ตอนที่ 48 การจับกุมลูชิอัส

-- มุมมองของอากิโอะ –

ณ ค่ายหลักของกองทัพกบฏ ช่วงสายของวันที่ 10 เดือน 12 ศักราชเอลติซปีที่ 836

「เอ่อ.....ไม่ใช่ว่าแผนของพวกเราคือการแอบเข้าไปจับกุมตัวลูชิอัส ผู้บัญชาการกองทหารกบฏโดยไม่ให้พวกนั้นรู้ตัวหรอกเหรอคะ.....」

ฟูมิจังเด็กสาวผู้ใช้เวทแสงถามขึ้นมาด้วยความกังวล ถามว่าทำไมเธอถึงกังวลน่ะเหรอ ก็เพราะผมเปลี่ยนแผนการไปนิดหน่อย ผมน่ะคิดว่าการบุกเข้าไปซึ่งๆหน้ามันใช้เวลาน้อยกว่าการแอบลอบเข้าไป ดังนั้นจึงยกเลิกแผนการที่พวกเราได้ตกลงกันเอาไว้

「ในเวลาสงครามน่ะ บางครั้งพวกเราก็จำเป็นต้องเปลี่ยนแผนให้เหมาะสมกับสถานการณ์นะฟูมิจัง」

ผมตอบกลับขณะกำลังหักพวงมาลัยของไอออนฮาวล์เพื่อหลบการพุ่งเข้าชนกับกรงขังบริเวณด้านหน้า ภายในกรงนั้นเป็นที่คุมขังเหล่าทาสสาวเผ่ากระต่ายจำนวนมากกว่า 20 คน

ตามจริงแล้วในตอนแรกผมก็กะว่าจะค่อยๆแอบย่องเข้ามาจับตัวลูชิอัส แล้วบังคับให้มันปลดปล่อยเหล่าทาสสาวเผ่ากระต่ายอยู่เหมือนกัน

เพียงแต่ในตอนที่พวกเรามาถึงยังค่ายหลักแห่งนี้นั้น ภาพที่ผมได้เห็นมันเกินกว่าที่จะใจเย็น แล้วทำตามแผนอย่างรอบคอบไหวจริงๆ

ภาพที่ผมได้เห็นผ่านกล้องส่องทางไกลนั้น คือภาพของเหล่าทาสสาวเผ่ามนุษย์สัตว์จำนวนมาก ไม่ใช่เพียงแค่เผ่ากระต่าย แต่ยังมีเผ่าแมว เผ่าหมาป่า เผ่ากระรอก เผ่าเสือ เผ่าแร๊คคูน และอีกหลายเผ่าที่ผมไม่ค่อยแน่ใจ

พวกเธอทั้งหมดถูกจับแก้ผ้าแล้วขังเอาไว้ในกรง เหล่าทหารในค่ายต่างผลัดกันมาใช้งานพวกเธอแทนเครื่องมือในการระบายอารมณ์ พวกเธอถูกบังคับให้ทำตามคำสั่งอย่างโหดร้ายทารุน บ้างก็ใช้พวกเธอแทนเป้าในการฝึกขว้างมีด บ้างก็รุมขืนใจพวกเธอจนเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบของเหลวสกปรกทั่วทั้งร่างกาย

พวกที่ยังมีชีวิตรอดได้แต่อดทนภาวนาเพื่อให้ชีวิตของตัวเองจบลงในเร็ววัน ส่วนพวกที่ตายไปแล้วก็ถูกกองทิ้งไว้ข้างทางรวมกับกองขยะเพื่อเตรียมถูกเผา

มันเป็นภาพที่น่าสะอิดสะเอียนจนเกินกว่าที่ผมจะปล่อยให้พวกริกะจังได้เห็น เหมือนกับที่ยูเมะจังและไอโกะจังเคยพูดเอาไว้ กับไอ้ทหารชั่วพวกนี้น่ะไม่มีความจำเป็นต้องเห็นใจพวกมันเลยแม้แต่น้อย

「ใช่แล้วล่ะฟูมิจัง แค่พวกเราทำตามเป้าหมายให้สำเร็จก็พอแล้วนะ」

「ยิ่งพวกเราทำสำเร็จได้รวดเร็วแค่ไหน พวกทาสก็จะยิ่งถูกช่วยเหลือไวขึ้นเท่านั้น เพราะงั้นฟูมิจังไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกนะ」

ริกะจังและคาเอเดะจังสนับสนุนคำพูดของผม สำหรับผมแล้วพวกเธอทั้งสองนั้นเป็นเด็กสาวที่ว่าง่าย แม้การติดตามผมไปจะมีแต่เรื่องอันตรายแต่พวกเธอก็ไม่เคยบ่นเลยสักครั้ง เพราะงั้นผมจึงดูแลพวกเธออย่างดีมาโดยตลอด

ส่วนยุยนะจังนั้นเธอค่อนข้างจะเป็นเด็กสาวที่ฉลาดและหัวไว และเวทดินของเธอก็ยังช่วยทำประโยชน์ให้ได้มาก เพื่ออนาคตแล้วผมคงจะปล่อยเธอไปกับผู้ชายคนอื่นไม่ได้ ดังนั้นผมจึงทำข้อตกลงกับเธอหลายๆอย่าง จนสุดท้ายผมก็ได้เธอมาครอบครอง พูดถึงยุยนะแล้วเธอก็เป็นเด็กสาวที่ทำให้ช่วงเวลายามค่ำคืนไม่น่าเบื่อคนหนึ่งเลยล่ะ

ส่วนฟูมิจังกับชิโอริจังนั้นช่วงหลังพวกเธอไม่ค่อยได้ติดตามผมมาบ่อยนัก บางทีพวกเธออาจจะกำลังสนใจผู้ชายคนอื่นอยู่ แต่นั่นก็ไม่ใช่เกี่ยวกับผม นั่นก็เพราะพวกเธอทั้งสองคนไม่ใช่ผู้หญิงในแบบที่ผมชอบยังไงล่ะ

「ถึงแม้จะไม่เหมือนกับที่วางแผนเอาไว้ แต่สุดท้ายเราก็ทำให้พวกมันตกใจกลัวจนแตกตื่นได้แล้วนะคะ」

ในตอนนี้ค่ายทหารของกองทัพกบฏกำลังปั่นป่วน เหตุผลก็เพราะผมใช้ไอออนฮาวล์บุกเข้าชนเพื่อทำลายเต็นท์ คลังอาวุธ คลังเสบียง และจุดสำคัญต่างๆ สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ส่วนหนึ่งก็เพื่อล่อเจ้าลูชิอัสให้โผล่หัวออกมา

「นั่นสิคะ ถ้าทำขนาดนี้แล้วเจ้าลูชิสอะไรนั่นยังไม่ยอมโผล่หัวออกมาล่ะก็ แบบนั้นคงเรียกว่าผู้บัญชาการไม่ได้แล้วนะค่ะ」

และสุดท้ายมันก็เป็นไปตามแผน ที่ด้านหลังของพวกทหารในตอนนี้นั้น ผมเห็นชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่ดูน่าเกรงขาม ถึงจะเจอเข้ากับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดเค้าก็ยังสามารถควบคุมสติและสั่งการพวกทหารได้อย่างเชี่ยวชาญ

และทั้งๆที่เป็นช่วงวิกฤตแต่ในมือของเขากลับมีโซ่ที่ผูกอยู่กับปลอกคอของทาสสาวเผ่ากระต่าย .....ไม่ผิดแน่ ชายผู้นี้จะต้องเป็นลูชิอัสผู้บัญชาการของกองทัพกบฏอย่างแน่นอน

「ถ้างั้นพวกเราก็มาจัดการให้เสร็จๆกันเถอะ!!」

「「「「โอ้!!」」」」

เมื่อค้นพบเป้าหมายผมก็สั่งการพวกสาวๆในขณะบังคับรถวิ่งไปทางลูชิอัส ริกะจังและคาเอเดะจังเริ่มระดมยิงเวทมนต์จำนวนมากเข้าใส่กองทหารที่กำลังจัดกระบวนทัพในทันที

「Water Magic: Aqua Bullet!!」

「Fire Magic: Flame Arrow!!」

กระสุนน้ำและลูกธนไฟหลายสิบลูกพุ่งเข้าใส่ทหารกบฏอย่างแม่นยำ ถึงแม้จะมีโล่และชุดเกราะเหล็กก็ไม่อาจะต้านทานเวทมนต์ที่รวดเร็วและรุนแรงของพวกเธอทั้งสองคนได้ พวกทหารกบฏต่างกระเด็นลอยไปด้านหลังอย่างต่อเนื่อง เมื่อได้เห็นเวทมนต์และสิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ ลูชิอัสที่สงบนิ่งมาจนถึงเมื่อครู่ก็ถึงกับแสดงสีหน้าหวาดหวั่นออกมา

พวกเราค่อยๆขยับเข้าใกล้เป้าหมายช้า และเมื่อถึงระยะของเวทมนต์ ยุยนะจังและชิโอริจังก็เริ่มทำลายล้างเหล่าทหารกบฏที่อยู่รอบๆด้วยเวทลมและเวทดิน

「Wind Magic: Tempest!!」

เมื่อชิโอริจังยื่นมือออกไป สายลมจำนวนมากก็เริ่มทวีความรุนแรงจนก่อเกิดเป็นคมเคียวพายุเข้าโหมกระหน่ำ เหล่าทหารที่อยู่ในระยะถูกพัดกระเจิงลอยออกไปคนแล้วคนเล่า

「Earth Magic: Sand Storm!!」

ส่วนเวทพายุทรายของยุยนะจังนั้นแม้จะไม่ได้เป็นเวทโจมตีโดยตรง แต่ก็ทำให้ทหารกบฏพวกนั้นถูกทรายจำนวนมากเกาะติดแน่นเต็มร่างกาย สุดท้ายพวกนั้นก็ไม่สามารถขยับไปไหนได้อีก

หลังการฆ่าล้างฝ่ายเดียวจบลง ผมก็กระโดดลงจากไอออนฮาวล์ ผู้ที่เหลืออยู่ตรงหน้าของผมในตอนนี้มีเพียงแค่ลูชิอัสและเด็กสาวเผ่ากระต่ายที่หน้าตาสะสวยคนหนึ่ง ลักษณะของเธอนั้นดูแตกต่างจากทาสสาวคนอื่นเป็นอย่างมาก ผิวพรรณที่งดงาม ใบหูยาวที่ดูนุ่มฟู และไม่ต้องบอกก็คงจะรู้ว่าเธอคนนี้จะต้องกลายมาเป็นของผม

「ถ้ายอมแพ้แต่โดยดีล่ะก็ ผมจะให้นายได้ตายอย่างสบายก็แล้วกัน」

「พวกแกเป็นใครกัน ทำไมถึงได้ทำเรื่องแบบนี้!!」

ลูชิอัสตะคอกใส่ผมด้วยน้ำเสียงโกรธแค้น แต่ภายในสายตาของเขากลับแสดงให้เห็นถึงความหวาดกลัว ในเมื่อเจ้านี่ต้องการรู้สาเหตุผมก็คงจะต้องตอบมันกลับไปซะหน่อยล่ะนะ

「ผมชื่อซารุจิม่า อากิโอะ หนึ่งในผู้นำของจอมเวทแห่งออร์ธรอส ที่มาขัดจังหวะความสุขของนายในวันนี้......นั่นสินะ.....เหตุผลก็เป็นเพราะตัวผมเองนั้นค่อนข้างจะชื่นชอบเด็กสาวเผ่ากระต่ายมากเลยน่ะนะ」

「ว่าไงนะ!! พวกแกทำถึงขนาดนี้แค่เพราะชอบยัยทาสสกปรกพวกนี้.....อั่ก!!!」

เพราะเจ้านั่นกระชากโซ่ของเด็กสาวเผ่ากระต่ายผมจึงจำเป็นต้องตัดแขนข้างนั้นของมันทิ้งไป เลือดสีแดงฉานของมันสาสกระเซ็นไปทั่วบริเวณ.....แย่ล่ะสิถ้าไม่รีบห้ามเลือดเด๋วมันจะตายไปซะก่อน......

「ฟูมิจัง พอดีผมเผลอไปหน่อยน่ะ ช่วยหยุดเลือดที่ของเจ้าหมอนี่ให้ทีสิ」

「แค่ทำให้เลือดหยุดไหลก็พอสินะคะ」

「ใช่แล้วล่ะ ทำยังไงก็ได้แค่ให้เลือดมันหยุดไหลก็พอนะ」

ฟูมิจังหันมายิ้มให้กับผมเล็กน้อยก่อนจะเดินไปทางลูชิอัสที่กำลังดิ้นอยู่กับพื้นด้วยความเจ็บปวด

「Light Magic: Holy Blade!!」

ฟูมิจังสร้างดาบศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาด้วยเวทแสง ดาบที่สร้างจากเวทมนต์ในมือของเธอนั้นแข็งแกร่งกว่าดาบที่สร้างจากเหล็กมากนัก

「นี่แกจะทำอะไร......อ๊ากกกก!!!」

ฟูมิจังใช้ขาข้างหนึ่งเหยียบลูชิอัสเอาไว้ และใช้ใบดาบของเธอจ่อเข้าที่แผลบนแขนซ้ายของลูกชิอัสที่ถูกผมตัดขาดไป ความเจ็บปวดที่เจ้านั่นได้รับนั้นเกินกว่าจะทนได้ เจ้านั่นกรีดร้องเสียงดังก้องไปทั่วบริเวณก่อนจะสลบไป

 「ดูเหมือนเลือดจะหยุดไหลออกมาแล้วนะคะ」

ฟูมิจังพูดออกมาในขณะที่กำลังใช้เท้าเขี่ยดูรอยแผลไหม้ดำที่หลงเหลืออยู่บนแขนของลูชิอัส หรือบางทีคงจะต้องเรียกว่าอดีตแขนของลูชิอัสล่ะมั้ง....

「จัดการพวกทหารที่เหลืออยู่รอบๆเรียบร้อยแล้วค่ะ」

「ทางนี้ก็ปล่อยให้พวกมันบางส่วนหนีไปส่งข่าวตามแผนเรียบร้อยแล้วค่ะ」

ริกะจังและคาเอเดะจังเข้ามารายงานผลการต่อสู้ ซึ่งก็ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามแผน เพียงแต่เรื่องที่เกิดขึ้นจริงหลังจากนี้นั้นออกจะเกินกว่าการคาดการไปเสียหน่อย นั่นก็เพราะว่าไม่มีทหารของกองทัพกบฏคนใด ที่คิดจะนำกำลังมาช่วยเหลือผู้บัญชาการของพวกเค้าเลยแม้แต่คนเดียวน่ะสิ......