ตอนที่ 6 ไม่มีทาง

-- มุมมองของเวลน่า –

ช่วงเย็นของวันที่ 30 เดือน 12 ศักราชเอลติซปีที่ 836     

หลังจากบารอนเอลเก้นสามีของชั้นได้พ่ายแพ้ในการทำสงครามกับคนของตระกูลโรเซ็นเบิร์ก ชั้นที่เป็นภรรยาจึงถูกจับกุมตัวเป็นเชลยและถูกพาตัวมายังเมืองแห่งหนึ่งที่ชื่อว่าสเตรเชีย

ถึงชั้นจะไม่ทราบสาเหตุของสงครามในครั้งนี้แน่ชัด แต่ชั้นก็พอจะรู้ตัวดีว่าส่วนหนึ่งนั้นเป็นเพราะความโลภมากของบารอนวิลเลี่ยมท่านพ่อของชั้น

ท่านพ่อของชั้นนั้นเป็นขุนนางที่หลงใหลในลาภยศและเงินทองเหมือนดังเช่นขุนนางทั่วไป ท่านพ่อถึงกับขายชั้นให้กับบารอนเอลเก้นเพื่อแลกกับกำลังทหาร แต่ถึงจะไม่พอใจอย่างไร ตัวชั้นที่ไร้ซึ่งกำลังก็ไม่อาจจะปฏิเสธหรือขัดขืนได้

นั่นคือสิ่งที่ชั้นเข้าใจดีเสมอมา ตัวชั้นที่เป็นเพียงบุตรสาวของขุนนางคนหนึ่งนั้นไม่มีสิทธิที่จะคิดหรือตัดสินใจในสิ่งใดด้วยตัวเอง ทุกสิ่งทุกอย่างตั้งแต่สถานที่อยู่ โรงเรียน เสื้อผ้า หรือแม้แต่ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวก็ล้วนแล้วแต่ถูกจัดเตรียมเอาไว้โดยพ่อแม่หรือสามี

ถึงแม้จะถูกเรียกว่าท่านหญิง แต่ตามจริงแล้วตัวชั้นก็ไม่ต่างไปจากตุ๊กตาหรือสัตว์เลี้ยงที่ถูกขังอยู่ภายในกรงทองเท่านั้น

「ชุดนี้ก็เหมาะกับท่านหญิงนะคะ」

มาเรียจังเมดสาวที่แสนจะงดงามพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เธอในตอนนี้กำลังช่วยชั้นเลือกชุดเสื้อผ้าน่ารักๆสำหรับสวมใส่ในงานเลี้ยงฉลองวันสิ้นปี ที่กำลังจะจัดขึ้นบริเวณสวนหน้าคฤหาสน์ค่ำคืนนี้

แต่งานนี้น่ะแตกต่างจากงานเลี้ยงทั่วไปที่ชั้นเคยเข้าร่วม นั่นก็เพราะชั้นมีสิทธิจะเลือกสวมใส่เสื้อผ้าออกงานในแบบที่ชั้นชอบด้วยตัวเอง ชั้นจึงรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

「สีมันไม่ฉูดฉาดไปหน่อยเหรอ」

ชั้นหยิบชุดกระโปรงสีแดงสดใสมาจากมือของมาเรีย ก่อนจะลองทาบกับตัวเองและส่องดูกับกระจกหรูหราบานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า

เสื้อผ้าชุดนี้เป็นชุดกระโปรงสั้นที่มีระบายน่ารักๆหลายชั้น เป็นชุดที่ทั้งสวยงามและน่าหลงใหล เนื้อผ้านั้นถึงแม้จะอ่อนนุ่มแต่ก็ช่วยกระชับสัดส่วนของเด็กสาวให้ดูดีขึ้นได้อย่างประหลาด ถึงแม้ชั้นจะไม่ค่อยทราบเรื่องราวเกี่ยวกับเสื้อผ้านักแต่ก็บอกได้เลยว่ามันเป็นของชั้นดีที่หาได้ยากแม้จะเป็นขุนนางชั้นสูงก็ตามที

「นี่เป็นหนึ่งในชุดที่นายท่านบอกว่าเหมาะกับท่านหญิงเลยนะคะ」

「งั้นไม่เอาอ่ะ!!」

พอได้ยินว่าเป็นชุดที่เจ้านั่นเลือกให้ชั้นก็รีบส่งมันกลับคืนไปในทันที ถึงมันจะเป็นชุดที่งดงามและหรูหราแค่ไหน แต่ในเมื่อเจ้านั่นเป็นคนเลือกล่ะก็ เจ้านั่นคงจะต้องแอบใส่อะไรบางอย่างเอาไว้ เพราะงั้นชั้นจะไม่มีทางใส่มันแน่ๆ

ตั้งแต่ที่ชั้นถูกจับกุมและถูกพาตัวมายังคฤหาสน์หลังนี้ชั้นก็เริ่มเข้าใจหลายสิ่งหลายอย่างมากยิ่งขึ้น แต่สิ่งที่ชั้นไม่เข้าใจเลยจริงๆก็คือความคิดของเจ้านั่น

เจ้านั่นน่ะเป็นคนที่หยาบคาย หลอกหลวง แถมยังร้ายกาจ ทุกครั้งๆที่ได้พบกัน เจ้านั่นก็มักจะล่อลวงชั้นด้วยสิ่งของแปลกๆ หรือคำยากๆที่ชั้นไม่เข้าใจอยู่เสมอๆ

แถมเจ้านั่นยังเป็นพวกเจ้าชู้ที่แม้แต่พวกเมดรับใช้ไร้ทางต่อต้านก็ยังไม่คิดจะละเว้น ทุกๆคืนชั้นมักจะได้ยินเรื่องราวของพวกเธอที่ถูกเรียกตัวไปยังห้องของเจ้านั่นเพื่อทำเรื่องลามกอยู่เสมอๆ

ไม่ใช่เพียงแค่นั้นเจ้านั่นยังชอบออกไปไหนมาไหนกับเด็กสาวที่อยู่บ้านข้างๆในช่วงกลางดึก ทั้งๆที่มีคู่หมั้นแสนสวยจำนวนมากอยู่แล้วแต่ก็ยังจะออกไปหาหญิงสาวคนอื่นข้างนอกในยามค่ำคืนอีก ช่างเป็นผู้ชายที่มากด้วยตันหาอย่างที่สุด

กับเจ้านั่นแล้วไม่ว่าจะเอาสิ่งของมีค่าแค่ไหนมาหลอกล่อชั้นก็จะไม่ยอมอย่างแน่นอน

ใช่แล้วล่ะ ไม่ว่าจะเป็นเครื่องประดับหรือเสื้อผ้าที่หรูหรา หรือจะเป็นอุปกรณ์เวทมนต์ที่ล้ำค่ามากแค่ไหน ชั้นก็จะไม่มีวันยอมกลายเป็นผู้หญิงของเจ้านั่นแน่ๆ

ถึงแม้จูบแรกของชั้นจะถูกช่วงชิงเอาไปแล้ว ถึงแม้มันจะเป็นจูบที่ทำให้ชั้นรู้สึกดีจนแทบจะละลาย ถึงแม้มันจะเป็นจูบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่แสนสุข.......

ไม่ ไม่ใช่ มันต้องไม่ใช่ความสุข ไอ้ความรู้สึกแบบนั้นน่ะมันไม่ใช่ความสุขหรอก ไม่มีทางใช่ ชั้นน่ะไม่มีทางรู้สึกดีเวลาได้ทำเรื่องแบบนั้น.....

「ท่านหญิง! ท่านหญิงคะ!!」

ชั้นถูกมาเรียจังส่งเสียงเรียกจนได้สติกลับมา ดูเหมือนว่าชั้นจะใจลอยไปครู่หนึ่ง

「อะ เอ๋!! อะ มีอะไรงั้นเหรอ」

「กำลังคิดถึงนายท่านอยู่สินะคะ........」

「มะ ไม่! ไม่มีทาง!! ชั้นไม่มีทางชอบ.......ชั้นไม่มีทางคิดถึงผู้ชายแบบนั้นเด็จขาด!!」

ชั้นพูดปฏิเสธอย่างเด็จขาดออกไป ถึงแม้ว่าหัวใจของชั้นเริ่มจะคิดถึงเจ้านั่นบ่อยแค่ไหนก็ตาม.....ไม่.....ไม่สิ.....ไม่มีทาง......ชั้นไม่ได้คิดถึงเจ้านั่นบ่อยซักหน่อย........บางทีชั้นคงจะตื่นเต้นกับเรื่องที่ไม่เคยเจอมากไปหน่อย ใช่แล้วล่ะต้องใช่แน่ๆ ชั้นก็แค่ตื่นเต้นมากไป ไม่ได้คิดถึงเจ้านั่นซักหน่อย

「หน้าแดงไปหมดแล้วนะคะ ถ้านายท่านรู้ว่าท่านหญิงคิดถึงล่ะก็ คงต้องดีใจมากแน่เลยค่ะ」

「มะ ไม่มีทาง! ก็บอกว่าไม่ใช่ไง!! อย่าเอาแต่ยิ้มแบบนั้นสิ!!」

ชั้นพยายามเขย่าร่างกายของมาเรียจัง แต่ถึงอย่างนั้นมาเรียจังก็ไม่ยอมหยุดยิ้มจนสุดท้ายชั้นก็ต้องยอมแพ้ไป

จริงอยู่ว่าหากให้เทียบระหว่างเจ้านั่นกับพวกลูกขุนนางคนอื่นล่ะก็ เวลาที่ชั้นได้อยู่ใกล้ๆเจ้านั่นก็มักจะรู้สึกสบายใจ และยังมีอีกหลายๆครั้งที่เจ้านั่นทำให้ชั้นรู้สึกสนุกสนานตามไปด้วย ดังนั้นหากเทียบกับพวกลูกขุนนางคนอื่นที่คิดแต่จะหาผลประโยชน์จากชั้นแล้วคงบอกได้ว่าดีกว่ามาก......

ไม่สิ ไม่ใช่แน่นอน ชั้นไม่ได้สบายใจ ไม่ได้สนุกสนานเพราะอยู่ใกล้ๆเจ้านั่นซักหน่อย ใช่แล้วล่ะมันต้องเป็นเพราะหนังสือภาพที่สวยงามพวกนั้นแน่ๆ

หนังสือภาพพวกนั้นมีชื่อเรียกว่าโชว์โจวมังงะ แต่ละเล่มนั้นล้วนแล้วแต่มีภาพที่สวยงาม และถึงแม้ชั้นจะอ่านตัวอักษรแปลกๆพวกนั้นไม่ออกแต่ก็พอจะเข้าใจเนื้อเรื่องได้บ้างเล็กน้อย

เพราะมีหนังสือภาพพวกนี้อยู่จึงทำให้ชั้นสามารถใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ได้โดยไม่เบื่อ ไม่มีความจำเป็นต้องออกไปข้างนอก ไม่มีความจำเป็นต้องเสแสร้งทำตัวเป็นลูกขุนนางที่เรียบร้อย ทุกๆวันล้วนแล้วแต่มีความสุข.......

ใช่แล้วล่ะทุกอย่างล้วนเป็นเพราะหนังสือภาพพวกนี้ต่างหาก ไม่มีทาง มันไม่มีทางที่จะเป็นเพราะเจ้านั่นหรอก

「ท่านหญิงช่างเป็นคนที่น่ารักจริงๆเลยนะคะ ชั้นเข้าใจแล้วล่ะค่ะว่านายท่านถึงได้ออกคำสั่งห้ามไม่ให้ใครแตะต้องท่านหญิงโดยเด็จขาด.....」

มาเรียจังพูดออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ตัวเธอนั้นเป็นเด็กสาวที่เพียบพร้อม เก่งทั้งงานนอกงานใน หน้าตาและผิวพรรณก็เรียกนั้นแม้แต่พวกลูกสาวขุนนางยังหาใครมาเทียบได้ยาก แต่ทั้งๆที่เป็นแบบนั้นเธอกลับถูกครอบครัวขายมาเป็นทาสความใคร่ ทำไมเด็กสาวอย่างเธอถึงต้องถูกขายเป็นทาสกันนะ......

ไม่สิประเด็นสำคัญมันไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้นซักหน่อย......

คำสั่งงั้นเหรอ.....ที่มาเรียจังพูดว่าเจ้านั่นออกคำสั่งไม่ให้ใครมาแตะต้องชั้นเนี่ยมันหมายความว่ายังไงกันแน่นะ....

「หมายความว่ายังไงกันน่ะ เจ้านั่นออกคำสั่งอะไรงั้นเหรอ」

「นายท่านออกคำสั่งเอาไว้ว่าห้ามทุกคนกลั่นแกล้ง รังแก ว่าร้ายหรือทำเรื่องไม่ดีใดๆกับท่านหญิงโดยเด็จขาด ถึงแม้จะมีบางคนที่เคียดแค้นท่านหญิงอยู่บ้าง แต่ทุกๆคนก็เป็นหนี้บุญคุณนายท่านกันทั้งนั้น เพราะงั้นทุกคนในเมืองก็เลยยอมทำตามโดยไม่มีใครคัดค้านเลยน่ะค่ะ」

พอได้ยินคำพูดของมาเรียจังชั้นถึงได้เข้าใจ เพราะถึงแม้ชั้นจะไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของสงคราม แต่ไม่ว่ายังไงตัวชั้นก็ยังคงเป็นลูกและภรรยาของพวกเค้าอยู่ดี ดังนั้นจึงไม่แปลกหากชั้นจะถูกผู้คนเหล่านั้นรังเกียจ......

แล้วแบบนี้ชั้นควรจะทำยังไงดีล่ะ ในเมื่อมีผู้คนมากมายรังเกียจชั้น แล้วงานเลี้ยงในคืนนี้ชั้นควรจะเข้าร่วมอย่างงั้นเหรอ.....

「ไม่ต้องกังวลไปนะคะ ถึงแม้จะไม่ได้เป็นเพราะคำสั่งของนายท่าน ชั้นก็จะคอยปกป้องท่านหญิงเอง ชั้นจะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกท่านหญิงแน่นอนค่ะ」

มาเรียจังยังคงพูดออกมาด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า แต่ถึงเธอจะยืนยันแบบนั้นชั้นก็ยังคงรู้สึกกังวล มันจะไม่เป็นไรจริงๆงั้นเหรอ.....

「ถึงงั้นก็เถอะ.....ว๊ายยยยยยย!!!」

แต่ในจังหวะที่ชั้นกำลังจะตอบกลับไปนั้น ร่างกายของชั้นก็ถูกใครบางคนเข้ามาโอบกอดเอาไว้จากด้านหลัง

จากมือทั้งสองข้างที่ใหญ่โตนั้นทำให้ชั้นรู้ทันทีว่าเป็นมือของผู้ชาย แถมตัวชั้นในตอนนี้ยังสวมใส่เพียงแค่ชุดชั้นในอยู่เท่านั้น

แต่ถึงอย่างนั้นชั้นกลับไม่รู้สึกหวาดกลัว ความรู้สึกจากการถูกผู้ชายคนนี้ลวนลามกลับเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

ไม่สิ ไม่มีทาง มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไงกันเล่า

「สุดยอดเลยนะเนี่ย เมื่อไหร่เธอจะยอมเป็นของผมซักทีนะ」

เจ้านั่นพูดพร้อมกับลูบไล้สัมผัสไปทั่วร่างกายที่ไร้การปกปิดของชั้นอย่างช้าๆ

「อย่าเอามือสกปรกของแกมาจับชั้นนะ!!」

ชั้นพยายามดิ้นรนและหันไปตบหน้าเจ้านั่น แต่มือของชั้นกลับถูกจับเอาไว้โดยมาเรียจังที่เมื่อสักครู่พูดว่าจะปกป้องชั้น......

「ขอโทษนะคะท่านหญิง แต่ชั้นคงปล่อยให้ท่านหญิงทำร้ายนายท่านไม่ได้หรอกนะคะ」

「.......นี่เธอ!!.......อุ๊บ!!」

หลังจากนั้นริมฝีปากที่ไร้การปกป้องก็ถูกเจ้านั่นชิงเอาไปอีกครั้ง.......ต่างจากครั้งแรกที่ใช้เวลาเพียงไม่นาน การจูบของเค้าในครั้งนี้เล่นเอาชั้นแทบจะหายใจไม่ทัน

「รีบแต่งตัวเข้าล่ะเวลน่า ผมจะไปรออยู่ในงานนะ」

หลังจากพูดจบเจ้านั่นก็เดินออกไปในทันที............

「น่าอิจฉาจังเลยนะคะ」

「ไอ้แบบนี้มันน่าอิจฉาที่ไหนกันเล่า!!!!」

ชั้นพูดสวนออกไปในทันที ชั้นน่ะไม่ยอมแพ้หรอก ไม่ว่าเจ้านั่นจะทำยังไงกับชั้น

ไม่ว่าจะต้องเจอกับอะไร ชั้นน่ะไม่มีทาง ชั้นน่ะ ไม่มีทางชอบผู้ชายแบบเจ้านั่นอย่างแน่นอน