ตอนที่ 589 Epilogue 3 นายชื่ออะไร (จบเนื้อเรื่องหลัก)

『นายน่ะเป็นพวกทึ่ม แต่ถึงงั้นก็เป็นคนที่มีจิตใจเข้มแข็ง』

ย้อนกลับไปในช่วงวันหยดฤดูร้อน ภายในคฤหาสน์คุโรโมริ เคียวโกะซังที่กลับมายังญี่ปุ่นพูดกับผมขณะที่พวกเราอยู่ในห้องอาหาร

ในตอนนี้เป็นเวลา 1 ทุ่มช่วงหลังจากที่พวกเราทานอาหารเย็นร่วมกัน เนื่องจากเคียวโกะซังอยู่ที่นี่ด้วยดังนั้นอีดี้จึงไม่เข้ามาใกล้ห้องอาหาร

เนย์ อนิเอสและพวกมานะคงกำลังเล่นอะไรกันสักอย่าง ส่วนคัทสึโกะเน่กับเมงุนั้นน่าจะยังทำความสะอาดจานชามอยู่ที่ห้องครัว

มิฮารุเน่ซัง มัลโก้ซัง รูริโกะ ยังไม่กลับมาบ้าน ผมคิดว่าพวกเค้าคงจะมีธุระกับคุณปู่ที่บ้านตระกูลโคอุซึกิ

『สำหรับพวกทึ่มอย่างนายน่ะนะ ความแข็งแกร่งทางร่างกายเป็นสิ่งที่จำเป็นกว่าจิตใจ』

『อย่าไปคิดจริงจังกับคำพูดของเคียวโกะซังเชียวล่ะ เคียวโกะซังเป็นพวกชอบพูดเล่นน่ะ』

คัทสึโกะเน่พูดขึ้นมาพร้อมกับยกถาดขนมและเครื่องดื่มมาให้

『ว่าแล้วเชียว ไม่ว่ายังไงหากจะดื่มเบียร์ก็ต้องกลับมาที่คฤหาสน์ในญี่ปุ่นนี่ล่ะนะ』

『เคียวโกะซังชอบเบียร์ของญี่ปุ่นเหรอครับ』

『เหล้าน่ะ ต้องดื่มให้ครบทุกประเภทและทุกสถานที่ล่ะ เพราะว่าบรรยากาศในแต่ละที่ วัฒนธรรมของแต่ละที่ก็แตกต่างกันยังไงล่ะ』

หลังจากนั้นคัทสึโกะกับเคียวโกะก็จะเถียงกันเรื่องเหล้า แล้วก็จะพูดว่าทำไมเรื่องราวเกี่ยวกับเรื่องของพระเอกถึงได้เปลี่ยนกลายเป็นเรื่องของเหล้าได้กัน

และเคียวโกะก็จะบอกว่าหากไม่มีร่างกายที่แข็งแกร่งล่ะก็ จะถูกฆ่าตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และได้โชว์แผลบนไหล่ให้ดู

พระเอกถามว่าเคียวโกะถูกโจมตีโดยศัตรูหรือ แต่เคียวโกะบอกว่าถูกสาวคนหนึ่งแทงด้วยคอมแบทไนฟ์ในตอนที่พวกเธอเดินทางด้วยกัน.....

แต่คัทสึโกะจะบอกว่าอย่าไปเชื่อเรื่องที่เคียวโกะพูดเชียว นั่นน่ะเป็นเรื่องของ คาวาชิมะ ยูโซว

เคียวโกะจะไม่พอใจที่ถูกขัดและถามว่าปล่อยเมงุมิไว้ในครัวคนเดียวคงไม่ดี คัทสึโกะจึงกลับไปยังห้องครัว

หลังจากนั้นพระเอกกับเคียวโกะก็จะคุยไร้สาระกันต่ออีกยืดยาวไม่แปล.....

　　　✕　✕　✕

กลับมาในช่วงเวลาปัจจุบันซึ่งพระเอกกำลังฟัดกับเนย์อยู่

「ああんっ、ああーんっ……ヨッちゃぁぁん……ヨッちゃぁぁぁん！！！」

「อะ อัน ออ้าน โยจังงงง โยจังงง」

ผมกำลังเชื่อมต่อกับเนย์ด้วยท่ามิสชานารี่อยู่ภายในห้องงีบซึ่งอยู่ภายในร้านขายขนมปัง ทั้งสองคนแก้ผ้าโดยที่มีอีดี้มองดูอยู่ด้วยรอยยิ้ม

หลังจากนั้นก็จะเป็นฉากฟัดกันรัวๆ ไม่แปล....

　◇　◇　◇

ครอบครัวของพวกเราแบ่งออกเป็นสองประเภท หนึ่งคือพวกที่มีบาดแผลในใจรุนแรงและไม่สามารถอยู่คนเดียวได้โดยไม่มีการปกป้องดูแลจากครอบ อย่างเช่นเนย์และมานะ

มานะได้มีชีวิตอยู่เป็นทาสความใคร่ของผม และอาศัยแค่เรื่องเซ็กส์ในการเยียวยาจิตใจ เธอไม่สามารถออกไปเผชิญโลกภายนอกได้

เมงุเองก็เช่นเดียวกัน

เพราะว่าเมงุนั้นเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดา ความสัมพันธุ์ในเรื่องที่เธอเกิดที่คุโรโมรินี้คนทั่วไปคงไม่สามารถยอมรับได้ ดังนั้นหากเธอกลับไปยังบ้านตระกูลยามามิเนะเธอคงไม่สามารถทนใช้ชีวิตแบบเมื่อก่อนได้

ทั้งเรื่องที่แม่ของเธอถูกลักพาตัวถูกข่มขืนและขายตัวจนเกิดเธอขึ้นมา หรือเรื่องที่พ่อของเธอเป็นพวกโรคจิตและยังทำร้ายจิตใจเธอตลอดมานั้น ทั้งสองเรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องที่คนทั่วไปจะมาช่วยเยียวยาจิตใจของเธอได้

ดังนั้นผมจึงต้องรับผิดชอบและอยู่เคียงข้างเธอไปตลอดทั้งชีวิต

รูริโกะและมิสึซึเองก็เช่นเดียวกัน

ทั้งสองคนจะถูกเลี้ยงมาโดยคุณปู่และถูกแรงกดดันจากตระกุลโคอุซึกิมาตั้งแต่เกิด ไม่สิจะไปโทษการเลี้ยงดูอย่างเดียวก็คงจะไม่ได้ล่ะมั้ง.....

แต่ถึงยังไงพวกเธอทั้งสองคนที่ถูกเลี้ยงดูมาแบบนั้นก็คงไม่มีที่อื่นจะให้ไปอยู่ได้อยู่ดี

มีเพียงแค่เวลาที่พวกเธอทั้งสองเปลือยกายอยู่ต่อหน้าผมเท่านั้นที่พวกเธอจะสามารถผ่อนคลายได้

ดังนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะช่วยปรนเปรอพวกเธอไปตลอดชีวิต

มิจิกับอีดี้ที่ฝึกจิตจนเชี่ยวชาญเองก็เช่นเดียวกัน เด็กสาวที่มีชีวิตอยู่เพื่อการต่อสู้อย่างเดียวคงไม่สามารถใช้ชีวิตแบบคนทั่วไปได้

ว่าแล้วเชียวยังไงก็ต้องให้พวกเธออยู่ข้างผมตลอดไปนั่นแหละ.....

จากนั้นอีดี้จะขอให้พระเอกช่วยข่มขืนเธอด้วยท่าด๊อกกี้

......ก็ไม่แปล......

　◇　◇　◇

ส่วนคนอื่นๆที่เหลือ ก็คือมินาโฮะเน่ซัง คัทสึโกะเน่ นางิสะเองก็ด้วย ถึงแม้พวกเธอจะเป็นเหยื่อและมีชีวิตที่เลวร้าย แต่พวกเธอก็ยังมีจิตใจที่เข้มแข็ง

แต่ความจริงแล้วพวกเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก ดังนั้นผมจึงอยากจะคอยออดอ้อนพวกเธออยู่เสมอ

เรย์จัง กับ โชว์เน่จังเองก็ด้วย

พวกเธอทั้งสองคนแข็งแกร่งยิ่งกว่าผู้ชายคนไหน เพราะงั้นจึงทำให้สูญเสียที่อยู่ พวกผู้ชายเอาแต่จิตนการเรื่องของพวกเธอไปเอง ดังนั้นจึงมีเพียงเวลาที่อยู่กับผมเท่านั้นที่พวกเธอจะสามารถเผยตัวตนที่แท้จริงได้

แล้วก็ อนิเอส

ทั้งร่างกายและจิตใจของเธอยังไร้เดียงสา เรียกได้ว่าอยู่ระดับเดียวกับมาโอะจัง

แต่ถึงยังไงก็ตาม สำหรับเด็กสาวลูกครึ่งอายุ 12 แสนสวยที่มีแต่ความรู้ในเรื่องอย่างว่าอย่างเธอนั้นคงไม่สามารถออกไปใช้ชีวิตข้างนอกเหมือนคนทั่วไปได้

ถ้าหากเธอไปเจอกับหมีโรคจิตคงไม่รอดแน่ๆ แต่ยังไงก็ตามสักวันหนึ่งผมคงจะต้องทำให้เธอกลายเป็นเหมือนกับเด็กสาวทั่วไปให้ได้

ตัวผมเองก็เช่นเดียวกัน

ตัวผมที่จิตใจแตกสลายและทำเรื่องหลายๆอย่างลงไปนั้นคงไม่สามารถกลับไปชีวิตเหมือนอย่างคนทั่วไปได้อีก

เพราะงั้นหนทางเดียวคือการให้ทุกคนในครอบครัวคอยช่วยเยียวยาจิตใจ ผมเองก็เป็นมนุษย์ประเภทที่ไร้ที่อยู่เช่นเดียวกัน

「ทั้งสองคนทำไมถึงได้มาอยู่กับโยคุงกันเล่า!!!」

หลังจากนั้นเมงุก็จะเข้ามาในขณะที่พวกเราทั้งสามคนนอนเปลือยกายกันอยู่

「แย่แล้ว!! ถูกคุณภรรยาพบเข้าซะแล้ว!!!」

เนย์พูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

「เอโต เมงุ?」

「นี่ก็หมดคาบห้าแล้วแต่ยังไม่ยอมกลับห้อง อีดี้เธอต้องกลับไปที่ห้องเรียนนะ」

「คาบภาษาอังกฤษ ไม่จำเป็นต้องเรียน....」

อีดี้พูดพร้อมกับเอาหน้าอกของเธอมาแนบกับหน้าอกของผม

「แล้วทำไมถึงต้องมาทำเรื่องลามกกับโยคุงกันเล่า!!」

เมงุพูดด้วยความไม่พอใจ (เมงุมิจะคิดว่าตัวเองเป็นเมียหลวงเลยมีสิทธิมากกว่าคนอื่น แต่จริงๆแล้วไม่มีใครคิดว่าเธอเหนือกว่าคนอื่นเลย.....)

「โยคุงโมะ โยคุงโยะ ไหนบอกกับชั้นว่ามีงานต้องทำที่ร้านขนมปังไม่ใช่หรือไง!!」

「อิย๊า นั่นก็เรื่องจริงนะ แต่ว่าได้อีดี้มาช่วยเอาไว้ด้วยเพราะงั้นก็เลย….」

「เนย์เน่ซังล่ะ?」

เมงุหันไปจ้องเนย์

「ถ้าจำไม่ผิดก็ตอนนั้นพวกเรากำลังจะกลับไปที่อาคารเรียนด้วยกันแต่ก็....」

「อ่ะ ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ โกเมนนน เมงุจัง」

「โกเมนจาไน เดสึ!!!」

「โม่ มินนะบะก้า.........ไดคิไร!!!! 」

　　　◇　◇　◇

เนย์กับอีดี้จะขอโทษเมงุและยกเวลาช่วงกลางคืนของพวกเธอให้

ดังนั้นผมและเมงุจะไปเที่ยวค้างคืนกันสองคนในช่วงวันหยุดยาวที่จะถึงนี้

「จ้า ถ้างั้นพวกเรากลับห้องเรียนก่อนนะ 」

「คาบหน้า การเขียนภาษาโบราณไม่รู้เรื่อง....」

「ถ้าไม่เข้าใจ เด๋วชั้นจะเป็นคนคอยช่วยบอกให้เอง!!!」

「แต่ปล่อยโยจังจัดการคนเดียวน่าจะลำบาก เพราะงั้นให้ชั้นคอยช่วย」

「เนย์โอเน่ซังต้องการจะเรียนซ้ำชั้นที่นี่อีกปีหรือไงกันคะ!!」

เมงุพูดและหันไปมอง

「เข้าใจละ ขอโทษนะ เมงุจัง」

สุดท้ายเนย์และอีดี้ก็ได้ถูกเมงุพาตัวไป

ส่วนผมก็ไปอาบน้ำในห้องอาบน้ำภายในห้องงีบและออกไปยังร้านขนมปัง เพื่อฝึกทำขนมปังต่อ

「เน่ ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม」

ประตูเปิดออกและเธอก็โผล่เข้ามา

「ถึงแม้ชั้นจะอยากมาโรงเรียน แต่สุดท้ายก็ไม่ไหวจริงๆ ไม่มีที่ให้ไปอยู่ได้เลย」

เธอก็คือ ยูกิโนะเวอร์ชั่นผมบรอนซ์

「เข้ามาแล้วก็นั่งลงสิ」

ผมชี้ไปยังเก้าอี้

「เมงุมิล่ะ?」

「ไปเข้าเรียนแล้วล่ะ」

「โซ่เนะ เด็กคนนั้นเป็นพวกจริงจังกับการเรียนนี่นะ」

ยูกิโนะนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความพอใจ

「เธอล่ะ จำนวนการเข้าเรียนพอเหรอ」

「ไม่ต้องห่วงหรอก สำหรับชั้นน่ะต่อให้ไม่ต้องเข้าเรียนก็จบได้ ก็ตามที่ยูซึกิเซนเซย์บอกไว้ล่ะนะ 」

ยูกิโนะพูดและก็ยิ้มออกมา

บางครั้งยูกิโนะก็จะมาหาผมแบบนี้แหละ

เธอจะรอจนถึงเวลาที่เนย์และเมงุไม่อยู่

ในตอนนี้ยูกิโนะเหมือนกับเนย์เมื่อสมัยก่อน เธอกลายเป็นพวกเด็กไม่ดี เมงุก็ไม่ได้สนใจอะไรหากยูกิโนะจะไม่เข้าเรียน หรือมาหาผมก็ตามที

「โฮร่า ลองทานนี่สิ」

ผมวางขนมปังลงตรงหน้าของยูกิโนะ

「ของที่ขายเหลือเหรอ」

「ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ของที่ขายในวันนี้ขายหมดไปแล้วล่ะ」

เนย์และเมงุมาช่วยกันขาย เพราะงั้นเลยขายดีมาก

หลังจากที่เนย์ย้อมผมกลับไปเป็นผมสีดำทำให้มีแฟนคลับมากมายในทุกชั้นปี

「จ้า แล้วมันอะไรละ」

「ของทดลองน่ะ」

ผมตอบกลับไป

「……..เอ๋」

ยูกิโนะฉีกขนมปังออกอย่างงดงามราวกับพวกลูกสาวชนชั้นสูงและใส่เข้าปาก

「ฟุน ก็อร่อยใช้ได้นี่นะ」

「งั้นเหรอ」

「นี่นาจะเป็นที่นิยมเลยไม่ใช่เหรอ」

ยูกิโนะถามผม

「ไม่หรอก เจ้านี่น่ะไม่ผ่านล่ะ」

「ไม่ผ่าน?」

「คัทสึโกะเน่บอกว่าไม่ผ่านน่ะ」

ยูกิโนะทานเข้าไปอีก

「ทำไมถึงไม่ผ่านล่ะ ชั้นว่ามันก็กินได้นะ」

「ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ คัทสึโกะเน่เป็นอาจารย์ของสาขาขนมปังนี่นะ ลิ้นของคัทสึโกะเน่เองก็คงจะดีกว่าของผมเยอะด้วยล่ะนะ」

「แล้วนี่นายกำลังทำอะไรอยู่ล่ะ」

ยูกิโนะพูดและมองไปรอบๆห้อง

「ฝึกทำขนมปังต่อน่ะสิ」

「คนเดียว?」

「อ้า คนเดียวแหละ」

ยูกิโนะก้มหน้าลง

「แล้วชั้น มาอยู่ทีนี่ด้วยมันจะดีเหรอ.....」

หลังจากนั้นไม่กี่วินาทียูกิโนะก็พูดออกมา

「ถ้าเธออยากอยู่ที่นี่ มันก็ดีไม่ใช่เหรอ」

「…....เอ๋?」

「ก็ดีแหละน่า กินเข้าไปสิ ขนมปังน่ะ」

ผมพูด ส่วนยูกิโนะก็

「…....คือว่านะ....」

「อะไรล่ะ」

「ชั้นน่ะนะ ยังไม่รู้ชื่อของนายเลยน่ะ」

ชื่อ ของผม

「อิย๊า ก็โยชิดะไง」

「ไม่ใช่แบบนั้นสิ ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว」

ยูกิโนะมองมาที่ผม เธอสนใจในตัวของผม

「ชั้นหมายถึง ชื่อจริงๆก็นายน่ะ 」

ยูกิโนะ

「นายรู้ใช่มั๊ยล่ะ ชื่อจริงๆของชั้นน่ะ 」

「แน่นอนสิ ก็ชิราซากะ ยูกิโนะไง 」

「ใช่แล้วล่ะ ชั้นชื่อ ชิราซากะ ยูกิโนะ 」

ยูกิโนะพูดชื่อของตัวเธอเองออกมาอย่างใจเย็น

「เดะ อันตะวะ โยชิดะ นันนาโน? 」

อ้า เข้าใจละ

เริ่มต้นจากตรงนี้ ในที่สุดพวกเราก็ได้เริ่มต้นเป็นเพื่อนกัน

พวกเราก็ควรจะรู้ชื่อของกันและกันสินะ

「โยชิดะ โยชิโนบุ ดาโยะ อย่าลืมเชียวล่ะ 」

「ฮะ ชื่อนั้นนี่เอง โยชิดะ โยชิโนบุ 」

ยูกิโนะพูดแล้วก็ยิ้ม

「ม่า....จะจำเอาไว้ก็แล้วกัน」

　※เนื้อเรื่องหลัก จบ