ตอนที่ 31 ค่ำคืนแห่งจันทร์สีมรกต

-- มุมมองของโอลิเวีย --

「สุดยอดเลยค่ะโอลิเวียซัง เล่นได้เพราะมากเลยค่ะ」

ชิโฮะซังกล่าวชมเสียงดนตรีที่บรรเลงจากไวโอลินของชั้น

「เป็นเพราะมีอาจารย์ที่ดีดีต่างหากล่ะคะ ชิโฮะซัง」

ตั้งแต่เผ่าผีเสื้อดำย้ายมาอยู่ในปราสาทแห่งนี้ พวกเราก็ได้รับสิ่งต่างๆมากมาย

น้ำผึ้งและน้ำหวานหลากรสชาติที่เผ่าปีศาจมอบให้นั้น ทำให้เด็กสาวหลายคนของเราถึงกับโหยหามันแทบจะตลอดเวลา และนั่นทำให้ชั้นต้องจัดเวรยามไปเฝ้าทางเข้าออกเอาไว้ เพื่อไม่ให้พวกเธอแอบออกไปขโมยน้ำหวานเหล่านั้นกันเลยทีเดียว

แค่เพียงน้ำหวานเล็กน้อย เผ่าปีศาจก็เอาชนะใจพวกเราทุกคนได้แล้ว นั่นทำให้ชั้นรู้สึกหวาดกลัวในพลังอำนาจของพวกเค้าอย่างมากเลยทีเดียว

ไม่ใช่เพียงแค่น้ำหวาน พวกเค้ายังมอบพื้นที่ทั้งหมดในชั้น 3 ของปราสาทแห่งนี้ให้กับเผ่าพันธุ์ของเรา ในอนาคตนั้นเผ่าอื่นๆก็คงจะต้องมาเข้าร่วมด้วย ดังนั้นพวกเราจึงเริ่มสร้างหมู่บ้านขนาดใหญ่เอาไว้รองรับ ด้วยเวทมนต์จากเด็กสาวเผ่าปีศาจทำให้หมู่บ้านแห่งใหม่ถูกสร้างขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ไม้ซุงท่อนใหญ่นั้นพวกเค้าใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีก็สามารถเสกมันออกมาได้ และนั่นทำให้พวกเราสามารถเปลี่ยนพื้นหินของปราสาทให้กลายเป็นพื้นไม้ได้ในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง

กระท่อมไม้ซุงสำหรับอาศัยถูกสร้างขึ้นโดยง่าย สะพานเชือกที่เชื่อมระหว่างบ้านเองก็เช่นเดียวกัน หมู่บ้านของพวกเราถูกสร้างขึ้นมาใหม่ในที่แห่งนี้ด้วยเวทมนต์ของเด็กสาวไม่กี่คน

นอกจากนั้นพวกเค้ายังนำพืชพรรณและดอกไม้ไปปลูกทั่วบริเวณของชั้น 3 มอบของใช้จำเป็นและอุปกรณ์เวทต่างๆมาให้ ดูเหมือนว่าเผ่าปีศาจจะคิดค้นอุปกรณ์เวทแปลกๆขึ้นมาเยอะมากเลยทีเดียว

และเนื่องจากเผ่าปีศาจเข้าใจดีว่าพวกเรานั้นรังเกียจมนุษย์ พวกเค้าจึงไม่คิดจะบังคับฝืนใจ และปล่อยให้พวกเราค่อยๆเรียนรู้วิธีในการใช้ชีวิตร่วมกัน

ในปราสาทแห่งนี้นั้นมีมนุษย์อาศัยอยู่ไม่มากนัก ซึ่งพวกเธอส่วนใหญ่นั้นเป็นเพียงสาวรับใช้ ในตอนที่เจอกันครั้งแรกพวกเธอก็ดูจะหวาดกลัวพวกเราอยู่บ้าง แต่ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำของชิโฮะซังก็ทำให้พวกเราพอจะอยู่ร่วมกันได้แล้ว

มนุษย์นั้นไม่ได้โหดร้ายไปซะหมดนั่นคือสิ่งที่เราต้องยอมรับ ในวันนี้ก็มีเด็กสาวมนุษย์คนหนึ่งได้นำขนมที่ฝึกทำด้วยตัวเองมาให้พวกเราได้ลองชิม

ถึงแม้เผ่าพันธุ์ของเราจะอาศัยอยู่ได้ด้วยเพียงน้ำผึ้งและน้ำหวาน แต่ด้วยรสชาติของขนมหลากสีสันเหล่านั้น มันก็ทำให้พวกเรารู้สึกเพลิดเพลินได้ไม่น้อย

เมื่อได้รับก็ต้องมีการตอบแทน ดังนั้นพวกเราทุกคนจึงตั้งใจช่วยพวกเค้าทำงานทุกอย่างเท่าที่ทำได้ เด็กสาวหลายคนถึงกับยอมใช้เวทมายาอำพรางเพื่อออกไปช่วยพวกเค้าทำงานที่ด้านนอกปราสาทด้วยซ้ำ

กับเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นภายในเวลาไม่กี่วันนั้น ทำให้ชั้นเชื่อว่าหากได้เผ่าปีศาจช่วยเหลือล่ะก็ พวกเราจะต้องฟื้นฟูเผ่าพันธุ์โลลิเทียกลับมาได้อย่างแน่นอน

「แล้วคืนนี้จะทำอะไรกันบ้างหรือคะ....คืนแห่งดวงจันทร์สีมรกตเนี่ยเป็นประเพณีสำคัญงั้นหรือคะ....」

ชิโฮะซังถามขึ้นมาด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น เธอเป็นเด็กสาวเผ่าปีศาจที่มีความสามารถในด้านดนตรี และนั่นทำให้เธอถูกเชิญให้ร่วมงานและรวมเล่นดนตรีกับพวกเราในค่ำคืนแห่งดวงจันทร์สีมรกตที่จะจัดขึ้นในคืนนี้

「เผ่าพันธุ์ของเรานั้นมีชายหนุ่มค่อนข้างน้อย ดังนั้นพวกเราจึงใช้งานเลี้ยงในค่ำคืนดวงจันทร์สีมรกตเพื่อให้เหล่าหนุ่มสาวได้เลือกคู่สัญญาสำหรับการครองคู่ใหม่น่ะค่ะ」

「งะ งั้นเหรอ....คะ....」

ชิโฮะซังตอบรับด้วยสีหน้าแดงก่ำ บางทีเรื่องแบบนี้อาจจะเร็วเกินไปสำหรับเด็กสาวเผ่าปีศาจอย่างเธอ

การเลือกคู่สัญญาใหม่ในคืนที่ดวงจันทร์ทอแสงสีมรกตนั้นเป็นประเพณีที่เผ่าพันธุ์โลลิเทียทำสืบทอดกันมาตั้งแต่สมัยก่อน

เผ่าพันธุ์โลลิเทียนั้นปกครองโดยผู้หญิง ถึงอย่างนั้นพวกเราก็ยังต้องการความช่วยเหลือจากผู้ชายในการดำรงเผ่าพันธุ์ต่อไป

และด้วยจำนวนของชายหนุ่มที่มีอยู่น้อย จึงทำให้การครองคู่แบบถาวรเป็นไปไม่ได้ และหากเด็กสาวที่ได้คู่สัญญาเริ่มตั้งครรภ์ พวกเธอจะไม่สามารถแยกจากลูกได้จนกว่าลูกของพวกเธอจะอายุครบ 10 ปี ดังนั้นพวกเธอจึงไม่มีสิทธิในการเลือกคู่สัญญาคนใหม่จนกว่าจะถึงเวลานั้นด้วยเช่นกัน

ส่วนตัวชั้นนั้นยังไม่เคยที่จะได้รับรู้ถึงความสุขในการมีคู่สัญญามาก่อน

ตัวชั้นที่แบกภาระอันยิ่งใหญ่ของเผ่าผีเสื้อดำมาตลอด 50 ปีนั้น ยังคงรักษาความบริสุทธิ์เอาไว้เพื่อมอบให้กับเผ่าปีศาจ

เผ่าปีศาจนั้นเป็นเผ่าพันธุ์ที่ใส่ใจผู้หญิงของตนเป็นอย่างมาก เรเชียจังเองหลังจากที่มอบความบริสุทธิ์ให้กับอากิโอะซามะแล้ว เธอก็ได้รับอะไรหลายอย่างที่พิเศษกว่าใครๆ

ดังนั้นหากความบริสุทธิ์ของชั้นสามารถทำให้ทัตสึยะซามะที่เป็นหัวหน้าของเผ่าปีศาจพอใจได้ล่ะก็ เค้าก็อาจจะยอมฟังคำขอร้องของชั้น และช่วยฟื้นฟูเผ่าพันธุ์โลลิเทียกลับมาให้ก็เป็นได้

แล้วโอกาสของชั้นก็มาถึง ทัตสึยะซามะได้ตอบรับคำเชิญที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงน้ำหวานในค่ำคืนแห่งดวงจันทร์สีมรกตแล้ว

พอถึงช่วงหลังอาหารค่ำ ชั้นก็ออกไปรับทัตสึยะซามะตามที่เค้าได้ขอเอาไว้

「ชั้น โอลิเวีย หัวหน้าเผ่าผีเสื้อดำแห่งโลลิเทีย ที่ทัตสึยะซามะให้เกียรติตอบรับคำเชิญของชั้นนั้นต้องขอขอบคุณมากเลยค่ะ」

ชั้นพูดออกไปและโค้งหัวลงเพื่อแสดงการขอบคุณ

「ผมมาเอคาวะ ทัตสึยะ ก่อนหน้านี้ที่เจ้าอากิโอะไปทำให้เดือดร้อน ผมต้องขอโทษด้วยนะ」

ทั้งที่เป็นถึงหัวหน้าของเผ่าปีศาจแต่กลับก้มหัวเพื่อขอโทษให้กับผู้ที่เป็นเพียงข้ารับใช้อย่างชั้น เค้าช่างเป็นผู้ชายที่จิตใจอ่อนโยนยิ่งนัก

พวกเราเดินพูดคุยกันไปเรื่อยๆจนถึงชั้น 3 ดูเหมือนวันนี้ทัตสึยะซามะจะรู้สึกเหนื่อยล้าจากการทำงานร่วมกับพวกมนุษย์ นี่จึงเป็นโอกาสดีที่ชั้นจะได้ดูแลเค้า

เมื่อพวกเรามาถึงชั้น 3 งานเลี้ยงก็ได้เริ่มต้นขึ้น ทัตสึยะซามะนั่งลงด้านข้างของชั้น จอกในมือของทุกคนถูกเติมเต็มไปด้วยน้ำหวานหลากสีสัน เด็กสาวมากมายเริ่มเต้นรำและบรรเลงดนตรี

「ขอให้ดวงจันทร์สีมรกตเป็นพยานแห่งคำสัญญา ชั้น โอลิเวีย ในฐานะตัวแทนของเผ่าผีเสื้อดำ ขอสัญญาว่าจะมอบร่างกายและหัวใจ ให้กับทัตสึยะซามะหัวหน้าของเผ่าปีศาจ ตราบจนร่างกายและหัวใจสลายกลายเป็นเถ้าธุลี」

ท่ามกลางงานเลี้ยงที่สนุกสนานชั้นก็ได้ยกจอกน้ำหวานในมือขึ้น และกล่าวคำสัญญาต่อดวงจันทร์สีมรกต คำสัญญาของชั้นนั้นทำให้ทัตสึยะซามะแสดงสีหน้าตกใจเล็กน้อย แต่เพียงแค่ไม่นานเค้าก็หันมายิ้มให้กับชั้น

「ถ้าพูดอะไรแบบนั้นออกมาล่ะก็ มันจะทำให้ผู้ชายอย่างผมเข้าใจผิดเอาได้นะ โอลิเวียซัง」

「เอ่อคือ........คำสัญญาของชั้นเป็นของจริงนะคะ ตัวชั้นนั้นตั้งแต่ได้เป็นหัวหน้าเผ่าสีเสื้อดำก็เฝ้ารอคืนนี้มาตลอด ช่วยรับตัวชั้นเอาไว้เป็นผู้หญิงของทัตสึยะซามะด้วยเถอะค่ะ」

「ถึงผมจะชื่นชอบเด็กสาวน่ารักก็เถอะ แต่เล่นพูดออกมาต่อหน้าทุกคนแบบนี้ผมก็เขินเหมือนกันนา」

「ถ้าหากทำให้โอลิเวียซังร้องไห้ล่ะก็ ชั้นจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องยูเมะซังนะคะ」

ชิโฮะซังที่นั่งอยู่อีกด้านของชั้นพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

「นี่ชิโฮะจัง ผมน่ะไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะทำให้ยูเมะจังโกรธได้หรอกนะ」

「งั้นเหรอคะ ถ้างั้นทำยังไงถึงจะยอมอ่อนโยนกับโอลิเวียซังล่ะคะ」

「นั่นสินะ เอาเป็นว่าถ้าชิโฮะจังยอมไปเดทกับผมซักคืนล่ะก็.......」

「ดะ เดท....เหรอคะ! 」

「โทษทีๆ ผมแค่พูดเล่นน่ะ อย่าโกรธเลยน่า แล้วก็ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะชิโฮะจัง ผมน่ะอ่อนโยนกับทุกคนที่รักผมอยู่แล้วล่ะ」

ในคืนนั้นความบริสุทธิของชั้นก็ถูกพรากไปโดยหัวหน้าของเผ่าปีศาจ ถึงจะเป็นครั้งแรกแต่ชั้นก็รู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนที่เค้าได้มอบให้ และเพราะไม่อยากโกหกชั้นจึงเล่าเรื่องทุกอย่างที่รู้ให้เค้าฟัง

「ถึงจะไม่ใช่วันพรุ่งนี้ แต่ซักวันหนึ่งเผ่าพันธุ์ของเธอต้องกลับมารุ่งเรืองได้อีกแน่นอน」

ทัตสึยะซามะได้ให้สัญญาที่จะช่วยเหลือชั้น แต่นั่นไม่ใช่เพื่อให้ได้เล่นสนุกกับร่างกายของชั้น แต่เป็นสิ่งที่เค้าต้องการมอบให้กับทุกคนที่คอยช่วยเหลือและอยู่เคียงข้างเค้า

สิ่งที่เกิดในคืนนี้ทำให้ชั้นได้รู้ว่า การยอมรับโชคชะตาของตัวเองนั้นบางทีมันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเสมอไป.......