ตอนที่ 9 ค่าแรง

ในตอนที่พวกเราออกมาจากห้องอาบน้ำก็เป็นเวลาเที่ยงพอดี ผมและมายุจังจึงตัดสินใจออกไปหาร้านสำหรับทานอาหารกลางวัน เนื่องจากพวกเรายังไม่คุ้นเคยกับโลกนี้นัก ผมจึงลากยัยเซ่อโรน่าไปกับพวกเราด้วย

「ที่นี่เป็นไงบ้าง มายุจัง โรน่าจัง」

หลังจากเดินเล่นอยู่ซักพัก พวกเราก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าร้านอาหารหรูหราแห่งหนึ่ง หน้าร้านมีป้ายชื่อเขียนเอาไว้ว่า「ราตรีแห่งฤดูร้อน」ถึงแม้จะเป็นช่วงหลังจากการบุกรุกของมอนสเตอร์ แต่ภายในร้านก็ยังมีลูกค้าอยู่มากพอสมควร

「เอ่อร้านนี้.....」

โรน่าจังหยิบเอาแผ่นพับแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวที่ได้รับจากพวกเมดในปราสาทออกมาเปิดดู ส่วนมายุจังที่ตอนนี้กำลังเกาะแขนของผมเอาไว้อยู่นั้นบอกว่า「แค่ได้มากับทัตสึยะซังก็เพียงพอแล้ว」

「ร้านนี้เป็นร้านอาหารที่เป็นที่ชื่นชอบและราคาแพงที่สุดในเมืองนี้ค่ะ」

「โฮ่ แพงที่สุดงั้นรึ」

ผมหันไปมองโรน่าแวบหนึ่ง

「เอ่อ...ถ้ายังไงก็....ชั้นจะรออยู่ด้านนอก...」

「ไม่ได้ๆ เธอก็ต้องเข้ามาด้วยนะ โร น่า จัง」

「วะ ว้ายยย!! ชะ ชั้นไม่มีเงินจ่ายนะคะ」

ผมไม่สนใจที่ยัยโรน่าพูดและลากเธอเข้าไปด้านในร้านทันที

ผนังภายในร้านมีการตกแต่งด้วยโคมไฟเวทมนต์ที่ดูหรูหราอย่างสวยงาม สำหรับร้านอาหารในต่างโลกแล้วถือว่าที่นี่ให้บรรยากาศที่ดีมากทีเดียว

「ก็เหมาะกับเดทแรกดีล่ะนะ」

ผมหันไปยิ้มให้มายุจังพร้อมกับยื่นมือไปโอบไหล่เธอ

「ยินดีต้อนรับค่า คุณผู้ชาย....เอ่อ...3 ที่ สินะคะ」

พนักงานสาวคนหนึ่งออกมาต้อนรับพวกเราด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่พอมองเห็นยัยโรน่าที่กำลังคอตกเพราะถูกบังคับให้เข้ามาเธอก็ทำหน้างงเล็กน้อย

「3 ที่นั่นล่ะ ไม่ต้องไปใส่ใจสภาพของยัยนี่ก็ได้」

「ถ้างั้นก็เชิญตามมาทางด้านนี้เลยค่ะ」

พนักงานสาวพาพวกเราไปที่โต๊ะตัวหนึ่งที่อยู่ห่างไกลจากลูกค้ากลุ่มอื่น ดูเหมือนเธอจะเข้าใจว่าพวกเราต้องการความเป็นส่วนตัว

บรรยากาศก็ดี พนักงานก็หน้าตาดีแถมยังรู้ใจลูกค้าอีก คิดถูกจริงๆแฮะที่เลือกร้านแบบนี้ ถึงจะมีอยู่คนหนึ่งที่ทำท่าเหมือนกำลังจะร้องไห้อยู่ก็เถอะ

「อันนี้เมนูค่ะ วันนี้เรามีโปรโมชั่นพิเศษ เพียงสั่งนกกิริรมควันทั้งตัว แถมน้ำผลไม้สูตรพิเศษประจำร้านของเราฟรีค่ะ ไม่ทราบว่าผู้ชายสนใจจะรับซักที่ไหมคะ」

เปิดด้วยเมนูพิเศษที่น่าสนใจแต่ไม่บอกราคากันซักคำเนี่ย เป็นวิธีการขายที่น่ากลัวชะมัด เอาเถอะเพราะเป็นเด็กสาวน่ารักและหน้าอกใหญ่ เพราะงั้นผมจะยอมให้เป็นพิเศษก็แล้วกันนะ

「ถ้างั้นก็ขอหนึ่งที่ละกัน มายุจังล่ะ」

ผมสั่งเมนูพิเศษไปในระหว่างดูเมนูอื่นๆภายในร้านไปด้วย

เมนูของทางร้านนั้นไม่ได้มีรูปถ่ายเหมือนกับที่ญี่ปุ่น มีเพียงตัวอักษรชื่อเมนูและคำอธิบายต่างๆเท่านั้น

ราคาของอาหารนั้นอยู่ที่ 300-1500 รีล ส่วนเครื่องดื่มนั้นก็มีตั้งแต่ 150-800 รีล

เนื่องจากมายุจังยังคงเลือกไม่ได้ ส่วนยัยเซ่อโรน่าก็ยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับผมจึงลองถามข้อมูลจากคุณพนักงานสาวสวยดู

「ผมเป็นพ่อค้าจากต่างเมืองน่ะ ถ้ายังไงขอถามอะไรหน่อยได้ไหม」

「ค่ะ ชั้นจะพยายามตอบให้ดีที่สุดเลย ไม่ทราบคุณผู้ชายต้องการทราบเรื่องอะไรคะ」

「พวกพนักงานเสริฟอย่างเธอเนี่ย รายได้วันละเท่าไหร่รึ」

「เอ่อเรื่องนั้น....」

พนักงานสาวทำท่าทางลำบากใจเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ๆ

「ถึงจะเป็นร้านหรูแต่ชั้นได้ค่าแรงแค่วันละ 70 รีลเอง แต่ยังไงก็อย่าไปบอกใครเชียวนะคะ」

70 รีลงั้นเหรอ....นั่นน่ะซื้อของที่ถูกทีสุดในร้านนี้ยังไม่ได้เลยไม่ใช่เหรอไงกัน

ผมรู้สึกตกใจกับค่าแรงที่น้อยมากคนพนักงานเสริฟสาว...ร้านนี้กดค่าแรงงั้นเหรอ หรือว่าส่วนใหญ่เป็นแบบนี้อยู่แล้วกันนะ

ผมหยิบเหรียญเงิน 1 เหรียญมอบให้กับพนักงานสาวเป็นค่าข้อมูล....แน่นอนว่าเป็นค่าข้อมูลจริงๆ ผมไม่ได้คิดจะทำให้เธอมาชอบหรือประทับใจใดๆทั้งสิ้น

หลังจากทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยพวกผมก็ตัดสินใจไปเดินเล่น พร้อมทั้งหาข้อมูลจากที่อื่นๆดูบ้าง

「เนื้อนกย่างของที่นี่ไม่ค่อยอร่อยเลยนะคะ」

มายุจังบ่นออกมาเล็กน้อยหลังจากพวกเราออกมาด้านนอกร้าน

「นั่นสินะ เนื้อไม่ค่อยนุ่มเท่าไหร่ แถมยังไม่มีซอสสำหรับเพิ่มรสชาติเลยด้วย」

「เอ๋ แต่ร้านนี้ขึ้นชื่อว่าอร่อยที่สุดในเมืองเลยนะคะ」

「วะ ว่าไงนะ!!」

หลังจากที่ผมลองตระเวนสอบถามข้อมูลค่าแรงและค่าครองชีพในเมือง ผมก็พบว่าค่าแรงของคนในโลกนี้นั้นส่วนใหญ่จะจ่ายเป็นรายวัน แต่ละวันพวกเขาจะได้ค่าแรงประมาณ 80-120 รีล แล้วแต่งานที่พวกเขาทำ และถ้าพวกเขาป่วยหรือหยุดงานก็จะไม่ได้รับค่าแรง

ซึ่งนั่นก็คือค่าแรงของงานทั่วไป แต่หากเป็นนักผจญภัยที่มีความสามารถในการต่อสู้สูงและสามารถกำจัดมอนสเตอร์ได้วันละหลายตัวล่ะก็ ในบางวันพวกเขาอาจจะทำรายได้มากถึง 300 รีลต่อวันเลยทีเดียว ทั้งหมดนี้คือคนส่วนใหญ่ที่จะต้องแย่งงานกันทำในแต่ละวัน

ส่วนพวกที่ได้รับค่าแรงเป็นรายเดือนนั้น จะเป็นพวกที่ได้ทำงานในบ้านขุนนางหรือบ้านพ่อค้าที่ร่ำรวยอย่างเช่นพวกเมดหรือแม่ครัว หรือไม่ก็พวกทหารและเจ้าหน้าที่ต่างๆที่ทำให้กับผู้ปกครองเมือง ซึ่งคนพวกนี้จะได้ค่าแรงเฉลี่ยที่ 2000 รีลต่อเดือน แตกต่างจากพวกที่ทำงานเป็นรายวันตรงที่คนกลุ่มนี้จะมีวันหยุด และยังมีที่พักกับอาหารให้

พอลองนึกย้อนไปดู พวกเด็กสาวที่เอริจังจ้างมาช่วยงานเป็นเมดดูแลห้างของพวกเรานั้นได้ค่าแรงมากกว่าคนส่วนใหญ่ในโลกนี้เสียอีก ค่าแรงที่เอริจังจ่ายให้พวกเธอนั้นคือ 2500 รีลต่อเดือน เทียบได้กับพวกเมดที่มีประสบการณ์ในบ้านขุนนางชั้นสูง ไม่ใช่เพียงแค่นั้นพวกเธอยังได้วันหยุด 4 วันต่อเดือนซึ่งมากกว่าพวกทหารและเมดในบ้านขุนนางอื่นๆที่จะมีวันหยุดเพียง 3 วันต่อเดือน

เรื่องที่พักเองถ้าเทียบกับทื่อื่นแล้วก็ถือว่าดีกว่ามาก ผมได้ยินมาว่าพวกทหารนั้นต้องพักในห้องรวมถึง 6 คนต่อห้อง พวกเมดตามบ้านขุนนางก็จะอยู่ห้องรวมที่มีตั้งแต่ 2 คนขึ้นไป แต่สำหรับเมดที่ทำงานให้พวกเรานั้น เนื่องจากในห้างมีพื้นที่เหลือค่อนข้างมาก พวกเธอทุกคนจึงมีห้องส่วนตัวสำหรับการพักผ่อน และยังมีอาหารที่อร่อยกว่าอาหารจากร้านหรูหราในโลกนี้เสียอีก

ซึ่งถ้าเป็นแบบนี้ก็หมายความว่า หากผมประกาศเรื่องนี้ออกไปล่ะก็ จะต้องมีเด็กสาวจำนวนมากมาสมัครเพื่อขอทำงานกับพวกเราอย่างแน่นอน และนั่นทำให้ผมนึกไปถึงมังงะบางเรื่องที่มีกองทัพสาวเมดคอยดูแลรับใช้ บางทีเรื่องแบบนั้นคงจะไม่ใช่แค่ฝันอีกต่อไป

เมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงตัดสินใจไปยังกิลด์พ่อค้าเป็นเป้าหมายต่อไป

สำหรับคนทั่วไปในโลกนี้แล้วพวกเขาจะไปยังกิลด์พ่อค้าในช่วงเช้าเพื่อมองหางานรายวัน บางคนนั้นถึงกับไปรอตั้งแต่ก่อนเปิดทำการเพื่อแย่งเอางานดีดีกันเลยทีเดียว

「ที่นี่ใหญ่โตชะมัดเลยแฮะ」

กิลด์พ่อค้าที่อยู่ต่อหน้าผมนั้นเป็นอาคารสร้างจากหินที่ถูกตกแต่งสไตล์ยุโรป มีทั้งหมด 3 ชั้นความสูงน่าจะประมาณ 10 เมตร ภายในนั้นมีผู้คนมากมายกำลังนั่งเจรจาการค้า และอื่นๆอยู่

「ถึงจะไม่ใช่เมืองใหญ่แต่ก็จะมีคนมาหางานที่นี่ทุกวันไม่ต่ำกว่า 500 คนเลยค่ะ จากข้อมูลเค้าว่างั้นนะคะ....」

โรน่าอ่านข้อมูลจากแผ่นพับนำเที่ยวออกมาให้ฟัง....ผมนั้นไม่เข้าใจเลยว่าทำไมแผ่นพับนำเที่ยวถึงได้มีข้อมูลอะไรแบบนั้นอยู่ได้....