ตอนที่ 22 มาเรียและนายท่าน

-- มุมมองของมาเรีย --

ชั้นเป็นเด็กสาวที่เกิดมาพร้อมกับความโชคร้าย ในวันนี้ที่ชั้นเกิดมานั้นเป็นวันที่คุณแม่ของชั้นได้ตายจากไป เด็กสาวโชคร้ายที่แม้แต่หน้าตาของคนเป็นแม่ก็ยังไม่เคยได้เห็น เด็กสาวโชคร้ายที่แม้แต่ครอบครัวก็ยังไม่ต้องการ

พวกเด็กคนอื่นๆในหมู่บ้านต่างพากันกลั่นแกล้งชั้นที่เป็นสาเหตุให้คุณแม่ต้องมาตายจากไปตั้งแต่ยังสาว ถึงอย่างนั้นชั้นก็ยังพยายามมีชีวิตอยู่ต่อไป ตัวชั้นที่ไม่เคยได้รับความรักจากครอบครัวต้องทนอยู่อย่างเศร้าสร้อย

แต่แล้วโชคร้ายของชั้นก็ยังไม่หมดไป ในวันเกิดครบรอบ 14 ปีของชั้นได้เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นอีกครั้ง ในวันเกิดที่เด็กสาวคนอื่นๆต่างมีความสุขกับครอบครัว แต่สิ่งที่ชั้นได้รับกลับเป็นการถูกขายให้กับพ่อค้าทาส

ก่อนหน้าที่จะถึงวันเกิดของชั้นไม่นาน บ้านของชั้นได้เกิดไฟไหม้ขึ้น ไฟไหม้ครั้งนั้นถึงแม้ชั้นจะพยายามจนหนีเอาตัวรอดมาได้ แต่ร่างกายของชั้นก็ถูกไฟลวกจนเป็นแผลหลายแห่ง

เพื่อรักษาตัว คุณพ่อและพี่ๆจึงขายชั้นเพื่อแลกกับเงินเล็กน้อย เด็กสาวชาวบ้านที่ไร้การศึกษาแถมยังมีรอยแผลเป็นตามตัวอย่างชั้นนั้น มีค่าแค่เพียง 4000 รีล

「แกน่าจะดีใจนะ ถ้าได้พวกคนรวยๆซื้อไปเป็นของเล่นล่ะก็ วันๆแกก็แค่นอนถ่างขาเท่านั้นสบายจะตายไป 」

ก่อนจะจากกัน คุณพ่อได้พูดให้กำลังใจชั้นด้วยสายตาเย็นชา ถึงแม้จะเป็นลูกสาวที่ทำให้แม่ต้องตาย ถึงแม้จะเป็นลูกสาวที่ไร้ค่า แต่อย่างน้อยตัวชั้นก็ยังมีค่าพอจะเป็นประโยชน์ให้กับครอบครัวได้บ้าง

「ขอบคุณค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่าง ขอให้คุณพ่อสุขภาพแข็งแรง และอยู่อย่างมีความสุขนะคะ 」

ชั้นพยายามอดกลั้นความรู้สึกต่างๆที่มี และก้มลงกราบคุณพ่อที่ออกมาส่งชั้น ถึงคุณพ่อจะไม่รักชั้นแต่ท่านก็ยังเลี้ยงดูชั้นมาจนโต

ชั้นถูกพ่อค้าทาสพามายังเมืองเวลล่า เนื่องจากเคยอยู่แต่ในหมู่บ้าน พอได้เห็นผู้คนมากมายในเมืองใหญ่จึงทำให้ชั้นรู้สึกตื่นเต้น

ภายในร้านค้าทาสชั้นได้พบเจอผู้คนมากมาย เหล่าเด็กสาวที่ชีวิตมีแต่โชคร้ายคล้ายกับชั้น เหล่าเด็กสาวเผ่าสัตว์ที่ไม่เคยเห็นหน้าของพ่อแม่ แม้แต่เด็กสาวที่ร่างกายเต็มไปด้วยแผลเหมือนกับชั้นก็ยังมี

การที่ได้รู้ว่าไม่ได้มีแค่ชั้นคนเดียวที่โชคร้ายทำให้ชั้นมีกำลังใจขึ้นอย่างมาก และนั่นทำให้ชั้นพยายามตั้งใจทำงาน ตั้งใจเรียนรู้และพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้มีคนถูกใจและซื้อตัวชั้นไป

แต่แล้วชั้นก็เริ่มรู้สึกสิ้นหวังอีกครั้ง เพราะไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่ก็ยังไม่มีใครสนใจชั้น พวกเค้าเอาแต่สัมผัสร่างกายชั้นเพื่อเล่นสนุกแต่ก็ไม่คิดจะซื้อตัวชั้น หากครบ 1 ปีแล้วยังขายไม่ออกล่ะก็ชั้นจะถูกส่งไปขายให้กับซ่อง

เวลาผ่านไปหลายเดือน ชั้นที่รู้สึกสิ้นหวังตลอดมาก็ได้พบกับเค้า ชายหนุ่มหน้าตาดีที่มาพร้อมกับเด็กสาวและอัศวินนำทาง ชายหนุ่มคนนั้นต้องการจะซื้อตัวชั้น

「นั่นสินะ พวกเธอก็เป็นสาวสวยซะด้วย จะปล่อยให้เป็นของคนอื่นก็น่าเสียดาย 」

「แต่ถึงจะพูดไปแบบนั้น เหตุผลที่ผมซื้อพวกเธอมาน่ะเป็นเพราะขาดแคลนแรงงาน เพราะงั้นผมก็อยากจะให้พวกเธอตั้งใจทำงานให้ดีที่สุด เข้าใจแล้วนะ」

ชายหนุ่มคนนั้นได้พูดกับชั้นอย่างอ่อนโยน คำพูดเหล่านั้นมันไม่ควรจะนำมาใช่กับทาสที่ไม่มีใครต้องการอย่างชั้น แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้ชั้นดีใจจนน้ำตาไหลรินออกมา

「ขะ ขอบคุณมากค่ะ….ฮื...ฮือ...」

ชั้นพยายามอดกลั้นมันเอาไว้ ชั้นไม่อยากจะให้นายท่านของชั้นต้องมาเห็นสภาพที่ไม่น่าดูของชั้น แต่ไม่ว่าจะพยายามเช็ดน้ำตาไปแค่ไหนมันก็ไม่ยอมหยุดไหล

「เธอคงจะเจอเรื่องลำบากมาเยอะสินะ เอาสิร้องออกมาให้พอเลย」

ตัวชั้นกำลังถูกโอบกอด เด็กสาวที่แม้แต่ครอบครัวยังไม่ต้องการอย่างชั้นกำลังถูกโอบกอด ไออุ่นจากร่างกายของทัตสึยะซามะ ส่งผ่านมาถึงร่างกายชั้น มันเป็นความอบอุ่นที่ชั้นโหยหามานานแสนนาน

「ดีใจด้วยนะ มาเรียจัง」

「ขอบใจนะคูจัง หลังจากนี้ก็มาพยายามด้วยกันนะ」

หลังจากนั้นเด็กสาวจำนวนมากก็เดินเข้ามาภายในห้อง นอกจากชั้นกับคูจังแล้ว ทัตสึยะซามะยังเลือกซื้อเด็กสาวที่ดูน่าสงสารไปอีกถึง 10 คน

โดยปกติแล้วเรื่องแบบนี้ไม่มีทางเกิดขึ้น ถึงแม้จะเป็นขุนนางที่ร่ำรวยก็ตาม แต่การจะหาเงินจำนวนมากขนาดนั้นก็ยังต้องใช้เวลาไม่น้อย

ดังนั้นการที่เค้ายอมเสียเงินจำนวนมาก เพื่อซื้อตัวทาสเด็กสาวไปถึง 12 คนในครั้งเดียวนั้น มันแสดงให้เห็นถึงฐานะที่มั่นคงยิ่งกว่าขุนนางใดๆในภูมิภาคนี้ และนั่นทำให้เด็กสาวหลายคนต่างสงสัยถึงที่มาของตัวเค้า

แต่หลังจากนั้นไม่นานพวกเราทุกคนก็ยอมรับมันได้ นั่นก็เพราะจอมเวทที่มักจะได้ยินอยู่เพียงในนิทาน หรือภายในเรื่องราวของสงครามในอดีตได้ปรากฏตัวออกมาช่วยเหลือเมืองแห่งนี้เอาไว้ และหัวหน้าจองจอมเวทเหล่านั้นก็คือนายท่านของชั้น ทัตสึยะซามะ

ไม่เพียงแค่ชาวเมืองเท่านั้น นายท่านยังเอ่ยปากให้ยูเมะซามะช่วยรักษาแผลเป็นบนร่างกายให้กับชั้น แผลเป็นที่ชั้นคิดว่าจะต้องติดตัวไปจนตายนั้น ยูเมะซามะช่วยรักษาให้หายดีด้วยเวลาเพียงไม่กี่นาที

ทั้งอ่อนโยน ทั้งใจดี ทั้งเก่งกาจ ชั้นสาบานกับตัวเองเอาไว้ภายในหัวใจ กับนายท่านแล้วชั้นจะขอตอบแทนด้วยทุกอย่างที่มี ชั้นจะทำงานอย่างหนัก ชั้นจะพยายามอย่างเต็มที่ ชั้นจะเรียนรู้และทำทุกอย่างให้นายท่านพอใจ

ในระหว่างเดินทางไปยังที่พักในปราสาทนั้น ชาวเมืองมากมายต่างแห่กันออกมาให้การต้อนรับ พวกเขาต่างส่งเสียงเชียร์และสรรเสริญ

「「「ท่านจอมเวท!! ท่านจอมเวท!! ท่านจอมเวท!! ท่านจอมเวท!!」」」

ด้านในปราสาทเวลล่า พวกเราถูกพามายังห้องรับรองแห่งหนึ่ง ตามจริงแล้วมันไม่ใช่สถานที่สำหรับทาสอย่างพวกเรา แต่นายท่านก็ยังเมตตาและให้พวกเราได้ร่วมทานอาหารค่ำภายในห้องที่หรูหรา

ไม่ใช่เพียงแค่นายท่าน แต่ท่านจอมเวทคนอื่นเองก็เช่นเดียว พวกเธอทุกคนปฏิบัติกับพวกเราอย่างอ่อนโยน ไม่มีท่าทีรังเกียจไม่มีแม้แต่สายตาดูถูก

「พวกเราเป็นแค่ทาสนะคะ.......จะให้ร่วมทานกับพวกนายท่านมันออกจะ....」

เด็กสาวคนหนึ่งที่ถูกซื้อมาพร้อมกับชั้นพูดขึ้น ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ก่อนหน้านี้เองก็เช่นกัน เสื้อผ้าที่ดูหรูหราและสวยงามกับนำมาให้พวกเราที่เป็นเพียงทาสได้ใส่ แต่กับเรื่องนั้นพวกเราคิดว่าคงจะเป็นรสนิยมของนายท่านจึงพอจะยอมรับได้

แต่การที่จะให้ทาสอย่างพวกเราทานอาหารร่วมกับนายท่านนั้นมันเกินไปจริงๆ

ถึงการที่ได้รับอาหารที่สดใหม่นั้นจะทำให้พวกเราดีใจ แต่ในเวลาเดียวกันมันก็ทำให้พวกเราลำบากใจ

「ทำไมกันล่ะ!! ชั้นอยากจะสนุกสนานไปพร้อมกับพวกเธอนี่นา!!」

ฮารุกะซามะพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าประหลาดใจ ฮารุกะซามะเป็นคู่หมั้นของนายท่าน เธอเป็นเด็กสาวที่น่ารักและร่าเริง แต่พวกเราก็ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการ

「ไม่ต้องคิดมากไปหรอกน่า ถ้าเกิดพวกเธอไม่ทานตั้งแต่ตอนนี้ล่ะก็ หลังจากนี้จะทำงานให้ผมได้ยังไงล่ะ」

แต่ด้วยคำพูดของนายท่าน ทุกคนก็ยอมรับมันได้ทันที

「ถะ ถ้าเพื่อเรื่องนั้น........เข้าใจแล้วค่ะ…..」

เด็กสาวคนนั้นตอบกลับไปด้วยสีหน้าแดงก่ำ ถ้าหากไม่รีบกินให้อิ่มตั้งแต่ตอนนี้ ก็คงจะไม่มีแรงไปรับใช้นายท่านหลังจากนี้............ครั้งแรกของชั้น........ นั่นสินะ.....กับเรื่องนั้นชั้นเองก็ต้องพยายามเหมือนกัน

หลังทานข้าวเสร็จพวกเราก็ถูกพาไปอาบน้ำ เพราะเป็นครั้งแรกของทุกคนพวกเราจึงรู้สึกประหม่ากันเป็นอย่างมาก แต่แล้วคนที่ถูกเรียกให้ไปรับใช้นายท่านกลับมีเพียงชั้นแค่คนเดียว

「มาเรียจังพยายามเข้านะจ้ะ」

「ใช่แล้วล่ะ เธอจะต้องทำให้ดีที่สุดนะ」

ทุกๆคนต่างเข้ามาให้กำลังใจชั้น ทั้งๆที่พวกเธอเองก็อยากจะเป็นคนที่ถูกเลือกแต่พวกเธอก็ยังยืนส่งชั้นด้วยรอยยิ้มที่แสนจะอ่อนโยน

ภายในห้องรับรองที่ถูกจัดเอาไว้สำหรับนายท่านนั้นมืดสลัว มีเพียงแสงจากเปลวเทียนเพียงเล็กน้อยพอให้เห็นทาง

「มาเรียจัง กำลังรออยู่พอดีเลย มาหลบตรงนี้ก่อนสิ」

ฮารุกะซามะเป็นคนออกมารับชั้นและพาเข้าไปในห้อง.......ถึงจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ทั้งมายุซามะและฮารุกะซามะต่างพากันหลบอยู่หลังผ้าม่านมุมหนึ่งของเตียง

「ทำไมพวกเราถึงต้องหลบด้วยเหรอคะ.....」

「นี่ยังไม่ใช่เวลาของพวกเราน่ะ ต้องรออีกหน่อยนะ」

หลังจากนั้นไม่นานประตูห้องก็ถูกเปิดออก นายท่านอุ้มยูเมะซามะเข้ามาและพาเธอไปที่เตียงอย่างรวดเร็ว

แล้วพวกเค้าก็เริ่มบรรเลงทำนองรักกันโดยไม่สนใจพวกชั้นที่แอบดูอยู่ใกล้ๆ ถึงแม้ชั้นจะไม่เคยมีประสบการณ์ แต่พอได้เห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขของยูเมะซามะแล้ว ชั้นก็พอจะเข้าใจว่ามันเป็นอย่างไร

หลังจากซักชั่วโมงหนึ่งทัตสึยะซามะก็มาอุ้มพวกเราขึ้นไปบนเตียง ฮารุกะซามะตามด้วยมายุซามะ.......และสุดท้ายก็ถึงคราวของชั้น

หัวใจของชั้นเต้นแรงจนเกือบจะหลุดออกมา ทั่วทั้งร่างรู้สึกร้อนผ่าว ตัวชั้นค่อยๆถูกทัตสึยะซามะอุ้มขึ้นช้าๆด้วยท่าเจ้าหญิง

บนเตียงแสนอ่อนนุ่มนั้นชั้นได้ลิ้มรสสัมผัสของนายท่านอย่างช้าๆ ริมฝีปากของนายท่านนั้นหวานราวกับน้ำผึ้ง มือข้างหนึ่งของเค้าค่อยๆลูบไล้ใบหน้าของชั้น ส่วนมืออีกข้างหนึ่งกำลังค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของชั้นช้าๆ

ถึงแม้จะมีเพียงแสงสลัวๆของเปลวเทียนแต่พอถูกนายท่านเห็นเรือนร่างที่เปลือยเปล่าแล้วมันก็ทำให้ชั้นรู้สึกเขินอาย

「ผิวสวยมากเลยนะมาเรียจัง」

นายท่านกล่าวชมชั้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนจะค่อยๆสัมผัสไปตามร่างกายของชั้น ความรู้เขินอายเริ่มจางหายไปช้าๆ ราวกับอยู่ในความฝันอันแสนสุข มันเป็นความฝันที่ชั้นไม่เคยแม้แต่จะได้นึกถึง.......ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่เลือกชั้น ขอบคุณนะคะ ทัตสึยะซามะ......

เรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นชั้นจำได้ไม่ดีนัก แต่สิ่งเดียวที่ชั้นไม่อาจจะลืมคือได้ลงคือความอบอุ่นและความสุขที่ทัตสึยะซามะมอบให้กับชั้น