ตอนที่ 59 บทส่งท้าย

หลังยึดเมืองเอเกียได้สำเร็จพวกเราก็เริ่มจัดการทำการจัดการในเรื่องต่างๆ ยูฟีน่าได้ทำการเปิดรับสมัครผู้คนที่ต้องการจะเข้าร่วมเป็นประชาชน ทหาร อัศวิน ขุนนาง และหน่วยงานต่างๆในอาณาจักรของเธอ

                                    

ไม่ใช่เพียงเมืองเอเกียเท่านั้น แต่เธอยังออกตระเวนไปทุกหมู่บ้านที่อยู่ใกล้เคียง ส่วนผู้ที่ไม่มีความต้องการจะเข้าร่วมนั้นก็สามารถอพยพเดินทางกลับไปยังอาณาเขตของจักรวรรดิได้

แต่ด้วยความสามารถในการเจรจาของเธอแล้ว ผู้คนส่วนใหญ่ก็แสดงความยินดีที่จะเข้าร่วมกับเธออย่างว่าง่าย

ส่วนพวกเราที่มาจากอาณาจักรออร์ธรอสนั้น หลังจากแบ่งปันดินแดนและสินสงครามเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็เดินทางกลับไปยังอาณาเขต แต่เพื่อความปลอดภัยของยูฟีน่า ผมจึงทิ้งทหารเผ่ามนุษย์สัตว์ส่วนหนึ่งไว้ที่ปราสาทฟีเรน่า

ส่วนแผนการของพวกเราหลังจากนี้ ก็มีอยู่หลายอย่าง ซึ่งส่วนสำคัญที่สุดก็คือการก่อสร้างเมืองและป้อมปราการต่างๆ สำหรับป้อมปราการนั้นเจ้าอากิโอะเป็นผู้รับผิดชอบ ซึ่งก็ดูเหมือนเจ้าอากิโอะจะไฟติดขึ้นมา จึงรีบเริ่มทำการออกแบบและออกไปสำรวจพื้นที่สำหรับก่อสร้างในทันที

ส่วนของเมืองต่างๆนั้น ตามแผนการแล้วพวกเราจะสร้างขึ้นมาใหม่อีกทั้งหมด 3 เมือง เมืองแรกก็เป็นเมืองที่จะสร้างให้กับเซลฟีน่า เมืองที่สองเป็นของเผ่ามนุษย์สัตว์ ส่วนเมืองที่สามนั้นเป็นเมืองท่าสำหรับการค้าขาย

เมืองของเซลฟีน่านั้นมีชื่อว่าเซลลูซ จะถูกสร้างขึ้นใกล้กับชายแดนทางทิศใต้ของอาณาจักรออร์ฟีน่า ซึ่งถือได้ว่าเป็นหน้าด่านสำคัญสำหรับป้องกันการบุกรุกของจักรวรรดิ จึงจำเป็นจะต้องสร้างให้มีความแข็งแกร่งสูง เพื่อให้สามารถป้องการกันถูกโจมตีได้ง่าย ส่วนคนที่ไปดูแลการก่อสร้างในครั้งนี้ก็เป็นปาร์ตี้ของฮารุ

และเพื่อความปลอดภัย ผมจึงได้สั่งให้ฮารุกะจังแอบไปติดตั้ง Warp Circle เอาไว้ในห้องใต้ดินของปราสาทเซลลูซอย่างลับๆ เหตุผลที่ทำแบบนี้ก็เผื่อว่าในอนาคตนั้น อาจจะมีเหตุด่วนอะไรเกิดขึ้น พวกเราจะได้ไปช่วยได้ทันนั่นเอง

นอกจากห้องใต้ดินของปราสาทเซลลูซแล้ว ผมก็ยังสั่งให้ฮารุกะจังไปทำการติดตั้ง Warp Circle เอาไว้ตามจุดสำคัญๆอีกหลายแห่ง ซึ่งเรื่องนี้นั้นเป็นความลับระดับสูง ที่มีเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้

ส่วนเมืองของพวกมนุษย์สัตว์และเมืองท่านั้น ชิซึกุและบรรดาผู้ติดตามของเธอจะเป็นคนดูแลจัดการเองทั้งหมด ตั้งแต่มาถึงโลกนี้ก็พึ่งจะผ่านไปเพียงแค่เดือนเดียวเท่านั้น แต่ในตอนนี้น้องสาวสุดที่รักของผมได้กลายเป็นบุคคลสำคัญ ที่มีผู้ติดตามมากความสามารถหลายสิบคนไปซะแล้ว..........ซึ่งในฐานะพี่ชายแล้ว เธอก็ถือได้ว่าเป็นน้องสาวที่สุดแสนจะน่าภาคภูมิใจ ล่ะนะ.........

   -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- --  

วันที่ 24 เดือน 12 ศักราชเอลติซปีที่ 836

-- มุมมองของยูเมะ --

ตั้งแต่พวกเรามาที่โลกใบนี้เวลาก็ได้ผ่านไปมากกว่า 1 เดือนแล้ว ตลอด 1 เดือนที่ผ่านมานั้นมีเรื่องราวทั้งดีและร้ายเกิดขึ้นมากมาย แต่ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ทัตสึยะซังก็จะคอยอยู่เคียงข้างชั้นเสมอ

ถึงแม้ในบางครั้งเค้าจะแอบไปหาผู้หญิงคนอื่นบ้าง แต่หากเทียบกับความรักและความสุขที่ชั้นได้รับมาจากเค้า มันก็ถือว่าเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

「ยูเมะจัง ขอโทษที่ให้รอตั้งนานนะ」

ช่วงหัวค่ำของวันที่ 24 เดือน 12 ชั้นได้ถูกทัตสึยะซังเข้ามาสวมกอดจากด้านหลัง สำหรับวันนี้หากเป็นในญี่ปุ่นก็จะตรงกับวันคริสต์มาส มันเป็นวันที่บรรดาคู่รักใช้เวลาอยู่ร่วมกัน และถึงแม้ในโลกแห่งนี้จะไม่มีวันคริสต์มาสแต่ทัตสึยะซังก็ยังต้องการใช้เวลาในคืนนี้ร่วมกับชั้นตามลำพัง

「……….ถ้าเป็นทัตสึยะซังล่ะก็ ต่อให้ต้องรอนานแค่ไหนก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ」

「ยังน่ารักเสมอเลยนะ เธอเนี่ย」

ทัตสึยะซังพูดพร้อมกับประทับรอยจูบเบาๆที่แก้มของชั้น ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปลูบคลำหน้าอกของชั้น

「……….จะทำตรงนี้เลยเหรอคะ.......」

ถ้าเป็นทัตสึยะซังล่ะก็ ไม่ว่าเค้าจะต้องการทำเรื่องแบบนี้ที่ไหนหรือเมื่อไหร่ชั้นก็ไม่คิดจะปฏิเสธ แต่ถึงอย่างนั้นชั้นก็ยังรู้สึกเขินเล็กน้อยหากจะต้องทำเรื่องอย่างว่าในพื้นที่ที่อาจจะมีคนอื่นผ่านมาเห็น

「ไม่หรอก ผมน่ะแค่อยากจะเห็นใบหน้าเขินอายของเธอซักหน่อยก่อนเท่านั้นล่ะ」

「……….แล้วคืนนี้พวกเรา........จะไปที่ไหนกันเหรอคะ........」

ทัตสึยังซังเพียงแค่ยิ้มกลับมาให้แต่ไม่ตอบคำถามของชั้น จากนั้นเค้าก็จูงมือชั้นเดินไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ที่นั่นมีบ้านหลังใหญ่..............ไม่สิมันน่าจะเรียกว่าคฤหาสน์เสียมากกว่า

คฤหาสน์ตรงหน้าของชั้นหลังนี้ดูสวยงามและหรูหรา มันเป็นคฤหาสน์ 3 ชั้นที่มีสวนดอกไม้กว้างขวางอยู่ด้านหน้า เมื่อเดินเข้าไปด้านในก็พบกับบันใดหรูหราทอดยาวไปจนถึงชั้น 3 ในแต่ละชั้นมีห้องใหญ่เล็กมากกว่า 10 ห้อง ตามผนังถูกตกแต่งด้วยภาพวาดของเด็กสาวที่ดูน่ารักและงดงาม

「อยู่แต่ในห้างมันไม่ค่อยเป็นส่วนตัวน่ะ เพราะงั้นผมก็เลยสร้างบ้านหลังนี้ขึ้นมาสำหรับพวกเรายังไงล่ะ」

「……….บ้านของพวกเรา...........」

แต่ยังไม่ทันได้ตอบชั้นก็ถูกทัตสึยะซังดึงเข้าไปกอด หลังจากนั้นพวกเราก็เริ่มแสดงความรักที่มีให้กันผ่านทางร่างกายไปตลอดทั้งคืน..........

-- มุมมองของฮารุกะ --

「นี่ก็ผ่านมาเดือนกว่าแล้วสิน๊า ป่านนี้เธอคงจะหาแฟนหนุ่มหล่อที่อยู่บนสวรรค์ได้แล้วสินะ น่าอิจฉาจริงๆเลยนะเมลจังเนี่ย」

ชั้นกำลังพูดอยู่คนเดียวที่ข้างสุสานของเมลจังบริเวณด้านหลังของห้าง หนึ่งเดือนที่ผ่านไปหากมีเวลาว่างชั้นก็จะนำดอกไม้มาวางและพูดคุยกับเธอ ทั้งๆที่พวกเราเคยอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลาแต่ในตอนนี้กลับต้องมายแยกจากกันอย่างถาวร

แต่ถึงอย่างนั้นชั้นก็ยังคงต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป ในตอนนี้มีผู้คนมากมายกำลังต้องการความช่วยเหลือของชั้น นอกจากนั้นก็ยังมีทัตสึยะซังที่คอยมอบความรักและดูแลเอาใจใส่ชั้น ดังนั้นไม่ว่าหลังจากนี้จะมีอะไรจะเกิดขึ้น ชั้นก็จำเป็นต้องอดทนและฝ่าฟันมันไปให้ได้

「ถ้างั้นวันนี้ชั้นไปก่อนละกัน วันหลังจะเอาขนมมาฝาก เธอเองก็พยายามเข้านะ เมลจัง......」

ชั้นบอกลาเพื่อนสนิทคนสำคัญของชั้นก่อนจะไปหายูเมะจังและทัตสึยะซังที่บ้านหลังใหม่ของพวกเรา และในตอนที่ชั้นไปถึงนั้นพวกเค้าทั้งสองคนก็กำลังสนุกสนานกันในสภาพกึ่งเปลือยอย่างเร่าร้อนโดยไม่สนใจรอบข้างเลยซักนิด เฮ้อช่างเป็นคนรักและเพื่อนสนิทที่น่าเป็นห่วงจริงๆเลยนะ..........

「มาช้านะฮารุกะจัง ผมจะทำโทษด้วยการไม่ปล่อยให้เธอได้มีเวลาพักเลย!!」

「เอ๋!!!!!!」

ทั้งๆที่คิดว่าคืนนี้จะได้นอนหลับในบ้านหลังใหม่แบบสบายๆแท้ๆ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยกับเรื่องแบบนี้เลยนะ

ในขณะที่กำลังคิดเรื่องนี้อยู่ชั้นก็ถูกทัตสึยะซังดึงเข้าไปร่วมวงด้วยในทันที......

-- มุมมองของยูฟีน่า --

「เอาแต่ทำงานแบบนี้ เด๋วคุณว่าที่สามีก็เบื่อกันพอดีสิจ๊ะ」

ในขณะที่ชั้นกำลังตรวจเอกสารรายงานอยู่ภายในห้องทำงาน ท่านแม่ก็เข้ามาหาชั้นพร้อมกับน้ำผลไม้สีม่วงที่มีชื่อว่าบลูเบอร์รี่ มันเป็นผลไม้ที่ไม่มีอยู่ในจักรวรรดิ ดังนั้นจึงหาได้จากศูนย์วิจัยของอาณาจักรออร์ธรอสเท่านั้น

「ถึงจะไม่มีนู๋ คุณว่าที่สามีก็ยังมีเด็กสาวคนอื่นอีกมากมายคอยดูแล เค้าคงจะไม่เบื่อหรอกค่ะ」

ชั้นตอบกลับไปพร้อมกับรับเอาน้ำผลไม้มาดื่ม ตามที่ชั้นคิดนั้น สำหรับทัตสึยะซามะแล้วบางทีชั้นอาจจะช่วยแก้เบื่อให้เค้าไม่ได้เลยด้วยซ้ำ นั่นก็เพราะว่ารอบตัวเค้ามีแต่เด็กสาวที่เรียกได้ว่างดงามทั้งนั้นเลยน่ะสิ

「ถึงจะเป็นแบบนั้นจริง แต่การดูแลคุณว่าที่สามีก็เป็นหน้าที่สำคัญของลูกนะจ๊ะ」

ท่านแม่พูดพร้อมกับเข้ามาโอบกอดชั้นอย่างอ่อนโยน นั่นสินะ ถึงแม้จะช่วยแก้เบื่อให้ไม่ได้ แต่ชั้นก็ยังควรจะทำหน้าที่ให้ฐานะว่าที่ภรรยาให้ดีที่สุด เมื่อคิดได้ดังนั้นชั้นจึงรีบจัดการตรวจรายงานของวันนี้ให้เสร็จ จากนั้นจึงไปเปลี่ยนชุดและตรงไปยังห้องใต้ดินเพื่อเคลื่อนย้ายไปยังบ้านหลังใหม่ของทัตสึยะซามะผ่านวงเวทที่มีชื่อว่า Warp Circle

ภายในห้องนอนของทัตสึยะซามะนั้นมีเตียงขนาดใหญ่อยู่หลายเตียง แต่บนเตียงในตอนนี้มีเพียงยูเมะซามะและฮารุกะซามะที่กำลังนอนหลับใหลด้วยความเหนื่อยล้าอยู่เพียงสองคนเท่านั้น สงสัยว่าในคืนนี้เด็กสาวคนอื่นอาจจะติดธุระก็เลยไม่ได้มาหาเค้า ซึ่งนี่ก็ถือว่าเป็นโอกาสดีของชั้นที่จะได้ทำหน้าที่ของภรรยา

「ปล่อยให้ผมรอตั้งนานเลยนะ ยูฟี่」

ทัตสึยะซามะพูดขึ้นมาในขณะที่กำลังจิบไวน์ชั้นเลิศอยู่บนโซฟาตัวหนึ่งใกล้กับหน้าต่าง

「ต้องขอโทษที่ต้องให้รอนะคะ ทัตสึยะซามะ」

ชั้นจับชายกระโปรง ย่อตัวลงและกล่าวขอโทษ ก่อนจะไปนั่งลงที่ด้านข้างของเค้าและค่อยๆปลดเสื้อคลุมชั้นนอกออกช้าๆ

「เธอก็จะต้องโดนลงโทษด้วย!!」

ทัตสึยะซามะพูดพร้อมกับจับชั้นกดลงไปบนโซฟาอย่างรุนแรง เนื่องจากเป็นการลงโทษชั้นจึงถูกทัตสึยะซามะมอบความรักให้อย่างเร่าร้อนเป็นเวลานานหลายชั่วโมงโดยไม่มีโอกาสได้พัก

กับที่เรื่องเกิดขึ้นในคืนนี้ทำให้ชั้นตัดสินใจได้ หลังจากนี้ชั้นคงจะต้องไปตามหาเด็กสาวน่ารักจำนวนมาก กับผู้ชายคนนี้แล้วบางทีแค่หลายคนอาจจะไม่เพียงพอที่จะทำให้เค้าพึงพอใจได้

เมื่อคิดได้ดังนั้นชั้นก็เริ่มนึกทบทวนไปถึงเพื่อนๆและบรรดาลูกสาวขุนนางหลายคน ไม่ได้พบกับพวกเธอมาตั้งนานแล้ว และชั้นก็คิดว่านี่เป็นโอกาสที่ดีในการเชื่อมความสัมพันธ์กับตระกูลของพวกเธอ ถ้าหากพวกเธอได้มาเป็นผู้หญิงของทัตสึยะซามะล่ะก็ พวกเธอคงจะมีทั้งอนาคตที่ดีและความสุขมากกว่าต้องถูกบังคับให้ไปแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น และหนึ่งในคนที่ชั้นคิดถึงก็คือ..........

   -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- --  

วันที่ 25 เดือน 12 ศักราชเอลติซปีที่ 836

ณ ห้องทำงานของ ดยุคหญิงเซลฟีน่า ในปราสาทเซลฟีเรีย ที่พึ่งสร้างเสร็จเมื่อวันก่อน

-- มุมมองของโรน่า --

「ละ......ไล่ออก.....เหรอคะ.........」

ชั้นกำลังตกใจสุดๆเมื่อได้อ่านจดหมายที่ถูกส่งตรงมาจากท่านหญิงยูฟีน่า ซึ่งในตอนนี้ท่านหญิงตัวน้อยได้สถาปนาตัวเองขึ้นเป็นผู้ปกครองอาณาจักรออร์ฟีน่า และยังได้เปลี่ยนชื่อเป็น  ยูฟีเนส ออร์แกรม เวล ออร์ฟีน่า

「ใช่แล้วล่ะ เป็นคำสั่งโดยตรงจากยูฟีน่าให้ไล่เธอออกโดยทันทีน่ะ」

ทั้งๆที่เป็นเรื่องน่าเศร้า แต่ท่านหญิงเซลฟีน่ากลับพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม ทั้งๆที่ชั้นพยายามทำตัวให้เป็นประโยชน์เสมอมา แต่ชั้นกลับไม่ได้มีความหมายอะไรกับท่านหญิงเลยอย่างงั้นเหรอคะ

「……….ชั้น.......ทำอะไรผิด.......เหรอคะ……….ฮื.....」

ถึงแม้ชั้นพยายามอดกลั้นเอาไว้แค่ไหน แต่น้ำตามันก็ยังหลั่งไหลออกมา

「........ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะโรน่า เธอไม่ได้ทำอะไรผิด สิ่งที่ยูฟีน่าคิดทั้งหมดก็เพื่ออนาคตของตัวเธอเอง เพราะงั้นก็อย่าร้องไห้เลยนะ」

ท่านหญิงพูดพร้อมกับเข้ามาโอบกอดชั้นอย่างอ่อนโยน.........เพื่ออนาคตของชั้นเหรอคะ.........บางทีเรื่องนี้อาจจะเป็นเพราะชั้นไม่ได้ร่ำเรียนหนังสือในระดับสูงจึงไม่อาจจะเข้าใจความคิดของท่านหญิงยูฟีน่าได้

แต่ไม่ว่าจะมีเหตุผลแบบไหนการที่ชั้นต้องจากกับท่านหญิงเซลฟีน่าก็เป็นเรื่องที่ทำใจได้ยากอยู่ดี..............................

   -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- -- --  

ก็จบกันไปอีกบทหนึ่งแล้วนะครับ สำหรับเนื้อเรื่องในบทที่ 2 『 The Tempest ความวุ่นวายของผู้คนในต่างโลก』

สำหรับเนื้อเรื่องในบทที่ 3 จะมีชื่อว่า 『 The Magic Kingdom อาณาจักรแห่งมนตราและศรัทธาของผู้คน 』

ซึ่งคงจะต้องใช้เวลามากมายในการวางโครงเรื่องของบทที่ 3 ตามจริงแล้วผมก็คิดวางโครงเรื่องเอาไว้คร่าวๆแล้วเหมือนกัน ซึ่งในบทที่ 3 นี้จะเป็นเรื่องราวกับของโรน่าจังที่เพื่อนๆรอคอยกันแล้วนะครับ เย้!!

นอกจากโรน่าจังแล้วก็ยังมี เจ้าหญิงเอล์ฟ และนักบวชสาวสุดสวยจากอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ ที่อาจจะมาเข้าร่วมฮาเร็ม......หรืออาจจะมาทำสงคราม.....หรือจะมาทำอะไรก็คงต้องติดตามกันต่อไปครับ

สุดท้ายนี้ก็มาเอาใจช่วยโรน่าจังกันเถอะครับ ผมหวังว่าเธอจะไม่คิดอำอะไรแปลกๆหรอกนะ.......

「..................อะไรแปลกๆที่ว่านั่นหมายถึงอะไรกันคะ!!!」

「นั่นสินะ ไม่ว่าเธอคิดจะทำอะไรทุกคนก็คงคิดว่ามันแปลกทั้งนั้นแหละ.........มั้งนะ」

「เด๋วสิคะ จะรีบหนีไปไหนล่ะค่ะ แล้วทำไมชั้นต้องถูกไล่ออกด้วยล่ะคะ!!!」

「เฮ้อ......เรื่องง่ายๆแค่นี้เธอยังไม่รู้เลยเหรอเนี่ย น่าสงสารจริงๆเลยนะ」

「คะ.....คะ....คงไม่ได้หมายความว่า...........................」

「ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ถึงผมจะชอบเขียนบทให้พวกสาวๆถูกข่มขืน แต่มันก็ไม่เจ็บมากหรอกน่า」

「ว่าไงน๊า!!!!!!!!!!!!」