ตอนที่ 15 การต่อสู้ ณ เมืองเวลล่า บทที่ 6

เนื่องจากยูเมะจังและพวกสาวๆทำการรักษาเหล่าหทารและคนเจ็บเรียบร้อยแล้ว ผมจึงนัดเจอกับพวกเธอที่มุมหนึ่งของเมืองที่ไม่มีผู้คนมากนัก

เมื่อเห็นผมยูเมะจังก็วิ่งเข้ามาหา เธอโอบกอดผมอย่างแนบแน่นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา

「คิดถึงมากเลยค่ะ ทัตสึยะซัง」

「ผมก็คิดถึงเธอมากเหมือนกันนะ ยูเมะจัง」

ผมมองเข้าไปในดวงตาสีเขียวเอเมอรัลด์ที่กำลังเปล่งประกายคู่นั้น แววตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนคู่นั้น ผมรู้สึกราวกับจะถูกมันดูดเข้าไป ผมลูบไล้ใบหน้าของยูเมะจังอย่างอ่อนโยน ก่อนจะประทับริมฝีปากของผมลงบนริมฝีปากอ่อนนุ่มของยูเมะจังเบาๆเพื่อแสดงความรู้สึกคิดถึงของผมออกไป

「พวกเธอน่ารักดีนะคะ」

จากนั้นยูเมะก็มองไปยังเด็กสาวทั้ง 12 คนด้านหลัง พวกเธอคือทาสที่ผมพึ่งจะซื้อตัวมาจากร้านค้าทาสโอเว่น

「ชั้นชื่อ ยามะซามะ ยูเมะ ฝากตัวด้วยนะคะ」

ยูเมะพูดทักทายพวกเธอออกไป และนั่นทำให้เหล่าทาสเด็กสาวตกใจและทำอะไรไม่ถูก

「ค ค่ะ คุณหนู พะ พวกเราเองก็ขอฝากตัวด้วยค่ะ」

พวกเธอตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ดูเหมือนการที่ยูเมะปฏิบัติกับพวกเธออย่างอ่อนโยนนั้นไปทำให้พวกเธอลำบากใจ

「ผมก็คิดถึงเธอด้วยนะ ฮารุกะจัง」

「ค....ค่ะ! 」

ฮารุกะจังตอบกลับมาด้วยท่าทางเขินๆ ใบหน้าของเธอแดงก่ำ ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าเธอจะมาอายอะไรกันตอนนี้ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ชอบท่าทีน่ารักๆที่เธอแสดงออกมาล่ะนะ

「ฮารุกะจัง เปิดห้องว่างมิติที ไปคุยกันในนั้นดีกว่าน่ะ」

「เข้าใจแล้วค่ะ! Dimension Magic: Dimension Home!!」

ฮารุกะจังเปิดประตูมิติสำหรับเข้าสู่ด้านในห้อง ผมและพวกเธอทุกคนก็เดินตามกันเข้ามา เหล่าทาสเด็กสาวต่างมีท่าทางแตกต่างกันออกไป บ้างก็รู้สึกสับสน บ้างก็รู้สึกตื่นตระหนกตกใจ แต่บางคนถึงกับสะดุดล้มจนก้นกระแทกพื้นเลยทีเดียว

「ไม่เป็นไรนะ....มาเรียจัง」

ผมเดินเข้าไปช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้นมา เธอคือเด็กสาวผมแดงที่มีรอยแผลเป็นตามร่างกายชื่อว่ามาเรีย

「มะ ไม่เป็นไร...เอ้ย! ขะ....ขอโทษที่เสียมารยาทค่ะนายท่าน ชะ...ชั้นยินดีรับผิดทุกอย่าง....」

มาเรียจังตอบกลับมาด้วยท่าทีลนลาน สีหน้าของเธอนั้นทั้งอายและหวาดกลัวปะปนกัน

「ผมน่ะไม่คิดจะลงโทษเธอกับเรื่องแค่นี้หรอก ไม่ต้องกลัวนะ」

ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและรอยยิ้ม จากนั้นผมก็เรียกให้ยูเมะจังมาช่วยรักษารอยแผลเป็นของเธอ

ด้วยเลเวลของ Sole ในตอนนี้แม้แต่รอยแผลเป็นที่ผ่านมาแล้วหลายปี ก็ยังจางหายไปได้โดยใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่นาที

「แผลมัน.....หายไปแล้ว….ขะ ขอบคุณมากนะคะ ยูเมะซามะ」

มาเรียจังขุกเข่าลงกับพื้นเพื่อขอบคุณยูเมะจังที่ช่วยรักษาแผลเป็นให้ ยูเมะจังจึงรีบพยุงตัวเธอขึ้นมาและปลอบโยนเธอด้วยรอยยิ้ม

หลังจากนั้นพวกยูเมะจังก็ช่วยกันเลือกชุดใหม่ให้กับมาเรียจังและทาสเด็กสาวคนอื่นๆ พวกเธอดูสนุกสนานกันมาก หลังจากเปลี่ยนชุดกันเสร็จแล้วก็ยูเมะจังก็พาพวกเธอออกมาให้ผมดูทีละคน

พวกเราเริ่มทำความรู้จักกัน ถึงแม้พวกเธอจะเป็นทาสแต่ในหมู่พวกเรานั้นไม่มีใครเลยที่จะรังเกียจพวกเธอ ซึ่งนั่นทำให้พวกเธอดีใจกันเป็นอย่างมาก

「ปืงงงงงง----ปืงงงงงง----!!!」

แต่แล้วในระหว่างที่กำลังพูดคุยและสอบถามเรื่องราวต่างๆจากพวกเธออยู่นั้น ผมก็ได้ยินเสียงแตรสัญญาณดังมาจากบริเวณทางเข้าห้องว่างมิติ ดูเหมือนว่าฮารุกะจังจะลืมปิดประตูทางเข้า แต่นั่นก็นับได้ว่าเป็นโชคดีเพราะทำให้พวกเรารับรู้ถึงสัญญาณเตือนภัยได้

เมื่อได้ยินเสียงแตรเตือนภัย พวกเด็กสาวที่เป็นทาสต่างมีสีหน้าหวาดวิตก

「ทัตสึยะซามะ! เสียงแตรสัญญาณอพยพค่ะ....」

โรน่ารีบพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ทั้งที่พวกมอนสเตอร์พึ่งจะบุกมาโจมตีเมื่อเช้าแท้ๆ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่นะ...เอาเถอะเรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ตอนนี้ต้องรีบกลับไปที่กำแพงเมืองเพื่อตรวจดูสถานการณ์

ผมหันไปสบตากับยูเมะจังและคนอื่นๆ พวกเราพยักหน้าและตัดสินใจได้ในทันที

「มาเรียจัง พวกเธอรออยู่ในนี้นะ」

「นายท่านจะออกไปต่อสู้เหรอคะ.....」

มาเรียถามผมออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา สีหน้าของเธอแสดงความเป็นห่วงออกมาอย่างชัดเจน

「ไม่ต้องห่วงหรอก แค่พวกมอนสเตอร์น่ะไม่เท่าไหร่หรอก เด๋วก็กลับมาแล้วแหละ อ้อ....ถ้าพวกเธอหิวล่ะก็....ในห้องนี้มีของหวานและเครื่องดื่มอยู่เพียบ ทานกันได้ตามสบายเลยนะ」

「「「นายท่านคะ คุณหนูคะ รักษาตัวด้วยนะคะ」」」

ทาสเด็กสาวทุกคนก้มหัวลงและพูดออกมาพร้อมกัน

ด้วยบัพ Dimension Step ของฮารุกะจังทำให้พวกเราใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก็วิ่งไปถึงด้านบนของกำแพงเมือง

พวกชิซึกุนั้นมาถึงที่นี่ก่อนและเริ่มต่อสู้กับกลุ่มของ Minotaurus ที่ปีนขึ้นกำแพงมาจากด้านล่าง

แต่คราวนี้ค่อนข้างจะลำบากเนื่องจากมีกลุ่มของ Minotaurus ในแนวหลังคอยขว้างปาก้อนหินขนาดใหญ่เพื่อสนับสนุน ดูเหมือนในคราวนี้พวกมันจะมีตัวสั่งการที่พอจะมีสมองมาควบคุมกองทัพด้วย พวกทหารบนกำแพงเมืองด้านอื่นๆนั้นกำลังเสียเปรียบ บางคนนั้นถูกแรงปะทะของก้อนหินจนล่วงลงไปจากกำแพงเลยทีเดียว

「พี่คะ!! พวกมันแข็งแกร่งกว่าพวกตอนเช้าเยอะเลยค่ะ」

ชิซึกุที่มองเห็นผมพูดขึ้นมากนขณะที่เธอหักตัวหลบการโจมตีของ Minotaurus ไปด้วย ค้อนของ Minotaurus ที่โจมตีพลาดฟาดลงที่พื้นอย่างรุนแรง ดูจากพลังทำลายแล้วน่าจะมากกว่าตอนเช้าถึง 2 เท่า

เมื่อมันพลาดพรั้งชิซึกุและคาโอริจังก็ไม่ปล่อยให้เสียโอกาสไป พวกเธอเข้าประสานงานกันอย่างดีเยี่ยมและเสียบมีดเข้าที่ท้ายทอยเพื่อทำการปลิดชีพ Minotaurus ตัวนั้นในทันที

「ชิซึกุ คาโอริจัง ไปช่วยเสริมกำลังให้กับพวกอัศวินด้านนั้นทีนะ」

「เข้าใจแล้วค่ะ!!」

ผมรีบสั่งการน้องสาวสุดที่รักในทันที ในสถานการณ์แบบนี้พวกอัศวินคงจะต่อสู้ด้วยตัวเองลำบากแน่

「ไอโกะจัง ไอริจัง รีบไปอุดช่องว่างตรงด้านนั้นเร็วเข้า」

「ไว้ใจได้เลยค่ะ!!」

ไอโกะจังร่ายเวทบัฟให้กับพวกผมและรีบวิ่งตามไอริจังไปในทันที

「ยูเมะจัง เคย์โกะจัง โรน่าจัง พวกเธอรีบไปช่วยกลุ่มของเซลฟีน่าตรงด้านนั้นทีนะ」

「ดูแลตัวเองด้วยนะคะ ทัตสึยะซัง」

ยูเมะจังพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง จากนั้นพวกเธอจึงจะกระโดดขึ้นขี่กริฟฟอนและบินไปหากลุ่มของเซลฟีน่า

「ยูกะจัง ใช้เวทบทนั้นเลย ผมจะคอยถ่วงเวลาเอาไว้ให้ 」

ผมพูดพร้อมกับใช้ค้อนฟาดใส่ก้อนหินที่ลอยมาทางด้านนี้ให้กระเด็นกลับไป

「ฮารุกะจัง มายุจัง ปกป้องยูกะจังด้วย อย่าให้พวกมันเข้ามาใกล้ยูกะจังได้เด็จขาด!!」

「โย๊ช!! เข้ามาเลย!! ท่านฮารุกะคนนี้จะจับพวกแกทั้งหมดไปทำสเต็กให้เอง」

เมื่อได้ยินคำสั่งของผม ฮารุกะจังก็กระโดดออกไปด้านหน้าและควงเคียวยักษ์ในมือฟาดฟันใส่ Minotaurus ที่อยู่ใกล้ๆ ส่วนยูกะจังก็เริ่มรวบรวมสมาธิ เร่งพลังเวท และกล่าวบทร่ายออกมา

「ข้าขอวิงวอนต่อจิตวิญญาณแห่งน้ำแข็งอันสูงส่ง จงมอบพลังที่แข็งแกร่งดุจดั่งปราการไร้พ่าย」

ใต้เท้าของยูกะปรากฏวงแหวนเวทมนต์ขนาดใหญ่ที่ส่องแสงสีฟ้าเป็นประกายขึ้น

「จงปรากฏและดับสิ้นลมหายใจของศัตรูอันโง่เขลา ด้วยคำสัตย์ข้าจักมอบพลังชีวิตอันบริสุทธิ์ตอบแทนให้แก่ท่าน」

เวทมนต์ที่ผมขอให้ยูกะจังใช้นั้นคือเวทมนต์ระดับสูงที่เธอพึ่งได้รับมาหลังจากอัพเวทน้ำแข็งเป็นเลเวล 7 ถึงแม้การอัพเลเวล 7 นั้นจะเสียคริสตันไปเป็นจำนวนมากแต่เทียบกับสิ่งที่ได้รับมานั้นก็ถือว่าคุ้มค่า

「Ice Magic: ปราการเยือกแข็งนิรันดร์ Frozen Fortress!!!!」

ไอเย็นเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ปราการน้ำแข็งขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นท่ามกลางกลุ่มกองทัพของ Minotaurus พวกมันที่ไม่เคยเจอเวทมนต์แบบนี้มาก่อนต่างกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและตกใจ