ตอนที่ 18 เหตุร้ายนอกอาณาเขต บทที่ 1

-- มุมมองของอาเรีย –

ในคืนหนึ่งหลังจากการทำสงครามกับพวกกองทัพกบฏได้จบลง

「อาเรียจัง เธอไม่มีความฝัน หรือเรื่องที่ต้องการจะทำเป็นพิเศษบ้างเลยงั้นเหรอ」

ทัตสึยะซามะถามขึ้นมาในขณะที่โอบกอดชั้นเอาไว้ด้วยความอ่อนโยน ในคืนนี้ต่างจากคืนอื่นๆเพราะมีแค่ชั้นกับทัตสึยะซามะอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง

「แค่เพียงได้รับความรักจากทัตสึยะซามะ และได้คอยอยู่เคียงข้างทัตสึยะซามะแบบนี้ตลอดไป เพียงแค่นี้ชั้นก็ไม่ต้องการสิ่งใดแล้วค่ะ」

นั่นคือสิ่งที่ชั้นคิดเสมอมา ถึงแม้ชั้นจะไม่ได้เข้าพิธีแต่งงาน ไม่ได้แต่งตัวสวยงามเพื่อเป็นเจ้าสาวเหมือนกับเด็กสาวคนอื่น

ถึงแม้พวกเราทั้งสองคนจะไม่ได้เริ่มต้นคบหากันด้วยความรัก หรือแม้จะไม่ได้มีเรื่องราวสุดแสนโรแมนติคเหมือนกับบรรดาเจ้าหญิงในนิทาน

แต่ด้วยความรัก ความอ่อนโยนและความรู้สึกดีดีที่ทัตสึยะซามะมอบให้กับชั้นมันก็ไม่มีสิ่งใดมาทดแทนได้ กับตัวชั้นที่เป็นเพียงบุตรสาวของอัศวินบ้านนอกที่มีฐานะยากจนนั้น สิ่งที่ได้รับจากทัตสึยะซามะมาถือว่ามากมายเสียจนน่าอิจฉาด้วยซ้ำ

เพราะงั้นชั้นจึงรู้สึกพอใจกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าได้มอบให้เป็นอย่างมาก ตัวชั้นน่ะไม่ได้ต้องการสิ่งใดที่มากไปกว่านี้อีกแล้ว

「การที่เธอไม่มีความทะเยอทะยานมันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่กับครอบครัวของเธอล่ะ กับลูกหลานของเธอในอนาคตล่ะ เธอจะให้พวกเค้าใช้ชีวิตอย่างยากลำบากอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆแบบนั้นตลอดไปงั้นเหรอ」

หากคิดถึงผู้คนในหมู่บ้านเล็กๆที่ครอบครัวของชั้นปกครองอยู่นั้น มันอาจจะเรียกได้ว่าลำบากอยู่บ้างเพราะอาหารค่อนข้างขาดแคลน ยิ่งในฤดูหนาวความเป็นอยู่ก็ยิ่งยากลำบากขึ้นไปอีก แต่กับเรื่องนั้นมันก็ถือเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ นั่นก็เพราะพื้นที่ในแถบนั้นไม่ค่อยเหมาะสมแก่การเพาะปลูกเท่าใดนัก

เพราะงั้นถ้าเป็นไปได้ชั้นก็อยากจะให้พวกท่านจอมเวทมาช่วยพัฒนาและขยายพื้นที่เพาะปลูกออกไป ถ้าหากทำแบบนั้นล่ะก็ ทั้งครอบครัวของชั้นและผู้คนในหมู่บ้านก็คงจะมีอาหารมากพอที่ผ่านพ้นฤดูหนาวไปได้โดยไม่ลำบาก

「ถะ ถ้าหากได้พวกท่านจอมเวทมาช่วยพัฒนาพื้นที่เพาะปลูกล่ะก็.....」

「อาเรียจัง」

ทัตสึยะซามะลุกขึ้นและพูดขัดออกมา สีหน้าของเค้าในตอนนี้ดูจริงจังเป็นอย่างมาก มันจึงทำให้ชั้นรู้สึกหวาดกลัวที่จะพูดอะไรออกไป บางทีการขอให้พวกท่านจอมเวทมาพัฒนาที่ดินสำหรับการเพาะปลูกคงจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีนัก.....

「ค...คะ....」

「ถึงแม้ในตอนนี้จะยังเป็นเหมือนแค่ความฝัน แต่ในอนาคตผมจะพัฒนาพื้นที่ทั้งหมดที่เธอกำลังเห็นอยู่นั่น ตั้งแต่สุดขอบทะเลด้านนั้น จนถึงอีกฟากของภูเขาหิมะนั่น พื้นที่ทั้งหมดนั้นจะกลายเป็นสถานที่ที่ผู้คนมากมายสามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข ผมน่ะต้องการให้พวกเค้าสามารถที่จะมีชีวิตอยู่ด้วยรอยยิ้มแม้จะต้องเจอเรื่องยากลำบากสักแค่ไหนก็ตาม」

ทัตสึยะซามะพูดพร้อมกับชี้ไปยังสุดขอบของทวีปอากัสเตรีย ถึงแม้ในตอนนี้พื้นที่ทั้งหมดนั่นจะเป็นเพียงผืนป่าอันกว้างใหญ่ แต่ในอนาคตมันจะกลายเป็นเมืองแสนงดงามที่ผู้คนมากมายสามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยรอยยิ้มอย่างนั้นเหรอ......

「เพราะงั้นแล้วเธอจะช่วยฝันให้ไกลมากกว่านี้.......ไม่สิ เธอจะช่วยฝันแบบเดียวกับผม เธอจะช่วยผมสร้างความฝันของพวกเราให้เป็นจริงได้หรือเปล่า」

คำพูดของทัตสึยะซามะในครั้งนี้สลักลึกลงภายในหัวใจของชั้น ภาพของผู้คนมากมายที่สามารถทำในสิ่งที่ตัวชอบ ได้เที่ยวเล่นได้สนุกสนานไปกับครอบครัว ได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไม่มีการอดอยากแม้จะเป็นช่วงกลางฤดูหนาว ถ้าหากมันสามารถเป็นจริงได้ล่ะก็......

ในตอนเช้าชั้นรีบออกเดินทางกลับไปหาครอบครัวของชั้นที่หมู่บ้านด้วยความตื่นเต้น คำพูดของทัตสึยะซามะนั้นชั้นจะต้องสื่อมันออกไปถึงทุกๆคนให้ได้

และหลังปรึกษากับทุกคนในครอบแล้ว ชั้นและทุกคนในตระกูลเมลริสก็ได้ยอมรับความฝันของทัตสึยะซามะ พวกเราทุกคนได้ให้คำสาบานที่จะคอยติดตามทัตสึยะซามะตลอดไปจนกว่าลมหายใจนี้จะสูญสิ้น

พวกเราเข้ารับการประดับยศ ได้รับบ้านและที่ดินส่วนตัว ได้รับการแต่งตั้งให้ดูแลเกี่ยวกับด้านการทหารภายในพื้นที่โดยรอบของอาณาจักรออร์ธรอส

ท่านพ่อของชั้นได้รับการแต่งตั้งให้เป็นไวส์เคานท์และมีหน้าที่ดูแลฝึกฝนเหล่าคนหนุ่มสาวไฟแรงที่มาสมัครเข้าเป็นทหารใหม่ เนื่องจากอาณาจักรของเราเป็นอาณาจักรที่ตั้งขึ้นใหม่ ดังนั้นความมั่นคงด้านการทหารจึงถือเป็นเรื่องสำคัญอันดับต้นๆ

ถ้าหากวันใดจักรวรรดิประกาศสงครามขึ้นมาล่ะก็ ด้วยกำลังทหารของอาณาจักรออร์ธรอสในตอนนี้คงจะไม่มีเพียงพอ ดังนั้นท่านพ่อจึงภาคภูมิใจกับหน้าที่ของท่านในตอนนี้เป็นอย่างมาก

ท่านแม่ของชั้นได้รับการแต่งตั้งให้ไวส์เคานท์เตสและได้รับตำแหน่งเป็นหัวหน้าราชองครักษ์หญิง เนื่องจากพวกท่านจอมเวทนั้นส่วนใหญ่ล้วนเป็นเด็กสาวที่ยังไม่ได้แต่งงาน มันจึงไม่สะดวกนักหากพวกท่านจะมีราชองครักษ์ที่เป็นผู้ชายคอยติดตาม

แต่ก็เพราะเหตุนั้นทำให้ท่านแม่ต้องคอยติดตามพวกท่านจอมเวทออกไปติดต่อธุระภายนอกอาณาจักรอยู่บ่อยครั้ง ดังนั้นจึงทำให้พวกเราแทบจะไม่มีโอกาสได้เจอกันเลย

พี่ชายของชั้นได้รับการแต่งตั้งให้เป็นบารอน และได้รับตำแหน่งเป็นผู้บัญชาการกองร้อยทหารพรานที่ 1 โดยสถานที่ตั้งของที่ทำการกองร้อยทหารพรานที่ 1 นั้นอยู่ห่างจากอาณาเขตของป้อมปราการที่ 1 ออกไปไม่ไกลมากนัก

ส่วนหน้าที่หลักๆของกองร้อยทหารพรานที่ 1 ก็คือการค้นหาและทำลายรังของพวกมอนสเตอร์ในพื้นที่โดยรอบ รวมทั้งเตรียมพร้อมที่จะเป็นกำลังสนับสนุนให้กับทางป้อมปราการที่ 1 ได้ตลอดเวลา

น้องสาวของชั้นได้รับการแต่งตั้งให้เป็นท่านหญิง แต่เนื่องจากเธอยังมีอายุเพียงแค่ 11 ปี เธอจึงยังไม่ได้รับมอบหมายหน้าที่ให้รับผิดชอบ และได้ถูกส่งเข้าไปฝึกฝนและเรียนรู้เรื่องราวต่างๆเพิ่มเติมในโรงเรียนหลวงของเมืองสเตรเชีย

ดังนั้นหากเธอพยายามมากซักหน่อยล่ะก็ ในอนาคตเธออาจจะสามารถฝึกฝนจนเชี่ยวชาญการใช้เวทมนต์ และได้รับการแต่งตั้งให้เป็นจอมเวทของอาณาจักรออร์ธรอสที่หน้าภาคภูมิใจก็เป็นได้

นอกจากครอบครัวของชั้นแล้ว พวกชาวบ้านทุกคนต่างก็ได้รับความไว้วางใจให้ไปทำหน้าที่ต่างๆตามที่ตัวถนัด พวกคนหนุ่มสาวมากมายถูกบรรจุเข้าทำงานตามสถานราชการต่างๆ พวกเด็กๆในหมู่บ้านที่ต้องการจะเรียนหนังสือก็ถูกส่งไปยังโรงเรียนหลวงในเมืองสเตรเชีย

ในตอนที่พวกเค้าได้ยินว่าสามารถที่จะเข้าเรียนได้แม้จะไม่มีเงินจ่ายค่าเล่าเรียนล่วงหน้านั้น ทุกๆคนต่างก็พากันดีใจเป็นอย่างมาก เด็กบางคนถึงกับร้องไห้ไม่หยุดเพราะซาบซึ้งกับการที่พวกท่านจอมเวทที่ได้มอบโอกาสให้เลยทีเดียว

ส่วนตัวชั้นเองนั้นได้รับการแต่งตั้งให้เป็นท่านหญิง แต่เนื่องจากชั้นยังไม่มีประสบการณ์ในด้านการบริหารมากนักจึงได้รับตำแหน่งให้เป็นผู้ปกครองป้อมปราการที่ 1 ไปก่อน ป้อมปราการที่ 1 นั้นเป็นป้อมปราการชายแดนทางตะวันตกที่มีอาณาเขตติดกับพื้นที่ของจักรวรรดิเอลติซ

และเนื่องจากมันเป็นพื้นที่ที่ค่อนข้างอันตรายทัตสึยะซามะจึงได้ให้เคย์โกะซามะ ยูกะซามะ นานามิซามะ โซวจิซามะ และยังมีหน่วยทหารและอัศวินที่เก่งกาจอีกหลายนายติดตามมาช่วยเหลือ

พวกท่านจอมเวทนั้นแม้จะอายุยังน้อยแต่ก็มีทั้งประสบการณ์และความรู้ที่กว้างขวาง ชั้นเองตั้งแต่มาถึงยังป้อมปราการแห่งนี้ก็ได้เรียนรู้เรื่องราวต่างๆที่ไม่เคยรู้มาก่อนจากพวกท่านจอมเวทด้วยเช่นเดียวกัน

ในอนาคตทัตสึยะซามะต้องการจะให้ชั้นได้ขึ้นปกครองเมืองซักแห่ง ดังนั้นเพื่อไม่ให้ความหวังดีที่เค้ามอบให้ต้องสูญเปล่า ชั้นจึงตั้งใจศึกษาเรียนรู้และเก็บเกี่ยวประสบการณ์ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

「ท่านหญิงคะ หมู่บ้านยูเอลเองก็ถูกพวก Merman บุกเข้าโจมตีแล้วค่ะ!!」

ในระหว่างที่ชั้นกำลังอ่านรายงานความเคลื่อนไหวของพวกมอนสเตอร์ในช่วงนี้อยู่ภายในห้องทำงาน เมดสาวรับใช้คนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาแจ้งรายงานด่วนของหมู่บ้านยูเอล

ในช่วงหลายวันมานี้พวกมอนสเตอร์ที่อยู่บริเวณชายฝั่งทางตอนเหนือเริ่มจะมีท่าทีแปลกๆ พวก Merman นั้นโดยปกติแล้วจะหากินอยู่ใต้ทะเลและบริเวณชายฝั่งเท่านั้น แต่ในตอนนี้พวกมันเริ่มจะบุกเข้าโจมตีหมู่บ้านต่างๆโดยรอบ

และความเสียหายที่เกิดขึ้นนั้นก็เรียกได้ว่าย้ำแย่ ซึ่งเหตุผลที่ความเสียหายมีมากนั้นก็เป็นเพราะในตอนนี้ตระกูลโรเซนเบิร์กได้รวบรวมผู้คนทางตอนเหนือไปช่วยทำสงครามเพื่อแย่งชิงเมืองกูสตาฟกลับคืนมา

ตระกูลโรเซนเบิร์กนั้นเป็นตระกูลเก่าแก่ที่ได้คอยช่วยเหลือผู้คนเสมอมา ดังนั้นพอท่านโรเดริกประกาศรับสมัครทหาร พวกนักผจญภัยและทหารฝีมือดีในแถบนี้จึงพากันไปสมัครเข้าร่วมกันมากมาย จึงเป็นเหตุผลทำให้การป้องกันของบรรดาหมู่บ้านและเมืองต่างๆในแถบนี้ตกต่ำลงอย่างมาก

แต่ถึงอย่างนั้นพวกมอนสเตอร์มันก็ไม่น่าจะฉลาดพอที่จะรู้เรื่องนี้และบุกเข้ามาโจมตีได้ถูกเวลา บางทีอาจจะมีอะไรเกิดในในทะเลก็เป็นได้

「พวกเคย์โกะซามะที่ออกไปสำรวจล่ะคะ」

「พวกท่านจอมเวทยังไม่กลับมาเลยค่ะ」

「แล้วพวกชาวบ้านที่อพยพหนีมาล่ะคะ พวกเค้ารู้เรื่องอะไรบ้างรึเปล่า」

「ยูกะซามะกำลังดูแลอยู่ค่ะ แต่คิดว่าพวกเค้าคงจะไม่รู้ข้อมูลอะไรมากนัก....」

จากเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้ในตอนนี้มีพวกชาวบ้านมากมายอพยพหนีเข้ามาอาศัยอยู่ในป้อมปราการที่ 1 แห่งนี้เป็นจำนวนมาก

สถานการณ์ยังไม่ทราบแน่ชัด พวกทหารที่ส่งออกไปช่วยอพยพชาวบ้านก็ทำงานหนักกันจนแทบไม่ได้พัก คนที่บาดเจ็บเองก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เสบียงอาหารเองก็ดูท่าจะไม่เพียงพอแน่ๆ

ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็คงจะไม่มีทางเลือกแล้วล่ะนะ........

「ช่วยส่งข้อความแจ้งขอกำลังสนับสนุนไปยังเมืองท่าออร์วิสทีนะ แจ้งสถานการณ์ทั้งหมดในตอนนี้ให้กับชิซึกุซามะทราบด้วยล่ะ」

ถึงแม้ชั้นจะไม่ทราบว่าการตัดสินใจในครั้งนี้เป็นเรื่องที่เหมาะสมหรือไม่ แต่ทัตสึยะซามะก็มักจะพูดอยู่เสมอว่าการฝืนทำอะไรเองด้วยตัวเองตลอดเวลานั้นไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก ในเวลาเดือดร้อนเราก็ควรจะพึ่งพาพวกพ้องที่เชื่อใจได้

ชั้นเองก็เริ่มจะเติบโตขึ้นแล้วเหมือนกัน.........ใช่มั๊ยคะ.........ทัตสึยะซามะ.......