ตอนที่ 30 การเริ่มต้นพัฒนาเมือง บทที่ 3

-- มุมมองของโซเฟีย --

เมื่อมาถึงหอพักทหารหญิง ชั้นและเด็กสาวคนอื่นๆก็แย่งกันเลือกห้องอย่างตื่นเต้น พวกเราเลือกเฟอร์นิเจอร์ที่ถูกใจและช่วยกันยกเข้าไปภายในห้อง จัดเก็บของและยังช่วยกันทำความสะอาดบริเวณทางเดิน

เนื่องจากท่านจอมเวทให้พวกเราเลือกห้องกันอย่างอิสระ ชั้นกับลิลลี่จึงตัดสินใจที่จะอยู่ร่วมกัน ลิลลี่เป็นเด็กสาวที่ร่าเริงและใจดี ในตอนที่พวกเราทำงานด้วยกันนั้นเธอได้คอยช่วยเหลือเวลาที่ชั้นทำผิดพลาดอยู่เสมอ

พอถึงเวลาใกล้เที่ยง พวกเราก็ถูกเรียกให้ไปยังห้องอาหารที่อยู่ชั้นล่างเพื่อทานอาหารกลางวัน มันเป็นห้องอาหารขนาดใหญ่ที่สุดเท่าที่ชั้นเคยเห็นมา

เด็กสาวมากมายกำลังทานอาหารและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

「ตรงนี้ว่างมั๊ยคะ」

ชั้นเดินเข้าไปยังโต๊ะตัวหนึ่งที่ยังพอว่างอยู่ เด็กสาวที่สวมชุดเมดสองคนกำลังทานหารด้วยสีหน้าเบิกบาน พวกเธอคงจะเป็นเด็กสาวที่มาทำงานรับใช้ท่านจอมเวทก่อนพวกเรา

「ตามสบายเลยค่ะ แต่อาหารต้องไปตักเอาเองที่ด้านนั้นนะคะ」

เมดสาวคนหนึ่งตอบกลับมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เธอเป็นเด็กสาวหน้าตาน่ารักที่มีผมสีม่วงอ่อนเป็นประกาย

「โซเฟียจัง เมดสาวพวกนั้นกินอะไรแปลกๆกันก็ไม่รู้อ่ะ」

เมื่อสองวันก่อนหน้านี้ชั้นได้รับแบ่งอาหารมาจากทัตสึยะซามะ ดังนั้นจึงพอจะเข้าใจความรู้สึกของเธอเมื่อได้เห็นเป็นครั้งแรก นั่นก็เพราะอาหารที่พวกท่านจอมเวททานกันมันแตกต่างจากอาหารที่พวกเรารู้จักเป็นอย่างมาก แต่สิ่งหนึ่งที่ชั้นมั่นใจก็คือ มันจะต้องเป็นอาหารที่อร่อยจนไม่มีใครลืมลงอย่างแน่นอน

「ไม่เป็นไรหรอกลิลลี่จัง เธอจะต้องชอบมันอย่างแน่นอน」

ชั้นตอบลิลลี่ไปด้วยรอยยิ้ม

「มั่นใจเต็มที่เลยนะจ๊ะ เป็นเพราะทัตสึยะซามะสิน๊า…..」

คำพูดของลิลลี่นั้นทำให้ชั้นรู้สึกเขินเล็กน้อย นั่นก็เพราะสำหรับชั้นแล้วทัตสึยะซามะนั้นเป็นดั่งวีรบุรุษที่ช่วยชีวิตชั้นและทุกคนในเมืองเอาไว้ ชั้นจึงรู้สึกนับถือและชื่นชมในตัวเค้าไปซะทุกอย่าง

สำหรับอาหารกลางวันพวกเราในวันนี้นั้นมีด้วยกันหลายอย่าง อย่างแรกถูกเรียกว่าข้าวเป็นอาหารรูปร่างคล้ายเมล็ดพืชสีขาวแต่อ่อนนุ่ม อย่างที่สองถูกเรียกว่าสตูว์เนื้อซึ่งเป็นอาหารที่คล้ายกับซุบของพวกเราแต่มันมีความเข้มข้นและรสชาติที่ลึกล้ำกว่า

นอกจากอาหารจานหลักแล้วก็ยังมีหอมทอด ซึ่งเหล่าเมดสาวบอกว่ามันเป็นผักชนิดหนึ่งปรุงรสด้วยการนำไปชุบกับไข่และขนมปังป่นก่อนจะนำไปทอด ทั้งๆที่เป็นผักแต่รสชาติกลับหวานกรอบอร่อย และนั่นทำให้เกิดสงครามแย่งชิงกันขึ้นระหว่างเด็กสาวหลายคนภายในห้องอาหาร

และสุดท้ายก็คือของหวานซึ่งถูกเรียกว่าบิสกิต ถึงจะบอกว่าเป็นของหวานแต่ถ้าหากทานเข้าไปตรงๆรสชาติของมันจะกรุบกรอบและเค็มเล็กน้อย แต่ความพิเศษของมันจะเพิ่มขึ้นในทันทีเมื่อนำไปทาด้วยแยมผลไม้ 3 รส เรียกได้ว่าสามารถรับรสชาติหลากหลายรูปแบบได้ในคำเดียว มันเป็นรสชาติที่ไม่ว่าใครก็ไม่มีทางลืมอย่างแน่นอน

「นี่มันสุดยอดเลย เนื้อนี่ก็สุดยอดแค่กัดลงไปนิดเดียวก็ชุ่มฉ่ำไปทั่วทั้งปาก หอมทอดวงแหวนนี่ก็ไม่แพ้กันรสชาติลึกล้ำทานเท่าไหร่ก็ไม่มีเบื่อ ของหวานที่ชื่อบิสกิตนี่ก็ด้วย จะทาหรือไม่ทาแยมก็ให้ความรู้สึกแปลกใหม่น่าค้นหา ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ต่อให้ต้องคุกเข่าขอร้องทุกคน ชั้นก็จะต้องเข้าเป็นคนครัวของที่นี่ให้ได้!! 」

ลิลลี่ลุกขึ้นยืนและพูดออกมาด้วยแววตาเปล่งประกาย ดูเหมือนว่าเปลวไฟในตัวเธอจะลุกโชนขึ้นมาเสียแล้ว

ลิลลี่นั้นมีความฝันว่าอยากจะมีร้านเป็นของตัวเอง เธอนั้นอยากที่จะทำอาหารอร่อยๆให้ผู้คนได้ทานกันอย่างมีความสุข และชั้นก็คิดว่ามันคงเหมาะกับเธอมากเลยทีเดียว

「นี่น่ะมันแค่เพียงส่วนเดียวของฝีมือคาโอริซามะเท่านั้น ถ้าหากพวกเธอได้ลองทานเค้กช็อคโกแลตล่ะก็นะ พวกเธอจะต้องกลายเป็นทาสของขนมฝีมือคาโอริซามะอย่างแน่นอน」

เมดสาวคนหนึ่งพูดขึ้นมาด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม จากนั้นพวกเราก็ถามพวกเธอหลายๆเรื่องเกี่ยวกับการทำงานในปราสาทของท่านจอมเวท จนอาหารที่ถูกเตรียมเอาไว้หมดไป

หลังทานอาหารเสร็จบิสเก็ตซังที่เป็นพนักงานของกิลด์พ่อค้าก็ได้นำกระดาษสีขาวจำนวนมากมาแจกให้กับทุกคน ภายในกระดาษนั้นเป็นสิ่งที่พวกเราจะต้องทำหลังนี้ เป็นเพราะอาหารที่แสนอร่อยเหล่านั้นจึงทำให้เด็กสาวทุกคนมีไฟกันอย่างมาก การที่จะได้ทานอาหารเหล่านั้นอีกครั้งมีเพียงแต่จะต้องทำงานให้ดีที่สุดเท่านั้น

「ทุกคนฟังทางนี้นะคะ เนื่องจากท่านจอมเวทอยากให้พวกเราทุกคนได้คุ้นเคยกับสถานที่และเพื่อนร่วมงาน ดังนั้นในทุกๆวันหลังเลิกงานพวกเราจะต้องเลือกที่จะเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆตามที่ท่านจอมเวทได้เขียนเอาไว้ในเอกสารที่ได้แจกให้เมื่อซักครู่ แต่เนื่องจากหลายคนคงจะอ่านไม่ออก ดังนั้นดิชั้นจะเป็นคนอธิบายกิจกรรมต่างๆเหล่านี้ให้เอง ช่วยกันดูภาพประกอบตามไปด้วยนะคะ」

ตัวชั้นและคนส่วนใหญ่ที่อยู่ที่นี่นั้น ไม่สามารถอ่านหนังสือได้มากนัก ซึ่งก็เป็นเพราะค่าใช้จ่ายในการเล่าเรียนนั้นสูงเกินกว่าคนทั่วไปจะจ่ายไหว จึงมีเพียงลูกของพ่อค้าที่ร่ำรวยหรือลูกหลานขุนนางเท่านั้นที่จะมีสิทธิได้เรียนหนังสือ

แต่ด้วยความพยายามหลายปี ชั้นจึงพอจะอ่านคำง่ายๆหรือเขียนเอกสารต่างๆเช่นประวัติส่วนตัวได้บ้าง ซึ่งทัตสึยะซามะก็คงจะเข้าใจถึงเรื่องนี้เป็นอย่างดีจึงได้ทำภาพประกอบมาในเอกสารมาเป็นจำนวนมาก

「กิจกรรมแรกนั้นมีชื่อว่า『มาสร้างขนมหวานในฝันกันเถอะ』ซึ่งเป็นกิจกรรมที่คาโอริซามะจะมาช่วยสอนวิธีทำขนมอร่อยๆให้กับทุกคนนะคะ」

เมื่อมีการพูดถึงขนมหวาน แววตาของเด็กสาวทุกคนก็เปล่งประกายขึ้นมาในทันที

「กิจกรรมที่สองมีชื่อว่า『ท่องโลกนิทานแสนสนุก』เป็นกิจกรรมที่ทุกคนจะได้ร่วมชมนิทานสนุกๆไปพร้อมกับยูเมะซามะ」

ถึงแม้จะฟังดูเหมือนกับกิจกรรมของเด็กๆ แต่การได้ใกล้ชิดกับยูเมะซามะที่แสนอ่อนโยนนั้นก็เป็นความฝันของเด็กสาวหลายคนเช่นกัน

「กิจกรรมที่สามมีชื่อว่า『แฟชั่นวัยใสสไตล์ฮารุกะ』สำหรับกิจกรรมนี้ฮารุกะซามะจะมาแนะนำวิธีแต่งหน้าทำผมและการเลือกเครื่องแต่งกายต่างๆ ทำอย่างไรให้ชายหนุ่มมาหลงรัก」

พอพูดถึงเรื่องความสวยงามแล้ว ฮารุกะซามะนั้นก็เรียกได้ว่าไม่เป็นรองใคร และนั่นทำให้เด็กสาวจำนวนมากเกิดความสนใจในเคล็ดลับเหล่านั้น

「กิจกรรมที่สี่มีชื่อว่า『ฆ่าให้ได้ในดาบเดียว』อันนี้เป็นกิจกรรมสำหรับฝึกฝนการใช้อาวุธเพื่อล้มคู่ต่อสู้ โดยไอโกะซามะจะมาเป็นคนสอนให้ด้วยตัวเองค่ะ」

ถึงแม้ชื่อกิจกรรมจะฟังดูน่ากลัว แต่ก็มีเด็กสาวไม่น้อยที่ชื่นชอบในความงดงามของไอโกะซามะเวลาที่เธอฟาดฟันศัตรูอยู่อย่างไร้ปราณีท่ามกลางสนามรบ

「กิจกรรมที่ห้ามีชื่อว่า『แข่งขันคีบตุ๊กตา』เนื่องจากทัตสึยะซามะมีความต้องการจะเผยแพร่เกมคีบตุ๊กตาในอนาคต จึงอยากจะให้ทุกคนได้ทดลองกันดู ซึ่งผู้ชนะจะได้รับรางวัลกลับไปด้วย」

เมื่อมีชื่อของทัตสึยะซามะโผล่ขึ้นมาบรรยากาศในห้องอาหารก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ไม่เพียงแค่พวกเราเท่านั้นแม้แต่พวกเมดที่อยู่ด้านหลังบิสเก็ตซังยังแผ่รังสีฆ่าฟันที่รุนแรงออกมา ซึ่งตัวชั้นเองก็เข้าใจในเรื่องนั้นเป็นอย่างดี

ในตอนที่ยังอยู่ที่เมืองเวลล่านั้น มีข่าวลือไปทั่วว่าทัตสึยะซามะชื่นชอบเด็กสาวที่งดงามและมีความสามารถ หากทำให้ทัตสึยะซามะถูกใจได้ล่ะก็ การจะได้เข้าไปรับใช้เป็นการส่วนตัวอาจจะไม่ใช่แค่ฝันอีกต่อไป ดังนั้นจึงไม่แปลกที่ทุกคนจะแสดงท่าทีแบบนั้นออกมา

「กิจกรรมสุดท้ายของวันนี้มีชื่อว่า『ทดสอบความกล้าโดยกลุ่มคนโรคจิต』มาทำเรื่องบ้าๆให้หลุดโลกกันเถอะ........ดูเหมือนจะเป็นเรื่องล้อเล่นอย่าไปสนใจเลยนะคะ」

เนื่องจากในวันนี้พวกเรายังไม่ได้เริ่มทำงาน ดังนั้นทุกคนจึงแยกย้ายตามพวกเมดสาวไปทำกิจกรรมที่ตัวเองรู้สึกสนใจ

ส่วนตัวชั้นนั้นแน่นอนว่าเลือกกิจกรรมแข่งขันคีบตุ๊กตา ถึงแม้ว่าจะต้องเป็นศัตรูกับเด็กสาวมากมาย......แต่เนื่องจากมันเป็นกิจกรรมที่ทัตสึยะซามะจัดขึ้น ดังนั้นชั้นจะไม่มีวันยอมแพ้ใครอย่างแน่นอน......

  

-- Extra --

ณ มุมหนึ่งของห้าง Seirien โซวจิหนึ่งในสมาชิกปาร์ตี้ของยูยะ เดินเข้าไปพูดกับชิซึกุด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก

「ชิซึกุจัง!! ไอ้กิจกรรม『ทดสอบความกล้าโดยกลุ่มคนโรคจิต』นี่มันหมายความว่ายังไงกัน!!」

เหตุผลที่โซวจิไม่พอใจนั่นก็เพราะชื่อของกิจกรรมที่ชิซึกุเขียน มันทำให้ไม่มีใครสนใจที่จะเข้าร่วมกิจกรรมที่เขาเตรียมเอาไว้เลยแม้แต่คนเดียว

「มันเป็นกิจกรรมที่จัดโดยคนโรคจิต เพราะงั้นการที่จะมีชื่อแบบนั้นมันก็เป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้วนี่คะ!!」

「ก็บอกแล้วไงว่าไอ้เรื่องนั้นมันเป็นอุบัติเหตุน่ะ!!」

「เห.....มันอุบัติเหตุจริงๆงั้นเหรอคะ…..」

「จริงสิ...นั่นน่ะ เพราะผมเข้าใจผิดว่ามันเป็น ผะ ผ้าเช็ดหน้าต่างหาก........」

วันหนึ่งในปีก่อน หลังจากที่ชิซึกุอาบน้ำเสร็จและออกมาจากห้องน้ำ เธอก็ได้พบกับโซวจิที่กำลังถือกางเกงชั้นในของเธออยู่ในมือ

「ถ้างั้นเรื่องที่คนแพ้จะต้องไปถ่ายรูปคู่กับกางเกงชั้นในใช้แล้วของเด็กสาวมัธยมเนี่ย มันก็คงเป็นแค่เรื่องที่กุขึ้นมาสินะคะ」

ชิซึกุพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา

「ชะ ใช่แล้ว ชั้นน่ะไม่ได้แพ้.......เอ้ยมันไม่เคยมีการแข่งอะไรนั่นซักหน่อย!!」

「เห.....แล้วไอ้รูปถ่ายที่มีคนเอามาให้ชั้นดูนั่น....มันก็เพราะว่า.....โซวจิซังเข้าใจผิด คิดว่ากางเกงชั้นในของชั้นมันเป็นผ้าเช็ดหน้าสินะคะ.......อยากจะพูดแบบนั้นจริงๆสินะคะ」

「ขะ ขอโทษจริงๆคร๊าบบบบบบบ!!!!」

หลังจากคืนนั้นผู้คนต่างพากันเล่าขานว่า ที่บริเวณหน้าห้าง Seirien ได้เคยมีชายหนุ่มผู้ไม่หวาดกลัวต่อสิ่งใด มาทำกิจกรรมทดสอบความกล้าโดยการคุกเข่าอยู่ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นตลอดทั้งคืน.......