ช่วงเช้ามืดของวันที่ 4 เดือน 4 ศักราชเอลติซปีที่ 837 ในเวลาเดียวกันกับที่มายุบุกเข้าไปทวงคืนประตูเมืองชั้นในทิศเหนือ
-- มุมมองของโรน่า --
「ไปแสดงพลังของกองอัศวินแห่งออร์ธรอสให้พวกนักบวชงี่เง่านั่นได้เห็นกัน!! บุกเข้าไปเลย!!」
สเตล่าจังตะโกนเสียงดังก้องไปทั่วบริเวณ
เธอได้ออกคำสั่งให้กับพวกเราหน่วยอัศวินที่ 3 ทำการบุกเข้าโจมตีกองทัพผสมของพวกศาสนจักรที่กำลังโจมตีประตูปราสาทแอสคาลจากทางด้านหลัง
「「「โอ้!!!」」」
เหล่าอัศวินสาวโห่ร้องดังก้องและขี่นกเกรรูโด้ไล่ตามหลังสเตล่าจังไปก่อนจะพุ่งเข้าปะทะกับกองทหารของศัตรูด้วยพลังใจที่ล้นเหลือ
สเตล่าจังตวัดดาบในมือเข้าตัดหัวเหล่าอัศวินศักดิ์สิทธิ์และพวกทหารของศัตรูคนแล้วคนเล่าอย่างต่อเนื่องราวกับยมทูต
เหล่าทหารของศัตรูที่แตกตื่นจากการถูกโจมตีโดยไม่ตั้งตัวพยายามจะแปรขบวนเพื่อหันกลับมาตั้งรับแต่ก็ถูกพลังทำลายที่เหนือกว่าจัดการลงไปก่อนจะได้ตั้งตัว
「พวกเราเองก็อย่าให้น้อยหน้าเด็กพวกนั้น!! ฆ่าล้างให้พวกที่คิดจะมาเป็นศัตรูกับทัตสึยะซามะอย่าให้เหลือ!!!」
โอลิเวียซามะเองก็ตะโกนออกคำสั่งให้กับเหล่าจอมเวทของเผ่าผีเสื้อดำรวมถึงเหล่านักรบจากเผ่าแวมไพร์ที่ถืออาวุธจำแลงจากเผ่าศาสตรา
เหล่าจอมเวทเผ่าผีเสื้อดำเรียกอสูรลวงตาออกมาเป้นกองหน้าในการบุกทะลวง
อสูรลวงตาเล็กใหญ่มากมายกระโดดเข้าขย้ำเหยื่ออันโอชะอย่างไร้ปราณี
เผ่าแวมไพร์เองก็แพ้กัน
พวกเค้ากระโดดเข้าใส่กองทหารศาสนจักรและหวดพวกนั้นลอยกระเด็นขึ้นไปบนฟ้าด้วยพละกำลังอันล้นเหลือ
อาวุธจำแลงจากเผ่าศาสตราเองก็ทรงพลังมากกว่าอาวุธทั่วไปหลายเท่า
พวกเค้าสามารถตัดผ่าดาบของทหารศาสนจักรที่สวนกลับมาได้ราวตัดเนย
ส่วนตัวชั้นที่ไม่มีพลังในการเข้าต่อสู้ประชิดตัวนั้นทำได้เพียงแค่คอยสนับสนุนอยู่ในแนวหลัง
ทั้งๆที่ตัวชั้นเองก็ใช้เวลาในการฝึกฝนมากมายเท่าเทียมกับคนอื่นในกองอัศวิน
แต่ตัวชั้นนั้นเป็นพวกไม่มีพรสวรรค์
เพราะงั้นไม่ว่าจะใช้เวลาฝึกฝนหรือพยายามมากแค่ไหนก็ไม่มีความก้าวหน้าเลยแม้แต่น้อย.....
「ถ้าเกิดไม่มีพรสวรรค์ก็แค่หันมาใช้พวกอาวุธโกงๆก็พอแล้วน่า」
และนั่นก็คือคำพูดของทัตสึยะซามะที่เข้ามาพูดกับตัวชั้นที่ไร้พรสวรรค์
ถึงแม้จะไร้พรสวรรค์แต่ตัวชั้นก็สามารถต่อสู้เคียงข้างทุกคนได้หากมีอาวุธที่ดีพอ
ในตอนแรกชั้นไม่ค่อยจะเข้าใจในสิ่งที่ทัตสึยะซามะต้องการจะสื่อออกมาซักเท่าไหร่
แต่ในตอนนี้ชั้นสามารถเข้าใจถึงมันได้แล้ว
นั่นก็เพราะว่าอาวุธโกงๆที่ทัตสึยะซามะพูดถึงมันได้มาอยู่ในมือของชั้นตอนนี้แล้วยังไงล่ะ!!!
「ยิงเลย!! ยิงมันเข้าไป!!! มีเท่าไหร่ยัดใส่พวกมันให้หมด!! อย่าให้พวกมันมีโอกาสไปสร้างปัญหาให้กับคนอื่นได้อีก!!!」
ชั้นง้างธนู Estorlion
ในมือและยิงลูกธนู 4 ลูกออกไปพร้อมกันจากบนหลังคาของอาคารแห่งหนึ่ง จากนั้นจึงหันไปออกคำสั่งให้กับเหล่าลูกน้องที่เป็นพวกไร้พรสวรรค์เดียวกับชั้น
ลูกน้องของชั้นเองก็เป็นพวกไร้พรสวรรค์ในการต่อสู้ระยะประชิด
ดังนั้นพวกเธอจึงทำได้เพียงแค่การยิงสนับสนุนให้กับพวกที่ต่อสู้ในแนวหน้าด้วย BeaterII แต่ถึงแบบนั้นพวกเธอก็ยังถือได้ว่าเป็นอัศวินชั้นยอด
พวกเธอคอยสนับสนุนเพื่อนๆในกองอัศวินอย่างแม่นยำและต่อเนื่อง
「สุดยอดจริงๆเลยนะคะ เจ้าธนู Estorlion เนี่ย」
โรเซ่จังหนึ่งในลูกน้องของชั้นเอ่ยปากชมธนู Estorlion
ที่อยู่ในมือของชั้นขึ้นมาด้วยแววตาเปล่งประกาย
「นี่นะเป็นอาวุธที่ทัตสึยะซามะมอบให้ เป็นอาวุธที่คอยปกป้องตัวชั้นที่อ่อนแอ
เป็นของที่ชั้นทั้งหวงแหนและภาคภูมิใจในประสิทธิภาพของมันเลยล่ะค่ะ」
ชั้นตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความภูมิใจ ธนูคันนี้เป็นอาวุธที่ทัตสึยะซามะได้มาจากอสูรร้อยตาซึ่งเป็นผู้พิทักษ์ของโบรานสถานร้างกลางทุ่งหิมะทางตะวันออกของทวีปอากัสเตรีย
เป็นธนูเวทมนต์ที่ใช้มานาในการยิงแทนลูกธนู
โดยความสามารถของมันนั้นจะช่วยเพิ่มเลเวลสกิล Bow ของผู้ถือขึ้นไป 2 ระดับ
นอกจากนั้นมันก็ยังเป็นธนูที่ไม่มีวันพลาดเป้า
ของเพียงแค่สามารถมองเห็นเป้าหมายได้ชัดเจน
ไม่ว่าจะไกลขนาดไหนก็สามารถยิงให้โดนได้
โดยข้อเสียนั้นมีเพียงการที่มันกินมานาในการใช้ค่อนข้างมากจึงไม่เหมาะกับคนทั่วไปที่มานาค่อนข้างน้อย
โดยตรงส่วนนี้ตัวชั้นเองก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตัวชั้นถึงได้มีมานาอยู่ภายในร่างกายมากกว่าคนทั่วไป
ไม่แน่ว่าบางทีมันอาจจะเป็นเพราะตัวชั้นได้ใช้ชีวิตอยู่ใกล้ชิดกับพวกท่านจอมเวทมากกว่าคนอื่นก็เป็นได้
『รายงาน!!! กำลังเสริมของศัตรูจำนวนมากกว่า 500
กำลังบุกเข้ามาโจมตีจากทิศใต้ค่ะ!!! 』
เด็กสาวจากหน่วยสื่อสารที่มองการเคลื่อนไหวของศัตรูจากบนเรือเหาะรายงานเข้ามาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูร้อนรน
「จัดการไปเท่าไหร่ก็ไม่หมดซักทีเลยนะเนี่ย!!! หน่วยสนับสนุนทุกคน!!!
เล็งยิงไปยังกำลังเสริมของศัตรูที่กำลังเข้ามาเลย!!!」
ชั้นออกคำสั่งพร้อมกับง้างธนูภายในมือและยิงมันออกไปพร้อมกัน 6 ดอก
ลูกธนูเวททั้ง 6
พุ่งเข้าไปยังช่องว่างระหว่างเกราะและเสียบเข้าไปยังคอของทหารศัตรู 6
คนอย่างแม่นยำ ทางด้านหลังของชั้นเองก็มีลูกกระสุนจาก BeaterII จำนวนถาโถมเข้าใส่กำลังเสริมของศัตรูอย่างไร้ปราณี
แต่ไม่ว่าจะจัดการไปสักเท่าไหร่ก็ไม่มีหมด
กำลังเสริมของศัตรูหลายพันคนได้ทยอยกันบุกทะลวงแนวป้องกันของกองอัศวินที่ 3
เข้ามาเรื่อยๆ
「ท่าทางพวกเราจะแย่แล้วนะคะเนี่ย!!」
「พวกเราจะทำยังไงกันดีคะท่านหัวหน้าโรน่า!!!」
「เรารีบถอยไปตั้งหลักกันก่อนดีไหมคะ!!!」
บรรดาอัศวินลูกน้องของชั้นต่างพากันออกความเห็นด้วยท่าทางกังวล
กองทัพของศัตรูที่บุกเข้ามายังเมืองแอสคาลนั้นรวมแล้วมีถึง 50,000 นาย ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องยากที่จะกวาดล้างพวกนั้นทั้งหมดลงไปได้
แต่หากพวกเราถอยหนีไปในตอนนี้ล่ะก็
ผู้ชาวเมืองทั้งหลายๆที่หนีไปหลบอยู่หลังกำแพงปราสาทแอสคาลก็จะต้องมากลายเป็นเหยื่อในการสังหารหมู่แทนน่ะสิ......
「แกเป็นใคร........!!!」
「จอมเวท!!! มันเป็นไอ้พวกจอม......อั๊กก!!!」
「ไอ้พวกศัตรูของพระเจ้า!!! วันนี้จะเป็นวันตายของแก....อ๊ากกก!!!」
「ยะ อย่าเข้ามานะโว๊ย!!!!」
แต่ในขณะที่ชั้นกำลังตัดสินใจอยู่นั้น
ที่ด้านหลังของกองทหารศัตรูก็เกิดได้แสดงอาการแตกตื่นออกมา เสียงโวยวายดังขึ้นรอบด้าน
ชิ้นส่วนแขนขาของทหารมากมายของถูกตัดกระเด็นลอยขึ้นมาติดต่อกัน
บ้างก็กำลังดิ้นรนอย่างทุกข์ทรมานเพราะถูกหมอกสีดำเข้าครอบคลุมไปทั่วร่างกาย
บ้างก็ก็ถูกซัดจนร่างกายบิดเบี้ยวกระเด็นไปกระแทกกับกำแพงเมือง กองทัพของศาสนจักรหลายร้อยนายถูกจัดการลงไปในเวลาเพียงไม่ถึงนาทีเท่านั้น.....
「พวกท่านจอมเวทนี่!!
พวกท่านจอมเวทมาช่วยพวกเราแล้ว!!!」
โรเซ่จังตะโกนขึ้นมาด้วยสีหน้าดีใจ
ในครั้งนี้ถือว่าเป็นโชคดีจริงๆที่ทัตสึยะซามะสามารถตามมาช่วยได้ทัน
แต่หากในวันหน้าตัวชั้นต้องมาเจอกับสถานการณ์ที่จะเป็นต้องเลือกระหว่างชีวิตของลูกน้องกับพวกชาวเมืองอีกล่ะก็.....ถึงตอนนั้นตัวชั้นจะสามารถตัดสินใจได้อย่างถูกต้องไหมนะ.....
「จังหวะนี้แหละซูซี่จัง!! รีบตั้งแนวป้องกันขึ้นใหม่เร็วเข้า!!!」
การบุกเข้าจู่โจมจากทัตสึยะซามะทำให้พวกทหารของศาสนจักรเกิดความสับสนและเริ่มสูญเสียรูปขบวน
มันจึงเป็นช่วงเวลาสำคัญในการที่กองอัศวินที่ 3 จะได้เริ่มจัดตั้งแนวป้องกันที่พังทลายไปก่อนหน้านี้ขึ้นมาใหม่
ซูซี่จังที่ได้ยินคำพูดของชั้นก็รีบปฏิบัติตามในทันที เธอและลูกน้องรีบนำอุปกรณ์เวทที่ใช้สร้างกำแพงออกมาและเริ่มซ่อมแซมแนวป้องกัน โดยที่ตัวชั้นและพวกลูกน้องของชั้นคอยช่วยยิงคุ้มกัน
ใช้เวลาเพียงไม่นานพวกเราก็สามารถซ่อมแซมแนวป้องกันกันได้สำเร็จ
และด้วยแนวป้องกันนี้จึงทำให้สเตล่าจังรวมถึงทุกคนในกองอัศวินที่ 3
ที่กำลังต่อสู้อยู่แนวหน้าสามารถเข้าจัดการศัตรูได้โดยไร้ความกังวล
ทั้งๆที่มันควรจะเป็นแบบนั้นแต่กลับมีเรื่องอื่นที่ทำให้ชั้นรู้สึกกังวลขึ้นมาแทน
「......เป็นอะไรไปนะ.....ทัตสึยะซามะ….」
ในขณะนี้ชั้นสามารถมองเห็นใบหน้าของทัตสึยะซามะได้อย่างชัดเจน เพราะเหตุนั้นจึงทำให้ชั้นได้เห็นใบหน้าและแววตาของเค้าที่ชั้นไม่เคยได้เห็นมาก่อน
ตามปกติทัตสึยะซามะจะมีแววตาที่ให้ความรู้สึกอ่อนโยนและเยือกเย็น แต่ในเวลานี้มันกลับเป็นแววตาที่น่ากลัวราวกับสัตว์ร้าย
ทัตสึยะซามะเข้าต่อสู้และฟาดฟันศัตรูราวกับการระบายอารมณ์ แม้กระทั่งศัตรูที่ล้มลงไปแล้วหรือคนที่มีท่าทีว่าจะยอมแพ้หรือคนที่วางอาวุธลงไปแล้วก็ยังไม่มีละเว้น.....
อารมณ์โกรธเกรี้ยวของทัตสึยะซามะแผ่ขยายไปทั่วบริเวณ มันเป็นความรู้สึกที่อึดอัดเสียจนชั้นอยากวิ่งหนีจากมันไปให้พ้นๆ
แต่การทำแบบนั้นมันก็เท่ากับเป็นการทรยศต่อคนที่ชั้นรัก
เพราะเหตุนั้นชั้นจึงไม่คิดจะวิ่งหนีและเลือกที่จะเข้าไปเผชิญหน้ากับเค้าตรงๆ
ชั้นกระโดดโรยตัวลงไปจากหลังคาและวิ่งเข้าไปหาทัตสึยะซามะด้วยความเร่งรีบ
「.... ทัตสึยะซามะ!!! .... เป็นอะไรไปหรือคะ?...ทัตสึยะซามะ!!! .... ไม่เป็นไรแล้วนะคะ!....พวกศัตรูถูกจัดการไปหมดแล้วนะคะ!!!.....ทัตสึยะซามะ!!! ....พอได้แล้วนะคะ!!!.....ทัตสึยะซามะ!!!!!」
ชั้นเข้าไปหยุดทัตสึยะซามะที่กำลังเตะและเหวี่ยงค้อนเข้าใส่ศพนายทหารของศาสนจักรคนหนึ่ง
「......ถอยไปนะ.....โรน่า....」
「ไม่ค่ะ ชั้นจะไม่ถอยไป
ชั้นไม่ปล่อยให้คนที่ชั้นรักมาทำแบบนี้ ชั้นจะไม่ปล่อยคุณไป ชั้นน่ะ!!! ไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่นอนค่ะ!!!」
ชั้นใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีคว้าตัวทัตสึยะซามะที่พยายามจะสลัดตัวชั้นออกก่อนจะประทับริมฝีปากของชั้นลงบนริมฝีปากของเค้า
ไม่เป็นไรแล้วนะคะทัตสึยะซามะ ถึงแม้คนอื่นจะไม่หยุดแต่ชั้นจะเป็นคนหยุดคุณเอง
ตัวคุณที่ได้ช่วยชีวิตของชั้นเอาไว้ ตัวคุณที่ชอบแกล้งชอบทำให้ชั้นอายอยู่เสมอ
ตัวคุณที่คอยช่วยเหลือและปลอบใจชั้น ชั้นน่ะรักคุณนะคะ รักคุณที่เป็นแบบนั้น
เพราะงั้นในครั้งนี้ให้ชั้นได้เป็นคนช่วยเหลือคุณบ้างนะคะ........ทัตสึยะซามะ.....
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าทำไมทัตสึยะซามะถึงเป็นแบบนี้......แต่นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ.....สิ่งสำคัญนั้นมีเพียงสิ่งเดียวคือเค้าคนนี้เป็นคนที่ชั้นรัก.......เพราะงั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นชั้นก็จะพยายามทำทุกอย่างเพื่อเค้า........ทั้งวันนี้........ทั้งวันพรุ่งนี้......ตราบจนตลอดไป......
ไม่นาเชื่อ ยัยบากะมีประโยชน์แล้ว แต่ตอนนี้บักทัตโหดมาก ดาร์กมาเลยทีเดียว
ตอบลบต้องไปฉลองแล้วครับแบบนี้
ลบผมนี่ร้องไห้เลย ฮา......
เทพทัตเค้าฟิวส์ขาดเพราะยูเมะใช่ไหมคับ
ตอบลบใช่แล้วครับ นานามิกับคาโอริที่ตามหลังมาเองก็กำลังโมโหสุดขีดเช่นเดียวกัน
ลบตอนนี้สอนให้รู้ว่า "เมียข้าใครอย่าแตะ"
ลบขอบคุณครับ
ตอบลบ