ตอนที่ 44 เด็กหนุ่มในชุดเกราะสีดำ

-- มุมมองของยูฟีน่า –

「ชะ ช่วยเปิดประตูด้วยค่ะ!!」

ชั้นพยายามทุบประตูเหล็กที่อยู่ตรงหน้าและตะโกนออกไป แต่ก็ไม่ว่าจะตะโกนไปเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงการตอบกลับมาแม้แต่ครั้งเดียว ถึงแม้จะหนีมายังเมืองนี้ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ในที่สุดพวกทหารของศัตรูก็ตามมาทัน ชีวิตของชั้นจะต้องมาจบลงในวันนี้งั้นเหรอ.....

ก่อนหน้านี้หลังจากที่พวกเราหมดสิ้นหนทางในการไปเมืองเวลล่า รอสซังจากกองอัศวินที่ 1 ก็ได้แนะนำให้มาขอความช่วยเหลือจากกลุ่มจอมเวทที่อาศัยอยู่ในป่ามายา

ถึงแม้ความหวังจะมีเพียงเล็กน้อยแต่ก็ไม่มีทางเลือก พวกเราจึงตัดสินใจหลบหนีพวกทหารเข้ามายังป่ามายา แต่ถึงจะเป็นช่วงกลางคืนก็ยังยากที่จะหลบพ้นจากสายตาหน่วยสอดแนมของศัตรูที่มีเป็นจำนวนมากได้

อัศวินหลายคนที่ได้สละชีวิตของตัวเองเพื่อให้ชั้นฝ่าวงล้อมหนีออกมา แม้แต่ชาช่าซังและรอสซังที่ทะเลาะกันมาตลอดทางก็ยังพร้อมใจกันเสียสละชีวิตของตัวเองเพื่อถ่วงเวลาศัตรูเอาไว้

ทั้งๆที่มีคนเสียสละไปตั้งมากมายแต่ชั้นก็ยังไม่สามารถทำมันได้สำเร็จงั้นเหรอ

ไม่มีทาง!! ชั้นจะไม่ยอมแพ้หรอก!! ชั้นจะไม่ยอมกลายเป็นของเล่นของทหารศัตรูหรอก!!

「ตุบ!! ตุบ!! ตุบ!! ตุบ!!」

ถึงแม้จะอยู่ในสานการณ์สิ้นหวังชั้นก็ยังไม่คิดจะยอมแพ้และพยายามทุบประตูเหล็กที่อยู่ตรงหน้าต่อไป ข้ารับใช้ทั้งสองคนที่ติดตามชั้นมาก็พยายามต่อสู้ปกป้องชั้นจากศัตรูอย่างเต็มที่

「เปิดด้วยค่ะ!! ช่วยเปิดประตูด้วยค่ะ!!」

และในที่สุดความพยายามของชั้นก็ถูกยอมรับ ประตูเหล็กสีขาวเงินที่สลักลวดลายเอาไว้อย่างงดงามค่อยๆเปิดออกช้าๆ

ชั้นสบตบกับชายหนุ่ม....ไม่สิเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่ด้านในประตูนั้น เค้าเป็นเด็กหนุ่มที่สวมใส่ชุดเกราะเหล็กสีดำทั้งตัว และถึงแม้ชั้นจะไม่เคยเห็นชุดเกราะแบบนี้มาก่อนแต่ก็มั่นใจได้ว่าเป็นชุดเกราะชั้นเลิศ

เพียงชั่วพริบตาหลังจากนั้น......เด็กหนุ่มในชุดเกราะสีดำก็พุ่งเข้าโจมตีใส่ทหารนายหนึ่งที่กำลังจะขืนใจข้ารับใช้ของชั้น

「อ๊ากกก!!!!」

นายทหารคนนั้นกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แขนขวาที่จับดาบของทหารนายนั้นถูกตัดขาดกระเด็นไป พวกทหารคนอื่นที่เห็นเหตุการณ์รีบเปลี่ยนเป้าหมายและพุ่งเข้าโจมตีเด็กหนุ่มคนนั้นในทันที

「จะทำเท่โชว์สาวก็บอกกันก่อนสิวะ!!」

ชายหนุ่มในชุดเกราะสีดำอีกคนหนึ่งตะโกนออกมาพร้อมขว้างหอกเข้าใส่ ทหารสองนายที่กำลังจะเข้าโจมตีเด็กหนุ่มถูกหอกเล่มนั้นเสียบทะลุชุดเกราะกระเด็นลอยไปติดกับต้นไม้ด้านหลัง

การที่สามารถใช้หอกเพียงเล่มเดียวจัดการศัตรูได้พร้อมกันถึงสองคนนั้นบ่งบอกได้เลยว่าฝีมือของเค้านั้นสุดยอดแค่ไหน

「มีเวลาพอจะบอกที่ไหนกันเล่า!! แล้วผมก็ไม่ได้ทำไปเพื่อโชว์สาวซักหน่อย.....」

เด็กหนุ่มพูดออกมาด้วยท่าทางสบายๆในขณะที่ใช้ดาบในมือจัดการพวกทหารที่เข้าล้อมโจมตี ท่วงท่าการใช้ดาบของเค้านั้นเลยระดับที่เรียกว่าเชี่ยวชาญไปแล้ว มันเป็นระดับเดียวกับพวกยอดฝีมือในกองอัศวิน...ไม่สิบางทีอาจจะสูงกว่านั้นอีก

ทุกครั้งที่พวกเค้าตวัดดาบทหารของศัตรูก็จะล้มลง ทุกครั้งที่พวกเค้าฟาดหอกทหารของศัตรูก็จะกระเด็นลอยไป

「ก็ไม่รู้หรอกนะว่ามีเรื่องอะไรกัน แต่การที่พวกแกมาถึงเมืองของจอมเวทแห่งออร์ธรอสแต่ไม่คิดจะเข้ามาทักทายเนี่ย คงจะอภัยให้ไม่ได้ล่ะนะ」

เด็กหนุ่มสะบัดเลือดออกจากดาบก่อนจะใช้มันชี้ไปยังทหารของศัตรูที่เหลืออยู่

「พวกแกเป็นใครกันแน่!! กล้าเข้ามายุ่งเรื่องของพวกเราเนี่ย มันไม่จบลงแค่การขอโทษหรอกนะเว้ย!!!」

นายทหารของศัตรูตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงโกรธแค้น ซึ่งมันก็คงไม่แปลก เพราะทหารของเค้ากว่า 20 นายถูกจัดการลงไปภายในเวลาเพียงไม่กี่นาที

「เหหห....มาถึงหน้าบ้านของจอมเวทแห่งออร์ธรอสแล้วยังกล้าพูดจาเสียมารยาทเนี่ย คงไม่ต้องการจะมีปากไว้พูดต่อไปแล้วสินะ!!」

ชายหนุ่มเผ่ามนุษย์เสือในชุดเกราะสีดำกระโดดลงมาจากต้นไม้และตัดหัวนายทหารคนนั้นในทันที

「อ้าว! ว่าจะแค่ตัดปากทิ้งแต่ดันเผลอตัดหัวทิ้งไปด้วยซะได้ เอาเถอะยังไงพวกแกก็ไม่สมควรจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอยู่แล้วล่ะนะ」

「นั่นสินะครับ กับพวกที่พูดจาเสียมารยาทเนี่ย ปล่อยมีชีวิตอยู่ต่อไปก็เป็นภาระให้โลกใบนี้เปล่าๆนะครับ」

เด็กหนุ่มในชุดเกราะสีดำอีกคนหนึ่งลากตัวทหาร 4 นายที่หนีเข้าไปในป่าออกมากองรวมไว้กับพกทหารที่ถูกจัดการไปก่อนหน้านี้

「โทนี่! พิซซ่า! พวกนายโผล่ออกมาจากทางไหนเนี่ย!」

「ข้าชื่อพีซ่าเว้ยพีซ่า!! ต้องให้บอกอีกกี่ครั้งวะเนี่ย!!」

「ตอนแรกก็กะจะรีบเข้ามาช่วยอยู่หรอกครับ แต่เพราะมีสาวสวยอยู่ด้วย ก็เลยคิดว่าคงจะต้องวางแผนเปิดตัวให้ดูดีหน่อยน่ะครับ ฮ่า ฮ่า」

เด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดพร้อมหันมายิ้มให้กับชั้น ถึงแม้ชั้นจะยังตกใจอยู่บ้างแต่ก็พยายามฝืนยิ้มเพื่อตอบกลับไป แต่ชั้นก็ยิ้มได้เพียงไม่นาน......

ลูกธนูจำนวนมากกำลังพุ่งตรงมาทางชั้น ด้วยจำนวนขนาดนั้นต่อให้หลบยังไงก็คงไม่มีทางพ้น ชั้นที่เมื่อสักครู่คิดว่าพอจะมีความหวังได้สูญเสียมันไปอีกครั้ง

แต่แล้วร่างกายของชั้นก็ถูกเด็กหนุ่มในชุดเกราะสีดำกอดเอาไว้แน่น ลูกธนูจำนวนมากพุ่งเข้าใส่ชุดเกราะเหล็กเกิดเป็นเสียงดังกังวาลไปทั่วบริเวณ

อีกแล้วเหรอ.....มีคนที่ต้องมาเสียสละชีวิตเพื่อปกป้องชั้นอีกแล้วเหรอ.....

น้ำตาที่พยายามอดกลั้นเอาไว้ค่อยๆไหลรินออกมา หากชั้นไม่ได้หนีมาที่นี่เค้าก็คงจะไม่ต้องมาตายไปตั้งแต่ยังหนุ่มแท้ๆ.....

「เอ่อ......คือผมไม่ค่อยถนัดเรื่องปลอบใจผู้หญิงน่ะ ยังไงก็ช่วยอย่าร้องไห้ได้มั๊ยนะ......」

「เอ๊ะ!......」

พอชั้นได้สติกลับมาแล้วมองไปรอบๆก็ตกตะลึงกับภาพที่ได้เห็น ลูกธนูจำนวนมากเหล่านั้นไม่สามารถแทงทะลุชุดเกราะของพวกเค้าได้เลยแม้แต่ดอกเดียว แม้แต่ช่องว่างระหว่างชุดเกราะที่เป็นชุดผ้าก็ยังไม่มีรอยฉีกขาดแม้แต่น้อย

ข้ารับใช้สาวทั้งสองคนที่ถูกพวกเค้าปกป้องเอาไว้ก็แสดงสีหน้าตกตะลึงกับเรื่องที่เกิดขึ้นเช่นเดียวกัน....นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ.....

「ไม่ใช่เวลามาจีบสาวแล้วนะเว้ย!! พวกมันแห่กันมาอีกเป็นฝูงเลย!!!」

ถึงแม้จะเป็นช่วงกลางดึก แต่เพราะแสงจากอุปกรณ์เวทที่กำแพงทำให้ชั้นสามารถมองเห็นได้ชัด

เบื้อบ้างของพวกเราในตอนนี้คือทหารของศัตรูจำนวนมากกว่า 100 นาย และที่ข้างๆของนายทหารที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าก็มีร่างของชายหญิงที่เต็มไปด้วยบาดแผลถูกล่ามโซ่เอาไว้อยู่

ชายหญิงคู่นั้นเป็นคนที่เสียสละตัวเองเพื่อถ่วงเวลาให้กับชั้นชาช่าซังและรอสซัง พวกเค้าถูกจับแก้ผ้าถูกล่ามโซ่ถูกเขี่ยนตีและลากถูไปกับพื้นจนมาถึงที่นี่

แม้จะเป็นภาพที่ไม่น่าดูนักแต่ชั้นก็ไม่คิดจะหลบสายตา กับผู้คนที่ต้องมาทนทรมานเพื่อชั้นแล้ว ชั้นคงจะเมินหน้าหนีไปจากมันไม่ได้

「ถึงพวกแกจะเก่งแค่ไหนก็เอาชนะพวกเราที่มีมากกว่า 200 คนไม่ได้หรอกน่า」

「ใช่แล้ว ถ้าไม่อยากเป็นเหมือนไอ้สองตัวนี้ก็วางอาวุธแล้วยอมแพ้ซะ!!」

พวกทหารของศัตรูแสยะยิ้มและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

「ฮ่า ฮ่า ฮ่า ดูพวกมันสิกลัวจนไม่กล้าขยับไปไหนเลย...............อั่ก!!」

แต่แล้วไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร อยู่ดีดีทหารนายหนึ่งของศัตรูที่กำลังพูดอยู่ก็กระเด็นลงไปนอนกับพื้น ดูจากท่าทางแล้วชั้นคิดว่าเค้าคงจะไม่สามารถลุกขึ้นมายืนได้อีกครั้งเป็นแน่

「หนอยพวกแก...............อั่ก!!」

「เกิดอะไรขึ้นวะ.........อั่ก!!」

「หมอบลง.........อั่ก!!」

เหล่าทหารของศัตรูต่างทยอยกระเด็นล้มลงไปโดยไม่มีใครทราบว่าเกิดอะไรขึ้น

「เห้อ....ไม่ใช่แค่ไม่มีมารยาท แต่พวกแกยังไม่มีสมองอีกด้วยเหรอเนี่ย.....」

เด็กหนุ่มพูดออกมาโดยที่ยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากร่างกายของชั้น

「นะ นั่นมันตัวอะไรวะ!!!」

ท่ามกลางความสับสนของศัตรู ตรงหน้าของชั้นในตอนนี้ได้ปรากฏยานพาหนะรูปร่างประหลาดที่ทำจากเหล็กสีดำทั้งคัน มันเป็นยานพาหนะที่ชั้นไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน และทั้งๆที่น้ำหนักของมันน่าจะเยอะมากแท้ๆ แต่มันกลับเคลื่อนที่ด้วยความรวดเร็ว

ที่ด้านบนของยานพาหนะแปลกประหลาดนี้มีเด็กสาวในชุดเมดหลายคนโผล่ขึ้นมา และพอพวกเธอขยับมือเพียงเล็กน้อยพวกทหารของศัตรูก็จะทยอยล้มลงไปอย่างไร้สาเหตุ

ถ้าชั้นเข้าใจไม่ผิดล่ะก็ บางทีอุปกรณ์ที่พวกเธอถืออยู่ในมืออาจจะเป็นอุปกรณ์เวทสำหรับโจมตีระยะไกล...........แต่อุปกรณ์เวทที่สามารถโจมตีระยะไกลได้รวดเร็วแม่นยำและมองไม่สามารถมองเห็นได้นั้นชั้นไม่เคยได้ยินมาก่อน....