ตอนที่ 56 ชั้นไม่ได้เป็นเด็กขี้แยนะ

  

ช่วงกลางดึกของวันที่ 18 เดือน 12 ศักราชเอลติซปีที่ 836

ก่อนจะตามไปสมทบกับเจ้าอากิโอะ ผมก็ได้แบ่งกำลังกำลังส่วนหนึ่งคุ้มกันพวกทาสเผ่ามนุษย์สัตว์ที่พวกเราได้ช่วยเอาไว้กลับไปยังปราสาทฟีเรน่า

「ฝากทางนั้นด้วยล่ะ」

「รับทราบครับ!!」

ชายหนุ่มเผ่าพันธุ์มนุษย์เสือคนหนึ่งที่อยู่ในกองทหารรักษาการณ์แห่งออร์ธรอสตอบรับคำสั่งของผมด้วยสีท่าทางแข็งขัน ที่ปราสาทฟีเรน่าในตอนนี้มีปาร์ตี้ของชิซึกุและปาร์ตี้ของโซวจิคอยดูแลอยู่จึงไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่

จากนั้นผมก็รีบนำกำลังทหารที่เหลืออยู่ตามไปสมทบกับเจ้าอากิโอะ กองทหารของพวกเราในตอนนี้ถึงแม้จะพึ่งผ่านการต่อสู้มา แต่ก็แทบจะไม่ได้รับบาดเจ็บกันเท่าไหร่นัก พลังกายของพวกเผ่ามนุษย์สัตว์ก็ดูจะสูงกว่าเผ่ามนุษย์อยู่มากจึงสามารถสู้รบต่อเนื่องตลอดทั้งคืนได้อย่างสบาย

「ทัตสึยะซัง!」

เมื่อผมตามมาถึง คนแรกที่วิ่งเข้ามาผมก็คือยูเมะจัง

「ดูเหมือนทุกอย่างจะเรียบร้อยดีนี่นะ แล้วเด็กสาวที่แปลงเป็นมังกรล่ะ...」

「ริกะจังกำลังช่วยรักษาเธออยู่ค่ะ เธอบาดเจ็บสาหัสจากการต่อสู้กับอากิโอะซัง แต่ก็ไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิต คาดว่าอีกไม่นานก็คงจะฟื้นขึ้นมา ส่วนบารอนเอลเก้นและพวกทหารที่ยอมแพ้นั้น ไอโกะซังควบคุมตัวเอาไว้ด้านนั้นแล้วค่ะ」

หลังพูดจบผมก็ตามยูเมะจังไปหาไอโกะจังและบารอนเอลเก้นที่กำลังถูกควบคุมตัวเอาไว้อยู่ สถานที่ควบคุมตัวของบารอนเอลเก้นในตอนนี้เป็นเต็นท์แบบสำเร็จรูปที่พวกเราได้นำติดเอามาด้วย

「เห........เจ้านี่น่ะเหรอ......」

ผมมองดูเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง และถึงแม้จะถูกจับเป็นเชลย เขาก็ยังดูนิ่งสงบ ไม่มีท่าทีดิ้นรนหรือการแสดงออกเหมือนขุนนางทั่วไปที่ผมเคยเจอมา

「............」

เด็กเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมเพียงเล็กน้อยก่อนจะกลับไปนิ่งเงียบเหมือนก่อนหน้านี้

「ถึงจะเป็นเด็กแต่พวกสวะยังไงก็เป็นพวกสวะ ไม่จำเป็นที่ทัตสึยะซังจะต้องเสียเวลามาสนใจหรอกค่ะ!!」

ไอโกะจังพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา จริงอยู่ที่กรากระทำของเขานั้นไม่สามารถให้อภัยได้ แต่ผมน่ะชอบไอโกะจังในเวลาที่เธอทำตัวน่ารักๆเสียมากกว่า

「ไอโกะจัง จากนี้พวกเรายังมีเรื่องต้องทำอีกมาก เพราะงั้นเธอก็ไปพักผ่อนซะหน่อยนะ」

ผมเดินเข้าหาไอโกะจังและลูบหัวเธอช้าๆอย่างอ่อนโยน

「ทะ ทัตสึยะซัง....」

เพียงแค่นั้นก็ทำให้ไอโกะจังกลับมาเป็นเด็กสาวน่ารักเหมือนเช่นเคย เธอมีท่าทางเขินอายและหน้าแดงเล็กน้อย กับเด็กสาวที่น่ารักคนนี้ผมเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของเธอเบาๆ

「แล้วเอาไว้วันหลังพอเรื่องทุกอย่างจบลง พวกเราไปเดทกันนะ」

เมื่อได้ยินคำพูดของผมไอโกะจังก็หน้าแดงยิ่งกว่าเดิมก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยแล้วรีบวิ่งออกไป

「ชั้นก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ชะ ช่วยลูบหัว......ว๊าย!!」

ดูเหมือนฮารุกะจังที่อยู่ใกล้ๆจะอิจฉาขึ้นมา เนื่องจากช่วงหลังมานี้ฮารุกะจังก็ทำงานหนักมาก ผมจึงให้รางวัลเธอด้วยการบีบก้นเธออย่างแรงพร้อมกับเข้าไปกระซิบที่ข้างหูเธอว่า

「รอก่อนนะ....ผมจะลูบไล้เธอทั้งตัวแน่ๆ」

ส่วนยูเมะจังนั้นเธอเพียงแค่ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับผม สำหรับยูเมะจังแล้วหากเป็นสิ่งที่ทำให้ผมมีความสุขล่ะก็ เธอไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียวที่จะแสดงอาการอิจฉาออกมา

「แล้วจะทำยังไงกับเด็ก......บารอนเอลเก้น งั้นเหรอคะ」

「นั่นสินะ ใช้เป็นตัวประกันเพื่อยึดเมืองเอเกีย จากนั้นก็ส่งไปให้โรเดริกเป็นคนตัดสินใจลงโทษ......」

「......อย่าส่งตัวเค้าไปให้กับท่านพี่โรเดริกเลยค่ะ」

ในขณะที่กำลังคิดหาวิธีจัดการอยู่นั้น ยูฟีน่าที่พึ่งจะมาถึงก็พูดขึ้นมาจากด้านหลัง เธอมาพร้อมกับชุดเกราะสีขาวที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดจำนวนมาก ดูเหมือนในครั้งนี้เธอจะผ่านการต่อสู้ที่ดุเดือดมา

สภาพของยูฟีน่าในตอนนี้ดูไม่เข้ากับเด็กสาวน่ารักอย่างเธอเลยซักนิด ในอนาคตผมคงจะต้องพยายามมากกว่านี้ นั่นก็เพื่อจะไม่ต้องมาเห็นยูฟีน่าและเด็กสาวคนอื่นในสภาพไม่น่าดูแบบนี้

「เห เธอมีความคิดดีดีอยู่งั้นเหรอ….」

「ถึงแม้เรื่องที่บารอนเอลเก้นทำมาก่อนหน้านี้จะเป็นเรื่องที่ไม่น่าอภัยได้ แต่เค้าก็เป็นคนหนึ่งที่มากความสามารถ ดังนั้นหากไม่คิดจะใช้งานก็ควรจะฆ่าเค้าซะตั้งแต่ตอนนี้ เพราะหากส่งตัวไปให้ท่านพี่โรเดริกล่ะก็ ไม่แน่ว่าในอนาคตเค้าอาจจะกลับมาทำให้พวกเราเดือดร้อนอย่างมากก็ได้นะคะ」

ยูฟีน่าพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง ดูเหมือนเธอจะไม่คิดว่าพี่ชายของเธอจะลงโทษอย่างรุนแรงกับบารอนเอลเก้น ซึ่งก็อาจจะเป็นเพราะเจ้านี่ยังเป็นเด็กอยู่หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะเรื่องอื่น..........

「แค่ไม่ได้เจอเธอแค่ 3 ปี ก็เปลี่ยนจากยัยเด็กขี้แยกลายเป็นสาวสวย แถมยังมองการไกลได้ขนาดนั้น......」

เด็กหนุ่มที่เอาแต่เงียบมาตลอดนั้น พอได้ยินสิ่งยูฟีน่าพูดก็เปิดปากพูดออกมาจนได้ ยัยเด็กขี้แยงั้นเหรอ......

「ชะ ชั้นไม่ได้เป็นเด็กขี้แยนะ!! นายนั่นแหละเอาแต่มาแกล้งกันอยู่ได้!!」

ยูฟีน่าตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ท่าทางหลังจากนี้คงจะมีเรื่องให้ผมได้แกล้งเธอมากขึ้นซะแล้วสิ

「เอาเถอะ......ถ้างั้นผมจะยกเจ้านี่ให้เธอจัดการก็แล้วกันนะยูฟีน่า แต่ถึงผมจะยกให้ ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะมีสิทธินอกใจผมหรอกนะ」

ผมพูดพร้อมกับแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย การที่ให้ยูฟีน่าเป็นคนดูแลนั้นก็ช่วยเบาแรงพวกเราลงไปอย่างมาก ถึงยังไงเธอก็เป็นคนของโลกใบนี้ ดังนั้นเธอคงจะมีหนทางจัดการให้เรื่องจบลงอย่างเรียบร้อยเป็นแน่

「ทั้งร่างกายและหัวใจของชั้นเป็นของทัตสึยะซามะค่ะ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงแน่นอนค่ะ」

ยูฟีน่าจับชายกระโปรงและโค้งตัวลงอย่างสวยงาม น่าเสียดายที่ในตอนนี้ทั่วทั้งตัวของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือด ไม่งั้นเธอคงจะทำให้ผมมีอารมณ์ขึ้นมาแล้ว

หลังตัดสินใจได้ผมก็ฝากให้พวกทหารเอาตัวบารอนเอลเก้นกลับไปขังเอาไว้ที่คุกใต้ดินในปราสาทฟีเรน่า ซึ่งมันก็เป็นที่เดียวกับพวกทหารคนอื่นๆที่ยอมแพ้และถูกพวกเราจับมาเป็นเชลยศึก

ส่วนพวกเรานั้นจำเป็นจะต้องใช้โอกาสนี้ในการบุกเข้ายึดเมืองเอเกีย จากที่นี่ไปยังเมืองเอเกียนั้นมีระยะทางประมาณ 30 กิโลเมตร ซึ่งถ้าแค่กลุ่มของพวกเราคงจะใช้เวลาเพียงแค่ชั่วครู่ แต่เพื่อความปลอดภัยแล้วผมจึงตัดสินใจนำพวกทหารไปด้วยส่วนหนึ่ง

ด้วยไอออนฮาวล์ 12 คัน กับห้องว่างมิติของฮารุกะจังพวกเราก็สามารถพาทหารติดไปด้วยได้ราวๆ 200 คน

หลังจัดการกับศพและเก็บข้าวของที่ยังพอใช้ได้เรียบร้อยแล้ว กองทัพของพวกเราใช้เวลาประมาณ 15 นาทีก็มาถึงยังหน้าเมืองเอเกีย

เมืองเอเกียนั้นเป็นเมืองป้อมปราการขนาดใหญ่ที่มีคูน้ำล้อมรอบ มีกำแพงเมืองที่สูงชันเกือบ 10 เมตร เป็นเมืองที่ติดชายฝั่งทะเลและได้สร้างท่าเรือสำหรับใช้ในการขนย้ายกองทัพเอาไว้ เป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญในการป้องกันการบุกรุกของมอนสเตอร์จากทางเหนือ

ดังนั้นหากเป็นในเวลาปกติคงจะเป็นการยากหากพวกเราต้องการจะยึดเอาเมืองนี้มาไว้ในครอบครอง แต่เนื่องจากพวกเราได้ทำลายกองกำลังหลักและยังจับตัวผู้ปกครองเมืองเอาไว้ได้ ผมจึงคิดว่าในครั้งนี้บางทีอาจจะไม่จำเป็นต้องมีการต่อสู้ด้วยซ้ำ

「พะ พวกแกเป็นใคร!! แล้วไอ้ยานพาหนะสีดำรูปร่างแปลกๆนั่นคืออะไร!!」

เมื่อมองเห็นพวกเราและไอออนฮาวล์ ทหารนายหนึ่งบนกำแพงก็ได้ตะโกนถามลงมาด้วยท่าทางหวาดกลัว บางทีพวกทหารของเมืองเอเกียอาจจะได้ยินข่าวลือของเจ้าไอออนฮาวล์นี้มาบ้างแล้วก็ได้

「ผม มาเอคาวะ ทัตสึยะ ผู้ปกครองอาณาจักรออร์ธรอส ที่มาเยือนในวันนี้ก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรมาก ก็แค่อยากจะยึดเอาเมืองนี้มาเป็นของขวัญให้กับคุณแม่ของว่าที่ภรรยาก็เท่านั้น.....」

ผมคิดหาคำพูดและค่อยๆตอบกลับไปช้าๆด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ดูเหมือนพวกทหารบนกำแพงเมืองจะไม่เข้าใจที่ผมพูดซักเท่าไหร่..............