ตอนที่ 51 สงครามปิดล้อมเมืองแอสคาล บทที่ 5

ช่วงเช้ามืดของวันที่ 4 เดือน 4 ศักราชเอลติซปีที่ 837 ในขณะที่ทัตสึยะกำลังมุ่งหน้าไปช่วยเหลือเจ้าหญิงทั้งสองบนดาดฟ้าของหอคอยรุ่งอรุณซึ่งเป็นศูนย์กลางการบัญชาการกองทัพเมืองแอสคาลของเจ้าหญิงทั้งสอง

-- มุมมองของยูเมะ --                                              

「ยูเมะซามะ เรือเหาะของพวกเรากำลังลงจอดที่บริเวณลานกว้างทางทิศใต้ของปราสาทแอสคาลตามกำหนดการแล้วนะคะ」

มาเรียจังเมดสาวผมสีแดงคนโปรดของทัตสึยะซังเข้ามารายงานกับชั้นด้วยรอยยิ้ม เธอนั้นเป็นเด็กสาวที่น่ารักอ่อนโยนและไว้วางใจได้ แต่การที่เธอสามารถอยู่เคียงข้างทัตสึยะซังได้แทบจะทุกเวลาก็ทำให้ชั้นรู้สึกอิจฉาเธอมากเหมือนกัน

「เข้าใจแล้วค่ะ..........ถ้างั้นชั้นกับมิฮารุซังจะออกไปช่วยอพยพพวกชาวเมืองเอง ส่วนชิโอริซังกับฟูมิกะซังคอยคุ้มกันและรักษาพวกคนเจ็บที่ถูกพาตัวมาบนเรือเหาะนะคะ」

ชั้นหันไปคุยกับทุกคนเพื่อแบ่งหน้าที่กันในปาร์ตี้ หน้าที่มอบหมายของปาร์ตี้พวกเราในครั้งนี้ไม่ใช่การต่อสู้ แต่เป็นการช่วยคุ้มกันชาวเมืองและพาพวกเค้าอพยพมายังเรือเหาะของพวกเรา รวมไปถึงช่วยรักษาพวกทหารและผู้คนที่บาดเจ็บจากสงคราม

ดังนั้นเพื่อลดความเสียหายให้มากที่สุด พวกเราจึงจำเป็นจะต้องหลีกเลี่ยงการเข้าปะทะกับศัตรู และใช้ตัวเลือกที่ส่งผลดีต่อการป้องกันฐานที่มั่นให้มากที่สุด

「เข้าใจแล้วค่ะ ถ้างั้นพวกเราจะช่วยกันปกป้องเรือเหาะร่วมกับพวกราชองค์รักษ์เอง ยูเมะซัง มิฮารุซัง มาเรียจังก็ด้วย ระวังตัวด้วยนะคะ」

ชิโอริซังกับฟูมิกะซังพยักหน้าและตอบรับการสั่งการของชั้น ในเวลาปกติพวกเธอทั้งสองคนจะอยู่ในปาร์ตี้ของอากิโอะซัง ชั้นจึงไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับพวกเธอมากนัก แต่ในเมื่อทัตสึยะซังเป็นคนตัดสินใจที่จะพาพวกเธอมาช่วยในครั้งนี้ ชั้นจึงคิดว่าพวกเธอทั้งสองคนน่าจะไว้ใจได้

หลังจากเรือเหาะลำเลียงทั้ง 6 ลำของพวกเราลงจอดบริเวณลานกว้างได้สำเร็จ ที่ด้านนอกก็ได้เริ่มการต่อสู้ไปพร้อมกันในทันที พวกทหารของศาสนจักรที่ได้เห็นเรือเหาะเหล็กสีดำทมิฬขนาดใหญ่ของพวกเราในตอนแรกได้แสดงความหวาดกลัวและพยายามถอยหนีออกไปจากบริเวณนี้อย่างแตกตื่น

แต่ก็สมแล้วที่พวกเค้าเป้นทหารฝีมือดี เพราะหลังจากนั้นเพียงไม่นานพวกเค้าก็สามารถตั้งขบวนและหันกลับมาปะทะกับพวกเราได้ใหม่

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือดเนื่องจากจำนวนที่แตกต่าง แต่ถึงแม้จำนวนจะมากกว่าหลายเท่า พวกเค้าก็ไม่สามารถที่จะกดดันกองทัพของพวกเราได้ เนื่องจากความสามารถของพวกเค้าค่อนข้างจะห่างชั้นกับหน่วยราชองค์รักษ์ของพวกเราอยู่มาก

แถมทั้งอาวุธและชุดเกราะของพวกเราเองก็ยังเหนือกว่ามาก ทั้งหอกและดาบที่หน่วยราชองค์รักษ์ใช้นั้นล้วนแล้วแต่เป็นอาวุธแรร์ที่ได้มาจากการฆ่าล้างพวกมอนสเตอร์ระดับบอส ด้วยอาวุธพวกนั้นทำให้หน่วยราชองค์รักษ์สามารถถล่มกองทัพของศาสนจักรแตกพ่ายไปได้ในเวลาเพียงไม่ถึง 15 นาทีเท่านั้น

หลังจากจัดการกับศพของทหารศาสนจักรจำนวนมาก ชั้นก็สั่งการให้พวกเมดทำการตั้งกองบัญชาการชั่วคราวขึ้น พวกเราใช้อุปกรณ์เวทที่เอริจังพัฒนาขึ้นมาในการสร้างกำแพงเวทล้อมรอบกองบัญชาการ รวมทั้งพื้นที่โดยรอบลานกว้างที่เรือเหาะลำเลียงทั้ง 6 ลำของพวกเราจอดอยู่

「มาเรียจัง เธอช่วยแบ่งกำลังคนไปช่วยเหลือพวกทหารและชาวเมืองที่รอดชีวิตตามตำแหน่งที่พวกนี้ทีนะคะ」

ชั้นยื่นแผนที่เมืองแอสคาลที่มีการระบุตำแหน่งของพวกทหารและชาวเมืองแอสคาลไปรวมตัวกันอยู่หลายแผ่นให้มาเรียจังไปจัดการ

ด้วยสกิล Search LVA ของมิฮารุซังที่สามารถค้นหาและแยกแยะมิตรศัตรูทั่วทั้งเมืองได้อย่างชัดเจน มันจึงเป็นเรื่องง่ายในการเข้าช่วยเหลือผู้คนตามตำแหน่งที่ระบุเอาไว้

「รับทราบ! จะรีบไปจัดการให้ในทันทีเลยค่ะ」

มาเรียจังตอบรับกลับมาด้วยรอยยิ้มก่อนจะรับเอาแผนที่และรีบวิ่งไปสั่งการหน่วยของเธอในทันที ทั้งๆที่สถานการณ์ในตอนนี้ค่อนข้างตึงเครียดแท้ๆ แต่เธอก็ยังคงมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าที่งดงามนั่นเสมอ .....คงเป็นเพราะแบบนี้ล่ะมั้งถึงทำให้เธอเป็นเมดคนโปรด....ไม่สิ....นี่มันไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องพวกนี้เสียหน่อย.......

「ชั้นเองก็จะออกไปช่วยด้วย ถ้าหากมีเรื่องด่วนก็รีบติดต่อมาได้เลยนะคะ มิฮารุซัง」

「ไม่ต้องห่วงทางนี้หรอกนะคะ แล้วก็.....ระวังตัวด้วยนะคะยูเมะซัง」

มิฮารุตอบรับด้วยสีหน้าจริงจังก่อนจะมารับหน้าที่บัญชาการต่อจากชั้นไป

มิฮารุซังนั้นเป็นจอมเวทชั้นหนึ่ง เธอสามารถใช้ได้ทั้งเวทไฟและเวทรักษา ชั้นสามารถพูดได้เลยว่าเธอนั้นเป็นคนที่สามารถพึ่งพาได้แม้ในยามคับขัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอก็จะต่อสู้อย่างไม่ยอมแพ้ เธอยังคอยช่วยสนับสนุนชั้นและพวกเพื่อนๆอยู่เสมอ ฝีมือการต่อสู้ระยะใกล้เองก็เรียกได้ว่ายอดเยี่ยมไร้ที่ติ

ดังนั้นไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ชั้นก็มั่นใจว่าเธอสามารถจะจัดการมันได้ด้วยตัวเอง หรือหากเกิดเรื่องอะไรร้ายแรงขึ้น ก็ยังมีชิโอริซังและฟูมิกะซังคอยช่วยเหลืออยู่

「Summon: Elecshion!! Flame Owl!! Aqua Hawk!!」

ชั้นเรียกอสูรรับใช้ Elecshy Luna Sole ออกมา ทักทายและลูบไล้พวกเค้าอย่างโอน จากนั้นจึงขึ้นไปขี่หลังของ Elecshy และวิ่งออกไปจากลานกว้าง ที่ด้านหลังของชั้นก็มีราชองค์รักษ์ฝีมือดีหลายคนขี่นกเกรูโด้ติดตามมาด้วย

ตลอดถนนหนทางที่พวกเราวิ่งผ่านนั้นเรียกได้ว่าเป็นดั่งนรก ศพของผู้คนมากมายถูกทิ้งเอาไว้เกลื่อนกลาด และซากศพพวกนั้นมันก็ไม่ใช่เพียงแค่พวกทหารแต่ยังรวมพวกชาวเมืองที่ไร้อาวุธและไร้ทางสู้ ผู้ชายถูกฆ่า ผู้หญิงถูกข่มขืน แม้แต่พวกเด็กตัวเล็กๆก็ยังไม่มีเว้น

มันเป็นภาพที่ชั้นได้เห็นมาบ่อยครั้งตั้งแต่มาถึงยังโลกใบนี้ แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งชั้นก็ยังไม่อาจจะรู้สึกชินชา พวกเราพายามช่วยผู้คนที่รอดชีวิตให้มากที่สุด ชั้นคอยรักษาผู้คนที่บาดเจ็บสาหัสในทันที ส่วนคนบาดเจ็บเล็กน้อยจะถูกพากลับไปรักษาที่กองบัญชาการ

「จะให้พวกเราทิ้งยูเมะซามะ เอาไว้คนเดียวไม่ได้หรอกนะคะ!!」

เนื่องจากมีคนบาดเจ็บจำนวนมากชั้นจึงสั่งให้ราองค์รักษ์และอสูรรับใช้น้องแกะนักรบ Schapen Squad ทั้งหมดช่วยคุ้มกันพวกเค้ากลับไปยังกองบัญชาการ เพราะงั้นจึงทำให้ชั้นไม่มีคนคุ้มกันเหลืออยู่ แต่ถึงอย่างนั้นชั้นก็ยังมีพวกอสูรรับใช้เหลืออยู่

「ชั้นไม่เป็นไรหรอกค่ะ ก็ยังมีพวก Elecshy อยู่ด้วยนี่นา」

ชั้นตอบกลับไปพร้อมกับลูบหัว Elecshy รวมถึง Luna และ sole อย่างอ่อนโยน

「มะ ไม่ได้นะคะ!! นี่เป็นคำสั่งโดยตรงจากทัตสึยะ ไม่สิ!!....ถึงจะไม่มีคำสั่งแต่พวกเราจะปล่อยให้ยูเมะซามะอยู่คนเดียวไม่ได้เด็จขาด」

แต่ดูเหมือนว่าพวกราชองค์รักษ์จะไม่ยินยอม คำสั่งโดยตรงจากทัตสึยะซัง......

ถึงแม้จะอยู่ห่างกันแต่ก็ยังคอยเป็นห่วงชั้นอยู่เสมอสินะคะ.....

「........นั่นสินะคะ....ถ้างั้นเธอก็ช่วยอยู่กับชั้นแล้วกันนะ เชียเร่จัง」

เมื่อตัดสินใจได้ชั้นก็รีบเดินทางต่อไปจนผ่านไปถึงตรอกแห่งหนึ่ง และในที่แห่งนั้นชั้นก็พบกับภาพที่ไม่อยากจะเห็นเป็นที่สุด

เด็กสาว.....ไม่สิจะเรียกว่าเด็กสาวก็คงไม่ได้ เด็กคนนั้นน่าจะยังอายุไม่ถึง 10 ปีเสียด้วยซ้ำ เธอในตอนนี้อยู่ในสภาพกึ่งเปลือย ดูจากการที่ไม่ตอบสนองนักคงเป็นเพราะเธอถูกทำร้ายจนสลบไป ร่างกายของเธอเองก็มีบาดแผลบอบช้ำที่ดูเหมือนจะเกิดจากการพยายามขัดขืนอยู่หลายแห่ง

แม้แต่ในเวลานี้เองก็ยังไม่ยอมหยุด ชายคนนี้ก็ยังคงเล่นสนุกกับร่างกายของเธออย่างหื่นกระหายโดยไม่ใส่ใจชั้นที่ผ่านมา และมันก็ไม่ใช่เพียงแค่เธอแต่บริเวณรอบๆชายคนนี้เองก็ยังมีเด็กผู้หญิงที่สภาพไม่น่าดูนักกองอยู่กับพื้นอีกหลายคน

「แกไอ้โรคจิต!! หยุดเด๋วนี้นะ!!!」

「หยุดก่อน!!! เชียเร่!!!」

เชียเร่ที่ทนไม่ไหวยกดาบขึ้นและกระโดดพุ่งเข้าไปโจมตีชายคนนั้นในทันทีโดยไม่รอคำสั่งจากชั้น แต่ในพริบตาที่เธอกำลังจะเข้าถึงตัวของชายคนนั้น เธอก็ถูกชายคนนั้นซัดกระเด็นไปด้วยกรงเล็บสีแดงสดรูปร่างประหลาด

เลือดสีแดงสดสาสกระเซ็นออกมา เชียเร่ที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอลอยกระเด็นไปกระแทกกับกำแพง ทั้งๆที่เธอใส่ชุดเกราะเหล็กที่ถูกสร้างขึ้นจากสกิล Create Armor LV9 ของเอริจัง แต่มันก็ยังไม่สามารถป้องกันร่างกายของเธอเอาไว้ได้

「Sole!!!」

ชั้นรีบสั่งให้ Sole เข้าไปรักษาเชียเร่จังที่ด้วยเวทมนต์รักษาในทันที ถึงแม้เธอจะบาดเจ็บสาหัสแต่ก็ไม่ได้อันตรายถึงชีวิต เพราะงั้นถ้าหากถูกรักษาในทันทีก็คงไม่เป็นอะไรแน่

「เฮ้ยพวกแกน่ะ!! เข้ามาขัดจังหวะคนกำลังเสพสุขแบบนี้ไร้มารยาทชะมัด」

ชายคนนั้นหันมาพูดกับชั้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ แต่ถึงขั้นนี้แล้วเจ้านั่นก็ยังไม่คิดจะหยุด เจ้านั่นดึงตัวเด็กผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาพร้อมทั้งใช้ลิ้นสกปรกโลมเลียต้นคอและใบหน้าของเธอ มือข้างหนึ่งของมันบีบเค้นหน้าอกเล็กๆของเธอราวกับเป็นของเล่น ช่วงล่างอันน่าขยะแขยงของมันก็ยังคงกระแทกใส่เธออย่างสนุกสนาน

                                  

「ปล่อยเธอซะ อย่างน้อยชั้นก็จะให้แกได้ตายอย่างไม่ทรมาน」

ชั้นชักมีดสั้นออกจากฝัก เจ้ามองไปยังเจ้านั่น พยายามควบคุมอารมณ์ พายามใจเย็นให้มากที่สุดและพูดออกไป จริงอยู่ที่สวะอย่างเจ้านี่ไม่สมควรที่จะได้รับความตายแบบสบายๆ แต่ในสถานการณ์แบบนี้ชั้นจำเป็นจะต้องคิดถึงวิธีที่จะสามารถช่วยชีวิตของเด็กผู้หญิงคนนี้เสียก่อน

「ฮ่า ฮ่า เป็นคนดีกันจริงนะไอ้พวกจอมเวทเนี่ย แต่ว่านะ จะให้ผมปล่อยของเล่นให้หลุดมือไปในเวลาที่กำลังได้อารมณ์สุดๆเพื่อไปเล่นกับเธอแทนเนี่ย คงจะไม่ได้หรอกนะจ๊ะ ก็ตามนั้นแหละนะ อย่างน้อยก็รอจนผมเสร็จก่อนสิจ๊ะ อ๊าสสสของเด็กคนนี้สุดยอดไปเลย อ๊าสสส!!!」

นี่อาจจะเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดที่ชั้นเคยพบเจอมา ศัตรูที่อยู่ตรงหน้าเป็นพวกชั่วช้าสมควรตาย แต่ถึงงั้นก็ยังเป็นคนที่มีฝีมือสูง เพราะงั้นหากเข้าไปต่อสู้ด้วยอารมณ์ก็อาจจะทำให้พลาดท่าได้ พวกอสูรรับใช้เองก็คงใช้ในสถานการณ์แบบนี้ยาก เพราะพลังของพวกเค้าสูงเกินไปจึงอาจจะทำให้พวกเด็กๆที่อยู่รอบๆถูกลูกหลงได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็คงจะเอาแต่รออยู่ไม่ได้เช่นกัน

เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้นชั้นก็กระโดดจาก Elecshy ถีบกำแพงเพื่อกลับตัวและพุ่งเข้าใส่เจ้านั่นจากทางด้านหลัง ชั้นเล็งไปยังหลังคอของเจ้านั่นด้วยมีดสั้นในมือเพื่อเอาชีวิตเจ้านั่นในการโจมตีครั้งเดียว แต่ทั้งๆที่จู่โจมจุดบอดด้วยความรวดเร็วแต่เจ้านั่นกลับรู้ตัวและหลบไปได้ แถมยังหันเอาตัวเด็กผู้หญิงขึ้นมาเป็นโล่ทำให้ชั้นไม่สามารถจะปิดฉากลงได้

การเคลื่อนไหวของเจ้านี่เรียกได้ว่าอยู่ในระดับสูงมาก แต่ชั้นเองก็ไม่คิดจะยอมแพ้ ปรับรูปแบบการเคลื่อนไหวของตัวเอง พยายามหาโอกาสเข้าประชิดตัวโดยอาศัยความเร็วที่เหนือกว่าและตวัดมีดเข้าใส่อย่างต่อเนื่อง แต่ไม่ว่าจะลองซักกี่ครั้งก็ไม่สามารถสร้างบาดแผลหนักๆให้ฝ่ายตรงข้ามได้เลย

「โฮ่!! ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมจริงๆ ว่าแล้วเชียวว่าต้องเลือกเด็กๆเอาไว้ก่อน นี่มันสุดยอดจริงๆ อ่าสส!!!!」

จังหวะนี้แหละ ชั้นใช้โอกาสที่เจ้านั่นกำลังเหลอและพุ่งเข้าโจมตีอีกครั้ง

「......!」

แต่ในครั้งนี้เจ้าสวะนั่นไม่คิดจะหลบ และยกเอากรงเล็บขึ้นมาเพื่อลับป้องกันคมมีดสั้นของชั้นเอาไว้ ถึงแม้ความเร็วในการโจมตีของชั้นจะเหนือกว่า แต่ดูเหมือนพลังในการโจมตีจะยังน้อยไปจึงไม่สามารถเอาชนะอย่างเด็จขาดได้ เพราะเหตุนั้นจึงทำให้ในท้ายที่สุดก็เป็นตัวชั้นเองก็ถูกซัดกระเด็นออกไป

ตลอดเวลาที่ผ่านมาชั้นจะพึ่งพาพลังของพวกอสูรรับใช้มาโดยตลอด เพราะงั้นจึงไม่ค่อยได้ฝึกฝนการต่อสู้ระยะประชิดมามากนัก และคงเป็นเพราะแบบนั้นจึงทำให้ต้องมาลำบากในสถานการณ์แบบนี้

ชั้นในตอนนี้ไม่สามารถช่วยปกป้องเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆเอาไว้ได้........

......ความลังเล.....ความเจ็บปวด.....ความหวาดกลัว......ความผิดหวังในความอ่อนแอของตัวเองเริ่มก่อตัวขึ้นมาในหัวใจ......นี่ชั้นกลับไปเป็นพวกไม่ได้เรื่องเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วอย่างนั้นเหรอ ตัวชั้นในสมัยก่อน ตัวชั้นที่ไร้ซึ่งพลัง ตัวชั้นที่สามารถทำอะไรได้ ตัวชั้นที่ทำได้เพียงรอ รอแล้วก็รอ ทำได้เพียงแค่รอจนกระทั่งเค้าคนนั้นยื่นมือเข้ามาหา.......

ถ้าหากชั้นตั้งใจให้มากกว่านี้....ถ้าหากชั้นตั้งใจฝึกฝนทักษะในการต่อสู้ให้มากกว่านี้ล่ะก็.......

「อ๊าสสส!!! เสร็จซักที ฮ่า ฮ่า ขอบคุณที่รอคิวนะคุณจอมเวทสาวสุดสวย เท่านี้พวกเราก็มาสนุกกันได้แล้วนะ......อ่ะ!! ยัยนี่เกะกะชะมัดเลยวุ้ย ของเล่นที่พังแล้วผมไม่ต้องการหรอกนะ」

「อะ อย่านะ!!!!」

ชั้นพยายามจะเข้าไปช่วยแต่ขาทั้งสองข้างกับก้าวไม่ออก และเจ้านั่นก็ใช้กรงเล็บเหล็กแทงหัวใจของเด็กผู้หญิงคนนั้นจากด้านหลังก่อนจะโยนเธอลงไปบนพื้นราวกับขยะ เลือดสีแดงสดไหลนองออกมา

「S Sole ชะ........」

ชั้นพยายามจะสั่ง Sole ให้เข้าไปช่วยเหลือเธอแต่ก็พูดไม่ออก ตามจริงแม้จะไม่ต้องสั่ง Sole ก็จะเข้าไปรักษาเป้าหมายตามที่ชั้นต้องการได้เองอยู่แล้ว แต่ในครั้งนี้แตกต่างกัน ซึ่งนั่นก็คงจะเป็นเพราะตัวชั้นในตอนนี้ได้รับบาดเจ็บ เพราะงั้น Sole จึงไม่ฟังคำสั่งและเข้ามารักษาชั้นที่เป็นเจ้านายก่อน.......ราวกับจะบอกว่าเป็นตัวชั้นเองที่ต้องการแบบนั้น........

「ขอโทษที่ปล่อยให้รอนะคุณจอมเวทสุดสวย เท่านี้พวกเราก็จะได้มาเล่นสนุกกันแล้วนะจ๊ะ!!!」

「ยะ อย่าเข้าม……..」

ถึงแม้จะไม่ต้องพูดก็เข้าใจกันได้ อสูรรับใช้ทั้งสองตอบรับกับความหวาดกลัวของชั้น Elecshy รีบเข้ามาปกป้องชั้น ส่วน Luna ก็โจมตีใส่เจ้านั่นด้วยกระสุนไฟ แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เวทมนต์กระสุนไฟของ Luna กลับหายไปในทันทีที่กระทบเข้ากับกรงเล็บของเจ้านั่น

และมันก็ไม่ใช่เพียงแค่นั้น แม้แต่ตัวของ Luna เองก็หายไปหลังจากรับการโจมตีของกรงเหล็กนั่นเพียงครั้งเดียว Elecshy และ Sole ที่พยายามจะปกป้องชั้นเองก็ถูกทำให้หายไปด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวเช่นกัน

「เอาล่ะ ตัวเกะกะก็หายไปหมดแล้ว ถ้างั้นพวกเราก็มาสนุกกันดีกว่านะจ๊ะ คุณจอมเวทสุดสวย」

และในตอนนี้เจ้านั่นก็มาอยู่ต่อหน้าในสภาพเปลือยท่อนล่าง ช่วงล่างอันน่าขยะแขยงของมันเข้ามาอยู่ตรงหน้าชั้น และเมื่อชั้นพยายามจะหยิบมีดสั้นขึ้นมาก็ถูกปัดกระเด็นไปอย่างง่ายดาย

「ยะ อย่าน……..อือ อือ!!」

ชั้นพยายามดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอด แต่ความหวาดกลัวก็เข้ามาครอบงำจิตใจจนทำให้ร่างกายรู้สึกไม่มีแรง......ชั้นรู้สึกหวาดกลัวที่จะต้องกลับไปเป็นเหมือนตัวชั้นในสมัยก่อน...ในสมัยที่ชั้นยังไม่ได้พบกับเค้าคนนั้น......กลับไปเป็นตัวชั้นที่ไม่กล้าส่งเสียงพูดคุยกับใคร.....ตัวชั้นที่ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากพูดในสิ่งที่ตัวเองคิด.....ตัวชั้นที่ไม่กล้าปฏิเสธในสิ่งที่ไม่ชอบ.......ตัวชั้นที่ไม่มีใครต้องการ......

......ความหวาดกลัวเริ่มทำให้ตัวของชั้นสั่นไหว......และสุดท้ายชั้นก็ปล่อยให้ร่างกายของชั้นถูกทำร้ายอีกครั้ง........ชั้นปล่อยให้เจ้าสวะนั่นใช้ลิ้นอันสกปรกของมันเข้ามาเลียริมฝีปาก ใบหน้า ต้นคอและหน้าอกของชั้น ร่างกายของชั้น ร่างกายที่ไม่ควรจะให้ชายอื่นได้สัมผัสมันอีก.....ร่างกายที่เป็นของเค้าคนนั้น......

「รสชาติเยี่ยมจริงเลยนะจ้ะ ผิวสวยๆขาวๆเนียนของคุณจอมเวทเนี่ยสุดยอดจริงๆเลยนะ หน้าอกขนาดน่ารักพอดีมือนี่ก็สุดยอด ข้างล่างเองก็คงจะสุดยอดด้วยเหมือนกันสินะ」

ไม่สามารถขัดขืนหรือตอบโต้ทำอะไรกลับไปได้........ชุดเกราะและเสื้อผ้าก็ถูกปลดออกไปทีละชิ้น........ชุดชั้นในเองก็ถูกถลกออก.......

ชะ ชั้นไม่อยากกลับไปเป็นแบบนั้นอีกแล้ว ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่อยากกลับไปเป็นตัวชั้นในสมัยนั้นอีกแล้ว ชั้นจะไม่กลับไปอีกแล้ว!!!

「ไม่นะ!!!!!!! หยุดนะ!!!! ทะ ทัตสึยะ.....ซัง!!!! ทัตสึยะซัง!!!!!!!!!!!」

และในท้ายที่สุดชั้นก็สามารถส่งเสียงออกไปได้ ชั้นตะโกนเรียกชื่อเค้าออกไปอย่างสุดเสียงและพยายามดิ้นรนผลักเจ้าสวะนั่นออกไปอย่างสุดแรงที่ชั้นมีจนทำให้เจ้าสวะนั่นตกใจและกระโดดถอยหลังออกไป

และในตอนนั้นชั้นก็รู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้น วงเวทสีม่วงขนาดใหญ่ยักษ์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อนได้ปรากฏขึ้น แต่เนื่องจากสติของชั้นในตอนนี้ยังไม่ค่อยดีนักจึงไม่แน่ใจว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไรกันแน่ ที่รู้สึกได้มีเพียงแค่อสูรรับใช้ตัวหนึ่งที่หลับใหลอยู่นั้นได้ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมา

「โกรววววว กราซซซซซซ!!!」

อสูรรับใช้ขนาดใหญ่ยักษ์ตัวนั้นคำรามเสียงดังและเริ่มอาละวาด มันทำการโจมตีเข้าใส่เจ้าสวะนั่นอย่างไม่สนใจรอบข้าง เพียงไม่นานก็ทำให้พื้นที่ในแถบนั้นหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่

.......หลังจากนั้นชั้นก็จำอะไรไม่ค่อยได้นัก แต่สุดท้ายแล้วชั้นก็รู้สึกได้ถึงอ้อมกอดแสนอบที่คุ้นเคย..........อีกครั้งแล้วที่เค้าได้ช่วยชั้นเอาไว้........คนที่ชั้นรัก......คนที่ชั้นหลงรักหมดทั้งหัวใจ.....

「ทะ.....ทัตสึยะซัง..........」

ภาพสุดท้ายก่อนที่ชั้นจะหมดสติไปนั้นคือใบหน้าแสนอ่อนโยนของทัตสึยะซังที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง....และน้ำตาของเค้าที่ชั้นไม่เคยได้เห็นมันมาก่อน.........

-- Extra --

ณ มุมหนึ่งของถนนสายหลักทางด้านทิศใต้ของเมืองแอสคาล ถนนเส้นนี้เป็นถนนสายหลักเพียงเส้นเดียวที่จะมุ่งตรงสู่เมืองท่าออสติน เมืองท่าออสตินนั้นเป็นเมืองที่มีเรือใหญ่เล็กมากมายเข้ามาติดต่อค้าขาย

「เฮ้อ......เล่นซะเหนื่อยเลยแฮะ....ทั้งๆที่คิดว่าวันนี้จะได้ของเล่นชิ้นใหม่แล้วแท้ๆเชียวนะ.....」

ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของฉายา『ฆาตกรไร้เสียง Silent Killer』ได้หลบหนีการอาละวาดจากมังกรขนาดยักษ์ออกมาที่นอกเมืองแอสคาลได้สำเร็จ ในครั้งนี้ชายหนุ่มได้ถูกว่าจ้างจากทางศาสนจักรให้เข้าร่วมกับกองทัพผสมเพื่อโค่นล้มราชวงศ์แอสกรัม แต่เนื่องจากนิสัยของเจ้าตัวจึงทำให้ไม่ได้สนใจในภารกิจและเผลอเล่นสนุกมากเกินไป

「ทั้งๆที่ทำเรื่องเลวร้ายไปตั้งขนาดนั้นแต่กลับหลบหนีออกมาโดยลำพังเนี่ย เป็นผู้ชายที่ไร้ความรับผิดชอบต่างจากที่เคยได้ยินชื่อเสียงมาเลยนะคะ」

ท่ามกลางท้องถนนที่ไร้ผู้คนแต่ชายหนุ่มกลับได้ยินเสียงของเด็กสาว น้ำเสียงของเธอนั้นหากฟังเพียงผิวเผินก็สามารถเรียกได้ว่าไพเราะน่าฟัง แต่กับ『ฆาตกรไร้เสียง Silent Killer』ที่อยู่ท่ามกลางสนามรบมายมากตั้งแต่เด็กอย่างเค้านั้นสามารถรับรู้ถึงเบื้องหลังของเสียงไพเราะนี้ได้เป็นอย่างดี

แม้เสียงของเด็กสาวจะหยุดลงไปแล้วแต่รังสีฆ่าฟันก็ยังคงถาโถมเข้าใส่เขาอย่างไม่หยุดหย่อน มันเป็นอีกครั้งแรกที่ตัวเค้าสามารถรับรู้ได้ถึงความหวาดกลัวเช่นเดียวกับสมัยที่ได้เข้าร่วมในสงครามครั้งแรก

「แก.....เป็นใคร.......ซ่อนตัวอยู่ที่ไหนกัน......」

ชายหนุ่มหันมองไปรอบตัวด้วยความระมัดระวัง เค้าพยายามเร่งประสาทสัมผัสให้สูงสุดและเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ทุกเมื่อแม้จะรู้ตัวว่าเป็นเรื่องยากที่จะต่อกรกับคู่ต่อสู้ที่ไม่สามารถมองเห็นตัวได้

「ต้องขอโทษที่เสียมารยาทไปนะคะ แต่ถึงจะบอกชื่อไปคุณก็คงจะไม่รู้จัก นั่นก็เพราะดิชั้นนั้นเป็นเพียงแค่เมดรับใช้คนหนึ่งที่ได้รับคำสั่งให้มาทวงคืนสมบัติศักดิ์สิทธิรวมถึงกวาดสิ่งที่ไม่จำเป็นต่อโลกใบนี้อีกแล้วเพียงเท่านั้น」

และในที่สุดเด็กสาวผู้มีผมสีเงินเป็นประกายก็ได้ปรากฏตัวออกมาเบื้องหน้าของชายหนุ่ม เธอเป็นเด็กสาวที่งดงามจนยากจะหาใครในโลกนี้มาเทียบเทียมได้

เพียงแค่ได้สบตากับเธอชั่วครู่เดียว ชายหนุ่มก็ได้ถูกความงดงามของเธอสะกดให้หลงใหล ความคิดที่เคยเห็นผู้หญิงเป็นของเล่นตลอดมากลับแปรเปลี่ยนเป็นความรักแรกพบอันแสนบริสุทธิ์

「ทวงคืน.....เธออยากได้อะไรจากผมงั้นเหรอ ไม่สิ คะ แค่เพียงเธอต้องการ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดผมก็ยินดีจะไปนำมาให้กับเธอทั้งนั้น.......」

「ต้องขอบคุณอย่างมากเลยนะคะ ถ้างั้นก็ช่วยมอบ『กรงเล็บจักรพรรดิมังกร Claw of Dragon Emperor』 กับ『กำไรนักฆ่าแห่งทราเคีย Bangle of Trakea Killer』มาให้กับดิชั้นด้วยนะคะ」

『กรงเล็บจักรพรรดิมังกร Claw of Dragon Emperor』นั้นเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิของจักรพรรดิแห่งเผ่าพันธุ์ดราเกียรุ่นแรก พลังทำลายของมันจะส่งผลเสียหายโดยตรงกับร่างกายของคู่ต่อสู้โดยสามารถทะลุผ่านชุดเกราะไปได้อย่างง่ายดาย ไม่เพียงแค่การโจมตีเท่านั้นแต่การตั้งรับหรือปัดป้องการโจมตีของคู่ต่อสู้เองก็ยังส่งผลเช่นเดียวกัน

『กำไรนักฆ่าแห่งทราเคีย Bangle of Trakea Killer』นั้นเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิของราชันแห่งราชวงศ์ทราเคียผู้ที่แต่เดิมแล้วเป็นเพียงนักฆ่ารับจ้าง โดยตัวกำไลนั้นจะค่อยๆสะสมพลังมานามาจากผู้ที่ได้สังหารไปและนำมาใช้ในการหักล้างเวทมนต์ ภูติรับใช้ อสูรรับใช้ หรือแม้แต่โกเลมเวทมนต์ที่มีระดับต่ำกว่าระดับกลางลงมา

ถึงแม้ทั้งสองชิ้นจะเป็นสมบัติล้ำค่าที่ชายหนุ่มหามาได้อย่างยากลำบาก แต่เค้าก็ได้มอบให้กับเด็กสาวตรงหน้าไปโดยไม่ได้คิดถึงเรื่องเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย

「เท่านี้ก็หมดธุระกันแล้วนะคะ......ไม่สิ.....ยังมีอีกอย่างหนึ่ง.....กับการที่คุณได้ช่วยปลดผนึกอสูรรับใช้ของยูเมะซามะ......การที่คุณช่วยปลุกพลังที่หลับใหลของจักรพรรดิมังกร โวคาเลส ลอยเก้น ให้ฟื้นคืนชีพกลับมานั้น นับเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่มากและมีคุณค่าต่อโลกใบนี้อย่างมาก ดังนั้นชั้นจะขอมอบรางวัลให้กับคุณสักเล็กน้อย.....」

เด็กสาวจับชายกระโปรงขึ้นด้วยมือทั้งสองข้างและย่อตัวลงอย่างงดงาม เธอยังกล่าวขอบคุณกับขายหนุ่มด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานก่อนที่ร่างกายของเธอจะค่อยๆจางหายไปราวกับว่าเธอไม่เคยมีตัวตน

และในเวลานั้น......ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของฉายา『ฆาตกรไร้เสียง』ก็ได้ถูกลบให้หายไปจากโลกลอสตาเซียโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่ได้รู้สึกตัวเลยแม้แต่น้อย......