ตอนที่ 35 วันหยุดของวาเนซซ่า

-- มุมมองของวาเนซซ่า –

วันที่ 1 เดือน 12 ศักราชเอลติซปีที่ 836 วันนี้เป็นวันที่ชั้นได้รับเงินเดือนเป็นครั้งแรก เงินที่ได้จากการทำงานตลอดทั้ง 7 วันของชั้นคือ 584 รีล

นอกจากจะเป็นวันที่เงินเดือนออกแล้ว วันนี้ยังเป็นวันหยุดแรกของชั้น และเป็นวันที่ชั้นกับจูลี่เพื่อนสนิทของชั้นตัดสินใจเดินทางกลับไปเยี่ยมหมู่บ้านโอร่าบ้านเกิดของพวกเรา

น่าเสียดายที่ในวันนี้มิรันด้าเน่จังไม่ได้หยุด ไม่งั้นพวกเราคงจะได้กลับไปเยี่ยมทุกคนในหมู่บ้านพร้อมกันแล้ว

สำหรับการเดินทางกลับในครั้งนี้นั้น พวกเราได้ยูเมะซามะและฮารุกะซามะที่เป็นคู่หมั้นของทัตสึซามะพาไปส่ง และเนื่องจากไม่อยากจะรบกวนพวกเค้ามากนัก ชั้นกับจูลี่จึงตัดสินใจจะอยู่ที่หมู่บ้านโอร่าเพียงไม่นาน

ก่อนจะกลับไปยังหมู่บ้านโอร่า ชั้นและจูลี่ก็ได้แวะที่ร้านค้าแห่งหนึ่งที่เริ่มเปิดทำการอยู่ภายในอาคารสำหนักงานเมื่อไม่กี่วันก่อน และถึงแม้ว่าจะยังไม่มีชื่ออย่างเป็นทางการ แต่ทัตสึยะซามะก็เรียกมันว่า「ร้านสะดวกซื้อ」ดังนั้นพวกเราทุกคนจึงเรียกติดตามไปทั้งอย่างนั้น

ภายในร้านค้าแห่งนี้นั้นเต็มไปด้วยสินค้ามากมายที่ถูกบรรจุที่อยู่ภายในภาชนะที่ดูหรูหราและสวยงาม แต่ทั้งๆที่เป็นแบบนั้นราคาของมันกลับถูกจนน่าเหลือเชื่อ

ซึ่งการที่มันมีราคาถูกเช่นนี้ก็เป็นเพราะทัตสึยะซามะต้องการให้พวกเราทุกคนที่เป็นเพียงคนธรรมดาสามารถเข้าไปซื้อของที่ต้องการได้ง่ายๆ

มันเป็นสิทธิพิเศษสำหรับผู้คนที่มาทำงานและอาศัยอยู่ในเมืองแห่งนี้เท่านั้น และนั่นทำให้ผู้คนต่างพากันชื่นชมและสรรเสริญทัตสึยะซามะเป็นการใหญ่

และจากการที่ได้เรียนรู้การอ่านเขียนและการคำนวณเบื้องต้น มันก็ทำให้ชั้นและจูลี่สามารถใช้มันเพื่อทำการเลือกซื้อของที่ต้องการได้โดยไม่ถูกใครเอาเปรียบ และนั่นก็ทำให้ชั้นและจูลี่ผู้ที่ไม่เคยเรียนหนังสือรู้ภาคภูมิใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของผู้คนที่อาศัยอยู่ในเมืองแห่งนี้

หลังจากหยิบสินค้าทั้งหมดใส่ตะกร้าเรียบร้อยแล้วชั้นก็นำมันไปชำระเงิน

「ทั้งหมด 495 รีลนะคะ」

สิ้นค้าที่ชั้นซื้อทั้งหมดนั้นเป็นขนมสำหรับฝากคุณแม่และบรรดาพวกเด็กๆในหมู่บ้าน สำหรับฤดูหนาวที่พวกเราค่อนข้างขาดแคลนอาหารนั้นนี่คงจะเป็นสิ่งที่ช่วยให้พวกเค้าใจดีกันเป็นอย่างมากแน่นอน

「..........ค่ะ」

ชั้นลองคำนวณราคาสิ้นค้าทั้งหมดที่ได้ซื้อมาอย่างละเอียดแล้ว ซึ่งมันก็ตรงกันกับราคาที่โซเฟียจังซึ่งมาทำงานอยู่ในร้านค้าแห่งนี้บอกออกมาพอดี

หลังจากชำระเงินเรียบร้อยแล้วชั้นและจูลี่ก็ไปยังลานกว้างด้านหน้าปราสาทเพื่อคอยยูเมะซามะมารับ

หลังจากนั่งรออยู่เพียงไม่นาน ยูเมะซามะและกริฟฟอนของเธอก็บินลงมาที่ลานกว้าง

นี่เป็นครั้งแรกที่ต้องเดินทางบนฟากฟ้าชั้นจึงรู้สึกหวาดกลัวไม่น้อย แต่พอได้เห็นทิวทัศน์ที่สวยงามจากบนฟากฟ้าแล้วมันก็ทำให้ชั้นก็รู้สึกตื่นเต้นแทน

หมู่บ้านโอร่านั้นหากดูจากแผนที่แล้วก็จะอยู่ทางตะวันตกห่างจากเมืองที่ชั้นทำงานอยู่ออกไปประมาณ 200 กิโลเมตร

ซึ่งตามจริงแล้วหากต้องเดินล่ะก็ระยะทางขนาดนี้คงจะต้องใช้เวลาประมาณ 6 วัน แต่การเดินทางด้วยกริฟฟอนนั้นใช้เวลาเพียงชั่วโมงครึ่งเท่านั้น

หมู่บ้านโอร่าบ้านเกิดของชั้นนั้น เป็นหมู่บ้านขนาดเล็กที่มีประชากรอาศัยอยู่เพียงแค่ร้อยกว่าคน แต่ก็เป็นเพราะมีประชากรน้อยจึงทำให้ทุกคนค่อนข้างจะสนิทกัน

「มะ มอนสเตอร์!!!!」

「พวกมอนสเตอร์บุกมาแล้ว หลบเร็ว!!」

「ระ รีบไปบอกหัวหน้าหมู่บ้านเร็วเข้า!!」

เมื่อกริฟฟอนบินต่ำลงและเข้าใกล้หมู่บ้าน พวกชาวบ้านต่างก็พากันส่งเสียงโวยวายออกมาด้วยความหวาดกลัวและหาที่หลบ

「ทุกคนไม่ต้องกลัวนะ นี่ชั้นเอง วาเนซซ่า ส่วนเจ้านกยักษ์นี่ก็คือกริฟฟอน พวกมันไม่ใช่มอนสเตอร์หรอกนะ」

「ใช่แล้วถึงพวกมันจะตัวใหญ่แต่ก็เป็นมิตรมากๆเลย เหมือนกับพวกนกเจลโล่นั่นแหละ เพราะงั้นก็ออกมาจากบ้านกันได้แล้ว มันเสียมารยาทกับแขกนะ」

เมื่อหลงจากหลังของกริฟฟอน ชั้นและจูลี่ก็เดินเข้าไปหาพวกชาวบ้านที่กำลังหลบอยู่ตามบ้านต่างๆ

「วะ วาเนซซ่า!!!」

คนแรกที่ได้สติและวิ่งออกมาจากบ้านก็คือคุณแม่ของชั้น

「วะ ว๊าย คุณแม่!!」

คุณแม่พุ่งเข้ามากอดชั้นทั้งน้ำตา และนั่นก็ทำให้ชั้นเสียหลักและล้มลงไปบนพื้น

「วาเนซซ่า มะ แม่นึกว่าลูกตายไปแล้ว ฮืก ฮือ...ฮือ」

「นู๋กลับมาแล้วค่ะ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะคะ」

พอเห็นคุณแม่ที่วิ่งเข้ามาหาชั้นไม่ถูกทำร้าย พวกชาวบ้านต่างก็เริ่มทยอยกันออกมาจากที่หลบซ่อน

ส่วนจูลี่นั้น เธอได้ขอตัวกลับไปยังบ้านของเธอที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก

「คุณแม่คะ สองท่านนี้คือคนที่ช่วยนู๋เอาไว้ ยูเมะซามะ กับ ฮารุกะซามะ ค่ะ」

หลังจากคุณแม่เริ่มทำใจได้ ชั้นก็แนะนำพวกยูเมะซามะให้คุณแม่ได้รู้จัก

「「ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ」」

ยูเมะซามะและฮารุกะซามะจับชายกระโปรงขึ้นและย่อตัวลงทักทายด้วยท่าทีสง่างามเหมือนกับพวกชนชั้นสูง พอเห็นดังนั้นพวกผู้คนในหมู่บ้านต่างก็พากันทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว

「ขะ ขอบคุณที่ช่วยลูกสาวของชั้นเอาไว้จริงๆค่ะ ขอบคุณจริงๆค่ะ ขอบคุณจริงๆ」

คุณแม่ของชั้นขุกเข่าลงกราบยูเมะซามะและฮารุกะซามะหลายต่อหลายครั้ง แต่การกระทำเช่นนั้นมีแต่จะทำให้ยูเมะซามะลำบากใจชั้น จึงรีบเข้าไปหยุดคุณแม่เอาไว้

จากที่ได้อยู่ทำงานที่ปราสาทแห่งนั้นหลายวันทำให้ตัวชั้นเริ่มที่จะเข้าใจความรู้สึกของพวกเค้ามากขึ้น

「วาเนซซ่าเน่จัง วาเนซซ่าเน่จัง!!!」

พวกเด็กๆในหมู่บ้านที่รู้ข่าวว่าชั้นปลอดภัยกลับมาก็พากันวิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ชั้นเองก็รู้สึกดีใจที่พวกเด็กๆในหมู่บ้านยังคงแข็งแรงดีเช่นกัน

จากนั้นชั้นก็นำขนมออกมาและเริ่มแบ่งให้กับพวกเค้าคนละชิ้น ส่วนยูเมะซามะกับฮารุกะซามะนั้นถูกคุณแม่พาเข้าไปพักผ่อนยังด้านในบ้านก่อนแล้ว

ถึงแม้จะเป็นเพียงแม่หลังเล็กๆที่ไม่หรูหรา ไม่มีโซฟาหรือชาสำหรับรับแขก แต่คุณแม่ก็ชั้นก็พยายามอย่างดีที่สุดในการต้อนรับ ยูเมะซามะเองก็ไม่มีท่าทางรังเกียจและยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนออกมาเหมือนทุกที

หลังจากเข้าไปในบ้าน ชั้นก็เล่าเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นให้กับคุณแม่ฟัง ทั้งเรื่องที่ถูกทัตสึยะซามะช่วยชีวิตเอาไว้ เรื่องที่ถูกรับเข้าทำงานรวมถึงเรื่องที่ได้เรียนหนังสือ

คุณแม่ของชั้นที่ได้ฟังเรื่องราวต่างๆนั้น จนถึงตอนนี้ก็ยังคงร้องไห้และกล่าวขอบคุณออกมาอีกไม่รู้กี่ครั้ง

และสุดท้ายหลังจากตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว ชั้นก็ได้ขอร้องยูเมะซามะเพื่อที่จะพาคุณแม่ของชั้นไปอยู่ด้วย

ความจริงแล้วหากเป็นไปได้ชั้นก็อยากจะพาทุกคนในหมู่บ้านตามไปด้วย แต่เรื่องนั้นคงจะต้องรอไปก่อนเพราะที่พักภายในเมืองตอนนี้ยังไม่เพียงพอ

ซักวันหนึ่งชั้นอยากจะให้ทุกคนในหมู่บ้านได้รับสิ่งเดียวกับที่ชั้นได้รับ ความฝันและความหวังที่พวกเค้ามอบให้กับชั้นนั้น ชั้นอยากที่จะมอบมันให้กับทุกๆคนที่ชั้นรักเช่นเดียวกัน

และพอชั้นเอ่ยปากกับยูเมะซามะในเรื่องนี้ ยูเมะซามะก็ยังรับปากในทันทีอย่างไม่ลังเล ทั้งๆที่มันเป็นเพียงคำขอที่เห็นแก่ตัวของชั้นเพียงคนเดียวแท้ๆ

ยูเมะซามะนั้นทั้งอ่อนโยนและใจดี จากความใจดีของเธอนั้น ทำให้ทุกคนต่างพากันเรียกเธอว่า.....เทพธิดาสีน้ำตาล

เทพธิดาสีน้ำตาลนั้นเป็นหนึ่งในเทพธิดาที่คอยรับพระเจ้าผู้สร้างโลก เป็นเทพธิดาที่ขึ้นชื่อว่าอ่อนโยนและเป็นเครื่องหมายแห่งความเมตตา

กับเทพธิดาที่อยู่ตรงหน้าชั้นได้กล่าวคำสาบานในใจ ไม่ว่าจะต้องเจอกับความยากลำบากสักเพียงใด ชั้นก็จะต้องตอบแทนพวกเค้าให้ได้.....