ช่วงเวลาเดียวกันกับที่ฮารุกะและชิซึกุเริ่มเปิดระบบป้องกันของคฤหาสน์
-- มุมมองของมาเรีย --
ชั้นบารอนหญิง
มาเรีย ออร์ เอลเรีย เนื่องจากนายท่านของชั้น
ทัตสึยะซามะกำลังทุ่มเทให้กับการล้างคำสาปด้วยขั้นตอนที่ยุ่งยาก นายท่านจึงได้มอบหมายให้ชั้นเป็นตัวแทนในการเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆภายในงานเทศกาลเตรเชีย
แต่ในขณะที่ชั้นกำลังสนุกสนานกับการประกวดวงดนตรีร่วมกับคริสติน่าซามะอยู่นั้น
พวกเมดลูกน้องของชั้นที่ยืนคุ้มกันอยู่บริเวณด้านหลังก็ได้ส่งเสียงซุบซิบและแสดงอาการตื่นตระหนกแปลกๆออกมา
「เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอคะ?」
ชั้นหันไปถามพวกลูกน้องที่ด้านหลังด้วยน้ำเสียงจริงจังเล็กน้อย
เนื่องจากในวันนี้ชั้นมาเข้าร่วมงานเพื่อเป็นตัวแทนของนายท่าน
ชั้นจึงไม่ได้ทำการติดตั้งอุปกรณ์เวทสำหรับการสื่อสารเอาไว้ที่ตัว
「ดูเหมือนว่าจะมีกลุ่มคนที่มีความสามารถในการต่อสู้สูง
พยายามบุกรุกเข้าไปที่คฤหาสน์
แล้วในตอนนี้ชิซึกุซามะก็ได้สั่งเปิดระบบรักษาความปลอดภัยระดับสูงสุดแล้ว
แต่ถึงแบบนั้นก็ดูเหมือนว่าจะยังไม่สามารถที่จะควบคุมสถานการณ์เอาไว้ได้น่ะค่ะ....」
เรเน่ เมดสาวอายุ 12 ปี
หนึ่งในลูกน้องของชั้นเข้ามาพูดกับชั้นโดยพยายามลดเสียงให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้มีบุคคลอื่นได้ยินเข้า
「ผู้บุกรุกที่มีความสามารถในการต่อสู้สูงงั้นเหรอ? หรือว่าจะเป็นพวกพ้องของรูริโกะซามะ?
ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็.....」
เอริซามะได้บอกกับชั้นเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่า
พวกคนจากจักรวรรดิเอลติซและพวกผู้กล้าคนอื่นๆนั้นคงไม่ต้องการที่จะปล่อยให้รูริโกะซามะตกอยู่ในมือพวกเราแน่
ดังนั้นจึงมีโอกาสสูงที่พวกนั้นจะพยายามคิดหาทางมาชิงตัวคนไป
แต่ถึงแบบนั้นชั้นก็ไม่คาดคิดเลยจริงๆว่าพวกนั้นจะลงมือรวดเร็วถึงขนาดนี้
「คริสติน่าซามะ
ดูเหมือนจะมีพวกงี่เง่าพยายามบุกรุกเข้าไปในเขตคฤหาสน์ เพราะงั้นชั้นจะขอออกไปจัดการสักหน่อนะคะ」
「เข้าใจแล้วค่ะ
ชั้นจะจัดการทางนี้ให้เรียบร้อยเอง ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ」
「เรเน่กับโรเซ็ตต้าตามชั้นมา ส่วนที่เหลือคอยคุ้มกันคริสติน่าซามะอยู่ที่นี่
ห้ามละสายตาไปจากเธอเด็จขาด เข้าใจแล้วนะคะ」
ชั้นรายงานในคริสติน่าซามะฟังเพียงคร่าวๆ จากนั้นจึงหลบออกไปจากงานประกวดวงดนตรีพร้อมกับเรเน่และโรเซ็ตต้า
ซึ่งเป็นเมดระดับโทแปซเพียงแค่ 2 คน ซึ่งนั่นก็เพราะแม้คริสติน่าซามะจะหลงรักนายท่านมากแค่ไหน
แต่เธอก็ยังเป็นเจ้าหญิงของจักรวรรดิเอลติซ
ตัวชั้นจึงไม่รู้สึกไว้ใจเธอเท่าไหร่นัก
「เรเน่ ติดต่อไปยังกองพันแวร์วูล์ฟให้รีบส่งหน่วยพิเศษมาสนับสนุนที่คฤหาสน์ในทันทีเลยนะคะ」
「รับทราบค่ะ!!」
ในระหว่างวิ่งขึ้นไปยังดาดฟ้าของสเตรเชียบิ๊กไซต์
ซึ่งเป็นสถานที่จัดงานประกวดวงดนตรี ชั้นออกคำสั่งให้เรเน่รีบติดต่อไปยังกองทัพ
และสั่งการไปยังกองพันแวร์วูล์ฟเพื่อขอกำลังสนับสนุน
โดยปกติแล้วกองพันแวร์วูล์ฟจะรับคำสั่งโดยตรงนายท่านเพียงคนเดียวเท่านั้น
แต่เนื่องจากนี่เป็นช่วงงานเทศกาลซึ่งพวกคนจากกองอัศวินและหน่วยราชองค์รักษ์ต่างกำลังยุ่งกับการรักษาความปลอดภัย
พวกเมดเองก็ถูกจ้างออกไปช่วยคุ้มกันบุคคลสำคัญจากหลายๆประเทศกันหมด
ซึ่งนายท่านของชั้นก็ได้คาดการณ์เอาไว้ล่วงหน้าแล้วว่าอาจจะเกิดเรื่องฉุกเฉินที่จำเป็นจะต้องใช้กำลังสนับสนุนในเวลาแบบนี้เกิดขึ้น
นายท่านจึงได้มอบอำนาจสั่งการกองพันแวร์วูล์ฟเอาไว้ให้กับชั้นก่อนจะเริ่มงานเทศกาลแล้ว
นายท่านของชั้นช่างเป็นคนที่รอบคอบมากจริงๆเลยล่ะค่ะ
「ทางกองพันแวร์วูล์ฟตอบรับคำสั่งเรียบร้อยแล้ว
พวกเค้าจะส่งหน่วยพิเศษมาสนับสนุนภายในเวลา 15 นาทีค่ะ มาเรียซามะ!」
ถึงแม้จะเป็นคำสั่งด่วนแต่การเตรียมยุทโธปกรณ์และเรือเหาะความเร็วสูงนั้นก็ยังจำเป็นจะต้องใช้เวลาค่อนข้างมาก
ซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
「เข้าใจแล้วค่ะ พวกเราเองก็ต้องไปถึงในเวลาไม่เกิน
10 นาที รีบกันหน่อยนะคะ」
หลังจากนั้นไม่นาน พวกเราทั้ง 3 คนก็ขึ้นมาถึงยังดาดฟ้าของสเตรเชียบิ๊กไซต์
ชั้นจึงรีบนำเรือเหาะความเร็วสูงขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋าเวทมนต์และเริ่มถ่ายพลังมานาลงไปเพื่อทำการเปิดระบบในทันที
ส่วนเรเน่และโรเซ็ตต้านั้นก็ได้หยิบเอา BeaterAX747 ออกมาจากกระเป๋าเวทมนต์
และเริ่มทำการบรรจุกระสุนเวทอมพาต และเมื่อเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว
ชั้นซึ่งเป็นคนเดียวที่สามารถขับเรือเหาะความเร็วสูงขนาดเล็กได้ก็เริ่มบังคับเรือเหาะให้บินขึ้นและมุ่งหน้าตรงไปยังคฤหาสน์ในทันที
「อุว๊า!! มนุษย์มังกรพวกนั้นเรียกว่าริวจินสินะคะ
ชั้นพึ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกท่าทางพวกมันจะเก่งไม่เบาเลยนะคะ
แล้วทำไมพวกมันถึงบุกเข้ามาพร้อมกับพวกผู้บุกรุกกันได้ล่ะนะคะเนี่ย....」
เมื่อเห็นภาพที่ปรากฏอยู่บนจอภาพบนเรือเหาะ
เรเน่ที่นั่งอยู่ด้านหลังชั้นพูดขึ้นมาด้วยท่าทางตื่นเต้นกับสิ่งมีชีวิตที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
「ริวจินพวกนั้นน่าจะเป็นอสูรรับใช้ที่ถูกเรียกมาด้วยเวทอัญเชิญนะคะ」
ชั้นตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
แน่นอนว่าหากชั้นไม่ได้คุ้นเคยกับเวทอัญเชิญของพวกท่านจอมเวทอยู่เป็นประจำล่ะก็
ตัวชั้นเองก็คงจะรู้สึกตื่นเต้นกับการได้เห็นมนุษย์มังกรสวมชุดเกราะ
ที่กำลังพายามปีนป่ายกำแพงเหล็กขึ้นไปบนตัวคฤหาสน์เช่นเดียวกัน
จากจอภาพในขณะนี้นั้น หน่วยเมดติดอาวุธประมาณ 20
คนกำลังยิงถล่มกลุ่มของริวจินสวมเกราะ แต่ไม่ว่าพวกมันจะถูกทำลายไปมากแค่ไหน
พวกมันก็ยังคงโผล่ออกมาจากวงเวทอยู่เรื่อยๆ สถานการณ์ในตอนนี้ดูเหมือนว่าฝ่ายเราจะค่อนข้างเสียเปรียบ
ศัตรูอีกกลุ่มหนึ่งที่สวมหน้ากากคาบูกิเองก็เข้าต่อสู้กับฮารุกะซามะและชิซึกุซามะอย่างรุนแรง
แต่ที่น่าแปลกก็คือความทนทานของพวกมัน
เพราะถึงแม้ฝีมือของพวกมันจะเทียบกับฮารุกะซามะไม่ได้ แต่พวกมันที่ถูกซัดกระเด็นไปกลับสามารถลุกกลับขึ้นมาเพื่อต่อสู้อีกครั้งแทบจะทันทีได้นั้นเป็นเรื่องที่น่าแปลกมาก
แต่ถึงแบบนั้น ฮารุกะซามะกลับไม่แสดงความรู้สึกกังวลอะไรออกมาเลย
กลับกัน
ฮารุกะซามะนั้นดูเหมือนจะกำลังสนุกกับการต่อสู้ที่ไม่รู้จบนี้เสียมากกว่าด้วยซ้ำ ส่วนชิซึกุซามะนั้น
เธอกำลังต่อสู้แบบ 1 ต่อ 1 กับฝ่ายศัตรูที่ดูท่าทางน่าจะเป็นหัวหน้า ทั้งสองคนสองเข้าปะทะอาวุธกันอย่างต่อเนื่องโดยไม่มีใครยอมใคร
「เรเน่ โรเซ็ตต้า กระสุนอมพาตคงหยุดศัตรูในครั้งนี้เอาไว้ไม่ได้แน่ๆ
รีบเปลี่ยนกระสุนตรวนแห่งความมืด
และเตรียมยิงสนับสนุนในทันทีที่พวกเราเข้าไปในระยะหวังผลนะคะ」
「「รับทราบค่ะ!!」」
หลังจากมองดูสถานการณ์แล้ว
ชั้นคิดว่ากระสุนอมพาตที่ใช้จัดการกับคนทั่วไปนั้นคงไม่สามารถหยุดพวกศัตรูที่มีความทนทานสูงแบบนี้ได้แน่ๆ
ซึ่งทั้งสองคนก็ตอนรับชั้นกลับมา และรีบปรับเปลี่ยนกระสุนในทันที
-- มุมมองของมากิ --
「วะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
รู้ฝีมือของท่านฮารุกะคนนี้หรือยัง!!」
เด็กสาวไม่สิ จอมเวทสาวตรงหน้าพูดออกมาด้วยท่าทางสนุกสนาน
เธอกวัดแกว่งเคียวขนาดใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยออร่าสีดำไปมาอย่างรวดเร็วโดยไร้ช่องโหว่
ทั้งพวกริวจิและพวกลูกน้องของชั้นต่างถูกฟาดกระเด็นกระจัดกระจายกันไปคนละทาง แม้แต่ตัวชั้นเองก็ยังยากที่จะเข้าไปใกล้ตัวเธอ
นอกจากนั้นแล้ว
ฝ่ายตรงข้ามก็ยังมีพวกเมดที่คอยยิงกระสุนเวทโจมตีสนับสนุนมาจากทางดาดฟ้าของคฤหาสน์อีกอย่างต่อเนื่องอีก
ชั้นใตอนนี้แค่พยายามคุ้มกันทุกคนด้วยเกราะเวทก็แทบจะขยับไปไหนไม่ได้แล้ว
เรียกได้ว่าพวกเราที่แม้จะมีกำลังเยอะกว่าหลายเท่านั้นเป็นฝ่ายที่กำลังเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด
นี่ถ้าหากพวกเราไม่ได้ดื่มยาเสริมพลังสูตรพิเศษของซากุระโกะซังเข้าไปก่อนหน้าแล้วนี้ล่ะก็
พวกลูกน้องของชั้นคงได้สิ้นชีวิตกันไปเกือบทั้งหมดแล้ว ชั้นก็ต้องขอยอมรับเลยว่า
อาณาจักรออร์ธรอสนั้นเป็นศัตรูที่ร้ายกาจเกินกว่าที่ชั้นคิดเอาไว้มากจริงๆ
ก่อนหน้านี้ที่ชั้นได้ยินเรื่องราวของเหล่าจอมเวทแห่งอาณาจักรออร์ธรอสนั้น
ชั้นบอกได้เลยว่ามันเป็นเรื่องที่บ้าบอมาก แต่พอได้มาเห็นพวกจอมเวทตัวเป็นๆเข้าต่อสู้อยู่ตรงหน้าแบบนี้แล้ว
ก็คงมีแต่ต้องเชื่อในสิ่งที่เห็นเท่านั้น
「มากิ!! พวกนั้นเรียกกำลังเสริมมาแล้วนะ!!」
โคโทริซังที่กำลังต่อสู้อย่างยากลำบากกับจอมเวทสาวผมสีดำคนหนึ่งตะโกนมาทางชั้น
ซึ่งมันก็เป็นไปตามที่โคโทริซังพูด
บนน่านฟ้าของคฤหาสน์ในตอนนี้สามารถมองมองเห็นเรือเหาะลำหนึ่ง
และเรือเหาะลำนั้นก็กำลังยิงกระสุนเวทมนต์แห่งความมืดเข้าโจมตีพวกเราอยู่
「ฟุเคี๊ย!」「เคี๊ยะ!」「บุกี้!」「เนี๊ยะ!!」
เสียงกรีดร้องของเหล่าลูกน้องที่ต่อสู้เคียงข้างกันดังขึ้นมารอบบริเวณ
ทุกๆคนในตอนนี้ต่างถูกของเหลวสีดำครอบคลุมร่างกายจนดิ้นไม่หลุด
「ชิ!! ซากุระโกะซัง โคโทริซัง ทุกคนถอย!!!」
ชั้นพูดพร้อมกับโยนระเบิดยาพิษหลายขวดที่ซากุระโกะซังเตรียมเอาไว้ให้สำหรับใช้หนีใส่จอมเวททั้งสองคนตรงหน้า
ด้วยควันพิษเข้มข้นนี้คงจะช่วยถ่วงเวลาให้พวกเราได้มากพอสมควร
「นะ!! คิดจะทำอะไรกันเนี่ย!!! อ็อก!
แอ็ก! ถ้ารีบหนีกันไปแบบนี้ชั้นก็ต้องกลับไปทำงานเอกสารน่าเบื่ออีกสิคะ!!
อ็อก! แอ็ก! กลับมาเป็นเหยื่ออู้งานให้ชั้นก่อนสิคะ!!!
อ็อก! แอ็ก!」
และในขณะที่กำลังหนีนั้น ชั้นก็ได้ยินเสียงจอมเวทสาวตะโกนไล่หลังมา
และถึงแม้จะไม่ค่อยเข้าใจคำพูดของเธอสักเท่าไหร่
แต่ชั้นก็พอจะรับรู้ได้เลยว่าจอมเวทสาวคนนั้นกำลังโกรธเป็นอย่างมาก
「Summon: Ryujin Guardian!!」
ในระหว่างที่พวกเรากำลังวิ่งหนีเพื่อไปรวมตัวกันนั้น
โคโทริซังก็ได้เรียกริวจินติดโล่อีกจำนวนมากออกมาเพื่อช่วยถ่วงเวลาให้กับทุกคน และก็เพราะว่าโคโทริซังใช้มานาไปมากกับการอัญเชิญ
เธอจึงรีบหยิบยาเติมมานาหลายขวดออกมาดื่มในทันที
「Summon: Grey Dragon!! Grey Wyvern!!」
หลังจากส่งพวกริวจินออกไปถ่วงเวลาแล้ว
โคโทริซังก็รีบอัญเชิญมังกรบินและไวเวิร์นจำนวนมากออกมาเพื่อใช้สำหรับการหลบหนี
ชั้นรีบอุ้มซากุระโกะซังที่ดูเหนื่อยแรงและกระโดดตามโคโทริซังขึ้นไปบนมังกรบิน
แล้วพวกเราทุกคนก็รีบออกบินขึ้นไปบนฟากฟ้าด้วยความเร็วสูงสุดในทันที
「อุ! อุ๊ก!!」
ซากุระโกะซังหน้าซีดกระแอมออกมา บริเวณไหล่ซ้ายของเธอมีเลือดซึมออกมาจากเสื้อคลุม
อาการของเธอดูท่าทางไม่ดีนัก ชั้นจึงรีบนำยาฟื้นฟูออกมาและพยายามป้อนให้กับเธอในทันที
「ฟุเคี๊ยะ!!」「อิเต๊ะ!」「อิต๊ะ!」「ฟุเนี๊ยะ!!」
ในขณะนั้นเอง พวกลูกน้องที่ขี่ไวเวิร์นตามหลังต่างก็พากันกรีดร้องออกมา
ทั้งๆที่ทุกคนนั้นเปิดใช้อุปกรณ์เวทป้องกัน
เพื่อสร้างกำแพงเวทออกมาคุ้มกันแล้วแท้ๆ แต่ทั้งแบบนั้นทุกคนก็ยังถูกยิงและค่อยๆร่วงลงไปที่ด้านล่างพร้อมๆกันกับไวเวิร์นที่โคโทริซังอัญเชิญออกมา
「พวกกำลังเสริมของอาณาจักรเวทมนต์ไล่ตามมาแล้ว
โคโทริซัง เร่งความเร็วขึ้นอีกได้มั๊ย!!」
ชั้นพูดพร้อมกับใช้พรผู้กล้า Enchant Mana Explosion ลงบนผลึกเวทหลายชิ้นและขว้างออกไปเพื่อโจมตีใส่ศัตรูที่กำลังไล่ตามมา
อย่างน้อยมันก็น่าจะช่วยถ่วงเวลาให้พวกเราสามารถหนีห่างออกไปได้สักหลายวินาที
「นี่ก็เร็วที่สุดแล้วน้า
ไม่มีมังกรตัวไหนจะเร็วไปกว่าเรย์คุงแล้วน๊า!!!」
โคโทริซังตะโกนตอบกลับมา ซึ่งก็ดูเหมือนว่านี่จะเป็นความเร็วสูงสุดที่พวกเราสามารถทำได้แล้ว
ช่วยไม่ได้สินะ แบบนี้ชั้นคงจะคอยต้องคุ้มกันทุกคนตลอดเวลาจนกว่าจะพวกเราจะสามารถหนีออกนอกอาณาเขตของเมืองสเตรเชียได้
เมื่อคิดได้แบบนั้นชั้นก็พยายามลองสังเกตดูรูปแบบการโจมตีของศัตรูที่อุปกรณ์เวทป้องกันของพวกเราไม่สามารถใช้งานได้
จากที่ชั้นได้ทราบข้อมูลมานั้น อาวุธเวทของอาณาจักรเวทมนต์พึ่งจะถูกพัฒนาขึ้นมาได้เพียงไม่นานเท่าไหร่นัก
และอาวุธเวทที่ว่านั้นกินมานาของผู้ใช้ไม่มากแต่กลับมีพลังโจมตีและความแม่นยำสูงจนเรียกได้ว่าผิดปกติ
แต่หลังจากการที่ได้ปะทะกันอยู่หลายครั้ง
ทางจักรวรรดิก็ได้พัฒนาอุปกรณ์เวทที่ใช้สร้างกำแพงเวทหลายชั้นออกมาเพื่อใช้ป้องกันได้สำเร็จ
แต่ในครั้งนี้มันกลับไม่สามารถป้องกันได้
ซึ่งเหตุผลนั้นหลังจากมองดูอยู่ครู่หนึ่งชั้นก็เข้าใจ
กระสุนเวทมนต์จากศัตรูที่กำลังไล่ตามพวกเรามานั้นไม่ใช่กระสุนเวททั่วๆไป
ในจังหวะที่ตัวกระสุนปะทะเข้ากับกำแพงเวทนั้น ถ้าเป็นกระสุนเวททั่วไปโดยปกติแล้วมันก็ควรจะแตกสลายไป
แต่สำหรับกระสุนเวทที่พวกศัตรูได้นำเอามาใช้ในครั้งนี้
พอตัวกระสุนปะทะเข้ากับกำแพงเวทแล้ว เวทมนต์ความมืดที่ถูกบรรจุอยู่ในตัวกระสุนกลับแตกออกมา
แล้วเจ้าเวทมนต์แห่งความมืดนั่นก็ค่อยๆกระจายออกและเข้าผูกรัดทั้งตัวไวเวิร์นและกำแพงเวทที่คอยป้องกันเอาไว้ไปพร้อมๆกัน
ด้วยรูปแบบนี้ต่อให้มีกำแพงเวทมนต์ป้องกันกี่ชั้นมันก็ไร้ความหมายโดยสิ้นเชิง
「แบบนี้ก็คงมีแต่ต้อง จัดการกับกระสุนพวกนั้นก่อนที่พวกมันจะกระทบเข้ากับกำแพงเวท
ยุ่งยากจริงๆ.....」
「ฟุเคี๊ยะ!! อะ นี่มันอะไรกันเนี่ย!! อิ
อิย๊า!!」
แต่ในตอนที่ชั้นกำลังคิดหาวิธีแก้ไขอยู่นั้น
ซากุระโกะซังก็กรีดร้องออกมา
ในชั่วพริบตานั้นร่างกายของซากุระโกะซังก็ถูกโซ่ที่เกิดจากมานาผูกรัดไปทั่วทั้งร่างกาย
และเธอก็ได้ถูกดึงเอาตัวไปจากหลังของ Grey Dragon หรือก็คือเรย์คุงที่พวกเรากำลังขี่อยู่ โดยที่ชั้นไม่มีโอกาสแม้แต่จะคิดทำอะไรได้ทัน....
「ซะ ซากุระโกะซัง!!!!!!」
เสียงตะโกนของชั้นดังก้องไปทั่วน่านฟ้าของเมืองสเตรเชีย ร่างกายของซากุระโกะซังหายลับไปจากสายตาของชั้น......
ใกล้จะถึงปีใหม่แล้ว ทางนี้ขอหนีไปเที่ยวละ
ตอบลบเพราะงั้นตอนต่อไปก็เจอกันปีหน้าเลยนะ ฮา....
รออยู่นะคับ
ตอบลบเข้มข้นสุดเลยล่ะน๊า~~~
ตอบลบ!=∆=!
ตอนหน้าก็พักช่วงละครับ
ลบกลับมาชิลๆกับงานเทศกาลต่ออีกนิด
ค้างสุดๆ
ลบ