ตอนที่ 43 อัศวินสาวที่บาดเจ็บ

-- มุมมองของกัสต้า –

ในช่วงกลางดึกของวันที่ 9 เดือน 12 ศักราชเอลติซปีที่ 836

เมื่อถึงเวลาเข้าเวรผมก็เปลี่ยนไปใส่ชุดเกราะของกองทหารรักษาการณ์ ชุดเกราะที่ผมกำลังสวมใส่อยู่นี้เป็นชุดเกราะเหล็กสีดำสนิทที่พวกท่านจอมเวทสร้างขึ้นมาให้กับพวกเราที่เป็นกองทหารรักษาการณ์แห่งออร์ธรอสโดยเฉพาะ

มีข่าวลือว่าชุดเกราะนี้ถูกสร้างขึ้นด้วยโลหะดำในตำนานและเวทมนต์ระดับสูง นอกจากนั้นก็ยังมีข่าวลืออีกว่าวิธีการสร้างชุดเกราะแบบนี้สูญหายไปตั้งแต่สมัยสงคราม 10 เผ่าพันธุ์

เรื่องคุณภาพของมันนั้นไม่สามารถสรรหาคำพูดมาบรรยายออกมาได้ มันสามารถป้องกันได้ทั้งดาบ หอกหรือแม้แต่ลูกธนูเหล็กกล้า หรือต่อให้เป็นการโจมตีจากมอนสเตอร์ชั้นสูงก็ยังยากที่สร้างรอยขีดข่วน

เรียกได้ว่าเป็นชุดเกราะที่เหนือชั้นยิ่งกว่าชุดเกราะของกองทหารองครักษ์หลวงที่ว่ากันว่าเป็นสุดยอดของชุดเกราะเสียอีก

การที่ได้สวมใส่ของระดับสูงแบบนี้ ทำให้พวกเราทุกคนรู้สึกภาคภูมิใจในการเป็นส่วนหนึ่งของกองทหารรักษาการณ์เป็นอย่างมาก

และเพื่อไม่ให้พวกท่านจอมเวทที่ยอมสละเวลามาทำเพื่อพวกเราถึงขนาดนี้ต้องผิดหวัง ผมจึงตั้งใจฝึกฝนฝีมือและตั้งใจทำงานอย่างสุดความสามารถตลอดทุกวัน

และถ้าหากมีใครที่คิดจะเอาชุดเกราะที่สูงค่านี้ไปทำเรื่องแย่ๆล่ะก็ ผมจะเป็นคนแรกที่จะเข้าไปจัดการกับพวกมันด้วยตัวของผมเอง

「ถึงเวลาเข้าเวรแล้วสินะกัสต้า」

「โทษทีนะริค ทำให้นายตื่นอีกแล้วสินะ」

จากนั้นผมก็ออกจากห้องพักและตรงไปยังกำแพงเมือง

ผ่านไปเพียงแค่ 2 สัปดาห์เมืองนี้ก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง อาคารต่างๆถูกเชื่อมเข้าไปหากันด้วยถนนที่สร้างจากหิน พื้นที่ที่เคยเต็มไปด้วยป่าไม้ถูกแทนที่ด้วยโรงงานผลิตสินค้าและสิ่งก่อสร้างอื่นๆอีกมากมาย

หลังจากคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปได้ซักพักผมก็มาถึงยังกำแพงเมือง

ในช่วงแรกกว่าผมจะเดินไปถึงกำแพงเมืองก็ต้องใช้เวลาถึงเกือบ 1 ชั่วโมง แต่หลังผ่านการฝึกฝนอันหนักหน่วงและยังต้องวิ่งไปกลับอยู่ทุกวัน ในตอนนี้จึงใช้เวลาเพียงแค่ 20 นาทีเท่านั้น

「ไงกัสต้า นายเนี่ยชอบเลือกเข้าเวรรอบดึกจริงเลยนะ」

ทาสเผ่ามนุษย์เสือที่ชื่อออคุส เข้ามาทักทายผมที่พึ่งจะมาเข้าเวรในช่วงดึก

กองทหารรักษาการณ์แห่งออร์ธรอสนั้น หากไม่นับพวกท่านจอมเวทที่เป็นหัวหน้าแล้วก็มีกันทั้งหมด 36 คน

แล้วใน 36 คนนั้นก็ไม่ได้มีเพียงมนุษย์อย่างผมเท่านั้น แต่ยังมีพวกทาสมนุษย์เสือรวมอยู่ด้วย

เมื่อเป็นคนในกองทหารรักษาการณ์เหมือนกันก็ถือว่าเป็นพวกพ้อง ถึงแม้จะต่างเผ่าพันธุ์แต่ก็ต้องทำงานร่วมกันให้ได้ นั่นคือสิ่งที่ไอโกะซามะพูดกับพวกเราอยู่เสมอ

ในตอนแรกนั้นสำหรับตัวผมที่ไม่เคยทำงานร่วมกับเผ่าพันธุ์อื่นมาก่อนก็รู้สึกประหม่าอยู่บ้าง แต่พอได้ทำงานร่วมกัน ได้ช่วยกันฆ่าพวกมอนสเตอร์ ได้กินข้าวหม้อเดียวกัน พวกเราก็เริ่มสนิทกันจนในตอนนี้ผมสามาถพูดคุยกับพวกเค้าได้อย่างปกติแล้ว

「ผมชอบช่วงเวลากลางคืนนะ มันค่อนข้างจะเงียบสงบดีน่ะ」

「งั้นก็ฝากด้วยละกัน พวกข้าจะกลับไปพักผ่อนแล้ว」

หลังพูดจบออคุสกับทหารอีกหลายนายก็พากันเดินกลับไปยังหอพัก ส่วนผมก็เข้าไปยังห้องควบคุมที่อยู่ด้านในของกำแพงเมือง ภายในห้องตอนนี้มีเจ้าหน้าที่ฝ่ายสื่อสารและกองทหารรักษาการณ์อยู่หลายคน

ห้องควบคุมนี้มีเอาไว้สำหรับตรวจตราความเคลื่อนไหวโดยรอบกำแพงเมือง ส่วนเหตุผลที่พวกเราสามารถทราบความเคลื่อนไหวโดยรอบกำแพงเมืองที่มีอาณาเขตกว้างขว้างได้ง่ายๆก็เพราะว่าภายในห้องควบคุมแห่งนี้มีอุปกรณ์เวทอยู่

 
อุปกรณ์เวทที่ว่านี้มีชื่อเรียกว่าจอ LED ซึ่งภายในห้องแห่งก็มีรอ LED ติดตั้งอยู่มากกว่า 20 ชิ้น ส่วนความสามารถของมันก็คือ การฉายภาพจากอุปกรณ์เวทอีกชิ้นหนึ่งที่เรียกว่ากล้องวงจรปิด โดยเจ้ากล้องวรจรปิดนี้ได้ถูกติดตั้งเอาไว้รอบกำแพงเมือง

ด้วยความแม่นยำของอุปกรณ์เวทพวกนี้จึงทำให้พวกเราสามารถรับรู้และแก้ปัญหาได้ทันทีหากมีมอนสเตอร์หรือใครคิดจะบุกรุกเข้ามา

และในระหว่างที่ผมกำลังตรวจสอบภาพจากกล้องวงจรปิด ผมก็เจอภาพของคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังวิ่งตรงมายังประตูเมือง ดูจากชุดแล้วพวกเธอน่าจะเป็นอัศวินหญิง แล้วทำไมถึงได้มีอัศวินหญิงมาที่ประตูเมืองในเวลาแบบนี้กันนะ

「เห้ย อัศวินหญิงพวกนั้นกำลังบาดเจ็บอยู่นี่!!」

ทหารรักษาการณ์นายหนึ่งที่กำลังตรวจดูจอภาพเหมือนกับผมพูดขึ้นมา เขาเป็นชายหนุ่มวัย 20 กว่าที่เชี่ยวชาญการใช้ธนูและหอกชื่อว่าราโด้

「ว่าไงนะ!!」

พอผมลองสังเกตดูดีดีก็พบว่าพวกเธอกำลังบาดเจ็บอยู่ตามที่ราโด้บอก ชุดเกราะของพวกเธอเสียหายหลายจุด แขนขาก็เต็มไปด้วยบาดแผลเลือดออก อัศวินสาวคนที่วิ่งตามมาหลังสุดมีลูกธนูเหล็กเสียบอยู่บริเวณด้านหลัง

สภาพของพวกเธอกำลังย่ำแย่เป็นอย่างมาก หากปล่อยเอาไว้แบบนี้อาจจะถึงตายก็เป็นได้

「พวกเธอกำลังถูกไล่ล่างั้นเหรอ!!」

ทหารรักษาการณ์อีกนายหนึ่งที่ได้ยินพวกเราคุยกันได้วิ่งเข้ามาดูที่จอภาพ เขาเป็นเด็กหนุ่มที่มีอายุเพียง 14 ปีชื่อว่าโทนี่ แต่ถึงแม้เขาจะอายุน้อยกว่าผมแต่ก็มีฝีมือการใช้ดาบที่ไม่เป็นรองใคร

「ปล่อยไว้แบบนี้แย่แน่!! โทนี่นายรีบไปตามทุกคนมาเร็วเข้า!!」

「ขะ เข้าใจแล้ว!!」

โทนี่ตอบรับและรีบวิ่งออกจากห้องควบคุมไปในทันที

「ลอร่าจัง!! รีบแจ้งเรื่องที่เกิดขึ้นไปยังกองบัญชา ขอกำลังสนับสนุนและเรียกหน่วยพยาบาลมาด่วนเลยครับ!!」

ลอร่าจังเป็นเด็กสาวจากหน่วยสื่อสารที่มีอายุเพียงแค่ 12 ปีเท่านั้น และถึงแม้เธอจะเป็นเด็กสาวที่มีอายุน้อยที่สุดในหน่วยสื่อสาร แต่เธอก็ยังสามารถทำงานในรอบดึกได้อย่างไร้ที่ติ

แต่การที่เธอสามารถทำงานได้ดีนั้น ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะความสามารถของอุปกรณ์เวทที่พวกท่านจอมเวทได้ติดตั้งเอาไว้ให้

โดยปกติแล้วหน่วยสื่อสารทั่วไปจะใช้เจลโล่ความเร็วสูงในการส่งข่าว ซึ่งนั่นทำให้คนที่อยู่ในหน่วยสื่อสารจำเป็นต้องมีทักษะความสามารถค่อนข้างสูง แต่สำหรับหน่วยสื่อสารของเมืองแห่งนี้พวกเธอจะใช้เพียงแค่อุปกรณ์เวทที่มีชื่อว่าโทรศัพท์

เพียงแค่ยกหูของโทรศัพท์และทำการกดปุ่มหมายเลขให้ถูกต้องก็สามารถพูดคุยกับอีกฝ่ายที่ใช้อุปกรณ์เวทโทรศัพท์แบบเดียวกันได้ในทันที มันเป็นอุปกรณ์เวทที่มีประโยชน์มากจนผมไม่รู้จะสันหาคำพูดใดมาอธิบาย

「ราโด้ซัง!!」

「ไม่ต้องเสียงดังนักก็ได้น่า!!」

หากมัวแต่รอคงจะไม่ทันการ ดังนั้นผมและราโด้ซังจึงไปหยิบอาวุธประจำตัวมาและรีบวิ่งลงไปยังประตูเมือง

「ตุบ!! ตุบ!! ตุบ!! ตุบ!!」

เมื่อลงมาถึงประตูเมือง ผมก็ได้ยินเสียงทุบประตูและเสียงการต่อสู้ดังก้องไปทั่วบริเวณ ประตูเหล็กของเมืองแห่งนี้แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก ไม่ว่าพวกมอนสเตอร์จะแข็งแรงเพียงใดก็ไม่อาจจะพังเข้ามาได้ แต่ถึงอย่างนั้นมันกลับมีน้ำหนักเบามาก เพียงแค่ผมกับราโด้ซังก็สามารถเปิดมันออกได้อย่างสบาย

「เปิดด้วยค่ะ!! ช่วยเปิดประตูด้วยค่ะ!!」

ถึงการปล่อยให้คนนอกเข้ามาในเมืองก่อนได้รับอนุญาตจะไม่ดีนัก แต่หากจะให้เมินเด็กสาวที่กำลังบาดเจ็บล่ะก็ ผมยอมโดนลงโทษเสียยังดีกว่า

หลังเปิดประตูออกผมก็พบกับอัศวินสาวคนหนึ่งที่มีผมสีชมพูยาวสลวย ใบหน้าของเธอช่างงดงามราวกับดอกเยอรี่ยามผลิบาน ถึงแม้จะใส่ชุดอัศวินแต่ดูจากรูปร่างหน้าตาของเธอแล้ว เธอน่าจะอายุน้อยกว่าผมเสียอีก

ที่ด้านหลังของเธอมีอัศวินสาวที่กำลังบาดเจ็บอยู่อีก 2 คน พวกเธอกำลังต่อสู้กับกับกลุ่มทหารอย่างเอาเป็นเอาตาย ถึงพวกเธอจะมีฝีมือแต่ก็ดูเหมือนจะรั้งศัตรูเอาไว้ได้อีกเพียงไม่นาน

เมื่อเป็นแบบนี้ก็ไม่มีทางเลือก คงจะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยถามที่มาที่ไปทีหลัง

เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็ดึงดาบออกจากฝักและพุ่งเข้าต่อสู้กับพวกทหารเพื่อช่วยเหลือเหล่าอัศวินสาวในทันที