ตอนที่ 20 เหตุร้ายนอกอาณาเขต บทที่ 3

-- มุมมองของโนเอล --

「ป้อมปราการที่ 1 งั้นเหรอคะ.......」

                                                                         

เช้ามืดในวันหนึ่งชั้นถูกท่านพ่อเรียกให้ไปพบ เนื่องจากเมืองของพวกเรากำลังถูกพวก Merman ที่อาศัยอยู่ในทะเลเข้าโจมตี ชั้นจึงถูกท่านพ่อสั่งให้พาพวกเด็กๆหลบหนีออกจากเมืองและไปขอความช่วยเหลือจากพวกท่านจอมเวทแห่งอาณาจักรออร์ธรอส

「ถึงแม้อาณาจักรออร์ธรอสจะเป็นศัตรู แต่พวกเค้าไม่มีทางทอดทิ้งพวกเด็กๆที่กำลังเดือดร้อนแน่ เพราะงั้นไม่ว่าจะเจอเรื่องยากลำบากแค่ไหน ลูกก็ต้องพยามอดทนและเข้มแข็งเข้าไว้ หลังจากเรื่องทุกอย่างจบลงแล้วพ่อจะรีบไปรับลูกในทันที เข้าใจนะ」

ชั้นพยักหน้าตอบรับ ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าบางทีในครั้งนี้ท่านพ่ออาจจะไม่สามารถรักษาสัญญาเอาไว้ได้ แต่ในฐานะบุตรสาวของตระกูลเนอราเชียแล้ว ชั้นคงจะมาเอาแต่ใจตัวเองไม่ได้

ป้อมปราการที่ 1 นั้นอยู่ห่างจากเมืองเนอราเชียประมาณ 70 กิโลเมตร ซึ่งหากเดินทางด้วยเจลโล่ก็คงสามารถไปถึงภายใน 1 วัน แต่การอพยพพวกเด็กๆคงจะไม่สามารถให้พวกเค้าขี่เจลโล่ไปได้ ดังนั้นพวกเราจึงจำเป็นต้องใช้รถลาก ซึ่งก็คงจะต้องใช้เวลาประมาณ 2 วัน

「ท่านพ่อเองก็อย่าฝืนมากเกินไปนะคะ」

「ลูกก็ด้วย ดูแลตัวเองด้วยนะ」

ท่านพ่อดึงตัวชั้นเข้าไปกอดและลูบหัวชั้นอย่างอ่อนโยน กับความอบอุ่นที่ชั้นได้รับเสมอมานั้น ชั้นหวังเอาไว้ลึกๆในใจว่าเรื่องทั้งหมดจะจบลงด้วยดีและพวกเราคงจะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง

ก่อนจะแยกจากกันชั้นก็แอบไปเห็นเด็กสาวคนหนึ่งที่นอนบนอยู่เตียงของท่านพ่อ  เธอเป็นเด็กสาวที่มีเรือนผมสีเงินเป็นประกาย ผิวกายของเธอนั้นขาวนวลและงดงามสะดุดตา ถึงแม้ชั้นจะไม่ได้เห็นหน้าเธอ แต่เธอคงจะเป็นเด็กสาวที่สวยมากทีเดียว

เป็นธรรมดาที่ขุนนางผู้ปกครองเมืองอย่างท่านพ่อจะชอบพาเด็กสาวมาหาความสุขในยามค่ำคืน แต่ในสถานการณ์แบบนี้ชั้นก็อยากจะให้ท่านพ่อเอาใจใส่ในเรื่องอื่นๆที่มีความสำคัญเสียมากกว่า

「ซาเนีย เอาไปแค่เฉพาะของมีค่าที่พอจะใช้ต่อรองได้ก็พอแล้วนะ พวกเรามีเวลาไม่มากไม่ต้องขนพวกเสื้อผ้ากับของใช้ไปเยอะก็ได้」

「เข้าใจแล้วค่ะ......แล้วหมอนกับพวกตุ๊กตาของท่านหญิงล่ะคะ.....」

「ชะ ชั้นไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ ต่อให้ไม่มีพวกมันก็ไม่เป็นไรหรอกน่า」

「เอ๋ แต่เวลาไม่มีพวกมันแล้วท่านหญิงจะนอนไม่หลับไม่ใช่เหรอคะ...」

「มะ ไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อย!!」

หลังจัดเตรียมข้าวของเสร็จชั้นก็รีบออกเดินทางไปพร้อมกับพวกเด็กๆ ข้ารับใช้ และทหารคุ้มกันอีกจำนวนหนึ่ง

ในขณะเดินทางนั้นพวกเราเจอกลุ่มของพวก Merman เข้ามาโจมตีอยู่หลายครั้ง ถึงแม้ความเสียหายที่เกิดขึ้นจะไม่มากแต่ก็ทำเอาร่างกายของทุกคนเริ่มอ่อนล้า และในที่สุดในช่วงค่ำของวันที่ 2 พวกเราก็เดินทางมาถึงยังป้อมปราการที่ 1

กำแพงของป้อมปราการที่ 1 นั้นสูงใหญ่กว่ากำแพงเมืองเนอราเชียมากนัก ประตูที่ถูกสร้างขึ้นด้วยเหล็กสีเงินก็ดูสวยงามและน่าเกรงขามอย่างน่าเหลือเชื่อ สมแล้วที่ถูกเรียกว่าเป็นอาณาจักรแห่งเวทมนต์ ไม่แน่ว่าบางทีของทุกอย่างในป้อมปราการเองก็คงจะถูกสร้างด้วยเวทมนต์เช่นเดียวกัน

「ที่นี่คือป้อมปราการที่ 1 แห่งอาณาจักรออร์ธรอส ไม่ทราบว่ามาจากที่ใดกันหรือครับ」

เมื่อเห็นพวกเรา ทหารนายหนึ่งในชุดเกราะเหล็กสีดำที่ดูน่าเกรงขามก็วิ่งเข้ามาสอบถามในทันที และถึงแม้จะไม่น่าเชื่อนัก แต่มีข่าวลือว่าอาวุธและชุดเกราะของพวกทหารในอาณาจักรออร์เองก็ถูกสร้างขึ้นด้วยเวทมนต์เช่นเดียวกัน

ซึ่งหากเป็นเรื่องจริงล่ะก็ ไม่ว่าพวกเราจะมีกำลังมากแค่ไหนก็คงไม่สามารถต่อกรด้วยได้แน่ เพราะงั้นถึงแม้พวกเค้าจะเป็นศัตรูที่ทำสงครามและแย่งชิงอาณาเขตของจักรวรรดิไป แต่การหาทางเจรจาเพื่อผูกมิตรกับพวกเค้าก็น่าจะเป็นหนทางที่ดีกว่า

「ทางนี้คือท่านหญิงโนเอล วอน เนอราเชีย บุตรสาวคนโตของท่านไวส์เคานต์เดอราน วอน เนอราเชีย เนื่องจากเมืองเนอราเชียกำลังถูกโจมตี พวกเราจึงเดินทางมาเพื่อร้องขอการคุ้มกันให้กับพวกเด็กๆ ได้โปรดเปิดทางให้ด้วยค่ะ」

หนึ่งในข้ารับใช้ของชั้น เอน่าจังกระโดดลงจากเจลโล่และเข้าไปกล่าวแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ และเพื่อเป็นการยืนยันตัวชั้นจึงส่งบัตรประจำตัวและตราประจำตระกูลเนอราเชียให้ทหารนายนั้นทำการตรวจสอบ

「รับทราบแล้วครับ แต่ถึงจะเป็นท่านหญิงแห่งตระกูลเนอราเชีย การจะผ่านเข้าอาณาเขตของอาณาจักรออร์ธรอสก็จำเป็นต้องทำตามกฎของอาณาจักร ดังนั้นช่วยลงจากเจลโล่ และสั่งให้ทุกคนปลดอาวุธพร้อมกับส่งมอบให้กับทางเราด้วยนะครับ」

「เข้าใจแล้วค่ะ」

ชั้นตอบรับคำขอของทหารนายคนนั้นและกระโดดลงไปจากเจลโล่

「ดะ เด๋วสิคะท่านหญิง!! กับพวกทหารก็เข้าใจอยู่ แต่ท่านหญิงจะยอมส่งดาบที่มีตราประจำตระกูลให้กับพวกเค้างั้นเหรอคะ!!」

「ไม่เป็นไรหรอกค่ะ การที่ได้รับการคุ้มครองจากกองทหารของอาณาจักรออร์ธรอสที่มีชื่อเสียงดังก้องไปทั่วทั้งทวีปนั้น ต่อให้ต้องมอบของมีค่าทุกอย่างให้ก็ยังถือว่าคุ้มค่าค่ะ」

เมื่อได้ยินคำพูดของชั้น บรรดาข้ารับใช้และทหารคุ้มกันทุกคนก็ยอมปลดอาวุธและส่งมอบให้พวกเค้าโดยไร้การขัดขืน จากนั้นพวกเราก็ถูกพาไปยังห้องขนาดใหญ่ห้องหนึ่งที่อยู่ด้านในป้อมปราการ

จากคำพูดของนายทหารที่พาพวกเราเข้ามานั้น ดูเหมือนว่าห้องแห่งนี้จะเป็นสถานที่ที่มีเอาไว้เพื่อตรวจสอบสถานะและสัมภาระของผู้คนที่มีความต้องการจะเดินทางเข้าไปยังอาณาจักรออร์ธรอส

และตามกฎหมายของอาณาจักรออร์ธรอสแล้วนั้น ไม่ว่าจะเป็นสามัญชน ขุนนาง หรือแม้แต่ราชากับพวกพระวงศ์ของประเทศใดๆ หากต้องการจะเข้าประเทศก็จำเป็นต้องเข้ารับการตรวจสอบอย่างเท่าเทียมกัน

「นำสัมภาระมาวางไว้ทางนี้นะคะ」

เมื่อมาถึงจุดตรวจ พนักงานสาวสวยคนหนึ่งก็ออกมาต้อนรับพร้อมให้คำแนะนำต่างๆ และทั้งๆที่เป็นการตรวจสอบ แต่สัมภาระของพวกเรากลับไม่มีการถูกเปิดออกดู แถมยังไม่มีการตรวจค้นบริเวณร่างกายเลยแม้แต่น้อย

สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมีเพียงการส่งสัมภาระเข้าไปในอุปกรณ์เวทหน้าตาแปลกประหลาด และการเดินผ่านเสาประตูแปลกๆเพียงเท่านั้น ซึ่งจากการอธิบายของพนักงานสาวทำให้ชั้นพอจะเข้าใจได้ว่า อุปกรณ์เวทเหล่านี้สามารถบอกถึงสิ่งของต่างๆที่พวกเราพกติดตัวมาได้ในทันทีนั่นเอง

หลังจากการตรวจสอบและลงทะเบียนเพื่อเข้าประเทศเสร็จสิ้น พวกเราก็ถูกพามายังอาคารขนาดใหญ่สำหรับพักอาศัยที่อยู่ลึกเข้าไปด้านใน

แต่เนื่องจากมีผู้อพยพเข้ามาเป็นจำนวนมากจึงมีเพียงชั้นและบรรดาข้ารับใช้เท่านั้นที่จะได้เข้าพักภายในห้อง ส่วนพวกทหารและคนอื่นๆจำเป็นต้องพักอาศัยอยู่ในห้องโถงขนาดใหญ่ร่วมกับผู้อื่น

ห้องพักของชั้นนั้นเป็นห้องสำหรับ 4 คน และถึงแม้ห้องจะไม่ใหญ่เหมือนกับในคฤหาสน์ของชั้นแต่มันก็เป็นห้องที่ดูสะอาดและสวยงามมากเลยทีเดียว

หลังจากเก็บสัมภาระเข้าที่พักเรียบร้อยแล้วชั้นก็ถูกคุณพนักงานสาวพาไปยังห้องอาบน้ำรวมเพื่อแนะนำถึงวิธีการใช้งาน ห้องอาบน้ำนั้นมีขนาดใหญ่พอๆกับสนามฝึกซ้อมของพวกทหารรักษาการณ์ในเมืองเนอราเชียเลยทีเดียว

「ทะ ท่านหญิงคะ!! นะ น้ำมันออกมาเองได้ด้วยค่ะ!!」

「ร้อนด้วยค่ะ!! น้ำจากท่อพวกนี้มันร้อนขึ้นมาเองได้ด้วยค่ะท่านหญิง!!」

「นี่พวกเธอ!! สำรวมท่าทีหน่อยสิ!! พวกเรากำลังอยู่ในฐานะผู้ลี้ภัยนะ จะให้พวกเค้าคิดว่าข้ารับใช้ของท่านหญิงเป็นพวกไร้มารยาทรึไงกัน!!!」

หลังจากปฏิบัติตามขั้นตอนที่คุณพนักงานสาวแนะนำก็มีน้ำสะอาดไหลออกมาจากท่อเหล็กรูปร่างแปลกๆ กับเรื่องที่ไม่เคยเจอมาก่อนนั้นทำเอาข้ารับใช้หลายคนถึงกับแสดงอาการตื่นเต้นจนลืมฐานะของตัวเองไปเลย

หลังจากอาบน้ำเสร็จพวกเราก็ถูกพาไปยังห้องอาหาร แต่เนื่องจากมีผู้อพยพเป็นจำนวนมากกำลังใช้งานอยู่ พวกเราจึงถูกขอให้นำอาหารกลับไปทานภายในห้องของตัวเอง

อาหารที่พวกเราได้รับมานั้นเป็นขนมปังและซุปที่ถูกบรรจุอยู่ในภาชนะแปลกๆ ขนมปังนั้นมีสีขาวและอ่อนนุ่ม แถมยังด้านในยังมีเนื้อบางอย่างที่รสชาติดีมากใส่อยู่

ส่วนซุปเองก็เป็นซุปในแบบที่ชั้นไม่เห็นมาก่อน แต่รสชาติของมันนั้นทั้งเข้มข้นและอร่อยจนทำเอาซุปจากพ่อครัวชั้นหนึ่งที่บ้านกลายเป็นอาหารที่มีรสจืดไปเลย

「เนื่องจากท่านหญิงอาเรียติดการประชุมทางทหารอยู่จึงยังไม่อาจจะอนุญาตให้เข้าพบได้ในวันนี้ ดังนั้นในวันพรุ่งนี้ดิชั้นจะมาแจ้งกำหนดการสำหรับเข้าพบอีกครั้งนะคะ」

หลังทานอาหารเสร็จคุณพนักงานสาวก็เข้ามาแจ้งกับพวกเราเกี่ยวกับคำร้องในการขอเข้าพบผู้ปกครองป้อมปราการที่ 1

「เช่นนั้นในวันพรุ่งนี้ก็ต้องขอรบกวนด้วยนะคะ」

ท่านหญิงอาเรียนั้นเมื่อก่อนเธอเป็นเพียงลูกสาวอัศวินในหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่งเท่านั้น แต่มีข่าวลือว่าทัตสึยะซามะผู้ปกครองอาณาจักรออร์ธรอสจะค่อนข้างถูกใจเธอเป็นพิเศษ ดังนั้นครอบครัวของเธอจึงได้รับการแต่งตั้งให้เป็นขุนนางของอาณาจักร

สำหรับชั้นแล้วนั้น เนื่องจากอีกฝ่ายเป็นเด็กสาวอายุไม่ห่างกันมากจึงทำให้รู้สึกอิจฉาอยู่พอสมควร แต่ตัวชั้นที่ต้องแบกรับอนาคตของผู้คนในเมืองเนอราเชียนั้นจำเป็นจะต้องคิดถึงเรื่องของส่วนรวมเป็นหลัก ชั้นพยายามขับไล่ความคิดร้ายๆออกไปจากหัวแล้วก็เข้านอน

แต่เนื่องจากแปลกที่ชั้นจึงหลับได้ไม่สนิทนัก และในช่วงสายของวันถัดมาชั้นก็ได้เข้าพบกับท่านหญิงอาเรีย

「ดิชั้น โนเอล วอน เนอราเชีย บุตรสาวคนโตของท่านไวส์เคานต์เดอราน วอน เนอราเชีย ที่ให้เกียรติดิชั้นในการเข้าพบต้องขอขอบคุณมากค่ะ」

ชั้นจับชายกระโปรงทั้งสองข้างย่อตัวลงและกล่าวทักทาย แต่ยังไม่ทันที่ท่านหญิงอาเรียจะตอบรับ เด็กสาวคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างของเธอก็พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน

「อะ อาเรียจัง ดูเหมือนเมืองเนอราเชียจะถูกพวก Merman ยึดเอาไปแล้ว!!!」

「วะ ว่าไงนะคะ!!!!」

คำพูดของเด็กสาวคนนั้นทำเอาชั้นตกใจจนเผลอส่งเสียงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว......

ทั้งๆที่พวกเราพึ่งจะออกจากเมืองมาได้แค่เพียง 2 วันแท้ๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ แล้วทำไมทั้งๆที่ไม่มีใครเข้ามาแจ้งแต่พวกเขากลับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็วแบบนี้ล่ะ

ไม่สิ.....ไอ้เรื่องนั้นจะเป็นยังไงก็ช้าง ในตอนนี้ชั้นต้องสงบสติเอาไว้แล้วคิดหาหนทางแก้ไขปัญหาต่างหาก......

แล้วชั้น....จะทำยังไงดีนะ......ท่านพ่อ......ท่านแม่.....อย่าเป็นอะไรไปนะคะ....