ตอนที่ 34 การทดสอบเรือเหาะ

-- มุมมองของไอเชีย --

ช่วงเช้ามืดของวันที่ 17 เดือน 2 ศักราชเอลติซปีที่ 837         

「วันนี้ผมถูกเชิญให้ไปเข้าร่วมการทดสอบเรือเหาะที่เมืองม๊อคตาเรียน่ะ เธอเองก็ไปด้วยกันสิไอเชียจัง」

ทัตสึยะซามะเข้ามากระซิบที่ใกล้ๆหูของชั้นเบาๆและยังใช้มือทั้งสองข้างลูบไล้ไปตามส่วนโค้งเว้าของร่างกายชั้น ตามปกติแล้วชั้นต้องตื่นตั้งแต่เช้ามือเพื่อไปเตรียมตัวสำหรับการตรวจสอบเอกสารของแผนกบัญชีและการเงิน แต่เช้าวันนี้แตกต่างออกไปนั่นก็เพราะเมื่อคืนชั้นได้ถูกทัตสึยะซามะพามายังห้องของเค้า

และนี่เองก็เป็นครั้งแรกที่ทัตสึยะซามะชวนชั้นออกไปข้างนอกด้วยกัน......ส่วนเหตุก็อาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนชั้นสามารถสนองความใคร่ของเค้าได้ดี......ไม่สิ.....ไม่ว่าเหตุผลจะเป็นอย่างไรมันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ......

「ปะ.…ไป......ชั้นขอ......ไม่สิ!!......ขอให้ดิชั้นได้ติดตามทัตสึยะซามะไปเข้าร่วมการทดสอบเรือเหาะในครั้งนี้ด้วยค่ะ!」

ชั้นรีบตอบตกลงไปในทันที..........จะว่าไปแล้วดูเหมือนชั้นยังมีงานของแผนบัญชีค้างอยู่อีกนิดหน่อย........แต่การจะปฏิเสธทัตสึยะซามะที่พึ่งจะมอบความรักให้แก่ตัวชั้นเป็นครั้งแรกก็คงไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก......

นั่นสินะ....คงต้องขอให้เนลลี่ซังช่วยจัดการแทนไปก่อน.....แล้วค่อยไปขอโทษ.....ไม่สิ.....ต้องซื้อของไปฝากสินะ....ใช่แล้วล่ะ....ถ้าซื้อของที่เธอชอบไปฝากล่ะก็.....เนลลี่ซังคงจะไม่โกรธ....สินะ.....

「เวลาอยู่บนเตียงเนี่ยไม่ต้องสุภาพกับผมขนาดนั้นก็ได้นะ ไม่สิ ทำตามที่เธอชอบก็แล้วกัน สำหรับผมน่ะ ขอแค่เธอไม่คิดถึงผู้ชายคนอื่นก็พอแล้วล่ะ」

ทัตสึยะซามะกระซิบเบาๆพร้อมกับกัดลงที่หูของชั้นเบาๆอย่างอ่อนโยน และการกระทำของเค้าในครั้งมันก็ทำให้ชั้นรู้สึกเสียวซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย ดังนั้นเพื่อทำให้จิตใจสงบลง ชั้นจึงพยายามจะลุกออกไปจากเตียงเพื่อไปแต่งตัว...

「ถะ ถ้างั้นชั้นขอไปแต่งตัว....!!!」

「ตอนนี้น่ะ มันยังไม่ถึงเวลาแต่งตัวหรอกนะ ไอเชียจัง」

แต่ก่อนที่ชั้นจะลุกออกไปจากเตียง.....ชั้นก็ถูกทัตสึยะซามะฉุดรั้งและดึงตัวชั้นลงไปนอนที่เตียงอีกครั้ง ละนั่นก็ทำให้สายตาของพวกเราประสานกัน

ดวงตาสีออบซิเดียนของทัตสึยะซามะในเวลานี้ดูเฉียบคมแตกต่างจากดวงตาที่แสนอ่อนโยนในเวลาปกติ ดวงตาของเค้าในเวลานี้ดูจะคล้ายคลึงกับพวกสัตว์ป่าที่กำลังจะออกล่าเหยื่อเสียมากกว่า

「ถ้ายังไม่สามารถทำให้ทัตสึยะซามะสงบลงได้ล่ะก็ พวกเราไม่มีทางที่จะได้ออกจากห้องนี้ไปหรอกนะคะ」

และในขณะที่ซอกคอของชั้นกำลังถูกทัตสึยะซามะดูดเลียอยู่นั้น มาเรียซามะที่ไม่ทราบว่าตื่นขึ้นมาตอนไหนรีบเข้ามาร่วมวงด้วย เธอเข้ามาลูบไล้ตามตามร่างกายของชั้นและประทับริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของเธอลงบนริมฝีปากของชั้น

ซึ่งก็สมกับที่เป็นเมดคนโปรดของทัตสึยะซามะ จูบอันดูดดื่มของมาเรียซามะนั้นทั้งอ่อนนุ่มและหวานฉ่ำ เธอใช้เวลาเพียงไม่นานก็สามารถทำร่างกายของชั้นโอนอ่อนจนไม่สามารถที่จะขัดขืนความต้องการของพวกเค้าทั้งสองคนได้

หลังจากพวกเราทั้งสามคนบรรเลงทำนองรักกันหลายต่อหลายครั้งเวลาอาหารเช้าก็มาถึง สำหรับอาหารเช้านั้นเป็นอาหารประเภททานง่ายเพราะทุกคนต้องรีบออกไปทำงาน

หลังทานอาหารเช้าเสร็จก็ถึงเวลาออกเดินทาง และนอกจากพวกเราทั้งสามคนแล้วก็ยังมีฮารุกะซามะร่วมเดินทางไปในครั้งนี้ด้วย ด้วยเวทมนต์มิติของฮารุกะซามะนั้น ต่อให้เกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นในระหว่างการทดสอบเธอก็ยังสามารถพาทุกคนหนีออกมาได้ง่ายๆ

ใช้เวลาเดินทางด้วยพาหนะเวทมนต์ส่วนตัวไม่ถึงชั่วโมงพวกเราก็มาถึงยังเมืองม๊อคตาเรีย สำหรับเมืองแห่งนี้นั้นเป็นเมืองที่สร้างขึ้นมาให้กับพวกคนแคระ ภายในเมืองนั้นถูกสร้างขึ้นเป็นขั้นบันใดติดกับแนวภูเขา ประชากรคนแคระทั้งหมดที่อาศัยอยู่ในเมืองแห่งนี้มีอยู่ประมาณ 800 คน

พวกคนแคระนั้นเกือบทั้งหมดเป็นพวกช่างฝีมือ ฝีมือการสร้างอาวุธ ชุดเกราะ อุปกรณ์ช่าง เครื่องมือการเกษตรกรรม หรือแม้แต่พวกอุปกรณ์เวทเองก็ยังเป็นที่ยอมรับไปทั่วทั้งทวีปอากัสเตรีย

และนั่นก็ทำให้มีพวกพ่อค้าจำนวนมากเข้ามาทำการติดต่อขอซื้อสินค้าจากเมืองนี้เพื่อนำไปจำหน่ายยังเมืองอื่นๆ ดังนั้นบริเวณทางเข้าออกทิศใต้ซึ่งเป็นเพียงทางเข้าออกเดียวจึงมีทั้งเกวียน รถลาก และพาหนะอื่นๆอยู่มากมายจนทำให้ถนนบริเวณหน้าเมืองนี้แอดอัดเป็นอย่างมาก

「ยังดีนะคะที่มีการจำกัดไม่ให้ขายอุปกรณ์เวทและอาวุธสำหรับใช้ในการสงคราม ไม่งั้นคงจะต้องมีพวกตัวแทนและทหารจากอาณาจักรอื่นๆมุ่งหน้ามายังเมืองนี้อีกเยอะมากแน่เลยค่ะ」

ชั้นพูดขึ้นมาในระหว่างที่พาหนะเวทมนต์ของพวกเราเคลื่อนที่ผ่านขบวนขนส่งสิ้นค้าของพวกพ่อค้า

「ถ้าหากพวกเราไม่จำกัดสิทธิเอาไว้ล่ะก็ มีโอกาสที่ผู้ปกครองของบางอาณาจักรจะทำเรื่องโง่เขลาอย่างการรวบรวมอาวุธชั้นดีไปจำนวนมาก และทำการก่อสงครามจนทำให้อาณาจักรออร์ธรอสของเราต้องเดือดร้อนขึ้นมาได้น่ะค่ะ」

มาเรียซามะที่นั่งอยู่ข้างๆชั้นพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงรายเรียบ ในตอนนี้เธอกำลังอยู่ระหว่างจดบันทึกผลการทดลองดื่มตัวอย่างน้ำผลไม้สูตรใหม่ที่กำลังจะส่งออกขายในเดือนหน้าในลงอุปกรณ์เวท

ทั้งๆที่พวกเรายังอยู่ในระหว่างการเดินทาง มาเรียซามะก็ยังคงไม่ละมือไปจากการทำงาน เธอช่างสมกับที่เป็นเมดคนโปรดของทัตสึยะซามะจริงๆ

「มีแต่ร้านเหล้าเต็มไปหมดเลยนะคะ สมกับที่เป็นเมืองของพวกคนแคระ บางทีพวกเค้าคงสามารถดื่มเหล้าไปด้วยทำงานไปด้วยแน่ๆเลย โย๊ช!! แบบนี้ตัวชั้นเองก็คงจะยอมแพ้ไม่ได้แล้วนะ...โอ๊ย!!!」

ฮารุกะซามะพูดออกมาด้วยท่าทางสนุกสนาน ไม่เพียงแค่ชั้นเท่านั้น แต่ฮารุกะซามะเองก็พึ่งจะได้มาที่เมืองนี้เป็นครั้งแรกด้วยเช่นกัน แต่แล้วฮารุกะซามะก็ถูกทัตสึยะซามะดีดหน้าผากไปอีกครั้งจนได้

「เธอน่ะไม่ต้องคิดจะหาเรื่องอู้งานเลยนะ เหล้าน่ะเอาไว้ในวันหยุดเท่านั้นนะ」

หลังจากพูดคุยกันอย่างสนุกสนานได้ซักพัก พวกเราก็มาถึงยังจุดนัดพบ ลานจอดเรือเหาะแห่งเมืองม๊อคตาเรีย ลานจอดแห่งนี้ตั้งอยู่บนยอดเขาสูง พื้นที่ของมันก็มากพอจะจอดเรือเหาะได้หลายสิบลำเลยทีเดียว

「ดิชั้น พาเอน่า ที่ทัตสึยะซามะให้เกียรติมาเข้าร่วมการทดสอบเรือเหาะในวันนี้ต้องขอขอบคุณเป็นอย่างมากเลยค่ะ」

เด็กสาว...ไม่สิ...บางทีเธออาจจะไม่ใช่เด็กสาวแล้วก็ได้ สำหรับพวกคนแคระนั้น พวกผู้หญิงจะมีร่างกายเหมือนกับพวกเด็กๆชาวมนุษย์ แถมหน้าตาของพวกเธอนั้นต่อให้อายุมากแค่ไหนก็ยังดูเด็กอยู่ดี เพราะงั้นต่อให้เธอเป็นคุณป้าอายุ 50 ชั้นก็ไม่สามารถที่จะแยกแยะออกได้

「เรือเหาะพวกนี้จะเป็นตัวแปรสำคัญในการขนส่งและการทำสงครามในอนาคต เพราะงั้นควรจะเป็นผมมากกว่านะที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณพวกเธอน่ะ」

ทัตสึยะซามะก้มหัวลงและกล่าวขอบคุณออกไป ทั้งๆที่เป็นถึงผู้ปกครองแต่ก็ยังไม่ถือตัว นั่นทำให้ชั้นไม่รู้สึกแปลกใจเลยที่ทัตสึยะซามะจะได้รับความไว้วางใจจากผู้คนในทุกเผ่าพันธุ์

หลังจากแนะนำตัวกันเสร็จพวกเราก็ถูกเชิญขึ้นไปเที่ยวชมยังเรือเหาะขนาดใหญ่ที่เป็นเป้าหมายในการทดสอบ ตัวเรือเหาะนั้นแบ่งออกมาเป็นหลายชั้น โดยในชั้นล่างสุดจะเป็นคอกสำหรับให้พวกนกเกรูโด้เข้ามาอาศัย

นกเกรูโด้นั้นเป็นนกที่สามารถนำมาฝึกฝนเพื่อใช้ในการสงครามได้ และถึงแม้จะรับน้ำหนักมากไม่ได้แต่การที่สามารถขี่พวกมันบินไปบนท้องฟ้าได้ก็เป็นประโยชน์อย่างมาก แต่การที่พวกมันไม่แพร่หลายนั่นก็เพราะผู้ที่จะฝึกฝนมันได้นั้นมีแค่พวกเผ่ามนุษย์สัตว์บางเผ่าเท่านั้น

ส่วนชั้นอื่นๆก็เป็นพวกห้องพัก ห้องอาหาร ห้องเครื่อง และห้องควบคุมการทำงานต่างๆ โดยที่น่าสนใจที่สุดก็เป็นห้องที่เก็บแกนกลางของเรือเหาะ ที่ห้องนั้นมีคริสตันเวทมนต์ขนาดยักษ์ถูกตัดตั้งอยู่

ด้วยความสามารถของพวกคนแคระนั้นดูเหมือนว่าจะสามารถหลอมรวมคริสตันเวทมนต์จำนวนมากเข้าด้วยกันได้ และผลของมันก็ทำให้เกิดมีคริสตันเวทมนต์ขนาดยักษ์ที่เป็นแหล่งกักเก็บพลังงานของเรือเหาะนั่นเอง

「บะ บิน เรือเหาะนี่มันบินขึ้นได้จริงๆด้วยค่ะ」

ชั้นพูดออกมาด้วยความรู้สึกตื่นเต้นและประทับใจ ในตอนที่เรือเหาะค่อยๆสั่นไหวและยกตัวขึ้นจากพื้นนั้นเป็นภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจมากจริงๆ

ตามปกติแล้วบุตรสาวของพ่อค้าธรรมดาอย่างชั้นคงจะไม่มีโอกาสได้มาขึ้นเรือเหาะแบบนี้หรอก เรือเหาะน่ะมีต้นทุนในการสร้างที่สูงมาก แถมพลังงานที่ใช้ในการขับเคลื่อนแต่ละครั้งเองก็มีค่าใช้จ่ายไม่น้อย

ดังนั้นการที่ชั้นได้มายืนอยู่บนเรือเหาะ แถมนี่ยังเป็นเรือเหาะที่สร้างขึ้นจากโลหะเวทมนต์ ที่มีการติดตั้งอาวุธที่เอาไว้ใช้สำหรับทำการรบกลางอากาศอีกด้วย เรื่องแบบนี้น่ะเรียกได้ว่าเป็นยิ่งกว่าความฝันเสียอีก นี่สินะสิทธิพิเศษของเด็กสาวที่ได้เป็นของทัตสึยะซามะ

「เรือเหาะค่ะ!!! ระบบค้นหาของเราตรวจพบเรือเหาะไม่ทราบสังกัดกำลังเคลื่อนไหวแปลกๆค่ะ!!」

「ธงบนเรือเหาะนั่นมัน!! นะ นั่น เป็นเรือเหาะของราชทูตแห่งอาณาจักรศักดิ์สิทธิแอสกรัมค่ะ!! พะ พวกนั้นกำลังลดระดับลง...ไม่สิ....กำลังตก.....พวกนั้นกำลังตกลงสู่ทะเลแล้วค่ะ!!」

แต่แล้วในระหว่างที่กำลังทดสอบการบินอยู่นั้น เด็กสาวเผ่าคนแคระที่ทำหน้าที่ควบคุมเรือเหาะก็ตรวจพบเรือเหาะไม่ทราบสังกัด แถมเรือเหาะลำนั้นดูเหมือนจะเกิดอุบัติเหตุอะไรบางอย่างจนทำให้ร่วงลงไปในทะเล

「ตำแหน่งการตกล่ะ รีบคำนวณหาตำแหน่งที่พวกนั้นกำลังจะตกลงไปด่วนเลยนะ!! ถ้าคำนวนได้แล้วก็รับแจ้งไปยังเมืองท่าที่อยู่ใกล้ที่สุดให้ส่งหน่วยกู้ภัยและทีมแพทย์ฉุกเฉินออกไปช่วยเหลือในทันที ใช้ชื่อผมในการออกคำสั่งได้เลย」

「จะ จะรีบลงมือจัดการในทันทีค่ะ!!」

เมื่อทราบสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ทัตสึยะซามะก็รีบเข้าไปสั่งการพวกคนแคระที่กำลังตื่นตระหนกในทันที

「มาเรียจัง ไอเชียจัง ขอโทษนะด้วยนะแต่นี่เป็นสถานการณ์ฉุกเฉิน พวกเธอสองคนกลับไปเมืองม๊อคตาเรียพร้อมกับเรือเหาะก่อนนะ ผมกับฮารุกะจังจะลงไปช่วยค้นหาผู้รอดชีวิตในเรือเหาะที่ตกลงไปในทะเลน่ะ」

「โยช!! ให้ท่านฮารุกะคนนี้จัดการ......」

「เลิกทำท่าทางน่ารักๆในเวลาฉุกเฉินแบบนี้ได้แล้วน่า!!」

หลังจากนั้นทัตสึยะซามะก็อุ้มฮารุกะซามะขึ้นและรีบวิ่งไปยังดาดฟ้าเรือ และจากนั้นไม่นานก็ดูเหมือนว่าพวกเค้ากระโดดลงไปจากดาดฟ้าเรือ........