ตอนที่ 16 การต่อสู้ ณ เมืองเวลล่า บทที่ 7

-- มุมมองของมิรันด้า --

ชั้นและมินิทกำลังตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า....เด็กสาวที่ดูบอบบางหลายคนกำลังต่อสู้กับ Minotaurus อยู่บนกำแพงเมือง

ด้วยดาบอันใหญ่โต ด้วยหอกที่เปล่งประกายสายฟ้า Minotaurus นั้นเป็นมอนสเตอร์ชั้นสูงที่แข็งแกร่ง เพราะงั้นต่อให้เป็นนักผจญภัยที่มากประสบการณ์ก็ยังยากที่จะต่อกร

แต่ด้วยพลังของเวทมนต์ที่พวกเธอใช้ ทำให้การต่อสู้ที่น่าจะยากลำบากกลับกลายเป็นการไล่ล่าอยู่ฝ่ายเดียว การต่อสู้ของพวกเธอนั้นทั้งรวดเร็วและเฉียบคม ซึ่งนั่นทำให้ชั้นแทบจะมองตามไม่ทัน สิ่งที่เห็นมีเพียงเหล่า Minotaurus ที่ถูกฟาดฟันจนล้มลงไปกับพื้นโดยไม่อาจโต้ตอบ

จากตัวหนึ่งสู่อีกตัวหนึ่ง พวกเธอค่อยๆกระจายกำลังกันออกไปเพื่อช่วยเหลือเหล่าอัศวินและทหารที่กำลังต่อสู้อย่างยากลำบากบนกำแพงเมือง

ก่อนหน้านี้ชั้นได้เจอกับพวกเธอที่หน้ากิลด์นักผจญภัย สำหรับชั้นในตอนนั้นพวกเธอดูไม่ต่างจากเด็กสาววัยรุ่นทั่วไป พวกเธอดูเหมือนกับเด็กสาวที่กำลังเดินเที่ยวเล่นกับบรรดาเพื่อนฝูงอย่างสนุกสนานโดยไม่รับรู้ถึงอันตรายในเมืองนี้

แต่แล้วสิ่งที่ชั้นคิดนั้นมันคือความผิดพลาด.......

เวทมนต์ มันคือความใฝ่ฝันของชั้นในอดีต ในสมัยที่ชั้นยังเป็นเด็กชั้นหลงใหลเรื่องราวของมัน ชั้นเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเวทมนต์ต่างๆจากในหนังสือนิทานเก่าๆ และนั่นทำให้ชั้นพยายามทำทุกอย่างและหาทุกวิธีเพื่อให้ได้เห็นเวทมนต์ซักครั้ง

ชั้นทำงานอย่างหนักและพยายามเก็บเงินเพื่อเข้าไปในเมืองใหญ่ แต่ถึงจะเป็นเมืองใหญ่อย่างกูสตาฟการจะได้เจอกับจอมเวทก็ยังเป็นไปได้ยาก

สุดท้ายตัวชั้นที่ผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่าก็ต้องยอมแพ้.....

ทั้งๆที่ยอมแพ้ไปแล้ว แต่ในวันนี้ชั้นกลับได้ยินเรื่องราวของมัน เมื่อชั้นและเพื่อนๆมาถึงเมืองเวลล่า พวกเราได้ยินข่าวลือมากมายเกี่ยวกับจอมเวท ตระกูลโรเซนเบิร์กผู้ปกครองทวีปแห่งนี้ได้ร้องขอให้กลุ่มจอมเวทเข้ามาช่วยเหลือ

และนั่นทำให้ความรู้สึกเก่าๆกลับมาอีกครั้ง.....หัวใจของชั้นเต้นระส่ำไปด้วยความยินดี ในที่สุดเหล่าทวยเทพก็มอบความเห็นใจให้กับชั้น ในวันนี้ชั้นจะต้องทำความฝันในสมัยเด็กให้เป็นจริงให้ได้

และนั่นทำให้ชั้นวิ่งไปทั่วเมืองเพื่อหาข้อมูลของจอมเวท และหวังเอาไว้ว่าพวกเค้าจะยอมให้โอกาสชั้นได้เห็นเวทมนต์ซักครั้ง....และในตอนนี้ความฝันของชั้นมันก็กลายเป็นความจริงแล้ว

รอบตัวของชั้นไม่ว่าจะมุมไหนในตอนนี้ก็มีแสงกระพริบของการใช้เวทมนต์เต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นเวทมนต์โจมตีหรือเวทมนต์ป้องกัน พวกมันล้วนแล้วแต่สวยงาม

「มิรันด้า ดูเด็กคนนั้นสินะ ตรงนั้นน่ะ ตรงนั้น!!」

มินิทเพื่อนสนิทของชั้นที่ร่วมผจญภัยมาด้วยกันตะโกนขึ้นมา

เด็กสาวที่เธอชี้ไปนั้นกำลังร่ายเวทอยู่.....

ใต้เท้าของเธอมีวงแหวนเวทมนต์ขนาดใหญ่เปล่งประกายเรืองรอง รอบตัวของเธอนั้นเต็มไปด้วยพลังมานาเข้มข้นจนพวกเราสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

และนั่นทำให้ชั้นรู้ได้ในทันที เด็กสาวคนนั้นกำลังจะปิดฉากการต่อสู้ครั้งนี้ลงด้วยเวทมนต์ระดับราชันย์

คนทั่วไปอาจจะไม่รู้ แต่กับตัวชั้นที่เฝ้าค้นคว้าและไล่ตามความฝันมาตลอดนั้นรู้ดี เวทมนต์ระดับราชันย์นั้นว่ากันเป็นมีเพียงผู้ที่สืบสายเลือดโดยตรงของราชวงศ์โบราณเท่านั้นถึงจะใช้ได้ ซึ่งสายเลือดเหล่านั้นไม่หลงเหลืออยู่ในโลกใบนี้อีกแล้ว และที่มันเป็นแบบนั้นก็เพราะเผ่าพันธุ์มนุษย์ได้ทำลายล้างมันลงไป

เมื่อเด็กสาวขับขานคำร่ายจนจบ อากาศโดยรอบก็เริ่มหนาวเย็นขึ้นทันตา ด้านนอกของกำแพงเมืองท่ามกลางกองทัพ Minotaurus ปรากฏปราการน้ำแข็งขนาดใหญ่ขึ้นมา แสงที่สาดส่องลงมากระทบกับปราสาทการน้ำแข็งทำให้เกิดเป็นประกายแสงสีรุ่งระยิบระยับไปทั่วบริเวณ

Minotaurus ต่างพากันกรีดร้องอย่างหวาดกลัว พวกมันที่ตกใจพากันวิ่งหนีไปคนละทิศละทาง แต่ไปได้เพียงแค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้นพวกมันก็ต้องหยุดชะงัก น้ำแข็งเริ่มกัดกินร่างกายพวกมันทุกตัว

เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้นพวกมันทุกตัวก็กลายเป็น Minotaurus แช่แข็ง ส่วนพวกที่ยังอยู่รอดบนกำแพงนั้นก็ถูกบรรดาเด็กสาวทั้งหลายผลักจนร่วงลงไปด้านล่างและถูกแช่แข็งเช่นเดียวกัน

「นี่มัน.....ช่างเป็นเวทมนต์ที่งดงามยิ่งนัก....」

นอกจากนั้นนี่ยังไม่ใช่เวทมนต์ระดับราชันย์ทั่วไป เท่าที่ชั้นเคยอ่านจากในหนังสือนั้นปราการเยือกแข็งนิรันดร์ Frozen Fortress เป็นเวทมนต์ที่มีเพียงราชินีแห่งเลอเฟีย(เผ่าพันธุ์ดาร์คเอล์ฟ) ในสมัยสงคราม 10 เผ่าพันธุ์เพียงผู้เดียวเท่านั้นที่สามารถใช้มันได้

มันเป็นเวทมนต์ระดับตำนานที่ชั้นไม่เคยแม้แต่จะฝันถึง แต่วันนี้มันมาอยู่ตรงหน้าของชั้นแล้ว....

「พวกมันขยับไม่ไดแล้ว ลงไปฆ่าพวกมันกันเลย!!!」

「「「「โอ้!!!」」」」

อัศวินคนหนึ่งสั่งการออกมา เหล่าทหารที่กำลังตกตะลึงกลับมาได้สติและขานรับ

「พวกเราก็ไปลุยกันเถอะ มิรันด้า!!」

ประตูเมืองถูกเปิดออก พวกอัศวินและทหารวิ่งนำออกไปจากนั้นก็เป็นคิวของพวกเรากลุ่มนักผจญภัย

「แข็งมาก!!」

ชั้นใส่แรงเต็มที่ฟาดขวานเข้าใส่ Minotaurus ตัวหนึ่งที่ถูกแช่แข็ง แต่น้ำแข็งที่ห่อหุ้มตัวมันอยู่กลับแตกร้าวเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แบบนี้กว่าจะฆ่าได้แต่ละตัวคงจะต้องใช้เวลานานมากแน่ๆ

ถึงอย่างนั้นมันก็ยังปลอดภัยและคงจะใช้เวลาน้อยกว่าการไปสู้กับ Minotaurus ที่ขยับได้อย่างมาก

「ให้ชั้นช่วยนะคะ」

หนึ่งในเด็กสาวกลุ่มจอมเวทพูดขึ้นมาจากด้านหลังของชั้น เธอเป็นเด็กสาวที่มีใบหน้างดงาม แต่ในแววตาของเธอกลับดูเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง เส้นผมสีบรอนซ์อ่อนของเธอปลิวไสวงดงาม

เธอเดินเข้าไปใกล้ Minotaurus และยกดาบขึ้นฟันใส่เพียงครั้งเดียว จากนั้นเธอก็เดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

หลังเธอเดินจากไปเพียงไม่กี่วินาที น้ำแข็งบริเวณรอบๆหัวใจของ Minotaurus ก็แตกออกและร่วงลงพื้น ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็....

「ย๊ากกก!!」

ชั้นยกขวานขึ้นสูง และเหวี่ยงเข้าใส่ Minotaurus ในตำแหน่งหัวใจอย่างสุดแรง ถ้าเป็นปกติอาจจะยาก แต่ในครั้งนี้มันอยู่เฉยๆ จึงเป็นเรื่องง่ายในการเล็งเป้าหมายเข้าที่หัวใจ

หลังจากนั้นชั้นก็จามขวานเข้าใส่หัวใจของมันอีก 2-3 ครั้ง จน Minotaurus สลายกลายเป็นควันหายไป

「สุดยอดเลย ฆ่ามันได้แล้วนะ มิรันด้า」

「ต้องให้คนอื่นมาช่วยเนี่ยไม่น่าดีใจหรอกน่า」

ชั้นลองมองไปดูรอบๆ ถึงแม้ว่ามันจะยากลำบากแต่ทุกคนก็พยายามช่วยกันกะเทาะน้ำแข็งและแทงหอกเข้าใจตรงกลางหัวใจ และนั่นมันก็เป็นวิธีการที่เร็วที่สุดแล้ว......สำหรับพวกเรา........ล่ะนะ......

พอชั้นลองมองดูกลุ่มเด็กสาวจอมเวทเหล่านั้นก็ต้องถอนหายใจออกมา......

ก็นะท่าเทียบกับเด็กสาวพวกนั้นที่แค่ฟันครั้งเดียว Minotaurus ในน้ำแข็งก็แยกออกเป็นสองท่อนแล้วล่ะก็ ที่พวกเรากำลังทำกันอยู่มันถือว่าช้ามากเลยล่ะ

「มิรันด้าซังก็มาช่วยจัดการพวก Minotaurus ด้วยสินะคะ」

เสียงของเด็กสาวคนหนึ่งที่รู้สึกคุ้นหูดังขึ้นมาจากด้านหลัง พอหันกลับไปมอง ชั้นก็จำเธอได้ในทันที

「ชิ ชิซึกุจัง....เอ้ย....ชิซึกุซามะ.....」

「จะเรียกชั้นว่า....ชิซึกุจังก็ได้ค่ะ」

ชิซึกุซามะตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มที่น่ารักสมวัย ถึงจะเป็นจอมเวทที่สูงส่งแต่เธอกลับไม่รังเกียจพวกชั้นและยังไม่ถือตัวเลยแม้แต่น้อย

ชั้นคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ ถึงแม้พื้นดินในตอนนี้จะเย็บเฉียบแต่ชั้นก็พยายามอดทนเอาไว้ ชั้นจะไม่ยอมเสียโอกาสอันมีค่านี้ไปอย่างแน่นอน ชั้นติดสินใจเอาไว้แบบนั้น

「มะ มิรันด้าซัง...เป็นอะไรไปเหรอคะ!」

「ชิซึกุซามะ ถึงแม้มันจะเป็นคำข้อร้องที่เห็นแก่ตัว แต่ช่วยรับชั้นเอาไว้เป็นข้ารับใช้ได้มั๊ยคะ」

มันคือความฝันของชั้น ตัวชั้นนั้นรู้ดีว่าจะพยายามแค่ไหนก็คงจะไม่สามารถใช้เวทมนต์ได้ เพราะงั้นชั้นจึงอยากจะติดตามพวกเค้าไป

「ชั้นรู้ดีว่าตัวชั้นนั้นไร้ความสามารถ แต่ได้โปรดเถอะค่ะ ได้โปรดให้ชั้นได้ติดตามไปรับใช้ชิซึกุซามะด้วยเถอะค่ะ」

ถึงแม้จะใช้เวทมนต์ไม่ได้ แต่ขอเพียงแค่ได้อยู่ใกล้ๆ ขอเพียงแค่ได้เห็นพวกเค้าใช้เวทมนต์อันงดงามในฐานะข้ารับใช้ หรือในฐานทาสชั้นก็ยินดี.....

「เอ่อ.....เรื่องนั้นชั้นคงตัดสินใจเองไม่ได้......แต่ชั้นจะเอาเรื่องนี้ไปบอกกับพี่ชายให้นะคะ......」

「ขะ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ....」