ตอนที่ 22 การช่วยเหลือเมืองเนอราเชีย บทที่ 2

-- มุมมองของไอโกะ --                                      

「ทุกคนช่วยหลบไปด้วยค่ะ!! Imperial Istora Skill: Flame Comet!!!」

ชั้นออกคำสั่งกับบรรดาลูกน้องในกองอัศวินให้ถอยห่างออกไป เจ้าพวกมอนสเตอร์นั้นถึงแม้จะเป็นแค่พวกสวะที่อ่อนแอแต่มันก็มีจำนวนค่อนข้างมาก ดังนั้นชั้นจึงเลือกที่จะหลอกล่อให้พวกมันมารวมตัวกันบริเวณชายหาดและจัดการไปในทีเดียว

หลังจากรวมรวบพลังเวทและจิตนาการ ลูกไฟขนาดใหญ่มากกว่า 100 ลูกปรากฏขึ้นมาจากวงเวทบนสีแดงสดบนฟากฟ้า เจ้าพวกสวะ Merman ที่เห็นท่าไม่ดีจึงคิดที่จะพยายามหนีเอาตัวรอด แต่ถึงพวกมันจะวิ่งเร็วแค่ไหนก็ไม่มีทางหลบพ้นลูกไฟจำนวนมากไปได้

「ไม่ว่าจะเห็นกี่ครั้งก็สุดยอดไปเลยนะครับ เวทมนต์ของไอโกะซามะเนี่ย」

「เมื่อมาอยู่ต่อหน้าไอโกะซามะ พวกมันก็ไม่ต่างจากปลาดิบที่รอเวลาถูกกินอยู่แล้วล่ะน่า」

「ผมว่าเจ้าพวกนี้น่าจะเป็นปลาเผามากกว่านะครับ」

พวกลูกน้องของชั้นต่างกล่าวชื่นชมในระหว่างเดินเข้าไปจัดการกับเจ้าพวกสวะ Merman ที่ยังหายใจอยู่อย่างเชี่ยวชาญ เนื่องจากมันเป็นพลังที่ทัตสึยะซังมอบให้กับชั้นเพียงคนเดียว ดังนั้นมันก็ไม่มีทางที่จะมาแพ้ให้กับเจ้าสวะพวกนี้อยู่แล้ว

「ช่วยขนคริสตันเวทมนต์กับเนื้อปลาพวกนี้ไปเก็บไว้ในตู้แช่ด้วยนะคะ」

เจ้าพวกสวะ Merman นั้นถึงแม้มันจะเป็นแค่พวกสวะแต่เนื้อปลาที่พวกมันดรอบเอาไว้ก็ยังนำไปทำเป็นอาหารให้กับพวกผู้อพยพที่ป้อมปราการที่ 1 ได้

หลังจากมาถึงยังเมืองเนอราเชีย พวกเราก็ไปรวมกลุ่มกับเคย์โกะจังที่มาสอดแนมในทันที

ด้วยสกิล Search ของเคย์โกะจัง ทำให้พวกเราพอจะรู้ตำแหน่งผู้รอดชีวิตคร่าวๆ ดังนั้นพวกเราจึงตัดสินใจที่จะแบ่งกำลังออกเป็นกลุ่มย่อยๆเพื่อให้สะดวกต่อการออกค้นหา

ส่วนตัวชั้นนั้นเลือกที่จะออกมาค้นหาผู้รอดชีวิตที่บริเวณชายหาด นั่นก็เพราะมันเป็นจุดที่มีพวก Merman อยู่มากที่สุด กับงานอันตรายแบบนี้น่ะ ชั้นไม่สามารถปล่อยให้เด็กสาวคนอื่นมาทำแทนได้หรอก

「ไอโกะซามะ พวกเราตรวจสอบบริเวณนี้จนทั่วไปแล้ว ไม่พบผู้รอดชีวิตคนอื่นๆนอกจากที่เคย์โกะซามะระบุเอาไว้เลยค่ะ」

ถึงจะเป็นข่าวร้ายแต่ชั้นก็ต้องทำใจยอมรับ สกิล Search ของเคย์โกะจังนั้นค่อนข้างมีความแม่นยำสูง แต่ถึงแม้จะรู้แบบนั้น ในหัวใจของชั้นมันก็เรียกร้องให้ลองตรวจสอบดูให้ทั่วอีกครั้งอยู่ดี

พวกเราในตอนนี้น่ะถึงแม่จะสามารถต่อสู้กับพวกมอนสเตอร์ได้ แต่ก็ยังไม่เป็นที่ยอมรับของผู้คนเท่าที่ควร เหตุผลนั้นก็เพราะพวกขุนนางของจักรวรรดิเอลติซคิดถึงแต่อำนาจและเงินทอง

ทั้งๆที่ถ้าเจ้าพวกนั้นยอมก้มหัวและยกเมืองให้กับทัตสึยะซามะล่ะก็ ถ้าพวกนั้นมาเข้ากับพวกเราตั้งแต่แรกเรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นแล้วแท้ๆ

「ถึงแม้จะเป็นเรื่องที่หน้าเศร้าแต่ทุกคนก็พยายามได้ดีมาก เพราะงั้นหลังจากเสร็จงานนี้แล้ว พวกเราก็มาฉลองกันให้เต็มที่กันเถอะค่ะ」

ชั้นพูดออกไปด้วยรอยยิ้ม และเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของชั้นทุกคนก็เริ่มแสดงสีหน้าผ่อนคลายออกมาพร้อมๆกัน

「โย๊ชช!! คืนนี้ผมจะต้องหาแฟนให้ได้เลยคอยดูสิ!!」

「หน้าอย่างนายน่ะ ไม่มีใครเค้าเอาหรอกย่ะ!」

「หนอยย!! เธอคิดว่าตัวเองสวยนักเรอะไง!!」

「อย่าเอาแต่จีบกันสิฟระ!! ยังไม่เสร็จงานเลยนะโว๊ย!!!」

เนื่องจากพวกเราจัดการพวกมอนสเตอร์สวะในแถบนี้ไปจนหมดแล้ว ทุกคนจึงเริ่มผ่อนคลายลงและแยกย้ายกันไปจัดการเผาศพของผู้คนที่ตาย

เพราะหากปล่อยไว้ล่ะก็ พวกเค้าอาจจะกลายไปเป็น Zombie และหันมาเล่นงานผู้คนอีกก็ได้ ดังนั้นถึงแม้มันจะเป็นเรื่องน่าเศร้าที่ไม่สามารถพาพวกเค้ากลับไปได้ แต่พวกเราก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากภาวนาให้พวกเค้าจากไปอย่างสงบเพียงเท่านั้น

ในช่วงบ่ายหลังจากจัดการเผาศพทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ตัดสินใจกลับไปรวมกลุ่มกับทุกคนที่จุดนัดพบ แต่ก่อนที่ชั้นจะก้าวพ้นออกไปจากชายหาดก็ได้เกิดเรื่องขึ้นมาเสียก่อน

「ฟุเคี๊ยะ!!」

เพราะถูกหนวดบางอย่างจับมัดและยกขึ้นจากพื้นอย่างกะทันหันจึงทำให้ชั้นเผลอส่งเสียงร้องออกมา ดูเหมือนจะมีมอนสเตอร์สวะบางตัวที่ฉลาดพอจะหลบซ่อนอยู่ใต้ผืนทรายเพื่อรอจังหวะในการโจมตี

เสื้อผ้าและกระโปรงถูกถลกขึ้นจนอยู่ในสภาพที่ค่อนข้างหน้าอาย ชั้นจึงพยายามที่จะดิ้นให้หลุดด้วยการใช้ดาบในมือจัดการกับหนวดพวกนี้ แต่เนื่องจากมือทั้งสองข้างถูกบีบรัดและถูกตรึงเอาไว้ ดังนั้นไม่ว่าชั้นจะพยายามดิ้นรนอย่างไร ก็ยังไม่สามารถจัดการกับเจ้าหนวดพวกนี้ได้ถนัดนัก

 

「หนอยยแก!! คิดจะทำอะไรกับไอโกะซามะของชั้นยะ!!」

ถึงแม้จะฟังดูแปลกๆ แต่ดูเหมือนมันจะทำให้เคธี่จังซึ่งเป็นหนึ่งในลูกน้องของชั้นโมโห เธอควงหอกในมือและกระโดดแทงเข้าใส่เจ้าหนวดประหลาดจำนวนมากที่กำลังเข้ามาพันตามร่างกายของชั้นอย่างกล้าหาญ

「ฟุเนี๊ย!! ปะ ปล่อยชั้นนะ!!!」

แต่ไม่ว่าจะจัดการมันไปเท่าไหร่ เจ้าหนวดประหลาดก็จะงอกเพิ่มขึ้นมาอยู่เสมอ จนในที่สุดหอกในมือของเธอก็ถูกเจ้าหนวดประหลาดนั่นชิงเอาไป ส่วนตัวเธอที่ไร้การป้องกันเองก็ถูกเจ้านวดนั่นจับตัวเอาไว้เช่นเดียวกัน

「มันตัวเหี้ยอะไรวะเนี่ย!!」

「ปล่อยพวกเธอนะโว๊ย!!!!」

「ไอโกะซามะ!! เคธี่จัง!!!」

ลูฟัส ไคท์ และมัลต้าที่เห็นเหตุการณ์รีบวิ่งเข้ามาช่วยในทันที พวกเค้าทั้งสามร่วมมือกันจัดการกับเจ้าหนวดประหลาดอย่างงดงาม แต่ถึงแม้พวกเค้าทั้งสามคนจะพยายามตัดหนวดไปเท่าไหร่ เจ้าหนวดที่ถูกตัดไปก็ล้วนงอกกลับขึ้นมาใหม่ในเวลาไม่นาน

ในเมื่อการโจมตีธรรมดาไม่สามารถทำอะไรได้ชั้นจึงตัดสินใจที่จะใช้สกิลของดาบ Imperial Istora ถึงแม้การโจมตีด้วยลูกไฟจำนวนมากอาจจะทำให้พวกเราต้องบาดเจ็บไปด้วย แต่ในสถานการณ์คับขับแบบนี้มันคงจะไม่มีทางเลือกอื่น

แต่ในจังหวะที่ชั้นกำลังรวบรวมมานาเพื่อเร่งพลังเวทอยู่นั้น

「Imperial Istora Skill: Fla.........อูอือ…อ๊า!!」

ดูเหมือนเจ้าหนวดประหลาดจะรู้ว่าชั้นคิดจะทำอะไร ดังนั้นเพื่อที่จะขัดขวางจึงมีหนวดรูปร่างแปลกๆหลายเส้นพุ่งเข้ามาโจมตีใส่ทั้งในปาก หน้าอก สะโพก รวมถึงส่วนอื่นๆของร่างกาย

ในสภาพแบบนี้นั้นไม่เพียงแค่สกิลของดาบ Imperial Istora เท่านั้น แม้แต่เวทมนต์สนับสนุนก็ไม่สามารถใช้งานได้

ไม่เพียงแค่นั้นแต่ดูเหมือนเจ้าหนวดนี่จะปล่อยของเหลวบางอย่างที่ทำให้ร่างกายของชั้นเริ่มมีอารมณ์และอ่อนเพลียลงอย่างช้าๆ แถมเสื้อผ้าและชุดชั้นในเองก็ถูกของเหลวที่ว่านั่นค่อยๆกัดกินจนหลุดร่วงลงไปทีละชิ้นๆ

นี่ชั้น.....จะต้องกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน จะต้องกลับไปอยู่ในนรกเหมือนก่อนที่จะได้พบกับเค้าอย่างงั้นเหรอ......

ภาพเก่าๆในสมัยที่ถูกรังแกค่อยๆกลับคืนมา วันที่ใช้ชีวิตอย่างไร้ค่า วันที่เป็นเพียงของเล่นของผู้ชาย วันที่เป็นเพียงเครื่องบำเรออารมของเจ้าพวกมอนสเตอร์สวะ

ในขณะที่กำลังจ้องมองไปยังบรรดาลูกน้องที่ค่อยๆอ่อนแรงลงอย่างช้าๆ น้ำตาของชั้นก็ค่อยๆไหลรินออกมา ทั้งเคธี่ ทั้งมัลต้า พวกเธอต่างก็กำลังจะถูกพรากเอาสิ่งสำคัญไป

แต่ในช่วงเวลาที่ชั้นกำลังจะสิ้นหวังและหมดแรงไป..........ชั้นก็ได้มองเห็นใครคนหนึ่งที่คุ้นเคย........ผู้ชายเพียงคนเดียวที่เข้ามาช่วยเหลือผู้หญิงสกปรกอย่างชั้น........ผู้ชายเพียงคนเดียวที่ค่อยอยู่เคียงข้าง.....ผู้ชายที่ไม่ว่าชั้นจะทำความผิดมากแค่ไหนก็ยังคอยให้กำลังใจและให้อภัยชั้นเสมอมา.......ทัตสึยะซัง........

「คนที่จะเล่นสนุกกับร่างกายสุดแสนเย้ายวนของไอโกะจังได้น่ะ มันมีแค่กูคนเดียวเท่านั้นโว๊ย!!!!!」

ในพริบตาที่ชั้นกำลังจะตกลงสู่ความสิ้นหวังชั้นก็ได้ยินเสียงของชายคนหนึ่งตะโกนดังก้องไปทั่ว จากนั้นก็ได้เกิดเสียงจากกระกระแทกพื้นอย่างแรงดังขึ้นไปทั่วบริเวณ ฝุ่นทรายจำนวนนับไม่ถ้วยปลิวตลบไปทั่วบริเวณ

ส่วนตัวชั้นนั้นถูกชายหนุ่มที่ชั้นรักอุ้มเอาไว้ด้วยท่าเจ้าหญิง......

「ทัต....สึยะ....ซัง.....」

「แค่ผมไม่ได้ไปหาไม่กี่วัน ไม่เห็นต้องมานอกใจกันแบบนี้เลยนี่นา.....」

ทัตสึยะซังพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนจะเข้ามาประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของชั้น ทั้งๆที่ยังอยู่ในสถานการณ์คับขันแต่พอได้เห็นใบหน้าของทัตสึยะซังเท่านั้นชั้นก็ได้ลืมเลือนเรื่องทุกอย่างไป พวกเราต่างแลกเปลี่ยนความรู้สึกของกันและกันผ่านรสจูบอันเร่าร้อนครั้งแล้วครั้งเล่า

「ทุกคน....」

ไม่ใช่เพียงแค่ทัตสึยะซังเท่านั้น ยูเมะซัง ฮารุกะซัง คาโอริจัง โรน่าจัง มาเรียจัง รวมถึงเด็กสาวอีกคนที่ชั้นไม่รู้จัก พวกเค้าได้เข้าไปจัดการหนวดประหลาดทั้งหมดรวมถึงช่วยเหลือบรรดาลูกน้องของชั้นในทันที.......