ตอนที่ 18 การต่อสู้ ณ เมืองเวลล่า บทที่ 9

พอผมกลับมาถึงสนามรบด้านนอกกำแพง Minotaurus เกือบทั้งหมดนั้นได้ถูกพวกสาวๆจัดการไปแล้ว พวกตัวที่แตกฝูงออกไปไกลๆก็กำลังถูกพวกอัศวินรุมกินโต๊ะอยู่ เพราะงั้นอีกไม่นานพวกเขาก็คงจัดการได้หมด

แต่ที่น่าจะยุ่งยากก็คือเจ้า Minotaurus ตัวใหญ่สีดำที่กำลังปะทะกับฮารุกะจังและมายุจังอย่างดุเดือด

「พวกเราไม่รีบเข้าไปช่วยเหรอคะ」

ยูเมะจังที่นั่งอยู่ด้านหลังผมพูดขึ้นมา ถ้าเป็นเมื่อวานล่ะก็ผมคงจะรีบเข้าไปช่วยในทันที แต่วันนี้น่ะแตกต่างกัน ความรู้สึกของพวกเธอในสนามรบกำลังเอ่อล้นมาถึงผม แววตาที่มุ่งมั่นของพวกเธอกำลังจับจ้องเหยื่อ และนั่นคือแววตาของผู้ล่า พวกเธอทุกคนในตอนนี้ไม่ใช่เด็กสาวอ่อนแออีกต่อไปแล้ว.....

「โอกาสที่จะได้สู้กับบอสมันค่อนข้างหายากน่ะ เพราะงั้นผมเลยคิดว่าปล่อยให้พวกเธอได้ฝึกฝนเอาไว้บ้างน่าจะดีกว่า」

ผมน่ะไม่ชอบเข้าไปแย่งเหยื่อของคนอื่น เจ้า Minotaurus ตัวสีดำนั่น....ผมจะเรียกมันว่า Darktaurus ก็แล้วกัน เจ้านั่นน่ะเก่งใช้ได้เลย ทั้งๆที่โดนเวทมนต์แช่แข็งของยูกะจังเข้าไปขนาดนั้นแล้วแท้ๆ แต่มันกลับดิ้นรนสุดชีวิตจนหลุดออกมาได้ กับเจ้านั่นแล้วผมคิดว่ามันจะเป็นบทเรียนที่ดีสำหรับพวกเธอ

「อย่างนั้นเหรอคะ ทัตสึยะซังเชื่อใจฮารุกะจังมากสินะคะ」

ยูเมะจังพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ระหว่างมองไปยังฮารุกะจังที่กำลังหลอกล่อเจ้า Darktaurus ด้วยเวทวาปของเธอ

「ไม่ใช่แค่ฮารุกะจังหรอกนะ ผมน่ะเชื่อใจทุกๆคน พวกเราน่ะเป็นพวกพ้องที่ต่อสู้ร่วมกันมา เพราะงั้นถึงแม้จะไม่ใช่ในฐานะคนรัก แต่ผมก็เชื่อว่าทุกคนจะต้องจัดการมันลงได้แน่……แต่ว่านะ.........ถ้าเกิดยูเมะจังคิดว่ามันอันตรายล่ะก็....」

「กับแค่ Minotaurus ที่ตัวใหญ่ขึ้นนิดหน่อยน่ะ พวกฮารุกะจังไม่แพ้หรอกค่ะ เพราะงั้น..... 」

ยูเมะจังเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพูดขึ้นมา

「หลังจากนี้ช่วยให้รางวัลพวกเธอด้วยนะคะ」

「นั่นสินะ งั้นผมคงจะต้องให้รางวัลเธอก่อนเป็นคนแรกล่ะนะ」

ผมดึงตัวยูเมะจังเข้ามาใกล้ และประทับริมฝีปากของผมลงบนริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอโดยไม่ให้เธอตั้งตัว หากเปรียบรสจูบของมายุจังเป็นช็อคโกแลตที่ทั้งหวานและขมแล้วล่ะก็ รสจูบยูเมะจังนั้นก็คงจะเหมือนกับน้ำผึ้งที่ไม่ได้มีเพียงแค่ความหวานแต่ก็ยังให้ความรู้สึกล้ำลึกและน่าค้นหา

........ท่ามกลางอากาศหนาวบนฟากฟ้า พวกเราค่อยๆสัมผัสและมอบความอบอุ่นให้แก่กัน........โดยไม่สนใจสายตาของเคย์โกะจังที่อยู่ใกล้ๆ

....ส่วนที่ด้านล่างนั้น......การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป

Darktaurus ใช้พละกำลังอันมหาศาลฟาดค้อนยักษ์ของมันกระแทกลงกับพื้น พลังทำลายของมันนั้นรุนแรงจนเกิดคลื่นอากาศกระเทือนมาถึงบนฟ้า

ถึงแม้ฮารุกะจังกับมายุจังจะหลบได้อย่างสบาย แต่พวกทหารที่อยู่ใกล้ๆนั้นไม่สามารถหลบได้ทันและถูกซัดกระเด็นลอยออกไป หลังการต่อสู้ผ่านไประยะหนึ่งพวกทหารก็เริ่มรู้ตัวแล้วว่าที่ ตรงนั้นไม่ใช่ที่ของพวกเขาและเริ่มถอยห่างออกไป

「เจ้านี่แรงเยอะชะมัดเลย มายุจัง!!!」

มายุจังหยิบหอกเล่มหนึ่งที่พวกทหารทำตกเอาไว้ขึ้นมา

เธอใช้สกิล Enchant Lighting ใส่หอกในมือและขว้างมันเข้าใส่เจ้า Darktaurus จากทางด้านหลัง

หอกสายฟ้าพุ่งแหวกอากาศเกิดเป็นแสงสีฟ้าขาวปักเข้ากลางหลังของเจ้า Darktaurus และปล่อยกระแสไฟฟ้าใส่ร่างที่เต็มไปด้วยเกล็ดน้ำแข็งของมันอย่างรุนแรง

「มัวววววว!!!!」

Darktaurus กู่ร้องออกมาด้วยความเกรี้ยวกราดพร้อมกับหยิบหินก้อนหนึ่งขึ้นและขว้างกลับไปทางมายุจัง

「ก็แค่ก้อนหิน!」

มายุจังกระโดดหลบไปด้านข้างเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เสียจังหวะ และขว้างหอกสายฟ้าอันที่ 2 สวนกลับไปในทันที

การกระทำของมายุจังนั้นเรียกได้ว่าถูกต้องแล้ว เพียงแต่.....

「Ice Magic: Ice Shield!!」

ก้อนหินที่มายุจังหลบไปได้นั้นกำลังพุ่งเข้าใส่ทหารนายหนึ่งที่กำลังบาดเจ็บ「ว๊ากกก!!!!」ทหารนายนั้นกรีดร้องถึงความตายที่กำลังมาเยือน โชคยังดีที่ยูกะจังใช้โล่น้ำแข็งเข้าปกป้องเขาได้ทัน

「มายุจัง!! ระวังคนที่อยู่ข้างหลังด้วยสิ!!」

「เอ๋!!.....อ่ะ.....ขอโทษจริงๆค่ะ!!」

มายุจังรีบวิ่งเข้าไปขอโทษทหารคนนั้นในทันที

「คู่ต่อสู้ของแกน่ะอยู่ทางนี้ต่างหากเล่า!!」

เมื่อเจ้า Darktaurus หันไปสนใจด้านหลัง มันจึงถูกฮารุกะจังตวัดเคียวยักษ์เข้าใส่

ซึ่งก็สมกับที่เป็นหัวหน้า แม้จะเป็นการโจมตีจากมุมอับแต่มันก็ยังเบี่ยงหลบจุดตายไปได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่ว่าจะหลบได้หมด และนั่นทำให้แขนซ้ายของมันถูกตัดจนขาดกระเด็นออกไป

「มัวววววว!!!!」

เจ้า Darktaurus กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและใช้มืออีกข้างฟาดค้อนเข้าใส่ฮารุกะจัง แต่ก่อนที่เข้าถึงตัวนั้นร่างกายของเธอก็หายไปเสียแล้ว

ในจังหวะเดียวกันนั้น ไอโกะจัง และไอริจัง ก็กระโดดฝ่าพวกทหารเข้ามาถึงตัวเจ้า Darktaurus พอดี ดูเหมือนว่าพวกเธอจะจัดการ Minotaurus ที่อยู่รอบนอกเสร็จเรียบร้อยแล้ว

แค่ฮารุกะจังกับมายุจัง 2 คนเจ้า Darktaurus มันก็แทบจะไม่มีทางสู้แล้ว ดังนั้นการถูกเด็กสาวที่มีสกิลต่อสู้ประชิดสูงถึง 4 คนเข้าโจมตี จึงทำให้มันไม่สามารถสู้ได้อีกต่อไป

การต่อสู้จบลงโดยที่พวกเธอทุกคนไร้ซึ่งบาดแผล สิ่งที่ร่างของเจ้า Darktaurus สลายหายไปนั้นคือ คริสตันสีแดง 6 เม็ดและ Skill Crystal อีก 2 เม็ด

「สุดยอดเลยนะฮารุกะจัง」

ผมเดินเข้าไปลูบหัวฮารุกะจังหลังจากการต่อสู้เสร็จสิ้น

「แน่นอนค่ะ ท่านฮารุกะคนนี้ไม่มีทางแพ้ให้กับพวกวัวลามกหรอกค่ะ」

ฮารุกะจังยึดอกและพูดออกมาด้วยความภาคภูมิใจในชัยชนะ ก็นะวันนี้เธอเคลื่อนไหวได้ดีจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นการโจมตีประสานหรือการหลอกล่อคู่ต่อสู้ เรียกได้ว่าเป็นระดับเดียวกับพวกอัจฉริยะเลยทีเดียว

「ผมหมายถึงกางเกงชั้นในลายลูกไม้สีดำสุดเซ็กซี่นั่นน่ะ」

「เอ๋ ระ เรื่องนั้นเหรอคะ!!!」

ราวกับเรื่องก่อนหน้านี้เป็นเรื่องโกหก ทุกคนที่ได้เห็นสีหน้าของฮารุกะจังในตอนนี้ต่างเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ไม่ใช่แค่พวกเราเท่านั้น แต่พวกทหารที่ดูการต่อสู้อยู่รอบๆต่างก็ส่งเสียงเชียร์กันยกใหญ่

จากนั้นพวกเราก็กลับไปรวมตัวกันด้านในเมือง

「พี่คะ ไม่บาดเจ็บนะคะ! 」

น้องสาวสุดที่รักของผมวิ่งเข้ามาหาและกระโดดเข้ากอดผมอย่างแรง

「พี่ไม่เป็นไร พวกเธอล่ะ ไม่เป็นไรนะ」

ผมลูบหัวเธอเบาๆและพูดออกไป คาโอริจังที่เดินตามหลังมาก็ส่งรอยยิ้มอ่อนโยนมาให้ ดูเหมือนว่าทางด้านพวกเธอเองก็ไม่มีใครบาดเจ็บเช่นเดียวกัน

และผมก็สังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างของคาโอริจัง เธอเป็นหญิงสาวผมสั้น ดูจากหน้าตาแล้วคงจะอายุ 20 กลางๆ เธอแต่งตัวเหมือนกับพวกนักผจญภัย ที่มือข้างหนึ่งถือขวานขนาดพอเหมาะเอาไว้

พอผมกำลังจะเข้าไปถามเรื่องเกี่ยวกับเธอ ชิซึกุก็รีบอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้ผมฟังในทันที

「หืมม.....ข้ารับใช้งั้นเหรอ นั่นสินะพวกเราก็กำลังขาดคนซะด้วย ถ้างั้นจากนี้ไปก็ขอฝากตัวด้วยนะ มิรันด้าซัง」

「ขะ ขอบคุณมากค่ะ!!」

มิรันด้าซังโค้งตัวลงต่ำเพื่อแสดงความขอบคุณ ดูเหมือนเธอจะอยากติดตามพวกเราไปอย่างจริงจัง

ในตอนนี้พวกเรากำลังต้องการกำลังคน นอกจากนั้นมิรันด้าซังยังมีประสบการณ์จากการเป็นนักผจญภัยมากกว่าสิบปี และนั่นทำให้ผมคิดว่าเธอจะต้องมีประโยชน์ในอานาคตอย่างมากแน่ เพราะงั้นผมจึงคิดว่าคงจะไม่มีปัญหาอะไรหากจะรับเธอเอาไว้ หรือต่อให้เธอทรยศพวกเราก็สามารถรู้ได้จากสกิลของเคย์โกะจังในทันที

「นี่ก็ค่ำแล้วด้วยสิ จะกลับกันเลยดีไหมนะ....」

「เอ่อ.....แต่ถ้าพวกเรากลับไปในตอนนี้ล่ะก็.....」

ในตอนนี้พวกเราหลายคนก็เหนื่อยกันมาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเทียบกับพวกทหารและผู้คนในเมืองไม่ได้ นอกจากนั้นยังมีทหารหลายคนที่ได้รับบาดเจ็บอีก....

ถ้าพวกมอนสเตอร์มันบุกมาโจมตีเมืองซ้ำในคืนนี้ล่ะก็ พวกนั้นจะต้านไหวงั้นเหรอ เนื่องจากผมไม่รู้ว่าผลของไอเทมเรียกมอนสเตอร์นั้นจะส่งผลไปนานขนาดไหนจึงเกิดความลังเล เอายังไงดีนะ.....

ในตอนแรกนั้นผมคิดว่าจะกลับไปนอนที่ห้างแล้วค่อยกลับมาที่เมืองนี้ในตอนเช้า  แต่เนื่องจากสถานการณ์ในตอนนี้ยังบอกไม่ได้ว่าปลอดภัย สุดท้ายแล้วผมจึงตัดสินใจอยู่ที่เมืองนี้ต่ออีกซักหน่อย

เมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงบอกเรื่องนี้กับทุกคน จากนั้นก็ส่งข้อความไปบอกอากิโอะ มิโฮะและเอริจังเกี่ยวกับเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น ซึ่งนั่นรวมถึงเรื่องการรับสมัครคนเข้าทำงานและเรื่องที่พวกเราจะค้างคืนกันที่นี่ด้วย

เหล่าเด็กสาวที่ได้ยินว่าผมตัดสินใจจะค้างกันที่นี่ก็ตื่นเต้นดีใจกันใหญ่ ถึงจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ถ้ามันทำให้พวกเธอมีความสุข ผมก็ดีใจเช่นกัน

ในวันพรุ่งนี้หากไม่มีเรื่องฉุกเฉินล่ะก็ หลังจากสัมภาษณ์คนเข้าทำงานเสร็จแล้ว  ผมวางแผนเอาไว้ว่าจะไปหาข้อมูลกับซื้อของที่จำเป็นอีกนิดหน่อย

นอกจากนั้นก็อยากจะไปเดทกับยูเมะจังสองต่อสอง......เอาเถอะไว้ถึงเวลาแล้วค่อยคิดอีกทีละกัน

แต่แผนการของผมก็พลังทลายลงไปในทันที เมื่อเห็นจำนวนของคนที่มาต่อแถวเพื่อเข้าสัมภาษณ์งานในเช้าของวันถัดมา.........