ตอนที่ 16 สเตล่า มัลฟราวด์

-- มุมมองของสเตล่า --

ช่วงบ่ายของวันที่ 7 เดือน 1 ศักราชเอลติซปีที่ 837

หลังจากพ่ายแพ้ให้กับพวกจอมเวทชั้นก็ถูกพาตัวกลับไปยังเรือของพวกเค้าในฐานะนักโทษ แต่ถึงจะเป็นนักโทษพวกเค้าก็ปฏิบัติต่อชั้นไม่ต่างจากเด็กสาวที่ถูกทำร้ายคนอื่นๆ เพียงแค่ชั้นถูกแยกตัวออกมาเป็นพิเศษเพียงเท่านั้น

ส่วนเหตุผลที่ตัวชั้นถูกแยกออกมาเป็นพิเศษนั้นก็เพื่อไม่ให้ถูกเด็กสาวคนอื่นมาทำร้ายเอาเพราะความโกรธแค้น ซึ่งส่วนหนึ่งก็คงเป็นเพราะความเจ้าชู้ของทัตสึยะซามะที่ต้องการให้ชั้นไปเป็นผู้หญิงของเค้า

ซึ่งหากเป็นเมื่อ2ปีก่อนล่ะก็ ชั้นคงจะรีบปฏิเสธและหาทางหนีไป แต่หลังจากที่ชั้นเสียความบริสุทธิ์ให้กับไอ้พวกขุนนางต่ำช้าพวกนั้นแล้ว ชั้นก็เริ่มที่จะชินชากับเรื่องพวกนี้ขึ้นมา นั่นก็เพราะเมื่อได้เกิดมาเป็นเด็กผู้หญิงแล้ว มันก็ไม่ได้มีทางให้ชั้นได้เลือกมากนัก

ในช่วง2ปีที่ผ่านมานั้น ชั้นมักจะใช้ร่ายกายของชั้นเป็นหนึ่งในเครื่องมือสำหรับการลอบสังหารพวกขุนนาง ส่วนเหตุผลที่ทำเช่นนั้นก็เพื่อการแก้แค้น

กับพวกมันที่หลอกลวงชั้นด้วยภารกิจคุ้มกัน พวกมันวางยาในอาหารและรุมขืนใจชั้นหลายต่อหลายครั้งจนพวกมันพอใจ และก่อนที่พวกมันจะจากไปพวกมันก็ได้ใช้อำนาจมาข่มขู่

หากชั้นคิดจะไปเอาเรื่องล่ะก็ ครอบครัวของชั้น ท่านพ่อและท่านแม่ของชั้น จะต้องตกอยู่ในอันตราย เพื่อปกป้องพวกท่านแล้วชั้นจึงเลิกเป็นนักผจญภัย จากนั้นจึงไปเข้าร่วมกับพวกโจรเพื่อหาโอกาสในการแก้แค้น

การเข้าร่วมกับพวกโจรสลัดนั้นไม่ใช่เรื่องยาก ด้วยทักษรการใช้ดาบและร่างกายของชั้นจึงทำให้พวกนั้นยอมรับไปเป็นพวกได้โดยง่าย และถึงแม้พวกเค้าจะทำแต่เรื่องไม่ดี แต่อย่างน้อยพวกเค้าก็ไม่เคยทรยศพวกพ้องเลยแม้แต่ครั้งเดียว

หลังจากนั้นชั้นก็คอยช่วยเหลือพวกเค้าจัดการกับเหล่าคนคุ้มกันมากฝีมือ พวกทหารคุ้มกัน หรือแม้แต่เหล่าอัศวินของจักรวรรดิ ส่วนพวกเค้าก็คอยช่วยเหลือชั้นในการหาข่าวของพวกขุนนางชั่วช้าที่เคยขืนใจชั้น

พวกเราต่างทำเพื่อผลประโยชน์ของกันและกันอยู่เสมอ การปล้นเรือสินค้าในครั้งนี้เองก็เช่นเดียวกัน พวกเราได้ข่าวมามาว่าหนึ่งในพวกขุนนางชั่วที่เคยขืนใจชั้นได้พาครอบครัวโดยสารมากับเรือสินค้าในครั้งนี้

ชั้นจึงได้บุกขึ้นไปบนเรือสินค้าเพื่อทีจะล้างแค้นเจ้าขุนนางชั่วนั่น ครอบครัวของมันเองก็ต้องรับโทษเช่นกัน ชั้นปล่อยให้พวกโจรสลัดรุมขืนใจลูกสาวของเจ้าขุนนางชั่วนั่นเหมือนกับที่มันเคยทำกับชั้น โดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องอย่างทุกทรมานของเธอ ทั้งๆที่บางทีเด็กสาวคนนั้นอาจจะไม่ได้รู้เรื่องที่พ่อของเธอเคยทำมาก่อนเลยแท้ๆ......

ถึงแม้ว่าสิ่งที่ชั้นทำลงไปมันจะไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง ถึงแม้มันจะทำให้ผู้บริสุทธิ์อีกมากมายต้องมาตายเพียงเพราะทำตามหน้าที่ ถึงแม้มันจะทำให้เด็กสาวมากมายต้องมาทุกทรมาน แต่ถึงอย่างนั้นชั้นก็ยังไม่อาจจะดับความแค้นในใจลงไปได้

「กับขุนนางชั่วพวกนั้น ให้ผมช่วยจัดการให้เอามั๊ยล่ะ」

ทัตสึยะซามะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสบายๆในระหว่างสัมผัสไปตามร่างกายอันเปลือยเปล่าของชั้นช้าๆอย่างอ่อนโยน

ทั้งๆที่คิดว่าชินชากับความรู้สึกพวกนี้ไปนานแล้ว แต่พอถูกเค้าสัมผัสมันก็ทำให้ร่างกายของชั้นก็เริ่มรู้สึกเร่าร้อนขึ้นมา ถึงแม้ชั้นจะไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนแต่ก็พอจะเข้าใจได้ความรักที่เค้ากำลังมอบให้

「คุณเป็นถึงผู้ปกครองอาณาจักรออร์ธรอส แต่กลับคิดจะลงมือสังหารขุนนางของประเทศข้างเคียงเพื่อแก้แค้นให้กับผู้หญิงอย่างชั้นเนี่ย มันจะไม่เป็นการสร้างความเดือดร้อนให้กับอาณาจักร โดยที่คุณไม่ได้ประโยชน์อะไรกลับมาเลยงั้นเหรอคะ」

ชั้นถามออกกึ่งหยอกล้อออกไป นั่นก็เพราะหากคิดตามหลักเหตุผลแล้ว การกระทำของเค้าจะไม่เป็นประโยชน์ใดๆให้กับอาณาจักรของเค้าเลย

「การไปจัดการเก็บกวาดไอ้พวกขุนนางชั่วที่ชอบทำร้ายผู้หญิงน่ะ มันไม่จำเป็นต้องมาคิดหาเหตุผลหรอกนะ แล้วอีกอย่างนะ ถ้าหากผู้หญิงที่ผมรักหรือคนในครอบครัวถูกทำแบบนั้นล่ะก็ ตัวผมเองก็อาจจะทำแบบเดียวกับเธอเหมือนกัน นอกจากนั้นถ้าเรื่องนี้มันทำให้ความแค้นในหัวใจของเธอหายไปได้ล่ะก็ เธอก็จะมีเวลาว่างมาทำเรื่องแบบนี้กับผมมากขึ้นยังไงล่ะ」

ลงมือฆ่าขุนนางของประเทศข้างเคียงเพียงเพื่อจะได้มีเวลามาทำเรื่องแบบนี้มากขึ้นอย่างงั้นเหรอ ถึงแม้มันจะฟังพูดไร้สาระ แต่ลึกๆแล้วชั้นก็ยังรู้สึกดีใจ

「ไม่กลัวจะถูกชั้นหักหลังเหรอคะ ชั้นอาจจะแต่งเรื่องทั้งหมดขึ้นมาเพื่อเรียกร้องความสงสารก็ได้นะคะ」

「บางทีผมอาจจะเชื่อใจเธอง่ายเกินไปสินะ............อืมม............ถ้างั้นก็เอาแบบนี้ละกัน..........จนกว่าเธอจะยอมพูดความจริงออกมา ผมจะไม่ยอมปล่อยให้เธอลุกออกไปจากเตียง..........」

หลังพูดจบ ทัตสึยะซามะก็กลายร่างเป็นสัตว์ป่าหิวกระหายและกระโจนเข้ามาบรรเลงทำนองแห่งรักอันแสนเร่าร้อน

ช่วงเวลาแห่งความสุขดำเนินไปอย่างรวดเร็ว พวกเราต่างปลดปล่อยอารมณ์ที่เก็บเอาไว้ภายในออกมาอย่างต่อเนื่อง จนสุดท้ายชั้นก็เป็นฝ่ายหมดแรงละยอมแพ้ไป

ซึ่งมันเป็นดังเช่นข่าวลือที่ได้ยินมา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการต่อสู้ในตอนเวลากลางวัน หรือการร่วมรักในเวลากลางคืน ทัตสึยะซามะก็ล้วนได้ชื่อว่าไม่เป็นรองใคร

สมกับที่เป็นเจ้าชายที่เด็กสาวมากมายต่างใฝ่ฝันถึง ถ้าหากพวกเราได้เจอกันเร็วกว่านี้ล่ะก็ ถ้าหากชั้นได้อยู่เคียงข้างเค้าเร็วกว่านี้ล่ะก็ บางทีความแค้นในหัวใจของชั้นอาจจะดับลงไปโดยไม่ต้องมีใครต้องมีใครมานั่งเสียใจก็เป็นได้

แต่มันก็สายไปเสียแล้ว หากชั้นยังอยู่เคียงข้างทัตสึยะซามะล่ะก็ ความผิดทั้งหมดที่ชั้นได้ก่อขึ้นมันจะต้องกลายเป็นอุปสรรคขัดขวางอนาคตของเค้า กับผู้ชายที่มีความสามารถพอจะทำให้ผู้คนทั่วทั้งทวีปได้พบกับความสุขนั้น กับผู้ชายที่วิเศษอย่างเค้าไม่ควรที่จะมีตัวถ่วงอย่างชั้นอยู่ใกล้ๆ

เมื่อคิดได้ดังนั้นก็เหลือเพียงทางเดียว ชั้นแกล้งทำเป็นหลับและนอนอยู่ในอ้อมกอดของเค้าจนแน่ใจว่าเค้าได้หลับสนิทไปแล้ว จากนั้นชั้นจึงลุกขึ้นไปหยิบมีดสั้นที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ

「ขอบคุณนะคะ ขอบคุณจริงๆที่มอบความรักให้กับผู้หญิงอย่างชั้น ถ้าหากชั้นได้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้งล่ะก็ ช่วยมอบความรักให้กับชั้นอีกครั้งด้วยนะคะ」

ชั้นบอกลาเค้าพร้อมกับก้มลงไปเพื่อประทับริมฝีปากของชั้นลงบนริมฝีปากของเค้า แม้จะเป็นยามหลับใหลแต่ริมฝีปากของเค้าก็ยังมอบความสุขให้แก่ชั้น

「ลาก่อน นะคะ.....」

น้ำตาของชั้นค่อยๆไหลรินออกมาช้าๆ แต่จะมาเสียเวลามากกว่านี้คงไม่ได้อีกแล้ว ชั้นจึงตัดสินใจปักมีดสั้นเล่มนั้นลงที่กลางหน้าอก

ความรู้สึกเย็นวาบกระจายไปทั่วทั้งร่างกายอย่างรวดเร็ว ชั้นค่อยๆล้มตัวลงที่ข้างกายของทัตสึยะซามะช้าๆ

「อย่าลืมชั้นนะ.......」

「ผมน่ะ ไม่มีทางลืมผู้หญิงคนไหนที่ผมชอบหรอกนะ」

ก่อนที่ตาจะปิดลงทัตสึยะซามะก็ได้ดึงตัวชั้นเข้าไปในอ้อมกอดอีกครั้ง น่าแปลกจริงๆทั้งที่ชั้นตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วแท้ๆ ทั้งๆที่เป็นแบบนั้นแต่พอถูกเค้าโอบกอดอีกครั้งชั้นกลับอยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ

ชั้นอยากที่จะมีชีวิตอยู่เคียงข้างเค้า ชั้นอยากจะคอยช่วยเหลืองานของเค้า ชั้นอยากจะช่วยปกป้องเค้า ชั้นอยากจะทำทุกอย่างร่วมกับเค้า

「....ชั้นน่ะ........ชั้น.........ยัง..........ไม่อยากตาย.....」

ชั้นเข้าไปซบที่หน้าอกของเค้าพร้อมกับร้องไห้ออกมา........แต่แล้วความเจ็บปวดที่หน้าอกจากมีดเล่มนั้นก็ค่อยๆหายไป.........

「มาเรียจัง แค่นี้ก็คงพอแล้วใช่มั๊ย......」

เมื่อทัตสึยะซามะเรียกตัว เด็กสาวผมสีแดงผู้มีหน้าตางดงามคนหนึ่งก็เดินเข้ามาภายในห้อง ดูเหมือนเธอจะเป็นเมดส่วนตัวของทัตสึยะซามะ

「แน่นอนค่ะ เด็กสาวคนนี้เหมาะสมแล้วที่จะได้อยู่เคียงข้างนายท่าน ชั้นจะไม่ขอคัดค้านอะไรอีก ในเมื่อเธอได้ตายไปแล้วครั้งหนึ่ง ความผิดของเธอก็ถือว่าหายไปด้วย หลังจากนี้ก็ขอให้ช่วยเหลือนายท่านและผู้คนที่กำลังเดือดร้อนด้วยนะคะ」

「……..เอ่อ.........นี่มัน.........」

ไม่เพียงแค่ความเจ็บปวดเท่านั้นที่หายไป แม้แต่มีดที่ปักอยู่กลางหน้าอกเองก็หายไปด้วยเช่นกัน........นี่มันหรือว่าจะเป็น.......เวทมนต์.........

「เพื่อให้ทุกคนยอมรับก็เลยต้องทดสอบในสิ่งที่เธอพูดซักหน่อยน่ะ ส่วนคนอื่นๆผมจะบอกกับพวกเค้าว่าครอบครัวของเธอถูกพวกโจรสลัดจับตัวเอาไว้ก็เลยต้องทำตามคำสั่งของพวกมันก็แล้วกัน」

「แต่ว่า.......แบบนั้นมัน.......」

「ถ้าหากมีใครไม่พอใจล่ะก็ ผมจะช่วยจัดการให้เอง เพราะงั้นแล้วในฐานะผู้หญิงของผม เธอก็แค่ทำตามหน้าที่ของเธอให้ดีก็แล้วกัน」

ทัตสึยะซามะพูดพร้อมกับลูบผมของชั้นอย่างอ่อนโยน ทุกๆคำพูดของเค้าทำให้ชั้นรู้สึกดีใจจนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว

「ขะ ขอบคุณค่ะ........」

หลังจากนั้นพวกเราก็เดินทางไปยังฐานลับของโจรสลัดเพื่อไปช่วยเหลือเด็กสาวเผ่าผีเสื้อแสงจันทร์ทั้งสองคนตามเป้าหมายหลักของทัตสึยะซามะ

ความงดงามของเผ่าพันธุ์โลลิเทียนั้นตราตรึงอยู่ในใจของทุกคนที่ได้พบเห็น ไม่ว่าจะเป็นผู้ชาย ผู้หญิง คนแก่ หรือแม้แต่พวกเด็กๆก็ล้วนชื่นชอบพวกเธอ ดังนั้นพวกเธอจึงถูกปฏิบัติด้วยเป็นอย่างดีและไม่ได้ถูกนำไปขายต่อ

จากเรื่องนี้ทำให้ทัตสึยะซามะสัญญาว่าจะไว้ชีวิตพวกโจรสลัดและครอบครัวของพวกเขา แต่ยังไงก็ต้องมีการลงโทษดังนั้นจึงได้ส่งให้พวกนั้นไปใช้แรงงานและช่วยเหลือในการต่อสู้กับพวกมอนสเตอร์เพื่อชดใช้ความผิดทั้งหมดแทน