ตอนที่ 33 ห้องเรียนของอเดล บทที่ 1

-- มุมมองของอเดล --

วันที่ 10 เดือน 2 ศักราชเอลติซปีที่ 837                            

                            

หลังจากช่วงวันหยุดได้จบลง วันนี้เป็นวันที่ชั้นจะกลับไปยังโรงเรียนหลวงสเตรเชีย

โดยปกติแล้วนั้น คูเซียซังผู้เป็นหนึ่งในหัวหน้าเมดของคฤหาสน์จะเป็นคนพาชั้นไปส่งด้วยพาหนะเวทมนต์ส่วนตัว แต่เนื่องจากทัตสึยะซามะต้องการจะไปส่งชั้นด้วยตัวเอง การที่เด็กสาวอย่างชั้นจะปฏิเสธเค้าที่เป็นถึงผู้ปกครองอาณาจักรก็ถือเป็นการเสียมารอย่างมาก ชั้นจึงไม่มีทางเลือกและยอมให้เค้าพาไปส่งที่โรงเรียนด้วยพาหนะเวทมนต์สุดหรูหรา

「ไม่อยู่แค่เดือนเดียวเมืองนี้เปลี่ยนไปเยอะมากเลยนะเนี่ย สงสัยต้องเริ่มสร้างเมืองชั้นนอกเพิ่มแล้วล่ะมั้ง」

ทัตสึยะซามะพูดขึ้นในระหว่างที่พาหนะเวทมนต์กำลังเคลื่อนที่ผ่านตัวเมือง เนื่องด้วยความรู้และความสามารถของพวกท่านจอมเวท ในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมาจึงมีทั้งอาคาร ร้านค้า บ้านเรือน รวมทั้งสิ่งอำนวยคำสะดวกมากมายถูกสร้างขึ้นอย่างรวดเร็ว

และก็ด้วยเหตุนั้นจึงทำให้จำนวนประชากรที่เข้ามาอยู่อาศัยภายในเมืองสเตรเชียเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนน่าเหลือเชื่อ จนในตอนนี้จำนวนประชากรในเมืองก็น่าจะมากกว่า 5,000 คนแล้ว

เหตุผลต่างๆที่ทำให้ผู้คนจำนวนมากอพยพย้ายถิ่นฐานมาที่เมืองแห่งนี้ก็มีมากมายหลายอย่าง ค่าครองชีพขั้นต่ำที่ถูกมาก เพียงแค่ตั้งใจทำงานเท่านั้นคุณก็จะสามารถหาซื้ออาหารมารับประทาน 3 มื้อต่อวันได้อย่างแน่นอน

การงานก็สามารถหาได้อย่างง่ายดายแม้จะไม่มีความรู้หรือประสบการณ์ก็ยังมีการอบรมและฝึกฝนการทำงานให้โดยไม่คิดค่าใช้จ่าย ซึ่งนั่นทำให้แรงงานด้านต่างๆเพิ่มขึ้นอย่างมาก สำหรับเรื่องนี้เองก็ดูเหมือนทางกิลด์พ่อค้าจะให้การสนับสนุนเป็นอย่างมากและเริ่มทำการขยายผลไปยังอาณาจักรออร์ฟีน่าบ้างแล้ว

ที่อยู่อาศัยเองก็มีมากมายหลายรูปแบบให้เลือก มีทั้งบ้านหลังเล็กใหญ่ หรือถ้าหากชอบอยู่คนเดียวก็ยังมีห้องพักภายหลากหลายรูปแบบภายในอาคารสูงหลายชั้นให้เลือกกันอย่างมากมาย

แถมไม่ว่าจะเป็นขุนนาง เป็นพ่อค้ารายใหญ่หรือพ่อค้าเร่ หรือแม้แต่ชาวบ้านธรรมดาทั่วไปก็ยังสามารถเข้ามาอาศัยอยู่ในเมืองแห่งนี้ได้โดยไม่มีการแบ่งแยกชนชั้น ฐานะหรือเผ่าพันธุ์ แม้แต่พวกเด็กกำพร้าเองก็ยังมีสิทธิที่จะมาขอกู้เงินเช่าบ้านเพื่ออยู่อาศัยได้ด้วยตัวเองโดยไม่ต้องมีคนมาคอยค้ำประกัน

ด้านความปลอดภัยเองก็เรียกได้ว่าไร้ที่ติ ภายในเมืองจะมีกองอัศวินที่ 2 คอยลาดตระเวนสอดส่องให้ความช่วยเหลืออยู่ตลอดทั้งกลางวันและกลางคืน ส่วนภายนอกกำแพงก็จะมีกองทหารรักษาการณ์คอยดูแล แทบจะไม่มีทางเลยที่จะมีพวกมอนสเตอร์ โจร หรือผู้กระทำผิดต่างๆเล็ดรอดเข้ามาได้

สำหรับชั้นแล้วหากพูดถึงเมืองนี้ล่ะก็ คงจะเรียกได้ว่าเป็นเมืองในฝันที่ไม่เคยมีใครคาดคิดมาก่อนว่าจะสามารถสร้างขึ้นมาได้จริงเลยทีเดียว

แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น ชั้นก็รู้สึกไม่ค่อยชอบพี่เขยสุดแสนเจ้าชู้ที่เป็นวางรากฐานและคนสร้างเมืองนี้ขึ้นมาอยู่ดี.....ก็นะ.....หากพี่เขยคนนี้ไม่ทำตัวเจ้าชู้กับเด็กสาวทุกคนที่พบเจอล่ะก็.....บางทีตัวเองชั้นเองก็คงจะให้การยอมรับเค้าไปแล้ว

「นั่นท่านหญิงอเดลนี่นา เอ๋แล้วนั่น....ท่านหญิงมากับ....!!!??」

「นะ นั่น นั่น!! ท่านจอมเวท!!......ทะ ทัตสึยะซามะ…..!!!!????」

「ใช่จริงๆด้วย ทัตสึยะซามะ!!! ทัตสึยะซามะ!!! อรุณสวัสดิ์ค่า!!!」

「ชะ ช่างเป็นท่านชายที่งามสง่าอะไรเช่นนี้......」

「ชั้นเองก็อยากจะมีโอกาสที่นั่งอยู่ข้างๆเค้าบนพาหนะเวทมนต์หรูหราคันนั้นบ้างจังเลยอ่ะ…….」

「พวกเธอเนี่ยนะ........เอาเถอะ......ยังไงก็อย่าได้เข้าไปขัดขวางการทำงานของทัตสึยะซามะก็แล้วกัน.....」

พอพาหนะเวทมนต์เดินทางมาถึงบริเวณด้านหน้าของโรงเรียนหลวงสเตรเชีย เหล่า เด็กสาวมากมายต่างก็ส่งเสียงทักทายพร้อมทั้งโบกมือให้ ส่วนพวกเด็กผู้ชายหลายๆคนก็ยืนตรงและหันมาโค้งคับนับเพื่อแสดงความเคารพ

ทัตสึยะซามะที่ได้เห็นการต้อนรับของทุกคนก็โบกมือกลับไปด้วยรอยยิ้มที่แสนจะอ่อนโยนเช่นเดียวกัน

「ยังมีธุระต้องไปทำอีกไม่ใช่หรือคะ รีบๆไปได้แล้วค่ะ」

「ฮะๆ นั่นสินะ ถ้างั้นผมไปทำธุระต่อเลยแล้วกัน ฝากทักทานเพื่อนๆในห้องของเธอด้วยล่ะ」

หลังยืนส่งจนทัตสึยะซามะหายลับสายตาไปแล้ว ชั้นก็หันไปทักทายพวกเพื่อนๆที่ยังคงยืนมองดูการจากไปของทัตสึยะซามะอยู่รอบๆ จากนั้นจึงตรงไปยังอาคารเรียนของสาขาเวทมนต์ที่อยู่ลึกเข้าไปทางตะวันออก

สำหรับโรงเรียนหลวงสเตรเชียนั้นจะถูกแบ่งออกเป็นแผนกชั้นต้นกับแผนกชั้นสูง

โดยแผนกชั้นต้นนั้นจะเปิดสอนเกี่ยวกับเรื่องทั่วๆไป การอ่านเขียนตัวอักษร การคิดคำนวนเบื้องต้น ประวัติศาสตร์ที่ควรรู้ การอ่านแผนที่และภูมิศาสตร์ การเข้าสังคม มารยาท การเต้นรำ การเอาตัวรอดในสถานการณ์คับขันต่างๆ รวมถึงการป้องกันตัวและทักษะในการใช้อาวุธเบื้องต้น

สำหรับแผนกชั้นต้นนั้น ไม่ว่าใครที่ต้องการจะสามารถที่จะสมัครเข้ามาเรียนได้ตลอดเวลา ซึ่งค่าเล่าเรียนทั้งหมดจะถูกจ่ายโดยอาณาจักรออร์ธรอส

แต่สำหรับค่าที่พัก อาหาร เสื้อผ้าและข้าวของเครื่องจำเป็นต่างๆนั้นจะเป็นรูปแบบการเช่า ซึ่งก็ต้องมาช่วยงานและทำประโยชน์ให้กับโรงเรียนเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน

แต่สำหรับแผนกชั้นสูงที่ชั้นกำลังศึกษาอยู่นั้นแตกต่างจากชั้นต้นโดยสิ้นเชิง

การจะเข้ามาเรียนในแผนกชั้นสูงได้นั้น จะต้องเป็นผู้ที่มีความรู้ความความสามารถตรงกับสาขานั้นๆที่ต้องการจะเรียน ซึ่งทุกๆความสามารถจะถูกตัดสินโดยละเอียดจากผู้เชียวชาญในสาขานั้นๆ

โดยผู้สมัครทุกๆคนสามารถที่จะยื่นเรื่องขอเข้ารับการทดสอบกี่ครั้งก็ได้ แต่จะต้องผ่านการคัดเลือกให้ได้ก่อนที่จะมีการเปิดภาคเรียนอย่างเป็นทางการในวันที่ 1 เดือน 4 แน่นอนว่าตัวชั้นที่เป็นคนของตระกูลเมลริสเองก็ต้องเข้ารับการทดสอบเช่นเดียวกัน

และเพราะเหตุนั้นชั้นจึงตั้งใจอ่านทั้งหนังสือมากมายเกี่ยวกับเรื่องของเวทมนต์ ทั้งยังไปเข้าร่วมศึกษาทักษะการต่อสู้กับพวกกองทหารใหม่ ทั้งศึกษาวิชาเฉพาะทางต่างๆมากมาย จนในที่สุดชั้นก็สามารถผ่านการคัดเลือกเข้ามาในสาขาเวทมนต์ได้หลังจากเข้ารับการทดสอบอย่างยากลำบากถึง 2 ครั้ง

「อะ อาเดลจางงง!!!」

ในทันทีที่ชั้นเปิดประตูห้องเรียนเข้าไป เด็กสาวร่าเริงคนหนึ่งพุ่งเข้ามากอดพร้อมทั้งใช้ผิวหน้านุ่มๆของเธอเข้ามาถูไถตามร่างกายของชั้น

เธอคนนี้ก็คือหนึ่งในเพื่อนร่วมห้องของชั้นชื่อว่ามาร์กาเร็ต เกลเรอร์ เธอเป็นบุตรสาวของหัวหน้าหมู่บ้านแห่งหนึ่ง จากที่ชั้นรู้ดูเหมือนว่าเธอจะถูกยูเมะซามะช่วยเอาไว้ในตอนที่หมู่บ้านของเธอกำลังถูกพวกมอนสเตอร์บุกเข้าโจมตี

และเนื่องจากหมู่บ้านของเธอถูกทำลาย พวกผู้คนในหมู่บ้านของเธอจึงอพยพย้ายเข้ามาอาศัยอยู่ในเมืองสเตรเชียซึ่งมีความปลอดภัยสูงกว่า ตัวเธอนั้นเป็นเด็กสาวที่มีนิสัยร่าเริงและยังเอาแต่เล่นสนุกได้ตลอดเวลา

「มะ มากาเร็ตซัง!! ดิชั้นเคยพูดตั้งหลายครั้งแล้วไม่ใช่หรือคะ ระหว่างอยู่ในโรงเรียนน่ะคุณควรจะรักษามารยาทให้มากเข้าไว้น่ะค่ะ!!」

ส่วนเด็กสาวที่กำลังต่อว่ามากาเร็ตซังอยู่คนนี้มีชื่อจริงว่า ลูมิเรน่า เฮเลน่า วี แอสเทอเรีย เธอนั้นเป็นเจ้าหญิงลำดับที่ 7 แห่งอาณาจักรแอสเทอเรีย แต่เพราะทางโรงเรียนต้องการที่จะปกปิดฐานะที่แท้จริงของเธอ พวกเราทุกคนจึงเรียกเธอด้วยชื่อเล่นสั้นๆว่า ลูมิน่าจัง

「คุณเองก็ด้วยนะคะ อเดลซัง!! ที่นี่น่ะเป็นโรงเรียนหลวงแห่งเมืองสเตรเชียนะคะ คุณเองก็เป็นถึงบุตรสาวแห่งตระกูลเมลริส คุณไม่ควรจะปล่อยให้มากาเร็ตเข้ามาซังสัมผัสร่างกายของคุณได้ตามใจชอบต่อหน้าคนอื่นๆแบบนี้นะคะ!!!」

ต่อจากมาร์กาเร็ตจังก็เป็นตัวชั้นที่ถูกลูมิน่าจังต่อว่า กับเรื่องที่ลูมิน่าจังพูดออกมานั้นก็เป็นเรื่องที่ถูกต้อง เพราะถึงแม้จะเป็นเพื่อนในห้องเรียนแต่ไม่ว่ายังไงตัวชั้นก็เป็นถึงท่านหญิง

ดังนั้นชั้นควรจะสงวนร่างกายของชั้นเอาไว้ให้กับผู้ที่จะมาเป็นคู่ครองเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นชั้นก็ยังอยากจะสนิทสนมกับมาร์กาเร็ตจังที่เป็นเพื่อร่วมห้องให้มากขึ้นอยู่ดี....

「มาร์กาเร็ตจัง ถึงแม้จะดูห่างเหินไปบ้าง แต่ที่ลูมิน่าจังพูดมาก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องนะคะ เพราะงั้นจะช่วยพอแค่นี้ก่อนได้มั๊ยคะ」

「อุ...อู..........」

มาร์กาเร็ตจังตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆก่อนจะค่อยๆปล่อยมือออกจากร่างกายของชั้น......

「อ่ะ!....ทัตสึยะซามะนำของฝากมาให้ทั้งสองคนด้วยนะคะ」

「ขะ ของฝากจาก ทะ ทัตสึยะซามะ..............」

เนื่องจากลูมิน่าจังเป็นแฟนคลับของคุณพี่เขยสุดเจ้าชู้ ดังนั้นทุกๆครั้งที่มีการเอ่ยถึงชื่อของทัตสึยะซามะขึ้นมา เธอก็มักจะแสดงอาการเขินอายออกมาในทันที

บางทีที่ตัวเธอถึงกับข้ามทวีปมาเรียนยังเมืองแห่งนี้เองก็อาจจะเพราะความชื่นชอบในตัวของทัตสึยะซามะก็เป็นได้ แต่สำหรับตัวชั้นแล้วนั้น ชั้นก็ได้แต่หวังว่าเธอจะได้พบเจอกับคู่ครองที่ดีกว่าพี่เขยของชั้น

「ของฝาก!!! ของอร่อยๆสินะคะ!!!」

พอได้ยินว่ามีของฝากเท่านั้น มาร์กาเร็ตจังก็กลับมาเป็นเด็กสาวร่าเริงอีกครั้ง และเธอก็รีบเข้ามาเปิดค้นดูสิ่งของภายในถุงสัมภาระของชั้นในทันที

「ยะ หยุดเลยนะคะ!!! ของฝากนั่นไม่ใช่ของคุณเพียงคนเดียวนะคะ!!!」

ลูมิน่าจังรีบเข้ามาห้ามมาร์กาเร็ตจังในทันที และก็เพราะเอาแต่แย่งกันไปแย่งกันมา ข้าวของในถุงสัมภาระจึงตกกระจายเกลื่อนกลาด และสุดท้ายพวกเราทั้งสามคนก็ถูกอาจารย์ประจำชั้นดุและโดนทำโทษจนได้..........