ตอนที่ 20 เผ่าผีเสื้อดำ

-- มุมมองโอลิเวีย --

พวกเราชาวโลลิเทียนั้นถูกแย่งชิงทุกอย่างไปโดยมนุษย์

พวกเราไม่เคยทำร้ายเผ่าพันธุ์อื่น พวกเราไม่เคยแย่งชิงสิ่งของของใคร พวกเราดำรงชีวิตอยู่โดยดื่มกินน้ำหวานจากดอกไม้ ไม่เคยฆ่าสัตว์ ไม่เคยแม้แต่จะคิดร้ายกับใครเสียด้วยซ้ำ

ทั้งๆที่เป็นแบบนั้น พวกมนุษย์ก็ยังเข้ามาทำลายหมู่บ้านและยึดเอาที่อยู่ของเราไป พวกเราที่ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขร่วมกับเสียงดนตรีมายาวนานได้ถูกทำลายลง

เมืองของเรานั้นถูกพวกมนุษย์เข้าบุกทำลายจนหมดสิ้น แม้แต่ชื่อของเมืองก็ยังถูกพวกมนุษย์แย่งชิงเอาไป

เด็กสาวมากมายถูกจับไปเป็นทาส พวกมนุษย์ที่ชื่นชอบในความงดงามและเสียงดนตรีต่างพากันแก่งแย่ง

เผ่าพันธุ์โลลิเทียถูกจับไปขังไว้ในกรงราวกับสัตว์เลี้ยง วันไหนทำให้พวกมันไม่พอใจก็จะถูกทุบตี

หรือต่อให้พวกมันพอใจ พวกมันก็จะใช้ร่างกายของพวกเราเป็นเครื่องระบายความใคร่อยู่ดี

สุดท้ายเหล่าเด็กสาวที่สิ้นหวังก็พากันตายจากไป…..

ชั้นและเผ่าผีเสื้อดำนั้นถือว่าโชคดี เพราะเป็นหนึ่งในกลุ่มที่หนีรอดออกมาได้ ด้วยการเสียสละมากมายของทุกๆคนในที่สุดพวกเราก็เจอสถานที่หลบซ่อน

ป่ามายานั้นเต็มไปด้วยพวกสัตว์ป่าที่ดุร้ายและเหล่ามอนสเตอร์ที่ป่าเถื่อน ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นป่าศักดิ์สิทธิที่เผ่าพันธุ์ของเราถือกำเนิดขึ้นมา

พวกมนุษย์ที่ย่างกรายเข้ามาในป่ามายาเพื่อหวังจับตัวพวกเรานั้นล้วนถูกฆ่าตายอย่างอนาถโดยมอนสเตอร์ ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมาหลายร้อยปี

แต่แล้วในวันหนึ่งก็ได้เกิดเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

กลุ่มหนุ่มสาวชาวมนุษย์ 4 คนได้มาวนเวียนอยู่ใกล้ๆแหล่งน้ำของพวกเรา ถึงแม้พวกนั้นจะแข็งแกร่งจนสามารถจัดการมอนสเตอร์ได้ง่ายๆ แต่ชั้นก็ไม่คิดว่าพวกเราจะถูกพบเอาได้

「ท่านโอลิเวีย!! แย่แล้วค่ะ!!」

เด็กสาวของเผ่าเราคนหนึ่งวิ่งขึ้นมาหาชั้นด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

「ใจเย็นๆสิ มีอะไรเกิดขึ้นกันแน่น่ะ」

「พวกมนุษย์ค่ะ พวกมนุษย์จับตัวเรเชียเอาไว้ และบุกเข้ามาในหมู่บ้านแล้วค่ะ」

「เจ้าว่าไงนะ พวกมันเข้ามาได้ยังไงกัน!!」

เด็กสาวพูดในเรื่องเหลือเชื่อขึ้นมา เขตอาคมของหมู่บ้านเรานั้นถูกสร้างขึ้นมาด้วยฝีมือของจอมเวทที่แข็งแกร่งที่สุดในเผ่า ถึงแม้จะผ่านไปแล้วหลายร้อยปีแต่มันก็ไม่มีทางจะถูกทำลายลงได้ง่ายๆ

「ชั้นไม่ทราบจริงๆค่ะ ตอนนี้พวกนักรบกำลังพยายามต้านเอาไว้ แต่คิดว่าคงจะไม่ไหวแน่ๆเลยค่ะ」

「พวกมนุษย์มีกันกี่คน!!」

「4 คนค่ะ เป็นผู้ชาย 1 และเด็กผู้หญิงอีก 3 ....」

「4 คน!! แค่ 4 คนเจ้าพวกนั้นก็สู้ไม่ได้แล้วเนี่ยนะ มันจะเลินเล่อกันเกินไปแล้ว」

ชั้นตวาดออกไป ถึงแม้ในอดีตเผ่าพันธุ์ของเราจะไม่ถนัดในการต่อสู้ แต่หลังจากถูกกดขี่โดยพวกมนุษย์มาเป็นเวลานาน

พวกเราก็เริ่มคิดที่จะพัฒนาอาวุธ และลุกขึ้นสู้กับทุกอย่างที่คิดจะเข้ามาทำร้าย แม้แต่มอนสเตอร์ที่เก่งกาจ พวกเราก็ยังพอจะเอาชนะมันได้ แล้วไอ้การที่จะมาพ่ายแพ้ต่อมนุษย์แค่ 4 คนมันจะเป็นไปได้ยังไงกัน

「ค คือ พวกนั้นเป็นจอมเวทที่เก่งกาจมากเลย...」

「ไม่ต้องพูดแล้ว รีบไปแจ้งกับทุกคน พวกเราจะทำการขับไล่มนุษย์เหล่านั้นออกไป」

ด้วยคำสั่งของชั้น เด็กสาวรีบวิ่งออกไป

ชั้นเปิดกล่องสมบัติของเผ่าออก และหยิบเข็มทับทิมที่เป็นสมบัติตกทอดของเผ่าผีเสื้อดำออกมา

ชั้นรีบออกไปด้านนอกและพาทุกคนในเผ่าออกไปล้อมผู้บุกรุกเอาไว้

「หากพวกเจ้ายอมปล่อยเด็กคนนั้นล่ะก็ พวกเราจะไม่ถือโทษและปล่อยพวกเจ้าไป แต่หากยังคิดจะสู้ต่อล่ะก็ พวกเราเองก็ไม่คิดจะปราณีอีกแล้วนะ」

ชั้นพูดและเริ่มร่ายเวทมนต์มายาเพื่อสร้างสัตว์อสูรทมิฬตัวใหญ่ขึ้นมาด้านหลัง ถึงแม้จะเป็นอสูรมายาแต่หากถูกมันกัดเข้าล่ะก็ แม้จะเป็นจอมเวทที่แข็งแกร่งแค่ไหนหัวใจของเขาก็ต้องตกลงสู่ความหวาดกลัว

「ดูเหมือนพวกเราจะถูกล้อมแล้วนะคะ อากิโอะซัง」

「เหห....เธอเป็นหัวหน้างั้นเหรอ น่ารักจริงๆเลยนะเด็กสาวชาวโลลิเทียเนี่ย ผมน่ะเป็นพวกหัวแข็งซะด้วยสิ จะให้ปล่อยเด็กสาวน่ารักๆ ที่อยากได้ไปง่ายๆนี่คงจะไม่ได้หรอกนะ」

แต่พอได้สบตากับมนุษย์ชายผู้นั้น ชั้นก็รู้สึกได้ถึงพลังอันยิ่งใหญ่ที่อยู่ภายใน และนั่นก็ทำให้ชั้นนึกย้อนไปถึงคำสั่งเสียของท่านยายในอดีต............หรือว่าพวกเขาจะเป็น.......ปีศาจในคราบมนุษย์.........

วันหนึ่งในฤดูหนาวเมื่อประมาณ 50 ปีก่อน เด็กสาวทุกคนในเผ่าผีเสื้อดำถูกหัวหน้าเผ่าเรียกให้เข้าไปพบ สีหน้าของพวกเราทุกคนต่างเศร้าสร้อย การถูกเรียกเข้าไปพบในครั้งนี้นั้นหมายถึงการสั่งเสียเป็นครั้งสุดท้าย

ท่านยายของชั้นผู้เป็นหัวหน้าเผ่าผีเสื้อดำรุ่นที่ 27 ได้ถึงวัยที่จะต้องลาจากไปแล้ว ในการเข้าพบครั้งนี้เด็กสาวทุกคนต่างได้รับฝากคำพูดสุดท้ายจากท่านยาย บางคนก็มีสีหน้าประหลาดใจ บางคนก็มีสีหน้าเศร้าใจ บางคนถึงกับวิ่งออกไปจากห้องทั้งน้ำตา

ท่านย่าของชั้นปกครองเผ่าผีเสื้อดำมามากกว่าร้อยปี ถึงแม้หลายครั้งท่านจะเป็นคนที่เข้มงวด แต่ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นล้วนทำเพื่อประโยชน์ของเผ่าพันธุ์เรา

ทุกคนต่างรู้ในเรื่องนั้นดี ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นคำสั่งเสียที่โหดร้ายขนาดไหน ทุกคนก็จะต้องยอมทำตามคำพูดของท่านยายอย่างแน่นอน

「โอลิเวีย เข้ามาใกล้ๆซิ ......คนอื่นๆให้ออกไปรอด้านนอก!!」

และแล้วก็ยังคราวของตัวชั้น ตัวชั้นที่เป็นหลานสาวแท้ๆถูกเรียกให้เข้าไปหาท่านเป็นคนสุดท้าย

「ค่ะ ท่านยาย」

ชั้นค่อยๆยืนขึ้นช้าๆ และเดินไปคุกเข่าลงข้างๆท่านยาย สีหน้าของท่านยายที่เคยสดใสนั้นในเวลานี้เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น ความชราของเผ่าพันธุ์โลลิเทียนั้นจะเกิดขึ้นในช่วงปีสุดท้ายของชีวิต

「โอลิเวีย หลานช่างมีใบหน้าที่งดงามยิ่งนัก น่าเสียดาย ช่างน่าเสียดายจริงๆ」

ท่านยายสัมผัสที่ใบหน้าของชั้นเบาๆและพูดออกมา คำพูดของท่านยายนั้นชั้นไม่เข้าใจมันเลยแม้แต่น้อย ทำไมกันนะ....ทำไมมันถึงน่าเสียดายกันนะ

「ฟังข้าให้ดีนะโอลิเวีย」

「ค....ค่ะ!!」

สีหน้าของท่านยายเปลี่ยนไปเป็นสีหน้าที่ดูจริงจังมากกว่าครั้งไหนๆ ตัวชั้นที่ไม่เคยเห็นสีหน้าแบบนี้ของท่านยายมาก่อนได้แต่พยักหน้ายอมรับมัน

「อีกหลายสิบปีต่อจากนี้ ปีศาจในคราบมนุษย์จะปรากฏตัวขึ้น」

「ปะ ปีศาจ!......เหรอคะ......」

ชั้นเผลอส่งเสียงตกใจออกมา ถึงแม้ชั้นจะยังเป็นเด็กแต่ก็เคยได้ยินเรื่องราวของปีศาจมาบ้าง ตัวตนของปีศาจนั้นอยู่เหนือกฎเกณฑ์ของโลกใบนี้ แต่นั่นก็เป็นเพียงเรื่องที่เล่าต่อๆกันมา ชั้นไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้ออกจากปากของท่านยาย

「มันเป็นเรื่องที่หัวหน้าเผ่าคนก่อนได้บอกกับข้าเอาไว้ ยามที่เด็กสาวที่มีใบหน้างดงามถือกำเนิด เด็กสาวจะมีชะตาต้องใจเหล่าปีศาจ นามของเด็กสาวคือความแข็งแกร่งในยามราตรี」

「......」

กับคำพูดของท่านยายนั้นถึงแม้ว่าชั้นจะไม่เข้าใจ แต่มันคงหมายถึงตัวชั้นอย่างแน่นอน คนที่ตั้งชื่อให้ชั้นคือท่านพ่อ ในเผ่าของเรานั้นผู้ชายจะไม่มีสิทธิได้รับคำสั่งเสียใดๆ ดังนั้นท่านพ่อจึงไม่มีทางที่จะได้รับรู้เรื่องนี้มาก่อน

「ปีศาจหนุ่มจะทำลายเวทมนต์ของเผ่าเราลงได้อย่างง่ายดาย ปีศาจสาวจะบรรเลงดนตรีอันไพเราะที่ชวนให้หลงใหล พวกเขาจะไม่ลังเลที่จะจับตัวทุกคนในเผ่าเราไปเป็นทาส」

「หากวันนั้นมาถึง เจ้าจงอดทนต่อความเจ็บปวด เจ้าจงเสียสละทุกสิ่งทุกอย่าง และหากเจ้าทำให้พวกปีศาจพอใจได้ล่ะก็ เผ่าพันธุ์ของเราจะได้กลับสู่ความรุ่งเรืองอีกครั้ง」

「โอลิเวีย นับตั้งแต่วันนี้เจ้าคือหัวหน้าเผ่าผีเสื้อดำรุ่นที่ 28 ........ข้าต้องฝากทุกอย่างไว้กับเจ้าด้วยแล้ว........」

เมื่อพูดจบท่านยายก็สิ้นใจ มือของท่านเริ่มเย็นเฉียบ ท่านยายจากไปโดยไร้ซึ่งรอยยิ้ม

ทำไม......ทำไมถึงได้ฝากภาระหนักหนาขนาดนั้นเอาไว้กับชั้น.......

ชั้นได้แต่เพียงหลั่งน้ำตาและรอคอยวันคืนที่โหดร้ายเหล่านั้น

และในที่สุด วันแห่งโชคชะตาก็ได้มาถึงแล้ว