ตอนที่ 8 ครั้งแรกของเด็กสาว

ใช้เวลาประมาณชั่วโมงหนึ่ง Minotaurus ทั้งหมดที่หลุดเข้าไปในเมืองก็ได้ถูกจัดการไป ที่สามารถจัดการได้รวดเร็วนั้นน่าจะเป็นเพราะความสามารถในการสั่งการของผู้นำ และความพยายามของพวกทหารที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดี

แต่ถึงแม้จะสามารถรักษาเมืองเอาไว้ได้ ผลกระทบจากการต่อสู้ก็ยังมีมากอยู่ดี ในครั้งนี้มีทหารและชาวเมืองมากมายได้รับบาดเจ็บ

และนั่นทำให้ยูเมะจังกับเด็กสาวๆคนอื่นมาขอร้องผมเพื่อไปช่วยทำการรักษาให้กับพวกเค้า ความอ่อนโยนของพวกเธอนั้นผมคิดว่ามันคงจะสร้างความประทับใจและความสัมพันธ์อันดีระหว่างพวกเรากับชาวเมืองได้ ดังนั้นจึงปล่อยให้พวกเธอทำตามใจชอบ

ส่วนเด็กสาวที่ผมช่วยเอาไว้นั้นดูเหมือนว่าเธอกำลังตามหาน้องชายอยู่ ในตอนที่มีคำสั่งให้อพยพไปอยู่บริเวณลานหน้าปราสาทนั้น เพราะมีผู้คนจำนวนมากจึงทำให้เธอพลัดหลงกับน้องชาย

เพราะเหตุนั้นเธอจึงพยายามออกตามหา จนสุดท้ายก็กลับมาถึงบ้านของตัวเองแต่ก็ยังไม่เจอ สำหรับเรื่องนี้ผมให้ทางเซลฟีน่าและอัศวินคุ้มกันของเธอเป็นคนรับผิดชอบไป เหตุผลก็เพราะว่าผมยังมีเรื่องอื่นที่ต้องทำอยู่

หลังจากจัดการเรื่องราวต่างๆเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ถูกเชิญมายังห้องรับรองหรูหราแห่งหนึ่งภายในปราสาทเวลล่า แต่เนื่องจากพวกยูเมะจังกำลังช่วยรักษาคนเจ็บ คนที่ได้เข้ามาในห้องนี้จึงมีเพียงแค่ผมและมายุจังเท่านั้น

「ข้า โรเดริก วอน โรเซนเบิร์ก ทั้งเรื่องที่พวกท่านเข้ามาช่วยเหลือเมืองนี้ และยังเรื่องที่ได้ช่วยชีวิตของน้องสาวเอาไว้ ในนามของตระกูลโรเซนเบิร์ก ต้องขอขอบคุณจริงๆครับ 」

อัศวินหนุ่มที่มีผมสีแดงเพลิงก้มหัวขอบคุณพวกผมโดยไม่ใส่ใจลูกน้องที่ทำสีหน้าลำบากใจอยู่ด้านหลัง เท่าที่รู้มาดูเหมือนเค้าจะเป็นพี่ชายแท้ๆของเซลฟีน่า

「พวกผมเพียงแค่บังเอิญมาทำธุระที่เมืองนี้เท่านั้น เพราะงั้นก็ไม่ต้องคิดมากไปหรอกครับ」

จะให้ชินกับการพูดคุยกับพวกขุนนางเนี่ยถ้าจะยากแฮะ แย่จริงๆที่คาโอริจังไม่ได้มาอยู่ที่นี่ด้วย

「ถึงจะเป็นแบบนั้นจริง มันก็ไม่อาจจะเปลี่ยนผลลัพธ์ที่ได้พวกท่านช่วยเหลือเอาไว้ได้ เพราะงั้นหากมีอะไรที่พอจะตอบแทนได้ล่ะก็ขอให้บอกมาได้เลยครับ」

「ผม มาเอคาวะ ทัตสึยะ หลังจากนี้อาจจะมีโอกาสได้ร่วมงานกัน ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยครับ」

「ชั้น ไอคาวะ มายุ เป็นผู้ติดตามของทัตสึยะซัง ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ」

มายุจังใช้มือทั้งสองข้างจับชายกระโปรงและย่อตัวลงทักทาย เป็นการทักทายแบบทางการของพวกลูกสาวขุนนางในโลกนี้ ถึงผมจะไม่รู้ว่าเธอไปฝึกมาตั้งแต่ตอนไหน แต่เธอก็ทำออกมาได้สวยงามมากเดียว

จากที่ได้พูดคุยกันหลายๆเรื่อง ผมก็ได้รู้ว่าปกติแล้วมอนสเตอร์จะไม่ได้เข้ามาโจมตีเมืองเป็นกองทัพใหญ่ต่อเนื่องแบบนี้ ดังนั้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเมืองเวลล่าในช่วงนี้จึงถือเป็นเรื่องที่แปลกมาก

ซึ่งในระหว่างการที่พูดคุยนั้น ผมได้ส่งข้อมูลสำคัญๆไปให้กับเจ้าอะกิโอะมันด้วย

「ถ้างั้นข้าขอตัวก่อน หากต้องการอะไรเพิ่มเติมให้บอกกับพวกเมดได้เลย」

หลังพูดคุยกันไปซักพัก พี่ชายของเซลฟีน่าก็ขอตัวไปทำงานต่อและเดินออกจากห้องรับรองไป หลังจากนั้นเพียงครู่เดียวยัยเซ่อโรน่าก็ส่งเสียงเรียกพร้อมกับเคาะประตูห้อง

จากนั้นยัยโรน่าก็เดินเข้ามาพร้อมกับเมดสาววัยรุ่นสองคน

「ทัตสึยะซามะ มายุซามะ ก่อนอื่นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีไหมคะ」

โรน่าพูดออกมาด้วยท่าทางสุภาพเรียบร้อย ซึ่งนั่นดูแตกต่างจากตัวเธอก่อนหน้านี้เป็นอย่างมาก ชุดของผมและมายุจังในตอนนี้ค่อนข้างจะเปรอะไปด้วยเลือดของพวก Minotaurus ดังนั้นหากพวกเราจะเข้าไปในเดินในเมืองล่ะก็ การเปลี่ยนชุดซะใหม่ก็เป็นความคิดที่ดีเหมือนกัน

「ใจกล้าเหมือนกันนี่ มาขอให้ผมไปอาบน้ำด้วยแบบนั้นน่ะ โรน่าจัง…」

「มะ ไม่ใช่นะคะ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนั้นไปได้ล่ะคะ」

โรน่าพูดออกมาด้วยท่าทางร้อนรน เมดสาวทั้งสองคนด้านหลังถึงกับแอบหันไปหัวเราะกันเลยทีเดียว แค่โดนแกล้งเข้าหน่อยก็กลับไปแสดงท่าทีเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว ยัยนี่คงต้องพยายามมากเลยสินะ ไม่เข้ากับบุคลิกของเธอเอาซะเลย

หลังจากถูกพามายังห้องอาบน้ำ เมดสาวคนหนึ่งก็เข้ามาช่วยถอดเสื้อผ้าให้ เธอแสดงอาการแปลกใจกับเสื้อผ้าของผมไม่น้อยก่อนจะหยิบมันออกไป

หลังจากลงแช่น้ำอุ่นในอ่างอาบน้ำหรูหราใบใหญ่อยู่ซักพัก ก็มีเสียงเหมือนกับมีใครกำลังเดินเข้ามาในห้องอาบน้ำ

「ขอนู๋ลงแช่ด้วย ได้มั๊ยคะ....」

เด็กสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเขินอายเล็กน้อย ที่ตัวเธอในตอนนี้นั้นมีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ผมที่เคยมัดรวบเอาไว้เป็นทวินเทลถูกปล่อยยาวลงมา แว่นตาที่เธอเคยใส่เป็นประจำเองก็ถูกถอดเก็บไปด้วย แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นผมก็ยังจำเธอได้ดี

เด็กสาวคนนี้ก็คือมายุจังที่ถูกพามาอาบน้ำพร้อมกันกับผม ถึงจะสงสัยว่าทำไมเธอถึงไม่ไปที่ห้องน้ำหญิง แต่การที่มีเด็กสาวน่ารักมาอาบน้ำด้วยกันมันก็ย่อมดีกว่าอาบน้ำคนเดียวอยู่แล้ว เพราะงั้นจึงไม่จำเป็นจะต้องถามออกไป

「หืม...แน่นอนสิ...จะให้ผมช่วยถูหลังหรือถูข้างหน้าด้วยก็ได้นะ」

ผมตอบเธอกลับไป ไม่มีทางที่ผมจะปฏิเสธเด็กสาวน่ารักอย่างเธอได้ลงหรอก

「ทัตสึยะซังเนี่ยเป็นคนลามกเหมือนที่ยูเมะซังพูดเอาไว้เลยค่ะ」

「อุ....!!」

ผมรู้สึกตกใจเล็กน้อยตอนได้ยินคำพูดนี้..........ยูเมะจังเนี่ยน๊า..........เอาเถอะยังไงมันก็เป็นเรื่องจริง เพราะงั้นผมจึงไม่คิดจะแก้ตัว

มายุจังยิ้มให้ผมเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆปลดผ้าขนหนูออก เรือนร่างของเด็กสาวที่ดูแลมาอย่างดีเปล่งประกายสะท้อนกับแสงจากโคมไฟ ภาพที่ผมได้เห็นนั้นมันช่างงดงามหาสิ่งใดเปรียบ ผิวของมายุจังนั้นขาวเนียนละเอียดสวยงาม หน้าอกขนาดพอเหมาะของเธอนั้นเพียงแค่ได้เห็นก็ทำให้แทบจะคุมสติไว้ไม่อยู่

เธอใช้มือข้างหนึ่งปิดบังร่างกายไว้เพียงเล็กน้อย และค่อยๆเดินเข้ามาอย่างช้าๆ ใบหน้าของเธอแดงก่ำไปด้วยความเขินอาย

และในที่สุดพวกเราก็ห่างกันเพียงแค่เอื้อมมือ มายุจังนั่งลงช้าๆตรงหน้าผม จากนั้นเธอก็พูดขึ้นด้วยแววตาที่เด็จเดี่ยวและจริงจัง

「อิจฉาค่ะ ไม่ว่าเรื่องอะไรยูเมะซังก็ทำได้ดีไปหมด เรื่องของทัตสึยะซังก็ด้วย อิจฉาที่สุดเลยค่ะ」

คำพูดที่ออกมาจากปากของเธอนั้นผมไม่เคยคิดถึงมันมาก่อนเลย ผมนึกว่าเธอจะสารภาพรักแบบธรรมดาเสียอีก จะตอบเธอยังไงดีล่ะ.... 「มายุจังก็มีข้อดีของเธอ」แบบนี้งั้นเหรอ..........

「ตั้งแต่มาถึงโลกนี้ก็พยายามมาตลอดเลยค่ะ.....」

ไม่รอให้ผมตอบ มายุจังยังคงพูดต่อ แต่น้ำเสียงของเธอค่อยๆเบาลง

「พยายามมาตลอด.....พยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะเป็นกำลังให้กับทัตสึยะซัง」

ดวงตาของมายุค่อยๆปริ่มไปด้วยน้ำตา แต่เธอก็ยังคงพูดต่อไป

「ถึงแม้จะสู้ยูเมะซังไม่ได้ แต่จะช่วยยอมรับความพยายามของนู๋เอาไว้ได้มั๊ยคะ...」

「เรื่องนั้นน่ะ.....」

กับมายุจังแล้ว ผมต้องการอะไรกัน แค่เพียงร่างกายของเธอ แค่อยากฉกฉวยความสุขมาจากความรักของเธอเท่านั้นเหรอ....

「กับผู้หญิงที่เห็นแก่ตัว คิดถึงแต่ตัวเอง แล้วใช้วิธีสกปรกเพื่อเข้าหาแบบนี้ กับผู้หญิงแบบนี้......คงจะ.....ไม่ได้สินะคะ.....」

เพราะรู้สึกว่าความรักจะไม่สมหวัง มายุจังใช้มือข้างหนึ่งปาดน้ำตา และกำลังจะลุกออกไป

「ทะ ทัตสึยะซัง! 」

แต่ผมไม่ยอมปล่อยเธอไปหรอก คิดได้ดังนั้นผมจึงรีบดึงตัวมายุจังเข้ามาซบที่อก ผมจะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนไหนที่มารักผมต้องเดินจากไปด้วยน้ำตาอย่างแน่นอน ถ้าหากปล่อยไปแบบนั้นล่ะก็ผมคงจะต้องมานึกเสียใจทีหลังแน่

ผมกอดมายุจังเอาไว้และค่อยๆลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน ไออุ่นจากร่างกายของเธอ เสียงจากหัวใจของเธอ ความรักของเธอ ผมจะรับมันเอาไว้ ผมจะไม่ยอมยกเธอให้กับใคร

「ผมน่ะเป็นผู้ชายลามก แถมยังเป็นพวกโลภมากด้วย เพราะงั้นไม่ว่าจะมีผู้หญิงกี่คนมันก็ไม่พอหรอก....」

「.... 」

คราวนี้เป็นมายุจังที่นิ่งเงียบไปบ้าง ผมน่ะจะไม่ให้มายุจังต้องเป็นฝ่ายรับผิดคนเดียวหรอก

「ก่อนอื่นเลย ผมน่ะอดใจไม่ไหวและเข้ามาจู่โจมมายุจังที่กำลังอาบน้ำอยู่ ไม่ว่ามายุจังจะอ้อนวอนยังไงผมก็ไม่ยอมปล่อย และลงมือขืนใจเธอทั้งน้ำตา」

「คุ....!!」

ผมพยายามพูดเสียงดังเพื่อให้เด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังแอบดูอยู่ได้ยิน

「นอกจากนั้น อัศวินสาวโรน่าที่เห็นเหตุการณ์ ก็ไม่คิดจะเข้ามาช่วยเหลือ ดังนั้นมายุจังจึงต้องยอมมาเป็นผู้หญิงของผมแต่โดยดี」

ตอนที่ผมพูดชื่อโรน่าออกมานั้น มีเสียงดัง「เกร๊ง!!」เหมือนกับอะไรบางอย่างตกลงกับพื้น

ยัยโรน่าที่แอบดูอยู่ด้านนอกนั้น ดูเหมือนเธอจะตกใจและรีบหนีออกไปแล้ว....

「ไม่ใช่แฟนแต่เป็นของเล่นของทัตสึยะซังสินะคะ」

มายุจังเงยหน้าขึ้นมามองผมดวงแววตาเปล่งประกาย

「จะพูดแบบนั้นมันก็ดูเกินไปหน่อยนะ....」

「ดีใจมากเลยค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะ」

「ถ้างั้นก็ฝากตัวด้วยนะมายุจัง」

「นู๋ก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ และนี่ก็เป็นครั้งแรกด้วย.....เพราะงั้นก็ช่วยอ่อนโยน.......」

ไม่ปล่อยให้เธอพูด ผมประทับริมของผมปากลงบนริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอในทันที ร่างกายมายุจังกระตุกเล็กน้อยก่อนที่เธอจะตอบรับลิ้นของผมอย่างดูดดื่ม พวกเราตอบรับความรู้สึกของกันและกันอย่างร้อนแรง

และก็เป็นเพราะความเล่าร้อนของมายุจัง ทำให้ผมต้องไปล้างตัวใหม่อีกครั้ง แต่ว่ามันต่างจากตอนแรกนิดหน่อยตรงที่ครั้งนี้ผมแทบจะไม่ต้องทำอะไรด้วยตัวเองเลย

ทั้งๆที่เธอเป็นเด็กมัธยมต้นที่ไม่เคยถูกชายใดสัมผัสแท้ๆ แต่กลับทำได้ถึงขนาดนี้ เธอไปเรียนเทคนิคพวกนี้มาจากไหนกันนะ

แต่ถึงผมจะอยากรู้ก็ไม่กล้าถามออกไป และสุดท้ายผมก็ปล่อยให้เธอเป็นฝ่ายจัดการทุกอย่างให้ทั้งหมด ความรู้สึกหลังได้อาบน้ำหลายๆรอบนั้นมันเหนื่อยกว่าก่อนที่จะได้มาอาบน้ำเสียอีก....

หลังจากอาบน้ำเสร็จ เมดสาวก็นำชุดเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนมาให้พวกเรา และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้ลองใส่ชุดของคนบนโลกนี้