกนะ ที่ผมทำแบบนี้น่ะก็เพื่อช่วยชีวิตเธอจากการขวานเหล็กที่กำลังพุ่งเข้ามาทางนี้ต่างหาก

「พวกแกเป็นใครกันแน่วะ!! คิดว่าทำแบบนี้แล้วเรื่องมันจะจบลงง่ายๆหรือไง」

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งพูดขึ้นมาด้วยท่าทางโมโห ที่มือของเจ้านั่นมีโซ่ล่ามไปยังคอของเด็กสาวหน้าตาดีคนหนึ่ง ผิวพรรณของเธอก็ดูงดงามแตกต่างเด็กสาวธรรมดาทั่วไป แต่เสื้อผ้าของเธอถูกฉีกขาดจนแทบไม่เหลือ

ตามร่างกายเองก็มีรอยช้ำหลายจุด ที่ต้นขาก็มีทั้งเลือดและของเหลวต่างๆตกค้างเป็นคราบเหลืออยู่ ให้ตายสิเจ้าพวกนี้มันไม่คิดจะถนอมเด็กสาวน่ารักพวกนี้บ้างเลยหรือยังไงกันนะ

นอกจากเด็กสาวคนนี้แล้วก็ยังมีเด็กสาวอีกคนที่อยู่ด้านหลังของเจ้านั่น แต่เธอคนนั้นดูแตกต่างจากเด็กสาวคนอื่นที่พวกเราพบเจอบนเรือลำนี้อย่างมาก เธอไม่มีรอยแผลตามร่างกายเลย แถมในมือของเธอยังถือดาบยาวเล่มหนึ่งเอาไว้อีกด้วย

「ผมน่ะเหรอ ผมชื่อมาเอคาวะ ทัตสึยะ เป็นผู้ปกครองอาณาจักรออร์ธรอสน่ะ......」

เมื่อประกาศชื่อออกไป เจ้าชายวัยกลางคนนั่นก็ถึงกับอึ้งไปในทันที.......