ตอนที่ 21 ฮารุซาวะ มากิ

-- มุมมองของมากิ --                              

ช่วงเย็นของวันที่ 4 เดือน 12 ศักราชเอลติซปีที่ 837

ชั้น ฮารุซาวะ มากิ ด้วยผลกระทบจากพิธีอัญเชิญผู้กล้า ทำให้ตัวชั้นและเพื่อนๆในกลุ่มผู้กล้าต่างโลกทุกคนสูญเสียความทรงจำในโลกเก่าไปทั้งหมด และถึงแม้ชั้นจะไม่มีความทรงจำในอดีตแล้ว แต่ความรักที่องค์จักรพรรดิเลคซิอุสมอบให้ก็ทำให้ชั้นรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก

แต่ทุกๆครั้งที่ชั้นคิดถึงเรื่องนี้ น้ำตาของชั้นก็ไหลรินออกมาอย่างต่อเนื่อง ซึ่งนั่นก็คงเป็นเพราะตัวชั้นนั้นรักองค์จักรพรรดิเลคซิอุสมากจนทำให้ชั้นอดที่จะคิดถึงท่านไม่ได้ในเวลาที่พวกเราต้องอยู่ห่างไกลกัน

「ทัต...สึ....ยะซัง......อ่า.......นี่ชั้นกำลังพูดถึงใครกันแน่นะ....」

「มากิจัง!! นี่ไม่ใช่เวลามาเหม่อลอยนะ เจ้าพวกกบฏมันหนีออกไปทางด้านหลังแล้ว!!!」

เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องของทัต....องค์จักรพรรดิเลคซิอุส เพื่อสนิทของชั้น มิคาซึกิ รูริโกะ หนึ่งในผู้กล้าต่างโลก จึงได้เข้ามาเตือนสติ ชั้นนี่มันแย่ๆจริงๆ ทั้งๆที่พวกเรากำลังอยู่ในระหว่างทำภารกิจไล่ล่าพวกขุนนางกบฏและครอบครัวของมันแต่ชั้นกลับมาเหม่อลอยแบบนี้

ชั้นตบหน้าด้วยมือทั้งสองข้างเพื่อตั้งสติ จากนั้นจึงรวบรวมมานาและใช้พรแห่งผู้กล้า Enchant Speed ใส่รองเท้าเพื่อเพิ่มความเร็วในการวิ่ง ก่อนจะกระโดดลงไปจากระเบียงชั้นสอง และรีบไล่ตามรถเจลโล่ของครอบครัวพวกกบฏที่กำลังพยายามจะหลบหนีไป

ด้วยพลังของพรแห่งผู้กล้าทำให้ชั้นสามารถวิ่งไล่ตามรถเจลโล่ที่กำลังวิ่งหนีด้วยความเร็วสูงสุดได้ทันในเวลาเพียงไม่กี่นาที

「เจ้าพวกกบฏ พวกแกหนีไม่รอดแล้ว รีบยอมรับโทษซะ!!!」

กับพวกขุนนางกบฏที่ขัดขืนและต่อต้านองค์จักรพรรดิเลคซิอุสนั้นจะต้องรับโทษประหารชีวิต โดยไม่มีทางที่จะได้รับการอภัยโทษ

ชั้นกระโดดพุ่งตัวเข้าใส่รถเจลโล่และฟาดดาบข้างหนึ่งเข้าใส่สายลากจูงเพื่อตัดการเชื่อมต่อ จากนั้นก็กลับตัวกลางอากาศและตวัดดาบในมืออีกข้างหนึ่งเข้าใส่พ่อบ้านชายวัยกลางคนที่ทำหน้าควบคุมรถเจลโล่

คมดาบในมือของชั้นเชือดเฉือนบาดเข้าไปคอของพ่อบ้านชายอย่างแม่นยำ เลือดสีแดงเข้มสาดกระเซ็นเข้ามาเปรอะเปื้อนใบหน้าของชั้น

「เจ้าพวกกบฏ ยังไม่รีบออกมารับโทษอีกเหรอ!!」

ชั้นเช็ดคาบเลือดที่ติดอยู่บนใบหน้าด้วยผ้าเช็ดผ้าพร้อมกับตะโกนเข้าใส่ผู้ที่นั่งอยู่ด้านในห้องโดยสารของรถเจลโล่ด้วยเสียงดังก้อง

「นายท่าน นายหญิงรีบหนีไปเร็วเข้า ผมจะต้านมันเอาไว้เอง!!!」

อัศวินหนุ่มนายหนึ่งลงมาจากห้องโดยสาร ชักดาบและวิ่งเข้ามาหาชั้นด้วยแววตาคมกริบพร้อมกับตวัดดาบยาวในมือเข้าใส่ชั้นอย่างคล่องแคล่ว ฝีมือของหมอนี่เรียกได้ว่าไม่เลวหากเทียบกับเหล่าอัศวินทั่วไป แต่การที่ต้องมาเจอกับคู่ต่อสู้อย่างชั้นซึ่งเป็นผู้กล้านั้นคงจะเรียกได้ว่าเป็นโชคร้าย

「Enchant High-Speed Vibration!!!」

ชั้นใช้พรแห่งผู้กล้าลงในใบดาบเพื่อเปลี่ยนใบดาบในมือข้างหนึ่งให้กลายเป็นใบดาบที่ห่อหุ้มไปด้วยแรงสั่นสะเทือนความเร็วสูง จากนั้นจึงตวัดดาบเข้าไปอัศวินหนุ่มตรงหน้า

ด้วยพรนี้จึงทำให้ดาบของชั้นสามารถตัดผ่านดาบและชุดเกราะเหล็กกล้าของอัศวินหนุ่มผู้นี้ได้อย่างง่ายดาย ร่างกายที่ขาดสองท่อนของอัศวินหนุ่มล้มลงพร้อมกับเลือดที่พุ่งกระเซ็นออกมาจากร่างกายทั้งสองส่วน

ซึ่งภาพดังกล่าวก็ทำให้ผู้คนรอบบริเวณที่มองดูเหตุการณ์ รวมถึงขุนนางกบฏและครอบครัวของมันที่ยังคงหลบอยู่ในห้องโดยสารของรถเจลโล่กรีดร้องเสียงดังก้องไปด้วยความหวาดกลัว ซึ่งก็แน่นอนว่ารายต่อไปก็จะต้องเป็นคราวของพวกเค้าแล้ว

「รีบๆออกมารับโทษได้แล้ว!!」

ชั้นฟาดดาบเข้าใส่ประตูของรถเจลโล่จนทำให้ทั้งประตูและผนังของห้องโดยสารพังทลายหลุดร่วงออกมาเป็นชิ้นๆ แต่ภาพที่ปรากฏตรงหน้านั้นทำให้ชั้นรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก นั่นก็เพราะภายในรถม้ามีเพียงชายแก่และผู้หญิงหลายคนในชุดคนรับใช้เพียงเท่านั้น......

「นี่มันหมายความว่ายังไงกัน!! เจ้าขุนนางีกบฏและครอบครัวของมันอยู่ที่ไหน!!?」

ชั้นจ่อดาบเข้าไปที่คอของชายแก่คนหนึ่งและตะคอกถามด้วยเสียงอันดัง

「โฮ่ โฮ่ พวกเราก็แค่คนรับใช้ที่กำลังจะออกไปซื้อเสบียงอาหารเท่านั้น ไม่ทราบว่าท่านอัศวินหญิงต้องการอะไร.....อั่ก!!」

เพราะเจ้าแก่นี่พยายามบ่ายเบี่ยงกับคำถามของชั้น ดังนั้นชั้นจึงตวัดดาบเข้าใส่โดยไม่ลังเลและสังหารมันทิ้ง ซึ่งนั่นก็ทำให้พวกผู้หญิงที่อยู่ใกล้ๆพากันหน้าซีดและกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว

「พวกแก รีบบอกมาเร็วเข้า!! เจ้าขุนนางกบฏกับครอบครัวของมันหนีไปที่ไหน!!!」

「คะ เคี๊ยะ!! พะ พวกเราไม่รู้เรื่อง พวกเราไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆนะคะท่านอัศวิน!!」

แต่ไม่ว่าจะข่มขู่หรือทำอย่างไร พวกมันก็ยังไม่ยอมพูด เพราะงั้นชั้นจึงทำการสังหารพวกมันทุกคนทิ้งโดยไม่ลังเล

「มากิจัง!! เป็นยังไงบ้าง จับพวกมันได้รึเปล่า?」

ในระหว่างที่ชั้นกำลังเช็ดคราบเลือดบนดาบอยู่นั้น รูริโกะซังก็และพวกทหารอีกหลายคนก็ขี่เจลโล่ไล่ตามมาถึง

「พวกมันใช้พวกคนรับใช้เป็นเหยื่อล่อ แต่ไม่ว่ายังไงพวกมันก็ไม่มีทางหนีรอดออกจากเมืองนี้ไปได้แน่ เลมม่า ออกคำสั่งลงไปยังหน่วยทหารรักษาการณ์ทุกหน่วย ปิดประตูเข้าออกเมืองทุกช่องทาง และควาญหาตัวพวกมันทุกซอกทุกมุม ค้นทุกบ้านโดยไม่มีข้อยกเว้น เข้าใจแล้วนะ!!」

「รับทราบ!!!」

อัศวินหนุ่มเลมม่ารับคำสั่งจากชั้น เค้ารีบกระโดดขึ้นขี่หลังเจลโล่ จากนั้นจึงรีบไปปฏิบัติตามทำคำสั่งของชั้นในทันที

แต่ถึงแม้พวกเราจะทำการค้นหาตามบ้านเรือนทุกแห่งอย่างระเอียดถี่ถ้วนแล้ว พวกเราก็ไม่สามารถหาตัวเจ้าขุนนางกบฏและครอบครัวของมันได้เลย พวกมันหลบซ่อนตัวอยู่ที่ไหนกันแน่ มันไม่น่าจะมีทางที่พวกมันจะหนีรอดออกไปจากเมืองได้แน่ๆ

ตลอดมาชั้นไม่เคยทำผิดพลาดมาก่อน ไม่ว่าองค์จักรพรรดิเลคซิอุสจะมอบหมายภารกิจใดๆให้ ไม่ว่าจะทารก เด็ก คนชราหรือผู้หญิง หากมีคำสั่งลงมาล่ะก็ ชั้นจะตามล่าตัว และคร่าเอาชีวิตพวกมันได้ทุกครั้ง

แต่สุดท้ายชั้นก็ทำภารกิจพลาดจนได้ ความผิดพลาดในครั้งนี้เป็นดั่งตราบาปที่ทำให้ความไว้วางใจในตัวชั้นต้องมัวหมอง สายตาที่เคยอ่อนโยนขององค์จักรพรรดิเลคซิอุสได้เปลี่ยนไปเป็นสายตาที่เย็นชา

ดังนั้นถึงแม้ในครั้งนี้องค์จักรพรรดิจะให้อภัยเพราะความผิดเป็นครั้งแรก แต่ชั้นก็ยังไม่คิดที่จะให้อภัยตัวเอง เพราะงั้นในภารกิจครั้งต่อไปชั้นจะต้องทำมันให้สำเร็จลุล่วงอย่างหมดจดและสมบูรณ์แบบ......

และภารกิจต่อไปที่องค์จักรพรรดิเลคซิอุสมอบหมายให้กับชั้น ก็คือการนำตัวเจ้าหญิงฟลอร่า ซึ่งถูกพวกจอมเวทจากอาณาจักรออร์ธรอสลักพาตัวเอาไปกลับคืนมา ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร หรือแม้แต่จะต้องทำลายประเทศนั้นทิ้ง ชั้นก็สัญญากับตัวเองว่าจะนำตัวเจ้าหญิงฟลอร่ากลับมาให้ได้

-- มุมมองของคริสติน่า --

หลังจากที่มากิได้ออกคำสั่งไล่ล่าคนของตระกูลลุคเนอร์ อดีตเจ้าหญิงอันดับที่ 13 คริสติน่า ลาลาน่า วอน เอลติซ ที่เดินทางมายังจักรวรรดิเอลติซพร้อมกับเอริและคนของหน่วยข่าวกรองเพื่อติดต่อกับตระกูลลุคเนอร์กำลังมองดูสถานการณ์ภายในเมืองจากที่ซ่อนลับ

「เลคซิอุส นี่เจ้าถึงกับสั่งให้มีการตามล่าสังหารทุกคนในตระกูลขุนนางเก่าแก่เพียงเพราะเรื่องที่พวกเค้าพยายามไกล่เกลี่ยและชะลอการขึ้นภาษีเป็น 7 ใน 10 ตามคำสั่งงั้นเหรอ....」

ภายในที่ซ่อนลับที่ถูกติดตั้งอุปกรณ์เวทพรางตา ชั้นพึมพำออกมาพร้อมกับมองดูเหล่าทหารและอัศวินมากมายที่กำลังเข้าตรวจค้นร้านค้าและบ้านเรือนของผู้คนด้วยความรุนแรง ไม่มีแม้แต่การพูดคุยหรือการแจ้งขอตรวจค้น ประตูหน้าต่างและข้าวของมากมายของชาวเมืองถูกทำลายกระจัดกระจายเต็มถนน

「แต่ยอดไปเลยจริงๆนะคะ ไอ้เจ้าอุปกรณ์เวทพรางตาเนี่ย ไม่นึกเลยจริงๆว่าจะซ่อนบ้านทั้งหลังจากสายตาของพวกทหารเอาไว้ได้ง่ายๆแบบนี้」

สิ่งที่เบลตี้พูดมานั้นถูกต้อง เพราะถ้าหากไม่ได้พลังของอุปกรณ์เวทช่วยเอาไว้ล่ะก็ ที่ซ่อนของพวกเราเองก็คงจะถูกตรวจเจอไปแล้วด้วยเช่นเดียวกัน......และในขณะที่กำลังคิดเรื่องนี้อยู่ ชั้นก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น

「คริสติน่าซามะ ท่านไวส์เคานต์เลนิส วอน ลุคเนอร์ และครอบครัวขอเข้าพบค่ะ」

เสียงของเด็กสาวที่สุดแสนจะไพเราะ หนึ่งในท่านจอมเวทและผู้บัญชาการหน่วยข่าวกรองแห่งอาณาจักรออร์ธรอส เอริซามะ ดังขึ้นจากอีกฟากหนึ่งของประตู

「เชิญค่ะ」

ด้วยเวทมนต์ล่องหนของเอริซามะ พวกเราได้เข้าช่วยเหลือท่านไวส์เคานต์เลนิส และทุกคนในครอบครัวออกมาได้ทัน และในตอนนี้พวกเค้าก็ได้มาคุกเข่าลงอยู่ตรงหน้าของชั้น

「คริสติน่าซามะ ที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือตัวข้าและครอบครัวนั้น ข้ารู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก」

ท่านไวส์เคานต์เลนิสก้มหัวลงจรดพื้นเพื่อแสดงความขอบคุณ

「ลุกขึ้นเถอะค่ะท่านไวส์เคานต์เลนิส จริงอยู่ว่าในครั้งนี้ชั้นมีส่วนเกี่ยวข้อง แต่การที่สามารถช่วยเหลือท่านและครอบครัวออกมาได้นั้น คงต้องขอขอบคุณทัตสึยะซามะและผู้คนจากอาณาจักรออร์ธรอสที่ได้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ」

「อาณาจักรออร์ธรอส?」

ต่อหน้าท่านไวส์เคานต์เลนิสที่กำลังสงสัยอยู่นั้น ชั้นก็ได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ตั้งแต่เรื่องที่ชั้นถูกจับกุมตัว เรื่องที่ได้พบและพูดคุยกับพวกท่านจอมเวทและทัตสึยะซามะ เรื่องที่ทัตสึยะซามะพร้อมที่จะให้ความช่วยเหลือ

เรื่องของพลังอำนาจในการทำสงคราม เรื่องของอาวุธเวทที่ไร้เทียมทาน เรื่องการสังหารจักรพรรดิองค์ก่อนและการแก้แค้น แผนการปกครองและทิศทางในอนาคตของจักรวรรดิเอลติซ

หลังจากได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ท่านไวส์เคานต์เลนิสและทุกคนในครอบครัวต่างก็พากันตกตะลึง แต่สุดท้ายแล้วพวกเค้าก็ได้ให้คำสาบานว่าจะเข้าร่วมกับชั้น

และพวกเราก็จะทุ่มเทกำลังทั้งหมดเพื่อนำพาจักรวรรดิเอลติซกลับไปยังทิศทางที่ควรจะเป็น ซึ่งก็แน่นอนว่าพวกเราจะต้องไม่เป็นศัตรูกับอาณาจักรออร์ธรอสอย่างเด็จขาด