ตอนที่ 46 อาณาจักรทั้งสอง

ในช่วงกลางดึกของวันที่ 9 เดือน 12 ศักราชเอลติซปีที่ 836

ผมถูกเมดสาวคนหนึ่งปลุกขึ้นมา และเธอได้แจ้งว่าที่หน้าประตูเมืองในตอนนี้มีอัศวินสาว 3 คนกำลังถูกไล่ล่า กับเรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ผมคิดว่ามันคงจะต้องเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์กองทัพมอนสเตอร์บุกโจมตีเมืองเวลล่าอย่างแน่นอน

เหตผลที่ผมคิดแบบนี้ก็มาจากตำแหน่งที่พวกเราอยู่ในตอนนี้ ในตอนนี้นอกจากคนของตระกูลโรเซนเบิร์กและกิลด์พ่อค้าแล้ว คนอื่นๆไม่มีทางรู้ที่อยู่ของพวกเราแน่นอน นั่นจึงเป็นเรื่องยากที่จะมีผู้อื่นหลงทางเข้ามา และยิ่งอีกฝ่ายเป็นอัศวินสาวก็ยิ่งทำให้ผมแน่ใจ

หลังจากนั้นไม่นานผมก็ได้รับรายงานผลของการต่อสู้ ปาร์ตี้ของนานะจังและกลุ่มเมดติดอาวุธที่ไอโกะจังส่งออกไปสนับสนุนได้จัดการถล่มพวกทหารที่มีจำนวนมากกว่า 200 คนลงอย่างง่ายดายด้วยอาวุธรูปแบบใหม่

สำหรับอาวุธรูปแบบใหม่นี้ถูกพัฒนาขึ้นจาก『โครงการพัฒนายุทโธปกรณ์สำหรับต่อต้านอากาศยาน』ซึ่งชื่อของมันก็คือ『บีทเตอร์』

โดยเจ้าบีทเตอร์ที่ว่านี่ถูกสร้างขึ้นโดยเลียนแบบจากโครงสร้างของเครื่องยิงลูกเบสบอล แต่เพื่อให้เหมาะสมกับการใช้งานจึงมีการปรับลดขนาดและน้ำหนักให้เหล่าเมดสาวสามารถพกพาไปไหนมาไหนได้โดยง่าย

และนอกจากมันจะเป็นอาวุธระยะไกลที่มีความแม่นยำสูงแล้ว มันยังสามารถเปลี่ยนชนิดกระสุนให้เข้ากับสถานการณ์ได้ในทันทีอีกด้วย

กลับมาที่เรื่องของอัศวินสาว สำหรับผู้นำกลุ่มอัศวินสาวในครั้งนี้มีชื่อว่ายูฟีน่า เธอเป็นน้องสาวของเซลฟีน่าที่เคยมาพบพวกเราเข้าโดยบังเอิญเมื่อเดือนก่อน และเนื่องจากเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับตระกูลโรเซนเบิร์กผมจึงเรียกโอลิเวียให้มารับฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วย

โอลิเวียและเด็กสาวเผ่าพันธุ์โลลิเทียนั้นเกลียดชังตระกูลโรเซนเบิร์กที่เป็นฝ่ายแย่งชิงดินแดนของพวกเธอไปอย่างมาก ดังนั้นหากยูฟีน่ารู้ว่าผมเป็นพันธมิตรกับเผ่าพันธุ์โลลิเทียที่มีสิทธิอันชอบธรรมในแผ่นดินนี้ล่ะก็ มันคงจะทำให้เธอไม่กล้าที่จะเจรจาต่อรองด้วยผลตอบแทนเพียงเล็กน้อย

พวกเราในตอนนี้น่ะไม่ได้เป็นเพียงแค่กลุ่มคนต่างโลกอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นไม่ว่าจะทำอะไรก็จำเป็นจะต้องคิดถึงผลประโยชน์ของคนที่อาศัยอยู่ในเมืองแห่งนี้เป็นหลัก

จากนั้นผมก็มารอพบยูฟีน่าที่ห้องรับรองสุดหรูห้องหนึ่ง ตามจริงแล้วพวกยูเมะจังก็อยากจะตามมาด้วย แต่เนื่องจากพวกเธอมีงานที่จะต้องทำในตอนเช้าผมจึงบังคับให้พวกเธอนอนต่อไป

「มาเรียจัง มานอนตรงนี้สิ」

ผมดึงตัวมาเรียจังลงมานอนบนโซฟา

「อะ เอ๋! ……แต่ทำแบบนี้มันจะเป็นการเสียมารยาทกับอีกฝ่ายนะคะ.....」

มาเรียจังพูดออกมาด้วยสีหน้าเป็นกังวล

「กับพวกตระกูลโรเซนเบิร์กไม่ต้องไปมีมารยาทด้วยก็ได้ค่ะ!」

ส่วนโอลิเวียนั้นแสดงออกถึงความไม่ชอบใจอย่างรุนแรง

「มาเรียจัง ถ้าเธอไม่เชื่อฟังล่ะก็ ผมจะไม่รักเธอแล้วนะ」

「ค.....ค่ะ....」

ถึงแม้จะไม่เต็มใจ แต่เพราะความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดทั้งวันจึงทำให้มาเรียจังหลับไปบนตักของผมอย่างง่ายดาย และเนื่องจากผมเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอต้องเหนื่อยล้ามากขนาดนี้ผมจึงใส่ใจดูแลเธอเป็นพิเศษ

นอกจากนั้นหากอีกฝ่ายมาเห็นภาพนี้เข้าก็คงจะทำให้เข้าใจสถานภาพของตัวเองได้ง่ายขึ้น ถึงแม้การกดดันอีกฝ่ายที่เป็นเพียงเด็กสาวอายุ 12 ปีจะไม่ใช่เรื่องดีนัก แต่การปล่อยให้มีคนรู้ว่าพวกเรายอมช่วยเหลือคนอื่นง่ายๆคงจะแย่ยิ่งกว่า

นั่นก็เพราะในอนาคตมันจะทำให้คนจำนวนมากมาขอความช่วยเหลือจากพวกเราไม่จบไม่สิ้นน่ะสิ

「ทัตสึยะซามะ ชั้นพาท่านหญิงยูฟีน่ามาเข้าพบแล้วค่ะ」

เมื่อยูฟีน่ามาถึงผมก็ให้เธอช่วยเล่าเรื่องต่างๆทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ฟัง

กับเรื่องที่เธอเล่าให้ห่วงนั้นทำให้ผมรู้สึกเป็นห่วงโรน่าจังขึ้นมา สำหรับเมืองเวลล่าที่เป็นป้อมปราการนั้นจริงอยู่ว่ามีการป้องกันที่แข็งแกร่ง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังมีจุดอ่อนที่สำคัญอยู่

เนื่องจากเมืองถูกสร้างติดหน้าผาหินที่สูงชันจึงง่ายต่อการป้องกัน แต่เพราะเหตุนั้นหากเมืองถูกตัดเส้นทางสายหลักสำหรับลำเลียงเสบียงก็คงยากที่จะหาเสบียงอาหารจากแหล่งอื่นได้

แต่ถึงจะเป็นห่วงโรน่าจังซักแค่ไหนผมก็พยายามอดกลั้นเอาไว้ และกดดันยูฟีน่าต่อไป

แต่ถึงจะกดดันไปแค่ไหนเด็กสาวตรงหน้าก็ยังไม่คิดจะยอมแพ้ ภายในดวงตาของเธอยังคงเต็มไปด้วยความหวัง กับเด็กสาวตรงหน้าคนนี้ผมคิดว่าเธอมีคุณสมบัติในการเป็นผู้นำที่ดีมากเลยทีเดียว

「ทัตสึยะซามะ โอลิเวียซามะ สนใจจะมาร่วมทำสนธิสัญญาระหว่างประเทศ กับชั้นมั๊ยคะ」

และในที่สุดเธอก็ได้พูดสิ่งที่น่าตกใจออกมา สนธิสัญญาระหว่างประเทศงั้นเหรอ จริงอยู่ว่าหากเป็นข้อตกลงระดับประเทศที่ส่งผลให้ผมและผู้คนในเมืองนี้ได้รับประโยชน์เพียงพอก็คงจะยอมรับมันได้

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เป็นเพียงเด็กสาวอายุ 12 ปี เด็กสาวอย่างเธอจะมีอำนาจเพียงพอที่จะทำให้ข้อตกลงระหว่างประเทศสำเร็จได้เลยงั้นเหรอ.....

「ทำไมชั้นถึงต้องไปทำสทธิสัญญากับคนของตระกูลโรเซนเบิร์กด้วยล่ะ!」

ในระหว่างที่ผมกำลังคิดอยู่นั้นโอลิเวียก็ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ สำหรับเธอแล้วคงไม่มีสิ่งใดที่จะทำให้พอใจได้ง่ายๆ

「เผ่าผีเสื้อแสงจันทร์ รู้จักรึเปล่าคะ」

「นะ นี่เธอว่าหมายความว่ายังไง!!」

สีหน้าของโอลิเวียเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินชื่อของเผ่าผีเสื้อแสงจันทร์ เนื่องจากผมไม่รู้รายละเอียดของเรื่องนี้จึงทำได้เพียงแค่ฟังอยู่เงียบๆเท่านั้น

「ถ้าหากโอลิเวียซามะสนใจจะทำสทธิสัญญากับชั้นล่ะก็ ชั้นพอจะบอกข่าวคราวของพวกเขาให้ฟังได้นะคะ」

ยูฟีน่าพูดออกมาด้วยรอยยิ้มราวกับสามารถกุมจุดอ่อนของโอลิเวียเอาไว้ได้

「อุ......!!」

โอลิเวียหันหน้ามามองผมด้วยแววตาเศร้าสร้อย สำหรับเธอแล้วเรื่องนี้คงจะเป็นเรื่องสำคัญมากงั้นสินะ

「ในเมื่อมันสำคัญกับเธอก็ไม่ต้องฝืนเก็บความรู้สึกเอาไว้ก็ได้นะโอลิเวีย」

ผมดึงตัวโอลิเวียเข้ากอดมาและลูบไล้เรือนผมสีเงินของเธออย่างอ่อนโยน

「ยูฟีน่า ถ้าหากสิ่งที่เธอพูดเป็นเพียงเรื่องโกหกล่ะก็ มันจะไม่จบลงเพียงแค่การจับเธอแก้ผ้าแล้วส่งไปให้ทหารของกองทัพกบฏหรอกนะ」

「ด้วยเกียรติของตระกูลโรเซนเบิร์ก ทุกสิ่งที่ชั้นพูดล้วนเป็นความจริงแน่นอนค่ะ」

「เข้าใจละ แต่ก่อนอื่นเลยนะ แค่บุตรสาวคนรองของตระกูลโรเซนเบิร์กอย่างเธอน่ะ ตามกฎหมายของจักรวรรดิแล้วเธอมีสิทธิที่จะลงนามในสนธิสัญญาระหว่างประเทศได้ด้วยงั้นเหรอ」

เมื่อได้ยินคำพูดของผมยูฟีน่าก็เผยรอยยิ้มที่ดูน่ารักสมวัยออกมา บางทีเธอคงจะรอคำพูดนี้ของผมอยู่งั้นสินะ

「ดูเหมือนทัตสึยะซามะจะเข้าใจผิดไปเล็กน้อยนะคะ สนธิสัญญาที่พวกเราจะตกลงกันนั้นไม่ใช่ระหว่างประเทศของทัตสึยะซามะกับจักรวรรดิ แต่เป็นระหว่างประเทศของทัตสึยะซามะกับประเทศของชั้นเองน่ะค่ะ」

จากนั้นยูฟีน่าก็เริ่มอธิบายรายละเอียดในสิ่งที่เธอคิด สำหรับสนธิสัญญาฉบับนี้เป็นข้อตกลงเกี่ยวกับการมอบประเทศของยูฟีน่าให้เป็นอาณานิคมของประเทศผม

เนื่องจากพวกเราจำเป็นต้องทำสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรจึงต้องทำการระบุชื่อประเทศลงไปด้วย สำหรับประเทศของผมนั้นได้ใช้ชื่อที่คิดเอาไว้ล่วงหน้าแล้วก็คืออาณาจักรออร์ธรอส ส่วนประเทศของยูฟีน่านั้นถึงแม้จะพึ่งตั้งขึ้นมาเมื่อสักครู่แต่ดูเหมือนเธอจะตั้งชื่อเอาไว้นานแล้ว ซึ่งชื่อประเทศของยูฟีน่านั้นมีชื่อว่าอาณาจักรออร์ฟีน่า

สำหรับการเป็นอาณานิคมนั้นอาณาจักรออร์ฟีน่าจะส่งเครื่องบรรณาการเป็นผลผลิตทางการเกษตรและสินแร่ที่เก็บเกี่ยวได้ในอัตรา 1 ใน 10 ส่วน โดยจะทำการส่งมอบให้ทุกปีในช่วงฤดูเก็บเกี่ยว นอกจากนั้นก็ยังจะมีการส่งมอบบุคลากรและแรงงานที่มีความสามารถเข้ามาช่วยเหลือในการขยับขยายเมืองของอาณาจักรออร์ธรอส

พูดถึงบุคลากรแล้วก็แน่นอนว่าเป็นสิ่งที่พวกเราขาดแคลนอย่างมาก ถึงแม้พวกเราจะมาจากญี่ปุ่นที่พัฒนาแล้วแต่ก็มีกันแค่ไม่กี่คน ดังนั้นบุคลากรที่มีความสามารถจึงเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับพวกเราในอนาคต

ส่วนสิ่งที่อาณาจักรออร์ธรอสนั้นต้องทำในฐานะเจ้าของอาณานิคมนั้นก็คือการช่วยปกป้องประชาชนของอาณาจักรออร์ฟีน่า หรือหากจะพูดง่ายๆก็คือการส่งทหารเข้าช่วยเหลือในยามสงคราม การต่อสู้กับมอนสเตอร์ การก่อสร้างกำแพงเมืองและสถานที่สำหรับอยู่อาศัย

「หากเทียบกับจักรวรรดิที่เก็บภาษี 4 ใน 10 ส่วนแล้วล่ะก็ พวกชาวบ้านแถบนี้คงจะดีใจกันล่ะนะ」

ตามปกติแล้วทางตระกูลโรเซนเบิร์กจะเก็บภาษี 40% และส่งให้ทางจักรวรรดิ 30% แต่สำหรับประเทศที่เธอจะสร้างขึ้นมาใหม่นั้น จะเก็บภาษีเพียง 20% และส่งมอบให้พวกเรา 10% การทำเช่นนี้จะเป็นการช่วยเหลือผู้คนที่กำลังอดอยากได้เป็นจำนวนมาก

「หากได้กองทหารที่แข็งแกร่งมาช่วยปกป้องล่ะก็ ผลผลิตทางการเกษตรในปีหน้าจะต้องมากขึ้นอีก 2-3 ส่วนแน่นอนค่ะ」

ส่วนพื้นที่สำหรับการเพาะปลูกและอาณาเขตของพวกเรานั้น อาณาจักรออร์ฟีน่าและอาณาจักรออร์ธรอสจะแบ่งกันอย่างยุติธรรมหลังชนะสงคราม

ใช้แล้วล่ะสิ่งที่พวกเราจะทำต่อไปนี้ก็คือสงคราม ในตอนนี้ยูฟีน่าได้ตัดสินใจล้มเลิกแผนการกู้คืนเมืองกูสตาฟทีมีความเสี่ยงสูงไปเรียบร้อยแล้ว

การบุกเข้าตีเมืองกูสตาฟที่อยู่ไกลแถมยังมีการป้องการที่แน่นหนาน่ะ จำเป็นจะต้องใช้กำลังทหารจำนวนมาก จริงอยู่ว่าพวกเราสามารถโจมตีระยะไกลจากบนฟ้าได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่าอีกฝ่ายจะไม่มีวิธีตอบโต้

ดังนั้นพวกเราจึงเปลี่ยนแผนมายึดพื้นที่ทางตอนเหนือของทวีปอากัสเตรีย ซึ่งเป็นหนึ่งในพื้นที่ที่เผ่าพันธุ์โลลิเทียเคยสูญเสียให้กับจักรวรรดิกลับคืนมา ส่วนเหตุผลนั้นก็เพื่อให้ผู้คนสามารถอพยพหนีมายังพื้นที่ของพวกเราได้โดยง่าย

การตัดสินใจเช่นนี้นอกจากจะลดความเสี่ยงลงแล้ว พวกเราก็ยังได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย

ประโยชน์อย่างแรกก็คือขวัญกำลังใจของพวกทหารและบรรดาผู้คนที่มาทำงานอยู่ในเมืองแห่งนี้ ครอบครัวของพวกเขาส่วนใหญ่นั้นอาศัยอยู่ในหมู่บ้านและเมืองแถบนี้ ซึ่งในตอนนี้กำลังถูกทหารของกองทัพกบฏเข้าปิดล้อมและแย่งชิงเอาเสบียงอาหารไป ยิ่งปล่อยให้กองทัพกบฏยึดครองเอาไว้นานเท่าไหร่ผู้คนก็จะยิ่งเดือดร้อนมากขึ้นตามไปด้วย

อย่างที่สองก็คือในกองทัพกบฏมีพวกทาสเผ่ามนุษย์สัตว์ที่ถูกบังคับให้มาทำสงครามอยู่ค่อนข้างเยอะ ดังนั้นถ้าหากสามารถช่วยพวกนั้นออกมาได้ล่ะก็ นอกจากจะเป็นการช่วยรักษาชีวิตของพวกเขาแล้ว พวกเราก็ยังได้ทั้งแรงงานและทหารสำหรับใช้งานในเรื่องต่างๆอีกด้วย

อย่างที่สามคือเรื่องของเผ่าพันธุ์โลลิเทีย สำหรับเรื่องนี้ยูฟีน่าได้ให้สัญญาว่าจะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่ ไม่เพียงแค่เผ่าผีเสื้อแสงจันทร์ที่เธอมีข้อมูลอยู่เท่านั้น แต่เธอยังจะช่วยติดต่อกับบรรดาผู้คนที่เธอรู้จักเพื่อนำตัวเผ่าพันธุ์โลลิเทียที่ตกเป็นทาสในจักรวรรดิกลับคืนสู่บ้านเกิด

อย่างที่สี่เป็นเหตุผลส่วนตัวของผม สำหรับตัวยูฟีน่าที่เป็นสาวสวยนั้นแน่นอนว่าอยากได้ แต่ที่ผมต้องการจริงๆในตอนนี้น่ะคือยัยโรน่า ถึงแม้เธอจะเป็นพวกไม่ได้เรื่อง แต่ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้คิดถึงเธอมากนัก

สำหรับลูกผู้ชายแล้วการปล่อยให้ผู้หญิงของตัวเองต้องตกอยู่ในอันตรายนั้นเป็นเรื่องที่ผมไม่สามารถทนได้ ดังนั้นในครั้งนี้ถึงแม้จะไม่ได้ทำสนธิสัญญากับยูฟีน่า ผมก็คงจะไปช่วยยัยโรน่าออกมาอยู่ดี เพราะงั้นจึงเรียกว่าได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย

จักรวรรดิเอลติซในตอนนี้นั้น หากฟังจากหลายๆคนดูก็พอจะทราบได้ถึงความเสื่อมโทรม ขุนนางในหลายพื้นที่เริ่มทำการกดขี่ประชาชน ผู้คนมากมายเริ่มอดอยาก เด็กสาวมากมายถูกขายเป็นทาส การทะเลาะเบาะแว้งแย่งชิงอำนาจของคนในราชวงศ์ และยังมีปัญหาเรื่องอื่นๆอีกมากมาย

ดังนั้น ผม โอลิเวียและยูฟีน่าจึงตัดสินใจร่วมมือเพื่อสร้างประเทศขึ้นมาใหม่ ไม่ว่าจะเป็นขุนนาง พ่อค้า ชาวบ้านทั่วไป หรือเผ่าพันธุ์ไหน พวกเราก็จะให้การต้อนรับอย่างเท่าเทียม

พวกเราจะต้องสร้างประเทศที่ผู้คนสามารถอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขให้ได้ ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องที่ยากลำบากและต้องใช้เวลานานซักแค่ไหนก็ตามที

「แล้วตระกูลโรเซนเบิร์กของเธอจะเห็นด้วยกับเรื่องนี้งั้นเหรอ」

「ถ้าพวกเค้าไม่เห็นด้วยชั้นก็ยินดีจะสละชื่อของตระกูลโรเซนเบิร์กทิ้งไปค่ะ」

「ถ้าเตรียมใจเอาไว้ถึงขนาดนั้นผมก็ไม่มีอะไรจะแย้งแล้วล่ะนะ」

「สำหรับชั้นแล้วไม่ว่าจะเป็นเมืองหรือชื่อเสียงก็ไม่สำคัญ ความปรารถนาเดียวของชั้นในตอนนี้คือการมอบสถานที่สำหรับอยู่อาศัยให้กับผู้คนมากมายที่ต้องสูญเสียที่อยู่ไปเพราะความโลภของขุนนางจักรวรรดิ」

ยูฟีน่าพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

「โอลิเวียได้ข้อมูลของเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ ผู้คนมากมายได้หลักประกันในการดำรงชีวิต ส่วนผมก็ได้ว่าที่ภรรยาที่ทั้งสวยและเก่งงั้นเหรอ.....」

เนื่องจากพรุ่งนี้พวกเรามีเรื่องที่จะต้องทำอีกเยอะ ผมจึงพายูฟีน่าไปอาบน้ำและพักผ่อน แน่นอนว่าในฐานะว่าที่ภรรยาแล้วเธอก็มีหน้าที่ทำให้ว่าที่สามีอย่างผมได้พึงพอใจในยามค่ำคืน.......