ตอนที่ 7 งานเลี้ยงสิ้นปี

ช่วงค่ำของวันที่ 30 เดือน 12 ศักราชเอลติซปีที่ 836

งานเลี้ยงในถูกจัดขึ้นอย่างง่ายๆภายในสวนหน้าบ้านของผม แต่ถึงจะบอกว่าจัดขึ้นง่ายๆพวกมาเรียจังก็ทำออกมาได้ดีทีเดียว

เตามากมายถูกนำมาจัดวางเพื่อให้ทุกคนได้สนุกสนานกับการย่างเนื้อ ผักและผลไม้นานาชนิด ส่วนพวกเครื่องดื่มต่างๆนั้นก็ได้พวกมาเรียจังคอยช่วยจัดการนำมาเติมให้เรื่อยๆ

เนื่องจากเป็นงานเลี้ยงสำหรับเพื่อนๆจึงมีผู้คนมาเข้าร่วมไม่มากนัก เจ้าอากิโอะเองก็ดูเหมือนจะกำลังยุ่งอยู่กับหลายๆเรื่องจึงไม่ได้มาเข้าร่วม จะว่าไปแล้วช่วงหลังๆมานี่ผมกับเจ้าอากิโอะก็แทบจะไม่มีเวลาได้มาสังสรรค์กันเลย

เจ้าอากิโอะในตอนนี้ได้วางแผนงานเพิ่มขึ้นมาหลายอย่าง เนื่องจากพวกเราได้กลุ่มคนแคระฝีมือดีมาเข้าร่วมเจ้านั่นก็เลยยิ่งคึกเข้าไปใหญ่ ไม่แน่ว่าอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าพวกเราอาจจะมีเรือเหาะความเร็วสูงเอาไว้ใช้งานแล้วก็ได้

ส่วน เจ้ายูยะกับเจ้าฮารุก็ดูเหมือนจะไปติดพันกับลูกสาวของขุนนางบางคนเข้า สำหรับเรื่องนี้เองผมก็พอจะเข้าใจอยู่ ตั้งแต่ที่ชื่อเสียงของพวกเราเริ่มแพร่กระจายออกไปนั้น พวกขุนนางของจักรวรรดิจำนวนมากก็เริ่มคิดหาช่องทางต่างๆเพื่อผลประโยชน์ของ ตัวเอง และช่องทางที่ง่ายที่สุดก็คือการส่งตัวลูกสาวมาเป็นเครื่องมือในการต่อรอง

ซึ่งก็แน่นอนว่าผู้ชายอย่างพวกเรานั้นไม่คิดที่จะปฏิเสธสาวสวยอยู่แล้วจึงได้รับเอามาแทบจะทั้งหมด แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นผมก็ไม่คิดว่าทั้งสองคนจะไปตกหลุมพรางของพวกขุนนางจักรวรรดิง่ายๆ หรือหากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นผมก็คงตามไปช่วยแก้ปัญหาให้อยู่แล้ว ดังนั้นในช่วงนี้ผมจึงตามใจและปล่อยให้พวกนั้นได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำไปก่อน

「โย่วลูกพี่! ไม่ได้เจอกันนานมีสาวๆมาเพิ่มอีกแล้วนะครับ」

ส่วนคนที่พอจะว่างมาเข้าร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้ก็เห็นจะมีแต่เจ้าโซวจิเนี่ยแหละ เจ้าโซวจินั้นไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทั้งๆที่มาอยู่ในที่เต็มไปด้วยสาวสวยแต่เจ้านี่ดันไม่เป็นที่ใครรักใคร่

ในตอนนี้เจ้าโซวจิได้ถูกส่งไปช่วยดูแลความปลอดภัยให้กับป้อมปราการที่หนึ่ง ซึ่งเจ้านี่ก็ดูเหมือนจะทำหน้าที่ได้ดีทีเดียว แต่ถึงอย่างนั้นเจ้านี่ก็เป็นเพียงคนเดียวที่ไม่มีเด็กสาวแม้แต่คนเดียวเข้ามาสนใจ

แต่ ที่เป็นแบบนี้ส่วนหนึ่งก็อาจจะเป็นเพราะคนที่มีอำนาจในการปกครองป้อมปราการ ที่หนึ่งนั้นไม่ใช่เจ้าโซวจิแต่เป็นคุณหนูอาเรียกับพี่ชายของเธอ อาเธอร์ เมลริส ซึ่งในตอนนี้ได้รับตำแหน่งเป็นบารอนไปแล้ว

คุณหนูอาเรียนั้นเป็นเด็กสาวที่ผมทั้งรักและหวงแหนเอามากๆ ดังนั้นผมจึงมอบสิทธิพิเศษให้กับครอบครัวของเธอมากกว่าเด็กสาวคนอื่นๆ ซึ่งนอกจากเจ้าโซวจิแล้วผมก็ยังส่งเคย์โกะจัง ยูกะจัง และนานามิจังเข้าไปช่วยเหลือเธออีกด้วย

「นั่นสินะ ถ้านายอยากได้ล่ะก็ ผมจะไปหาซื้อตัวทาสสาวสวยมาให้ซักคนเอาไหมล่ะ…..」

「…..ละ.....ลูกพี่ ขะ ขอบคุณมากครับ!!!」

เพียงแค่ได้ยินคำพูดของผมเจ้าโซวจิก็ถึงหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความดีใจ ยังไงเจ้านี่ก็ทำงานให้ผมมาตลอด เพราะงั้นถ้าจะมีรางวัลให้บ้างก็คงไม่มีใครคิดจะคัดค้านอย่างแน่นอน

 「พี่คะ! คิดถึงที่สุดเลยค่ะ」

หลังจากนั้นผมก็ถูกน้องสาวสุดที่รักพุ่งเข้ามากอดอย่างแรง ช่วงหลังมานี่ผมแทบจะไม่ได้เจอกับชิซึกุเลย นั่นก็เพราะในช่วงนี้ชิซึกุเอาแต่ทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับการสร้างเมืองท่าออร์วิสเพื่อใช้สำหรับการส่งออกสินค้าไปขายในอนาคต

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับการออกแบบแผนผังของเมือง รูปแบบการจัดเก็บภาษีต่างๆ หรือแม้แต่การเจรจาซื้อขายกับพวกชาวบ้านและพ่อค้า ชิซึกุก็ล้วนเข้าไปจัดการดูแลและลงมือตรวจสอบการทำงานต่างๆของบรรดาลูกน้องทุกคนด้วยตัวของเธอเอง

ตัวผมที่ได้อ่านรายงานที่ชิซึกุเขียนมาในทุกๆคืนนั้นเข้าใจเป็นอย่างดีว่าเธอพยายามมากแค่ไหน ชิซึกุเป็นน้องสาวที่ผมภาคภูมิใจ เป็นน้องสาวที่ทั้งน่ารักและเก่งกาจ แต่ถึงอย่างนั้นการที่ไม่ค่อยได้เจอกันก็ทำให้ผมรู้สึกเหงาเล็กน้อย

บางทีคืนนี้ผมควรจะอดเรื่องอย่างว่า และเอาเวลาไปอยู่กับน้องสาวสุดที่รักคนนี้ให้มากหน่อยคงจะดีกว่า แต่ทุกครั้งที่ผมคิดแบบนี้ก็มักจะไปจบลงกับเด็กสาวคนอื่นซักคนอยู่ดี เอาเถอะถ้าเกิดทนไม่ไหวก็ค่อยย่องออกมาตอนที่ชิซึกุหลับไปแล้วก็แล้วกัน

「พี่เองก็ด้วย คิดถึงมากเลยล่ะ นี่ก็คิดว่าจะไปลากตัวมาจากเมืองท่าออร์วิสแล้วเชียวนะ」

「นั่นสิคะไม่เห็นไปเยี่ยมกันบ้างเลย นู๋ตั้งใจมากเลยนะ อยากให้พี่ได้เห็นเป็นคนแรก ถ้าพรุ่งนี้ว่างก็ลองไปเที่ยวดูสิคะ」

จากนั้นผมก็ควงแขนน้องสาวสุดที่รักไปหาอะไรทานและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ชิซึกุได้เล่าเรื่องราวในแต่ละวันที่พบเจอให้ผมฟังมากมาย มีทั้งเรื่องเกี่ยวกับปลาทะเลที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เรื่องของมายุจังกับไอโกะจังที่ลงไปล่ามังกรทะเลลึกลับในถ้ำใต้ทะเล และยังเธอยังเล่าถึงเรื่องอื่นๆอีกมากมาย

「กลับมาแล้วค่ะทัตสึยะซัง」

ในระหว่างคุยเรื่องต่างๆกับชิซึกุไปได้ซักพักใหญ่ ยูเมะจังที่พึ่งกลับมาจากทำภารกิจก็เข้ามากระซิบที่ข้างหูพร้อมกับโอบกอดผมจากด้านหลัง หน้าอกขนาดพอเหมาะทั้งสองข้างที่กำลังสัมผัสอยู่บนแผ่นหลังของผมนั้นให้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

「กลับมาช้าอีกแล้วนะยูเมะจัง」

「พอดีเกิดเรื่องกับพวกชาวบ้านแถวนั้น.....」

ผมเข้าจู่โจมยูเมะจังในทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้อธิบาย ริมฝีปากของยูเมะจังนั้นทั้งอ่อนนุ่มและเย้ายวน เรือนผมสีน้ำตาลเข้มที่นุ่มสลวยของเธอเองก็ให้ความสุขที่น่าหลงใหล

「แล้วฮารุกะจังล่ะ ไม่ได้กลับมาด้วยกันงั้นเหรอ」

ปกติแล้วพวกเธอทั้งสองคนแทบจะอยู่ด้วยกันตลอด ดังนั้นจึงค่อนข้างแปลกที่จะเห็นยูเมะจังกลับมาบ้านเพียงคนเดียว

「ฮารุกะจังถูกคุณหนูอาเรียขอร้องให้ไปช่วยเลือกชุดสำหรับงานคืนนี้น่ะค่ะ คิดว่าอีกไม่นานก็คงจะกลับมาแล้วล่ะค่ะ」

ฮารุกะจังเป็นคนที่ร่าเริงและเข้ากับคนอื่นค่อนข้างง่าย เพราะเหตุนั้นเธอจึงมักจะถูกพวกเด็กสาววัยรุ่นที่กำลังสนใจในเรื่องความสวยงามมาขอร้องให้ไปช่วยอยู่เสมอ แต่ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าพวกเธอไปเริ่มสนิทกันตอนไหน เพราะงั้นคืนนี้พวกเราคงมีเรื่องให้ทำเยอะขึ้นกว่าเดิมเสียแล้ว

「ยูเมะซามะ! คิดถึงจังเลยค่ะ」

เมื่อเห็นยูเมะจัง ยัยโรน่าก็พุ่งเข้าไปกอดเธอในทันที ต่างจากผมที่ไม่ได้เจอกับเธอเลย ยูเมะจังนั้นมีหลายครั้งที่แวะไปทำงานยังเมืองเซลฟีเรีย

「จะย้ายมาอยู่ที่นี่ถาวรแล้วสินะคะ โรน่าซัง」

「เอ๋! อ่ะ เอ่อ.....นั่นมันก็.....」

ยัยโรน่าหันมามองทางผมด้วยท่าทางเขินอาย ดูเหมือนว่าเธอจะค่อนข้างกังวลเรื่องฐานะของตัวเองจึงไม่ได้เล่าเรื่องของพวกเราให้คนอื่นฟัง

ยัยโรน่านั้นถึงแม้จะเป็นข้ารับใช้ของตระกูลขุนนางชั้นสูง แต่เดิมทีแล้วเธอก็เป็นเพียงสามัญชนธรรมดา จึงไม่แปลกที่เธอมักจะแสดงสีหน้ากังวลเวลามีใครพูดถึงเรื่องพวกนี้ แต่ไอ้ท่าทางกังวลจนดูน่ารักของเธอนั้นก็ถือเป็นหนึ่งในเสน่ห์อันเย้ายวนใจของเธอด้วยเช่นเดียวกัน

「โรน่าจะมาอยู่ที่นี่ในฐานะหนึ่งในคู่หมั้นของผมน่ะ」

ผมพูดออกไปต่อหน้าทุกคนอย่างจริงจัง สำหรับผมแล้วเธอเองก็เรียกได้ว่าหนึ่งในหญิงสาวที่ผมรัก ผมค่อนข้างจะจริงจังกับเรื่องนี้ค่อนข้างมาก เพราะงั้นไม่ว่าจะเป็นเด็กสาวคนไหน หากพวกเธอยินดีที่จะอยู่เคียงข้างผมแล้วล่ะก็ ผมเองก็ไม่คิดจะลังเลที่จะประกาศให้ทุกคนได้รับรู้

「ดีใจด้วยนะคะโรน่าซัง หลังจากนี้ก็มาพยายามทำให้ทัตสึยะซังมีความสุขด้วยกันนะคะ」

ยูเมะจังกุมมือของยัยโรน่าแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ตั้งแต่ผมมาถึงยังโลกใบนี้ ยูเมะจังก็คอยสนับสนุนและอยู่เคียงข้างผมเสมอมา ไม่ว่าเรื่องที่ผมจะทำจะถูกหรือผิด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะอันตรายแค่ไหน ยูเมะจังก็พร้อมที่จะร่วมเดินไปเคียงข้างผมโดยไม่ลังเล

「ค....ค่ะ」

โรน่าจังตอบรับด้วยท่าทางเขินอาย จากนั้นยูเมะจังก็พาโรน่าจะไปนั่งข้างๆและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เวลาค่อยๆผ่านไปช้าๆ พวกสาวๆคนอื่นๆก็เริ่มทยอยกันมาเข้าร่วมงาน โต๊ะและเก้าอี้ถูกนำมาต่อกันยาวไปจนแทบจะสุดขอบสนาม

ต่างคนต่างพูดคุยกัน แย่งเนื้อย่างและขนมกันอย่างสนุกสนาน เหล่าเด็กสาวเผ่าโลลิเทียก็ผลัดกันออกมาร้องเพลงและเต้นรำ ตัวผมเองก็เข้าไปร่วมเต้นรำกับพวกเธออย่างสนุกสนานจนถึงช่วงเวลาเที่ยงคืน

「「「「「9! 8! 7! 6! 5! 4! 3! 2! 1!!!........」」」」」

「「「「「คัมไปปปปปปปปปปป!!!」」」」」

เมื่อการนับถอยหลังเสร็จสิ้น พวกเราก็เริ่มจุดดอกไม้ไฟเพื่อฉลองสำหรับการเข้าสู่ปีใหม่ ดอกไม้ไฟขนาดใหญ่ที่ผมสั่งให้ทำขึ้นมาพิเศษถูกยิงขึ้นไปบนท้องฟ้าและแตกออกเป็นประกายสะท้อนกับแสงจันทร์อย่างงดงาม

「สวยจังเลยนะคะ นี่ก็เป็นเวทมนต์งั้นเหรอคะ....」

ยัยโรน่าที่ไม่เคยเห็นดอกไม้ไฟมาก่อนแหงนหน้าขึ้นมองดูบนท้องฟ้าอย่างตื่นเต้น

「เธอเองก็สวยไม่แพ้กันหรอกนะ โรน่าจัง」

ผมดึงโรน่าจังเข้ามากอดและประทับริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากของเธออย่างอ่อนโยน รสชาติของไวน์ชั้นยอดที่ผสมอยู่ในรสชาติของการจูบนั้นช่างล้ำลึกจนหาสิ่งใดมาเปรียบได้ยาก และการที่มีผมเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิในการได้สัมผัสก็เป็นการเพิ่มคุณค่าเข้าไปอีก

หลังจากนั้นทุกๆคนก็เริ่มพากันอวยพรและมอบของขวัญให้แก่กันและกัน ผมเองก็ไปอวยพรให้กับพวกเธอทุกคนเช่นเดียวกัน ในปีนี้เองก็คงจะมีเรื่องราวดีดีและเรื่องอันตรายต่างๆอีกมากมายที่พวกเราต้องพบเจอ แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมก็พร้อมจะคอยอยู่เคียงข้างทุกคนตลอดไป

ในอาณาจักรแห่งนี้ ในอาณาจักรที่ผมได้สร้างขึ้นแห่งนี้ ผมจะขอทุ่มเทและทำทุกอย่างที่ทำได้ให้ดีที่สุด ไม่ว่าพวกเราจะต้องติดอยู่ที่นี่ หรือจะสามารถหาหนทางในการกลับไปญี่ปุ่นได้ก็ตาม.......