ตอนที่ 46 คืนที่ฝนตก

 

-- มุมมองของเวลน่า --

                                                        

ช่วงค่ำของวันที่ 3 เดือน 4 ศักราชเอลติซปีที่ 837                

ในแต่ละสัปดาห์นั้นจะมีอยู่ 2 วันที่ทางอาณาจักรออร์ธรอสประกาศให้เป็นวันหยุด ซึ่งวันหยุดแบบนี้ทุกคนจะเรียกมันว่าวันหยุดสุดสัปดาห์ และมันก็จะเป็นวันที่ผู้คนส่วนใหญ่ที่ทำงานอย่างหนักมาตลอดทั้งสัปดาห์จะออกไปท่องเที่ยวหรือใช้เวลาไปกับการพักผ่อนร่วมกันกับครอบครัว

เนื่องจากเป็นสิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อนมันจึงฟังดูค่อนข้างประหลาด แต่ทุกคนก็มักจะเฝ้ารอให้วันหยุดสุดสัปดาห์มาถึง และมันก็แน่นอนว่าตัวชั้นเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

นั่นก็เพราะในช่วงวันหยุดนั้น เจ้านั่นมักจะหาเวลาว่างมาพาชั้นออกไปท่องเที่ยวในเมืองอื่นๆ จับจ่ายซื้อเสื้อผ้าสิ่งของ ดูภาพยนต์อนิเมชั่นในโรงหนัง หรือออกกำลังกายในสนามกีฬา

แต่เนื่องจากในช่วงเดือนที่ผ่านมาเจ้านั่นค่อนข้างจะยุ่ง เจ้านั่นจึงไม่มีเวลาที่จะมาพาชั้นออกไปท่องเที่ยว ดังนั้นชั้นจึงได้ตั้งตารอให้วันนี้มาถึง

วันนี้เป็นวันที่เจ้านั่นทำงานสำคัญๆเสร็จเรียบร้อย เป็นวันที่เจ้านั่นสัญญาว่าจะพาชั้นออกไปดูพระอาทิตย์ตกดินที่สะพานแห่งสายรุ้งด้วยกัน แต่ทั้งๆที่ให้สัญญาเอาไว้แล้วแต่เจ้านั่นกับไม่ยอมรักษาสัญญา

ช่างเป็นผู้ชายที่ไม่ได้เรื่อง...........มะ...ไม่ใช่สิ...ชั้นน่ะไม่ได้มีความคิดอย่างไอ้การตั้งตารอที่จะได้ออกไปเที่ยวกับเจ้านั่นเสียหน่อย......

ชะ ใช่แล้วล่ะ!! สิ่งที่ชั้นต้องการน่ะไม่ใช่การออกไปเที่ยวด้วยกันกับเจ้านั่น ตะ แต่เป็นสิ่งของต่างหากล่ะ ชะ ใช่แล้วล่ะ สิ่งของไงล่ะ สิ่งของมีค่าเท่านั้นคือสิ่งชั้นต้องการ สิ่งของราคาแพงที่เจ้านั่นจะซื้อแล้วนำมามอบให้กับชั้นในช่วงเวลาที่สุดแสนจะโรแมนติคต่างหากล่ะคือเหตุผล!!

「ไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ ทัตสึยะซามะน่ะ ไม่ใช่คนที่จะมาพ่ายแพ้ให้กับใครง่ายๆหรอกนะคะ」

ไอเชียซังที่กำลังนั่งดื่มไวน์อยู่ใกล้ๆพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ โดยปกติแล้วในช่วงเวลาค่ำพวกเรามักจะแยกย้ายไปทำในสิ่งต่างๆที่ตัวเองสนใจ บ้างก็ไปเดทกับทัตสึยะซามะ บ้างก็ไปฝึกฝนหรือดูแลงานต่างๆที่ตัวเองได้รับมอบหมาย

แต่เนื่องจากในวันนี้ทัตสึยะซามะไม่อยู่ แถมฝนยังคงตกกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ดังนั้นชั้นและพวกท่านหญิงคนอื่นๆจึงมาชุมนุมกันอยู่ในห้องรับรอง

「ชะ ชั้นน่ะ ไม่ได้กังวลหรือรู้สึกเป็นห่วงอะไรทั้งนั้นแหละค่ะ!!」

ชั้นตอบกลับไอเชียซังไปด้วยน้ำเสียงปกติ ใช่แล้วล่ะมันเป็นเรื่องปกติที่เจ้านั่นจะออกไปสู้รบ ดังนั้นชั้นจึงไม่ได้มีความรู้สึกกังวลหรือเป็นห่วง ชะ ชั้นน่ะ ไม่ได้มีความรู้สึกเป็นห่วงเจ้านั่นเลยแม้แต่นิดเดียว!!

「เป็นเช่นนั้นหรือคะ ชั้นก็นึกว่าเวลน่าจังเป็นห่วงทัตสึยะซามะมากซะจนทานอะไรไม่ลงเสียอีก」

ไอเชียซังพูดออกมาด้วยท่าทางเหมือนจะกลั้นแกล้งชั้น แต่ถึงแม้เธอจะพยายามทำตัวเข้มแข้งและปิดปังเอาไว้ก็ตาม ชั้นก็รู้ดีกว่าตัวเธอเองนั่นแหละที่กำลังเป็นห่วงเจ้านั่นจนแทบจะทานอาหารไม่ลง

เธอน่ะกำลังเป็นกังวลกับเรื่องที่ทัตสึยะ.....กับเรื่องที่เจ้านั่นกำลังเดินทางไปอาณาจักรศักดิ์สิทธิแอสกรัมเป็นอย่างมาก

「ชะ ชั้นไม่ได้เป็นห่วงจนทานอาหารไม่ลงนะคะ ชะ ชั้นน่ะ ชะ ใช่แล้ว ชั้นกำลังลดน้ำหนักต่างหากละคะ」

ชั้นพยายามหาข้ออ้างตอบกลับไป....มะ ไม่ใช่สิ นี่น่ะไม่ใช่ข้ออ้างอะไรแบบนั้นซักหน่อย กะ ก็ น้ำหนักของชั้นมันเพิ่มขึ้นมาตั้ง 0.02 กิโลแล้วนี่ พะ เพราะงั้นก็ต้องลดน้ำหนักลงน่ะสิ!!

「น้ำเสียงสั่นซะขนาดนั้นยังบอกว่าไม่เป็นห่วงอีกเหรอคะ....เฮ้อ....นั่นสินะคะ....ถึงแม้ในครั้งนี้ทัตสึยะซามะจะต้องไปต่อสู้กับกองทัพอัศวินไวเวิร์นและพวกจอมเวทของจักรวรรดิเอลติซ และยังมีกองกำลังผสมของศัตรูอีกมากกว่า 50,000 นาย แต่สำหรับท่านหญิงเวลน่าแล้วก็คงไม่ต้องเป็นห่ว.......」

「ดะ เด๋วนะคะไอเชียซัง!! ทะ ที่ว่าทหาร 5...50,000 นะ นั่นน่ะ!! นะ นั่น น่ะ! มะ หมายความว่า…..」

เพราะความตกใจชั้นจึงพูดแทรกขึ้นมาโดยที่ไอเชียซังยังไม่ทันจะได้พูดจบ

ชั้นน่ะปกติแล้วไม่ได้สนใจในเรื่องราวของสงครามชั้นมากนัก ดังนั้นชั้นจึงไม่ได้ตั้งใจฟังรายละเอียดที่พวกเมดมารายงานให้ฟัง

แต่พอไอเชียซังพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ชั้นก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก กองกำลังผสมของศัตรูนั้นมีจำนวนมากถึง 50,000 นาย นั่นนะมันมากกว่ากองทหารที่ติดตามทัตสึยะ.....ที่ติดตามเจ้านั่นไปถึงเกือบ 50 เท่า.....

อยู่ดีดีทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นล่ะ แล้วทำไมถึงจะต้องไปต่อสู้กับกองทัพจำนวนมากขนาดนั้นกันด้วยนะ ชั้นน่ะไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทั้งๆที่ทัตสึยะ...ทั้งๆที่เจ้านั่นเป็นถึงผู้ปกครองอาณาจักรแล้วแท้ๆ แต่ทำไมถึงต้องออกไปสู้รบ ทำไมถึงต้องออกไปเสี่ยงอันตรายแบบนั้นด้วยตัวเองด้วยล่ะ

เพื่อยืนยันให้แน่ใจชั้นจึงหันไปหาเมดสาวที่เป็นคนมารายงานเกี่ยวกับเรื่องในครั้งนี้ ซึ่งเธอก็ตอบรับกลับมาด้วยการพยักหน้าและพูดขึ้นว่า

「ถึงแม้ว่าศัตรูจะมีกำลังมาก แต่กองทัพของนายท่านก็ไม่มีทางที่จะพ่ายแพ้ได้ง่ายๆหรอกค่ะ อีกอย่างนะคะ ทั้ง มาเรียซามะ คูเซียซัง และพวกเมดที่ติดตามนายท่านไปนั้น ทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นผู้ที่มีความสามารถสูงทั้งนั้น เพราะงั้นแล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม พวกเธอจะต้องพานายท่านกลับมาได้อย่างปลอดภัยแน่นอนเลยค่ะ」

เมดสาวตอบกลับมาด้วยสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ พวกเธอทุกคนนั้นมีความรักและความจงรักภักดีสูงมาก ความสามารถของพวกเธอแต่ละคนนั้นล้วนแล้วแต่ได้มาจากการฝึกฝนอันหนักหน่วงทุกวันโดยไม่มีการหยุดพัก

ถึงแม้คนอื่นๆจะไม่รู้ แต่ตัวชั้นที่ไม่ได้ออกไปทำงานนอกบ้านแล้วอยู่เฝ้าคฤหาสน์อยู่ทุกวันนั้นเข้าใจในเรื่องนี้เป็นอย่างดี การฝึกฝนของพวกเธอนั้นเรียกได้ว่าเกินกว่าสิ่งที่เด็กสาวควรจะทำไปมากนัก และการที่พวกเธอทุกคนพยายามกันมากขนาดนั้นก็เพียงเพื่อซักวันหนึ่งจะได้เป็นประโยชน์ให้กับเจ้านั่น

ชั้นสามารถบอกได้เลยว่า สำหรับพวกเธอแล้วนั้น แม้แต่ต้องเสียสละชีวิตพวกเธอก็พร้อมจะทำมันในทันทีโดยไม่มีการลังเล แต่ถึงแม้ชั้นจะเข้าใจในเรื่องนั้นดี ถึงแม้จะชั้นเข้าใจในสิ่งที่พวกเธอพูดได้ดี ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น แต่ลึกๆแล้วในใจของชั้นก็ยังคงรู้สึกกังวล

ก็เพราะชั้นในตอนนี้น่ะ ไม่สามารถอดกลั้นความรู้สึกโหยหาที่มีต่อเค้าได้อีกแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่แท้จริงของชั้น มันเป็นความรู้สึกที่ชั้นไม่กล้าที่จะหาคำพูดอื่นใดมาอ้าง มันเป็นความรู้สึกที่หัวใจของชั้นเอาแต่ร่ำร้องเรียกหา

กะ ก็ชั้นน่ะ ก็เพราะว่าชั้นน่ะ หละ หลงรักคุณ ก็เพราะว่าตัวชั้นน่ะ หลังรักคุณเข้าแล้วไงล่ะคะ

คุณรู้มั๊ยคะ ชะ ชั้นน่ะ พยายามอย่างมากแล้วนะคะ พยายาม พยายาม แล้วก็พยายามอย่างหนักมาตลอด พยายามที่จะปฏิเสธคุณ พยายามปิดกั้นตัวเอง พยายามที่จะเว้นระยะห่างจากคุณ พยายามที่จะเกลียดคุณ ชะ ชั้นน่ะ พยายามคิดหาวิธีที่จะฆ่าคุณเสียด้วยซ้ำนะคะ

                                                                    

แต่ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน ไม่ว่าจะพยายามปฏิเสธคุณซักแค่ไหน ไม่ว่าจะพยายามปิดกั้นหัวใจเพียงใด ชั้นก็ไม่อาจจะปฏิเสธหัวใจที่มันเอาแต่ร่ำร้องเรียกหาคุณได้

ทุกๆวัน ทุกๆคืน หัวใจของชั้นมันก็เอาแต่ร้องเรียกหาคุณ ทุกๆครั้งที่เห็นคุณเล่นสนุกอยู่กับเด็กสาวคนอื่นมันก็เอาแต่เจ็บปวด ทุกๆครั้งที่ได้ยินคุณบอกรักเด็กสาวคนอื่นหัวใจของชั้นมันก็แทบจะแตกสลาย

แต่ถึงแม้จะเจ็บปวด ถึงแม้จะทรมาน ถึงแม้มันจะเป็นแบบนั้นชั้นก็ยังไม่อาจจะเลิกรักคุณ ชั้นน่ะไม่อาจจะโกหกหัวใจของตัวเองได้ คุณเข้าใจมั๊ยคะ

แล้วทั้งๆที่เป็นแบบนั้นแต่คุณก็ยังจะจากไปงั้นเหรอคะ คุณจะทิ้งชั้นแล้วจากไปคนเดียวงั้นเหรอคะ คุณน่ะ จะทำแบบนั้นจริงๆเหรอคะ คุณจะไม่รับผิดชอบในสิ่งที่ทำเอาไว้กับชั้น คุณจะไม่รักษาคำสัญญาของคุณที่ให้เอาไว้กับชั้นงั้นเหรอคะ

คุณจะทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ คุณจะทำแบบนั้นไม่ได้เด็จขาดเลยนะคะ ถ้าหากคุณทำแบบนั้นล่ะก็ ชั้นจะไม่มีวันให้อภัยคุณไปตลอดชีวิตเลยนะคะ

และมันก็คงไม่ใช่แค่เพียงกับชั้นเท่านั้น แต่หากคุณทำแบบนั้นล่ะก็ จะต้องมีเด็กสาวอีกมากมายที่ต้องเจ็บปวด พวกเธอเองก็คงจะไม่ให้อภัยคุณเช่นเดียวกัน

เพราะงั้น เพราะงั้นนะคะ เพราะอย่างนั้นคุณก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนะคะ คุณน่ะก็ต้องกลับมาสิคะ กลับมาหาชั้น กลับมาหาชั้นที่รออยู่ตรงนี้ กลับมาหาเด็กสาวที่โง่เขลาคนนี้ กลับมาหาเด็กสาวที่เอาแต่ใจ กลับมาหาเด็กสาวที่เอาแต่ปฏิเสธคุณ กลับมาเถอะนะคะ

กลับมานะคะ กลับมาหาชั้น กลับมาเติมเต็มเติมเต็มคำสัญญาที่ได้ให้เอาไว้กับชั้น กลับมาสัมผัสชั้น กลับมาโอบกอดชั้น กลับมากลั่นแกล้งชั้น คุณจะต้องกลับ คุณจะต้องกลับมาหาชั้น

「ทะ ท่านหญิงคะ เป็นอะไรไปคะ!!」

「วะ เวลน่าจัง มะ ไม่เป็นไรนะ!!」

เมดสาวและไอเชียซังรีบวิ่งเข้ามาหาชั้นที่อยู่ดีดีก็ทรุดลงไปกับพื้น

ถึงแม้จะรู้ดีว่าทัตสึยะซามะและพวกท่านจอมเวทนั้นแข็งแกร่ง ถึงแม้จะรู้ดีว่ามีพวกเค้ามีทั้งกองทหารและพวกเมดที่เก่งกาจมากมายติดตามไปด้วย แต่ถึงแม้จะรู้แบบนั้นชั้นก็ยังไม่อาจจะทำใจยอมรับมันได้ง่ายๆ

กองทัพผสมที่มีกำลังมากกว่า 50,000 นาย กองทัพที่มีกำลังรบมากกว่าพวกเราถึง 50 เท่า กับศัตรูที่มีทั้งอัศวินไวเวิร์นและเหล่าจอมเวทจากจักรวรรดิเอลติซ กับศัตรูที่มากมายขนาดนั้นทำให้ชั้นไม่อาจจะนิ่งเฉยและยอมรับด้วยความมั่นใจเหมือนพวกเมดหรือท่านหญิงคนอื่นๆได้

หัวใจของชั้นยังคงปั่นป่วน หัวใจของชั้นยังคงร่ำร้องเรียกหาชายผู้เป็นที่รัก น้ำตาของชั้นยังคงหลั่งไหลออกมาไม่มีหยุด

「ถ้าเป็นห่วงขนาดนั้นล่ะก็ ไปบอกให้ทัตสึยะซามะได้ฟังโดยตรงซะก็หมดเรื่องแล้วนี่นา.....」

ไอเชียซังพูดและค่อยๆพยุงชั้นขึ้นมาช้าๆ หลังจากนั้นชั้นก็ถูกพาไปยังห้องลับใต้ดิน ซึ่งห้องลับใต้ดินที่ว่านี้เป็นห้องลับที่หากพวกท่านจอมเวทไม่อนุญาตล่ะก็ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ไม่สามารถเข้าไปได้

                              

มันเป็นห้องลับที่มีวงเวทลึกลับเก็บซ่อนเอาไว้อยู่ และเมื่อชั้นได้รับอนุญาตให้ใช้งานมันได้ ชั้นก็ได้ใช้มันเพื่อเดินทางไปพบกับทัตสึยะซามะในทันที