ตอนที่ 28 การเริ่มต้นพัฒนาเมือง บทที่ 1

เมื่อกลับมาถึงผมก็ตรงไปยังห้องทำงานของมิโฮะ กลุ่มของชิซึกุไปยังห้องครัวเพื่อเตรียมอาหาร ส่วนกลุ่มของยูเมะจังก็ไปจัดเตรียมห้องพักให้กับทาสเด็กสาวและมิรันด้าซังที่เป็นนักผจญภัย

ในระหว่างที่ผมไม่อยู่นั้นเจ้าอากิโอะได้สั่งให้ทำการเปลี่ยนแปลงเลขชั้นทั้งหมด เพื่อให้คนนอกสามารถทำความเข้าใจได้ง่าย นอกจากนั้นก็ได้มีการแบ่งพื้นที่บางส่วนให้เป็นพื้นที่สงวนสำหรับระดับหัวหน้าอีกด้วย

ห้องทำงานของมิโฮะที่เป็นหัวหน้าฝ่ายบุคคลนั้นอยู่ในชั้นที่ 1 (อดีตชั้น 8) ซึ่งในตอนนี้ทั้งชั้นถูกปรับเปลี่ยนให้เป็นห้องทำงาน ห้องรับรอง ห้องประชุมและห้องอาหาร

ส่วนชั้นที่ 2 (อดีตชั้น 9) นั้นถูกปรับเปลี่ยนให้กลายเป็นห้องพักของแต่ละคน โดยห้องของผมนั้นจะอยู่บริเวณด้านหน้าห้าง จากที่ผมได้ฟังมานั้น มันเป็นห้องที่ใหญ่ที่สุด ส่วนเหตผลที่เป็นแบบนี้ก็เพราะว่าผมเป็นหัวหน้า จึงจำเป็นต้องอยู่ในห้องที่ใหญ่กว่าคนอื่นเพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย

ที่หน้าห้องทำงานของมิโฮะนั้นมีป้ายไม้อันใหญ่ที่เขียนว่าฝ่ายบุคคลติดไว้อยู่ ห้องอื่นๆที่ผมเดินผ่านมาก็มีป้ายติดเอาไว้เช่นกัน ดูเหมือนว่าห้างแห่งนี้จะกลายเป็นออฟฟิตแบบจริงจังไปซะแล้ว

「ไง! ไม่ออกไปรับกันเลยนะมิโฮะ」

ผมเปิดประตูกระจกเข้าไปด้านใน ภายในห้องมีโต๊ะทำงานอยู่ 3 ตัว แต่ในตอนนี้มีเพียงมิโฮะคนเดียวที่กำลังนั่งพิมพ์อะไรซักอย่างใส่โน๊ตบุคโดยไม่วางมือ

「โทษทีนะ แต่ตอนนี้ชั้นยุ่งมากจนจะจมกองเอกสารตายอยู่แล้วเนี่ย」

มิโฮะตอบคำถามของผมโดยไม่แม้แต่จะหันมามอง เธอในตอนนี้กำลังจัดการเอกสารเกี่ยวกับข้อมูลและความสามารถของทุกคนที่อาศัยอยู่ที่นี่ เนื่องจากเมื่อคืนผมได้ส่งรายชื่อและรายละเอียดของผู้ผ่านการคัดเลือกทุกคนมาให้ ดังนั้นเธอจึงต้องรีบคัดแยกประเภทความสามารถของแต่ละคนออกโดยเร็ว

「นี่เธอทำคนเดียวทั้งหมดเลยเรอะ แล้วเจ้าอากิมันไปไหนซะล่ะ」

「อากิโอะซังออกไปสำรวจพื้นที่รอบนอกตั้งแต่ช่วงสายแล้ว แล้วก็....นายเอาเอกสารนี่ไปด้วยนะ เมื่อคืนริกะจังทำมันจนดึกเลยล่ะ」

มิโฮะยื่นเอกสารหลายฉบับมาให้ มันเป็นเอกสารโครงการต่างๆที่เจ้าอากิโอะคิด รวมถึงข้อมูลสรุปผลการสำรวจภูมิประเทศบริเวณรอบนอก

「โครงการพัฒนายานยนต์ขนส่งหุ้มเกราะความเร็วสูง….…โครงการพัฒนายุทโธปกรณ์สำหรับต่อต้านอากาศยาน………โครงการพัฒนายุทโธปกรณ์สำหรับทหารราบ…….ถ้างั้นผมจะเอาไปตรวจสอบงบประมาณดูแล้วกัน」

「หลังจากนี้เด๋วชั้นจะไปหาบิสเก็ตซังเพื่อแจกแจงรายละเอียดงาน นายจะไปด้วยกันมั๊ย」

เนื่องจากผมยังมีโครงการหลายๆอย่างที่ต้องวางแผนเหมือนกัน และมิโฮะก็น่าจะสามารถจัดการแบ่งงานให้กับแรงงานใหม่ทั้ง 109 คนด้วยตัวคนเดียวได้ หรือต่อให้ทำคนเดียวไม่ได้เธอก็ยังมีผู้ช่วยอีกหลายคนที่สามารถเรียกใช้ได้เพราะงั้นจึงไม่จำเป็นต้องห่วง

「ผมคงต้องไปจัดการเรื่องอื่นก่อนน่ะ ฝากเธอดูแลแรงงานใหม่ที่จะมาเข้าทำงานด้วยแล้วกัน」

「แล้วเรื่องของพวกทาสสาวๆที่นายซื้อตัวมาล่ะ」

นั่นสินะในตอนแรกที่ซื้อตัวพวกเธอมาก็เพราะจะให้มาช่วยทำงานอยู่แล้วด้วย....

「นอกจากมาเรียจังกับคูเซียจังแล้ว คนที่เหลือเธอจัดการมอบหมายงานให้ได้เลย ถึงพวกเธอจะเป็นของผมแต่ก็ไม่ต้องเกรงใจหรอก」

「ถูกใจมากเลยสินะ เด็กสาวที่ชื่อมาเรียนั่นน่ะ」

「.......มันมีอะไรจำเป็นหลายอย่างที่ต้องให้พวกเธอช่วยด้วยละนะ.......」

ถึงในตอนนี้ผมจะคิดไม่ออกว่าจะให้พวกเธอทำอะไรดีก็ตาม

「เข้าใจแล้วล่ะ แล้วก็....ยินดีต้อนรับกลับมานะคะ」

มิโฮะหันมายิ้มให้กับผมเพียงครู่หนึ่งก่อนจะก้มหน้าลงไปจัดการงานของเธอต่อ

หลังจากรวบรวมเอกสารและของที่จำเป็นต้องใช้ทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ผมก็ออกมาจากห้องฝ่ายบุคคล เนื่องจากมีงานให้ทำอีกเยอะผมจึงรีบตรงไปยังห้องของฝ่ายบัญชีและการเงิน

แต่ภาพที่ผมได้เห็นเมื่อเดินมาถึงยังห้องของฝ่ายบัญชีและการเงินนั้นทำเอาผมตกตะลึงไปพักหนึ่ง

「อะไรเนี่ย....ทำไมไม่เห็นมีใครบอกผมเรื่องนี้เลยล่ะ......」

เด็กสาวสองคนกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ที่หน้าห้องของฝ่ายบัญชีและการเงิน เพียงแต่พวกเธอไม่ใช่เด็กสาวธรรมดาทั่วไป

พวกเธอทั้งสองคนมีปีกผีเสื้อขนาดใหญ่ติดอยู่ที่กลางหลัง พวกเธอมีใบหน้าที่งดงามสดใส เสื้อผ้าที่พวกเธอใส่นั้นดูคล้ายกับชุดกิโมโนของญี่ปุ่น ดูจากรูปร่างแล้วพวกเธอน่าจะอายุไม่เกิน 12 ปีเท่านั้น เพียงแต่เด็กสาวจากเผ่าพันธุ์โลลิเทียนั้นไม่สามารถบอกอายุได้จากรูปลักษณ์ภายนอก

แล้วทำไมถึงพวกเธอถึงมาอยู่ในห้างนี่ได้........ระหว่างที่ผมไม่อยู่นี่เจ้าอากิโอะมันไปทำอะไรไว้กันนะ

「ทะ ทัตสึยะซามะ ดะ ได้โปรดรับคำเชิญงานเลี้ยงน้ำหวานจากโอลิเวียซามะด้วยค่ะ! 」

เด็กสาวเผ่าโลลิเทียทั้งสองยื่นม้วนจดหมายเล็กๆให้กับผมโดยที่พวกเธอยังคงคุกเข่าอยู่กับพื้น

「ลุกขึ้นมาก่อนสิ ผมไม่ทำอะไรพวกเธอหรอกน่า....」

เด็กสาวทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นยืน ในระหว่างนั้นผมก็แกะม้วนจดหมายออกมาอ่านดู

『กราบเรียนเชิญ ทัตสึยะซามะหัวหน้าของเผ่าปีศาจ เข้าร่วมงานเลี้ยงน้ำหวานในยามราตรี ที่จัดขึ้นเพื่อสักการะดวงจันทร์สีมรกตอันเป็นสัญลักษณ์แห่งคำสัญญา ณ ลานกว้างของเผ่าโลลิเทียในชั้นที่ 3』

นี่พวกเธอรู้ถึงเรื่องของเผ่าปีศาจแล้วเหรอเนี่ย.....พวกเราตกลงกันไว้ว่าจะเก็บเป็นความลับไม่ใช่หรือไงกัน........แล้วที่ชั้น 3 มันมีลานกว้างของเผ่าโลลิเทียอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะนั่น.....

「เข้าใจแล้วล่ะ ผมขอตอบรับคำเชิญ......ยังไงพอถึงเวลาแล้วพวกเธอก็ช่วยมารับผมด้วยแล้วกันนะ」

「「ขะ ขอให้มีความสุขกับค่ำคืนแห่งจันทร์สีมรกตค่ะ!! 」」

จากนั้นพวกเธอทั้งสองคนก็รีบวิ่งหนีไปในทันที ดูเหมือนว่าพวกเธอจะเป็นเด็กสาวที่ค่อนข้างขี้อายล่ะนะ....

จากนั้นผมก็เข้าไปยังห้องของฝ่ายบัญชีและการเงิน ภายในห้องตอนนี้มายุจังและเคย์โกะจังกำลังจัดเรียงอุปกรณ์สำหรับใช้ทำงานกันอยู่

「ขยันจังเลยนะทั้งสองคน」

ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้พวกเธอ ทั้งๆที่คิดว่าจะให้พวกเธอได้พักผ่อนซักหน่อยแต่ดูเหมือนว่าพวกเธอจะต้องการทำงานมากกว่าล่ะนะ

「เทียบกับคนอื่นแล้ว พวกเราก็เหมือนได้หยุดไปเที่ยวกันมา เพราะงั้นก็เลยอยากจะทำงานชดเชยในส่วนนั้นให้มากที่สุดน่ะค่ะ」

มายุจังตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

「ใช้แล้วค่ะ จะปล่อยให้ทัตสึยะซังเหนื่อยอยู่คนเดียวแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ」

ส่วนเคย์โกะจังพูดและยิ้มให้กับผม

จากนั้นพวกเราก็เริ่มทำงานเพื่อชดเชยเวลาที่เสียไป เคย์โกะจังรับหน้าที่ในการตรวจสอบเอกสารโครงการของเจ้าอากิโอะ ส่วนมายุจังรับหน้าที่เขียนสรุปเรื่องต่างๆที่ผมคิดขึ้นมา

เรื่องแรกก็คือช่วงเวลาทำงาน เนื่องจากพวกเราส่วนใหญ่นั้นเป็นเพียงเด็กสาวมัธยม ไม่ใช่แค่พวกเราเท่านั้นแต่รวมถึงผู้คนที่รับเข้ามาทำงานด้วย ส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่เป็นเด็กวัยรุ่นอายุ 12-20 ปีกันทั้งนั้น ดังนั้นจะให้ทำงานตลอดทั้งวันก็คงจะหนักเกินไป

ดังนั้นนอกจากกลุ่มที่ต้องทำงานเป็นกะเช่นทหารรักษาการณ์แล้ว ก็จะให้ทำงานกันแค่วันละ 6 ชั่วโมงเท่านั้น โดยเวลาทำงานปกติคือ 8 โมงเช้าถึงบ่าย 3 โมงซึ่งมีเวลาสำหรับให้พักทานอาหารกลางวัน 1 ชั่วโมง

หลังจากเลิกงานแล้วผมจะส่งเสริมให้ทุกคนได้เข้าร่วมทำกิจกรรมต่างๆที่ตนเองสนใจ ซึ่งนอกจากจะเป็นการลดความเครียดในการทำงานแล้วมันยังเป็นการช่วยฝึกฝนทักษะให้กับแรงงานอีกด้วย

「กิจกรรมแบบชมรมงั้นเหรอคะ....」

มายุจังถามย้ำออกมาเพื่อความแน่ใจ

「ไม่ดีงั้นเหรอ....」

「คิดว่าสุดยอดมากเลยค่ะ ถ้าแบบนั้นชั้นขอร่างโครงการสร้างสระว่ายน้ำด้วยได้มั๊ยคะ.....」

พอพูดถึงสระว่ายน้ำเท่านั้นทั้งมายุจังและเคย์โกะจังต่างก็หน้าแดงก่ำขึ้นมา

และนั่นทำให้ผมนึกไปถึงภาพของบรรดาสาวๆในชุดว่ายน้ำขึ้นมาทันที....โครงการสร้างสระว่ายน้ำ อนุมัติอย่างเร่งด่วน!!