ตอนที่ 57 การบุกเข้ายึดเมืองเอเกีย

ช่วงเช้ามืดของวันที่ 19 เดือน 12 ศักราชเอลติซปีที่ 836

กองทหารรักษาการณ์แห่งเมืองเอเกียได้ระดมยิงลูกธนูจำนวนมากจากเข้าใส่พวกเราจากบนกำแพง แต่นอกจากปาร์ตี้ของผมแล้วคนอื่นๆยังคงอยู่ในไอออนฮาวล์ ดังนั้นจึงไม่จำเป็นทำการต้องป้องกันแต่อย่างใด

「Dimension Magic: Dimension Wall!!」

ฮารุกะจังร่ายเวทมนต์ในกำแพงมิติขนาดใหญ่ขึ้น เพื่อปกป้องปาร์ตี้ของผมจากห่าฝนลูกธนูจำนวนมากเหล่านั้นในทันที

「เวทมนต์!! นั่นมันรึว่าจะเป็นกลุ่มจอมเวทในข่าวลือ!!」

「จอมเวท ใช่แน่ๆ!! ต้องใช่พวกมันแน่ๆ!!」

「แต่พวกนั้นน่าจะกำลังสู้กับกองทัพใหญ่ของพวกเรานี่ หรือว่าจะ!!??」

「ไม่ต้องไปกลัว การใช้เวทมนต์จำเป็นต้องสูญเสียมนานาเป็นจำนวนมาก ระดมยิงเข้าไปจนกว่ากำแพงเวทมนต์พวกนั้นจะพังทลาย!!」

ด้วยเวทมนต์ของฮารุกะจังนั้น ทำให้เหล่ากองทหารรักษาการณ์ตกตะลึงและส่งเสียงโวยวายออกมากันมากมาย แต่ถึงอย่างนั้นก็เหมือนจะยังมีบางคนที่สามารถควบคุมสติเอาไว้ได้และคอยสั่งการพวกนั้นอยู่

「ฮารุกะจัง ฝากจัดการทีนะ!!」

「ให้ท่านฮารุกะคนนี้จัด......วะ...ว๊าย!!.........ไม่เห็นต้องจับ.....ยะ...อย่าสิคะ!!」

เพื่อไม่ให้ฮารุกะจังพูดอะไรแปลกๆออกมา ผมจึงรีบเข้าไปบีบก้นของเธอไปหลายครั้ง และในที่สุดเธอก็วาปขึ้นไปบนกำแพงเมืองโดยไม่มีโอกาสจะได้พูดอะไรออกมามากนัก

ภายในห้องว่างมิติของฮารุกะจังในตอนนี้นั้น มีกองทัพทหารของพวกเรามากกว่าร้อยคนเตรียมพร้อมเอาไว้อยู่ ผมจึงฝากให้เธอช่วยจัดการพวกทหารที่อยู่บนกำแพงเมือง

และเพื่อความไม่ให้ต้องสูญเสียกำลังไปโดยไม่จำเป็น ผมจึงออกคำสั่งให้ปาร์ตี้ของยูเมะจังคอยช่วยใช้เวทมนต์ทำการโจมตีสนับสนุนฮารุกะจังและพวกทหารของเราจากบนท้องฟ้าอีกด้วย

ที่บนกำแพงเมืองในตอนนี้มีแต่เสียงกรีดร้องอย่างสิ้นหวังดังของพวกทหารออกมาอย่างต่อเนื่อง「อย่าเข้ามานะยัยปีศาจ!!」「แกเป็นตัวอะไรกันแน่ อ๊ากกก!!」「รีบหนี รีบหนีด่วน!!」「ขะ ข้าเป็นขุนนางนะเว้ย อ๊ากก!!」

「ดูเหมือนฮารุกะจังจะไม่ยั้งมือเลยนะนั่น.........ยูกะจัง ช่วยทำลายประตูเมืองให้ที นานามิจังช่วยปกป้องยูกะจังด้วยนะ」

「「ไว้ใจได้เลยค่ะ!!」」

หลังจากตอบรับยูกะจังก็เริ่มเร่งพลังเวทและทำการโจมตีเมืองด้วยเวทน้ำแข็งของเธออย่างต่อเนื่อง ส่วนนานามิจังก็คอยสนับสนุนและปกป้องยูกะจังอยู่ข้างๆด้วยเวทโล่แห่งความมืด

เวลาผ่านไปเพียงแค่ 1 นาทีประตูเมืองขนาดใหญ่ของเมืองเอเกียก็ถูกทำลายลงจนแทบไม่เหลือแม้แต่ซาก กับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ หากไปบอกใครก็คงจะไม่มีใครเชื่อแน่ๆว่าเคยมีประตูเหล็กที่ทั้งแข็งแรงและทนทานบานใหญ่อยู่ตรงนั้น

「อย่าปล่อยให้พวกนั้นมีโอกาสตั้งตัว บุกเข้าไปกันเลย!!」

「「「「โอ้!!!」」」」

ผมตะโกนออกคำสั่งให้กับพวกเราทุกคนในไอออนฮาวล์ หลังจากรับยูกะจังและนานามิจังกลับขึ้นมาแล้วพวกเราก็รีบแบ่งกำลังกันเข้าไปยึดตามจุดสำคัญต่างๆของเมืองเอเกีย

ปาร์ตี้ของอากิโอะและปาร์ตี้ของยูยะรับหน้าที่บุกยึดที่ทำการกองอัศวิน ปาร์ตี้ของไอโกะและปาร์ตี้ของนานะจังรับหน้าที่ควบคุมตัวพวกขุนนางที่มีอำนาจสูงภายในเมือง ปาร์ตี้ของเคย์โกะจังและปาร์ตี้ของไอริจังไปบุกยึดท่าเรือของกองทัพ

ส่วนปาร์ตี้ของผม หน่วยอัศวินของยูฟีน่าและพวกทหารที่เหลือจะไปบุกปราสาทเอเกียเพื่อจับกุมตัวภรรยาของบารอนเอลเก้น ซึ่งเธอก็คือลูกสาวของบารอนวิลเลี่ยมผู้ที่นำกำลังไปบุกยึดเมืองกูสตาฟนั่นเอง

ตลอดทางไปสู่ปราสาทเอเกียนั้น พวกเราเข้าปะทะกับกองทหารและพวกอัศวินมากมาย แต่ด้วยเวทมนต์ของยูกะจังและนานามิจังจึงทำให้พวกเราสามารถฝ่าไปโดยไม่ได้รับความเสียหายเลยแม้แต่น้อย

ผ่านไป 10 นาที ในที่สุดพวกเราก็บุกมาถึงยังปราสาทเอเกีย ปราสาทเอเกียนั้นเป็นปราสาทขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นจากหินสีดำ ที่ลานหน้าปราสาทมีรูปสลักหินขนาดใหญ่มากมายวางเรียงราย

「อย่าปล่อยให้พวกมันผ่านไปได้!!」

นายทหารผู้หนึ่งออกคำสั่งแก่บรรดาลูกน้อง แต่ถึงแม้จะได้รับคำสั่งแบบนั้นแววตาของพวกเขาก็ยังแสดงออกถึงความหวาดกลัวอย่างชัดเจน

มือทั้งสองข้างที่จับดาบและโล่ดูอ่อนแรงและสั่นเทา จำนวนทหารที่คอยปกป้องลานหน้าปราสาทแห่งนี้มีอยู่เพียงแค่ไม่ถึง 20 นายเท่านั้นจึงไม่ยากนักหากพวกเราคิดจะฝ่าเข้าไป

แต่ก่อนที่ผมจะออกคำสั่งให้โจมตี ยูฟีน่าก็ได้ส่งเสียงขึ้นมาเสียก่อน

「ถ้าหากวางอาวุธยอมแพ้ล่ะก็ พวกเรายินดีที่จะไว้ชีวิตนะคะ」

ยูฟีน่ากระโดดลงไปจากไอออนฮาวล์ เธอจับชายกระโปรงและโค้งตัวลงพร้อมกับเกล่าวทักทายออกไปอย่างงดงาม

「นึกว่าใคร ที่แท้ก็เด็กสาวที่หวาดกลัวข้าจนร้องไห้เมื่อวันก่อน....」

「ดีใจมากเลยค่ะ ที่คนอย่างคุณสามารถจดจำดิชั้นได้แม่นยำขนาดนั้น」

ในตอนแรกผมคิดว่ายูฟีน่าจะรีบปฏิเสธออกมาเหมือนทุกครั้ง แต่ดูเหมือนในครั้งนี้เธอจะใจเย็นกว่าทุกครั้งและส่งสัญญาณออกมาเพื่อบอกให้พวกเราอ้อมฝ่าไปก่อนได้เลย

「คาโอริจัง ยูกะจัง นานามิจัง พวกเธอรีบไปกันก่อนเลย!! จับตัวลูกสาวของมารอนวิลเลี่ยมมาให้ได้นะ」

「เข้าใจแล้วค่ะ พวกชั้นจะรีบจับเด็กสาวคนนั้นมาเป็นรางวัลให้นะคะ」

คาโอริจังตอบรับคำพูดของผมด้วยรอยยิ้มแสนอ่อนโยนเหมือนเคย จากนั้นเธอก็เริ่มร่ายเวทบัพเพิ่มความเร็วให้กับพวกเราและบรรดาทหารทุกคนเพื่อให้สามารถล่วงหน้าไปก่อนได้

「น่าอิจฉาจังเลยนะคะ ดันมาเป็นถูกใจทัตสึยะซังของพวกเราเข้าซะได้เนี่ย」

ยูกะจังที่ปกติไม่เคยพูดเรื่องแบบนี้เลยสักครั้งยังถึงกลับแสดงความอิจฉาออกมา เธอเองก็เป็นเด็กสาวที่น่ารักไม่เบา เห็นทีผมคงจะต้องหาโอกาสจู่โจมเธอในรอบดึกบ้างซะแล้ว

「เอาไว้จบเรื่องแล้วก็ให้รางวัลพวกเราบ้างนะคะ ทัตสึยะซัง」

นานามิจังพูดออกมาด้วยใบหน้าที่ดูซุกซน ก่อนจะรีบวิ่งตามยูกะจังและคาโอริจังไป

กับคำพูดของพวกเธอทั้งสามคนในครั้งนี้ทำเอาผมที่พยายามอดกลั้นเรื่องอย่างว่ามาตลอดทั้งคืนแทบจะอดทนต่อไปไม่ไหว เห็นทีต้องรีบจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จโดยเร็วเสียแล้ว

「อย่าปล่อยให้พวกมันผ่านไปได้นะโว๊ย!!!!!」

ถึงจะพูดออกมาแบบนั้นแต่ความเร็วของพวกคาโอริจังก็รวดเร็วเกินกว่าที่พวกทหารจะสามารถสกัดกั้นเอาไว้ได้ทัน พวกเธอกระโดดเหยียบไหล่ของพวกทหารและฝ่าเข้าไปได้โดยไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย

「ส สู้ไม่ได้หรอกครับ พวกเราน่ะ ไม่มีทางสู้กับพวกจอมเวทได้หรอกครับ!!」

                                                                                      

พวกทหารหลายคนที่เห็นภาพดังกล่าวต่างพากันตกตะลึง บางคนก็ถึงกับล้มลงก้นกระแทกพื้น บางคนก็เริ่มแสดงท่าทางลังเลและพยายามหาทางหลบหนี บางคนก็วางอาวุธแล้วรีบมาก้มหัวแทบเท้าของยูฟีน่า

ดังนั้นเพื่อให้พวกเขาสามารถตัดสินใจได้อย่างรวดเร็วผมจึงต้องแสดงฝีมือออกมาเสียหน่อย ในตอนนี้ผมได้อัพสกิล Hammer เป็นเลเวล 8 แล้ว พลังทำลายของค้อนในมือผมนั้นสามารถทำลายก้อนหินขนาดใหญ่ได้ง่ายๆ เพราะงั้นหากพวกนั้นได้เห็นพลังนี้เข้าล่ะก็พวกเค้าคงจะไม่มีทางเลือกนอกจากยอมแพ้ล่ะนะ

「ถ้ายังไม่ยอมแพ้อีกล่ะก็ พวกแกจะกลายเป็นแบบนี้นะ!!!!」

ผมพูดพร้อมกับตวัดค้อนเบาๆเข้าใส่รูปสลักหินขนาดใหญ่จนเกิดเสียงดังลั่น รูปสลักหินนี้ถูกสร้างจากหินดำที่มีความทนทานและยังสูงใหญ่กว่า 5 เมตร แต่แค่เพียงการตวัดค้อนเข้าใส่เบาๆมันก็สลายกลับไปเป็นเพียงก้อนกรวดเท่านั้น

ในครั้งนี้พวกทหารที่ได้เห็นภาพไม่น่าเชื่อกับตาก็ถึงกับเข่าอ่อน นอกจากตัวหัวหน้าที่คอยสั่งการแล้วบรรดาลูกน้องของเขาทั้งหมดต่างทิ้งอาวุธแล้วคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อร้องขอชีวิต

「มีแต่พวกไม่ได้เรื่องทั้งนั้น!!」

หัวหน้าของพวกทหารพูดพร้อมกับพุ่งเข้าโจมตีใส่ยูฟีน่าด้วยความรวดเร็ว

「ชั้นน่ะไม่ได้เป็นแค่เด็กสาวที่หวาดกลัวคุณจนถึงกับต้องหลั่งน้ำตาออกมาอีกแล้วนะคะ」

แต่แล้วดาบในมือของหัวหน้าทหารคนนั้นก็ถูกยูฟีน่าฟันเข้าใส่ด้วยความรวดเร็วจนขาดกระจายออกเป็นสามท่อน

ในช่วงหลายวันมานี้ยูฟีน่าได้ไปขอร้องให้ไอริช่วยฝึกฝนทักษะดาบให้กับเธอจนพัฒนาไปถึง LV4 แล้ว การฝึกฝนอย่างหนักหน่วงจนในบางครั้งแทบจะไม่มีเวลาได้หลับนอนนั้น ส่งผลให้เธอได้เปลี่ยนจากเด็กสาวผู้ถนัดดาบกลายเป็นอัศวินดาบผู้งดงามเก่งกาจไปเรียบร้อยแล้ว

「ตำแหน่งหัวหน้ากองอัศวินที่ 1 แห่งปราสาทฟีเรน่าเป็นยังไงคะ」

「คิดจะดูถูกกันเรอะ!!」

กับคำพูดของยูฟีน่านั้น หัวหน้าทหารแสดงท่าทีไม่พอใจออกมาพร้อมกับหยิบดาบอีกเล่มออกมาและพุ่งเข้าโจมตีใส่ยูฟีน่าอีกครั้ง

「นี่เป็นคำพูดจากใจของชั้น คุณน่ะเป็นคนที่มากด้วยความสามารถแถมยังมีความจังรักภักดี」

ยูฟีน่าพูดพร้อมกับเข้าไปจับข้อมือของหัวหน้าทหารคนนั้นแล้วเหวี่ยงเขาลงพื้นด้วยท่าจับทุ่มที่ดูคล้ายกับวิชายูโดของญี่ปุ่น ดูเหมือนสิ่งที่เธอได้ฝึกฝนกับไอริจังช่วงหลายวันมานี้จะไม่ได้มีเพียงแค่ทักษาดาบเท่านั้น

「ดังนั้นหากได้คุณมาเป็นหัวหน้ากองอัศวินของปราสาทฟีเรน่าล่ะก็ พวกชาวบ้านและทุกคนในปราสาทจะต้องรู้สึกปลอดภัยมากขึ้นอย่างแน่นอนค่ะ」

กับคำพูดพร้อมรอยยิ้มแสนงดงาม และยังความสามารถที่สูงกว่าอย่างล้นเหลือ หัวหน้าของทหารคนนั้นจึงได้แต่ยอมรับความพ่ายแพ้ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่มีความคิดที่จะหักหลังผู้เป็นเจ้านายและพยายามจะฆ่าตัวตาย

「หากคุณตายไป......ครอบครัวและผู้คนที่รักคุณจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไรกันคะ!!」

ในครั้งนี้ยูฟีน่าใช้เพียงมือเปล่าเข้าไปจับมีดของหัวหน้าทหารคนนั้นเอาไว้ นั่นทำให้เลือดสีแดงสดของเธอไหลรินออกมา

「ทำไม ต้องทำขนาดนี้......」

「นั่นสินะคะ คงเป็นเพราะเด็กสาวขี้แยคนนี้ไม่อยากจะสูญเสียใครไปอีกแล้ว.........ล่ะมั้งคะ........อดีตหัวหน้ากองอัศวิน แลน สล็อต ซัง」

กับเรื่องนี้ผมไม่ค่อยจะเข้าใจนัก แต่ดูเหมือนในอดีตผู้ชายคนนี้จะเคยเป็นหัวหน้ากองอัศวินที่ไหนซักที่มาก่อน แต่เนื่องจากมันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับผม ผมจึงปล่อยให้ยูฟีน่าและหน่วยอัศวินของเธอเป็นคนจัดการและรีบตามพวกคาโอริจังเข้าไปด้านในปราสาท

ที่ห้องโถงด้านในปราสาทในตอนนี้นั้น บรรดาข้ารับใช้ คนงาน และพวกเมดต่างถูกจับมารวมตัวกัน พวกเค้าทุกคนถูกมัดมือด้วยเทปกาวและนั่งรวมกันอยู่

ซึ่งในกลุ่มของพวกเขานั้นมีเด็กสาวคนหนึ่งที่แตกต่างออกไปอย่างชัดเจน เธอเป็นเด็กสาวที่สวมใส่ชุดนอนที่ดูหรูหราและเย้ายวนสีแดงเข้ม ผมของเธอมีสีน้ำตาลแดงเป็นลอนยาวไปถึงกลางหลัง ผิวของเธอขาวเนียนผุดผ่องเป็นประกายต้องกับแสงไฟ ไม่ผิดแน่เธอจะต้องเป็นลูกสาวของบารอนวิลเลี่ยม

เด็กสาวคนนี้จะต้องเป็น เวลน่า เฮกไมน์ ตัวจริงอย่างแน่นอน