ตอนที่ 23 การคัดเลือกคนเข้าทำงาน

ผมตื่นขึ้นมาในช่วงเช้ามืดเหมือนกับทุกๆวัน

และนี่ก็เป็นเช้าของวันที่ 5 แล้วนับตั้งแต่ที่พวกเราถูกวาปมายังโลกใบนี้ เนื่องจากเรื่องมากมายที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ผมจึงตัดสินใจค้างคืนอยู่ที่เมืองเวลล่า และนั่นทำให้ผมได้รู้เรื่องราวและข้อมูลต่างๆของโลกใบนี้มากขึ้น

เรื่องแรกเลยก็คือวันที่ปัจจุบัน ตามปฏิทินศักราชเอลติซ วันนี้คือ วันที่ 25 เดือน 11 ศักราชเอลติซปีที่ 836 ในหนึ่งปีจะมี 12 เดือนเหมือนเช่นในโลกของเรา จะแตกต่างกันก็แค่เรื่องที่ทุกๆเดือนนั้นมีจำนวนวันทั้งหมด 30 วันเท่ากัน

ต่อมาก็คือเรื่องของเวลา แต่ละวันในโลกนี้จะมี 24 ชั่วโมงเหมือนกับโลกของเรา แต่เนื่องจากอุปกรณ์เวทสำหรับบอกเวลามีราคาค่อนข้างสูงจึงไม่เป็นที่นิยม และนั่นทำให้คนทั่วไปใช้ชีวิตในแต่ละวันโดยไม่มีการใส่ใจเรื่องเกี่ยวกับเวลา

อีกเรื่องหนึ่งก็คือทวีป ทวีปที่เราอยู่ในปัจจุบันนั้นมีชื่อว่าทวีปอากัสเตรีย เป็นทวีปของเผ่าพันธุ์โลลิเทียในสมัยก่อน ตั้งอยู่ทางซีกโลกด้านตะวันออกเฉียงเหนือ ซึ่งเป็นเขตอากาศอบอุ่นคล้ายกับญี่ปุ่น ความจริงแล้วผมคิดว่าตำแหน่งที่เราถูกวาปมานั้นอาจจะเป็นตำแหน่งเดียวกับที่ห้างนี้ตั้งอยู่ในญี่ปุ่นก็ได้

「พวกยูเมะจังได้บอกอะไรไว้รึเปล่านะ มาเรียจัง」

ในตอนนี้ที่ผมตื่นขึ้นมานั้น บนเตียงมีเพียงตัวผมและมาเรียจังที่ตื่นอยู่ก่อนแล้ว และถึงแม้เธอจะตื่นก่อนแล้วแต่เธอก็ยงคงนอนซบอกผมในสภาพเปลือยเปล่า ถึงแม้หน้าอกของเธอจะค่อนข้างเล็ก แต่มันก็ทำให้ผมตื่นเต้นไม่เบาเลยทีเดียว

「ยูเมะซามะกับฮารุกะซามะออกไปช่วยไอริซามะหาแร่สำหรับทำชุดเกราะน่ะค่ะ ส่วนมายุซามะออกไปช่วยคาโอริซามะเตรียมอาหารค่ะ」

มาเรียจังตอบกลับมาระหว่างใช้มือข้างหนึ่งปิดหน้าอกตัวเองเอาไว้

ไอริจังนั้นได้สกิลสำหรับสร้างชุดเกราะมาจาก Skill Crystal ที่เจ้าตัวสีดำดรอบเอาไว้เมื่อวาน ในตอนที่ได้สกิลนี้มานั้นผมรู้สึกว่าเธอตื่นเต้นเต้นยิ่งกว่าตอนต่อสู้กับมอนสเตอร์เสียอีก และก็เนื่องจากเมื่อวานการต่อสู้จบลงในช่วงค่ำผมจึงให้เธอรอจนถึงเช้าก่อนแล้วค่อยออกไปหาแร่ ซึ่งก็ดูเหมือนเธอจะใจร้อนมากจึงรีบออกไปตั้งแต่เช้ามืดแบบนี้

ส่วน Skill Crystal อีกเม็ดหนึ่งผมยกให้กับชิซึกุที่พลังต่อสู้ต่ำสุด ซึ่งน้องสาวสุดที่รักของผมก็ได้รับสกิลขี้โกงที่ชื่อว่า Awaken Eye มา สกิล Awaken Eye นั้นจะทำให้ผู้ใช้สกิลสามารถมองเห็นรูปแบบการเคลื่อนไหวของศัตรูได้ราวกับมองเห็นอนาคต ไม่เพียงแค่นั้นมันยังมองเห็นจุดอ่อนของศัตรูได้อีกด้วย เรียกได้ว่าเป็นสกิลโคตรโกงสำหรับการต่อสู้เลยทีเดียว

「ถ้างั้นพวกเราก็คงต้องหาอะไรทำไปเรื่อยๆ จนกว่าอาหารเช้าจะเสร็จงั้นสินะมาเรียจัง.......」

「ค......ค่ะ ถ้าเป็นเรื่องที่ทัตสึยะซามะต้องการล่ะก็….」

พอได้มองเรือนร่างอันงดงามของมาเรียจังที่กำลังเขินอายนานๆเข้า มันก็ทำให้ผมเริ่มจะอดใจไม่ไหวและจับเธอกดลงไปบนเตียง

มาเรียจังไม่มีทีท่าขัดขืนแม้แต่น้อย ทั้งๆที่เธอถูกหมาป่าหิวกระหายเล่นงานตั้งแต่เช้าตรู่ แต่ในดวงตาของเธอกลับแสดงออกถึงความตื่นเต้นและดีใจ และนั่นยิ่งทำให้ผมมีอารมณ์มากขึ้นไปอีก

ผมค่อยๆผมปลดเปลื้องอารมณ์ทั้งหมดลงบนเรือนร่างอันอ่อนนุ่มของเด็กสาวช้าๆ ตั้งแต่ใบหน้าลงไปถึงหน้าอก ตั้งแต่หน้าท้องลงไปถึงต้นขา แล้วพวกเราก็ค่อยๆมอบความสนุกให้กันอย่างอ่อนโยน

หลังสนุกสนานจนพอใจผมก็ลุกขึ้นจากเตียงเพื่อมาแต่งตัว แต่พอมาเรียจังเห็นเข้าเธอก็รีบลุกขึ้นจากเตียงและเข้ามาช่วยผมแต่งตัวในทันที

พวกเราเดินไปยังห้องรับรองแห่งหนึ่ง ซึ่งในตอนนี้ถูกใช้เป็นฐานในการเตรียมเสบียงอาหารของพวกเรา ซึ่งเหตุผลที่แขกอย่างพวกเราต้องมาเตรียงอาหารเองแบบนี้ก็เป็นเพราะว่าอาหารของเมืองนี้มันแย่เกินจะรับไหว ขนมปังแข็งๆกับซุปเนื้อรสชาติประหลาดนั่น หากเลือกได้ล่ะก็ผมจะไม่ยอมกินอาหารแบบนั้นอีกแล้ว

หลังทานอาหารเช้าเสร็จพวกเราก็ตรงไปยังกิลด์พ่อค้าเพื่อทำการสัมภาษณ์คนที่ต้องการจะเข้ามาทำงานกับพวกเรา แต่แล้ว......

「ไอ้แถวที่ยาวออกมาจากกิลด์พ่อค้านั่น คงไม่ใช่ว่า......」

「ทัตสึยะซามะ กำลังรออยู่พอดีเลยค่ะ ตอนนี้ผู้ยื่นคำร้องขอสมัครงานกับทางทัตสึยะซามะส่วนใหญ่มาถึงแล้ว ก็ตามที่เห็นในตอนนี้.....」

บิสเก็ตซังนั้นพอเธอสังเกตเห็นพวกเราก็รีบวิ่งเข้ามาหาในทันที บิสเก็ตซังนั้นคือพนักงานของกิลด์พ่อค้าที่ผมเจอเมื่อวาน เธอชี้ให้ดูหางแถวซึ่งยาวออกไปไกลจนมองไม่เห็น เธอพยายามเร่งรัดให้เรารีบไปจัดการเตรียมตัวและเริ่มสัมภาษณ์

จากข้อมูลล่าสุดนั้นมีผู้ยื่นคำร้องแล้วทั้งหมด 543 คน ซึ่งมันเยอะกว่าที่ผมคิดเอาไว้มาก อาคารหอพักทหารชายและหญิงที่อากิโอะสร้างเอาไว้สำหรับรองรับคนเข้าทำงานนั้นมีทั้งหมด 40 ห้อง สรุปก็คือสามารถรองรับผู้ชายและผู้หญิงได้หอละ 80 คน

แต่เนื่องจากหอชายในตอนนี้ได้ยกให้พวกทาสเผ่าเสือไปแล้ว 9 ห้อง ในตอนนี้จึงเหลือเพียงแค่ 31 ห้อง ดังนั้นจำนวนคนทั้งหมดที่พวกเราจะรับได้ในครั้งนี้ก็คือ ผู้ชาย 62 คนและผู้หญิง 80 คน

「พวกเราคงจะต้องเหนื่อยกันอีกแล้วล่ะ.....」

พอผมหันไปทุกคนก็พยักหน้าให้ในทันที

พวกเราแบ่งกำลังคนสำหรับสัมภาษณ์ออกเป็นสองทีม ทีมแรกสำหรับสัมภาษณ์ผู้สมัครหญิงซึ่งก็จะมีผม ยูเมะจัง ฮารุกะจัง คาโอริจังและยูกะจัง ส่วนที่เหลือก็ไปอยู่อีกทีมเพื่อสัมภาษณ์ผู้สมัครชาย ส่วนพวกทาสเด็กสาวทั้ง 12 คนนั้นผมให้พวกเธอทำหน้าที่จัดคิวการเข้าสัมภาษณ์ของผู้สมัคร

เนื่องจากทางกิลด์ทำการคัดกรองคนสมัครให้แล้วส่วนหนึ่งจึงทำให้พวกเราสามารถเริ่มการสัมภาษณ์ได้ในเวลาเพียงไม่นาน ผู้สมัครแต่ละคนจะนำเอกสารที่มีข้อมูลประวัติส่วนตัว ประสบการณ์การทำงานและความสามารถในด้านต่างๆเข้ามายื่นให้ผมที่โต๊ะสัมภาษณ์

สำหรับเกณฑ์การคัดเลือกนั้นก็ไม่ได้ยากมากมายอะไร อย่างแรกก็คือเลือกคนที่คิดว่าจะสามารถทำงานได้โดยไม่ไปทะเลาะเบาะแว้งกับเผ่าพันธุ์อื่น ถึงแม้ผมจะลงรายละเอียดเรื่องนี้เอาไว้แล้วในใบสมัครก็ตาม

อย่างที่สองก็คือคนที่ดูแล้วท่าทางคิดจะเข้ามาทำงานจริงๆ มีผู้สมัครหลายคนเลยที่พยายามจะใช้รูปร่างหน้าตาในการยั่วยวนผมเพื่อให้รับพวกเธอเอาไว้ จริงอยู่ว่าเรื่องนี้ทำให้ผมสนใจในตัวพวกเธอไม่น้อย แต่นี่คือการรับสมัครคนเข้าทำงานดังนั้นผมจึงคัดพวกเธอที่ดูแล้วเหมือนจะมาเกาะผมกินซะมากกว่าออกไปในทันที หรือจะให้พูดชัดๆก็คือตอนนี้ผมมีผู้หญิงสำหรับทำเรื่องอย่างว่ามากจนเกินพอแล้วยังไงล่ะ

อย่างสุดสุดท้ายคือมุมมองและความฝัน คนเราหากมีความฝันพวกเค้าก็จะเริ่มใฝ่หามัน คนที่ไม่เคยคิดฝันอะไรเลยนั้นเรียกได้ว่าเป็นพวกหยุดที่ย่ำอยู่กับที่ ถึงคนกลุ่มนี้จะไม่ได้แย่อะไรแต่ผมก็คิดว่าคงไม่เหมาะกับการพาตัวไปด้วย

สำหรับคนที่ผ่านการคัดเลือกนั้น ผมจะถ่ายรูปพวกเขาพร้อมกับเขียนชื่อเป็นภาษาญี่ปุ่นเอาไว้ด้วยกล้องโพลาลอยด์ จากนั้นจึงยื่นให้พวกเขาเก็บเอาไว้และบอกให้ไปเก็บของและมารวมกันที่หน้ากิลด์พ่อค้าเพื่อเตรียมตัวออกเดินทางในวันพรุ่งนี้ตอนเช้า

「สวัสดิ์ดีค่ะ ทัตสึยะซามะ」

「หืม....เธอคือเด็กสาวคนเมื่อวานสินะ.....」

เธอคือเด็กสาวคนเมื่อวานที่ผมได้ช่วยเอาไว้จากการถูก Minotaurus ขืนใจ เธอเป็นเด็กสาวหน้าตาธรรมดาที่มีผมสีฟ้าอ่อนยาวไปถึงกลางหลัง แต่ถึงแม้จะหน้าตาธรรมดาเธอก็เป็นเด็กสาวที่ดูอ่อนโยน และที่สำคัญจากที่ผมเห็นเมื่อวานนั้น รูปร่างของเธอเรียกได้ว่าไม่ธรรมดาเลยทีเดียว
    

「เรื่องเมื่อวานต้องขอขอบคุณอีกครั้งนะคะ 」

「เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เอ่อคือ......โซเฟียจัง......ทำไมเธอถึงอยากมาทำงานที่เมืองของพวกผมล่ะ」

「พูดไปแล้วก็น่าอาย จริงๆแล้วเป็นเพราะบ้านของชั้นมันพังไปแล้วเมื่อวานก็เลยไม่มีที่อยู่แล้วน่ะคะ..... 」

บ้านของเธอ......ถ้าผมจำไม่ผิดในตอนนั้นพวกกำลังรีบก็เลยหวดเจ้า Minotaurus อย่างแรงทะลุกำแพงของบ้านเธอออกไป........ความผิดผมงั้นสินะ.....

「เรื่องนั้นเอาไว้ผมจะชดใช้ให้.........」

「เอ๋!! มะ ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ ทัตสึยะซามะเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตของเอาไว้ จะให้มาชดใช้อะไรแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ....」

「งั้นเหรอ......แล้วตอนนี้เธอพักที่ไหนล่ะ」

「ขอเช่าคอกม้าของร้านอาหารใกล้ๆบ้านอยู่ชั่วคราวน่ะค่ะ....」

เมื่อวานนี้ผมมัวแต่ยุ่งกับหลายๆเรื่องก็เลยไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ ไม่สิตามจริงแล้วการจัดหาที่พักให้กับชาวเมืองที่ไร้ที่อยู่อาศัยเพราะการบุกรุกของมอนสเตอร์เนี่ย มันควรจะเป็นหน้าที่ผู้ปกครองเมืองไม่ใช่เหรอไง........เอาเถอะพวกนั้นก็คงทำเต็มที่แล้วล่ะมั้ง เมืองถูกโจมตีหนักขนาดนี้คงจะไปต่อว่าอะไรไม่ได้

「เอาเป็นว่าผมรับเธอเข้าทำงานก็แล้วกัน......นั่นสิคืนนี้ก็มาพักกับพวกผมก่อนก็ได้นะ」

「จะ จริงเหรอคะ.....ขอบคุณมากๆเลยค่ะ........ตอนแรกคิดว่าถ้าน้องชายได้รับเลือกให้เข้าทำงานแต่ชั้นไม่ถูกเลือกล่ะก็.....คงจะเหงาแย่เลยค่ะ......」

「หืมม น้องชาย......งั้นเหรอ」

「น้องชายค่อนข้างจะเป็นเด็กฉลาดน่ะค่ะ เมื่อวานที่หายตัวไปก็เพราะเข้าไปช่วยเหลือพวกทหารที่บาดเจ็บน่ะค่ะ」

โซเฟียจังพูดออกมาด้วยความภาคภูมิใจ ดูเหมือนว่าน้องชายของเธอจะมีความรู้เกี่ยวกับการทำยาสมุนไพรจึงไปเป็นอาสาสมัครช่วยเหลือพวกทหารที่บาดเจ็บ

หลังจากโซเฟียจังออกไปจากห้องสัมภาษณ์แล้ว ผมก็เริ่มสัมภาษณ์เด็กสาวคนอื่นต่อจนครบหมดทุกคน ซึ่งกว่าจะสัมภาษณ์หมดก็กินเวลาไปจนถึงช่วงค่ำ แต่เนื่องจากไม่มีการบุกรุกของกองทัพมอนสเตอร์จึงทำให้พวกเราสามารถจัดการเรื่องทุกอย่างจนเสร็จเรียบร้อยได้โดยไม่มีปัญหาใดๆ

ผู้ที่ผ่านการคัดเลือกนั้นมีทั้งหมด 109 คน ซึ่งในส่วนของผู้สมัครชายนั้นผมไม่รู้ว่าคัดเลือกกันอย่างไรถึงได้ผ่านมาแค่ 32 คน ส่วนผู้สมัครหญิงที่ผ่านการคัดเลือกนั้นมีทั้งหมด 77 คน

หลังจากเสร็จสิ้นการสัมภาษณ์แล้วผมก็ส่งข้อความไปให้อากิโอะ มิโฮะและเอริจังเพื่อบอกให้ทางนั้นเตรียมตัวสำหรับการรับคนเข้าทำงานในวันพรุ่งนี้ และเนื่องจากในวันนี้ทุกคนเหนื่อยกันมามากแล้วผมจึงตัดสินใจที่จะค้างคืนที่นี่ต่ออีกหนึ่งคืน