ตอนที่ 8 ข่าวสารของเผ่าผีเสื้อแสงจันทร์

วันที่ 6 เดือน 1 ศักราชเอลติซปีที่ 837

ในวันนี้ผมแวะมายังเมืองเวลล่าเพื่อสอบถามเรื่องการเปิดสาขาใหม่ของกิลด์พ่อค้า อาณาจักรของพวกเราในตอนนี้นั้น นอกจากเมืองสเตรเชียที่มีบิสเก็ตซังคอยดูแลแล้ว เมืองอื่นๆที่พึ่งสร้างขึ้นใหม่นั้นยังไม่มีสาขาของกิลด์ใดๆอยู่เลย

「โฮ่ ข้าจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองก็แล้วกัน」

หลังจากฟังข้อเสนอทั้งหมดแล้ว คิวรี่ซังก็ตอบตกลงออกมาในทันที เนื่องจากพวกเราได้สร้างทั้งอาคารกิลด์และที่พักให้กับพวกพนักงานโดยไม่คิดค่าใช้จ่าย ทางกิลด์พ่อค้าสามารถเข้าไปใช้งานได้ในทันทีโดยไม่ต้องเตรียมการใดๆ ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ทางกิลด์พ่อค้าจะยอมรับข้อเสนอของพวกเราในทันที

「คงต้องรบกวนคิวรี่ซังอีกแล้วนะครับ」

ผมลุกขึ้นยืนพร้อมกับยื่นมือออกไปเพื่อจับมือกับคิวรี่ซังที่ยอมรับข้อเสนอของพวกเรา ถึงแม้ในตอนนี้พวกเราจะมีทั้งเสบียงอาหาร มีทั้งอาวุธและชุดเกราะที่แข็งแกร่ง แต่หากนำเทียบกับโลกใบนี้แล้ว พวกเราก็เป็นเพียงแค่คนส่วนน้อย ดังนั้นหากพวกเราต้องการจะปักหลักอยู่ในโลกนี้ล่ะก็ การสนับสนุนจากกิลด์ต่างๆจึงเป็นเรื่องที่สำคัญอย่างมาก

「ฮ่าๆ สมแล้ว สมแล้วที่เป็นทัตสึยะซามะ ทั้งๆที่มีอำนาจมากมายแต่กลับยังถ่อมตนถึงเพียงนี้ ข้าไม่แปลกใจเลยจริงๆที่ผู้คนทั่วทั้งเมืองต่างให้การสนับสนุน ทั้งๆที่พวกท่านพึ่งจะมาเหยียบแผ่นดินนี้ได้เพียงไม่นาน」

คิวรี่ซังยื่นมือออกมาจับพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง ถึงแม้จะรู้สึกแปลกๆเพราะตามจริงแล้วผมไม่ได้เป็นคนที่ดีขนาดนั้น แต่ลึกๆแล้วผมก็รู้สึกดีใจอยู่เหมือนกัน

หลังออกจากกิลด์พ่อค้า ผม โรน่าจัง มาเรียจัง และเจ้าโซวจิก็ตรงไปยังร้านค้าทาสโอเว่น เหตุผลหลักในการไปยังร้านค้าทาสในครั้งนี้ก็เพื่อหาซื้อทาสสาวให้เจ้าโชวจิมันซักคนหนึ่ง

「สุดยอดไปเลยนะเนี่ยลูกพี่!! มีแต่สาวสวยน่ารักทั้งนั้นเลย คนนั้นก็ขาสวยสุดยอด คนนั้นก็นมใหญ่ดีด้วย จะเอาคนไหนดีล่ะเนี่ย」

พอถึงหน้าร้านเจ้าโซวจิก็แสดงอาการออกมาอย่างรวดเร็ว คงเพราะไอ้นิสัยแบบนี้ล่ะมั้งที่ทำให้จนถึงวันนี้เจ้านี่ก็ยังหาแฟนไม่ได้น่ะ.....

「โซจิซามะคะ ช่วยกรุณาอย่าทำให้นายท่านต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงเพียงเพราะความต้องการของตัวท่านจะได้มั๊ยคะ」

แม้แต่มาเรียจังที่ปกติเป็นเด็กสาวเรียบร้อยน่ารักก็ยังแสดงท่าทีไม่พอใจออกมา

พอโดนการตักเตือนอย่างเย็นชาของมาเรียจังเข้า เจ้าโซวจิก็ทำหน้าซึมเศร้าไปในทันที แต่พอเจอเข้ากับสาวสวยคนใหม่เจ้านั่นก็กลับมาออกอาการอีกครั้ง เจ้านี่น่ะเป็นประเภทที่สำนึกผิดได้ไม่เกิน 10 วินาทีเท่านั้นแหละ

「ทะ ทัตสึยะซามะ!! ขะ ขออภัยที่มาต้อนรับช้า กะ กรุณาตามมาทางด้านนี้ได้เลยครับ」

เมื่อเห็นผม พนักงานชายที่เคยต้อนรับพวกเราเมื่อครั้งก่อนรีบเข้ามาทักทายและเชิญให้พวกเราตามไป แตกต่างจากครั้งก่อนที่เป็นห้องรับรองธรรมดา ในครั้งนี้พวกเราถูกพาตัวมายังห้องรับหรูหราขนาดใหญ่ที่อยู่ใต้ดิน

ภายในหองถูกประดับประดาไปด้วยเครื่องประดับและภาพวาดที่ดูหรูหรา โต๊ะเก้าอี้และโซฟาเองก็ดูเป็นของชั้นหนึ่ง ที่บริเวณกลางห้องมีเวททรงกลมที่ประดับไปด้วยโคมไฟเวทมนต์สวยงาม ดูเหมือนในห้องนี้จะเป็นห้องสำหรับลูกค้าระดับพิเศษเท่านั้น

「ผมจะรีบไปตามนายท่านทันที กรุณารอสักครู่นะครับ!!」

หลังจากพนักงานชายวิ่งออกไป จากนั้นก็มีทาสสาวหลายคนในชุดเสื้อผ้าน้อยชิ้นเดินเข้ามาในห้อง เหมือนกับครั้งก่อนที่ผมเคยมา เพียงแต่เสื้อผ้าของพวกเธอในครั้งนี้ดูแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

ชุดเสื้อผ้าที่พวกเธอแต่ละคนสวมใส่ในครั้งนี้เป็นรูปแบบซีทรูที่สามารถมองทะลุเข้าไปเห็นด้านใน ชุดชั้นในของพวกเธอแต่ละคนก็มีทั้งแบบวาบหวิวหรือแบบระบายน่ารักๆ ซึ่งไม่ว่าจะชุดไหนก็ล้วนแล้วแต่ขับส่วนโค้งเว้าของพวกเธอออกมาได้อย่างงดงาม

กับชุดเสื้อผ้าพวกนี้นั้น ไม่ต้องบอกผมก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นของที่ถูกผลิตออกมาจากเมืองสเตรเชียอย่างแน่นอน

「สะ สุดยอด!!!」

เมื่อเด็กสาวเผ่าหมาป่าขาวคนหนึ่งเข้าไปใกล้ เจ้าโซวจิก็ถึงกับเก็บอาการไว้ไม่อยู่และส่งเสียงออกมา เด็กสาวเผ่าหมาป่าคนนี้มีผมสีขาวสลวยยาวลงไปถึงช่วงต้นขา หน้าอกทั้งสองข้างใหญ่โตจนแทบจะล้นทะลักออกมาจากด้านใน แต่ดูจากใบหน้าอ่อนเยาว์ของเธอแล้ว อายุของเธอคงไม่เกิน 15-16 ปีเท่านั้น

「ถ้าเอาแต่จ้องแบบนั้นเธอจะกลัวนายเอานะ」

ผมตักเตือนออกไปก่อนที่เจ้าโซวจิจะเข้าไปจู่โจมเธอ ผมเองก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของเจ้าโซวจิที่ขาดแคลนสาวๆมานาน แต่ในตอนนี้พวกเรายังไม่ได้ซื้อตัวเธอมา เพราะงั้นจึงจำเป็นจะต้องอดใจเอาไว้ก่อน

「ทัตสึยะซามะ!! ต้องขออภัยที่ต้องให้มารอในสถานที่แบบนี้นะครับ คราวหน้าได้โปรดส่งมาแค่คนรับใช้ก็พอแล้วครับ พวกเราจะเป็นฝ่ายพาทาสสาวไปหาถึงที่เองครับ」

ในขณะที่ผมและเจ้าโซวจิกำลังเพลิดเพลินอยู่กับเหล่าทาสสาวแสนสวย พ่อค้าทาสโอเว่นก็วิ่งเข้ามาด้วยท่าทีแตกตื่น เขาก็ถึงกับคุกเข่าและกราบลงไปกับพื้นในทันที

กับการกระทำของเขานั้นไม่ว่าจะมองยังไงก็รู้สึกแปลกประหลาด ไม่สิในตอนนี้ตัวผมมีตำแหน่งเป็นถึงผู้ปกครองอาณาจักร บางทีการกระทำของเขาอาจจะเป็นเรื่องปกติก็ได้

「ทำตัวตามสบายก็ได้ ผมมาที่นี่ในฐานะลูกค้าคนหนึ่งเท่านั้นแหละ」

เมื่อได้ยินคำพูดของผม พ่อค้าทาสโอเว่นก็เงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยด้วยสีหน้าลำบากใจ เขาดูลังเลในการปฏิบัติตัวเป็นอย่างมาก มันคงจะต้องมีเหตุผลอะไรซักอย่างที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้แน่ๆ

「ถึงแม้ในอดีตจะเคยทำเรื่องเสียมารยาทเอาไว้บ้าง แต่นายท่านไม่ใช่คนคิดแค้น เพราะงั้นหากจะทำตัวตามสบายตามที่นายท่านต้องการ ก็คงไม่มีใครกล้ามาตำหนิหรอกค่ะ โอเว่นซัง」

มาเรียจังเข้าไปประคองพ่อค้าทาสโอเว่นอย่างอ่อนโยน เมื่อก่อนในสมัยที่มาเรียจังยังอยู่ที่นี่นั้น เธอเองก็ได้พ่อค้าทาสโอเว่นช่วยเอาไว้ในหลายๆเรื่อง แล้วหากไม่มีเค้าผมก็คงไม่ได้มาเรียจังมาอยู่ข้างกาย ถ้าเอาเรื่องที่เคยเสียมารยาทมาพูดแล้วล่ะก็ น่าจะพูดถึงเรื่องที่ต้องขอบคุณเสียมากกว่า

「ขะ ขอบคุณมากเลยครับ......แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น...........」

แต่มันก็น่าแปลกอยู่ดี ถ้าพูดถึงเรื่องที่เคยเสียมารยาทล่ะก็ มันก็แค่เรื่องที่เคยโก่งราคาสำหรับการขายทาสสาว 12 คนเท่านั้น มันไม่น่าจะใช่เรื่องใหญ่โตอะไร แต่ทำไมเค้าถึงได้มีท่าทางหวาดวิตกถึงขนาดนั้นกันนะ

「เกิดเรื่องอะไรขึ้นสินะ ถ้ายอมพูดออกมาตอนนี้ผมสัญญาว่าจะไม่มีการลงโทษใดๆทั้งสิ้น เพราะงั้นถ้ามีเรื่องอะไรก็พูดออกมาซะ」

ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย ตามจริงแล้วผมไม่ได้เคยรู้สึกโกรธอะไรพ่อค้าทาสคนนี้เลย เพราะหากพูดถึงชีวิตของพ่อค้าในโลกนี้แล้ว การทำกำไรไม่ได้ก็หมายถึงความตาย แต่เพื่อไม่ให้เจ้านั่นได้ใจผมจึงจำเป็นต้องทำให้เจ้านั่นรู้สึกกดดันเอาไว้บ้าง

「ขะ เข้าใจแล้วครับ...........」

จากนั้นพ่อค้าทาสโอเว่นก็เริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง

จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ก็คือเมื่อเดือนก่อน ในช่วงระหว่างที่พวกเรากำลังวุ่นอยู่กับการทำสงคราม ยูฟีน่าได้ตระเวนไปตามร้านค้าทาสต่างๆเพื่อสั่งให้พวกเขาทั้งหมดออกตามหาตัวเหล่าเด็กสาวเผ่าผีเสื้อแสงจันทร์ที่ถูกจับไปขายเป็นทาส

เผ่าผีเสื้อแสงจันทร์นั้นเป็นหนึ่งในเผ่าพันธุ์โลลิเทียที่หนีรอดจากสงครามออกมาได้ แตกต่างจากเผ่าผีเสื้อดำของโอลิเวียทีหลบซ่อนในป่ามายา พวกเธอนั้นหนีไปหลบซ่อนอยู่ในเทือกเขาแห่งหนึ่งห่างไกลจากผู้คน

แต่เมื่อหลายเดือนก่อนพวกเธอได้ถูกพวกนักผจญภัยพบเข้าโดยบังเอิญ โชคดีที่พวกเธอบางส่วนหนีไปได้ แต่ก็มีเด็กสาวหลายคนที่ถูกจับตัวและถูกส่งเข้าไปยังตลาดค้าทาส และเพราะยูฟีน่าพอจะมีข้อมูลเรื่องนี้อยู่บ้างเธอจึงรีบดำเนินการ

ยูฟีน่าได้สัญญาว่าจะให้รางวัลอย่างงามกับพวกพ่อค้าทาสที่สามารถพาตัวเหล่าเด็กสาวเผ่าผีเสื้อแสงจันทร์กลับมาได้อย่างปลอดภัย และก็คำสั่งจากยูฟีน่าในเรื่องนี้ได้ทำให้เหล่าพ่อค้าและตลาดค้าทาสเกิดความปั่นป่วนยกใหญ่

พวกพ่อค้าทาสต่างพากันตามหาตัวเหล่าเด็กสาวเผ่าผีเสื้อแสงจันทร์กันอย่างรีบร้อนโดยไม่เลือกวิธีการ พวกนั้นต่างพากันทุ่มทั้งเงินและคนในการค้นหา แต่ถึงอย่างนั้นการตามหาตัวเหล่าเด็กสาวที่ถูกขายออกไปแล้วก็ยังเป็นเรื่องยาก

ส่วนพ่อค้าทาสโอเว่นนั้นเรียกได้ว่าเป็นเพราะโชคเข้าข้าง หลังจากใช้เส้นสายที่มีอยู่ ในที่สุดเขาก็สามารถหาตัวพวกเธอเจอและเข้าไปต่อรองจนสามารถซื้อตัวเด็กสาวเผ่าผีเสื้อแสงจันทร์สองคนจากขุนนางจักรวรรดิคนหนึ่งมาได้

「ปะ เป็นเพราะผมมันไม่ได้เรื่องเองพวกเธอถึงได้ถูกชิงตัวเอาไป ต้องขอโทษจริงๆครับ...........」

เมื่อเล่าถึงตรงนี้พ่อค้าทาสโอเว่นก็ลงไปคุกเข่าและก้มหัวลงกับพื้นอีกครั้ง

แต่ในระหว่างที่กำลังจะพาตัวกลับมานั้น พวกโจรที่หมายตาเด็กสาวเผ่าผีเสื้อแสงจันทร์ก็โผล่ออกมา พวกมันบุกเข้าโจมตีขบวนของพ่อค้าทาสโอเว่นและชิงเอาตัวเด็กสาวเผ่าผีเสื้อแสงจันทร์ทั้งสองไป

กับเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นนอกจากจะเป็นความผิดพลาดในฐานะพ่อค้าแล้ว ยังถือเป็นการสูญเสียชื่อเสียงอย่างมากมายมหาศาล เพราะเหตุนั้นพอเห็นผมมาหาเค้าจึงมีท่าทีหวาดวิตกอย่างเห็นได้ชัด

「เอาเถอะ ถึงแม้จะผิดพลาดแต่นายก็ตั้งใจทำอย่างเต็มที่ เพราะงั้นตามสัญญาผมจะไม่ลงโทษ แต่ว่านะ ถึงจะไม่ลงโทษนายก็ควรจะมีส่วนรับผิดชอบในเรื่องนี้ รู้ใช่มั๊ยว่าอาณาจักรของผมให้ความสำคัญกับเหล่าเด็กสาวจากเผ่าโลลิเทียมากแค่ไหนน่ะ」

「นะ แน่นอนครับ ถ้าหากเป็นเรื่องที่ผมสามารถทำให้ได้ล่ะก็.....」

เมื่อรู้ตัวว่าจะไม่ถูกลงโทษ สีหน้าของเขาก็เริ่มดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

「นั่นสินะ แล้วเรื่องเครื่องประดับที่เคยซื้อไปจากผมล่ะ」

「คะ เครื่องประดับชั้นยอดของทัตสึยะซามะเป็นที่ต้องการของตลาดอย่างมากเลยครับ เพียงแค่เข้าไปในงานประมูลไม่กี่วันก็ถูกจัดอันดับให้เป็นสินค้าที่มีผู้ต้องการเข้าร่วมประมูลอันดับ 1 หากต้องการให้ผมช่วยในเรื่องนี้ล่ะก็ ผมยินดีรับซื้อในราคาสูงกว่าเดิม 3.....ไม่สิ 4 เท่าก็ยังได้เลยครับ 」

4 เท่าเลยงั้นรึ เจ้านี่คงทำกำไรจากเครื่องประดับพวกนั้นได้มากกว่าที่คิดเอาไว้เยอะเลยสินะ เอาเถอะจะให้ผมเข้าไปจัดการเองซะทุกอย่างก็คงไม่ไหว แถมการได้ตัวพ่อค้าที่เก่งกาจมาก็ยังทำให้เบามือไปด้วยเยอะอีกด้วย

「ถ้านายสาบานว่าจะทุ่มเททั้งชีวิตในการพาตัวเหล่าเด็กสาวเผ่าโลลิเทียกลับมาล่ะก็ ผมจะให้นายเป็นตัวแทนในการจำหน่ายเครื่องประดับทั้งหมดที่พวกผมผลิตขึ้นมา ......นั่นสินะ......เอาเป็นว่าเลิกกิจการทั้งหมดที่ทำอยู่ แล้วย้ายไปทำงานให้ผมเลยดีไหมล่ะ」

เมื่อได้ยินคำพูดของผม พ่อค้าทาสโอเว่นก็ถึงกับตกตะลึงจนพูดไม่ออก ต้องใช้เวลาอยู่เกือบนาทีเลยกว่าเขาจะสามารถดึงสติกลับมาได้ ซึ่งก็แน่นอนว่าเค้าตอบตกลง และในเมื่อไม่ต้องทำกิจการร้านค้าทาสต่อแล้ว เค้าจึงได้ยกเหล่าทาสสาวสวยกว่า 100 คนที่มีอยู่ให้กับผมเพื่อเป็นของขวัญ

ดูเหมือนคืนนี้จะมีเรื่องสนุกๆให้ทำเพิ่มขึ้น........ไม่สิ........เรื่องพวกนั้นน่ะเอาไว้ก่อน ในตอนนี้ผมจำเป็นจะต้องไปตามหาตัวเด็กสาวเผ่าผีเสื้อแสงจันทร์ทั้งสองคนที่ถูกชิงตัวเอาไปกลับมา

ไอ้พวกที่กล้ามาแย่งเอาผู้หญิงของผมไปน่ะ ผมไม่มีทางปล่อยให้พวกมันได้มีชีวิตอยู่ต่ออย่างสนุกสนานได้นานนักหรอก