ตอนที่ 21 สัญญาของเผ่าปีศาจ

-- มุมมองโอลิเวีย --

「มานาที่เข้มข้นนั่น หรือว่าพวกเจ้าจะเป็นเผ่าปีศาจ!!」

ชั้นตะโกนถามออกไปยังกลุ่มของมนุษย์ 4 คนนั้น

「เห ดูเหมือนว่าเรื่องคราวนี้จะสนุกกว่าที่คิดนะเนี่ย เธอเข้าใจถูกแล้วล่ะสาวน้อย พวกเราน่ะคือเผ่าปีศาจยังไงล่ะ」

ชายหนุ่มเพียงคนเดียวในกลุ่ม ตอบกลับมาด้วยท่าทีสบายๆ

「เอ๋ พวกเราเป็นปีศาจเหรอคะอากิโอะซัง....!?」

「แบบนั้นมันก็เท่ดีไม่ใช่เหรอ คาเอเดะจัง」

「ถ้าเป็นเผ่าปีศาจล่ะก็ อากิโอะซังก็เป็นจอมมารสินะคะ」

「แบบนั้นก็ไม่ไหวน้าริกะจัง ผมไม่ชอบเรื่องยุ่งยากซะด้วยสิ」

แต่เด็กสาวที่อยู่ด้านหลังชายคนนั้น กลับแสดงท่าทีแปลกใจกันออกมา นี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่ มีเพียงแค่ชายหนุ่มผู้ที่เป็นเผ่าปีศาจงั้นเหรอ

มันไม่น่าจะเป็นแบบนั้น เพราะเด็กสาวพวกนั้นน่ะ มีมานาเข้มข้นยิ่งกว่าชายหนุ่มคนนั้นอีก จากที่ผ่านมานั้นถึงแม้ชั้นจะได้พบเจอกับมนุษย์ไม่มากนัก แต่ก็ยังไม่เคยเจอมนุษย์คนใดที่มีมานาเข้มข้นถึงขนาดนั้น ตามจริงแล้วมนุษย์ทั่วไปน่ะมีมานาแค่หนึ่งในร้อยของเด็กสาวตรงหน้าเท่านั้น

ถ้าหากพวกเธอไม่ใช่เผ่าปีศาจล่ะก็ จุดจบของเผ่าพันธุ์โลลิเทียคงจะมาถึงจริงๆแล้วล่ะ

「หึหึ ฮ่า ฮ่า ฮ่า!! ในที่สุด....ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง.....พวกเจ้าถอยออกไปก่อน」

ชั้นสั่งให้ทุกคนถอยห่างออกไป หากคนพวกนี้เป็นเผ่าปีศาจจริงล่ะก็ การต่อสู้ในครั้งนี้จะเป็นตัวกำหนดชะตาของเผ่าผีเสื้อดำ

「เอ๋!! ตะ แต่...ท่านโอลิเวีย....」

「รีบถอยออกไปเซ่!!」

「...ขะ เข้าใจแล้วค่ะ…..」

เมื่อเด็กสาวผู้ช่วยของชั้นให้สัญญาณ ทุกคนในเผ่าก็เริ่มถอยห่างออกไป พวกนักรบต่างพากันหลบอยู่หลังต้นไม้ ส่วนพวกจอมเวทต่างหลบซ่อนอยู่หลังกำแพง

「พวกเจ้าจะเป็นเผ่าปีศาจจริงหรือไม่ ชั้นจะเป็นคนตัดสินเอง เจ้าหนุ่ม...ถ้าหากเจ้าสามารถเอาชนะได้ล่ะก็ จะเชื่อในสิ่งที่เจ้าพูดก็แล้วกัน!!」

「โฮ่ เจ้าตัวสีดำนั่น ท่าทางไม่เบาเลยนี่นะ แต่แค่ภาพลวงตาน่ะเอาชนะผมคนนี้ไม่ได้หรอก.......อุก!!」

อสูรมายาพุ่งเข้าโจมตีใส่ชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความรวดเร็ว แต่ความเร็วของอสูรมายานั้นถึงจะมองเห็นแต่ก็เรียกได้ว่ามองไม่เห็น

และเพราะเหตุนั้นถึงแม้ชายหนุ่มจะสามารถเบี่ยงหลบการโจมตีของอสูรมายาได้อย่างง่ายดาย แต่เขาก็ยังถูกพลังของมันซัดกระเด็นไปกระแทกกับต้นไม้ด้านหลัง

「อากิโอะซัง!!」

「เหอะ ไม่เห็นเก่งเหมือนที่พูดเลยนี่นา.......หืม…เจ้านั่นหายไปไหนแล้ว!!」

ถึงแม้ชายหนุ่มตงหน้าจะถูกซัดกระเด็นไปกระแทกต้นไม้ด้านหลัง แต่ร่างกายของเขากลับไม่ได้อยู่ตรงจุดนั้น

「สุดยอดไปเลยนะเจ้านี่น่ะ!!」

ชายหนุ่มกระโดดลงมาจากด้านบน เขาใช้ดาบในมือทั้งสองฟาดฟันเข้าใส่อสูรมายา และใช้เวลาเพียงไม่นานชายหนุ่มคนนั้นก็เริ่มรับรู้ถึงตัวตนของอสูรมายา

「โฮ่ ใช้ได้เลยนี่ แค่เวลาเพียงไม่นานก็สามารถต่อกรกับอสูรมายาได้อย่างสูสี นอกจากนั้นยังไม่จมลงสู่ความมืดมิดที่น่าหวาดกลัวอีก เจ้าคงจะมีจิตใจที่แข็งแกร่งมากเลยสินะ」

ถึงจะเป็นคนที่เก่งกาจแค่ไหน แต่หากไม่ได้ฝึกจิตใจจนกล้าแข็งล่ะก็เพียงแค่รับการโจมตีไปครั้งเดียว คนเหล่านั้นก็จะจมลงสู่ความมืดอันสิ้นหวังและเสียสติไป

อสูรมายาและชายหนุ่มเข้าปะทะกันอยู่หลายครั้ง จนสุดท้ายชายหนุ่มคนนั้นก็สามารถเอาชนะมันลงได้

หลังการต่อสู้จบลงเด็กสาวคนหนึ่งก็เข้าไปรักษาบาดแผลให้กับชายหนุ่ม เวทมนต์ที่เธอใช้นั้นมันช่างงดงาม เด็กสาวคนนั้นเปล่งประกายราวกับพวกเลอเฟียในอดีต

「ไม่ได้สนุกขนาดนี้มานานแล้วนะเนี่ย!! ไงสาวน้อย มีของเล่นอื่นอีกรึเปล่าล่ะ」

「นี่น่ะมันแค่เริ่มต้น!! ชั้นก็อยากจะพูดแบบนั้นอยู่หรอก แต่คงสู้กับเจ้าไม่ไหวจริงๆ」

มันเป็นการต่อสู้ที่เยี่ยมยอด ถ้าหากเป็นเมื่อหลายสิบปีก่อนล่ะก็ ตัวชั้นเองคงจะหลงใหลชายหนุ่มตรงหน้าผู้นี้ไปแล้ว

ปีศาจหนุ่มจะทำลายเวทมนต์ของเผ่าเราลงได้อย่างง่ายดาย ปีศาจสาวจะบรรเลงดนตรีอันไพเราะที่ชวนให้หลงใหล นั่นคือคำพูดที่ท่านยายได้บอกกับชั้นเอาไว้

ถึงแม้จะเสียเวลาไปบ้างแต่ชายหนุ่มผู้นี้ก็จัดการอสูรมายาลงได้โดยแทบจะไร้บาดแผล ถ้างั้นก็เหลือเพียงเพลงอันไพเราะจากเด็กสาวพวกนั้นงั้นสินะ......

「ถ้างั้นพวกเธอก็จะยอมแพ้ แล้วมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้เป็นของผมสินะ」

กับคำถามของชายหนุ่มนั้นชั้นส่ายหน้าก่อนจะตอบกลับไป

「ดนตรี หากเด็กสาวที่มากับเจ้า สามารถบรรเลงดนตรีที่ไพเราะเพียงพอที่พวกเราทุกคนยอมรับได้ล่ะก็….」

「สมกับเป็นเผ่าพันธุ์โลลิเทียที่ขึ้นชื่อในเรื่องดนตรี ผมกำลังรอเรื่องนี้อยู่พอดี」

กับคำพูดของชั้น ชายหนุ่มตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ จากนั้นเด็กสาวคนหนึ่งก็หยิบของบางอย่างออกมาจากกล่องสีดำใบใหญ่

มันเป็นวัตถุรูปร่างแปลกตา ดูจากสายที่ติดบนตัวมันแล้วนั้น ชั้นคิดว่าบางทีมันอาจจะเป็นเครื่องดนตรีของเผ่าปีศาจ กับเครื่องดนตรีที่ไม่เคยเห็นมาก่อนนั้น มันดึงดูดสายตาของพวกเราเผ่าผีเสื้อดำเป็นอันมาก

「ของรูปทรงประหลาดนั่น เป็นเครื่องดนตรีของเผ่าปีศาจงั้นรึ」

「พวกเราเรียกมันว่า ไวโอลิน น่ะค่ะ」

เด็กสาวคนหนึ่งตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มแสนอ่อนโยนต่างจากชายหนุ่มคนนั้นโดยสิ้นเชิง จากนั้นเธอจึงเริ่มบรรเลงบทเพลงที่ชั้นไม่เคยได้ฟัง

ท่วงทำนองที่ชวนให้หลงใหลกับบทเพลงที่ไม่คุ้นหู แต่มันกลับดึงดูดอย่างน่าประหลาด ด้วยเสียงอันนุ่มนวลไพเราะนั้น ทำให้เด็กสาวของเราหลายคนต่างพากันวางอาวุธและหยิบเครื่องดนตรีขึ้นมาบรรเลงเพลงตอบรับ

「ช่างเป็นดนตรีที่งดงามและไพเราะยิ่งนัก ชั้น โอลิเวีย หัวหน้าเผ่าผีเสื้อดำแห่งโลลิเทีย ในฐานะตัวแทนของทุกคน อยากจะขอให้ช่วยบรรเลงบทเพลงอันไพเราะอีกสักครั้ง」

ชั้นเดินไปตรงหน้าเด็กสาวแล้วขุกเข่าลง ถึงแม้หลังจากนี้พวกเราจะต้องเจอกับเรื่องที่ยากลำบาก ถึงแม้พวกเราทุกคนจะต้องกลายเป็นทาสของปีศาจ แต่ชั้นก็อยากจะให้ทุกคนในเผ่าได้ฟังบทเพลงอันไพเราะอีกสักครั้ง

「ดีใจจริงๆค่ะ ชั้นน่ะตั้งแต่สมัยก่อนก็พยายามอย่างมากแท้ๆ แต่ทุกคนกลับบอกว่าดนตรีน่ะมันเป็นเรื่องไร้สาระและไร้ประโยชน์」

เด็กสาวเจ้าของเสียงดนตรีอันไพเราะเข้ามากุมมือของชั้นและหลั่งน้ำตาออกมา

「ชิโฮะจังสุดยอด เล่นได้เพราะมากๆเลย ชั้นเองก็อยากจะได้ฟังอีกซักครั้งเหมือนกันนะ」

「ขอบใจนะริกะจัง......อากิโอะซังต้องการพลังของพวกเธอเพื่อสร้างเมืองของพวกเราใช่มั๊ยคะ ถ้างั้นล่ะก็.....จะให้ชั้นเป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้ได้มั๊ยคะ」

เด็กสาวที่ชื่อชิโฮะหันไปพูดกับชายหนุ่มที่ชื่ออากิโอะด้วยน้ำเสียงจริงจัง

「ผมเองก็อยากฟังเพลงของเธออีกเหมือนกันนะ เอาเถอะนอกจากเรเชียจังแล้ว ที่เหลือผมยกให้เธอเป็นคนดูแลก็แล้วกัน」

「ขอบคุณมากค่ะอากิโอะซัง..........โอลิเวียซัง ที่เมืองของพวกชั้นน่ะ มีเครื่องดนตรีและเพลงอีกเยอะแยะเลยล่ะค่ะ เพราะงั้นหลังจากนี้ถ้าหากโอลิเวียซังมีเวลาว่างล่ะก็ พวกเรามาเล่นดนตรีด้วยกันนะคะ」

เด็กสาวที่ชื่อชิโฮะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนในขณะที่ยังกุมมือของชั้นเอาไว้ ใบหน้าของเธอช่างงดงามและอ่อนโยน กับเด็กสาวตรงหน้าผู้ที่จะมาเป็นเจ้านายของพวกเรานั้น เธอช่างแตกต่างจากที่ชั้นคิดเอาไว้มากนัก.....

หรือเผ่าปีศาจจะไม่ได้โหดร้ายกันทุกคนเหมือนที่ชั้นเคยรู้กันนะ........

หลังจากนั้นพวกเราทุกคนก็ไปเตรียมตัวเพื่อออกเดินทาง บ้านหลังใหม่ วิถีชีวิตแบบใหม่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ เผ่าปีศาจได้ให้สัญญาว่าจะปกป้องพวกเราตราบจนหมดลมหายใจ