ตอนที่ 44 สงครามยึดเมืองกูสตาฟ บทที่ 5

 -- มุมมองของเอลิเซ่ --                            

「บุโกร๊ววววว!!! บุโกร๊ววววววววววววววววววว!!!」

เจ้าสัตว์ประหลาดคำรามพร้อมกับง้างกรงเล็บอันแหลมคมของเพื่อตบเข้าใส่วิเวียนซังที่ตั้งโล่ป้องกันพวกเราอยู่ด้านหน้า แต่ด้วยเรี่ยวแรงอันมหาศาลของมัน ร่างของวิเวียนซังจึงถูกซัดจนกระเด็นถอยมาด้านหลังและล้มลงไป

「วิเวียนซัง!!!!」

เมื่อเห็นดังนั้น ชั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปเพื่อนำตัววิเวียนซังกลับมารักษาด้วยเวทมนต์รักษาในทันที ซึ่งก็ไม่ใช่เพียงแค่วิเวียนซังเท่านั้น แต่ยังมีอัศวินศักดิ์สิทธิ์อีกหลายคนเลยที่ไม่สามารถต้านการโจมตีไหวและถูกซัดกระเด็นกลับมา

「ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!」「ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!」「ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!」「ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!」「ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!」「ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!」「ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!」

ในขณะเดียวกัน เหล่าอัศวินศักดิ์สิทธิ์ที่มีหน้าที่คุ้มกันชั้นก็รีบใช้จังหวะนี้ระดมยิงเข้าใส่เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นอย่างต่อเนื่อง เสียงกระสุนและเสียงของการต่อสู้ดังก้องไปจนถึงด้านนอก

แต่ไม่ว่าจะเป็นกระสุนอมพาต กระสุนเพลิง กระสุนระเบิดก็ตามที หรือแม้แต่ดาบเวทมนต์ศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถตัดเหล็กกล้าได้ง่ายๆ เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นก็แทบจะไม่แสดงอาการบาดเจ็บออกมาให้เห็นสักเท่าไหร่

ซึ่งหากลองตั้งใจมองดูเจ้านั่นดีดีแล้วล่ะก็ ดูเหมือนว่าบาดแผลทั้งหมดบนร่างกายของมันนั้นจะเริ่มหายดีแล้วด้วย ซึ่งนั่นก็เรียกได้ว่าเป็นปัญหาขนาดใหญ่ เพราะด้วยพลังในการฟื้นฟูตัวเองที่รวดเร็วถึงระดับนี้แล้ว ชั้นไม่คิดเลยว่าลำพังพวกเราจะสามารถจัดการมันลงได้

「อยู่ด้านในอาคารแบบนี้ก็มีแต่เสียเปรียบ พวกรีบถอยออกไปด้านนอกกันเถอะค่ะ!!」

「รับทราบ!!! พวกนายรีบคุ้มกันท่านสตรีศักดิ์สิทธิ์และพวกที่บาดเจ็บถอยออกไปก่อนเร็วเข้า」

เมื่อได้รับคำสั่งจากชั้น พวกเราครึ่งหนึ่งก็เริ่มทำการล่าถอยออกไปจากตัวอาคาร ส่วนพวกที่เหลือนั้นยังคงมุ่งเป้าไปที่การโจมตีใส่เจ้าสัตว์ประหลาด ซึ่งกำลังวิ่งไต่กำแพงไปมาเพื่อหลบกระสุนและหาจังหวะที่จะเข้าโจมตีตามจุดบอด

「บุโกร๊ววววว!!! บุโกร๊ววววววววววววววววววว!!!」

น่าเสียดายที่ดูเหมือนว่าเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นจะเข้าใจคำพูดของพวกเรา เจ้านั่นจึงส่งเสียงคำรามพร้อมกับกระโดดพุ่งตรงไปยังทางออกซึ่งอยู่ด้านหลัง แววตาสีแดงสดของมันที่หันมาจับจ้องมายังพวกเราที่กำลังพยายามจะถอยหนีออกไปนั้นทำให้ชั้นรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว

「ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!」「ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!」「ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!」「ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!」「ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!」「ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!」「ปัง!!!ปัง!!!ปัง!!!」

「บุโกร๊ววววว!!! บุโกร๊ววววววววววววววววววว!!!」

และถึงแม้ทุกๆคนที่อยู่ด้านหน้าของชั้นจะรีบทำการตอบโต้ด้วยการช่วยกันระดมยิงสกัดเอาไว้ แต่เจ้าสัตว์ประหลาดที่เหมือนจะรู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวของชั้นก็แทบจะไม่สนใจกระโจมตีของคนอื่นๆเลยสักนิด เจ้านั่นส่งเสียงคำรามพร้อมวิ่งตรงเข้ามาหาชั้นด้วยแววที่ของนักล่าที่เลือดเย็น

「อย่ามารังแกเอลิเซ่โอเน่จังนะคะ!!」

「บุเอร๊งงงงงงงงง!!!!!!」

แต่แล้วก่อนที่เจ้าสัตว์ประหลาดจะตวัดกรงเล็บเข้าใส่ตัวชั้นที่เหมือนกับไร้การป้องกัน ร่างเล็กๆร่างหนึ่งพร้อมกับดาบอันใหญ่โตไม่เหมาะสมกับตัวก็ได้พุ่งเข้าซัดใส่เจ้าสัตว์ประหลาดตรงหน้าด้วยความรวดเร็วที่แทบจะมองไม่ทัน ซึ่งนั่นก็ทำให้เจ้าสัตว์ประหลาดนั้นกระเด็นลอยทะลุกำแพงของอาคารออกไป

「「「「「ไอริซามะ!!!!!」」」」」

และสำหรับเด็กสาวที่พึ่งจะทำเรื่องน่ามหัศจรรย์ตรงหน้านั้น ไม่มีใครเลยแม้เพียงสักคนที่จะไม่รู้จักชื่อของเธอ ซากิซากะ ไอริ จอมเวทที่อายุน้อยที่สุดในอาณาจักรออร์ธรอส ผู้ที่ได้รับชื่อที่สองว่าเทพพิทักษ์แห่งอาณาจักรออร์ธรอส

และทั้งๆที่เธอได้เข้ามาช่วยเหลือพวกเราด้วยเวลาเพียงแค่ไม่ถึงนาทีหลังจากที่ได้แจ้งขอกำลังสนับสนุนไป แต่ก็ไม่มีใครสักคนเลยที่จะรู้สึกสงสัยในการปรากฏตัวของเธอ ซึ่งนั่นก็เพราะไอริซามะนั้นเป็นตัวตนที่อยู่เหนือกว่าสามัญสำนึกของจอมเวททั่วไปเป็นอย่างมาก

จอมเวทอันดับที่หนึ่ง จอมเวทที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์ จอมเวทไร้เทียมทาน นั่นคือชื่อมากมายในหลายๆชื่อที่ผู้คนในอาณาจักรออร์ธรอสต่างพากันเรียกขานเธอ แม้แต่ทัตสึยะซามะสามีของชั้นเองก็ยังให้การยอมรับถึงพลังและความสามารถมากมายอันล้นเหลือของของไอริซามะ

และในเมื่อตัวตนที่อยู่เหนือกว่าจอมเวททุกคนได้มาอยู่ตรงหน้าแล้ว ไม่ว่าเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นจะแข็งแกร่งหรือมีพลังในการฟื้นฟูสูงสักแค่ไหนก็ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป และนั่นก็คือสิ่งที่ชั้นและเหล่าอัศวินอัศวินศักดิ์สิทธิ์ทุกคนกำลังคิด

「นู๋จะเป็นคนจัดการเจ้าไลแคนท์หน้าเบี้ยวนั่นเอง เอลิเซ่โอเน่จังรีบพาคนเจ็บไปรักษาตัวเถอะนะคะ!!」

「เข้าใจแล้วค่ะ ฝากด้วยนะคะ ไอริซามะ!!」

หลังจากนั้น ไอริซามะก็เข้าไปจัดการฟาดฟันและหั่นเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นออกไปชิ้นเล็กชิ้นน้อยโดยไร้ปราณีในเวลาเพียงชั่วพริบตา

「สุดยอดไปเลยจริงๆนะคะ พลังของพวกท่านจอมเวทเนี่ย」

วิเวียนซังที่ได้รับการรักษาจนหายดีแล้วพูดออกมาด้วยแววตาประทับใจ

「นั่นสินะคะ สมแล้วจริงๆที่ได้รับพรมาจากเหล่าเทพธิดา ทั้งๆที่เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นเป็นคู่ต่อสู้ที่พวกเราแทบจะรับมือไม่ได้เลยแท้ๆ แต่ไอริซามะกลับสามารถจัดการได้ในเวลาแค่ชั่วพริบตา….」

กับคำพูดของชั้นนั้น ทั้งวิเวียนซังและเหล่าอัศวินศักดิ์สิทธิ์ทุกคนต่างก็แสดงความเห็นด้วยออกมา แต่เรื่องของพวกท่านจอมเวทนั้นคงจะต้องเอาไว้แค่นี้ก่อน นั่นก็เพราะภารกิจของพวกนั้นเราไม่ได้มีเพียงแค่การเข้ามายึดโบสถ์ใหญ่แห่งนี้เอาไว้เท่านั้น

แต่มันยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่พวกเราจำเป็นต้องทำ นอกจากนั้นแล้วภายในเมืองกูสตาฟแห่งนี้เองก็ยังมีผู้คนอีกมากมายที่กำลังรอคอยการช่วยเหลืออยู่อีกด้วย และเมื่อจัดการตรวจสอบและค้นหาจนทั่วทุกซอกทุกมุมแล้ว ชั้นและเหล่าอัศวินศักดิ์สิทธิ์ทุกคนก็ได้เริ่มออกจากโบสถ์ใหญ่และมุ่งหน้าไปยังเป้าหมายต่อไปของพวกเราด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่น

ช่วงเวลาเดียวกันกับที่เอลิเซ่เริ่มออกจากโบสถ์ใหญ่

-- มุมมองของทัตสึยะ --

「อื๊อออ!! อร๊า!! !! อื๊ออออ!! อื๊ออ!!!! อื๊ออออ!!!!!!」

ตอบรับกับการกระแทกสะโพกเข้าใส่ของผม อเดลจังที่กำลังเสียวซ่านพยายามอดกลั้นเสียงครางของเธอให้เบามากที่สุด

ทั้งๆที่ผมบอกให้เธอร้องครางออกมาดังๆเพื่อโชว์ให้พวกกองอัศวินลิลลี่ขาวรวมถึงพวกเชลยสาวๆที่ถูกจับมาได้เห็นถึงใบหน้าตอนที่กำลังเสียวระดับสุดยอดจากการเสียความบริสุทธิ์ของเธอ แต่ทั้งๆแบบนั้นเธอก็ยังไม่ยอมทำตาม และในตอนนี้อเดลจังก็ยังพยายามที่จะอดกลั้นเสียงที่แสดงออกถึงความรู้สึกของเธอเอาไว้

「อเดลจัง ยิ่งเธอพยายามที่จะขัดขืนความต้องการของผมมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งอยากจะทำให้เธอได้รู้สึกเขินอายมากขึ้นเท่านั้น เธอเข้าใจที่ผมพูดรึเปล่า ?」

「อื๊อออ!! อร๊า!! !! อื๊ออออ!! อื๊ออ!!!! อื๊ออออ!!!!!!」

อเดลจังหันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าท่าทางไม่พอใจนัก แต่ใบหน้าที่แดงก่ำของเธอในตอนนี้มันกลับให้ความรู้สึกที่เย้ายวนและน่ารักเสียมากกว่า และนั่นก็ยิ่งทำให้ผมอยากจะกลั่นแกล้งเธอมากขึ้นไปอีก

「เข้าใจละ ทั้งๆที่ตอนแรกผมกะจะให้มีแค่พวกผู้หญิงอยู่ในห้องนี้ แต่ในเมื่อเธอยังจะดื้อดึงถึงขนาดนี้ ผมก็จะให้พวกผู้ชายเข้ามาฟังเธอครางด้วยก็แล้วกัน รูริน่าซัง....」

「ไม่นะ!! อื๊อออ!! อร๊า!! ไม่เอาแบบนั้นนะคะ!! อื๊ออ!!!! อื๊ออออ!!!!!!」

แต่ก่อนที่ผมจะออกคำสั่งกับรูริน่าซัง อเดลจังก็รีบตอบปฏิเสธออกมา แต่ทั้งๆแบบนั้นเธอก็ยังไม่ยอมครางเสียงดังๆออกมาอยู่ดี

「เหหหห ถ้าเธอไม่อยากให้พวกผู้ชายเข้ามาล่ะก็ เชื่อฟังผมแล้วครางออกมาดังๆสิ ตะโกนเรียกชื่อผมด้วยนะ เอาให้พวกผู้ชายที่รอดอยู่ข้างนอกได้รับรู้ซะว่าเธอเป็นผู้หญิงของผมแล้ว」

ผมก้มลงไปโอบกอดและบีบคลึงหน้าอกเล็กๆน้อยทั้งข้างของอเดลจังโดยไม่หยุดจังหวะสะโพก ก็นะ ผมน่ะได้อดทนเฝ้ารอให้อเดลจังค่อยๆเติบโตขึ้นมาเป็นเด็กสาวแสนสวยมามากกว่า 1 ปี ดังนั้นผมจึงอยากจะให้เธอเป็นคนบอกพวกผู้ชายที่ยังแอบหวังว่าจะได้รับความรักจากเดลจังด้วยตัวเธอเอง

ซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ใช่มั๊ยล่ะ ก็เพราะตั้งแต่อเดลจังเข้าไปเรียนในสาขาเวทมนต์และเริ่มที่จะมีชื่อเสียง พวกอัศวินและผู้คนมากมายโดยเฉพาะผู้คนในอาณาเขตเมลริสต่างก็เริ่มหันมาชื่นชอบอเดลจังมากขึ้น ภายในโรงเรียนหลวงสเตรเชียก็ดูเหมือนจะมีการตั้งกลุ่มแฟนคลับขึ้นมาด้วย

ดังนั้นถ้าผมไม่รีบทำให้มันชัดเจนไปล่ะก็ เจ้าพวกนั้นก็จะไม่เลิกเพ้อฝันถึงตัวเธอสักที แล้วไอ้เรื่องนี้แบบรี้มันเป็นปัญหาอย่างไรน่ะรึ ?

ว่าง่ายๆก็คือ การที่เป็นแบบนี้มันก็ทำให้เจ้าพวกนั้นไม่คิดที่จะเริ่มต้นมองหาผู้หญิงที่เหมาะสมกับตัวเองมาแต่งงานกันสักทีน่ะสิ ซึ่งนั่นก็ทำให้เป็นปัญหากับอาเรียจังอย่างมากเลยล่ะ สำหรับเจ้าพวกอัศวินหนุ่มๆทั้งหลายที่เอาแต่เพ้อฝันถึงอเดลจังแล้วไม่ยอมคิดที่จะแต่งงานกันเนี่ย

「ทัตสึยะซามะ!!! อื๊ออออ!!!!!! อร๊า!! ทัตสึยะซามะ!!! อร๊า!! อื๊ออออ!!!!!!」

「ดังอีกสิ ปลดปล่อยความรู้สึกของเธอออกมาให้หมด อเดลจัง!!」

ผมเข้าไปกระซิบที่ข้างหูพร้อมกับเลียและขบกัดที่หลังหูของอเดลจังอย่างเร่าร้อน ก่อนจะค่อยๆเร่งจังหวะสะโพกเพิ่มขึ้นไปอีก ช่วงล่างของอเดลจังเองก็ตอบรับผมด้วยความรู้สึกเสียวซ่านระดับสุดยอดกลับมาเช่นเดียวกัน

「ทัตสึยะซามะ!!! ทัตสึยะซาม๊า!!! อร๊า!! ทัตสึยะซามะ!!! อร๊า!! อร๊างงงง!!」

「สุดยอดเลยอเดลจัง!! เธอทำให้ผมรู้สึกดีสุดยอดเลย!!!」

เพียงเท่านี้ ผมคิดว่าพวกอัศวินที่อยู่ด้านนอกก็คงจะยอมตัดใจจากอเดลจังของผมได้สักที และเพื่อเป็นการตอบแทนอัศวินพวกนั้น ผมจึงสั่งให้รูริจังช่วยแง้มประตูที่อยู่ด้านหลังห้องออกเล็กน้อย ซึ่งนั่นก็เพื่อให้พวกนั้นได้เห็นสีหน้าของอเดลจังในขณะที่เธอได้ถึงจุดสุดยอดไปพร้อมๆกัน

หลังจากนั้น ผมก็ยังได้ทำให้อเดลจังถึงจุดสุดยอดไปอีกหลายต่อหลายครั้ง จนในท้ายที่สุดแล้ว หัวใจของอเดลจังก็ได้กลายเป็นของผมอย่างสมบูณร์ ภายใจหัวใจเธอในตอนนี้ไม่มีที่ว่างสำหรับผู้ชายคนอื่นหลงเหลืออยู่อีกแล้ว