ตอนที่ 25 เดินทางกลับ

วันที่ 26 เดือน 11 ศักราชเอลติซปีที่ 836

ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้ามืดเหมือนกับทุกวัน วันนี้ก็เป็นวันที่ 6 แล้วนับตั้งแต่ผมมาอยู่ในโลกใบนี้ เหมือนกันกับเมื่อวานที่ข้างกายผมในตอนนี้มีเพียงมาเรียจังที่นอนอยู่เคียงข้าง จะมีแตกต่างกันเล็กน้อยก็ตรงที่วันนี้เธอใส่ถุงน่องสีแดงอยู่ด้วย

「อรุณสวัสดิ์ค่ะ นายท่าน」

เมื่อเห็นผมตื่นขึ้นมา มาเรียจังก็รีบทักทายผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ถึงแม้จะอยู่ด้วยกันมา 2 คืนแล้ว แต่เธอก็ยังคงใช้มือข้างหนึ่งปกปิดบางส่วนของร่างกายด้วยท่าทางเขินอาย

และก็เหมือนเดิมอีกนั่นแหละที่ผมไม่อาจจะอดใจเอาไว้ได้และเข้าจู่โจมเธอในทันที หลังจากสนุกสนานกับเธอจนพอใจแล้ว ผมและมาเรียจังก็ออกจากห้องไปทานอาหารเช้าพร้อมกัน

สำหรับอาหารเช้ามื้อนี้ก็เป็นอาหารมื้อสุดท้ายแล้วที่พวกเราจะทานอยู่ที่ปราสาทเวลล่าแห่งนี้ ดังนั้นเซลฟีน่าและกลุ่มอัศวินคุ้มกันของเธอได้ขอเข้าร่วมทานอาหารเช้าร่วมกับพวกเราด้วย ซึ่งแน่นอนว่าพวกเราไม่มีปัญหาอะไร กว่าจะได้พบกันอีกก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ เพราะงั้นอาหารเช้ามื้อนี้จึงเป็นเหมือนงานเลี้ยงสำหรับอำลา

ในระหว่างที่พวกเราทานอาหารเช้าอยู่นั้น เซลฟีน่าได้เล่าเรื่องต่างๆที่ได้ฟังมาจากสอบสวนพวกสายลับที่ถูกจับได้เมื่อวาน

ผู้บงการที่สั่งให้เรียกมอนสเตอร์มาบุกเมืองคือ บารอนวิลเลี่ยม เฮกไมน์ ผู้ปกครองเมืองเวลล่าที่หายตัวไปพร้อมกับทหารรักษาการณ์ ส่วนเหตุผลของการกระทำครั้งนี้ยังไม่ทราบแน่ชัด แต่ดูเหมือนว่าเค้าจะเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์โจมตีกลุ่มของเซลฟีน่าด้วยเช่นกัน

「ตอนนี้ท่านพี่โรเดริกได้ส่งรอสและอัศวินอีกหลายกลุ่มออกไปแจ้งข่าวเรื่องนี้ให้กับเมืองต่างๆแล้ว ส่วนทางทัตสึยะซามะหากทราบเบาะแสเพิ่มเติมก็อยากจะขอความร่วมมือด้วยเช่นกันค่ะ」

เซลฟีน่ายื่นกระดาษใบหนึ่งที่มีภาพสเก็ตของบารอนวิลเลี่ยมให้กับพวกเรา และขอร้องให้ช่วยจับกุมตัวในทันทีหากพบเห็น

「ถ้าหากเจ้านี่มาโผล่ในเขตของผมล่ะก็ จะรีบจับมันใส่กล่องแล้วส่งมาให้เป็นของขวัญก็แล้วกันนะ」

ผมตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มและรับเอาใบประกาศจับมา พอกลับไปถึงห้างแล้วผมจะเอาไปถ่ายเอกสารแจกให้ทุกคนล่ะนะ

หลังทานอาหารเสร็จ ไอริจังได้นำชุดเกราะเหล็กสีดำที่มีลวดลายสีทองที่เธอได้สร้างขึ้นมาให้กับผม ด้วยสกิล Create Armor LV6 ทำให้เธอสามารถปรับแต่งชุดเกราะได้ทั้งความแข็งแกร่ง ความคงทน น้ำหนัก ขนาด รูปลักษณ์ และสีสัน

ส่วนแร่ที่ใช้ในการสร้างนั้นเป็นแร่เหล็กที่พวกเธอไปขุดหามาจากเหมืองแร่ร้างที่อยู่ในหุบเขา

เนื่องจากเป็นของขวัญที่ไอริจังมอบให้ แถมเธอยังทำให้ผมเป็นคนแรกก่อนตัวเธอเองเสียอีก ผมจึงลูบหัวชื่นชมเธอและนำชุดเกราะมาทดลองใส่โดยมีมาเรียจังและคูเซียจังคอยช่วย

ด้วยการปรับแต่งอย่างดีให้มีน้ำหนักเบาและความทนทานสูง จึงเป็นเครื่องป้องกันที่คล่องตัวเป็นอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นหากจะต้องใส่ทั้งวันก็คงอึดอันน่าดู เพราะงั้นผมจึงตัดสินใจเก็บเอาไว้ใช้เวลาที่จะต้องออกไปต่อสู้เท่านั้น

「สุดยอดเลยค่ะ ทัตสึยะซัง เท่มากเลย」

ไอริจังพูดออกมาด้วยแววตาเปล่งประกาย

「ขอบใจนะ ไอริจัง ผมชอบมันมากเลยล่ะ」

ก่อนจะจากกันพวกสาวๆก็เข้าไปพูดคุยเซลฟีน่าและอัศวินของเธอ ฮารุกะจังถึงกับกระโดดกอดอัศวินสาวทั้งสามคนและร้องไห้ออกมาเลยทีเดียว ส่วนผมเพียงแค่มองดูแหวนในมือซ้ายของโรน่าจังและยิ้มให้กับเธอ

เมื่อล่ำลากันเรียบร้อยแล้วพวกเราก็แยกย้ายกันไปเพื่อจัดเก็บข้าวของ น่าเสียดายที่เมืองเวลล่านั้นแทบจะไม่มีของที่ผมต้องการเลย แม้แต่พวกพืชผักเองก็ยังขาดแคลน เหตุผลที่เป็นแบบนี้ก็คงจะเป็นเพราะว่าตอนนี้เป็นช่วงฤดูหนาวจึงไม่ค่อยมีผลผลิตออกมามากนัก

ข้อมูลที่เกี่ยวกับวิธีการกลับโลกเดิมก็ยิ่งไม่มีวี่แวว ในเมืองเวลล่านั้นไม่มีร้านหนังสือเลยแม้แต่ร้านเดียว ที่ปราสาทเวลล่าก็ไม่มีห้องสมุด ผู้คนในเมืองนี้มีอัตราการรู้หนังสือต่ำมาก และอาจจะเพราะเหตุนั้นจึงทำให้ผู้คนไม่นิยมอ่านหนังสือกัน ซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

หลังจากเก็บข้าวของเรียบร้อย พวกเราออกจากปราสาทเวลล่าไปยังกิลด์พ่อค้า เพื่อรับตัวผู้ที่ผ่านการคัดเลือกทั้ง 109 คน

การเดินทางกลับนั้นพวกเราจะใช้วิธีเดียวกันกับตอนที่พวกเรามายังเมืองเวลล่า ถึงแม้จำนวนคนจะมากขึ้น แต่ตอนนี้เวทมนต์ Dimension Home ของฮารุกะจังอัพขึ้นมาเป็น LV4 แล้ว ดังนั้นจึงมีพื้นที่มากพอจะรองรับคนจำนวนหลายร้อยได้อย่างสบาย

ตามจริงแล้วก็มีทางเลือกที่จะใช้ Warp Circle อยู่เหมือนกัน แต่ถ้าจะต้องมานั่งสอนวิธีใช้กันทีละคนเนี่ยผมว่ามันคงจะเสียเวลามากกว่าอีก แล้วการปล่อยให้มีคนจำนวนมากรู้เรื่องเวทมนต์สำหรับเคลื่อนย้ายระยะไกลนั้น ผมว่ามันเป็นเรื่องที่มีความเสี่ยงเกินมากไป

ในการเดินทางกลับครั้งนี้นั้น นอกจากพวกเราและผู้ผ่านการคัดเลือกแล้ว ก็ยังมีบิสเก็ตซังและพนักงานสาวจากกิลด์พ่อค้าอีกคนหนึ่งที่ชื่อยูริซังติดตามไปด้วย

พวกเธอได้รับคำสั่งจากิลด์พ่อค้าให้ติดตามไป เพื่อให้การช่วยเหลือและให้คำแนะนำต่างๆกับพวกเราและผู้คนที่เราจะจ้างให้ทำงาน

ว่าง่ายๆก็คือมาตรวจสอบว่าพวกเรา ได้มีการจัดการอย่างเหมาะสมและตรงตามข้อตกลงที่ได้แจ้งเอาไว้กับกิลด์พ่อค้าหรือไม่ ซึ่งการได้พวกเธอมาช่วยนั้นมันก็ไม่มีข้อเสียอยู่แล้วพวกเราจึงไม่มีปัญหาอะไร

「เอาล่ะ ถ้างั้นก็กลับกันเถอะ」

「Summon: Twin Gryphon!!」

หลังจากให้ทุกคนเข้าไปอยู่ในช่องว่างมิติแล้ว ยูเมะจังก็เรียกกริฟฟอนทั้งสองตัวออกมา และพอได้เห้นกริฟฟอนอยู่ตรงหน้า ยูริซังพนักงานสาวของกิลด์ได้คุกเข่าลงเพื่อขอร้องพวกเรา

ยูริซังต้องการที่จะได้ขี่กริฟฟอนซักครั้งในชีวิต และในเมื่อเธอลงทุนถึงขนาดนี้ผมก็ไม่คิดจะปฏิเสธ ผมจึงให้ยูริซังซ้อนท้ายฮารุกะจังและบินนำออกไปก่อน

ส่วนเหตุผลที่ให้บินนำออกไปก่อนก็เพื่อไม่ให้ถูกเธอเห็นเวลาผมสนุกกับยูเมะจังบนฟากฟ้า ถึงจะไม่อายแต่กับพนักงานของกิลด์แล้ว ผมก็จำเป็นจะต้องรักษาภาพพจน์เอาไว้บ้างล่ะนะ

เนื่องจากเลเวลของ Twin Gryphon ที่เพิ่มขึ้นจึงทำให้พวกเรากลับไปถึงป่ามายา ได้เร็วกว่าตอนขามา การเดินทางกว่า 40 กิโลเมตรใช้ในครั้งนี้เวลาเพียงแค่ 15 นาทีเท่านั้น

พลังบินผ่านป่ามายาไปเพียงไม่นาน พวกเราก็มองเห็นกำแพงเมืองชั้นนอกที่ถูกสร้างจนเสร็จเรียบร้อย มันเป็นกำแพงเมืองขนาดใหญ่ที่สร้างจากหินมีความสูงมากกว่า 10 เมตร

บริเวณด้านบนของกำแพงเมืองมีพวกทาสเผ่าเสือหลายคนกำลังเล็งธนูและยิงเข้าใส่ Horn Rabbit ที่เข้ามาใกล้ ส่วนที่ด้านล่างก็มีโกเลมหินขนาดใหญ่ 2 ตัวยืนเฝ้าประตูด้านนอกทั้ง 2 ฝั่ง

「ยูเมะจังพวกเราลงไปที่ด้านหน้าประตูเมืองแล้วกันนะ」

「จะไปทักทายคนพวกนั้นเหรอคะ」

「ดูเหมือนเจ้าอากิจะฝึกพวกนั้นมาอย่างดี เพราะงั้นพวกเราก็ควรจะไปเยี่ยมชมซักหน่อยล่ะนะ」

จากนั้นกริฟฟอนทั้งสองก็บินลงไปที่ถนนด้านหน้าประตูเมือง ถนนที่สร้างขึ้นจากหินเรียบทอดยาวออกไปไกล ดูเหมือนเจ้าอากิจะวางแผนสร้างถนนเชื่อมไปจนถึงเมืองเวลล่า ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะการเดินทางระหว่างทั้งสองเมืองคงจะสะดวกรวดเร็วขึ้นอีกมาก

「นั่น!! ทัตสึยะซามะนี่ เห้ยรีบเปิดประตูเร็วเข้า!! ทัตสึยะซามะกลับมาแล้ว」

เมื่อพวกเราลงมาถึงหน้าประตู ทาสเผ่าเสือก็ตะโกนสั่งให้ช่วยกันเปิดประตูเมือง

「โกเลมหินนี่ดูแข็งแรงสุดยอดมากเลยค่ะ ประตูเหล็กนี่ก็ด้วยสร้างขึ้นจากเวทมนต์หรือคะ」

ยูริซังกระโดลงมาจากกริฟฟอนและเข้ามาพูดกับผมด้วยท่าทางตื่นเต้น

「ใช้แล้วล่ะ นี่เป็นเวทมนต์สายควบคุมโลหะน่ะ」

「สุดยอดไปเลยล่ะ!! สมแล้วที่เป็นท่านจอมเวทผู้สูงส่ง แบบนี้ต่อให้มอนสเตอร์เก่งกาจแค่ไหนก็ไม่มีทางพังประตูเข้าไปได้แน่นอนเลยค่ะ」

หลังประตูเหล็กเปิดออกจนสุด ยูริซังก็วิ่งเข้าไปลูบไล้โกเลมหินและประตูเหล็กทั้งสองข้างด้วยความคลั่งไคล้ แววตาของเธอเปล่งประกาย สีหน้าของเธอบ่งบอกว่าเป็นพวกคลั่งเวทมนต์สุดขีด

ประตูโดยปกติของเมืองต่างๆในจักรวรรดินั้นจะมีเพียงส่วนโครงเท่านั้นที่สร้างจากเหล็ก ประตูเมืองเวลล่าเองก็เช่นเดียวกัน

แต่ประตูเมืองของพวกเรานั้นสร้างขึ้นด้วยเวทมนต์โลหะ ดังนั้นจึงสามารถสร้างประตูเหล็กทั้งบานที่มีน้ำหนักเบาแต่ทนทานและยังสามารถรับแรงกระแทกระดับสูงได้

ไม่ใช่แค่นั้นบานประตูทั้งสองยังถูกตกแต่งด้วยลวดลายของเหล่าเทพธิดามากมายที่อยู่คู่กันกับหมาป่าสองหัวแบบนูนออกมา บานประตูทั้งสองข้างมีสีขาวเงินเป็นประกาย ความสูงของประตูคิดว่าน่าจะประมาณ 7 เมตรได้

「ฮารุกะจังเรียกทุกคนออกมาได้ พวกเราจะค่อยๆเดินเข้าไป」

「เข้าใจแล้วค่ะ Dimension Magic: Dimension Home!!」

จากนั้นพวกเราก็ค่อยๆเดินผ่านประตูสีขาวอันงดงามเข้าไปด้านใน ทั้งสองด้านที่พวกเราเดินผ่านนั้น พวกทาสเผ่าเสือทั้งหมดต่างยืนตรงเพื่อแสดงความเคารพ ท่าทางของพวกเขาดูแตกต่างจากวันแรกที่เจอกันอย่างมาก ถึงผมจะไม่รู้ว่าเจ้าอากิโอะมีวิธีการฝึกพวกเขาอย่างไรแต่ก็เรียกได้ว่าไม่เลวเลย