ตอนที่ 55 การสู้รบที่ทุ่งราบเอลน่า บทที่ 2

 

-- มุมมองของอากิโอะ --

ปาร์ตี้ของผม ปาร์ตี้ของไอโกะจัง และกองทหารรักษาการณ์แห่งออร์ธรอสอีกกว่า 30 นายรับหน้าที่ปิดฉากการต่อสู้ในครั้งนี้ พวกเราจำเป็นจะต้องกำจัดพวกทหารกบฏทั้งหมดและจับตัวบารอนเอลเก้นมาให้ได้

หลังจากกองทัพหลักของทัตสึยะทำลายล้างกองกำลังหลักทหารกบฏได้สำเร็จพวกมันก็ที่เหลือก็จะถูกล่อลวงมายังสถานที่แห่งนี้ และในตอนนี้พวกมันก็ได้มาถึงแล้ว

「โจมตีได้!!」

ผมออกคำสั่งให้ทุกคนเริ่มทำการระดมยิงเวทมนต์และลูกกระสุนจากบีทเตอร์จำนวนมากเข้าใส่กองทหารกบฏในทันที

กองทัพกบฏที่ในตอนนี้นั้นแทบจะหมดกำลังใจต่อสู้อยู่แล้ว ดังนั้นพอโดนการซุ่มโจมตีที่คาดไม่ถึงก็ทำให้พวกนั้นพากันแตกตื่นและเสียรูปขบวน เหล่าทหารกบฏที่รู้ตัวว่าไม่สามารถกับพวกเราได้เริ่มมีความคิดที่จะหาทางหนี แต่ผมก็ไม่มีความคิดที่จะปล่อยให้ไอ้พวกทหารกบฏชั่วช้าเหล่านี้หนีไปได้แม้แต่คนเดียว

การต่อสู้กับอีกฝ่ายที่มากกว่าหลายเท่านั้นกลับกลายเป็นเพียงการไล่ล่าเพื่อสังหารหมู่ กองทหารกบฏที่ยังพอจะต่อสู้ได้นั้นเหลือเพียงแค่หน่วยองค์รักษ์ที่ทำการคุ้มกันบารอนเอลเก้นอยู่เพียงไม่ถึง 50 คนเท่านั้น

「ยูเอล่า! จงสละชีวิตของเธอและจัดการศัตรูตรงหน้าทั้งหมดลงให้ได้!!」

กับคำสั่งที่ไม่น่ารื่นรมย์นั้นเด็กสาวผมสีเงินคนหนึ่งตอบรับและค่อยๆเดินมายังกลุ่มของพวกเราช้าๆ

ความรู้สึกที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเธอนั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้า แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นผมก็ยังรู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งของเธอ

「ผมจะเป็นคู่ต่อสู้ให้เองสาวน้อย」

「…….」

ผมพูดพร้อมกับพุ่งเข้าไปปะทะกับเธอในทันที พวกเราต่างผลัดกันรุกรับและคอยหาจังหวะที่อีกฝ่ายพลาดท่าเพื่อโจมตีอยู่ตลอด ดูจากท่าทางและความหนักหน่วงที่สัมผัสได้ระหว่างที่ดาบของผมเข้าปะทะกับกริชคู่ในมือทั้งสองข้างของเธอนั้นก็บอกได้เลยว่าเธอเป็นนักรบชั้นยอด

「ฝีมือใช้ได้เลยนี่นา」

「….อุ!」

ผมพูดออกมาพร้อมกับเตะเข้าไปที่ชายโครงของเด็กสาวผมสีเงินตรงหน้า ทั้งๆที่ผมจู่โจมจากมุมอับสายตาแท้ๆ แต่เธอก็ยังสามารถตอบสนองและตั้งรับได้ทัน เธอจึงเพียงแค่กระเด็นถอยหลังไป ไม่ได้รับความเสียหายมากนัก

ทั้งปฏิกิริยาตอบสนอง ทั้งความว่องไว และพละกำลังของเธอนั้น มันแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างจากทหารกบฏคนอื่นอย่างชัดเจน กับเด็กสาวตรงหน้าคนนี้นั้น ถ้าหากผมเข้าใจไม่ผิดล่ะก็ บางทีเธออาจจะเป็นคนจากเผ่าพันธุ์ดราเกียที่เคานท์เตสเมลติน่าได้พูดถึงเมื่อหลายวันก่อนไว้

「แต่ว่านะ เด็กผู้หญิงน่ะเค้าไม่ทำหน้าตาน่ากลัวแบบนั้นกันหรอกนะ!!」

ผมพูดพร้อมกับพุ่งเข้าไปโจมตีโดยเล็งที่บริเวณข้อมือของเธอทั้งสองข้าง และถึงแม้เด็กสาวจะเก่งกาจแต่ก็ยังไม่อาจตามความเร็วดาบของผมได้ทัน เธอจึงทำได้แค่พยายามปัดป้องการโจมตีของผมด้วยกริชคู่ในมือทั้งสอง

มันเป็นการต่อสู้ที่ให้ความรู้สึกสนุกสนานที่สุดตั้งแต่ที่ผมได้มายังโลกใบนี้ เพราะงั้นผมจึงไม่คิดจะหยุดและตวัดดาบในมือทั้งสองข้างเข้าจู่โจมเธอต่อไปอย่างรวดเร็วและรุนแรง

ดาบในมือซ้ายใช้หลอกล่อให้เธอพยายามป้องกัน ดาบในมือขวาตวัดโจมตีเข้าตามจุดบอด การกระทบกันของของดาบและกริชคู่อย่างต่อเนื่องจนแทบไม่มีหยุดนั้นทำให้เกิดเสียงดังกังวาลไปทั่วบริเวณ

「….อุ๊บ!!」

และในที่สุดเธอก็พลาดท่าถูกคมดาบในมือของผมบาดเฉือนเข้าที่ข้อมือซ้ายจนกริชในมือของเธอร่วงหล่นลงสู่พื้น ซึ่งผมก็ไม่ปล่อยโอกาสนี้ไปและเตะเข้าที่ขาจนเธอเสียหลักและล้มลงไป

「ถ้ายอมมาเป็นของผมแต่โดยดีตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องเจ็บตัวแล้วแท้ๆนา」

ผมพูดพร้อมกับแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายในขณะที่จ่อดาบเข้าไปที่คอของเธอ กับเด็กสาวผมสีเงินสลวยที่มีหน้าตาน่ารักแถมยังฝีมือดีอย่างเธอนั้น ต่อให้เธอไม่ใช่เผ่าพันธุ์ดราเกียผมก็ยังคงต้องการให้เธอมาเป็นของผมอยู่ดี

「...........」

ทั้งๆที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แต่เธอกลับไม่มีคำพูดใดๆจะตอบกลับมา เธอเป็นเด็กสาวที่เย็นชา........หรือเธอจะถูกเจ้านายสั่งไม่ให้พูดคุยกับคนอื่นกันนะ เอาเถอะยังไงสุดท้ายเธอก็ต้องมาเป็นของผมอยู่ดี เพราะงั้นผมจะไม่ใส่ใจเรื่องเล็กน้อยพวกนี้ก็แล้วกัน

「เธอจะลุกขึ้นมาสู้ต่อก็ได้นะ แต่ถ้าไม่อยากเจ็บตัวล่ะก็ ยอมเป็นเด็กดีนั่งอยู่เฉยๆจนกว่าผมจะเก็บกวาดพวกทหารที่เหลือเรียบร้อยจะดีกว่านะ」

กับคำพูดของผมนั้นเธอเพียงแสดงท่าทีลังเลเล็กน้อยก่อนจะหยิบเอากริชที่ตกอยู่ในพื้นและยืนขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาสีทับทิมของเธอจับจ้องมายังผมโดยไม่แม้แต่จะกระพริบตา แต่แล้วก่อนที่เธอจะเข้ามาโจมตีก็ได้เกิดบางอย่างขึ้นมากับร่างกายของเธอเสียก่อน

ร่างกายของเด็กสาวเริ่มเปล่งแสงเรืองรองก่อนจะขยายใหญ่ขึ้นทีละน้อย การที่ได้มาเห็นเด็กสาวเผ่าพันธุ์ดราเกียแปลงร่างต่อหน้ามันก็ทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นจนแทบจะอดทนไม่ไหว

ร่างกายของผมเริ่มร้อนผ่าว หัวใจเต้นแรงล่ะส่ำไม่มีหยุด ไม่ว่าจะต้องทำยังไงผมก็จะต้องเอาตัวเธอมาครอบครองให้ได้

「ทุกคน!! รีบถอยออกไปและเตรียมการป้องกันอยู่ที่วงนอก!!」

「รับทราบ!!」

เหล่ากองทหารรักษาการณ์ที่ได้ฝึกฝนจนชำนาญเพื่อรับมือกับร่างแปลงมังกรของเผ่าพันธุ์ดราเกีย กระจายกำลังกันออกไปเป็นกลุ่มๆตามที่ได้เคยฝึกซ้อมเอาไว้

โดยที่แต่ละกลุ่มนั้นจะมีกองหน้าที่คอยถือโล่เวทมนต์สำหรับต้านความร้อนสูงขนาดใหญ่ป้องกันเอาไว้ ส่วนคนที่อยู่ด้านหลังจะสลับกันทำการโจมตีเข้าใส่ด้วยบีทเตอร์ตามตำแหน่งต่างๆเพื่อรั้งไม่ให้เจ้ามังกรสามารถเคลื่อนไหวไปไหนได้สะดวกตามใจ

「กุโออออออออออออ!!」

มังกรทมิฬตัวสูงใหญ่กว่า 5 เมตรกู่ร้องคำรามดังก้องไปทั่วทุ่งราบเอลน่า เสียงคำรามของมันทำให้บรรดาทหารกบฏที่อยู่รอบๆถึงกับขาสั่นและทรุดลงไปกับพื้น หลังจากนั้นเจ้ามังกรทมิฬก็พ่นลมหายไฟเพลิงสีดำตามมาในทันที

「Water Magic: Aqua Barrier!!」

เมื่อเห็นดังนั้นริกะจังก็วิ่งเข้ามาและรีบใช้เวทมนต์เพื่อปกป้องผม กับลมหายใจเพลิงสีดำสนิทนั้นแม้จะเป็นเวทมนต์ป้องกันระดับสูงก็ยังทำให้ผมรู้สึกได้ถึงความร้อนแผ่ไปทั่วทั้งร่างกาย

ดังนั้นพวกทหารกบฏที่อยู่ในขอบเขตของเปลวเพลิงจึงไม่มีทางที่จะมีชีวิตรอดไปได้ ร่างกายของเจ้าพวกนั้นกลายสภาพเป็นของเหลวสีดำที่ปกคลุมไปด้วยออร่าสีดำสนิท กับการโจมตีที่รุนแรงแบบนี้หากพวกเราไม่ได้เตรียมการมาก่อนก็อาจจะแย่เช่นเดียวกัน

「ผมจะต้องทำให้เธอมาเป็นของผมให้ได้!!」

หลังเปลวเพลิงทมิฬมอดดับผมก็ตะโกนพร้อมกับวิ่งออกไป การพ่นลมหายใจเพลิงของร่างแปลงมังกรนั้นไม่สามารถทำได้อย่างต่อเนื่อง ดังนั้นในตอนนี้จึงเป็นโอกาสของพวกเราในการเข้าจู่โจม

ผมวิ่งหลอกล่อไปมาเพื่อเปิดโอกาสให้กองทหารรักษาการณ์ได้มีโอกาสโจมตีสนับสนุนจากจุดต่างๆ และเมื่อเข้าไปใกล้เจ้ามังกรทมิฬก็หันมาทางผมพร้อมกับตวัดกงเล็บอันแหลมคมเข้าใส่

แต่การโจมตีของเธอในครั้งนี้มันช่างแตกต่างจากในร่างของเด็กสาวยิ่งนัก การโจมตีองเธอในครั้งนี้ถึงแม้จะรุนแรงแต่กลับไม่ทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นแต่อย่างใด

มันเป็นการโจมตีซึ่งหน้าๆที่เรียกได้ว่าเชื่องช้าจนมองออกได้ง่ายดาย ผมหลบการโจมตีด้วยกงเล็บไปด้านข้างเล็กน้อยก่อนจะถีบตัวกลับหลังและตวัดดาบทั้งสองในมือฟันใส่แผลบริเวณข้อมือที่เคยทำเอาไว้ในตอนที่เธอยังอยู่ในร่างของเด็กสาว

「กุโออออออออออออ!!」

เจ้ามังกรทมิฬกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนจะใช้กงเล็บอีกข้างโจมตีเข้าใส่ผม

「ไอ้การโจมตีห่วยๆแบบนั้นมันทำอะไรผมไม่ได้หรอกน่า!!」

ผมกระโดดหลบไปด้านข้างเพียงเล็กน้อยก่อนจะหาทางตวัดดาบเข้าใส่ตามจุดต่างๆเพื่อสร้างบาดแผล ผิวหนังของร่างแปลงมังกรนั้นจะแข็งแกรงขึ้นตามพลังมานาในร่างกาย นั่นก็หมายความว่าร่างแปลงมังกรของเด็กสาวที่ยังมีพลังมานาไม่มากเท่าไหร่นั้นผมสามารถสร้างบาดแผลให้ได้หากโจมตีเข้าไปตามจุดต่างๆซ้ำๆกัน

ซึ่งผมก็ได้เล็งโจมตีเข้าใส่ตามจุดต่างๆที่มีร่องรอยลูกกระสุนของบีทเตอร์ฝังอยู่ และมันก็มีหลายครั้งที่ผมได้สร้างความเสียหายจนเลือดสีแดงเข้มของมังกรทมิฬสาดกระเซ็นออกมา

และแล้วมังกรทมิฬที่ไร้ทางสู้ก็ทรุดลงไปกับพื้น แต่ดูเหมือนเธอจะยังไม่ยอมแพ้และพยายามเร่งพลังกับการโจมตีครั้งสุดท้าย

ลมหายใจเพลิงสีดำสนิทกำลังจะถูกพ่นออกมาอีกครั้ง

「กุโออออออออออออ!!」

「ไม่ปล่อยให้ทำได้หรอกน่า Dark Shield!!」

ผมใช้เวทมนต์เพียงอย่างเดียวของผมที่ได้มาจาก Skill Crystal เมื่อเดือนก่อน โล่สีดำที่สร้างจากเวทมนต์แห่งความมืดขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นตรงหน้าของเจ้ามังกรทมิฬในทันที

เมื่อถูกโล่แห่งความมืดบดบังอยู่ตรงหน้า การพ่นลมหายใจเพลิงของเจ้ามังกรทมิฬก็ได้สะท้อนกลับไปโดนร่างกายของตัวเอง ด้วยความร้อนขนาดนั้นบวกกับบาดแผลมากมายก่อนหน้านี้จึงทำให้มันสิ้นฤทธิ์และล้มลง

ร่างกายของเจ้ามังกรทมิฬที่เต็มไปด้วยออร่าสีดำสนิทเปล่งแสงออกมาอีกครั้งก่อนจะค่อยๆเล็กลงและกลายร่างกลับไปเป็นเด็กสาว

แต่ร่างกายของเด็กสาวในครั้งนี้ไม่ใช่ร่างกายของเด็กสาวที่งดงามอีกต่อไป ทั่วร่างกายของเธอเต็มไปด้วยบาดแผล บาดส่วนของร่างกายก็ถูกของเหลวแปลกๆและออร่าสีดำเข้าปกคลุม

「ริกะจัง ฟูมิจัง ถึงเธอจะเป็นศัตรูแต่ก็เพราะเป็นทาสที่ถูกบังคับมา ยังไงก็ช่วยรักษาเธอทีนะ」

ผมเรียกริกะจังและฟูมิจังให้มาช่วยกันรักษาเธอด้วยเวทมนต์ หน้าที่ของผมในการต่อสู้ครั้งนี้ได้จบลงแล้ว

ส่วนปาร์ตี้ของไอโกะจังก็ได้จับตัวบารอนเอลเก้น ที่พยายามจะหาโอกาสหนีไปในช่วงที่พวกเรากำลังต่อสู้กับมังกรทมิฬไว้ได้เรียบร้อยแล้ว