ตอนที่ 40 ชีวิตในอาณาจักรเวทมนต์ บทที่ 2

                                

-- มุมมองของเอลิเซ่ --                                      

ช่วงกลางคืนของวันที่ 19 เดือน 2 ศักราชเอลติซปีที่ 837 หลังจบงานเลี้ยงต้อนรับราชทูตแห่งอาณาจักรศักดิ์สิทธิแอสกรัม

ตัวชั้นในตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนโซฟาหนังสัตว์ที่ดูงดงามและหรูหราตัวหนึ่งภายในห้องรับรอง แต่ทั้งๆที่ในเวลานี้เป็นยามค่ำคืน ตัวชั้นในตอนนี้ไม่ได้อยู่เพียงลำพัง

ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะทัตสึยะซามะได้เรียกชั้นให้เข้าไปพบ ซึ่งในตอนแรกนั้นชั้นคิดว่าเค้าคงต้องการจะปรึกษาหารือเกี่ยวกับแนวทางของทั้งสองอาณาจักรในอนาคต แต่ดูเหมือนว่าชั้นจะคิดผิด......

「ตื่นเต้นเวลาที่ต้องอยู่กับผมสองต่อสองงั้นเหรอ เอลิเซ่จัง」

ทัตสึยะซามะพูดพร้อมกับจิบไวน์สีทองเป็นประกายที่อยู่ภายในแก้วใสๆ ถึงแม้ตัวชั้นจะไม่ค่อยรู้เรื่องของไวน์ดีนัก แต่ความงดงามของไวน์สีทองที่ส่องประกายระริบระยับอยู่ภายในแก้วใสๆนั้นช่างให้ความรู้สึกที่น่าหลงใหลมากทีเดียว

「เอ๋..!.....อ่ะ เรื่อง นั้น อ่ะ คือ ค....ค่ะ」

ตื่นเต้นงั้นเหรอ มันก็ต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้วสิคะ!!?? พูดอะไรออกมากันล่ะคะเนี่ย!! ชะ ชั้นน่ะเป็นเพียงเด็กสาวที่ยังอายุเพียงไม่ถึง 15 ปีเลยนะคะ!!! ไอ้เรื่องอย่างการอยู่กับเพศตรงข้ามสองต่อสองเนี่ยก็เคยมีอยู่บ่อยครั้งหรอกนะคะ!!!

ตะ แต่การที่ได้มาอยู่กับชายหนุ่มที่ชั้นหลงรักเนี่ย มะ มันเป็นครั้งแรกของชั้นเลยนะคะ!!! แล้วแบบนั้นจะไม่ให้ชั้นตื่นเต้นได้ยังไงกันละคะ!!!?? มะไหว ไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะ!! ตัวชั้นในตอนนี้น่ะ ทะ แทบอยากจะมุดไปอยู่ใต้โซฟาตัวนี้เพื่อปิดบังความเขินอายแล้วจริงๆนะคะ

ตะ แต่ถึงอย่างนั้นชั้นก็พยายามตอบกลับไปโดยพยายามระงับความตื่นเต้นที่อยู่ภายในใจให้มากที่สุด

「เวลาเธอพยายามที่จะอดกลั้นของอายเอาไว้เนี่ย ช่างน่ารักจริงๆเลยนะ แบบนี้ผมคงต้องให้รางวัลเธอซักหน่อยแล้วสิ อยากได้อะไรบ้างรึเปล่าล่ะ」

นะ น่ารัก!!! นะ นี่เค้าชมชั้น วะ ว่า น่ารัก!!! เพียงแค่คำๆนี้ก็ทำเอาหัวใจที่เต้นแรงอยู่แล้วของชั้นเต้นแรงขึ้นไปอีก และนั่นทำให้ชั้นรู้สึกสงสัยจริงๆเลยว่ามันจะหลุดออกมาภายนอกร่างกายของชั้นได้หรือเปล่า

นอกจากนั้นเค้าก็ยังพูดถึงเรื่องรางวัล!!! นะ นี่เค้าอยากจะให้ของขวัญกับเด็กสาวที่พึ่งรู้จักกันเพียงไม่นานอย่างชั้นงั้นเหรอ บะ แบบนั้นน่ะ สิ่งที่ชั้นอยากได้ก็ต้องเป็นจะ..จะ..จู.......มะ ไม่ช่ายยยยยยน๊า!!!

ทะ ทำไมชั้นได้ถึงมีความคิดไร้ยางอายอย่างนี้กันได้ล่ะเนี่ยยยยย!!!! ชั้นพยายามอย่างมากเพื่อสงบสติอารมณ์ลงและเอ่ยตอบเค้ากลับไปช้าๆ

「คะ แค่ได้ พะ พบ กะ กับ ทัตสึยะซามะ ก็ ก็ ดิชั้น ก็มีความสุข.....」

แต่แล้วก่อนที่ชั้นจะพูดจบ ทัตสึยะซามะก็ได้หยุดชั้นเอาไว้ก่อนด้วยนิ้ว!!!!???

นิ้ว ชะ ใช่แล้วล่ะมันคือนิ้ว!!! ทัตสึยะซามะใช้นิ้วชี้ของเค้ามาแตะที่ริมฝีปากของชั้นเพื่อหยุดคำพูดของชั้นเอาไว้ พะ เพียงแค่นั้น ทั่วทั้งร่างกายของชั้นก็ร้อนผ่าวราวกับมันจะระเบิดออกมา

และกับตัวชั้นที่สูญเสียการควบคุมและแข็งทื่อไปเพราะการถูกเค้าสัมผัสนั้น ก็ถูกจะ จู จูบ!!!????

「นี่เป็น รางวัลสำหรับเด็กสาวน่ารักอย่างเธอไงล่ะ」

ขะ ขอบคุณสำหรับอาหารค่า!!!!!!!!!! ก็อยากจะพูดแบบนั้นออกไปอยู่หรอก ตะ แต่ อะ ไอ้คำพูดไร้ยางอายอย่างนั้นน่ะ จะ จะ ให้พูดออกไป ดะ ได้ ยังไงกัน!!!

「ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่พอใจกับการจูบเพียงแค่ครั้งเดียวสินะ....」

เอ๋!!??? เอ๋!!!!???????????????????? แต่ก่อนที่ชั้นจะสามารถทำความเข้าใจในคำพูดของทัตสึยะซามะได้นั้น ชั้นก็ได้ถูกจู่โจมอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง และ อีกครั้ง ริมฝีปากที่อ่อนโยนของทัตสึยะซามะมีรสของไวน์ฝาดๆติดอยู่ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ยังให้ความรู้สึกที่อ่อนโยนและหอมหวาน

และในครั้งที่สามเค้าก็เริ่มจู่โจมชั้นอย่างรุนแรงยิ่งขึ้น มือข้างหนึ่งของเค้าลูบไล้ไปตามใบหน้าและพยายามบังคับให้ชั้นอ้าปากออก จากนั้นเค้าก็ค่อยๆสอดลิ้นของเค้าเข้ามาด้านในและค่อยๆเชื้อเชิญให้ชั้นค่อยๆตอบรับกับรสชาติอันนุ่มละมุนของลิ้นเค้าด้วยความเล่าร้อน

หลังจากนั้นชั้นก็เริ่มที่จะลืมเลือนทุกสิ่งทุกอย่าง ภายในหัวของชั้นนั้นขาวโพลนไปหมด กับรสชาตินุ่มละมุนจากลิ้นและริมฝีปากของทัตสึยะซามะนั้นทำให้ชั้นไม่คิดถึงสิ่งใดอีกต่อไป

บ้าน ครอบครัว อาณาจักร เรื่องพวกนั้นราวกับมันไม่สำคัญอีกแล้วหากเพียงแค่ชั้นได้รับความจากเค้า แค่เพียงแค่ แค่เพียงความรักและอ่อนโยนจากเค้า เพียงแค่เท่านั้นที่ชั้นต้องการ และเพื่อการที่จะให้ได้มันมานั้น ท่านจอมเวทสาวสวยท่านนั้นได้บอกกับตัวชั้นเอาไว้ในตอนนี้พวกเราได้พบกันบนเรือเหาะว่า

จงเป็นเด็กสาวที่อ่อนโยนและเชื่อฟัง ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทัตสึยะซามะต้องการนั้น แม้จะต้องรู้สึกอับอายเพียงใดก็จงทำตาม

หากต้องการที่จะได้รับความรัก หากต้องการที่จะได้อยู่เคียงข้างทัตสึยะซามะตลอดไปแล้วล่ะก็ หากต้องการแบบนั้นก็จงทำทุกอย่างแม้มันจะเป็นการหลอกลวงคนทั้งโลกก็ตาม

กับคำพูดของท่านจอมเวทสาวท่านนั้นชั้นยังไม่เข้าใจมันดีเท่าไหร่นัก แต่การที่ทัตสึยะซามะให้การต้อนรับและยังเอาใจใส่ตัวชั้นเป็นอย่างดีแม้ตัวชั้นจะเพียงเด็กสาวไร้พลังคนหนึ่งก็ดูจะเป็นหลักฐานที่ดี

กับทัตสึยะซามะนั้นไม่ว่าจะเป็นเด็กสาวคนไหนก็มีความต้องการที่ได้ใกล้ชิดเค้ากันทั้งนั้น แต่ในหมู่เด็กสาวผู้งดงามจำนวนมากเหล่านั้นจะมีเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้รับการยอมรับ

จากเหตุผลข้างต้นนั้นทำให้การที่ชั้นยอมทำตามข้อตกลงทุกอย่าง มันทำให้ชั้นรู้สึกว่าการที่ชั้นเลือกที่จะเชื่อท่านจอมเวทสาวคนนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง และเพราะเหตุนั้นชั้นจึงตัดสินใจที่จะทำตามทุกสิ่งที่อย่างที่ท่านจอมเวทสาวคนนั้นได้พูดเอาไว้ต่อไป

「ภายใต้ชุดของเธอก็น่ารักมากเลย เอลิเซ่จัง.....」

ชั้นกลับมาตั้งสติได้อีกครั้งหลังจากได้ยินการเรียกชื่อของชั้น แต่นั่นก็ยิ่งทำให้ชั้นรู้สึกเขินอายยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อสังเกตเห็นไดว่าชุดเดรสที่ชั้นใส่อยู่ทั้งด้านบนและส่วนของกระโปรงนั้นได้ถูกถลกขึ้นมาจนเผยให้เห็นชุดชั้นในอย่างชัดเจน

แต่ตัวชั้นนั้นได้ตัดสินใจที่จะทำตามทุกสิ่งทุกอย่างที่ทัตสึยะซามะต้องการไปแล้ว ดังนั้นชั้นจึงไม่มีความคิดที่จะขัดขืนและทำการตอบรับทุกสัมผัสและทุกสิ่งทุกอย่างที่ทัตสึยะซามะต้องการ

「อร๊า....อ...!!」

การสัมผัสของเค้านั้นไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรแต่มันทำให้ชั้นเริ่มที่จะส่งเสียงแปลกๆออกมา และยิ่งเป็นการสัมผัสบริเวณต้นขาหรือหรือส่วนโค้งเว้าภายใต้ชุดชั้นในนั้นก็ยิ่งทำให้ตัวชั้นเกิดความรู้สึกแปลกๆมากขึ้นไปอีก

นี่สินะคือเรื่องที่ท่านจอมเวทสาวผู้นั้นได้บอกเอาไว้ ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องน่าอับอายเพียงใดชั้นก็จะต้องตอบสนองความต้องการของทัตสึยะซามะให้ได้

「ดูเหมือนร่างกายของเธอจะพร้อมแล้วนะ เอลิเซ่จัง」

หลังพูดจบทัตสึยะซามะก็อุ้มตัวชั้นขึ้นด้วยท่าเจ้าหญิงและพาไปยังเตียงหรูหราขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ภายในห้อง ในตอนที่ท่านแม่ได้สอนชั้นเกี่ยวกับเรื่องบนเตียงนั้น ท่านแม่ได้บอกเอาไว้ว่าในครั้งแรกนั้นจะรู้สึกเจ็บบ้างเล็กน้อย

แต่พอชั้นได้มองเห็นใบหน้าของทัตสึยะซามะที่เต็มไปด้วยความสุขแล้วนั้น ความเจ็บปวดที่ชั้นควรได้รับมันก็หายไปในทันที ไม่สิ.....ควรจะต้องบอกว่าความสุขที่เค้ามอบให้มานั้นมันมากเสียจนทำให้หลงลืมความเจ็บปวดนั้นไปต่างหาก

หลังจากนั้นชั้นก็จำไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ดูเหมือนมันจะเป็นเรื่องที่น่าอายเสียยิ่งกว่าที่ท่านแม่เคยสอนเอาไว้เสียอีก นั่นทำให้ตัวชั้นคาดหวังเอาไว้ว่าคงจะไม่มีใครคอยแอบดูพวกเราทั้งสองในระหว่างนั้น.....

 「ตื่นได้แล้วนะคะ ท่านหญิง」

เช้าวันต่อมาเมื่อชั้นรู้สึกตัว ที่ยืนอยู่ข้างเตียงของชั้นในตอนนี้คือเรน่าเมดส่วนตัวของชั้น เธอนั้นได้เข้ามาปลุกชั้นเหมือนดังเช่นทุกๆวัน

「ระ เรน่า นะ นี่ชั้น วะ ว๊าย!!」

แต่ที่แตกต่างกันนั้นคือตัวชั้นในตอนนี้ไม่ได้สวมใส่ชุดนอนเหมือนดังเช่นวันปกติ และนั่นทำให้ชั้นต้องรีบดึงเอาผ้าห่มขึ้นมาเพื่อทำการปกปิดร่างกาย

「ฟุฟุฟุ ดูเหมือนเมื่อคืนจะไปกันได้ดีสินะคะ」

เรน่าใช้มือข้างหนึ่งปิดปากก่อนจะพูดออกมาด้วยสีหน้าสนุกสนาน ทะ ทั้งๆที่เธอต้องไปนอนอยู่ที่อาคารของพวกข้ารับใช้ที่อยู่ห่างออกไปในสวนด้านหลังแต่เธอกลับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนด้วยงั้นเหรอเนี่ย!!!???

「ไม่เห็นต้องอายไปเลยนี่คะ มันเป็นเรื่องที่ดีออกแท้ๆ ฟุฟุฟุ」

「ยะ หยุดพูดทั้งๆที่ยังขำอยู่เลยนะยะ!!!」

「เอาเถอะค่ะ เรื่องนั้นน่ะขอพอไว้แค่นี้ก่อน ในวันนี้คาโอริซามะจะมาทำอาหารเช้าให้ทาน....อ้อ....ดูเหมือนจะว่าคาโอริซามะจะเป็นคนพาท่านหญิงออกไปเที่ยวชมเมืองด้วยตัวเองด้วยนะคะ」

「คะ คาโอริซามะ จะมาทำอาหารเช้าให้งั้นเหรออออ!!!!!」

เพียงแค่ได้ยินชื่อของคาโอริซามะก็ทำให้ชั้นเลิกเขินอายและรีบไปแต่งตัวในทันที นั่นก็เพราะหากพูดถึงคาโอริซามะแล้วล่ะก็ คงจะไม่มีเด็กสาวคนใดที่ไม่รู้จัก เพราะเธอนั้นคือบุคคลที่เด็กสาวทุกคนบนโลกนี้ต้องการที่จะได้พบเจอกันซักครั้ง

เทพธิดาแห่งของหวาน คือชื่อที่ผู้คนบนโลกนี้ได้มอบให้กับเธอ..........