ตอนที่ 50 พบกันอีกครั้ง

-- มุมมองของทัตสึยะ --

「ทะ ทัตสึยะซามะ!!! แย่แล้วค่ะ!!! มากิซามะพาพวกมอนสเตอร์หน้าตาแปลกๆบุกเข้ามาเต็มสวนหน้าคฤหาสน์เลยนะคะ!!!」

เมื่อปาร์ตี้ของผมและบรรดาผู้ติดตามอื่นๆออกมาจาก Warp circle ที่ได้ติดตั้งเอาไว้บริเวณชั้นดินของคฤหาสน์ในเมืองสเตรเชีย ทูรี่จัง เด็กสาวที่ได้เข้ามาทำงานเป็นเมดส่วนตัวของผมก็รีบเข้ามาทักทายด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ชุดเมดที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อของด้วยนั้นดูเย้ายวนเป็นอย่างมาก

「ไม่ต้องไปหรอกนะทูรี่จัง ผมจะไม่ปล่อยให้ยัยนั่นเข้ามาทำร้ายเธอหรอกนะ」

「ทะ ทัตสึยะซามะ.....」

ผมดึงตัวทูรี่จังเข้ามาโอบกอดเบาๆ จากนั้นจึงค่อยๆกระซิบเข้าไปที่ข้างหูของเธอเพื่อปลอบโยนเธอที่กำลังตื่นกลัวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ถึงแม้มากิจังนั้นจะเป็นอดีตแฟนและคนที่ผมรักมากคนหนึ่ง แต่ผมก็ไม่คิดจะให้อภัยถ้าหากเธอเข้ามาทำร้ายเด็กสาวคนอื่นของผมอยู่แล้วล่ะนะ

「ก็อย่างที่เห็นล่ะนะ ยูเมะจัง รูริ ดูเหมือนว่าผมจะต้องจับยัยมากิมาลงโทษให้หนักซะหน่อยแล้วล่ะนะ」

ผมพูดและหันไปยิ้มให้กับยูเมะจังและรูริโกะที่ตามผมมาทางด้านหลัง กับเด็กดื้ออย่างมากิจังน่ะ ถ้าไม่ลงโทษให้หนักก็อาจจะทำให้มีปัญหาภายในกับพวกเด็กสาวคนอื่นๆตามมาได้ เพราะงั้นผมจึงได้ตัดสินใจเอาไว้แล้วว่าที่จะจับตัวมากิจังมาทำการลงโทษอย่างหนัก เพื่อให้สาสมกับการที่เธอปล่อยให้ผมต้องใช้เวลาหลายวันในการตามล่าตัวเธอ

「ทั้งๆที่เคยเป็นแฟนกันมาก่อนแท้ๆ ทำไมโอนี่ซามะถึงได้ใจร้ายกับมากิจังขนาดนั้นเหรอคะ」

「ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะคะรูริโกะซัง ทัตสึยะซังในตอนนี้ก็แค่พยายามหาข้ออ้างมาคิดในแง่ดีเพื่อสร้างกำลังใจขึ้นมาน่ะค่ะ ใจจริงของทัตสึยะซังในตอนนี้คงจะกำลังเป็นห่วงมากิซังมากจนอยากจะวิ่งเข้าไปหาเธอในทันทีแล้วล่ะค่ะ」

รูริโกะจังกับยูเมะจังที่ได้ยินคำพูดของผมหันไปพูดคุยซุบซิบกัน ในช่วงหลายวันที่ผ่านยูเมะจังได้ออกไปช่วยแจกจ่ายเสบียงอาหารตามหมู่บ้านต่างๆร่วมกับรูริโกะอยู่หลายครั้ง ดังนั้นทั้งสองคนจึงได้สนิทสนมกันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

และมันก็เป็นอย่างที่ยูเมะจังพูดนั่นแหละ เพราะถึงแม้ผมจะพูดออกไปด้วยท่าทางสบายๆแบบนั้น แต่จริงๆแล้วในหัวใจของผมตอนนี้ก็รู้สึกกังวลและเป็นห่วงมากิจังเป็นอย่างมากจนแทบจะเก็บอาการไว้ไม่ไหว เพราะถ้าหากมากิจังเองก็ถูกคำสาปเข้าครอบงำอย่างหนักเหมือนๆกันกับผู้กล้าบางคนแล้วล่ะก็....ผมไม่อยากจะคิดถึงมันเลยจริงๆ....

『นายท่านคะ!! ตอนนี้เคย์โกะซามะแลชิโฮะซามะได้ออกไปช่วยกันต่อต้านการบุกรุกของมิกิซามะเอาไว้แล้ว แต่มากิซามะในตอนนี้แข็งแกร่งกว่าที่พวกเราได้คิดเอาไว้มากเลย ถ้ายังไงขออนุญาตนำยุทโธปกรณ์โอริฮารุก้อนออกไปใช้ได้มั๊ยคะ!! 』

「ผมอนุญาตให้ใช้งานยุทโธปกรณ์โอริฮารุก้อนและสมบัติศักดิ์สิทธิ์ทุกชิ้นภายในคฤหาสน์ได้ตามใจชอบ ให้ความสำคัญกับความปลอดภัยพวกเมดมาก่อนเป็นอันดับแรก ถ้าหากไม่ไหวจริงๆก็ให้ถอยห่างออกไปในทันที ส่วนที่เหลือพอผมไปถึงแล้วผมจะจัดการทุกอย่างเอง เข้าใจนะมาเรีย」

ในระหว่างการวิ่งขึ้นไปยังสวนด้านหน้าของคฤหาสน์ มาเรียจังก็ติดต่อเข้ามาหาผมผ่านวีดีโอคอลของสมาทโฟนเพื่อขออนุญาตใช้งานยุทโธปกรณ์โอริฮารุก้อนซึ่งเป็นอาวุธลับสุดยอด

และมันก็แน่นอนว่าผมตอบอนุญาตกลับไปโดยไม่ลังเลเลยสักนิด เพราะถึงแม้มันจะเป็นของมีค่ามากแค่ไหน แต่ยังไงมันก็ยังเป็นแค่สิ่งของเท่านั้น จะให้เอามาเทียบกับชีวิตของพวกเมดสุดแสนสำคัญที่ผมรักไม่ได้อยู่แล้วใช่มั๊ยล่ะ

『รับทราบค่ะนายท่าน!! ชั้นขอให้สัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้มีการสูญเสียชีวิตของพวกเมดไปอย่างแน่นอนเลยค่ะ!!』

「ดูเหมือนว่าเคย์โกะจังกับชิโฮะจังเองก็ยังรับมือยัยนั่นได้ลำบาก เพราะงั้นพวกเราคงจะต้องรีบไปให้เร็วกว่าเดิมแล้วล่ะนะ」

「「「「「เข้าใจแล้วค่ะ!!!」」」」」

ผมพูดพร้อมกับรีบเพิ่มความเร็วในการวิ่งให้มากขึ้น ยูเมะจัง รูริโกะ เอริจัง ไอริจังและไอโกะจังเองก็รีบเร่งฝีเท้าเพื่อตามผมมาเช่นเดียวกัน และก็เนื่องจากว่ารูริโกะนั้นไม่สามารถที่จะตามความเร็วของพวกเราได้ทัน ไอริจังที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกเราจึงได้รับหน้าที่อุ้มรูริโกะไปด้วย

ใช้เวลาไปประมาณ 5 นาที ในที่สุดพวกเราก็วิ่งขึ้นมาถึงยังบริเวณสวนด้านหน้าคฤหาสน์ แต่เนื่องจากในตอนนี้มีการเปิดระบบรักษาความปลอดภัย ด้านหน้าของพวกเราในตอนนี้จึงมีกำแพงเหล็กที่สูงกว่า 10 เมตรปิดบังเอาไว้ แต่นั่นก็เพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น เพราะมาเรียจังที่เป็นคนควบคุมระบบรักษาความปลอดภัยอยู่ภายในตัวคฤหาสน์นั้นได้รีบเปิดทางให้ในทันที

หลังจากวิ่งลอดผ่านช่องประตูที่ถูกเปิดออกมาจากกำแพงเหล็กเข้าไปประมาณ 5 ชั้น เสียงของการต่อสู้ที่ดุเดือดของเหล่าเมดก็ดังขึ้นมาให้ได้ยินในทันที และเมื่อผมหันไปมองยังด้านหนึ่งของกำแพง พวกเมดสาวที่ได้รับบาดเจ็บจำนวนมากก็กำลังพยายามจะถอยหนีออกมาเพื่อทำการรักษาตัว

「ยูเมะจัง ฝากดูแลพวกที่กำลังบาดเจ็บด้วยล่ะ!!」

「เข้าใจแล้วค่ะ!! Summon: Holedolphine!!」

ตอบรับกับคำพูดของผม ยูเมะจังรีบเรียกอสูรรับใช้ปลาโลมาสวรรค์ออกมาและวิ่งแยกตัวออกไปช่วยเหลือพวกเมดที่กำลังบาดเจ็บโดยไม่หันกลับมา ยูเมะจังนั้นเชื่อในการตัดสินใจของผมอย่างไม่มีข้อสงสัย ตัวผมเองก็เชื่อในความสามารถของเธอเช่นเดียวกัน เพราะงั้นผมจึงปล่อยหน้าที่ดูแลคนเจ็บให้กับยูเมะจังไปและเริ่มมองดูการต่อสู้อันดุเดือดที่อยู่ตรงหน้าเพื่อวิเคราะห์ข้อมูล

「เจ้ามอนสเตอร์พวกนั้น เหมือนกับพวกยักษ์ในนิทานของญี่ปุ่นเลยนะคะ!!!」

ไอริจังวางรูริโกะลงกับพื้นและพูดขึ้นมาด้วยท่าทางตื่นเต้น ซึ่งมันก็เป็นอย่างที่เธอพูด เพราะพวกมอนสเตอร์ที่กำลังต่อสู้กับพวกเมดรอบๆบริเวณนั้นล้วนแล้วแต่เป็นพวกยักษ์ที่พวกเราน่าจะเคยเห็นกันมาในนิทานของญี่ปุ่นทั้งนั้น

「บางทีนั่นอาจจะเป็นพรผู้กล้าของ ซึจิมิคาโดะ โฮโนกะซัง『โยวไคเกท』ก็ได้นะคะ....」

「โยวไคเกทงั้นรึ เป็นประตูที่ใช้อัญเชิญพวกโยวไคออกมาอะไรแบบนั้นรึเปล่านะ ?」

ผมหันไปถามรูริโกะที่พูดขึ้นมาจากด้านหลัง ถึงแม้ผมจะไม่ได้เชี่ยวชาญในเรื่องตำนานภูติญี่ปุ่นอย่างโยวไคสักเท่าไหร่นัก แต่เวลาดูอนิเมะหรือเล่นเอโรเกะแนวมิโกะก็มักจะมีการพูดถึงเรื่องของโยวไคอยู่บ่อยๆ

「นู๋ก็ไม่ทราบรายละเอียดเหมือนกัน.....ต้องขอโทษด้วยนะคะ โอนี่ซามะ....」

รูริโกะตอบคำถามผมกลับมาด้วยใบหน้าเศร้าๆ รูริโกะนั้นมักจะขอโทษในเรื่องเล็กน้อยที่ไม่ได้เป็นความผิดของเธออยู่เสมอ มันเป็นนิสัยเสียของเธอที่ไม่ว่าผมจะบอกกี่ครั้งก็ไม่สามารถแก้ได้เลย

「ไม่เป็นไรหรอกรูริโกะ หลังจากนี้พวกเราก็แค่จับยัยซึจิมิคาโดะ โฮโนกะนั่นมาลงโทษและเค้นถามหาความจริงก็พอแล้วล่ะ」

ผมพยายามทำใจเย็นและพูดกับรูริโกะด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันกลับไปมองการต่อสู้ที่อยู่บริเวณศูนย์กลาง พวกเมดระดับแซฟไฟร์ที่สวมอุปกรณ์จากโอริฮารูก้อนกำลังต่อสู้กับเด็กสาวผมสีน้ำตาลแดงอยู่ ชิโฮะจังและเคย์โกะจังเองก็พยายามหาช่องว่างเพื่อโจมตีเข้าใส่เธอด้วยความเร็วสูง

「ยัยบ้านั่น!!」

และเมื่อได้มองเห็นใบหน้าของเด็กสาวผมสีน้ำตาลแดงคนนั้น หัวใจของผมก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาในทันที ถึงแม้ใบหน้าของเธอคนนั้นครึ่งหนึ่งจะถูกรอยสักและออร่าสีดำเข้มปิดบังเอาไว้จนแทบจะมิด แต่ผมก็มั่นใจได้เลยว่าเธอคนนั้นจะต้องเป็นมากิจังอดีตคนรักของผมไม่ผิดแน่นอน

โถ่โว๊ย!!! โถ่โว๊ย!!! โถ่โว๊ย!!! ทำไมแม้แต่เธอเองก็ต้องมาโดนไอ้คำสาปยุ่งยากแบบนั้นครอบงำไปด้วยเล่า!!!! ไอ้คำสาปนั่นน่ะ ยิ่งปล่อยให้มีการต่อสู้ยาวนานมากขึ้นเท่าไหร่ก็จะยิ่งทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้นไปเรื่อยๆ และในตอนนี้มันก็เข้าครอบงำร่างกายของมากิจังไปกว่าครึ่งตัวแล้วด้วย

แต่ถึงแม้จะพูดไปแบบนั้น การจะเข้าไปหยุดยั้งการต่อสู้ในทันทีนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย เพราะหากพวกเราทำอะไรรุนแรงลงไปล่ะก็ บางทีร่างกายของมากิจังอาจจะรับไม่ไหวแล้วเสียชีวิตลงไปก่อนก็เป็นไปได้

จากการต่อสู้ที่เมืองมาลอฟตะวันตกเมื่อหลายวันก่อนหน้านี้เองก็มีตัวอย่างมาแล้ว พวกเราทุกคนที่เข้าทำการต่อสู้และจับตัวผู้กล้านั้นได้ทำอย่างระมัดระวังสุดๆ แต่ถึงแม้พวกเราจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยเหลือทุกคนแล้ว ก็ยังมีผู้กล้าคนหนึ่งที่ไม่สามารถอดทนต่อยาระงับการไหลเวียนของมานาและได้เสียชีวิตลงไปก่อนที่พวกเราจะสามารถจับตัวกลับมาได้

นี่ยังไม่ได้พูดถึงขั้นตอนต่อไปที่จะต้องทำการเปลี่ยนถ่ายมานาเพื่อถอนคำสาปในระยะยาวอีก เนื่องจากการเปลี่ยนถ่ายมานาโดยตรงด้วยสกิลของผมและพรผู้กล้าของรูริโกะนั้นไม่สามารถทำได้แล้ว ส่วนการใช้วิธีอื่นๆเองก็มีความเสี่ยงที่ร่างกายของผู้กล้าเหล่านั้นจะรับไม่ไหวสูงขึ้นไปอีกมาก ดังนั้นการช่วยเหลือพวกผู้กล้าที่ถูกคำสาปกลืนกินไปมากจึงแทบจะเรียกได้ว่าไร้ความหวัง

การอดทนรอจนกว่าซากุระโกะจะสามารถสร้างยารักษาออกมาได้นั้นเองก็มีความเสี่ยงสูงเช่นเดียวกัน นั่นก็เพราะพวกเราไม่สามารถบอกได้เลยว่ายาที่ว่านั้นจะสร้างเสร็จเมื่อไหร่ ในช่วงเวลาที่กำลังรอยานั้นอาจจะมีผู้กล้าที่อดทนไม่ไหวและเสียชีวิตลงไปก่อนก็เป็นได้เช่นเดียวกัน

「ทัตสึยะซามะ」「ทัตสึยะซัง」「ทัตสึยะโอนี่จัง」「โอนี่ซามะ」

กับความกังวลใจของผมที่แสดงออกมาทางสีหน้า เอริจัง ไอโกะจัง ไอริจัง รูริโกะ ต่างก็เรียกชื่อผมออกมาด้วยน้ำเสียงกังวลใจพร้อมกัน ทั้งๆที่ตอนแรกผมได้เตรียมใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่ลังเลและเข้าไปจับตัวมากิจังมาลงโทษให้สาสมแท้ๆ แต่พอได้มาเห็นสภาพของมากิจังต่อหน้ามันก็ทำให้ผมลังเลขึ้นมาอีกครั้ง ผมนี่ช่างเป็นผู้ชายที่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ

「เอริจัง ไอโกะจัง ไอริจัง รูริโกะ ขอบใจนะ ผมจะไม่ลังเลอีกแล้วล่ะ และถ้าหากมากิจังไม่สามารถอดทนต่อการรักษาได้ล่ะก็ ผมจะเป็นคนลงมือจบชีวิตของเธอด้วยตัวเอง」

ถึงแม้การตัดสินใจลงไปแบบนี้มันจะเป็นเรื่องที่น่าเศร้า แต่ถ้าหากได้ทำลงไปอย่างเต็มที่แล้วผมก็ไม่คิดจะมาเสียใจทีหลัง ในเมื่อมีโอกาสแม้แต่เพียงเล็กน้อยผมอยากจะที่ลองเสี่ยงช่วยชีวิตของมากิจังดู แต่ถ้าในท้ายที่สุดแล้วก็ยังไม่สามารถช่วยเธอได้จริงๆล่ะก็ ผมก็อยากจะเป็นคนปลิดชีวิตของมากิจังลงไปด้วยมือของผมเอง